Ołtarz Erycala

[Administrator]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Bóg zrozumie. Albo ta siła, która aktualnie operowała Ołtarzem Erycala. Bo któż bowiem mógł mieć pewność, iż tak przyziemnymi sprawami jak kalectwa smoków zajmował się własnoręcznie sam Bóg Uzdrowień? No, nie ważne!
Jakakolwiek siła wyższa by to nie była, Śliski Kolec poczuł na grzbiecie powiew chłodnego wiatru.
– Łapa trzymająca skarb... Niech przyniesie sześć korali, a powróci – cichy szept oznajmił, brzmiąc w przestrzeni bezosobowo, nie dając Śliskiemu Kolcowi żadnej otuchy.

[Światokrążca]

Minęło trochę czasu odkąd poznał cenę za odzyskanie łapy i jak mu się wtedy wydawało poczucia wartości we własnych ślepiach. To potworne uczucie straty minęło wraz z powolnym wracaniem do sprawności fizycznej i psychicznej, której drogę zapoczątkowała Zaranna zwykłą rozmową. Jednak brak łapy to wciąż brak łapy, nie miał precyzyjnej kontroli nad własnym ciałem której potrzebował, i nie miał spokoju. Fantom wciąż mu doskwierał, tępy pulsujący ból nieistniejącej dłoni towarzyszył mu od prawie dziesięciu księżycy a żadne zioła nie działały. Z skórzanym zawiniątkiem na grzbiecie przyszedł do świątyni, a koło niego starsza siostra, nie mógł jej nie poprosić o przybycie z nim. Sam ledwie znalazł kilka korali. Skłonił łeb przed ołtarzem. Szarpnął grzbietem, zawiniątko spadło z brzdękiem na posadzkę. Pochylił się i szczypnął zębami skórzany worek. Podniósł go i rozerwał na ołtarzu, z dziury wysypały się korale.
– Erycalu? – zapytał wciągając powietrze w płuca. Nie wiedział czego się spodziewać.

// 6 KORALI *YEET*

[Dzika Gwiazda]

Najwyraźniej brak kolejnej kończyny nie przeszkadzał Śliskiemu tak bardzo, bo minęło trochę czasu zanim postanowił ruszyć swoją leniwą tuszę przed posąg Erycala. W końcu jednak musiał mieć dość, bo wezwał ją i wspólnie udali się do świątynnych grot. Gdy tak wędrowali sobie wspólnie gadając o wszystkim i o niczym, Iskra wysłała mentalny impuls także do Daru Tdary. Podejrzewała, że skoro uzdrowiciel miał wątpliwą przyjemność oglądać urwane kończyny, mógłby raz dla odmiany zobaczyć jak taka urwana łapka się regeneruje. Może przy okazji nabrałby większego szacunku do bogów, bezbożnik jeden. Iskra często odwiedzała świątynię, sprawdzała ślady i zapachy, wiedziała kto po za nią tu bywa. Odwiedzających nie było przesadnie wielu.

Stanęła ze swoim ukochanym bratem przed posągiem boga, a gdy Śliski złożył w ofierze korale wyciągnęła przed siebie przednią, prawą łapę i pochyliła rogaty łeb w ukłonie. Nie zwracała zupełnie uwagi na towarzyszącego jej adepta z niepewnością wymalowaną na pysku.
– Panie Uzdrowień przyjmij tę skromną ofiarę złożoną przez nas u twych łap, pozwól dostąpić twej łaski i uleczenia. Biały Panie, wysłuchaj modlitwy kalekiego nieszczęśnika, by mógł doświadczyć blasku tej mocy. Zwróć na niego swe lodowe ślepia i uzdrów wątłe ciało by mógł szerzyć świadectwo twej chwały pośród wojowników. Erycalu, Pierwszy Uzdrowicielu, chwalimy twoje imię i zasługi sług twoich... – jakby to była najnormalniejsza rzecz pod słońcem, Iskra zaczęła odmawiać modlitwę do patrona uzdrowicieli. Mówiła ciepłym, melodyjnym głosem, wychwalając imię Erycala i prosząc o uzdrowienie dla swojego brata. Jako stała bywalczyni w świątyni miała już całkiem niezłe doświadczenie w układaniu i składaniu modlitw, więc odmówienie teraz jednej było dla niej najzupełniej nauralne.

Była jeszcze jedna rzecz: Zaranną znów doświadczała ciszy w świątyni. Nie była ona wroga i zimna jak ostatnio, ale wydawało się, że bogowie pozostawali głusi na ich wołania. Za pierwszym razem dawało się odczuć ich obecność, niechęć, co dawało pewne pole do manewru. Teraz jednak cisza była przejmująca, jakby ich patroni opuścili to miejsce, zostawiając jedynie skorupę, co niepokoiło i martwiło smoczycę. Miała wielką nadzieję, że po prostu miała pecha, że przeoczyła jakiś znak i boskie milczenie dotyczyło jedynie jej. Sama nie wiedziałaby co robić, gdyby...gdyby teraz nic się nie stało.

[Enigma Horyzontu]

Miała nadzieję, że jej poświęcenie w walce z równinnymi miało sens. Nie chciała dostać takich poważnych obrażeń będąc tak młodą i niedoświadczoną, teraz kiedy głos był jej potrzebny a ogień był jej najmocniejszą bronią. Czuła sięe okropnie, jakby ponownie kogoś zawiodła. Rek mówiła o bogach, znała ich imiona ale...zaniedbała swoją wiarę. Co teraz? Czy Erycal w ogóle zechce jej pomóc? Nie mogła siedzieć w miejscu i gdybać. Przybyła więc do świątyni, najpierw złożyła pokłon posągom przedstawiające ich wizerunki a potem ruszyła do ołtarza. Tam przyglądała się mu przez chwilę aż w końcu zebrała maddarę i za jej pomocą wypuściła w przestrzeń nędzną imitację swojego głosu
– Erycalu proszę pomóż mi. Wiem, że to może być kara za moje zaniedbanie wiary, jednak nie mogę milczeć a używanie maddary bardziej mnie męczy niż sama walka. Wybacz mi ty oraz inni bogowie, że nie szanowałam was przez długie księżyce. Obiecuje poprawę. Nie mogę jednak pozwolić aby moje ciało z bólem przepuszczało ogień przez gardło. Potrzebuję aby moje ciało było jak najdłużej sprawnie aby bronić stada, abym jeszcze coś mogła zrobić w tym życiu śmiertelnika dla Ognia, któremu jestem wiernie oddana. Co mam zrobić abyś wyleczył moje kalectwo?

[Administrator]

Sześć korali zniknęło bez śladu i bez ceremoniału.
Śliski Kolec stał nieruchomo, bo przez chwilę nic się nie działo.
Aż w końcu, brutalnie niczym wcześniejsza amputacja, wbiła się w niego zupełnie obca i zupełnie nie-maddarowa moc, która rozgrzewała i napełniała siłami. Kikut zaczął rosnąć, formując się w łapę. Na oczach zebranych łapa powiększała się, karmiona obcą mocą, aż osiągnęła zarówno wielkość, koloryt i nawet zapach, tego co było wcześniej. Śliskiemu wróciło czucie, mógł nią poruszyć tak, jakby nigdy jej nie utracił nawet na moment.
Równie nagle, co w niego wstąpiła, moc opuściła go, zostawiając go lodowatym, pustym i nawet nieco zmęczonym. I, kto wie, ale może stęsknionym za tym uczuciem chyba-boskiej mocy, które towarzyszyło odrastaniu kończyny. Pytanie czy to było boska moc, czy nie było to przypadkiem coś innego.
Tymczasem przed Tajemnicą Wschodu, z małych kamyków i piasku nawianego wokół Ołtarza Erycala, ktoś ułożył niewielki, ale dobrze czytelny napis. Litery pojawiały się przed Tajemnicą jedna po drugiej, jakby ktoś je dosłownie na jej oczach układał.

SZEŹDŹ AMEDYSDÓW
Czy Ognista zrozumie tę mistyczną wiadomość i intencję autora się za nią kryjącą?


Śliski Kolec
– kalectwo

[Światokrążca]

Ledwie się nacieszył dziwną mocą, ledwie poczuł że znów panuję nad łapą a ból zniknął i już to wszystko zostało absolutnie zmiecione na drugi plan przez pojawienie się głupiego napisu na ziemi. Śliski zamarł jak wryty gdy z ciekowści zajrzał na co może patrzeć ognista. Powietrze wypełnioło jego płuca aż nazbyt boleśnie. Morski odwrócił się sztywno do siostry a oczy miał jak dwa wielkie dyski.
– AH CZARCI KASZEL! ISKRO! OD KIEDY JEST CISZA W ŚWIĄTYNI? – wykrzyknął jednym tchem kompletnie zapominając że znajduje się w nabożnym miejscu. Ale bogowie najwyraźniej też zapomnieli więc mała strata. – oh .. nie.... łatwiejsze pytanie! Czy cisza była przed Gigantem? – zapytał i wyczekująco wlepiał ślepia w siostre.
– Ah nie... miprzecieżotpowiedziałgłosnaołtarzualeskąmogewiedziec
czytobyłErycalaletodlaczegobyłobyterzinaczej... -zaczął mamrotać ciąg niezrozumiałych słów pod nosem
– A hoj!! Duszki! Który z was obsługuje ołtarz? – zawołał w przestrzeń podnosząc głowę.

[Dar Tdary]

/krótki czysto fabularny post

Poczuł wezwanie matki i aż miska wypadła mu z łap kiedy to mieszał kolejną dziwną maź o wątpliwym zapachu. Lothric poderwał się machając ogonkiem, ale zaraz potem zastukał zły kopytkami o ziemię. Jak to nie mógł iść?! Przecież zawsze wszędzie chodził! Nauczył się jednak jednej rzeczy o swoim towarzyszu, był jeszcze bardziej uparty od ognistego muflona.
Yisheng odłożył miskę i ruszył ku świątyni Erycala by zdążyć zobaczyć ten cud na własne ślepia. Przecież podobne zdarzenia były niemożliwe, sam w sumie od dawna nie chadzał do świątyni zbyt pochłonięty badaniami. Zaranna i Śliski stali już przed ołtarzem. Kamienie zniknęły w momencie gdy samiec zatrzymał się za zakrętem w świątyni tak by widzieć ołtarz. Obserwował uważnie gdzie też znikają, ale chyba nie potrafił tego odkryć. Po prostu zniknęły i tyle. Dziwne... Co jednak ważniejsze kikut nagle zaczął rosnąć. Łuski, mięśnie... Samiec otworzył szczerzej ślepia od razu chcąc zbadać swoją magią naturę tego co właśnie się przed nim rozwijało.
Jakim cudem do kroćset... ileż on czasu poświęcał na leczenia, a tu? Och gdyby tylko mógł w jakichś sposób wykorzystać magię kuli. Mógłby sam leczyć w ten sposób smoki. Sam! Nie bogowie, lecz on. Nie, to zbyt butna myśl... spokojnie, najpierw musiał to wszystko przeanalizować zanim popędzi do kuli. Ogon wił się za nim nerwowo. Pragnął zbadać Śliskiego, już teraz nie ważne co powie. Cofnął się by zaczekać nań u wejścia do świątyni.

/zt

[Dzika Gwiazda]

Nie zwróciła nawet specjalnej uwagi ani na Tajemniczą ani na Dara, którzy po nich przybyli do świątyni. Zbytnio była zajęta dzierganiem swojej modlitwy. Jej głos umilkł, gdy powietrze aż zgęstniało od maddary. Z fascynacją w żółtych ślepiach patrzyła jak łapa Śliskiego odrasta w przyspieszonym tempie, niczym drzewo rosnące w mgnieniu oka. Uśmiechnęła się zadowolona nie tylko z faktu, że hultaj odzyskał kończynę, ale także że bogowie nie opuścili tego miejsca do końca. Jej uwagę zwróciły jednak kamyczki i piasek poruszające się u podstawy ołtarza jak stadko mrówek. Dziwne, zwykle Erycal objawiał swoim zimnym głosem jakiej daniny oczekuje od śmiertelnika za wyleczenie zniszczonego ciała. Komunikowanie się napisami było nietypowe, ale kimże ona była by negocjować z boskimi wyrokami i sposobami komunikacji? Zaraz...

...co? Szeźdź Amedysdów? Co jest co czarciej grypy? Smoczyca pokręciła zaskoczona głową, jakby chciała wytrząść ten dziwny obraz ze swoich oczu. Napis jednak nie znikał.

Z zamyślenia wyrwał ją wrzask Śliskiego, wywołując skrzywienie na jej pysku.
– Na wrzody Tarrama, nie musisz się tak wydzierać, przecież stoję obok. – powiedziała chmurnie, tuckając go skrzydłem w bok. Jeszcze raz przyjrzała się napisowi, a potem zwróciła łeb w stronę brata.
– Od... – zawahała się. – ...ostatni raz bogowie odpowiedzieli mi tuż po ustąpieniu przywództwa, na początku pory Liściastych Dywanów. Potem nie byłam przez jakiś czas w świątyni... A potem, przed gigantem... Cisza. Ale nie taka jak kiedyś, kiedy zesłali na nas klątwy. Wtedy była wroga cisza, czułeś, że nie jesteś tu mile widziany. Teraz to wygląda jakby ktoś po prostu zgarnął bogów do worka i gdzieś zabrał. – mówiła do Śliskiego, ale jej wzrok wędrował po nim, po skalnym podłożu i ołtarzu Erycala. Iskra mówiła, myślała i analizowała na bieżąco. Gdy adept podszedł do ołtarza, parsknęła, wypuszczając z nosa kłębek zimnego powietrza. – Nie bądź śmieszkiem, przecież duszki nie mo... – urwała w połowie zdania. Ależ oczywiście, że mogą pojawiać się w świątyni i odpowiadać na modlitwy, jeśli mają taki kaprys. A dziwna natura napisu? Cóż, może trafili na takiego, któremu niespecjalnie spieszno było na nauki run. Bogowie odeszli, zostawiając świątynie w opiece duszkom? Że jak?

Przysiadła, obserwując jak Śliski próbuje rozmawiać z powietrzem. Nie powstrzymywała go, ale nie sądziła żeby to coś dało. Chociaż kto wie, może ciągnął swój do swego? Ona sama, co tu dużo mówić, była już dość stara i z całą pewnością za sztywna dla rozrabiających duszków. Może ktoś o naturze i energii jej brata zdoła coś wywołać. Lub kogoś.

[Administrator]

Niestety, ani krzyki, ani normalny ton, ani nawet Iskrowe milczenie i obserwacje, nie wywabiły tego, co obecnie zajmowało się świątynią, do ujawnienia swojej obecności. Napis dalej leżał na kamieniach, a obecne tu smoki nie wyczuwały swoimi zmysłami niczego obcego: ani zapachów, ani dźwięków, ani też żadnej nienzanej im mocy. Dla wszystkich tu zgromadzonych miejsce znane smokom jako ołtarz Erycala pozostawało martwe. Złudnie martwe. Kto wie, być może jeśli jakiś kolejny kaleka by tu przybył, to miejsce także w odpowiedzi na niego by się ożywiło? Chyba pozostanie to nierozwiazaną zagadką, chyba że Śliskiemu będzie się chciało tu czekać nie wiadomo ile.

[Enigma Horyzontu]

Tajemnica znowu pojawiła się w świątyni, niosąc pod skrzydłem sześć ametysów. Los jej sprzyjał i udało się je uzbierać w miarę szybko. Czuła poważne poddenerwowanie, nie wiedziała jak zadziała na nią moc Erycala. Gdzieś tam podświadomie sądziła, że pewnie zemdleje albo poczuje ogromny ból. Łapa jej zadrżała kiedy tutaj weszła, końcówka ogona jej zawtórowała. W końcu otrząsnęła się z chwilowego zdrętwienia i podeszła do ołtarza. Jeżeli napis dalej tam był, położyła kamienie dokładnie na nim. Jak nie to po prostu ją środku ołtarza. Usiadła i czekała, pochylając w pokorze łeb.



//6x ametys za uleczenie kalectwa

[Administrator]

Po chwilowym zdrętwieniu nie pozostał najmniejszy ślad, kiedy wokół ametystów od Tajemnicy Wschodu zmaterializowało się jasne, białe wręcz światło. Jednocześnie sama smoczyca poczuła nagły, elektryzujący wręcz napływ sił do wszystkich kończyn, poczuła jak może głębiej odetchnąć i... Cóż. Chyba mogła już spróbować się odezwać. Bo jakaś mistyczna moc, przebiegając przez jej ciało niczym duch, pozostawiła po sobie trwałe zmiany, pozytywne zmiany. Uleczyła kalectwa.
A ametysty zniknęły bez najmniejszego śladu.

– 6x ametyst
– kalectwo: niezdolność do mówienia, +1St do ziania

[Światokrążca]

// wybaczcie....................... zwłoke
Czas, zaraz po oddaniu śliskiemu łapy

Nikt nie odpowiedział, no jasne. Śliski westchnął i już spokojniej odwrócił się do Zarannej ale ślepia wciąż błyszczały zainteresowane nowymi faktami.
– Bariera została stworzona dzięki wspólnemu wysiłkowi smoków oraz pomocy Naranlei. Zakładając że kula reprezentuje moc bariery... Co się stanie jeśli zabraknie Naranlei.... spoiwa. Zacznie pękać. Może... Może nie mieliśmy racji... może to nie moc giganta zaburzyła barierę tylko stało się to już wcześniej... kiedy bogowie zamilkli. Ah logicznym było zakładać że skoro bariera się zepsuła zanim Gigant uderzył w jaskinie proroków to musiał spowodować te dziury, ale przecież... Iskro czy widziałaś tą kule? Czułaś ją? Ta moc jest tak potężna że nie wiem czy kryształy w gigancie byłyby zdolne ją zaburzyć. Ale... to wciąż zakłada że kula i bariera faktycznie są ze sobą połączone, a na to nie mamy dowodów. – wytłumaczył i uniósł łeb. Ołtarz jak stał tak stał, niewzruszony.
– Boska bariera się psuje, bogowie nie odpowiadają, porwano proroka. Brakuje nam wszystkiego co jest bezpośrednio połączone z bogami. ... Idę sprawdzić czy Ateral jest na miejscu, możesz wracać jeśli chcesz albo szukać ze mną, i tak ci opowiem wszystko czego się dowiem. Oh i myślę że zaproszę tu znajomego – wyrzucił z siebie kolejną dawkę dywagacji i nie czekając pobiegł do Ciemnej Groty. W między czasie zlepił wiadomość mentalną do Kobalta.
~Rusz swój niebieski zad do świątyni, interesujące rzeczy się dzieją. Co sądzisz o duszkach zastępujących bogów? będę w grocie Aterala ale najpierw obczaj ołtarz Erycala~

[Remedium Lodu]

  Niebieskołuski uniósł wzrok znad wymyślonej na poczekaniu zagadki z białych i czarnych kamyków, która pomagała mu dotychczas zabić czas. Kiedy tylko Śliski z ozdrowiałą łapą spłynął na fali swego tłustego cielska sprzed ołtarza Erycala, Remedium Lodu wyszedłszy z cienia zalegającego za posągiem na wpół zapomnianego Valanyana zbliżył się powoli na miejsce zdarzenia, zostawiając nierozwiązaną układankę na posągowym cokole.
  To był ciekawy dzień. Jeszcze przed nastaniem świtu miał czas by podziwiać ślady historii nawarstwione tutaj przez całe pokolenia smoków. Chwały smoczych bogów która zdawała się… słabnąć? Przemijać? Lód nie był pewny, w jaki sposób spoglądać na te istoty. Och, wiedział doskonale ileż im zawdzięczają, lecz ta niejednoznaczność, przekoślawienia i zdaje się nadmierne powiązanie natury bogów z naturą smoków które przebijały się na każdym kroku przez mitologię ich rasy i rozłupywały skorupę spójności- to wszystko sprawiało, że Uzdrowiciel Wody traktował bogów z pewnym chłodnym i szczerym szacunkiem, lecz wstrzymywał się przed osądzaniem, zbliżaniem ich do siebie. Jednego był całkiem pewny- nie byli stwórcami wszechrzeczy i to pozostawiało wielką lukę ziejącą w smoczych wierzeniach. Podobnie jak brak ołtarzy poświęconych mitologicznym rodzicom Immanor-Kamma: Wielkiej Piaszczystej Pustyni oraz Nieba. A także wiele innych…
  Przemyślenia wyplatane odkąd Przyjaciel opowiedział mu o bogach musiały jednak spotkać się teraz z doczesnością.
  ~ Mam wrażenie, że umknęło Ci coś ważnego, Darze. Może wróć pod ołtarz Erycala? ~ Wiadomość nie musiała płynąć daleko by odnaleźć adresata, który przecież czekał u wejścia do przybytku niejasności. Lód w tym czasie jak gdyby nigdy nic obszedł ołtarz i obejrzał dokładnie napis ułożony z kamyków. „SZEŹDŹ AMEDYSDÓW”. Czy z kroju pisma dało się coś wyczytać? Było nieskładne, czy proste i schludne? Ułożone byle jak czy dla odmiany precyzyjne jak procesy stojące za odrastaniem kończyn? Obejrzawszy dokładnie napis uniósł łeb i skinął nim tarramowo czujnej Łowczyni Ziemi, która dziś kilkukrotnie nieomal dostrzegła ciemnogranatowego obserwatora. Uratowały go przed tym zapewne świątynne kadzidła, zwykłe szczęście oraz fakt, że nikt przy zdrowych zmysłach nie spodziewał się smoków chowających się za posągami mało popularnych bogów.
  – Remedium Lodu, uczeń Daru Tdary. Ciekawe rzeczy opowiadałaś o ciszy w świątyni, Iskro. Wybacz że spytam, ale temat sięga dalej w przeszłość niż moje wyklucie: czy mogłabyś powiedzieć coś jeszcze o tej całej ciszy w świątyni? Coś więcej o tych „duszkach na ołtarzu”? Swoją drogą winszuję cierpliwości do zdrowo… niestabilnego brata. – Zagadał tonem wyważonym, choć niemalże gawędziarskim. Jakby Iskra właśnie wpadła do jego groty w odwiedziny a on poprosił ją o potrzymanie misy z dziwną, dymiącą substancją nie odrywając przy tym wzroku od rozbebeszonych roślin i dziwnych schematów.
  Pytanie zadane Łowczyni było bardzo nieprzypadkowe. Im głębiej się nad tym zastanawiał, tym silniejsze nachodziły go wnioski dla co bardziej rozmodlonych smoków (czyli obecnie zapewne mniej niż 5 sztuk gadów) być może wręcz bluźniercze. ~ Śliski, jak już stwierdzisz brak Aterala bądź zaskoczysz mnie wiadomością odmienną, to wróć tutaj. Chyba, że odkryjesz małego pisklaczka-Aterala. Wtedy nie drzyj się na całą świątynię tylko daj mi znać umysłowo. ~ wiadomość została przesłana do wiadomego jaskrawca.
  Tymczasem Lód ukłonił się przed tym jednym ołtarzem, do którego wcześniej nie podszedł nie chcąc pozostawiać po sobie świeżego zapachu. Skłonił się w kaplicy Pana Uzdrowień jak wcześniej uczynił wyłącznie w dwóch innych: Naranlei oraz Valanyana, u którego nawet odnalazł schronienie i ciepły kąt tego poranka. I znów- uczynił to z głębokiego szacunku, lecz nie ślepej czci. – Erycalu, nie przyszedłem prosić o uzdrowienie siebie. Przybyłem by spytać Cię, boże który prowadzisz łapę i myśli Uzdrowicieli, czy tym razem to nie wy potrzebujecie nas? – Uniósł łeb i oplótł wzrokiem cały ołtarz że aż dziw, że cienie tam zalegające nie zgęstniały pod zasłoną tego wzroku. – Czy wciąż jesteś tym samym i takim samym Erycalem? Czy też proszę w tej chwili o odpowiedź inną istotę? Tedy również proszę o odpowiedź od Ciebie, którego imienia nie znam. – Czekał, licząc na to, że odpowiedź wyklaruje mu pewne fakty. Bo jeśli nie… cóż, może jeden Dar mu przytaknie nim rozniosą go za „obrazę bogów” bez pokrycia.

[Dzika Gwiazda]

//zakładam, że Śliski zmył się do groty Atka zanim Kobalt wyszedł z cienia; odnośnie duszka na zebraniu przywódców mam problem z ramami czasowymi – misja ta wciąż się toczy i jej następstw jeszcze nie znamy. Zakładam wiec, że rozmowa toczy się tuż przed wyprawą >.>

Iskra już podczas modlitwy czuła nieprzyjemne mrowienie w karku, jak zawsze kiedy czuła się obserwowana. Mimo wszystko zignorowała to uczucie, bo i kto chciałby czaić się w świątyni? I po co? Ani ona, ani jak miała nadzieję, Śliski, nie nadepnęli nikomu tak bardzo na odcisk w ostatnim czasie. Z tego powodu postanowiła skupić się na modlitwie, uciszając paranoiczne demony wewnątrz rogatego łba.

Po odzyskaniu łapy przez Śliskiego i dziwnej wiadomości przeznaczonej dla młodej ognistej, Zaranna siedziała zamyślona słuchając brata, który gadał jakby go kto za ogon nakręcił. Ogon owinęła wokół łap, jedynie jego końcówka z czarną strzałką kołysała się lekko na boki.
– Nie widziałam kuli, ale słyszałam jaką miała moc. Tobie spopieliła łapsko, a Darowi wyssała niemal całą maddarę, dlatego musiał przystopować z leczeniem na księżyc. – parsknęła niezadowolona. – Tak, jej cudowna moc polega na tym, że może nauczyliście się nie pchać łap do nieznanych obiektów magicznych. – dodała zrzędliwie. Nie mogła sobie wybaczyć tego, że zaraz po walce wróciła na tereny stada. Może gdyby tam była, żaden z tych dwóch matołków by nie ucierpiał? Oczywiście nie mogła się do tego przyznać, maskując swój żal uszczypliwymi komentarzami. Zmarszczyła brwi na kolejne słowa adepta. – Dlaczego ta kula ma mieć jakiś związek z Barierą? Bariera została utkana przez Naranlęę i naszych przodków, ich wspólnymi siłami. Opowieści nie wspominają od dodatkowym źródle mocy, z którego by korzystała. Riromi jeden wie, jakie jest pochodzenie tego świecidełka. – odparła. – Idź, zajrzyj do Aterala, wołaj gdyby coś się stało. Ja tu jeszcze chwilę posiedzę, może stanie się coś jeszcze ciekawego, ale przyjdzie kolejny interesant. – powiedziała, kiwając przytakująco głową i śledząc go wzrokiem, gdy znikał w zacienionym korytarzu.

Łowczyni siedziała tak przez chwilę rozmyślając nad możliwymi reperkusjami ostatnich wydarzeń. Prorokini porwana, skalny tytan, bariera chwiejąca się w posadach, a teraz jeszcze boskie milczenie. Jak się okazało, jej wcześniejsze przeczucia po raz kolejny były słuszne, gdy usłyszała cichy stukot szponów i szelest łusek na skale. Nie podskoczyła zaskoczona lub zdziwiona, wszak świątynia była miejscem dostępnym dla każdego. Obróciła jednak głowę by spojrzeć na nieznanego jej, granatowego samca bujnej grzywie, spływającej jasnymi kaskadami na szyję i kark. Milczała, obserwując jak podchodzi by zbadać ołtarz Pana Uzdrowień. Czarne źrenice zwężyły się lekko, gdy obcy Wodnik zwrócił się do niej po imieniu. Pamiętała większość smoków, z którą kiedyś się spotkała, jego nie znała na pewno.
– Miło mi cię poznać, Remedium Lodu. Cieszę się, że Dar przekazuje swoją wiedzę dalej. Czasami jest tak zaaferowany kolejnymi badaniami i pacjentami, że zdaje się zupełnie nie wychodzić ze swojej groty. – powiedziała z lekkim uśmiechem podnoszącym kąciki jej pyska. Lubiła smoki z dobrymi manierami, a uzdrowiciel Wody odnosił się z szacunkiem nie tylko do niej, ale też do miejsca, w którym się znajdował, dostrzegła to w jego ostrożnych i przemyślanych ruchach, tak odmiennych od tłukowatego sposobu poruszania się Śliskiego, który tarabanił się wszędzie jak stado spłoszonych turów. Zaśmiała się cicho, gdy wspomniał o "niestabilnym bracie". – Ach, Śliski w porównaniu z naszą matką jest łagodny jak młodziutka kózka. – odpowiedziała, po chwili kontynuując, już poważniejszym tonem: – Poprzednia cisza w świątyni wiązała się z dwoma dużymi konfliktami między smokami wolnych stad. Mówi ci coś nazwa szaleństwo Szczerbatej Skały? Albo napaść w Lesie Pekeri? W dużym skrócie po kolejnym bezsensownym rozlewie krwi, w którym żadne stado nie zyskało niczego po za kolejnymi zabitymi, bogowie – uniosła łapę i zatoczyła nią niewielki łuk. – odwrócili się od nas. Miałam wtedy tyle księżyców co ty teraz. Gdy wchodziło się do świątyni panowała w niej pustka, cisza i lodowate zimno. Czuło się, że jest się tu niemile widzianym. Bogowie milczeli i nie odpowiadali na modlitwy, a ci co natrętniejsi skończyli z odmrożonymi kończynami. Mnie nic się nie stało, chciałabym powiedzieć, że to przez płomień mojej gorliwej wiary, ale prawdopodobnie bardziej uchroniły mnie grube łuski. – uśmiechnęła się lekko pod nosem. – Zapytałam o to ówczesnego proroka, Jad Duszy i potwierdził on moje przypuszczenia – bogowie nie chcieli mieć z nami nic wspólnego. Przeszło im dopiero po tym jak stado Ziemi zebrało się przed posągiem Immanora i odmówiło wspólną modlitwę. Potem z czasem odpuszczali kolejnym stadom. Ale teraz nie czuć tutaj niczego. Zwykle nawet jeśli nie otrzymywało się odpowiedzi to znikały złożone dary, było czuć że jest się obserwowanym albo rozchodzące się po ciele ciepło. Teraz nie ma nic, zupełna, głucha pustka. – powiedziała przerywając na chwilę. – Gdy Prorokini zniknęła zwołałam zebranie przywódców i postanowiliśmy wybrać się tutaj. Prorok to smok najbliższy bogom pośród śmiertelnych, więc to było pierwsze miejsce jakie odwiedziliśmy po tym jak wysłaliśmy smoki na poszukiwania porywaczy. I zamiast Immanora odpowiedział nam wtedy duszek, mówiąc o grozie ukrytej w lesie Ataiur. Niedługo wyruszy tam ekspedycja, po smoku z każdego stada. – opowiedziała, patrząc zamyślona na posąg Erycala i obserwując jak Remedium do niego podchodzi by zwrócić się do swego patrona. Czy znów odpowie duszek lub bliżej niezidentyfikowana siła wyższa?

[Światokrążca]

Z każdym krokiem głosy stawały się coraz wyraźniejsze a on mógł więcej wyłapać z rozmowy. Uśmiechnął się kpiąco słysząc komentarz o Gonitwie, chociaż czy się myliła?
Ekspedycja na tereny Cienia? Groza ukryta w lesie? Czy to nie piastun Cienia, na terenach Cienia spotkał łowców smoków? Przypadek?
Przyszedł przed ołtarz akurat gdy Wodny zaczął przemawiać do Erycala, czy kogokolwiek kto Erycala zastępował. Jak gdyby nigdy nic podszedł do Zarannej i szturchnął ją w bok, sygnalizując swoją obecność, która pewnie nie musiała być sygnalizowana ale każda okazja by zaczepić starszą siostrę była dobra.
– No heja Kałużo – zawołał do uzdrowiciela gdy skończył mówić. Skupił maddare i wysłał wiadomość mentalną Zarannej i Remdium. Mimo że mogło to się wydawać dziwne, wolał nie przerywać na głos ewentualnej odpowiedzi boskich mocy czy też ich braku.
~Byłoby zdecydowanie łatwiej gdybym faktycznie zastał pustkę albo Śmierć w własnej osobie, a spotkałem szron na ścianach. ~ wiadomość była krótka, bo chociaż miał zdecydowanie więcej do powiedzenia na temat samego szronu wolał się skupić na ciszy w świątyni.

[Administrator]

Bogowie nie odpowiedzieli też na modlitwę Kobalta. Nie było w tym absolutnie nic dziwnego, skoro cisza była niesamowicie sprawiedliwym medium. Ale poza sprawiedliwością niosła także zmartwienie. Każde odstępstwo od normy przecież mogło świadczyć o (i zastosujmy tu metafory uzdrowicielskie) ukrytej chorobie toczącej ciało, której przyczynę trzeba było zwalczyć.
Natomiast smoczyca Ziemi, Zaranna Iskra, mówiąc do Uzdrowiciela Wody o przeszłości i rozglądając się po Świątyni, kątem oka dostrzegła coś bardzo ciekawego. Pozostałość albo modlitwy jakiegoś smoka, albo wiadomość od jakiegoś bytu będąca odpowiedzią na smoczą modlitwę. Niezwykle krótką, jednocześnie treściwą, ale też i mało pomocną wiadomość. Mianowicie, koło miejsca które leciutko pachniało Enigmą Horyzontu, widniał kolejny z napisów, napisany innym stylem pisma niż wcześniejsza wiadomość, ale z równie ciekawą gramatyką i ortografią. Ułożony drobniutkimi kamyczkami, koślawy i generalnie słabo czytelny.
Napis ten głosił dumnie:
POMUSZ JM
Być może... Być może była to także odpowiedź na modlitwę Remedium Lodu? Od kogo ta wiadomość jednak mogła pochodzić?
Chyba że ktoś stroił sobie z was żarty teraz.

[Dzika Gwiazda]

Zaranna gadała jak to miała w zwyczaju: długo i nie pomijając żadnych szczegółów, a potem obserwowała z ciekawością czy modlitwa Remedium da jakikolwiek efekt. W między czasie na skalistym podłożu ponownie zgrzytały szpony jej śliskiego brata. Słyszała jak się zbliża i po chwili poczuła zaczepne szturchnięcie na swoim boku. Nie pozostała mu dłużna, odwdzięczając się smagnięciem ogona w bok. Zadbała o to by wykręcić końcówkę ogona tak, by samiec dostał płazem kostnej strzałki, nie jej ostrą krawędzią.

Zamruczała nisko, gdy dotarła do niej wiadomość od Śliskiego. Szron. W jaskini Aterala chociaż coś było, w przeciwieństwie do reszty całej świątyni.
– Zawsze gdy Ateral pojawiał się na spotkaniu młodych, pojawiał się w oparach zimnej, szarej mgły. – powiedziała cicho, w zamyśleniu. Żółte ślepia błądziły po grocie, prześlizgując się po kolejnych jej częściach. W pewnym momencie spostrzegła podejrzanie długi wężyk z drobnych kamyczków. Zmarszczyła nos i podniosła się, by podejść i przyjrzeć się bliżej znalezisku.
– Tutaj. – powiedziała, kiwając głową do Remedium i Śliskiego. – Kolejna wiadomość.

[Remedium Lodu]

  Zerknął na Łowczynię i kiwnął krótko łbem, gdy wspomniała o Szczerbatej Skale i Lesie Pekeri. Tak, przypadkiem znał rodzinną historię. Jednak wciąż słuchał z uwagą nie przerywając badań napisu. Akurat o tym, że szaleństwo Szczerbatej wywołało niechęć bogów nie miał pojęcia. Zdawało się jednak, że nie ma to znaczenia w kontekście obecnych wydarzeń. Tamto było „tylko” boskim gniewem, formą kary a nie ich… odejściem? Porwaniem? Zdegradowaniem?
  W drugiej połowie wypowiedzi aż zastrzygł błonami usznymi. Ach, czyli jednak porwano proroka. Tej jednej informacji ciągle mu brakowało. Oraz ta cała „groza w lesie Ataiur”…. Spojrzał na Iskrę i skinął łbem – Dziękuję ci, naprawdę. – nie otrzymawszy natomiast odpowiedzi płynącej z ołtarza tylko wzruszył skrzydłami. – Witaj, Żerny Zwierzu. Ten szron miałby być oznaką jego egzystencji czy czegoś więcej? Sam fakt że esencję Tarrama zamknięto w Erycalu oznacza, że choćby Panu Przejścia przytrafiło się najgorsze, to i tak najpewniej jego „esencja” wytrwa. Jeśli coś się stało bogom, to zastanawia mnie, co się stało z esencją Tarrama, tak swoim lotem… – Wymamrotał podchodząc do napisu wskazanego przez Iskrę. Aż syknął, gdy nadmiar pomysłów błysnął mu oślepiająco we łbie. Zwyczajowy odruch kiwania łbem przeszedł w zgięcie karku ku posadzce. Uzdrowiciel mrugnął parę razy i wrócił do właściwej sobie postawy. Fioletowe szpony wygrały poplątany rytm na zimnym kamieniu.
  – Napastniczka na Wodę mówiła o dołączaniu do swoich przodków, zatem te smoki czczą jakichś bogów. A cóż innego mogłoby najpewniej zagrozić bogom jak nie inni bogowie? Gdyby tracili oni moc w jakimś naturalnym cyklu, byliby świadomi tego że ten czas nadejdzie i ostrzegli nas przed tym, jeśli faktycznie im na nas zależy. Jeśli zostaliby gwałtownie wyrwani z naszych terenów i zamknięci w fizycznej przestrzeni, co u bogów nie jest chyba naturalnym stanem, wtedy nie mieliby szans nas przestrzec ani może nawet poprosić o pomoc, gdy skupiali swe siły na ratowaniu… Ateral nie jest bogiem jak reszta. Mógł wyruszyć na pomoc innym bogom, stąd jego nieobecność. – Lód podał łeb bardziej na lewo – O ile nie skończył tak jak inni, bowiem to że coś stało się bogom dyskusji nie podlegało już od dawna.
  Zatoczył szponem łuk jakby łącząc kolejne myśli. – Czy dziury w barierze mogą być śladami po porwaniu bogów, dosłownym przebiciem jej błony mocą innych bóstw, czy tylko konsekwencją braku Naranlei? Kamienie animujące skalnego giganta miały w sobie zaklętą moc, która parzyła podobnie jak sfera, tylko słabiej. Co, jeśli zaklęta tam była moc bogów- naszych lub obcych? Jeśli to do kuli chciał się gigant dobrać właśnie dlatego, że w niej zawarta jest część Naranlei, której wcześniej obcy bogowie nie zdołali porwać wraz z resztą rodzeństwa i potomków Immanora? – O, właśnie. Byłby zapomniał – Porwanie Prorokini jak najbardziej wpasowuje się w taką wizję: celem wydobycia cennych informacji i zamordowania, by pozbawić Wolne Stada pośredników, jeszcze bardziej odciąć panteon Immanora od świata a może zmusić do uległości. Tylko skąd u szarołuskiej napastniczki wzięły się słowa o nas jako o tchórzach? Czy może chodzi o naszą zatwardziałość w trwaniu przy naszym panteonie, kiedy oni zaczęli czcić jakichś potężniejszych być może bogów ludzkich- z którymi związani są choćby łowcy smoków? Czy jesteśmy tchórzami, bo tkwimy wierni naszemu panteonowi i teraz, jak powiedziała napastniczka, w przeciwieństwie do niej nie zajmiemy zaszczytnego miejsca pośród naszych przodków, ponieważ Kraina Wiecznych Łowów stała się niedostępna?
  – Teraz najważniejsze spośród spraw doczesnych. Jeśli po naszych terenach hulają obcy bogowie, to wszelkiego typu dziwne zdarzenia, tragedie i prowokacje mogą mieć miejsce właśnie przez nich. Komuś zależy na tym, by utrzymać nas w stanie wewnętrznych niesnasek zaślepionych na faktyczny problem pochodzący z zewnątrz. – Gdyby wiadomo było Remedium o przebiegu zabójstwa Gonitwy, to byłaby doskonała okazja do jego wymienienia. – Jeśli napastnicy dysponują dosłowną boską ingerencją i ich wsparciem po swojej stronie a może mają na usługach również siłę naszych własnych, zamkniętych w czymś bogów… Czas najwyższy chyba, by Wolne Stada wybrały jakąś grupę, która wyruszy by rozjaśnić kwestię poza barierą a reszta łaskawie zaczęłaby jakąś współpracę przy pilnowaniu granic, może też przeszukiwaniu Rumowiska Proroków które może kryć jakieś odpowiedzi. Nawet nie wiemy, gdzie szukać, czy musimy ruszać na zewnątrz, ale pójście śladami giganta, na południe skąd i przybyli napastnicy na Wodę jest najsilniejszym tropem poza lasem Ataiur. Grupa wyruszająca poza barierę musiałaby być dostatecznie silna by być w stanie choćby spróbować pomóc bogom, jeśli wymagałoby to nakładów mocy lub siły bojowej. – Ciężko było powiedzieć, do kogo to mówił. Zarazem chyba do innych smoków, do tego, cokolwiek rezydowało obecnie w Świątyni jak i wreszcie do samego siebie. Mało brakowało a chwyciłby jakiś kamień i zaczął wyrysowywać graf na posadzce lub sięgnąłby lewą łapą w przestrzeń w miejsce, gdzie zwykle na jego stole badawczym stała czarka świeżej herbaty. Przeniósł spojrzenie na Łowczynię. – Oczywiście to może się okazać zbędne przy tej całej „grozie w lesie Ataiur” o której wspominałaś, Iskro. Może rozwiązanie leży w granicach bariery… lecz może też nie. Byłoby miło, gdyby wieść o efektach tej ekspedycji rozeszła się wśród Wolnych. Jak z resztą wiele innych informacji, o których większość, wraz ze mną, nie ma pojęcia. – skrzywił się jakby właśnie przypomniał sobie smak spomiędzy szponów Nocnego Tropiciela.
  – Jest jeszcze kwestia istot obecnie rezydujących tutaj, w Świątyni. Jeśli faktycznie jesteśmy związani z Immanorem, powstaliśmy niejako z jego ciała, posiadamy w sobie do tego niewątpliwie maddarę która pochodzić ma od Naranlei… wtedy może sama nasza obecność powoduje formowanie takich właśnie analfabetów transcendentnego świata? W końcu nasze łzy były potrzebne, by powstał Ateral, więc może do takich istotek wystarczyły nasze własne źródła, nawet przy braku jeziora boskiej mocy. Co wy na to, istoty? Kimkolwiek jesteście i jak powstaliście wierzę, że nie działacie przeciw naszym bogom. Jeśli mamy im pomóc, to dajcie chociaż jakiś znak, który pozwoli nam określić, gdzie mamy się udać. – Jeśli te duszki potrzebują jakiejś formy zakotwiczenia w naszym świecie, to... Remedium rozcapierzył po całej świątyni niematerialne nici własnej mocy, którą zaczął bez celu, jakby leczył przestrzeń, wysyłać na zewnątrz. Szczególnie mocno zakorzenił się maddarą w tyle ołtarzy, ile zdołał a jeśli wyczuł gdzieś syfon odbierający tą moc, to właśnie na tym miejscu skupił zarówno swoją maddarę jak i uwagę, sycząc cicho w tamtą stronę: – Czy mamy iść na południe, czy szukać głębiej w Ataiur? – Pytanie rezonowało echem wraz z pulsem źródła Uzdrowiciela jeszcze przez dłuższy czas.

[Wierch Skazanych]

Przybyłem do tej świątyni, bo dominujący kazał się modlić do bytów, które nie odpowiadają. Był jeszcze sen tej drobnej smoczycy.
Tak, czy inaczej, skoro już tu byłem, przeszedłem od ołtarza do ołtarza, ciekaw, co musiałbym zrobić, aby odzyskać pełnię sprawności.
Stanąłem nieopodal kamienia, czujnie rozglądając się wokół.
– Chciałbym odzyskać sprawność, co muszę zrobić? – mruknąłem w przestrzeń, czułem się, jak ostatni idiota.

[Światokrążca]

-Egzystencji? Prawdopodobnie tak. Jakby gdzieś istniał ale osłabiony. – odpowiedział wodnemu i nastała cisza. Żaden z bogów nie kwapił się odezwać póki Iskra nie zauważyła napisu, do którego Żer chętne podszedł. Zmrużył ślepia.
– W świątyni zad grzeje od dwóch do czterech duszków a może i więcej bo może niektóre się jeszcze nie ujawniły. Dwa pisklęce duszki, tak jak dwa nieporadne style stawiania run. Jeden duszek którego spotkała Zaranna, możliwe że jeden z tych które pisały, ale wtedy po co męczyć się z pisaniem skoro umie mówić? Czwarty duszek... kiedy przyszedłem pod ołtarz po raz pierwszy odpowiedział mi szept, zbyt poważny by pasować do "POMUSZ JM" a z drugiej strony... brzmiał jakby ktoś próbował na siłę brzmieć tajemniczo. A może duszki nie mają talentu, gdzie mi to oceniać. – westchnął teatralnie. – Iskro opowiedz więcej o tamtym duszku, w jaki sposób mówił? Jak się zachowywał? Czy się pokazał? – zapytał po czym nie czekając na odpowiedź zaczął czegoś szukać na świątynnej posadzce. Jednak Iskra mogła być pewna że brat będzie jej słuchał uważnie. W tym momencie Kobalt zaczął swój przydługi monolog. Jedno ucho Czeluści odwróciło się w stronę Kobalta, bacznie wysłuchując o czym tam gada. Uśmiechnął się delikatnie a klatka piersiowa rozwibrowała w tak niemego chichotu. Najwyraźniej oboje mieli zwyczaj mówienia w przestrzeń bez wyraźnego odbiorcy.
Czeluść coś zbierał w maddarowym uścisku, co jakiś czas komentując wypowiedź niebieskołuskiego.
-Bogowie równin nigdy nie byli nam przychylni, mogli by chcieć pozbyć się naszych bogów. –
"Czy dziury w barierze mogą być śladami po porwaniu bogów"
– Bogowie nie siedzą pod barierą więc nie można ich spod niej wyrwać. Stawiam na związek z Naranleą. –
"Jeśli napastnicy dysponują dosłowną boską ingerencją ..."
–To nie fałszywi bogowie są na usługach Innych, jest na odwrót. Piszczą zdesperowani o wielkości i chwale, jak pisklęta chcące się podlizać matce. Gdyby mieli boga na każde skinienie pazura nie paplalibyśmy tu sobie tak wesoło. Wszczynanie konfliktów wśród Wolnych mimo posiadania mocy? – zachichotał – Idealne lekarstwo na nudę. – wciąż coś zbierał gdy usłyszał jakże wspaniałomyślną propozycje zebrania drużyny.
– Dla kogo próbujesz zachować te pozory Remedium? Jednej biednej Iskry? Przecież inni nie mają nic do gadania w sprawie naszej wyprawy za Barierę. – przypomniał mu kpiącym tonem.
Zastrzygł uchem i teraz dwa radary wyłapywały słowa niebieskołuskiego a nie tylko jeden. Zainteresował go temat powstawania bytów dzięki samej smoczej obecności.
– To naprawdę interesujące i mogło by wyjaśniać nagłe namnożenie się duszków. Wrzucamy na kupę " To ma sens ale nie mam dowodów"? – zapytał z chytrym uśmieszkiem i mrugnął, odwracając się do niego.
Samiec zerknął na to co udało mu się pozbierać do maddarowego worka, wiele drobnych kamyczków. Podszedł do napisu POMUSZ JM i zaczął powoli układać krzywy napis:
JAG?

[Administrator]

Remedium Lodu nie dostrzegł ani nie wyczuł niczego dodatkowego, co zwróciłoby jego uwagę. Podobnie jak Żer Zwierząt, którego ułożone kamyczkami pytanie pozostało w zasadzie bez odpowiedzi.
Tymczasem Zaranna Iskra poczuła czyjś zimny palec na prawym ramieniu, tykający ją delikatnie od strony wyjścia ze Świątyni. Jakby ktoś lub coś chciało, by Zaranna ruszyła w konkretnym kierunku.
Zaś przed Ołtarzem Erycala, ignorując pozostałe obecne tu smoki, pojawił sie Zjadacz Ciał z pytaniem. Zapewne przychodził tu w sprawie uzdrowienia. A ponieważ takie kwestie praktycznie nigdy nie pozostawały bez odpowiedzi, czujny obserwator mógł wyłapać, jak przed smokiem z Ognia na ziemi z kamyczków powoli formuje się poniższy napis: PIEŃĆ DJAMENDUF
Warto tu odnotować, że Remedium nie poczuł obecności pisarza ani przed ani podczas formowania się tego napisu. Ba, Zjadacz Ciał stał tak, że pojawienie się tego napisu nie będzie mogło być zauważone przez pozostałych rozmówców tu obecnych.
Poza tym widać ktokolwiek to pisał nie dbał o poprawność nawet po dość kpiących komentarzach tego dotyczących od obecnych tu smoków. Albo też ich nie usłyszał. W takich sprawach, jeśli chodziło o sposób myślenia istot nieśmiertelnych, czasem bardzo ciężko było odgadnąć ich motywacje.