Rzeka

[Obojętny Kolec]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Przestworza... Coś co nigdy nie będzie dla niego osiągalne. Nigdy nie zazdrościł smokom ich skrzydeł, a myśl o wysokościach przyprawiała go o mdłości, ale teraz, widząc lot nieznajomej poczuł... zachwyt? Nie mógł znaleźć innego określenia, po prostu młoda Ziemna jawiła mu się dziwnie nierealna w chmarze srebrzystych kropel, otulona miękkim futrem jak obłoczkiem. Było w niej tyle gracji... przy niej Sztorm był ledwie glizdą pełznącą wśród traw.
Dziwne myśli.
Zmarszczył pysk, który i tak nigdy nie wyglądał przyjaźnie, co w efekcie dało obraz iście niezadowolonego smoka. Cmoknął i westchnął ze zniecierpliwieniem kierując te emocje jedynie do siebie, choć przecież nieznajoma nie mogła o tym wiedzieć. Gdy podeszła i uśmiechnęła się, odpowiedziało jej chłodne spojrzenie błękitnych ślepi. Bez uśmiechu, bez życzliwości.
– Sprawnego poruszania się po lądzie. – Odparł mrukliwym, głębokim tonem, powoli podnosząc z ziemi zad. Wężowe ciało samca napięło się w oznace gotowości, a może i zdenerwowania? Ląd nie był jego naturalnym środowiskiem.
Jak ona miała na imię? Poświęcił chwilę na przypomnienie sobie, niezbyt nachalnie studiując jej uśmiechnięty pysk... coś z blaskiem... światłem. Świetlista. Choć teraz wcale nie błyszczała, to chwilę temu rzekłby, że to imię bardzo trafne.
Westchnął płytko po raz kolejny odganiając od siebie niewygodne myśli.
– To za twoją fatygę. – Wyciągnął łapę w jej kierunku. Pomiędzy jego pazurami lśnił kamień szlachetny – onyks. I tak zaproponowałby go jej bez względu na to co działo się pomiędzy stadami.

[Świetlista Łuska]

Skinęła łbem, gdy usłyszała pierwsze zdanie wypowiedziane przez samca. Tak jak myślała, trzeba zacząć od konkretu. Zdziwiło ją tylko, że w tak otwarty sposób okazywał zniecierpliwienie i jakby... niezadowolenie? Przecież nawet nie miał jeszcze na co narzekać!
Nie dała się jednak zbić z tropu, a uśmiech, choć trochę mniej szeroki niż na początku, nie znikał z jej pyska.
– Odłożysz go gdzieś za chwilę, teraz się nam nie przyda– skomentowała podarunek, po czym zamyśliła się na chwilę. Obojętny miał być jej pierwszym uczniem, więc zależało jej na tym, żeby w dobry sposób przekazać mu wiedzę. Starała się przypomnieć sobie, ja wyglądała jej pierwsza lekcja- gdy odgrzebała zamglone wspomnienia, zaczęła mówić.
– Zaczniemy od biegania. Najpierw musisz się nauczyć, jak przybierać prawidłową pozycję. Przenieśmy się najpierw tam– to mówiąc, wskazała na rozciągającą się w niewielkim oddaleniu od brzegu połać wilgotnej od deszczu trawy. Teren był płaski i Świetlista pomyślała, że będzie doskonale nadawał się do nauki. Gdy Obojętny znalazł się już w wyznaczonym miejscu, stanęła do niego bokiem.
– Najpierw ugniesz łapy i przyciśniesz... skrzydła do boków tak, by ci nie przeszkadzały– powiedziała, zerkając, czy smok słucha jej słów.– Będziesz musiał także unieść trochę wyżej nad ziemię ogon, jednocześnie dbając o to, by był w miarę rozluźniony. Szyję trochę wyciągniesz do przodu i nieco opuścisz łeb. Patrz prosto przed siebie- to twoje pierwsze zadanie– kolejno wykonywała opisywane przez siebie ruchy tak, by adept mógł wszystko dokładnie zobaczyć. Gdy już przystąpił do wykonywania zadania, Świetlista obróciła się w jego kierunku, obserwując.

[Obojętny Kolec]

Niezadowolenie samca szybko ustąpiło zwyczajowej dlań beznamiętności. Wzruszywszy barkami chwycił kamyk w pysk i ruszył we wskazane miejsce. Tam odłożył onyks w trawę, tak po prostu, zdając się nim faktycznie nie przejmować. Potem spojrzał na swoją chwilową nauczycielkę, w pytającym geście unosząc łuki brwiowe. Nie musiał długo czekać na polecenia, te szybko wypłynęły z pyszczka Świetlistej dzięki czemu mógł przystąpić do właściwej nauki i nie zaprzątać sobie głowy głupimi myślami o locie, obłoczkach i błyszczeniu.
Ugięcie łap... Cóż, jeśli ugnie łapy, to będzie szurał brzuchem po ziemi, ale co on tam wiedział o bieganiu. Zrobił jak poleciła, w miarę swoich możliwości powtarzając jej ruch i uginając wszystkie cztery kończyny. Co tyczyło się skrzydeł, to niewiele było do zwijania i przyciskania do boków. Karłowate wyrostki szumnie nazywane skrzydłami z łatwością przytuliły się do jego grzbietu gdy sobie tego zażyczył.
Gdy Świetlista na niego spojrzała sprawdzając jak sobie radzi, pochwycił jej wzrok i delikatnie skinął jej głową na znak słuchania i rozumienia poleceń. Obserwował też jej pozycję, by móc wiernie ją odwzorować. Pomimo swojego pozornego niezadowolenia wydawał się teraz całkiem sumiennym uczniem.
Uniósł więc ogon na wysokość mniej więcej swojego grzbietu i postarał się nie napinać zbyt mocno jego mięśni. Następnie zgodnie z zaleceniami wyciągnął szyję, opuścił głowę i wbił wzrok przed siebie.
Cała pozycja wydawała mu się wymuszona i niepraktyczna, ale jak na razie przełknął niewygodę mając nadzieję, że samiczka wie co robi ustawiając go w taki a nie inny sposób.

[Świetlista Łuska]

Uważnie przyjrzała się pozycji samca i skinęła głową.
– Jesteś pewny, że potrzebujesz tej nauki?– zapytała,gdy stanęła frontem do niego, by mógł ją widzieć.– Wygląda na to, że już to robiłeś. Ale nic, możemy jeszcze sprawdzić. Zacznij biec przed siebie. Gdy nabierzesz rozpędu, zawróć i podążaj po okręgu wokół mnie. Staraj się, żeby wolty były jak najbardziej ciasne. Gdy zacznie ci się zawracać w głowie na tyle, że nie będziesz odróżniał prawej przedniej od lewej tylnej, zatrzymaj się i pobiegnij w kierunku rzeki– wszystkie instrukcje były przekazane śmiertelnie poważnym głosem i nikt, kto nie znał Adeptki, nie był w stanie wyłapać kpiny. Zresztą pewnie nie było żadnej- opanowała przecież do perfekcji nieugiętą wiarę we własne wymysły.
Stanęła w odległości skrzydła od Obojętnego i czekała cierpliwie, aż te wykona zadanie.

[Dzika Gwiazda]

Zaranna wyszła spomiędzy drzew, niespiesznie prąc przez śnieg w kierunku rzeki. Teraz była już Łowcą, miała więcej obowiązków – polowała, szkoliła, karmiła, wszystko ku chwale Thahara i swego stada. Musiała jednak znaleźć czasami chwilę dla siebie, inaczej zwariowała by ze zgryzoty i zmartwień, a tych miała ostanio sporo. Dziki wciąż panoszyły się po ich terenach, ostatnie polowanie poszło słabo, bogowie w świątyni uparcie milczeli, stada były w stanie ciągłego konfliktu i napięcia, czarne wojenne chmury zbliżały się na horyzoncie. Wędrówki po wolnych terenach pozwalały jej odpocząć, odetchnąć, rozjaśnić myśli i poznać inne smoki. Bo wbrew temu co wszyscy sądzili, smoki z różnych stad wciąż traktowały się przyjaźnie. Nie wszystkie, ale dla tej garstki, która nie burczała i warczała na obcych warto było ryzykować.

Gdy dotarła do brzegu rzeki, położyła się na chłodnych kamieniach pokrytych warstwą śniegu. Mróz i zimno jej nie przeszkadzały, ba czuła się teraz lepiej niż podczas lata. Chłód jej służył. Żółte ślepia obserwowały unoszącą się nad lodem Azurę, która utworzyła sobie niewielką, granatową chmurkę z maddary. Zaraz obok niej pojawiła się druga pomarańczowa, kontrolowana przez Iskrę. Chmurki kręciły się wokół siebie, przepychały, goniły i zwijały jak dwa walczące węże. Smoczyca uśmiechała się lekko, słuchając szeptów wydawanych przez cienistą i obserwując jej reakcje na kolejne akrobacje. Azura nie miała ciała, ale jej nastrój można było w pewnym stopniu odczytać zwracając uwagę na ruch macek, ich skupienie, to czy kłębiły się szybko lub wolno. Istota wodziła wzrokiem za tworami, prawie osiadając na lodzie, skupiona, cicha, a Zaranna czuła jej zadowolenie, zaskoczenie, ekscytację, w zależności od tego co aktualnie wyczyniały maddarowe cudeńka.

[Brzytwoskrzydły]

Tnący pojawił się najpierw jako cień, który przemknął bezszelestnie nad samicą. Następnie wyłonił się pośród delikatnych kryształków śniegu, które wzbiły się w górę gdy wylądował dumnie na śniegu. Po drugiej stronie rzeki skutej lodem, gdzieniegdzie w mocniejszych miejscach płynącą swym nurtem i przyozdobiona krą. Dlaczemu mu się to podobało? Wolał zimno, kiedy słońce niemiłosiernie piekło z nieba, on siedział w najzimniejszym kącie jaskini albo w wyjątkowo zimnej wodzie. Ewentualnie gdzieś na klifach lub wyspie otoczonej jak największą ilością wody, gdzie było zimno od niej i wiatru jednocześnie. Zielonej smoczycy ciężko było nie zauważyć, jego różu też był widoczny. Jednak Tnący już jakiś czas, może to z nudów a może dla lepszego kamuflarzu, za pomocą madary zmienił swoje różowe łuski na białe jak śnieg, zostawiając jedynie nieliczne, lekko złote akcenty łusek. Robił tak kiedy wychodził z jaskini. Przechylił łeb widząc jak kolejny Cień przyłączył się do smoka. Może i on powinien wybrać kompana, którego fizycznie nie dosięgnie żaden cios a jedynie magicznie? Na polowaniu na pewno jest to niezywkle przydatna cecha. Stanał tak na brzegu i zapytał smoczycy
– Spotkałem was już kiedyś?

[Dzika Gwiazda]

Przelotu ognistego samca Zaranna nie zauważyła, była zbyt skupiona na zabawie z kompanką. Dopiero gdy wylądował, a jego skrzydła wzburzyły kurzawę śniegu przykuł jej uwagę. Kolorowe chmurki jeszcze przez chwilę unosiły się, a potem zniknęły gdy ich właścicielki rozpuściły magię. Żółte ślepia smoczycy patrzyły z ciekawością na przybysza. Wciągnęła dyskretnie powietrze, czując woń stada Ognia. Widziała go już kiedyś, smoka poruszającego się na dwóch łapach jak żuraw lub bocian, ale wtedy wyglądał... inaczej? Poczuła chłodne ukłucie od Azury w swoim umyśle. Kompanka była wrażliwa na magię i wyczuwała ją od razu. Maddara, musiał odmienić się maddarą. Zdziwiła się trochę, ale każdy miał jakie swoje bziki. Ją rajcowało siedzenie w lasach, a innych widać zmienianie swojego wyglądu. Uśmiechnęła się, ciepło, przyjaźnie.
– Mnie spotkałeś na pewno, bo cię pamiętam. Mało jest smoków takich jak ty. Raz na Błękitnych Skałach, nakarmiłam cię wtedy. A niedawno w świątyni, przy stole wymian. – przekręciła na chwilę głowę, szukając w swojej pamięci czy nie spotkała go gdzieś jeszcze, ale nie znalazła nic. Kiwnęła głową w stronę unoszącej się nad jej grzbietem cienistej, która łypała na samca ognistoczerwonymi ślepiami. Najchętniej podleciałaby do niego i zbadała jego łuski, by dociec w jaki sposób zmienił swój kolor. Ale wrodzona ostrożność i nieufność kazały jej trzymać się Żółtookiej. Przynajmniej na razie. – To Azura. Ja jestem Zaranna Iskra. – przedstawiła się krótko. – Inaczej cię zapamiętałam. Na pewno nie miałeś białych barw. Kolor oczu i złoty poblask się zgadzają. Wracasz z polowania? – zapytała z ciekawością w głosie, bo oczywiste było, że samiec chciał się w ten sposób zakamuflować, możliwe że zaspokajając przy tym własną próżność. Kamuflaż magiczny był praktyczny, ale ona nigdy nie czuła potrzeby go stosować. Wolała bardziej tradycyjne metody – błocko na pysk, zielsko pod pachę i wio do lasu.

[Brzytwoskrzydły]

Przyglądał się bardziej teraz cieniowi, Azura wyglądała nieco inaczej niż Charon. Znaczy się dalej byłą to czarna chmura niczego, jednak miała inne oczy. Wyglądały bardziej jak te od rysia, ogólnie od kotowatego. Nie zdziwiłby się, gdyby cień nagle postanowiła zrobić sobie niby-uszy. Kusiło go strasznie aby spróbować więzi z cieniem. Nie odpowiedział Zarannej. Wolał pokazywać. Otrzepał się szybko a ów "kamuflarz" wzbił się pod wpływem drgań w górę, niczym delikatny puch i otoczył go w bezwładnej "chmurze" na chwilę. Potem wszystko znikło jakby nic nie znaczyło i ukazał się ten róż, magenta, purpura i liliowy kolor łusek Tnącego. Na polowania nie chodził, skoro byli łowcy w stadzie to po co miał to robić. Od czegoś oni są.
Tnący ruszył przed siebie prosto przez wodę, jednak kiedy zdawało się, że jego łapa zaraz dotknie lodowej wody lub lodu, niespodziewanie pod łapą pojawiało się coś w rodzaju płaskiej, błękitno-zielonej bariery. I tak przez całą szerokość aż nie zbliżył się do niej. Tnący miał cel, jednak nie dało się tego w jakikolwiek sposób wykryć.
– Ty i Azura jessteście do siebie stworzone. Z daleka to widać
Powiedział w końcu Lorem, po czym usiadł pół ogona od samicy. Nastroszył się cały i popatrzył przed siebie
– Chyba wtedy ci nie podziękowałem...Nie mam w zwyczaju tego robić, jednak jestem ci za to wdzięczny. Polowanie to nie jest coś, co mnie interesuje

[Dzika Gwiazda]

Spodziała się może jakiegoś rozbłysku lub tego, że kamuflaż po prostu opadnie odsłaniając znane kolory smoka. Przedstawienie było większe niż tego oczekiwała. Z fascynacją obserwowała jak biel zbija się w chmurę, a potem znika. Z uznaniem pokiwała głową, gdy przekraczał rzekę. Jej zimno nie przeszkadzało, ale nie dziwiła się, że nie każdy miał ochotę brodzić w lodowatej wodzie. Nawet ona, gdy czasami przekraczała górskie strumienie pomimo grubych łusek zaczynała odczuwać kąsanie chłodu. Jednak największe wrażenie zrobił chyba na Azurze, która przepłynęła ponad grzbietem łowczyni i padła na bok, łypiąc na smoka ognistoczerwonymi ślepiami. Na chwilę zerknęła na Żółtooką, która wzruszyła ramionami i pokręciła niemal niezauważalnie głową. "Wiem tyle co i ty, Pani Świtu i Zmierzchu." – odpowiedziała kompance na pytającą myśl.

Po krótkiej chwili spojrzała na Ognika, uśmiechając się lekko.
– Ach, nie jest łatwo. Ona uwielbia maddarę, a manipulacja energią nie jest moją najmocniejszą stroną. Wynagradzam jej to jednak na polowaniu. – powiedziała z czułością spoglądając na kompankę, zupełnie jakby spoglądała na pisklę, nie na pozbawionego ciała drapieżnika. – Nie ma za co. Taka moja rola jako łowcy. Nie odmawiam mięsa nikomu, a Pan Łowów nie lubi zachłannych smoków. – dodała, przekrywając lekko rogaty łeb. Samiec i jego fizjonomia były interesujące. Nastroszył się, bo było mu zimno? Czy był ku temu inny powód? Zaranna natomiast leżała na śniegu zupełnie rozluźniona. Dzień był ładny, chłodny i towarzystwo nawet niezłe. – Hmm, polowanie cię nie interesuje. Nie wyglądasz też na Czarodzieja, a jednak wprawnie władasz maddarą. – stwierdziła, mierząc co z ciekawością żółtymi ślepiami.

[Brzytwoskrzydły]

Tnący na to wszystko co zostało zrobione i powiedziane, wywrócił tylko oczami i powoli przysunął się do niej bliżej. Popatrzył na nią swoimi dzikimi, błękitnymi ślepiami i powiedział
– A jak według ciebie powinien wyglądać mag?
Nie rozumiał, jak w ogóle można komuś powiedzieć, że nie "WYGLĄDA" na rangę do której dąży lub którą dzierży. Jednak takie już były samice, bo to tylko od nich słyszał takie słowa. Iście irytujące ale chyba już się do tego przyzwyczaił. Tnący miał ochotę zrobić coś, czego nigdy nie próbował. A musiał nabyć wprawy, nim zrobi to na poważnie a nie tak o, ze zwykłej zachcianki. Powoli, bardzo delikatnie przestawał to ukrywać ale na razie nie dało się zbyt wiele z niego odczytać. Zbliżył pysk bliżej "ucha" samicy i szepnął cicho
– A możę pokazać ci inną magię?

[Dzika Gwiazda]

Zielona pokręciła głową, na jego pytanie.
– Z tego co mi wiadomo, czarodzieje skupiają się na walce maddarą. Ćwiczą głównie swój umysł, żeby tworzyć lekkie wyobrażenia i lepiej kierować swoim źródłem. Nie zostaje im dużo czasu na rozwijanie ciała. A ty jesteś... – uniosła lekko prawą, przednią łapę i zakręciła nią lekko w powietrzu, szukając właściwych słów. –..dość dobrze zbudowany. Jak na czarodzieja. – dodała po chwili, pamiętając jak wyglądali niektórzy wojownicy Cienia czy Ziemi. – Większość Czarodziei nie jest zbyt silna. – powiedziała, spoglądając na niego z ciekawością. Zauważyła pewne symptomy dziwnego zachowania z jego strony, ale jeszcze nie podejrzewała go o nieczyste intencje. Czarne źrenice zwężyły się w szparki, gdy smok się zbliżył. Gdy jednak wyszeptał do niej o "innej magii" domyśliła się o co może mu chodzić. Spojrzenie, zbliżenie, konspiracyjny szept. Uśmiechnęła się lekko, i przesunęła swoje ciało tak, by patrzeć prosto na niego, zaczarować go swoim wzrokiem i uśmiechem. Powoli zbliżała swój pysk ku jego paszczy. Jednocześnie dyskretnie, prawie niedostrzegalnie, zgarnęła jedną z łap garść śniegu. Gdy była bardzo, bardzo blisko, rzuciła mu śnieżkę prosto w pysk i poderwała się odskakując dobre pół skrzydła.
– Hahhahaha – zaśmiała się perliście, uginając lekko łapy i przechylając łeb. Łowczyni była bezlitosna, jasno dając do zrozumienia, co myśli o jego"innej magii". Co on sobie wyobrażał? Że po dwóch słowach starsza od niego smoczyca padnie mu do łap, oczarowana jego elokwentną propozycją? Absurdalność tej myśli sprawiła, że miała ochotę jeszcze raz się zaśmiać, ale nie chciała bardziej kopać godności nieznajomego. – Na Uessasa, chyba to JA będę musiała cię nauczyć magii. – powiedziała zaczepnie, wyzywająco. – Ale musisz mnie najpierw przekonać, Ogniku. Może ładnie poprosić? – dodała, przekrzywiając lekko głowę, jak bawiący się żbik.

Zaskoczona nagłym ruchem smoczycy Azura odpłynęła na bok, zdezorientowana patrząc to na Żółtooką, to na obcego ognika. Takiego tańca jeszcze nie widziała. Postanowiła wycofać się, i osiąść na jednym z pobliskich kamieni, skąd mogła bezpiecznie obserwować oba smoki.

[Żar Zmierzchu]

"Tam gdzie woda szumi ładnie". Na myśl przychodziło mu tylko jedno miejsce nad Zimnym Jeziorem, nie licząc groty za wodospadem w której uczył się w sekrecie sztuki uzdrawiania od Krwi Mandragory gdy Ogień i Cień toczyły wojnę. Grota zdecydowanie nie nadawała się na rozkwit kwiatu ze względu na brak światła, może gdyby był mchem albo innym porostem... ciekawe czy mógłby rosnąć w świetle grzybów Żywej Groty? Postawił na rzekę nieopodal jej ujścia. Obniżył lot i tuż nad ziemią przechylił się w tył zgrabnie uderzając skrzydłami by opaść w miejscu na tylne łapy, w przednich delikatnie trzymając bezcenną sasankę, dar od Alaleyi z którym miał coś tutaj zrobić. Tylko co?
– Jesteśmy na miejscu – powiedział rozglądając się za uczniem, którego miał jakoby spotkać. Prawdziwy uczeń czy iluzja powołana do istnienia niczym samczyk stworzony przez Starego Mistrza z Górskiej Jaskini? A może to tylko metafora? Ogon pacnął o ziemię gdy składał skrzydła i przysiadł na zadzie wodząc bystrymi ślepiami na lewo i prawo, a nieoceniony jak zawsze Charon schował się pod skrzydłem skąd łypał groźnie swoimi gorejącymi czerwonymi ślepiami.

[Dar Tdary]

Wysłuchał uważnie słów niezwykłej istotki siedzącej na krzewie, ale nadal nie potrafił zamknąć pyszczka. Przecież to było niesamowite! To było to o czym opowiadała mu mama! Przyjdzie wiosna i wszystko się obudzi, przegoni lodowaty śnieg, ziemia pokryje się zielenią. Zacisnął mocno łapki, a jego gorejące, młode serduszko zdawało się być zdolne do rozpuszczenia śniegu bez pomocy magii. Pragnął zobaczyć te zielone łany, kolorowe kwiaty, pachnące krzewy, liście na drzewach i biednym modrzewiu o którym mówiła Zaranna. Zima nie pozwalała mu poznać nowych rzeczy, zobaczyć cudu...
U łapek młodzika rozbłysnął pierwiosnek i była to jedna z piękniejszych rzeczy jakie widział. Roziskrzone ślepia wsłuchały się w głos jego, a potem boginki. Jak mógłby uznać, że kwiat może być zbyt gadatliwy?! Przecież od niego zależało czy pora Kwiecistych Ziem nastanie szybciej! Od jego małych łap... i tej niepozornej roślinki.
Czując powagę sytuacji wyszczerzył ząbki i skinął głową.
-Możesz na mnie liczyć!
Nie potrafiąc posługiwać się maddarą wziął kwiat w przednią prawą łapę i przytulił do piersi. Będzie musiał iść na trzech łapach, aż nad... poczuł to, jezioro?
Droga bardzo go zmęczyła. Nie dość, że szedł na trzech łapach to jeszcze jego kończyny nie były najsilniejsze czy najdłuższe. Szurając ogonem po ziemi w końcu dotarł na miejsce rozmyślając nad słowami pierwiosnka.
Kwiat miał mu pomóc w wyborze drogi? Ale... on przecież nie zgubił drogi. Prawda? I jaki On miał mu niby jeszcze pomóc. Nieco skołatany bo nie wiedząc w jaki sposób jego zagubiona osoba miała pomóc wiośnie zatrzymał się w miejscu widząc sporego obsydianowego smoka. Miał jakby poważny, mądry wyraz pyska, nieco władcze spojrzenie i... posiadał kwiat! Och Yisheng mógł bardziej się rozglądać kto też przybył na spotkanie boginki.
-Witaj...?
bąknął niezbyt pewny czy właśnie tu miał przyjść skoro był tu już jakiś inny smok.
-Pierwiosnku to na pewno dobre miejsce? Tu już ktoś jest.
szepnął do roślinki trzymanej w łapie.

[Mistrz Gry.]

Fioletowa sasanka bujała się wesoło na wietrze, pierwszy i ostatni raz zaznając uczucia korzonek w powietrzu... jakkolwiek by to nie brzmiało. ~ Taki ważny, taki ważny! Nie złamany ani razu! Chociaż wichry wiały, czarne kwiecie rośnie silne! Każdą ofiarę, każdą ofiarę uleczył. Pan życia i śmierci, życie sieje, dusz nie odbiera. Raniony, raniony, raniony szponami okrutnymi wydziela życiodajne soki, soki, soki, opatula go kora wspaniała, wspaniała, twarda, silna. Na tej korze rośnie kolejne kwiecie. Wiele kwiecia, cały las! Jako drzewo wielkie, a zarazem korzeń innych kwiatów! A korzeń ten ma rozłamy, rozłamy. Na dwoje, na dwoje. I z jednego Stado wyrasta, a z drugiego uczniowie, uczniowie. Niemalże Prorok, -rorok. Najwspanialszy Uzdrowiciel, najmędrszy, najsilniejszy, tak dostojny! Uzdrowiciel, który jest drogowskazem. A uczniowie, uczniowie którzy na korzeniu twym urosną dumą Stad zostaną. I twój korzeń, twój korzeń, pozwól mu rosnąć, rosnąć. Oto przed tobą maluczki grzybek, który powiązawszy się z tobą wyrośnie okazały, zasilając wielkie drzewo Uzdrowiciela wodami, które zbierze w kolejne księżyce. Wskaż, wskaż, wskaż jemu drogę! ~ Poprosił kwiatek, śpiewając donośnie aż do chwili, gdy Świt wylądował. ~ Popatrz, popatrz. Tu wartka rzeka spokój zaznaje. Tu chcę rosnąć, tu, gdzie ziemia jest wilgotna! ~ Wskazał nagle kwiatek na niewielkie zakole, czy raczej zatoczkę, nad którą dociera śpiewny szum wody, a zarazem jest na tyle spokojna by nie podmywać agresywnie gruntu. Ciepłota wody, choć należała do chłodnych, sprawiała jednak, że niewielki pas ziemi nieosłonięty był śniegiem.

Biała pierwiosnka chybotała się w czasie drogi. Nie tylko dlatego, że drżała przy każdym kroku, ale po prostu, zdawała się tańczyć, chyląc swoje kwiaty to w jedną, to w drugą stronę. ~ Dzisiaj, dzisiaj zbierasz patyczki, krótkołapy przyjacielu. Kolekcjonujesz kamyczki. Lecz ja wiem, ja wiem! Patronem będziesz walk i polowań. To do ciebie przyjdzie każdy smoczek stada. Przyjdzie do ciebie z każdą krzywdą, z każdą ranką, abyś zasklepił zadrapania, aby nie ciekła z nich czerwonkawa żywica. Już niedługo, już niedługo siostry moje poznasz i braci moich. I matkę naszą, Alaleyę poznasz jako siostrę własną. I płatki, i liście, i korzonki zbierać będziesz. I napary, i napary dawać będziesz. I magią, magią leczyć będziesz. To droga twoja. To droga twoja. I ja ci, ja ci pozwolę odnaleźć płomień, który posłuch wywołuje, wołuje. A dusza jego, dusza jego dotykiem kuruje! ~ Zakończyła pierwiosnka swoją piosenkę, gdy Yisheng dojrzał czarnołuskiego smoka. Władcze miał spojrzenie, lecz również... zmęczone. A może to nuta samotności? Tajemniczości? ~ O tak, o tak! Posadź mnie, gdzie Ogień siostrę mą usadzi. To to miejsce, to ta miedz! ~ Okrzyknął kwiatek wesoło, że niewiele pozostało już do celu swojej podróży. Własnej... lecz podróż Yishenga dopiero się zaczynała, choć nie musiał tego czuć.

[Żar Zmierzchu]

Przybycie samczyka pachnącego ziemią, gałązkami i zwiędłymi roślinami wszelakiego typu dało mu do zrozumienia że to właśnie ten rzekomy uczeń na którego miał czekać. Ale czy na pewno? Jeśli zgodnie z tym co mówiła Alaleya poprzez sasankę chciał poznać rzemiosło uzdrowicieli, to Wyciszona Łuska powinna przekazać mu podstawy, gdyż nigdy nie osiągnie mistrzostwa póki nie zacznie kogoś uczyć... niemniej przybycie samczyka powitał szerokim uśmiechem, nie chciał go przecież przestraszyć. Posturą nie ustępował średnio wyćwiczonym wojownikom jeśli nie liczyć dość niewielkich gabarytów.
– Witaj mały, jestem Płomień Świtu, uzdrowiciel i przywódca Stada Ognia! Widzę że i ciebie sprowadziła tutaj Alaleya – powitał pisklę, milknąc gdy sasanka przemówiła. Wysłuchał w skupieniu jej pochwał i z bólem serca stwierdził że ma bardzo nieaktualne informacje lub po prostu próbuje go pocieszyć. Pamiętał każdego jednego smoka który umarł pod jego łapami, pamiętał każdego który ukrywał choroby aż było zbyt późno by mu pomóc. Pamiętał także każdego ucznia i uczennicę którzy odeszli za Barierę nie ukończywszy treningu i mógł mieć tylko nadzieję że nie próbowali zajmować się uzdrawianiem na własną łapę. To ciężka i skomplikowana sztuka, a najmniejszy nawet błąd był bardzo drogi. Zerknął w kierunku wskazanym przez kwiatek. Nieośnieżony kawałek ziemi, mógłby przysiąc że oświetlany przez snop światła i jeszcze gdzieś w tle rozlegał się chór duszków.
– Duszki i bogowie wiedzą więcej od nas. Alaleya nazwała cię moim uczniem. Rozwiniesz myśl? – spytał, wskazując łbem na połać ziemi do której podszedł na trzech łapach, trzymając ostrożnie sasankę w lewej przedniej. Przysiadł na zadzie na skraju i zaczął ostrożnie rozkopywać glebę pazurami na głębokość kilku łusek i umieścił w otworze łodygę z korzeniami, po czym dokładnie przysypał ziemią i uklepał by mogła urosnąć i zwiastować wiosnę. Zupełnie jak korzenie leczące które nieraz obkopywał, dobierał co lepsze, a resztę ponownie zakrywał. Robił to powoli i dokładnie, by samczyk mógł się przyjrzeć jego poczynaniom.

[Dar Tdary]

Zerkał co jakiś czas na trzymany przez siebie kwiatuszek, ale chyba nic mu nie dolegało. Czy on nucił? W trakcie długiego spaceru pierwiosnek faktycznie nie okazał się być milczącym towarzyszem. Co więcej, mówił rzeczy o których teoretycznie nie mógł mieć pojęcia! Czyżby boginka widziała wszystko tak jak smoczy bogowie z gwiazd? Faktycznie lubił zbierać wszystko co widział po raz pierwszy... jego kolekcja urosła już tak bardzo, że nie zdziwi się jeśli mama wykopie go niedługo z groty. Najróżniejsze rodzaje piórek opadłe z ptaków, gałązki drzew, kamyki o różnych kolorach i wiele więcej.
-Każdy? Do mnie...?
wtrącił jakby bardziej do siebie niż do pierwiosnka nie chcąc mu przerywać. W dodatku pierwiosnek obiecywał mu, że spotka większą ilość jego rodziny, a także znów samą Alaleyę! Ślepia młodzika rozbłysły iskrami kiedy starał sobie wyobrazić to wszystko na raz. Dusza płomienia kuruje dotykiem? Nie miało to za bardzo sensu w młodym łbie, ale skoro kwiatek tak uważał... Uśmiechnął się czując, że nieco lepiej rozumie teraz co opowiadała mu kiedyś mama o profesjach w stadzie. Chciał przegnać złe smoki które wywołują złe wydarzenia, ale jeśli mógłby przy tym nadal kolekcjonować rośliny i pomagać innym gadom. Warto było to rozważyć!

Słysząc przywitanie obsydianowego samca Yisheng pochylił przed nim główkę. Przywódca czyli ważny smok tak jak babcia Nieugięta. Tata Ognia! W dodatku nazywa się płomień tak jak mówił pierwiosnek i jest uzdrowicielem. Rozdziawił lekko pyszczek i spojrzał na tańczący w jego łapie niepozorny kwiatek.
-Pierwiosnku naprawdę jesteś magiczny.
szepnął cichutko i znów spojrzał w uśmiechające się oblicze starszego smoka. Nie wyglądał do końca jak uzdrowiciel... raczej jak jakiś wojownik. Może pisklęciu zmieni się perspektywa jak w końcu nieco dorośnie.
-Ja nazywam się Yisheng i jestem synkiem Zarannej Iskry ze stada Ziemi.
wymienił z nim uprzejmość również się lekko uśmiechając.
-Pierwiosnek pomógł mi tu przyjść tak jak chciała Alaleya.
dodał kiwając głową aż wąsiki mu podskoczyły.
Kwiatuszek w jego łapie odezwał się zaraz po tym jak przywódca Ognia podszedł w miejsce w którym miał osadzić prezent od boginki.
-Będę ostrożny.
szepnął do kwiatu prawdziwie konspiracyjnym tonem i podszedł powoli do Płomienia. Przysiadł na zadku i obserwował z nieukrywanym zainteresowaniem jak też traktował swoją roślinkę. Nigdy by nie pomyślał, że tak duży smok mógłby tak delikatnie potraktować kwiat! Zwinne łapy zrobiły dołek i powolutku wsunęły weń sasankę. Yisheng patrzył na to z zapartym tchem jakby oglądał co najmniej nakładanie opatrunku na ranę.
-Tak, mama mówi to samo. Bogi wiedzą dużo i są dobre.
poparł słowa Płomienia po czym westchnął samemu zaczynając wykopywać dołek wolną łapą przez co siedział teraz jedynie na zadnich.
-Pierwiosnek wyszeptał mi, że poznam jego braci i siostry, i nauczę się zbierać ich korzonki i robić napary żeby pomóc smokom. Nazwał mnie patronem walk i polowań, wiesz? I mówił, że pokaże mi płomień który leczy, a ty jesteś Płomieniem który leczy. Bo ja wiem, że jestem mały i słaby i nie tak silny jak siostra... ale obiecałem bogom i mojemu przyjacielowi, że nie pozwolę złym smokom robić złych rzeczy.
przerwał swój istny słowotok i wsunął korzonki roślinki do dołku który wykopał obok sasanki. Robił to powolutku jakby w łapach miał prawdziwy skarb. Chciał to zrobić tak jak Płomień i choć nie miał tak zwinnych łap jak on to nie można mu było odmówić starań. Upewnił się, że korzonki pierwiosnka nie wystają ponad ziemię i wszystkie są skierowane na boki i ku dołowi. Dopiero teraz przytrzymując łodyżkę spróbował powolutku nosem zsunąć ziemię do dziury którą wykopał tym samym przysypując podziemną część kwiatu. Przyklepał wszystko wokół łodyżki i uśmiechnął się widząc pierwiosnek i sasankę obok siebie.
-No i ja nie mogę być wojownikiem bo chorowałem i za bardzo lubię znikać w lesie żeby szukać... rzeczy. Nie jedzenia tylko moich gałązek... no i mama mówiła, że robię się duży i powinienem znaleźć drogę. A może to był pierwiosnek? W każdym razie skoro Tata Ognia jest uzdrowicielem to czy ja mogę być takim synkiem tylko w Ziemi żeby móc pomagać innym smokom?
nie widział potrzeby by ojciec-syn czy jakiekolwiek inne powiązania rodzinne wymagały tej samej krwi. W końcu Shadows był jego tato-bratem. Z kolei babcia Nieugięta była mamą Ziemi. Ogólnie rzecz ujmując... to skomplikowane i siedziało w łepku Yishenga więc może nie wnikajmy.
-Gotowe kwiatuszku!
wykrzyknął machając teraz swoim długim ogonem.

[Mistrz Gry.]

Zaczęła się rozmowa, a kwiatki, w przypływie empatii zamilkły, pozwalając smokom na zachowanie pozoru intymności wynikającej z samotności. Lecz gdy słowa Świtu umilkły, sasanka odezwała się raz jeszcze. ~ Błędnie, błędnie, błędnie myślisz. Czyż nie wstydu i porażki smaku zaznałeś? ~ Zapytała, przechylając swoje listki w stronę ziemi. ~ Czy to satysfakcję z śmierci nosisz? ~ Zapytała retorycznie, by teatralnie unieść płatki ku słońcu, pomagając tym samym w posadzeniu jej ciałka w ziemi. ~ Nie wielki, nie wielki, nie wielki to uzdrowiciel co wszystkich ratuje. Wielki to, wielki to gdy profesji swej wierny pozostaje. Co po nosie smaga Aterala, co odbiera pracy Erycala. To wielki, to wielki, co uczy. Tyś wielki, tyś wielki. Korzenie podwaliną, korzenie podwaliną twoje. ~ Wydawać by się mogło, że kwiatek jest nieco oburzony taką interpretacją własnych słów. ~ Silnyś, silnyś, lecz słabyś gdy krytyką się osłabisz. ~ Dokończył kwiatek, lecz te słowa zagłuszyła częściowo wypowiedź młodego samczyka.

Z kolei pierwiosnek Yishenga zachybotał się wesoło. ~ Każdy, każdy. Lecz nie teraz, teraz rośnij, rośnij. Zbieraj zioła. a gdy zbierzesz, a gdy zbierzesz, gdy urośniesz jak te drzewa, mędrcem będziesz, mędrcem będziesz. Co tajemną sztukę, co tajemną sztukę w szponach dzierży. ~ Zachichotał kwiatek, odwracając białe korony w stronę standradowo może urodziwego, ale zdecydowanie doświadczonego posturą i wzrokiem samca.

Kwiaty zostały usadzone w ziemi. Oba wyprostowały się gwałtownie jak na roślinę i obróciły liście ku niebu. Smoki poczuć mogły ich szczęście i ciepło rozlewające się po łuskach, jakoby Złota Twarz wyjrzała już zza chmur. – Dziękujemy, dziękujemy drogie smoki. ~ Odezwały się na raz oba kwiatki w uniesieniu. Sasanka, choć listkami zwrócona ku niebu, fioletowe płatki odsłoniły przed Płomieniem swoje złociste wnętrze. ~ To nagroda, to nagroda. Weź mój płatek. On odrośnie, odrośnie. To Alalei dar. Zabierz mnie, zabierz mnie ze sobą na wyprawę. Zabierz mnie, a matka moja pomoże, pomoże ci dostrzec kamień smoczy. ~ Zawołał wesoło kwiatek. Pierwiosnek nie próżnował również, bo i on zwrócił się do Yishenga. ~ Weź mój płatek, weź go proszę. A gdy zachorujesz, Alaleya wnet przybędzie cię ugłaskać i chory już nie będziesz! ~ Zanucił kwiatek. ~ Już niedługo, już niedługo siostry nasze, bracia nasi zbudzą się, zbudzą z snu długiego! ~ Zaśpiewały oba, po czym zamarły nieruchomo, a uczucie ciepła i szczęścia spłynęło ze smoków. Płatki nie przemówiły już więcej.

Yisheng:
+ płatek pierwiosnka

Płomień Świtu:
+ płatek sasanki

//mechaniczny opis płatków znajduje się w ostatnim poście wezwania Alalei

®

[Światokrążca]

Pewnie się zastanawiasz co cztero księżycowe piskle robi na terenach wspólnych? Chciałabym ci odpowiedzieć ale niestety nawet nie wiem czy potrafi pływać lub biegać. Nie wyobrażajcie sobie rzeczy! To że czegoś nie wiem w tej chwili nie oznacza że przestaję być wszechwiedzacym narratorem trzecioosobowym. Za to mogę powiedzieć z całą pewnością że rzeki są świetnym środkiem lokomocji szczególnie dla smoków z darem oddychania pod wodą. Wystarczyło że Czeluść plusnął do rzeki leżącej przy obozie i z wielką radością (oraz jeszcze większą głupotą) popłynął wraz z nurtem. W czasie drogi poobijał się trochę o łososie śpieszace się do pracy, dobrze że nie zna rybiego bo dostałby po uszach taką kwieciecistą wiązanką że następnym razem dobrze by się zastanowił przed byciem tak nietaktowym dla rybiej społeczności! Teraz samczyk sobie odpoczywał u brzegu rzeki, wygodnie usytuowany pod wodą wśród otoczaków które trzymały go w jednej pozycji. Jeszcze tego nie wiedział ale boskie siły (((ja))) umówiły go na spotkanie z najlepszym, najcudowniejszym, najpiękniejszym Wieszczem Wolnych Stad. ***
Jęknął cichutko do siebie, te skrzydła albo raczej kikuty... bolały go cały czas, parszywym pulsującym bólem. Promieniował na cały grzbiet paraliżując go po części.

[Kurzy Kolec]

A i sam Mitz kierowany był dzisiaj pewną niezidentyfikowaną światłością. Smoczy instynkt, przeczucia i doświadczenie to dwie bardzo potężne kierujące każdym siły, jednak dawny pustelnik uciszył je brutalnie na rzecz przekonań i przekory; wydawało mu się, że znowu słyszy słodki i mglisty głos jakiejś zjawy czy ducha, może znowu subtelne wspomnienia morza, może tym razem zgorzknienia czasami sprzed przybycia na ziemię ognia. Wmówił sobie istnienie swojego nadnaturalnego rozmówcy i z najdzikszą ochotą prowadził z nią dialog. Szedł sam, prowadzony instynktem (a może była to siła wyższa?), wypowiadał więc swoje kwestie na głos, nieskrempowanie. Można by było rozróżnić wśród jego teatralnych majaczeń słowa takie jak prowadź, ależ wiem, rozumiem, cieszę się ze spotkania, opowiedz mi więcej, aaaahhh, oooohhhh, mistycyzm, mhmmmm gdyby się przy nim było. Przynajmniej dobrze się bawił.
Opamiętał się dotarłwszy na granicę. Obcy zapach uderzył go jak rozpędzona w wichurze gałąź by uderzyła. Był tu za krótko, ledwie skojarzył jak opisać samemu sobie woń pożarów, a chwilę później okazało się, że czeka go jeszcze kilka innych. Za dużo. Niepotrzebnie. Po co tyle pracy? Gdy tylko te myśli przekroczyły jego głowę, smok przewrócił oczami i odrzucił głową z pewnym nadmiarem dramatyzmu. Wydał z siebie przesadne westchnięcie i stanął na granicy jego śmiałości i braku pokory z drobnym niepokojem; jak na razie, bezkarnie przekraczał sobie wszelkie nasuwające się ziemie, spotykając wszystkie nasuwające się smoki. Narastające widmo konfliktu zostawało strącane i żegnane w pośpiechu przez wolne słowa i z całą pewnością osobisty urok. Tak być może i teraz – a może też się zdarzyć śmielszy agresor, na którego fałszywa uległość i słodkie słówka... Wiem, to brzmi niemożliwie, ale jest takie prawdopodobieństwo!
Smok rozejrzał się, wypatrując właściciela nowych ziem, albo podobnego mu przechodnia. Widnokrąg zdawał się widnieć pustką. Ale za to srebrne pasemko rzeki zachęciło do odwiedzenia go jeszcze bardziej niż przez pierwszy ułamek chwili ujrzenia go.

Podróżnik nie czuł teraz chęci nadmiernego poetyzmu, dzień mijał przyjemnie, ale nie na tyle, by zasłużyć na własne pięć minut chwały słowami smoka. Już wystarczająco rozpływał się nad niebem jeszcze tego południa.
Położył się na boku, bez zbędnych gracji i ceregieli, pozwolił wielkiemu cielsku zostawić ziemi dość brutalny pocałunek. Przymknął oczy i pozwolił sobie na moment ucieszenia się wiatrem. Moment, bo znudziło go to po chwili. Spojrzał w otchłań płycizny i wyciągnął łapy by dotknąć wody – i... coś... OBORZENAJGĘSTSZYCOŚTAMBYŁOIDOTKNĘŁOJEGOŁAPY
– NA WSZYSTKIE ŚWIĘTOŚCI NIEBA I OGNIA – muzykę natury przerwał okrzyk zdegustowania. Smok spojrzał w taflę raz jeszcze, tym razem z najdzikszym obrzydzeniem. To była... Ryba? Powtórzył swoje rozejrzenie się, mając nadzieję, że w okolicy nie było nikogo. Zrobić z siebie takiego głupca. Przez dotknięcie ryby. Nierozpoczęta do końca kariera na tyh ziemiach byłaby przecież zrujnowana.
Podróżnik chciał się trochę zrehabilitować samemu sobie, wstał więc szybko i sięgnął zębami ku wodzie, by może rybę-sprawczynię przegryźć. Bliższa inspekcja wykazała jednak... Pisklę? Co u ducha, to już musi być żart. Poirytowany Mitzkievitch rozejrzał się wokoło poraz trzeci. Co za mech umysłowy zostawia dziecko w losowej rzece? A może to pułapka? Może jest chore? Odprowadzić do domu, zostawić na pastwę losu, skrócić cierpienie? Smok stał tak skołowany dłuższą chwilę, znał za mało praw tubylców by śmieć uskuteczniać jakąkolwiek interakcje z pisklęciem. Każdy głupi zwęszyłby nadciągające kłopoty. A Mitz nie był głupi.

[Światokrążca]

Jak możesz się spodziewać Czeluść nie był przygotowany na taki obrót wydarzeń. Ani na to że coś go dotknie a tym bardziej na usłyszenie jak gigantyczny smok piszczy jak mała dziewczynka na jego widok. Albo na widok ryby. Obydwie opcję są komiczne. Nasz bohater (czytaj: mały wredny paddalec) uznał że jest to okazja zbyt idealna by ją przepuścić. Oczywiście zaraz potem jak skończył bezdzwięcznie chichotać pod wodą. Jak już niektórzy mogli zauważyć pisklak nie do końca wiedział co to "instynkt samozachowawczy" dlatego jego następnym (bardzo rozważnym) krokiem było nabijanie się z smoka większego od wszystkich których znał. Nastroszył ostre grzebienie i powoli się wynurzył. Wtedy nad niespokojną taflą rzeki rozległ się klekot wymieszany z chlupotaniem spowodowany uderzeniem jednej płyty grzebieniowej o drugą. Młodzik uważał że wydawanie tych dźwięków to naprawdę fajna umiejętność która świetnie się nadaje do igrania z innymi. Nie jestem pewna co dokładnie chciał osiągnąć w tej chwili ale bawił się przednio. Po ustaleniu swojej dominacji łaskawie wynurzył łeb, miał wtedy najbardziej chytry, najbardziej rozbawiony wyraz pyska jaki można przypisać pisklęciu.
– hihihi! Tchóóóóóóóórzzz! WoOody się bOii! woOdy się bOii! woOdy się bOii! – zaśpiewał nasz szkrab prześmiewczym tonem.

[Kurzy Kolec]

Wyprowadziło to Mitzkievitcha odrobinę z równowagi. Rozpostarł skrzydła skrzące się karminem i bielą, uniósł potężne cielsko w pion, stając na tylnych łapach – i z przedzikim impetem uderzyl przednimi w glebę tuż pod sobą, by zatrzęsła się z pełnią dramatu, a może i nawet dała znać wodzie chroniącej larwę.
To go uspokoiło. Ułożył elegancko skrzydła na grzbiecie i stanął w pełni powagi, patrząc z góry tak dosłownie, jak i przenośnie. Zachowanie młodego jest żałosne, ale nowi potomni rzadko kiedy zdolni są do pokazywania klasy, ot taki "urok" jakby to nazwali bardziej czuli. Na szczęście nauka czasem wytępia dzicz i niepochamowanie.
– Która z ziem cię wydała, dzikusie? – jego ton nie mógł być bardziej zimnie obojętny.