Łąka głazów

[Pióro Krwi]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Słysząc słowa ukochanego westchnęłam w duchu. Nie chciałam się jeszcze żegnać jednak bez wątpienia zbliżaliśmy się do tego momentu.
-My za tobą też- Powiedziałam cicho i na moment wtuliłam swój pysk w jego szyje. Trwało to tylko moment jednak poprawiło to trochę mój nastrój i miałam nadzieję że jego też. Schyliłam się i schwytałam pisklaka za tułów zębami tak by nie zrobić jej żadnej krzywdy po czym ułożyłam na swoim grzbiecie między łopatkami. Miała teraz o wiele lepszy widok na wszystko. Asekurowałam ja skrzydłami żeby przypadkiem nie spadła.

[Alia]

Wtuliła się w futro matki, wyciągnęła się i uniosła łebek leżąc. Była spokojna, mało się ruszała więc nie sprawiała kłopotów, I pewnie nie sprawi ale co będzie w przyszłości skoro prawie w ogóle się nie ruszała? Czy w ogóle sobie poradzi? Może to chwilowe, a może już tak zostanie, może faktycznie miała umrzeć w tym jaju... A może była zbyt nieśmiała? Kto wie? Ale na pewno trzeba będzie jej jakoś pomóc. Tylko jak?

[Popiół Przeszłości]

"Mała bardzo ciebie kocha" Odparł do smoczycy, wiadomo było że więcej czasu będzie spędzać z matką, nie było to łatwe, ale samiec był gotów usunąć się na bok. Najważniejsze dla niego było ich szczęście i chociaż miałby udawać to zrobiłby to, dla nich... Lekko się uśmiechnął tak bardzo je kochał, był ostatnio tak bardzo daleko, oddałby wszystko na prawdę wszystko by być codziennie obok. Pomimo tego że był szczęśliwy z daru niebios coś go bardzo dręczyło. Niby powinno być lepiej, a było gorzej. Bardziej tęsknił, bardziej przeżywał.. Mocniej kochał. Z bezwładności najchętniej rozpłakałby się jak pisklak, ale nie bardzo wypadało. Wiedział że nawet przed tymi najważniejszymi w swoim życiu będzie musiał się chować pod tymi czarnymi łuskami, nie chce aby się o niego martwili. Może nie czuł się potrzebny, smok za bariery, niczyj...

[Pióro Krwi]

Rozluźniałam się kiedy mała ułożyła na mnie wygodnie i nie myślała chyba o kręceniu się które niechybnie skończyłoby się jej bolesnym upadkiem na ziemię. Słysząc głos Nocnego pokręciłam głową.
-Kocha nas oboje więc o tym nie zapominaj- Powiedziałam patrząc na niego czule. Rozejrzałam się dookoła. Niebo powoli rozjaśniały pierwsze promienie złotej twarzy a ja dopiero teraz zaczęłam odczuwać zmęczenie. W końcu noc już minęła a na mnie przyszedł czas. No i na małą bo ta już na niej usypiała.
-Na nas już czas kochany- Oznajmiłam wracając do niego wzrokiem i na pożegnanie wtuliłam się pyskiem w jego szyję. Dałam czas by pożegnał się z małą.
-Obyśmy się spotkali jak najprędzej- Pożegnałam się posyłając mu ciepły uśmiech i wzlatując w powietrze ku terenom mojego stada.

//zt

[Wędrówka Słońca]

Dobrze że nie poszedł w ślady Nagietkowej i nie wybrał się w wędrówkę na piechotę! Inaczej z pewnością przegapiłby to miejsce. Łączka była skryta w centrum Zagajnika i mógłby ją minąć. A tak wyraźnie zobaczył wysyp głazów i kamieni w niewielkiej przestrzeni wolnej od drzew. Chyba tu nigdy nie był.
Wszedł w lot spiralny, zbliżając się do białej ziemi. Żonkil był konkretny, chciał żeby zabrać go w miejsce upstrzone kamieniami. Jak nie tu, to gdzie? Na myśl przychodziły mu Bliźniacze i Błękitne Skały.
Wylądował delikatnie, opadając najpierw na tylne łapy i jedną przednią. Lewą miał uniesioną – trzymał w niej cebulkę żonkila. Wyciągnął ją przed siebie i popatrzył na kwiatek. Któreś ze smoków mogły czuć się zażenowane, Słoneczny jednak odczuwał li i wyłącznie fascynację tworem Alaleyi.
~ Miałeś rację, droga się nie dłużyła. Czy tutaj chciałeś trafić? Mam cię tu... posadzić? ~ Był pewny... No, prawie pewny że kwiat usłyszy jego głos wytworzony maddarą równie dobrze jak ten wydobywający się normalnie ze smoczej krtani.
Złotołuski rozejrzał się po łące z pewnym powątpiewaniem. Może w wiosnę i lato było tu przyjaźniej, teraz jednak królował tu śnieg i szarość głazów.
I zimno.
Apsik!

[Mistrz Gry.]

___Żonkil w łapie smoka poruszał się lekko, samiec mógł także poczuć lekkie ciepło przywodzące na myśl pierwsze promienie Złotej Twarzy. Chyba trafił mu się kwiatek z uzdrowicielskimi zapędami, bo uczepił się jego kaszlu jak dzik smoczego ogona.
– Ajajajajajajaj, ty o siebie lepiej dbaj. Nosem pociąga, gada maddarą, on zdrowotnym jest łamagą! Dam ci ja radę starą, weź lubczyku ze dwa listki i śmiało wrzuć je do miski. Zrób sobie z niego naparu i wciągaj nochalem póki nie przegoni kataru. Potem wody nie wylewaj, tylko wypij wszystko duszkiem, to pomoże na infekcję. Potem w miseczce gotuj łupinę orzecha włoskiego i przecedź, gdy zostanie z niej coś miękkiego. To w siebie także wlej i gardziołko zdrowe miej... – smok mógłby przysiąc, że niemal słyszał jak kwiat bierze oddech do wygłoszenia kolejnej tyrady, ale jego wzrok przyciągnął niewielki, biały głaz. U jego podstawy nie było śniegu, ale całkiem obiecująca, czarna ziemia. Zupełnie jak gdyby kwiatek wiedział na co patrzy, bo odezwał się zaraz: – Tutaj, tutaj, tutaj miejsce dobre. Zasadź mnie, a o zdrowie zadbać ci pomogę! – zapiszczał kołysząc się lekko. Może Słoneczny Kolec powinien szybko zasadzić żonkila, żeby nie zdiagnozował u niego jakiejś gorszej choroby.
$

[Wędrówka Słońca]

~ Cóż ty pleciesz, mój ty kwiecie – jestem najzdrowszy na świecie... ~ Absurdalna retorta Słonecznego mimowolnie wyrwała mu się z myśli. O Immanorze, tak bliska obecność obcej maddary chyba mu zaszkodziła. A może to starczy wiek? Nie, nie, przecież nie był taki stary... A może już był? O bogowie.
Zamrugal i świadomie zobaczył fragment odkrytej ziemi. ~ Wybacz, zonkilu. Masz rację co do lubczyku i orzecha włoskiego. Tyle ze Uzdrowicielki juz ich na mnie użyły a zapalenie zostało. ~ Powiedział, jednocześnie używając ogona do wykopania malego dołka. Wsadził doń kwiatka i delikatnie przyklepal glebe wokół. Rośnij śliczne, żółtopłatki, a wnet będą tu rabatki*.
Zgrozo. Może miał gorączkę i to stąd te rymy.

//*rabatki nieklimatyczne, wiem ;_;

[Mistrz Gry.]

___Kwiat bujał się przez chwilę w miejscu, jakby sadowił się wygodniej w ziemi, a potem zwrócił się w kierunku smoka, mówiąc:
– Mówić tu nie muszę wiele, kiepscy byli ci uzdrowiciele. Lepiej teraz znajdź lepszego, tak brzmi rada żonkila żółtego. W razie gdyby pokpił sprawę, weź mój płatek wtedy zdrowie ci naprawię. – pod łapami samca wylądował mały, płatek o wspaniałej, intensywnie żółtej barwie. – Dziękuję ci bardzo mój kolego, życzę ci zdrowia rychłego i uzdrowiciela wspaniałego! – roślina odezwała się po raz ostatni, a jej słowach zapadła cisza. Kwiat przestał się bujać i wyglądał teraz zupełnie zwyczajnie, jak każdy inny zwiastun wiosny.

Słoneczny Kolec:
+ płatek żonkila

//mechaniczny opis płatków i zasad ich używania znajduje się w ostatnim poście wezwania Alalei
$

[Enigma Horyzontu]

Samiczka z każdym dniem latała coraz wyżej i coraz lepiej, jednak jeszcze długo jej zajmie zanim osiągnie tak wysoki poziom jak jej wywernowi przodkowie. Skrzydłami ruszała już płynnie i teraz latała maksymalnie ogon od koron najwyższych drzew. W końcu udało jej się dostrzec miejsce pełne głazów, uwielbiała je bo świetnie się na nich ćwiczyło. Skoki, latanie (szybowanie prędzej) albo po prostu równowaga. O dziwo udało jej się wylądować na jedynym z dużych głazów. Wbiła mocno swoje pazury w skałę, złożyła skrzydła po czym wzięła kilka głębokich wdechów. Podobało jej się to, że mama pozwala jej być tak bardzo samodzielna. Mogła uczyć się sama, była niemal jak dorosły smok! Tylko...jaskini jej brakowało no i też kompana. Tego zwierzęcego. Chciałaby mieć takiego, może nie jak mama czh Melodia ale chciałaby mieć. Chociaż pewnie jeszcze minie kilka-kilkanaście księżyców nim pojmie jak wielki jest to obowiązek. Na razie siedziała na głazie i odpczywała po długim (dla niej) locie.

[Barwa Szkarłatu]

Ognista leciała nad terenami wspólnymi kiedy nagle na dole, wśród głazów dojrzała młodego smoka. Ba..smoczycę. O dośc ciekawej budowie ciała. Cóż. Ostatnio spotyka tylko takie. Postanowiła się przywitać. Powoli obniżyła lot i wylądowała zgrabnie na jednym z większych głazów. Zwróciła się do pisklęcia.
-Witaj. Po zapachu zgaduję że jesteś ze stada Ognia? Nazywam się Szkarłat. Szkarłat ze stada Cienia. – Przedstawiła się i spojrzała na młodą. – Dość niegościnny teren dla pisklęcia. Co tutaj robisz? – Na pewno coś bardzo ważnego. Heh. Młodzi tak czasem mają. Po prostu ubaw. Zawsze znajdą sobie coś do roboty.

[Enigma Horyzontu]

Czerwonego smoka trudno zauważyć nie było, zwłaszcza na czystym, błękitnym niebie. Samiczka wpatrywała się w górę i zobaczyła jak zbliża się do niej obcy smok. Chciała się cofnąć ale postanowiła być tak odważna jak mama, więc wypięła dumnie pierś i nastroszyła swoje "wachlarze" na głowie aby wydać się większą. No ten smok był większy od niej. Po słowach Szkarłat zrozumiała, że może na razie nie chce jej zjeść a szuka towarzystwa? Wyglądała na smoka nie dorosłego ale też nie tak młodego jak ona, więc kim była? Samiczka lekko przechyliła łeb na swoje prawo i powiedziała
– A ja jestem Haviamine. A na lubię skały, tylko czasami wydają się być smutne. Chciałabym aby były bardziej kolorowe. Tak jak te ładne kamienie co moja mama ma w jaskini. A ja teraz tutaj odpoczywam bo zmęczyłam się lataniem

[Barwa Szkarłatu]

Smoczyca przekrzywiła łeb i spojrzała się na pisklę, wysłuchując go dokladnie. Powoli połozyła się na dużym rozgrzanym kamieniu i rozłożyła nieco potężne skrzydła. Dzięki temu łapała nieco więcej ciepla.
– Miło mi cię poznać Haviamine. – Odpowiedziała spokojnie. – Widze że mamy tutaj małego lotnika? Ja tez bardzo lubię latać. – Usmiechnęła się do młodej. – Jestes jeszcze mloda, ale masz już jakies plany na to kim chcialabyś zostać w przyszłości? – Zapytała zaciekawiona. Cóż. Nie byla pewna czy pisklę ma w ogóle jakiś plan. Nie wszyscy mają je od samego początku.

[Enigma Horyzontu]

Fajnie w końcu było poznać kogoś z innego stada, bo właściwie nic nie wiedziała o innych stanach. Tylko trochę, głównie jak powstały i jak wyglądają ich tereny. Już chciała się zapytać ale niestety tamta była szybsza, jednak żaden jej nie broni aby w swojej odpowiedzi zawrzeć pytanie! Przecież ciągle tak robi i jakoś nikt nie ma w tym problemu
– Ja chcę być taka jak mama! Moja mama przewodzi stadu, jest silna i mądra i mądra...chwila, to już było. No ogólnie jest bardzo fajna. Chcę walczyć tak jak ona...to chyba będę wojownikiem!
Wyszczerzyła ząbki w zadziornym uśmiechu i szybko dodała
– A jak jesteś ze stada Cienia to to prawda, że nie macie tam oceanu albo morza? Widziałaś kiedy morze albo ocean? Ja jeszcze nie ale wiem, że jest tam i tu i tu i tam...a mój tata ma duuuże skrzydła i ja też będę takie mieć to będę lepiej latać. A Ty dlaczego masz duże skrzydła? Też jesteś trochę wywernem?

[Barwa Szkarłatu]

Smoczyca wysłuchała uważnie co Havi miała do powiedzenia. Bardzo rozemocjonowana młoda. Było to wesoła. I wtedy padły słowa o byciu wojownikiem. – Oh doprawdy? Ja też będę wojownikiem. Umiem już wszystkie podstawowe umiejętności, musze teraz nieco podrosnąć by rozszerzać je. – Uśmiechnęła się do niej kiedy podała jej tą informację. Potem zaczęło się o skrzydlach i morzu. Pokręciła głową na "nie" kiedy o morzu zostało wspomniane a potem spojrzała na swoje skrzydła. – Nie, Havi, nie jestem smokiem wywernowym tylko powietrznym. Stąd te wielkie skrzydła. Najlepiej czujemy się w locie.

[Enigma Horyzontu]

Haviamine odkąd dowiedziała się o stadzie Cienia miała wrażenie, że smoki które w nim żyją są "mroczne". Czyli na jej rozumowanie oznaczało to tyle, że nie za bardzo można tym smokom ufać. Jednak Szkarłat nie wydawała się być smokiem, który próbowałby wyciągnąć z niej informacje o stadzie lub chciał ją skrzywidzić. Może była zbit naiwna, jednak samiczka nie wiedziała zbyt wiele o świecie i o smokach jakie może spotkać. Nikt jej tego nie powiedział i będzie musiała przekonać się kiedyś na własnych łuskach, jak to jest spotkać smoka z paskudnym charakterem. A może ona kiedyś będzie miała "zły" charakter? Kto wie, póki co jest pisklakiem który nie potrafi usiedzieć na miejscu
– Ale fajnie! To może jak ja będę większa to zawalczysz ze mną? W sumie trochę boję się krwi i bólu ale chcę być najlepsza i silna. Jesteś Powietrznym? A to jesteś zza bariery? A wiesz, morze to takie wieeeeeeeeeeeeeeeeelkie jezioro tylko tej wody nie da się pić bo może się od tego umrzeć bo jest taakaa słona, że aż fuj!

[Barwa Szkarłatu]

Smoczyca zaśmiała się. Havi może tego nie wiedziała, ale Ognista miała słabość do piskląt. To nadzieja każdego stada, każdego gatunku. Słuchała jej i słuchała jej opowieści o morzu. Słona woda powiada? niesamowite. Zrobiła zaskoczony wyraz pyska i patrzyła się na małą z podziwem. – Widzę że sporo wiesz o świecie? A o sprawy walki się nie martw. Kiedy przyjdzie odpowiednia pora, to wszystkiego się nauczysz, nie musisz się martwić o takie rzeczy. Z chęcią się z tobą zmierzę w ramach treningu kiedy przyjdzie na to pora. – Obiecała jej. Zawsze to możliwość sprawdzenia się. – Jeśli chciałabyś w czymś pomocy to też możesz się do mnie zwrócić.

[Enigma Horyzontu]

Właśnie znalazła sobie kogoś do pierwszej walki-treningu, przez co czuła się tak, jakby właśnie znalazła źrodło kamieni szlachetnych. To było "osiągnięcie" którym na pewno się pochwali mamie, niech wie jaką ma fajną córkę
– No...nie za wiele wiem o świecie. Tylko to co ważne, jeszcze muszę się dużo nauczyć. A to, że woda w oceanie czy morzu nie jest słodka to wiem sama. Bo już kiedś próbowałam się jej napić i to nie było przyjemne...uczucie. Uzdrowiciel z mojego stada dał mi takie coś do wypicia i te palące uczucie w gardle i żołądku od razu zniknęło!
Odpowiedziała, przypominając sobie te niefortunne zdarzenie. Jednak to była przygoda z ważą lekcją, którą teraz mogła podzielić się ze smokiem który nigdy nie widział morza czy oceanu
– Na pewno kiedyś się razem pouszymy ale nie teraz. Jeszcze muszę wrócić do jaskini mamy. A ty wyklułaś się tutaj czy za barierą? Bo mama złożyła tutaj moje jajo, jednak oddała je na chwilę Zaryanowi i kiedy trochę podrosłam to mnie tutaj przyprowadził i oddał z powrotem mamie
W sumie to nie była do końca prawda, jednak samiczka nie chciała wchodzić w szczegóły tj. fakt, że miała tutaj trafić kiedy byłaby w wieku mniej więcej Ognistej.

[Barwa Szkarłatu]

–Ciekawa historia. Ja to przybyłam tutaj całkiem sama i nie bardzo miałam co ze sobą zrobić. Ale została przyjęta, zaopiekowano się mną i dalej już to jakoś leci. – Zasmiała się zadowolona i spojrzała na nią dobrodusznie. – Jesteś bardzo rozgadaną młodą smoczycą. Nie spodziewałam się właściwie tego. Ale to dobrze. Jesli nie boisz się mówić, wiele problemów będziesz umiała rozwiązac. – Tak. To prawda. Skryte i niepewne siebie smoki mają o wiele więcej problemów w zyciu niż te otwarte i chętne do zadawania pytań. Dobrze było widzieć tak ogarniętą smoczycę.

[Enigma Horyzontu]

Haviamine wypięła dumnie pierś
– Muszę dużo mówić bo moja mama też to robi, jednak ja nie potrafię mówić o tym o czym ona, więc sama wymyślam sobie o czym mówić
Właściwie nie wiedziała czy dokładnie chce być taka jak mama, czyli kiedyś być przywódcą, jednak na pewno chciałaby walczyć. Może lepiej zda sobie sprawę ze swoich możliwości, jednak na razie ciągle była młodzikiem który nie zdawał sobie sprawy z brutalniejszej części świata
– Zgłodniałam....wrócę do mamy żeby dała mi jeść! Fajnie było poznać kogoś ze Stada Cienia. Jak już będę większa to wyzwę cię na walkę, o!
Powiedziała, jakby to było osiągnięcie dnia. Rozłożyła skrzydła, odwróciła się tyłem do Ognistej, wykonała skok w górę i zamachała skrzdłami. Trochę nierówno i chaotycznie, jednak z dnia na dzień szło jej to coraz lepiej. Tymi słowami pożegnała się z Ognistą i poleciała z powrotem do domu.

//zt (muszę kończyć bo mi nagle fabuły urosły jak drożdże xD)

Dodano: 2018-10-03, 10:31[/i] ]
Wylądowała na większym z głazów, porozglądała się i... Uśmiechnęła. To tutaj po raz pierwszy spotkała Ognistą i wspomina to bardzo miło. Zastanawiała się chwilę nad tym, czy powinna – a raczej czy może – ją wezwać. Miałaby do niej ogromną prośbę ale nie wiedziała, czy Ognista nie zmieniła się ostatnio i na przykład nie będzie chciała teraz jej pomóc? A może jak uzasadni swoją prośbę to się zgodzi? Tak czy inaczej wysłała jej wiadomość mentalną z pytaniem
"Czy mogłabyś mi pomóc w nauce? Nie potrafię znieść mojego Mistrza. Strasznie mnie irytuje a ty jesteś też taką osobą do której mogę się odezwać...tak?"

[Barwa Szkarłatu]

Zanurkowała niemalże natychmiast. Hah. Była w okolicy. Skierowała swój lot w dół słyszac wezwanie tajemniczej. Rosla jak na drożdzach. Hah..idealnie! Zaraz wyladowała na jednej se skałek
-Witaj. To jak? Z tego co rozumiem, chodzi ci o naukę walki na poziomie średnio zaawansowanym? żaden problem
Zadowolona się uśmiechnęła i wyszczerzyła się do Havi. Tak. Teraz już miała inne imię i rośnie im kolejna wojowniczka. A dobrze.. niech rośnie.
-Więc myślę że powinniśmy zacząć od razu. Atakuj, pokaż mi jak wzmocnilo się twoje ciało

[Enigma Horyzontu]

Niesamowicie wręcz ucieszyła się, że Ognista pojawiła się tak szybko! I to na dodatek chciała jej uczyć! Jej ozdobiona "błoną" szyja napięła mięśnie, przez co jej wyrostki pomiędzy którymi rozpięta była skóra uniosły się na sztorc
– Dziękuję! Kiedyś ci się za to odwdzięczę! I tak, chodzi mi o bardziej zaawansowane techniki walki i obrony. Nie potrafię wybłagać Ostatnie Ogniwo aby w końcu mnie czegoś nauczył. On ciągle gdzieś znika

Odpowiedziała na jej słowa, czy raczej pierwszą wypowiedź, gdyż na tę drugą tylko skinęła łbem.
Ustawiła się w pozycji odpowiedniej do skutecznych uników i wykonywania ataków. Łapy miała nieco ugięte i rozstawione, pazury w gotowości, ogonem nadawałą sobie równowagę a skrzydła trzymała przy ciele.
W jednej chwili ugięła tylne łapy i odbiła się od ziemi, skacząc od przodu w stronę Ognistej. Otworzyła paszczę i lądując, chciała wbić się zębami w nasadę jej prawej przedniej łapy. Ugryźć ale nie tak, żeby na przykład złamać jej kości czy wyrwać mięśnie. Ot jedno, proste ale silne ugryzienie.