Las

[Popiół Przeszłości]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Samiec nie mógł uwierzyć w to co słyszy, znał Rek od malucha nigdy by czegoś takiego nie zrobiła. Na pysku czarnego gada pojawiło się zdziwienie, po tym co usłyszał odparł twardo. "Porozmawiam z nią." Nic więcej nie przeszło mu przez gardło, jak to w ogóle było możliwe? Co się stało? Miał tak wiele pytań, nie chciał już więcej smucić swojej kochanej smoczycy, więc schodząc z tematu rozpoczął nauki. "Nie ma problemu, aby dobrze się skradać trzeba wziąść pod uwagę parę waznych czynników. Wiatr, rodzaj ofiary i własne możliwości. Jak myślisz, czy wiatr może nam pomóc przy polowaniu?" Niby tamten temat był już za nimi, ale Nocny ciągle o tym rozmyślał. Nie mógł pogodzić się, że matki jego pisklaków już po prostu nie ma. Najchętniej załamałby się, ale nie wolno było mu tego robić. Nie teraz, dziś jego luba chciałaby na pewno by piastun zajął się ich pociechami. One wszystkie były tak bardzo do niej podobne, zostawił swoje problemy i z godnością wziął wychowanie dzieci pod swoje skrzydła mówiąc. "Powiedz braciszkowi aby spokojnie do mnie przychodził, jakbyś mnie potrzebowała też od razu wędrój do mnie. Obiecuj, będę wtedy spokojniejszy." Dodał prowadząc ognistą w miejsce z wolną przestrzenią.

[Tejfe]

Dzisiaj jest wyjątkowy dzień, pomyślał Tejfe, wybierając się w podróż do Dzikiej Puszczy. Mimo że na zewnątrz nawaliło tyle śniegu, że jego drobne kończyny zapadały się w nim całkiem, wcale mu to nie przeszkadzało. Lubił zimę i wystarczyło żeby tylko tak okropnie nie padało jak ostatnio i było mu dobrze. Chłód był przyjemny.
Poza tym to nie zima go dzisiaj cieszyła. Dzisiaj ponownie miał się spotkać z Juglanem, partnerem jego ukochanej Eli. Poznał ognistego całkiem niedawno, w Lustrzanym Lesie, kiedy jego mama oddawała mu część złożonych jajek. Ciekaw był czy jakieś z nich się może już wykluło. Starszy smok przypadł mu do gustu i dlatego Tejfe nie bał się go poprosić o naukę w polowaniu. I kiedy mimo początkowego braku pewności co do jego zgody na naukę, kiedy dowiedział się, że jednak tamten będzie go szkolił, był naprawdę szczęśliwy.
Nie tylko dlatego, że wreszcie posiądzie kolejną potrzebną mu umiejętność, ale również dlatego, że spędzą ze sobą trochę czasu.
Na miejsce nauki wybrał jeden z większych lasów na terenach Wolnych Stad, znajdujący się w Dzikiej Puszczy. Polowania chyba przeprowadza się w lesie, więc to raczej dobry pomysł, nie?

[Tembr Ognia]

Przyleciał raczej szybko. Tejfe nie musiał długo czekać. Wywern wylądował nieopodal, zmuszając pobliski biały puch do wirującego tańca. Gdy ponownie opadł na ziemię, i częściowo jego skrzydła, zgarbił się. Podszedł bliżej syna Lisiej i trącił go lekko nosem w polik w ramach powitania. Nie byli rodziną, nie bezpośrednio, ale nie widział powodu by odmówić mu nauki. Zwłaszcza, że Lisia pewnie miała inne sprawy na głowie po zmianie swojej ścieżki życia.
– Bądź pozdrowiony, Tejfe – przywitał się i cofnął o krok, by usiąść. – To czego tam potrzebowałeś? Jakichś porad co do samodzielnych łowów, racja? – spróbował sobie przypomnieć, ostatnio duzo smoków go prosiło o podobne nauki i stracił rachubę.

[Tejfe]

Ognistołuski mimo tego, że pogoda na zewnątrz nie zwlekał ze swoim pojawieniem się i postarał się, by jak najszybciej ucieszyć swoim widokiem oczy młodszego od niego smoka.
Uśmiech sam pojawił się na pyszczku Tejfe, kiedy ten się przy nim pojawił i chociaż nie spodziewał się z jego strony nagłej czułości, przyjął jego powitanie – odpowiadając mu tym samym.
-Cześć, Juglanie – odpowiedział mu, zastanawiając się czy przy ich pierwszym spotkaniu, ten pozbawiony przednich łap samiec, również nie powiedział mu równie oryginalnego przywitania.
-Och, tak właśnie. Chciałem Cie prosić o pomoc w nauce śledzenia. – potwierdził jego słowa.

[Tembr Ognia]

Śledzenie. Dobrze. Ostatnio uczył tego co drugiego smoka, ale wolał robić to niż naukę walki czy maddary, z którymi nie miał tak wiele wspólnego. Kiwnął głową i spoglądał na młodszego smoka z uwagą.
– Jak ci się wydaje, co oznacza śledzenie? Na co powinieneś zwracać uwagę gdy tropisz zwierzynę? Masz jakieś pomysły? – postanowił wpierw wybadać wiedzę teoretyczną Tejfe, a jednocześnie sprawdzić czy jest bardzo domyślny. Wyglądał na bystrego, jak każdy przyszły czarodziej.
W międzyczasie Juglan trzymał między palcami tygrysie oko, które obracał w ramach uspokojenia nerwów. Albo o czymś myślał.

[Tejfe]

Tejfe wysłuchał pytania Juglana, zauważając jednocześnie jego nerwową zabawę kamieniem szlachetnym i zastanawiając się czy robi to dlatego, że jest zniecierpliwiony albo znudzony. Miał nadzieję, że nie. Chociaż nawet gdyby tak było, to raczej by nie zrezygnował z nauki. Zależało mu na niej.
-Myślę, że śledzenie to jest właśnie umiejętność sprawnego wytropienia zwierzyny. Tak, by szybko złapać trop, ślad i nim podążyć. Myślę, że przede wszystkim trzeba być bardzo mocno skupionym. Porzucić na moment bujanie w obłokach, jeśli bujamy i skupić się na swoim celu. Trzeba też korzystać z trzech najważniejszych zmysłów. Ze słuchu, wzroku i zapachu. To chyba one są najważniejsze w tym, by znaleźć jakąś wskazówkę na polowanie, za którą będziemy mogli podążyć. – wyjaśnił, kiwając lekko łebkiem na bok.

[Tembr Ognia]

Wysłuchał Tejfe. Jego odpowiedź była bardzo ogólna, więc nie mogli jeszcze przejść do ćwiczenia. Nie wiedziałby raczej co robić. Musiał to ugryźć inaczej.
– Dobrze, ale trochę zbyt ogólnie – odparł. – Wspomniałeś o złapaniu tropu i podjęciu go. Czy wiesz jak przejawiają się wspomniane tropy? Mówiłeś o słuchu, wzroku i węchu. Więc pewnie wiesz co konkretnie musisz poszukiwać.
Porzucił zabawę kamieniem szlachetnym, był gotów do stworzenia nowej scenerii na rzecz ćwiczenia, ale wpierw upewni się, że samczyk będzie w ogóle wiedział co ma robić.

[Tejfe]

Zastanowił się mocniej. Być może radość spowodowana z przebywania z lubianym przez niego smokiem sprawiła, że nie mógł mocniej skupić myśli i posłużył się wyłącznie ogólną odpowiedzią. No, ale jak się nad tym głębiej zastanowić, to to nie było wcale trudne. Juglan już podał mu to na czym powinien się skupić, a co przecież wyciągnął z jego właśnie odpowiedzi. Chwilę więc podumał nad następną, odpowiedzią, aż w końcu uzupełnił wymienione wcześniej informacje.
–Jak obaj ustaliliśmy w śledzeniu najważniejsze są trzy zmysły: wzroku, słuchu i dotyku. I szukając tropów zwierzyny, musimy je wytężyć. Posługując się wzrokiem powinniśmy skupić się na poszukiwaniu śladów takich: jak odciski stóp czy pozostawione ślady pazurów, na przykład na drzewie. Należy też rozpoznać do jakiego zwierzęcia mogą należeć takie odciski, bo może się trafić, że napotkamy na takie duże i na takie małe i bardzo opłacalne wydaje się podążenie za tymi większymi śladami, które mogą być np. odciskami kopyt konia.– zatrzymał się. Kolejne dwa zmysły. –Słuchając, powinniśmy się skupić na tym czy może nie słychać w oddali kroków jakiegoś ciężkiego zwierza albo jakichś innych szmerów, czy nawet może jakiegoś ryku. Wtedy powinniśmy iść w stronę, z której pochodził dźwięk. A węchem... Węchem możemy złapać trop
taki sposób, że każde zwierzę pachnie inaczej. Może pozostawione gdzieś odchody albo jakieś inne ślady obecności zwierzęcia pozwolą nam wczuć się w jego zapach i potem pójść jego śladem.– To chyba było wszystko. Nie wiedział czy więcej coś wymyśli. Miał nadzieję, że tym razem odpowiedź będzie satysfakcjonująca dla Juglana.

[Tembr Ognia]

Słuchał Tejfe, który tym razem rozwinął myśl. I Juglan nie miał w tej kwestii nic do dodania.
– Jesteś pewien, że potrzebujesz nauczyciela? – zażartował luźno.
W porządku, mogli przejść do dalszego etapu nauki. Wywern z pomocą swojej maddary zniekształcił nieco obecny krajobraz w taki sposób, że śnieg chwilowo się roztopił. Mieli wiosnę. Na białym puchu łatwo szło dostrzec tropy, więc tutaj ufał intelektowi młodego samczyka.
W pobliżu rosło kilka pojedynczych małych drzewek. Ich gałązki zostały nadgryzione przez jelenia którego wytropić miał adept. Ślina ściekała na ziemię. Kawałek dalej na północ samczyk odnalazłby kupkę sierści, którą zwierzę zgubiło hacząc o pobliskie gęste krzaki.
– Powiedz mi co widzisz, gdy to znajdziesz – polecił młodemu, nim ten przystąpił do praktyki.

[Tejfe]

Tejfe zaśmiał się serdecznie z komentarza starszego smoka, miło nim połechtany, ale też trochę zawstydzony.
–No nie wiem, myślę, że bez Ciebie sam nie dałbym rady.– odpowiedział, chociaż możliwe, że tamten wcale nie liczył na jego odpowiedź.
Następnie krajobraz przed nim zmienił się całkowicie. Juglan przy pomocy magii roztopił śniegi i sprawił, że ziemia obrosła zieloną trawą! Taką jaśniejszą i żywszą niż ta co widział ja jesienią. A drzewka i roślinki, które stworzył... one również były intensywnie zielone, pachnące. Zanim przystąpił do zadania, które tamten mu polecił, chwilę chłonął ten wyczarowany widok, zastanawiając się, czy w przyszłości rzeczywiście będzie mógł zobaczyć coś takiego, czy też może był to tylko obraz z głowy ognistego smoka.
Kiedy ochłonął już ze swoim zachwytem, ruszył na łowy. Zaczął od skupienia. Pozbył się wszelkich niepotrzebnych myśli, ograniczając je tylko do chwili obecnej. Był tutaj, w tym jasnym, zielonym lesie – zainteresowany tylko tym, by wytropić zwierzę, które prawdopodobnie wyczarował dla niego Juglan. Wytężył więc, jak sam już mówił, że to ważne – wzrok, słuch i węch.
Zaczął iść przed siebie. Nie szybko, raczej wolno – nie chcąc pominąć niczego co mogłoby stać się ważne. Uważnie rozglądał się po otoczeniu. Zaglądał w miejsca, które mogłyby zostać pominięte, jak trawy pod krzaczkami, czy obręcz wokół kamieni. Przyglądał się każdej gałązce, aż w końcu znalazł.
–Na tej gałązce widzę ślady ugryzień, jakby jakieś zwierzę roślinożerne oskubywało ją z listków. Są tu też ślady śliny.– powiedział na głos, tak jak go o to poprosił jego nauczyciel, po czym powąchał tę gałązkę.
Co prawda ze śliny nie udało mu się złapać tropu, ale postanowił, że rozejrzy się w okolicy, gdzie znalazł swój pierwszy ślad, aż w końcu natrafił na leżący na krzaczku kawałek sierści.
–To jest chyba sierść jakiegoś zwierzęcia kopytnego, konia, sarny albo jelenia. – powiedział, po czym wąchając ją spróbował odszukać zapach tego też zwierzęcia, za którym potem mógłby ruszyć. Wziął też ten kawałek sierści za sobą i ostrożnie ruszył dalej.
Uważnie też nadstawiał uszu, wsłuchując się w dźwięki przyrody, w których może odszuka jakiś bardziej charakterystyczny odgłos należący do zwierzęcia.

[Tembr Ognia]

Juglan szedł za Tejfe, ale zwiększył się dystans między nimi. Nie chciał mu przeszkadzać, ani się odzywać póki młodzik nie będzie czegoś niepewny. Za każdym razem gdy adept coś mówił, a łowca nie miał obiekcji, wydobywał ze swojego gardła cichy pomruk aprobaty.
– Dobrze. W którą stronę teraz? – zapytał.
I chwilę później z oddali było słychać ciche pocierane niesione echem lasu. Jeleń musiał ostrzyć poroże o korę drzewa. Drapanie zaś ustało, ale pochodziło z północnego wschodu. Gdyby Tejfe udał się w tamtą stronę, zauważyłby kolejne nadgryzione gałązki pobliskich krzewów, a także odciski w ziemi, lekko starte. Zwierzę szło cały czas przed siebie, nie zmieniało kierunku. Później nos (a może i oczy?) adepta wyłapały obecność wspomnianych przez niego odchodów. Brzydko pachniały, ale służyły za niezbywalną wskazówkę. Na sam koniec młodzik usłyszałby donośny ryk. Jeleń byłby tuż za gęstą linią krzewów na lewo od niego samego.

[Tejfe]

–Na północ, ale też trochę na wschód.– odpowiedział Juglanowi, gdyż właśnie z tamtej strony udało mu się usłyszeć jakieś dźwięki. Jakby pocieranie rogami o drzewo. Domyślił się więc, że zwierzęciem, które wyczarował dla niego Ognisty, musiał być jeleń albo jakiś inny wyposażony w poroże roślinożerca. Nie przyszedł mu teraz jednak do głowy żadne inne zwierzę, niż jeleń, więc uznał, że na pewno chodzi o niego.
Dźwięk ustał, ale on już wiedział, w którą stronę ma się udać. Ruszył w kierunku, który już określił, utwierdzając się przy tym, że jego decyzja była dobra.
–Tutaj widać podgryzione roślinki, co znaczy, że wytropiony przeze mnie zwierzak, pewnie się nimi żywił. – powiedział, po czym zauważył nagle odciski w ziemi.
–Nie są bardzo świeże, ale skoro słyszeliśmy jak wydaje odgłosy, to znaczy, że nie poszedł za daleko.– dodał i ruszył znalezionym tropem.
Kolejną wskazówką, że radzi sobie dobrze były znalezione jelenie odchody. Mimo że miał przed sobą ślady jego racic, nie zignorował brzydkiego zapachu odchodów, które w razie, gdyby się jednak pogubił w swoich poszukiwaniach, mogłyby mu posłużyć do tego, by z powrotem wrócić na dobrą ścieżkę.
Nie pogubił się jednak i nie musiał wracać do znalezionych odchodów, gdyż poszedł dalej, kierując się odciskami i wkrótce usłyszał ryk zwierzęcia, a po spojrzeniu na bok dostrzegł i samo zwierzę. Chociaż wyczarowane, było ono ono bardzo okazałe i piękne. Tejfe, aż naszła myśl, że może Juglan był kiedyś czarodziejem?
–I tutaj mógłbym już rozpocząć skradanie. – zauważył. –Ale szkoda krzywdzić tak piękny twór magiczny. Czy przed zostaniem przywódcą, byłeś czarodziejem lub uzdrowicielem?– spytał, zatrzymując się koło Juglana, który wcześniej pewnie szedł za nim w wyznaczonej odległości i obserwował jego poczynania.

[Senny Sęp]

 Ithel wysłał w przestrzeń pytanie, czy któryś z uzdrowicieli mógłby udzielić mu pomocy w pozbyciu się choroby. Używał telepatii, co było dla niego dosyć dziwne, ale to jedna z tych rzeczy, do których prędzej czy później się przyzwyczai. Chwilę potem rozkaszlał się porządnie – miał coraz większe problemy z przerywaniem napadów, dlatego nie mógł dłużej czekać na powrót uzdrowicielek stada Cienia. Gdyby zrobił to z grzeczności, ta choroba pewnie rozwinęłaby się w coś jeszcze gorszego.

// czarny kaszel

[Miedziany Kolec]

Przyszedł i ten dzień, w którym potrzebować będę uzdrowiciela. Wciąż miałem to zadrapanie po meteorycie, teraz wypadałoby się go pozbyć, tylko by mi dokuczał nic więcej.
Udałem się więc na tereny wspólne, czemu tam? A to dlatego, że ukradkiem usłyszałem, że wyrusza tam nasza uzdrowicielka. Po co miałem jej zawracać głowę w obozie, skoro mogłem to zrobić w miejscu jej pobytu, a poza tym i tak bym jej teraz pewnie nie znalazł.
Dotarłem do dzikiek puszczy, trafiłem prosto do samego lasu. Trochę głupie było jak dla mnie spotkanie się z uzdrowicielem w lesie, bo przecież na jakiejś polanie było więcej miejsca, a tutaj same drzewa i krzaki. Idąc tak kawałek dalej spotkałem jednego smoka z stada cienia. Podszedłem trochę bliżej i przypatrzyłem mu się uważnie, chyba też czekał na kogoś kto go wyleczy. Tak mi się przynajmniej zdawało.

// rana lekka (bolesne stłuczenie po prawej stronie karku, krwawienie pod skórą)

[Kryształowy Kolec]

– Spoko, to tylko kaszel.
– To tylko jakieś czarne gluty, nic wartego zmartwień.
– Spoko, to tylko trochę krwi, przeżyję.
Te i tym podobne wymówki Dagny wmawiał sobie i innym, do momentu, aż z pyska zamiast słów zaczęło wydobywać się skrzypienie i ataki krwawego kaszlu. Musiał złapać jakieś choróbsko podczas tej zimy. Bogowie, dlaczego pod tym magicznym dzbanem zwanym barierą było tak zimno!
Miał przy tym wrażenie, że jego mistrz był jakoś tak mnie poirytowany, od kiedy Dagny stracił głos.
Pewnie było to zbieg okoliczności.
Na „szczęście” rzyganie krwią było na tyle widoczne, słyszalne oraz wyczuwalne, że choroba różowego smoka została zauważona, a ten otrzymał rozkaz, by w końcu odwiedzić uzdrowiciela, na przekór skrzypiących protestów.
Dagny nie lubił uzdrowicieli.
Znaczy, nie żeby z tą profecją było coś nie tak.
Miód pitny przez nich produkowany był słodką, cudną trucizną, ich przesączona ziołami woń była bynajmniej nęcąca, a Sztuka leczenia ran była naprawdę szlachetna. Ale, coś w samej obecności uzdrowicieli było nie tak. Wzbudzali w Dagnym to obce, ponure uczucie, jakby wstyd.
Nie lubił tego uczucia.
Tak więcej też nie lubił uzdrowicieli.
Ale cóż, chyba lepiej trochę się pomęczyć, niż umrzeć wypluwając sobie wnętrzności.
Poddał się więc woli mądrzejszych i udał się na spotkanie z uzdrowicielem, do Dzikiej Puszczy. Wygodnie, że akurat tam, bo w końcu to jedyny teren jaki jakoś kojarzy!
W ciszy, przerywanej co jakiś czas skrzypiącym kaszlem, towarzyszył Midare z powietrza. Znaczy, o ile towarzyszeniem można nazwać latanie w sporej odległości i nie zmieniania żadnego słowa.
Chociażby przywitania...
…
Dobra, może było to bardziej niekryjome śledzenia,ale przepraszam bardzo, komunikatywność jest trudna gdy nagle traci się głos!
Wylądował na jednym z wyższych drzew, ale szybko zeskoczył na ziemię, czując, że gałęzie nie będą w stanie go utrzymać. Znajdując się już na dole mógł w końcu zidentyfikować brązowy kształt, który zauważył z powietrza. Znaczy, próbował go zidentyfikować.
Bo, no, co to jest?
Kształtem i rozmiarem trochę taki barierowy smok, chociaż chyba mniejszy od przeciętnego. Skrzydła miał, ogon miał, ale no... Pierwsze miało pióra, reszta miała futro? Dagny nigdy wcześniej nie widział takiego stworzenia! Ale nie było groźne, skoro Midar zachowywał się swobodnie w jego obecności. Dagny podszedł bliżej, z wysoko uniesionymi uszami, węsząc. Pachniało to trochę jak Lisia łowczyni. Więc było to z tego całego Cienia? Może czyjś towarzysz? Albo może jakaś manifestacja?
Próbował jakoś do tego przemówić, ale zamiast słów z pyska wyszło mu tylko jakieś trzeszczenie.
Ah, bez sensu.
Usiadł więc, ciasno przykrywając się gradientowymi skrzydłami, czekając na uzdrowicielkę.
Miał nadzieję że nie zachowa się w stosunku niej jakoś niefajnie, ale wiedział, że podczas całego zabiegu będzie spięty niczym żbik w klatce. O, chyba że nafaszeruje go chmielem. Nad tym można pomarzyć...

~~Zapalenie płuc~~

[Feeria Ciszy]

Spodziewała się tylko jednego leczenia. Cienisty z jakiś powód nie chciał lub nie mógł skorzystać z pomocy Uzdrowicieli ze swego stada i wezwał do siebie kogoś spoza niego… Ale najwyraźniej miało się skończyć na trzech leczeniach.
Feeria była tuż przy granicy Ziemi z Terenami Wspólnymi i zdołała jeszcze odebrać owo wezwanie. Rzecz jasna, nie była obojętna i natychmiast potruchtała ku źródłu mentalnej wiadomości. Kerrigan leciał tuż nad jej łbem.
Kaszlący Cienisty, posiniaczony Midar i ciężko chory Dagny. Czekało ją trochę roboty.
Feeria skinęła łbem na powitanie każdemu z tych smoków i po dłuższym przyjrzeniu się objawom chorób oraz ranie Ziemnego, zajęła się szykowaniem ziół. W międzyczasie Kerrigan przysiadł na gałęzi pobliskiego drzewa i zabrał głos. Bynajmniej, słowa nie pochodziły od Szamanki.
– Skąd tu was tyle? Czarna msza, orgia, krąg anonimowych choroboholików? – Feeria wolała nie wiedzieć skąd ptaszysko brało te wszystkie pomysły. Całkowicie zignorowała paplaninę kruka i skupiła się na ziołach.

Ze swej torby na grzbiecie wyciągnęła trzy miseczki. Do dwóch z nich wrzuciła trochę owoców kaliny, a do drugiej przekrojony na pół i lekko zgnieciony (by wypuścił soki) korzeń tasznika. Nad każdym z naczyń skropliła powietrze z pomocą maddary i oddała nieco swej energii, by odpowiednio ugotować lub zaparzyć medykamenty.
Gdy wszystko było gotowe i każda mieszanina ostudziła się odpowiednio, Cisza podsunęła Dagy’emu i Sępowi po misce z kaliną.
– Macie to wypić. Domyślnie, ma to pomóc na kaszel, czy co wy tam macie…
Jeśli zaś idzie o Midara, córka Daimona obłożyła tasznikiem jego obtłuczenie.
– O, a to jest tasznik! Na ból czegokolwiek. Polecam.
A przecież ten tu obecny kruk jest najrzetelniejszym źródłem wiedzy podręcznej i oczywiście, nikt nie miał wątpliwości, że mówi prawdę…
Teraz przyszła kolej na leczenie z pomocą maddary. Feeria postanowiła najpierw pomóc Dagny’emu, który był w najgorszym stanie. Potem od razu przeszła Sępa, które zresztą chorował na niemalże to samo. To tylko inne stadium tej samej choroby… Na koniec pozostał Midar, którego siniec prędzej, czy później mógłby się pewnie sam wyleczyć.

Gdy tylko Szamanka dotknęła lekko piersi Dagny’ego, Maddara wniknęła między łuski leczonego. Od razu przeszła do najważniejszego, czyli usunięcia wszelkich ognisk choroby. Skrupulatnie spenetrowała całe płuca, po kolei pozbywając się każdego źródła infekcji. Potem zaś przyjrzała się krytycznie całemu układowi oddechowemu i złagodziła skutki choroby na tyle, na ile mogła – tu nieco odjęła bólu, tu usunęła krew i flegmę nagromadzone w miejscu, w którym definitywnie ich być nie powinno… Jeśli Ziemny cierpiał na podwyższoną temperaturę lub bezsenności, Energia nic nie mogła na to poradzić. Po udanym leczeniu problemy i tak znikną.

//wybraniec bogów na powyższe leczenie

Teraz przyszedł czas na Sępa i w tym wypadku robota niewiele się różniła. Maddara zbadała całe płuca i pozbyła się ognisk infekcji. Złagodziła ból i podrażnienie gardła wywołane ciągłym kaszlem. Przyspieszyła leczenie ranek, które również mógł spowodować… I to w sumie tyle.

Dopiero w wypadku Midara leczenie przybrało inny obrót. Maddara zaczęła od usunięcia brudu z ran. Potem zaś przyspieszyła regenerację kapilarów. Oddała im nieco swej siły, by ścianki naczynek w układzie krwionośnym szybciej się zasklepiły. Ponownie zabrała się za usuwanie – tym razem nadmiaru krwi, który zdążył się zebrać w miejscu zranienia. Jedyne co jej już pozostało, to oddanie jeszcze trochę swej siły tam, gdzie ciało potrzebowało odnowy w tempie przyspieszonym i wycofała się z miejsca zranienia. I w ogóle z ciała leczonego. Nic tu po niej.

Dokonawszy ostatniego leczenia, Feeria odsunęła się od Midara i obrzuciła krytycznym spojrzeniem każdego ze smoków. Czy wszystko poszło po jej myśli?

[Nakrapiana Gwiazdami]

Niebieskooki biegł szybko wzdłuż siatki, odgradzającej Dystrykt. Miedziana grzywka zasłaniała mu widok, więc nic dziwnego, że lecący na złamanie karku chłopak już po chwili na kogoś wpadł. No i niby był chuderlawy, ale z takim rozpędem z łatwością powalił nieznajomego, lądując tuż na nim. Katsuki ogarnął szybko grzywkę z oczu, nadal leżąc na tym kimś. Wtedy jego czarujące oczy zatraciły całkiem w spotkanych, szarych tęczówkach. Młodszy chciał przeprosić i uciec, ale... Nagle poczuł, że nie chce się stąd nigdzie ruszać.

[Kekai]

Endo szedł spokojnie jak zwykle, niezbyt interesując się tym, co się dzieje wokół niego. Ignorował wszystkie dochodzące do jego oczu obrazy, dlatego wielkie było jego zdziwienie, kiedy nagle stracił grunt pod nogami, przez miedzianowłosego chłopca.
– Co ty robisz, idioto niedorobiony?! – krzyknął ile tylko miał sił w płucach. Jego puste spojrzenie nagle ożyło przepełnione złością. – Patrz jak leziesz!
Chłopiec leżący na nim wyglądał na niesamowicie przerażonego tym nagłym krzykiem. Endo w pierwszej chwili pomyślał, że wygląda nawet uroczo, ale po chwili zdał sobie sprawę, że jedyne, co czuje to nienawiść do tego dzieciaka, który śmiał go przewrócić.

[Nakrapiana Gwiazdami]

Nagle Katsuki zrozumiał, w jakim położeniu się znajduje, a na jego twarzy zakwitł soczysty rumieniec. Chłopak podniósł się pospiesznie, próbując ukryć czerwoną twarz poprzez rozglądanie się czy klepanie się po policzkach. Zdecydowanie jednak bardziej tym przykuwał do siebie uwagę. Wreszcie, nie będąc w stanie ponownie spojrzeć w oczy nieznajomemu, niebieskooki wymamrotał pod nosem:
– B-bardzo przepraszam... – chciał wyminąć chłopaka i biec dalej, a więc ostrożnie okrążając blondyna chłopak spróbował uciec.

[Kekai]

Chłopak wyminął Endo, ale ten jeszcze nie czuł się na tyle usatysfakcjonowany, by puścić go dalej. Tak więc złapał nieznajomego od tyłu za koszule, tak by ten nie mógł dalej uciec.
– Jeszcze z tobą nie skończyłem! – zawołał rozwścieczony blondyn. – Zapłacisz mi za to zrozumiałeś!
Gapi się na chłopca wzrokiem pełnym nienawiści.
– Jak cię zwą? – pyta nieco spokojniej Endo widząc przerażone spojrzenie chłopca. Nie oznaczało to jednak, że po usłyszeniu odpowiedzi zamierza go puścić.

[Nakrapiana Gwiazdami]

Katsuki drgnął, gdy ponownie usłyszał wrzask. Obejrzał się za siebie niepewnie, ciągnąc lekko za koszulę, żeby dać do zrozumienia, że nie chce być zatrzymany. Widząc jednak pewne spojrzenie blondyna, opuścił głowę z rezygnacją i wymamrotał prawie niesłyszalnie:
– K-k-katsuk-ki... A...o... – chłopak zdawał się garbić z każdą kolejną wypowiedzianą sylabą.
Musiał uciekać. Szybko.
Albo znowu poczuje coś, czego czuć nie powinien...