Miejsce wymian

[Tembr Ognia]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Po raz ostatni był tu dwa księżyce temu. Miał trochę kamieni w swoich zapasach, głównie od matki. Nie stwierdziła jednak na co ma je przeznaczyć, a lepiej mieć nadmiar mięsa niż wcale. Dlatego też wybrał regularne wymiany, przynajmniej dopóki nie będzie mógł swobodnie polować jako pełnoprawny łowca.
Skłonił się nisko przed ołtarzykiem. Zaraz potem umieścił na nim żółtopomarańczową błyskotkę. W duchu pomodlił się do bogów z prośbą o łaskę i pozytywne rozpatrzenie jego sprawy. Zerkał co jakiś czas na płaski głaz, ciekaw czy cudy działy się w tych samych sekwencjach, czy jednak za każdym razem inaczej...

.

[Wieczorna Aura]

Aura przyleciała do Świątyni, trzymając w jednej łapie błyszczący szmaragd. Nigdy wcześniej nie próbowała wymieniać kamieni na mięso, a przecież to brzmi bardzo praktycznie, zwłaszcza że aktualnie bardziej przyda jej się jedzenie niż ładna błyskotka. Wylądowała w środku i zaczęła rozglądał się dookoła, próbując przypomnieć sobie, gdzie dokładnie zachodziło to zjawisko. Wtem dostrzegła wnuka, który siedział przy płaskim głazie i wyczekująco wpatrywał się w ułożony na nim topaz. Czyżby to znaczyło, iż to tam zachodzą te cuda? Warto spróbować. Albo coś się stanie i otrzyma porcję mięsa, albo nic nie zajdzie i będzie mogła zatrzymać szmaragd. Podeszła tam i także położyła błyskotkę obok tej która już tam była. Uśmiechnęła się do Juglana, po czym przysiadła, wpatrując się z zainteresowaniem w ten sam punkt co on.

/Szmaragd za 4/4 mięsa

[Administrator]

Szmaragd i topaz leżały na kamiennym ołtarzu rysa w rysę, bok w bok, niemal się dotykając. Zaczęły ledwo zauważalnie wibrować, co trwało może ze dwa uderzenia spokojnego smoczego serca. Po czym z ich środków rozbłysło światło, kamienie zniknęły smokom z oczu, kiedy musieli przymknąć powieki, a gdy blask przygasł, na ołtarzu dostrzegli dwa wspaniałe okazy mięsa. Dla Orzechowego Kolca była tusza żubra, zaś Wieczorna Aura mogła sie pochwalić tuszą jelenia. Smacznego!


Orzechowy Kolec
– topaz
+ 4/4 mięsa

Wieczorna Aura
– szmaragd
+ 4/4 mięsa

[Ostatnie Ogniwo]

Przyleciałem do świątyni nie po to, żeby się pomodlić, tylko po mięso. Potrzebowałem czegoś do jedzenia, a bogowie zawsze służyli pomocą, no może nie zawsze. Raz to mi nawet zamrozili nos o ile dobrze pamiętam, to były czasy.
Podszedłem do kamienia w centrum świątyni i położyłem na nim rubin. Odsunąłem się kawałek i usiadłem spoglądając na kamień, teraz wystarczyło tylko czekać.

// rubin na mięsko :D

[Administrator]

Nie musiałeś długo czekać. Kamień szlachetny – rubin – złożony na ołtarzu zapłonął wewnętrznym światłem. Blask potęgował się, aż objął cały ołtarz, a Ostatnie Ogniwo stracił rubin z widoku. Po dłuższej chwili swiatło zgasło, a w miejcu kamienia szlachetnego byął dorodna tusza żubra. Posiłek godny głodnego smoka!

Ostatnie Ogniwo
– rubin
+ 4/4 mięsa

[Popiół Przeszłości]

Dziś świątynie odwiedził piastun, jednak powód był trochę inny niż zawsze. Położył na środku sali nefryt i zrobił kilka kroków wstecz, jednak nie pozostawił tak tego wszystkiego bez słów. Odparł zmęczony, pozostało mu już tylko to miejsce. "Witajcie, mój kompan jest głodny. Jest dla mnie jak syn, nie mam jak go wyżywić, proszę o pomoc." Na tym zakończył, był tu dopiero drugi raz, ale jedno wiedział na pewno. Wielkie smoki nigdy nikogo nie pozostawiły bez odpowiedzi, czasami to mógł być tylko wiatr, ale dziś to było już coś konkretnego. Ciekawo co się stanie z kamykiem, czy tak po prostu zmieni się na przykład w mięso?
/nefryt na mięsko. :mrgreen:

[Administrator]

Nefryt spoglądał na Popiół Przeszłości martwym, kamiennym spojrzeniem. Zatrząsł się. Raz, drugi... Trzeci. W końcu, z głośnym stukiem, spadł z ołtarza. A potem w oczy Popiołu powiał silny wiatr, co go zmusiło do ich zamknięcia.
Kiedy otworzył ślepia, na ołtarzu leżało parujące, jeszcze ciepłe mięso. Dużo mięsa. Chyba z delfina. Ciekawe czy przez to smakowało inaczej.

Popiół Przeszłości
– nefryt
+ 4/4 mięsa

[Płynący Kolec]

I znowu tutaj. Choć nie rozumiał do końca zasady działania tego miejsca, był zadowolony, że działa. Dzięki temu mógł wykarmić więcej smoków, nie obawiać się, że zbraknie mu pożywienia na zimę i pozbyć się kamieni, których lepszego zastosowania nie znalazł, wciąż nie pojmując ich istotności.
Powrócił, ze ślepiami przesłoniętymi opaską, z dużym, pięknym opalem w łapie. Nie wiedział o pięknie kamienia, nie mógł podziwiać, jak promienie zachodzącego słońca barwią błękit minerału w kolory ognia. De facto, nawet nie wiedział, że trzyma w łapie opal.
Ułożył kamień na ołtarzu, po czym cofnął się lekko, czekając. Miał nadzieję, że to miejsce i dziś go nie zawiedzie.

opal za 4/4 owoców ^^

[Administrator]

Jasne światło rozbłysło wokół ołtarza, padając na ofiarowany przez Smoczego Kolca opal. Ten zadygotał ledwo zauważalnie, zadrżał i zawibrował, po czym z cichym, praktycznie niesłyszalnym syknięciem zniknął. Zamiast niego na Ołtarzu z szelestem pojawiła się cała gromada brzoskwiń, porcja tak duża, by mogła nasycić dorosłego smoka bez żadnego problemu, a ich piękna, barwna skórka wyglądała szczególnie apetycznie.

Smoczy Kolec
– opal
+ 4/4 owoców

[Tembr Ognia]

Powrócił do świątyni, chcąc wykorzystać skarby jakie mu zostały w zapasach. Nie był łasy na błyskotki, na to przyjdzie jeszcze czas. Obecnie musiał zapewnić wyżywienie nie tylko swojemu stadu – zdecydowanie zbyt dużo smoków napotykał o pustych żołądkach.
Skłonił się przed ołtarzem, na którym położył chwilę później piękny bursztyn. Cofnął się o kilka kroków i zastygł w swoistym ukłonie, oczekując boskiej interwencji. W duchu pomodlił się do boga Łowów o łaskę i przychylność przy następnej zdobyczy jaką napotka.

[Administrator]

Kolejny smok zawitał w Świątyni, ufny w panującą w tym miejscu moc. W momencie, w którym bursztyn dotknął chłodnego ołtarza, kamień szlachetny rozjarzył się intensywnym, zmuszającym Łowcę do przymknięcia ślepi światłem. Trwało to jednak tylko chwilę. Gdy światło przygasło, bursztynu już nie było. Zamiast niego przed Śladem Bestii na kamiennym ołtarzu leżał bardzo apetyczny stosik mięsa, sądząc po zapachu należącego kiedyś do cietrzewi.

– bursztyn
+ 4/4 mięsa

[Szlachetny Nurt]

Wcześniej nie zdarzyło mu się wymieniać kamieni na mięso, zazwyczaj bazował na swych własnych umiejętnościach. Ale ostatnio miał pewne problemy z duchami na polowaniach, przez co musiał na jakiś czas się wstrzymać, na egzorcyzmy był już za stary. W tym momencie pojedynczy kamień posłuży mu jako możliwość nakarmienia jednego smoka – uczciwa wymiana, wręcz niesamowicie opłacalna. No bo co już mu po tych kamieniach?
Nurt w końcu znalazł się w Świątyni, a gdy już udało mu się znaleźć szary kamień w centrum świątyni – położył na nim swój onyks. Miał jeszcze cytryn, ale ten póki co wolał zostawić dla siebie. Lepiej nie przeginać z wymianami. Po chwili cofnął się i zastygł w bezruchu, jak to miał w zwyczaju. Miał nadzieje, że to w ogóle zadziała... mogła to być równie dobrze jakaś bajka.

//Onyks za 4/4 mięsa.

[Administrator]

Leżący na ołtarzu onyks zadrgał leciutko, po czym od góry został skąpany w ciepłym, ale przeraźliwie jasnym blasku. Tak jasnym, iż Szlachetny Nurt musiał odwrócić na chwilę spojrzenie. Kiedy już Świątynia powróciła do swego zwykłego stanu skąpania w mroku, a Nurt mógł zerknąć na ołtarz, dostrzegł, iż w miejscu onyksu leży pęk pierzastych kuropatw, które może pojedynczo nie miały na sobie imponującej ilości mięsa, ale razem stanowiły całkiem słuszny smoczy posiłek.

Szlachetny Nurt
– onyks
+ 4/4 mięsa

[Płynący Kolec]

I znowu przywiało go tutaj. Znowu z kamieniem w łapie, tym razem bursztynem, choć nie miał jak tego stwierdzić, podszedł do ołtarza. Dzięki temu miejscu nakarmił tak wiele głodnych smoków... I zamierzał jeszcze nie raz tego dokonać. Położył kamyk, nie widząc jak blask zachodzącego słońca tańczy w jego ściankach, oświetlając zatopione wewnątrz żyjątka, które, choć kruche, doczekały się wiecznej nieśmiertelności.
– Proszę, byle nie brzoskwinie.
Cóż, miał ich o dużo za dużo, a zapas nasion na siew zebrał tak wielki, że wiosną będzie musiał przygotować nowy kawałek sadu. Z chęcią przyjąłby coś, czego nie posiadał, lub czego zebrał niewiele; chociażby jabłka, czy gruszki. Jednak brzoskwinie? Miał ich po prostu tak wiele, że nie wiedział, co z nimi zrobić, jak przygotować, by nie stanowiły całości posiłku.

//bursztyn za 4/4 owocków ^^

[Administrator]

To, co opiekowało się Miejscem Wymian, okazało się być dość przewrotną siłą.
Lśniący bursztyn od Smoczego Kolca rozbłysł bladym światłem, zadygotał, po czym zniknął. W jego miejscu pojawiła się sterta czegoś, co Smoczemu raczej się nie spodoba.
Było to mięso. Świeżutkie, pachnące, jeszcze nawet parujące mięso. Z żubra. Cóż. Nawet jeśli Smok tego nie zje, to może ktoś inny...?


Smoczy Kolec
– bursztyn
+ 4/4 mięsa

[Płynący Kolec]

Serce ścisnęło się bólem, gdy pod łapą miast owoców poczuł sztywniejące ciało świeżo zmarłego stworzenia. Czy to on to zrobił? To jego wina, jego i kamieni, które tu przynosił? Spod opaski popłynęły łzy, jednocześnie opłakujące śmierć niewinnego i własny błąd, błąd kardynalny. Zbytnie zaufanie w moce, których nie umiał zrozumieć, w ciemne moce tego straszliwego miejsca.
Pogładził zmarłego żubra po szyi, jakby żegnał się z przyjacielem, choć nie dane im było się spotkać wcześniej. Delikatnie, z jakby czułością zamknął oczy zwierzęcia, nim powoli ściągnął je z ołtarza, przewieszając przez grzbiet. Trudno było nieść z szacunkiem, zwłaszcza że był pozbawiony skrzydeł i biedny zwierzak zwisał zeń niczym wór ziemniaków, rolnik jednak bardzo się starał. I opuścił to miejsce, by już nigdy do niego nie powrócić. Miał wiele do zrobienia – należało właściwie pogrzebać ofiarę panujących tu sił.

zt

[Lisia Kita]

Wróciłam do Świątyni, gdy tylko poukładałam swoje prywatne sprawy.
Ostatnio naprawdę wiele się działo, ale cieszyłam się, iż znowu znajdę się w tych ogromnych pieleszach.
Szłam między posągami, ale tym razem nie czułam ciepła i wzniosłości, a jedynie chłód.
Odruchowo położyłam po sobie uszy, rozglądając się czujnie dookoła.
Nie wiedziałam, co o tym myśleć.
Przystanęłam przed ołtarzem, wysupłałam z woreczka akwamaryn i położyłam blady klejnot na kamieni.
Skłoniłam delikatnie głowę.
– Thaharze, dziękuję ci za możliwość łowów oraz zwierzynę, jaką nam zsyłasz. To skromna zapłata, jednak nadal się uczę i nie nadążam z upolowaniem dostatecznej ilości pożywienia, dlatego błagam o twoją łaskę – pomodliłam się cichym głosem.

/Akwamaryn za 4/4 pożywienia

[Szabla Kniei]

Szabla podeszła do ołtarza i ukłoniła się nisko w wyrazie szacunku do opiekunów tego magicznego miejsca. Odmówiła krótką modlitwę dziękczynną za mnogość zwierzyny na terenach Ziemi i spokój drapieżników, a potem położyła na skale swój owalny, fioletowy kamień szlachetny, który zalśnił delikatnie w nikłym świetle.
Cofnęła się powoli od ołtarza o jakąś ćwierć ogona. Zamknęła oczy i wsłuchała się w świst własnego oddechu. Czekała cierpliwie na cud – na błogosławieństwo w formie martwego zwierzęcia, którym będzie mogła nakarmić potrzebujących.
Szkwał wychynął zaciekawiony spod lewego skrzydła kompanki. Kiedy to się stanie?... Czy mięso w ogóle się pojawi? Białe ślepia błysnęły mocniej, kiedy cień wytężał wzrok.

// za ametyst

[Administrator]

Czy werbalne modlitwy były tu potrzebne? Nie wiadomo. Chyba nie, skoro zarówno kamienie Lisiej Kity jak i Szabli Kniei zostały zalane jasnym światłem praktycznie jednocześnie. Zasyczało coś – może to jakiś zagubiony podmuch powietrza przemknął między kamieniami świątyni, i cofając się do wejścia przyniósł ku dwóm smoczycom wonie apetycznego mięsa. Bowiem zamiast ametystu i akwamarynu na kamiennym ołtarzu leżały teraz niemalże identyczne porcje żubra.

Lisia Kita
– akwamaryn
+ 4/4 miesa

Szabla Kniei
– ametyst
+ 4/4 mięsa

[Wieczna Perła]

Szafir
//Jeśli się da, proszę inny czas. W tym zgiełku i tak już jest za dużo smoków @.@//

  Do świątyni ponownie zawitała Biel. Jutro wybierze się do Nauczyciela po drugiego kompana. Obecnie jednak nie ma żadnego mięsa na zbyciu, a polować nie zamierza, lecz zapasy chce już posiadać... niemal paradoks.... Możliwość wymiany kamienia na mięso, aby zaspokoić na jakiś czas głód zwierzęcia wydawał się... kuszący.
  Znajdując się zaraz przed ołtarzem, położyła na nim szafir. Zaraz potem odsunęła się, trzymając mocniej swą perłę, aby to jej przypadkiem nie zabrali za mięso.

[Administrator]

/Nie martw się, jak widzisz nikt tu nie pisze że wychodzi z tematu niestety i tak ;) Zawsze uznaję że jest bardziej pusto niż pełno.

Szafir zadrgał, jakby trącony od tyłu przez czyjąś niewidzialną łapę. A potem z głosnym chrzęstem rozpadł się na niebiesko-szary pył, który następnie został zwiany z ołtarza w nicość przez widmowy wiatr. Przez chwilę Biel mogła tylko patrzeć na to zjawisko ogłupiała. W końcu... Gdzie pojawiło się mięso? Czy gdziekolwiek?
Ale po jednym uderzeniu serca do nozdrzy Uzdrowicielki napłynął kuszący zapach. Otóż po stronie przeciwnej od miejsca, w które pył szafirowy został zwiany, leżała sterta świeżego, krwistego mięsa jelenia.

Biel Feniksa
– szafir
+ 4/4 mięsa