Wypalona plaża

[Wędrówka Słońca]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

~ Dobrze! Twoja mama przekazała Ci całkiem sporo. Maddara istnieje w każdym smoku. Niektórzy mówią, że pomaga nam ziać i latać. Smki dostały ją w darze od Naranlei, córki Immanora, która patronuje Stadu Wody i Czarodziejom. Nie da się "wyużyć" swojej mocy, bowiem regeneruje się ona samoistnie, jednakże każdy smok ma zapas innej wielkości. Czarowanie męczy i osłabia, dlatego należy być ostrożnym. ~ Słoneczny, dla podkreslenia wagi swoich słow, mocno uderzył ogonem w piach. Drobinki uniosły się w powietrze i zalśniły w słońcu. ~ Wiesz już, że posługiwanie się maddarą wymaga skupienia. Teraz zobaczymy, jak Ci to wychodzi. Chcę byś się odprężyła, najlepiej zamknęła oczy i znalazła swoje źródło mocy. To może potrwać, więc nie stresuj się jeśli zajmie ci to więcej czasu. Nie mogę Ci powiedzieć jak takie źródło wygląda – każdy smok widzi je inaczej. Po prostu... Poszukaj go we własnym ciele, spróbuj je wyczuć tak jak czujesz swoje łapy, skrzydła, mięśnie. ~
Zaletą mówienia telepatycznego było to, że nigdy nie musiał przerywać wypowiedzi na zaczerpnięcie tchu czy przełknięcie śliny. Dla niego było to bardzo wygodne. Oby tylko Ognista nie miała problemu z zapamiętaniem wszystkiego.

[Barwa Szkarłatu]

Smoczyca wysłuchała dokłądnie słów Słonecznego Kolca mimo że to jego mówienie telepatyczne było trochę dziwne. Hah. Słyszała jego głos ale nie widziała ruchów pyska. Zamknęła jednak po jego słowach oczy i kiwnęła jedynie swoim łbem. Próbowała skoncentrować się na samej sobie i odszukać to wspomniane przez smoka źródło. Nie było to dla niej proste zadanie. Nie będzie zajmowała się magią na codzień, ale podstawy bardzo się mogą jej przydać. Ale nie czas teraz na takie dywagacje. Skoncentrowała się jak najmocniej na sobie i gdy wydawało się że nic z tego nie będzie, poczuła zaskakujące cieplo dochodzące z jej ciała. Sprawiało że smoczyca czuła się błogo co było widać na jej pysku. Czuła jak to ciepło rozchodzi się po ciele, jak się przemieszcza głeboko w środku. Nie wiedziała dokładnie na jakiej zasadzie to działa ale miała przypuszczenie że to właśnie ta energia. Rozlewała sie na całym ciele i znów skupiałą się w jej środku. Smoczyca sięgnęła ku tej energii. Tak. Była już zwyczajnie pewna
– Mam...znalazłam..to jest chyba to. – Szepnęła cicho jakby bojąc się że to zgubi.

[Wędrówka Słońca]

Milcząco obserwował Ognistą, szukając na jej pysku jakiegoś znaku. Po jakimś czasie rozluźniła się i wyraźna przyjemność ozdobiła jej rysy. Komuś się chyba udało! Szept adeptki potwierdził jego domysły.
~ Przy tworzeniu przedmiotów z maddary musisz wyobrazić je sobie bardzo dokładnie. Nie możesz pominąć żadnego aspektu, inaczej czar może nie wyjść lub nie zadziała tak, jak chciałaś. Musisz dokładnie widzieć rzecz, którą próbujesz wyczarować: jej barwę, fakturę, temperaturę, zapach, kształt, wielkość, to, gdzie się pojawia. Kiedy już ją widzisz, musisz połączyć to wyobrażenie z maddarą. ~ Wyjaśnił, cicho, by nie zakłócać koncentracji Ognistej. Maddara potrafiła być kapryśna i ulatywać kiedy odwróciło się od niej uwagę.
~ Na początek, spróbuj wyczarować prostą rzecz, iluzję jakiegoś małego przedmiotu. ~ Polecił, ciekawy co wybierze Cienista. On swój pierwszy czar wspominał z uśmiechem, chociaż kula wody nie wydawała mu się teraz tak oryginalna jak kiedyś.

[Barwa Szkarłatu]

Mały przedmiot powiada? Smoczyca wyobraziła sobie jednak coś co unosiło się na odległość łapy od jej pyska. Miało wielkość zaciśniętej pięści i bylo okrągłe. Była to kula jak już można było zauważyć. Wyobraziła sobie jednak że jest ona zbudowana z twardej litej skały. Ogien czy woda, czy coś innego. Coż..to takie normalne, czeste wybory. Ona jednak wybrała twardy materiał. Koloru szarego z jaśniejszymi przebarwieniami. Powierzchnia miała być gładka, tak jak skały nad jeziorem. Wypłukane przez wodę stawały się gładkie w dotyku. tak tez miało być w tym momencie. Zapach miał przypominać ... kamień? nie do końca. To był zapach gór. Była raz w takiej okolicy. W nozdrzach czuć było świeże powietrze oraz minerały. Do tego skalna kula miała być chłodna. nie całkowicie zimna, ale chłodna w odczuciu. Przyjemna w upalne dni, jednak zdolna do nagrzewania się pod wpływem słońca. W końcu wygrzewanie się na skałach było czymś co smoki bardzo lubią. Kiedy wyobrażenie było gotowe w jej głowie, a każdy aspekt zostal odpowiednio przeanalizowany, smoczyca zasięgnęła tej tajemniczej energii w swoim wnętrzu. Tchnęła maddarę w swoje wyobrażenie by stało się rzeczywistością.

[Wędrówka Słońca]

Kula Ognistej pojawiła się, jednak tylko na chwilę. Słoneczny zdążył musnac ją ogonem i lekko nacisnąć na twardą powierzchnię zanim znikła. Zlotoluski uśmiechnął się jednak, wydajac sie dosc zadowolony.
~ Zupełnie nieźle. Wydaje mi się, ze pamietalas o większości szczegółów... Chociaz ciekaw jestem, czy gdybym próbował ją polizac poczulbym cokolwiek. ~ Uniósł znacząco jeden łuk brwiowy. Nie chciał zbytnio rozpieszac adeptki pochwalami. ~ To teraz... Pokaż mi jakiś owoc. ~ Kamień był prosty do wyobrazenia sobie, byl nudny. Za to owoc? Na tyle dobrze podrobiony, by chcialo sie go zjesc? To bedzie wymagac wiecej energii.

[Barwa Szkarłatu]

Smoczyca kiwnęła zadowolona lbem. zapomniała jednak o smaku! Ahhh. musi przecież pamiętac o takich rzeczach. Kolejnym tworem do wytworzenia był owoc, więc wybrała jabłko. Wyobraziła sobie twór o ksztalcie..jabłka. Bo kształt ten był charakterystyczny. miał się on pojawić przed pyskiem smoczycy i się unosić. Faktura z zewnątrz miała być gładka, w środku za to miał być soczysty, ociekający sokiem miąższ oraz kilka brazowych, twardych pestek. Jadła jabłka więc pamiętała jak one wyglądają i jak smakują. Na górze miał znajdować się twardy ogonek zbudowany z drewna. Zapach jabłka mial przypominać słodycz, słodycz tego owocu. W smaku także miało być ono słodkie, lekko twarde, ale nie za mocno. Takie w sam raz do chrupania. Sok miał wyciekać przy każdym ugryzieniu. Kolor skórki miał być krwisto czerwony, zas środek lekko żółtawy. Temperatura owoca miała być odrobinę chłodniejsza od języka i wnętrza pyska smoka. Miało być wielkości zamkniętej łapy. tak. to chyba były najważniejsze rzeczy dotyczące jabłka. Przy ugryzieniu miało wydac przyjemny dla ucha dźwięk chrupnięcia. Kiedy to wyobrażenie było gotowe, tchnęła w nie maddarę by pojawiło się przed smokami.

[Wędrówka Słońca]

Jabłuszko monstrualnych rozmiarów – smocze łapy były duże! – pojawiło się przed tuż przed pyskiem Ognistej, o mało jej nie uderzając. Słoneczny podszedł bliżej. Zapach owocu był mocny, może nawet za bardzo, jakby było zbyt dojrzałe. Skórka była zbyt idealnie czerwona. Eksperymentalnie wbił pazur w miąższ i dotknął go czubkiem języka. Przez sekundę czuł smak.
Cofnął się i kiwnął łbem, aprobując efekt starań Cienistej.
~ Widzisz, udało Ci się stworzyć iluzję jabłka. Pamiętaj zawsze, że z maddary nie możesz stworzyć tworu, który istniałby samoistnie, bez dopływu twojej maddary. Dlatego twoje jabłko zniknie, kiedy wyczerpie się jego energia, o ile mu jej nie dodasz. Nie możesz stworzyć nic permanentnego, jak jedzenie, woda czy powietrze. ~ Błękitne ślepia patrzyły na Cienistą wyłącznie z powagą. To była jedna z najwazniejszych lekcji o maddarze.
~ A teraz wpraw je w ruch. Pamiętaj o szczegółach. Wytycz dokładny tor, wysokość, prędkość. ~ Polecił po chwili. Nie sugerował toru ruchu, ciekaw czy Ognista pójdzie w nudnym kierunku koła czy odważy się na coś bardziej odważnego.

[Barwa Szkarłatu]

Smoczyca kiwnęła głową i wpierw starała się by twój cały czas był podsysany maddarą. Trochę czasu zajęło jej zanim zrozumiała ile tej maddary ma użyć w trakcie podtrzmywania jabłka. Nie było to proste, szczególnie dla smoczycy, która dopiero zaczyna swoją przygodę z magią. Zadowolona jednak kiedy poczuła że się jej udało, zajęła się wyobrażaniem sobue ruchu jabłka. Miało ono ruszyć od dołu w lewo po łuku w górę. Zmiany miały zachodzić tylko w jednej płaszczyźnie więc koło miało być pionowe na lewo. Powoli, bez pośpiechu. Nie chciała by jabłko zasuwało jak szalone. Byłoby trudne do upilnowania. Ale to nie wszystko. Z racji tego że musiała zastanowić się nad wszystkim co najważniejsze podczas tego zadania, cały czas podsycała twór maddarą. Wyobrażała sobie jednak jak jabłko zaraz wykonuje kolejny łuk i zakręca w dół by dolecieć do punktu wyjścia. Tchnęła w to wyobrażenie maddarę jednak oboje szybko zorientowali się, że nie było to kształtne koło a trochę krzywa elipsa. Smoczyca skoncentrowała się i wciąż podsycając twór energią, w wyobraźni dokłądnie poprawiła koło by było kształtne i równe. To było niewyobrażalnie trudne zadanie dla młodej smoczycy, ale jakoś tam powoli dawała sobie radę.

[Wędrówka Słońca]

Jabłko zadrgało i ruszyło do góry, po nieco chybotliwym kursie. Niezmordowanie pięło się do góry po nawet zgrabnym łuku. Widział, że Ognistej było trudno. Wpatrywała się w swój twór z takim skupieniem! Oddychała ciężej. Nie zamierzała poddawać się łatwo, i po powrocie jabłka do miejsca startu, jeszcze raz pchnęła je w ruch. Słoneczny z zadowoleniem patrzył jak czerwone jabłuszko zatacza równiutkie koło... I nie zatrzymuje się.
~ Wystarczy już, wystarczy. Poradziłaś sobie świetnie. ~ Uśmiechnął się szeroko. On nie miał co się chwalić, ale prawdziwa przyjemnością było patrzeć jak młoda smoczyca odkrywa w sobie tak niezwykłą moc jaką była maddara. ~ Co do wiadomości telepatycznych, takich jakie właśnie słyszysz, to prosta sztuka. Musisz sobie dokładnie wyobrazić smoka do którego chcesz przemówić oraz linkę łączącą wasze umysły. No i, oczywiście, słowa. Ale to powinnaś rozgryźć już sama ~ powiedział jeszcze. Czas szybko im minął, ale jeszcze nie skończyli.

//raport z MP I!

W końcu Cienista wspominała też o pozostałych dziedzinach magii.
~ Magia ataku i obrony jest właściwie jednością. Dlatego też będziesz ćwiczyć obie naprzemiennie. ~ Słoneczny zastanawiał się przez chwilę, czy jednak nie lepiej rozdzielić tych treningów. Ognista z pewnością była już nieco zmęczona. Z drugiej strony, przeciwnika nie będzie obchodzić to, jak ona się czuje czy jest w nastroju na czarowanie. Właśnie. Nie ma co niańczyć. ~ Podczas walki, tak naprawdę nie masz czasu, zwłaszcza podczas walki magicznej. To co stworzysz, ma działać, ma skutecznie zranić lub Cię ochronić. Dlatego nie baw się w piękne, niepraktyczne czary. Co, oczywiście, nie znaczy że twoje ataki czy obrony mają być pozbawione finezji. Chociaż do ochron najlepiej używać prostych tarcz, osłon, ścian... ~ Odetchnął głębiej, dając czerwonołuskiej chwilę. Tego musiała słuchać uważnie. ~ Nie jest to wcale łatwe, jednak jest możliwym wyczuć maddarę drugiego smoka. Jej cząsteczki, kiedy materializuje się w czar. Z tego można wyczuć zamiary przeciwnika i odpowiednio zareagować. Pamiętaj, że twój atak musi być zawsze bardzo precyzyjny. Określaj, gdzie chcesz trafić, jak chcesz zranić. Jesli będziesz nieostrożna, twoja maddara albo cię zawiedzie albo wyrządzi więcej szkód niżbyś chciała ~ ostrzegł Ognistą. Czy coś pominął? A, tak, tylko najważniejszą rzecz!
~ Twoja magia nie może wniknąć w ciało przeciwnika, to niemożliwe. Każdy smok ma swoją... naturalną warstewkę maddary, która temu zapobiega. Dlatego Uzdrowiciele muszą dotykać pacjentów, by ich wyleczyć. ~ Dobrze, że mu się przypomniało teraz a nie później. Jeszcze by było, gdyby Cienista kiedyś się tak wygłupiła... ~ No, jeśli wszystko jest jasne, to pora zaczynać. Zaatakuj mnie, śmiało.

[Barwa Szkarłatu]

Smoczyca wbiła pazury w ziemię i napięła się. Żeby się nie ze...khm. Dobra. To było niestosowne. Mimo wszystko obserwując Słonecznego Kolca wyobraziła sobie jak nad jej łbem tworzy się kula. Kula wielkości zaciśniętej łapy. Tak. Lubiłą tą wielkość chyba. Tak czy owak była to kula stworzona całkowicie z jasnych, dających światło, płomieni. Były one pomarańczowe i trzaskały wesoło nad jej głową. Zbite w kulę tak by stanowić pocisk. Ich temperatura była na tyle wysoka, że mogła bez większych przeszkód poparzyć ciało smoka czy nawet stopić jego łuski. Kula ta miała z zawrotną prędkością ruszyć w stronę przeciwnika, tak by ugodzić go w łeb. Jej zadaniem było poparzenie Słonecznego, zalanie jego łba płomieniami gorącymi niczym prawdziwe. Zabawa z ogniem była niebezpieczna mimo wszystko. Zapach ktory pojawiłsię wraz z czarem miał przypominać swąd palącego się lasu. Smoczyca tchnęła w wyobrażenie maddarę i podtrzymywała je nią do czasu kiedy nie zderzy się ze swoim punktem przeznaczenia. Musi pokazać że umie sobie radzić z maddarą!

[Wędrówka Słońca]

Czerwonołuska postanowiła udowodnić, że ogniste ma nie tylko imię. Poczuła ciepło nad swoim łbem, syk i trzask płomieni. I, zgodnie z życzeniem adeptki, pomknęła w stronę Słonecznego, chociaż jej kurs był nierówny i nieco chwiejny. Nie dosięgnęła pysk złotołuskiego. Rozlała się na okrągłej, kamiennej tarczy.
~ Dokładnie określaj tor ruchu ~ przypomniał samiczce. Przed chwilą się o tym uczyli!
Teraz Ognista musiała się skupić. Bo obok prawej łapy Słonecznego miała pojawić się chmara małych, metalowych kolców. Były nie dłuższe niż szpon, a ich podstawa miała mniej niż pół szponu. Lśniły srebrnie i pachniały żelazem. Ich czubki były zdecydowanie ostrzejsze niż igły jeża, mimo niepozornego wyglądu. Leciały nierówno, wszystkie jednak zmierzały do tego samego celu – lewego boku Ognistej. Miały wbić się płytko w łuski i między nie, zadając bolesną acz niezbyt poważną ranę... O ile adeptce nie uda się obrona.

[Barwa Szkarłatu]

Smoczyca zobaczyła kolce i nie wiedziała do końca jaka część jej ciała miała zostać zaatakowana. Nie czuła jeszcze tak dobrze skupień maddary ale wiedziala że musi się obronić cokolwiek by się nie działo. W tym celu wyobraziłą sobie kopułę ktora ochraniała całej je ciało. Kopuła ta była struktury energetycznej, prześwitującej. Miała przepuszczać powietrze aby smoczyca się nie udusiła, ale inne struktury miała zatrzymywać. Był twarda jak lita skała albo jeszcze bardziej. To nie tak że nie utworzyła zapachu i smaku, po prostu nie chciała aby miały te właściwości i to zaznaczyła w swym wyobrażeniu. W temperaturze, miała mieć temperaturę smoczego ciała. Nic więcej. Ah i gładką miała mieć powierzchnię bo jest szansa że kolce po prostu ześlizgną się z niej. Głównym zadaniem jest po prostu zapobiegnięcie przed przebiciem się kolców. Smoczyca tchnęła maddarę w wyobrażenie i podtrzymywała je dopóki zagrożenie nie minie.

[Wędrówka Słońca]

Kolce uderzyly oslone z glosnym stukotem. Wydawało się, ze lekko "wyszczerbily" barierę Ognistej. Sloneczny pozwolił żeby kolce się rozwialy.
~ Pamiętałaś o przepuszczaniu powietrza, to się chwali. Ogólnie nieźle. ~ Pokiwal lbem. Sam postawiły na kamień w postaci kamienia, ale młodzież sama musi eksperymentowac i się bawić. ~ Po tym, kiedy sie obronisz, zaatakuj mnie bez czekania. ~ Polecił. W ten sposób Cienista szybciej się nauczy.
Lodowy dysk, wypelniony plynnym lodem, i zwieńczony ostrymi ząbkami zmaterializowal się obok prawej łapy Słonecznego i pomknal w strone ogona Ognistej, zamierzajac uderzyc od jej lewej strony.

[Barwa Szkarłatu]

Smoczyca tym razem postawiła na obronę żywiołową. Skoncentrowała się i wyobraziła sobie po swojej lewej stronie wysoką ścianę zbudowaną z czasteczek czystego ognia. Miała zasłaniać całe jej ciało od tej strony. Płomienie miały być niewyobrażalnie gorące, koloru pomarańczowego. Dodatkowo miał się unosić zapach palonej trawy. Płomienie mialy być żywe, trzaskające wesoło, ale miały nie palić użytkowniczki. Dodatkowo ich głównym zadaniem było zatrzymanie lodowego dysku oraz stopienie go w chwili natychmiastowej, kiedy tylko twór ten dotknie płomieni. Smaku płomieni nie ustawiała, nikt raczej nie chciałby ich probowac. Po dokładnym wyobrażeniu sobie ściany, tchnęła w te wyobrażenie maddare.
A kiedy obrona się udała, sama miała zaatakowac. w tym celu wyobraziła sobie kamienny kolec który pojawił się obok niej. Był szerszy u nasady a ostry z przodu, zbudowany z zimnego, twardego kamienia. Nie był duży, długości przeciętnego smoczego pyska. smak i zapach przypominał ziemię po której stąpają. Wyobraziła sobie jak ów kolec rusza z zawrotną prędkością w stronę piersi smoka. Po linii prostej, ostrym końcem skierowany do przodu. Tchnęła w wyobrażenie maddarę i podtrzymywała nią twór w trakcie lotu.

[Wędrówka Słońca]

Czerwonołuska postawiła na zwalczanie lodu ogniem. Typowo i skutecznie. Ściana płomieni zahuczała i ogrzała oba smoki, jednak Ognista mogła poczuć, że takie hojne używanie maddary ją męczy. Po tym wszystkim powinna dobrze podjeść i się wyspać. Tak samo jak Słoneczny, który też zaczynał odczuwać zmęczenie materiału.
Kamienny kolec wpadł na okrągłą, małą tarczę z tego samego materiału. Słoneczny popatrzył w milczeniu na... Poprawny acz piekielnie nudny i łatwy do odbicia atak. Cóż. ~ Równie dobrze, mogłaś po prostu rzucić kamieniem ~ mruknął. Może lekka prowokacja obudzi w Cienistej większą kreatywność.
Smoczyca mogła wyczuć nad sobą lekkie drganie powietrza. Opadała na nią sieć, jednak nie byle jaka – wyglądała na utkaną z pajęczyny, była jednak równie mocna jak wieloletnie drzewo. I była strasznie lepka, miała przyczepiać się do łusek, pyska, skrzydeł, uniemożliwiać ruch. A przyczepione do niej kolce, przypominające różane, miały zostawić mnóstwo małych, płytkich ranek.

[Barwa Szkarłatu]

Dyszała już ciężko, kiedy nagle zobaczyła twór nad sobą. Jej oczy otworzyły się szerzej. Myśl! Myśl! Coś co cię osłoni! Nigdy nie będzie dobra w sztukach magicznych, ale wyobraziła sobie kopułę. która miała osłonić całe jej ciało. Kopuła ta była zbudowana z czasteczek przezroczystej wody. woda wręcz spływała po niej. Szumiąca, zimna i mokra. Pachniało tutaj morzem. smak? no jaki smak ma woda? Smak wody! Zabawne. Jej celem było przepuszczanie powietrza, jednak miała zatrzymać opadający twór. Inaczej..twór ten miał po tej barierze po prostu spłynąc na ziemię ochraniając w ten sposób smoczycę. Tchnęła maddarę w twór i po obronie zaatakowała.
Tym razem wyobraziła sobie jak z ziemi wyrastają kolczaste pnącza. Zielono brązowe łodygi najeżone haczykowatymi kolcami. Zapachem przypominały drewno i roślinność. W smaku byłyby gorzkie. Miały byc niesamowicie mocne i miały opleść się wokół łap smoka mocno się na nich zaciskając. Miały unieruchomić przeciwnika, poranić jego łapy dotkliwie kolcami. Były nieco giętkie i elastycznie więc nie łatwo było je złamac. Poddawały się nieco ruchom, ale zaciskały się wtedy mocniej.
Tchnęła w wyobrażenie maddarę...co zrobi Słoneczny?

[Wędrówka Słońca]

Pajęczyna z chlupotem spłynęła po barierze, lądując na ziemi i rozwiewając się. Wodna bańka, którą wytworzyła wokół siebie Ognista spodobała się Słonecznemu. Dobrze, że smoczyca określiła przepuszczalność swojego tworu, inaczej pajęczyna po prostu by się zmoczyła i nadal opadła. A tak, proszę, atak został odparty.
Poczuł mrowienie ziemi wokół łap. Zwykle oznaczało to pnącza, kolce, coś co miało złapać łapy. Tak było i tym razem – skrzywił się, czując jak pierwsze kolce wbijają mu się w ciało. Dlatego też łapy Słonecznego zajęły się ogniem. Nie parzył on złotołuskiego, jednak skutecznie spopielił twór Cienistej.
Wodny podniósł jedną z łap, obserwując zadrapane łuski i kilka płytkich ranek. Uśmiechnął się szeroko, podnosząc wzrok na Ognistą. No, o to chodziło!
Atak z ziemi nie był złym pomysłem. Słoneczny skupił się i wyobraził, jak pod brzuchem Ognistej wyrasta prostokątny, wysoki słup zbudowany z twardej, ciemnej gleby i kamieni. Miał wręcz wytrysnąć do góry, uderzając brzuch samiczki z mocą porównywalną do smoczej pięści.
~ Niech twoja bariera zamieni ziemie w piasek! ~ Dodał jeszcze. Nikt nie mówił, że będzie prosto, prawda? Ognista tym razem nie mogła odgrodzić się od słupa tarczą, musiała pozwolić mu zbliżyć się do skóry. Jeśli jej bariera zadziała, uderzy ją li i wyłącznie miękki piach. Jeśli nie, cóż...

[Barwa Szkarłatu]

To czego zażądal od niej Słoneczny Kolec było trudne. Musiała szybko się dostosowac do jego słów widzac, ze smok ma wobec niej jakieś oczekiwania. Zamruczała i wyobraziła się jak ziemia z której czerpie i tworzy swój atak Słoneczny, zamienia się w coś sypkiego. Jej struktura wysusza się, zapach, kolor i temperatura pozostaje bez zmian. Smak tez jesli ktoś lubi lizać ziemię. Największym problemem była struktura. Podłoże miało się zrobić grząskie ale nie tak jak błoto. Zbudowane z drobinek suchego, brązowego piasku. Koniec ze zbitej, twardej gleby. Struktura miała być jak najbardziej sypka i nieszkodliwa dla ciała smoczycy. Bardzo dużą uwagę poświęciła piaskowym drobinkom ponieważ miały być one bardzo malutkie. Zapewniało to większą sypkość, a co za tym idzie miękkość piasku. Upewniła się że o niczym nie zapomniała i natychmiast przelała w wyobrażenie maddarę, zanim twór ją dosięgnął.

[Wędrówka Słońca]

Piach uderzył w łuski Ognistej. Nie było to może najprzyjemniejsze uczucie, jednak z pewnością nie bolało tak, jak mogło. Drobinki piasku przyczepiły się do niektórych płytek, ale to nie powinno robić samiczce większej różnicy. W końcu i tak byli na plaży.
Słonko nie dał adeptce wiele czasu do pogratulowania sobie. Zebrała się nad nią ciemna, mała chmurka trzaskająca elektrycznością. Zaraz uderzy w nią piorun!
~ Ostatnia obrona i ostatni atak, włóż w to trochę serca! ~ zawołał. Radziła sobie nieźle. Teraz walka magiczna będzie jej niestraszna!

[Barwa Szkarłatu]

Warknęła widząc nad sobą obłok. Czuła w powietrzu narastającą elektryczność. Nie dobrze. Bardzo niedobrze! Jednak najlepiej od elektryczności izoluje lita skała. Wyobraziłą sobie jak nad nią pojawia się kamienna obrona mająca na celu zatrzymanie błyskawic. Miała szarą barwę i była zimna. Dodatkowo sucha, woda niepotrzebnie przewodziłaby prąd. Smak i zapach miała taki jak kamienie, raczej nie ma tutaj dużo do tłumaczenia. Powierzchnię miała lekko chropowatą, zakrywała praktycznie cały obszar nad smoczycą. Miała za zadanie zatrzymanie wszelkiej elektryczności i to jak najlepiej. Tchnęła w wyobrażenie maddarę i po chwili czuła jak piorun uderzył w ochronę.
Kiedy udało jej się obronić, poszła w trochę inny rodzaj magii. Utworzyła wokół smoka kopułę energetyczną. Była przezroczysta, twarda, nie do przebicia. Nie miała smaku czy zapachu, temperaturą przypominała temperaturę ciała. Osłaniała całe ciało przeciwnika a dodatkowo miała wyciągać tlen ze środka. Pozbywać biednego Słonecznego tlenu z każdą chwilą. Bardzo sie skoncentrowała na tym. Pilnowała by nie zapomnie ć o żadnym aspekcie oraz żeby twór nie miał żadnych przerw. Było to bardzo ważne. Gładka i ogólnie gdyby nie wprawne oko to ciężko byłoby ją zauważyć. Tchnęła w wyobrażenie maddarę i próbowała to wyobrażenie podtrzymywać. Była już mocno zmęczona.

[Wędrówka Słońca]

Kamienna skała to nie to, co wybrały Słoneczny... Ale zadziałało. Chociaż piorun osmalił kamień i nagrzał go tak, że Ognista poczuła nieprzyjemne ciepło. Bo nie określiła tego, jak gruba ma być jej bariera. I znikła dość szybko – zakrywała niepotrzebnie całe ciało smoczycy, kiedy tylko w jednym miejscu miało być uderzone.
Co do ataku... Słoneczny poczuł stratę tlenu. Przez może dwa uderzenia serca. Czar o takiej mocy był zdecydowanie zbyt trudny i energochłonny jak dla smoczycy. Zmęczonej i dopiero uczącej się tkania maddary.
~ Wystarczy. ~ Głos Słonecznego zabrzmiał łagodnie. Złotołuski wyglądał na nieco zmęczonego kiedy sie podnosił, jednak uśmiechnał się sympatycznie.
~ Podstawy magii masz za sobą. Jesteś dobrą uczennicą, Ognista Łusko. Pamiętaj jednak o ważnych szczegółach, takich jak wielkość i rozmiar przedmiotów czy obszar który pokrywają. ~ Tak, miał na myśli jej ostatnie czary.
No... Pora wracać do Obozu. Zamarudzili tu dobre pół dnia.
~ Miło mi było Cię poznać, Ognista. Mam nadzieję, że jeszcze się zobaczymy. Gdyby ktoś jeszcze z Cienia potrzebował pomocy w naukach, jestem chętny do pomocy. ~ Był gotowy do odlotu, chociaż równie dobrze mógł zostać i porozmawiać.

//Raport z MA i MO I!