Błękitna Rzeczka

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Adept spojrzał jeszcze w szoku, ale ten smok szybki, tyle pytań w jednym czasie. A może on nie myślał i gadał co się da. Cóż z grzeczności odpowiedział na wszystkie pytania nurtujące ten młody umysł. Tylko tyle... z czarnego pysku uwolnił się chłodny ton. Od smoka było chłodem, wzrok był taki ostry i niezrównoważony. Był spokojny, ale po takim szalonym stworzeniu nie można było się niczego spodziewać. Lepiej mieć się na baczności, tym bardziej dopóki nie rozgryzie jego dziwacznego zachowania. "Witaj, jestem Shadows przyszły piastun ziemi. Żyje się jakoś po troszku. Wędruje z misją zwaśnienia wszystkich smoków które tylko żyją. Tworze wielką rodzinę która kiedyś ukoi cierpienie i chłód tego świata. Rozjaśni mrok niepewności i uśpi wszelakie wojny." Tak to już bywało, jedni się bawili a drudzy mieli na prawdę ciężkie zadania. Od spotkania ognistego adepta i po wspólnie spędzonej nocy wiedział, że jego misja jest bardzo ważna i możliwa do spełnienia. Wiedział, że trzeba będzie się wiele razy poświęcać, ale rzucane przez niego ziarna dobroci kiedyś wykiełkują całkowicie zmieniając rzeczywistość. Tu nie był do końca pewny, ale obowiązkiem było to co zawsze zaproponowanie braterstwa. "Od dziś bracie jak będziesz mnie potrzebować wystarczy zaryczeć, a się zjawie. By wesprzeć, by doradzić, nauczać i oddać życie." Wyjął skrzydło do łowcy, małe szponki otworzyły się, a czas jakby się zatrzymał. Na pysku mrocznego zagościł lekki uśmiech, tak bardzo szczery. Zawsze bał się domowy, ale nie dał po sobie niczego poznać.

Usiadł wreszcie na zadku i zaczął słuchać co jego nowy znajomy ma do powiedzenia, a miał same ciekawe rzeczy
– To co mówisz jest ciekawe. O wyobraź sobie taki świat w którym wszyscy się kochają i pletą sobie wianki przyjaźni !!– zawołał po czym wstał, zakręcił się w koło jak rozradowany psiak i ponownie usiadł z głuchym tąpnięciem na zimnej ziemi.
Kiedy tamten wyciągnął do niego skrzydło, Śmiech na moment zastanowił się czy też podać mu skrzydło, ale po chwili zorientował się że przecież tamten nie ma przednich łap i podał mu swoją łapę.
– Masz ciekawe pomysły, takie nowatorskie takie oryginalne ! Swoją drogą bycie piastunem musi być dość interesujące, no i odpowiedzialne ! Ja zawsze chciałem mieć pisklaka którym mógłbym się zająć i z którym mógłbym się bawić ! Póki co mam tylko kompankę, ale z nią więź jest inna taka…inna.– powiedział to niezmiernie odkrywcze zdanie a jakby na zawołanie zza pobliskich krzewów wychynęła jasnobrązowa koza ale kiedy spostrzegła drugiego smoka, zaczęła się zachowywać tak jakby miała zamiar uciec i tylko więziowe, umysłowe zapewnienia Perlistego sprawiały że dalej tkwiła tam mimo iż obecnośc drugiego gada była dla niej dość niekomfortowa.

Czarny wysłuchał smoka cienia i popatrzył na jego towarzyszkę, była na prawdę wyjątkowa. Szkoda, że się bała. Nocny przecież nie miał nawet w planach robienia komuś krzywdy, to taki łagodny smok pomimo swojego przerażającego wyglądu. Nie miał niestety dobrych wspomnień jeśli chodzi o kompanów, przypomniał sobie żbika który jeszcze za pisklęcych lat lubił go uderzać łapą i ten wilk łowcy który zaczepiał Nocnego i się wywyższał. Co prawda koza zdawała się być neutralna, ale samczyk wolał być ostrożny. Kompan Perlistego był roślinożercą i zapewne bał się smoka nie z byle powodów. Dobrze, że ostatnio nauczył się używać maddary w ten sposób mógł zaświadczyć nietypowemu znajomemu, że nie stanowi dla niego zagrożenia. "Witaj przyjacielu, nie musisz się mnie obawiać" Nawet ton jego myśli był chłodny, ale ciągle utrzymujący pewną szczerość. Jak obietnica pędząca na wietrzę, wieczna, nieustępliwa, ale też chłodna i ciężka do zaobserwowania. Nocny przeanalizował wszystko co usłyszał, to takie miłe, że na ziemi były jeszcze smoki dla których misja zwaśnienia wszystkich stad była jak najbardziej możliwa i potrzebna. Samiec lekko się uśmiechnął, jego spojrzenie wróciło na białego smoka. To co powiedział dało się załatwić... Pysk czarnego rzadko kiedy się otwiera, a jak już wychodzą z niego słowa to najpewniej ma jakiś pomysł. "Myślę, że mógłbym ci pomóc. Mam księżycową córkę, jeszcze nikogo nie zna. Może chciałbyś..." Nie zdążył dokończyć gdyż przypomniał sobie o dzisiejszym spotkaniu z Krwawą i właśnie jego pisklakiem. Miał jeszcze z dwieście machnięć ogonem, więc spokojnie zdąży. Pysk wrócił na oblicze cienistego dokańczając. "To jak? Jestem pewny że się polubicie. A chciałbym aby córka miała takiego optymistycznego braciszka." Ogon leżał w bezruchu na ziemi, nie był ani szczęśliwy ani smutny. Chyba normą stały się jemu te spotkania, a może wbrew przeciwnie. Hamował swoje emocje by nie eksplodować z radości...

Koza stała jeszcze przez chwile, gapiąc się na nowego smoka ale w końcu ostrożnie zaczęła zbliżać sie do niego, krok po kroku gotowa uciec kiedy tylko będzie taka potrzeba. W połowie drogi zatrzymała się i dalej się nie ruszyła, mimo wszystko jej natura stworzenia uciekającego nakazywała jej zachowanie ostrożności przy dużych drapieznikach, zwłaszcza smokach. Tymczasem Perlisty przekrzywił lekko łepetynę w lewo ( znowu) przysłuchując się słowom tamtego. Było ciekawym to co tamten mówił o tym innym smoku, pisklaku czy adepcie...szczerze mówiąc Biały nie przywiązał wagi do tego w jakim wieku był wspomniany ktoś, wcześniej przeoczył też temat waśnienia stad i wyciągnął z tego zdania tylko to co mu się podobało. Może tak to u niego wyglądało ? Słyszał tylko to co chciał słyszeć ?
– Jej poznanie nowego, małego smoka ?! To by było doskonałe ! Tyle zabawy, mozan się bawić i bawić i...a właściwie czemu mi to proponujesz ? I co mi właściwie proponujesz ? Chyba nie chcesz żebym zakradł się na ziemię Ziemi i przekroczył granicę nieprzekraczalną !? Bo tego nie mogę zrobić...raczej, chyba – powiedział. Szczerze kiedy się go słuchało, można było odnieść wrażenie że on sam nie pamięta co przed momentem powiedział

Nocny popatrzył na cienistego, przekraczanie granic było absurdem. Jak taki duży smok mógł wpaść na taką niedorzeczną myśl. Od razu naprawił to niedopatrzenie kończąc swoją zaczęta wypowiedź. "Poznałbyś moją córkę na terenach wspólnych, to jasne i oczywiste." Usiadł spokojnie, patrzył co jakiś czas na towarzyszy tego pięknego dnia. Koza jak i biały smok mieli w sobie coś nietypowego, pasowali do siebie. To takie dziwne, po co komu taki towarzysz? Pewnie przy oswajaniu nawet nauczyciel był lekko w szoku. Nigdy nie spuszczał z córki ślepi i na pewno dobrze by ich pilnował. Przy takim roztrzepanym charakterze trzeba myśleć za dwojga i na wszelki wypadek asekurować, ale puki co był tylko Nocny i Perlisty....

Jak tak duży smok mógł wpaść na coś takiego ? Cóż to był Perlisty on miał różne dziwne pomysły, ale póki co żadnej granicy nie przekroczył nawet na polowaniu. Tak więc podobał mu się pomysł z poznaniem nowego smoka, nie było wątpliwości i jak dla niego zapoznanie mogło mieć miejsce tu, albo gdzie indziej ale jak najprędzej
– No tak, jasne, ale kiedy ją poznam ? To brzmi bardzo fajnie poznać młodego smoka z którym można się bawić w ganianie albo chowanie się, albo jeszcze w jakieś dziwne zabawy jak na przykład ...zgadywanki !! Czy twoja córka jest bardziej ponura czy bardziej wesoła ?! zapytał patrząc pełnymi rozbawionych iskierek ślepiami.

Adept spokojnie przysiadł, ogon lekko szorowal po ziemi w lewo i w prawo. "Myśle że poznasz ją jeszcze dziś, dam znać młodej aby tu przyszła, sądze że droga ze świetlików wystarczy by ją tu przyprowadzić. Oczywiście, że jest wesoła, co więcej ma ciepło w sercu i jest bardzo delikatna. Lubi się bawić, ale prosiłbym abyś na nią uważał jest bardzo mała. Będe tuż obok i na wszelki wypadek będe ją pilnował. Wiesz... Jestem ojcem dopiero drugi księżyc najchętniej nie wypuszczałbym ją z łap." Smok po wyjaśnieniu tego co go nurtowało cicho odsapnął wyciągając się w promykach słońca.

Wstał podskoczył w miejscu uradowany, jak koń którego dopiero wypuszczono na pastwisko, żeby pozbyć się gromadzącej się w nim energii i entuzjazmu po czym znowu usiadł tym razem dużo bliżej swojego nowego kolegi ( no wiadomo, on myślał jak pisklak więc smok był albo kolegą jeśli już go znał, albo nie kolegą kiedy był obcy, rzadko zdarzało się że kogoś nie lubił) i pokiwał ochoczo łepetyną
– Faaajnie ! Droga ze świetlików, sam bym na wpadł a to taki interesująco estetyczny pomysł. Jasne że będę uważał, nie zrobiłbym przecież krzywdy pisklakowi, ani dorosłemu smokowi, ani kompanowi ani...ehm, możesz na mnie liczyć ! – mówiąc to uśmiechał się jak idiota. Ciekawe jak na jego widok i zachowanie zareaguje młodszy smok, ciekawe...

Przyszłam po drodze ze świetlików. Lekko wystraszona ale gdzieś w duszy pełna entuzjazmu. Przywitałam się z obydwoma smokami lekko usmiechajac się do ojca. Do drugiego jednak zachowałam pewien dystans. Nie byłam go pewna. Zwłaszcza że nie był on ani moim rodzicem, ani smokiem ze stada. Moje zaufanie tylko z pozoru łatwo zyskać. Byłam ostrożna. Czy to źle?

Nocny wziął córkę pod swoje skrzydło, przytulił ją do siebie mówiąc. "To Valeria, a to Perlisty Śmiech, nie musisz się obawiać. Jestem obok, a to na prawdę sympatyczny kompan. To dalszy braciszek twojego taty, pamiętasz? Wielka rodzina, smoki które wzajemnie będą się wspierać. Teraz nie wstydź się, na pewno szybko się dogadacie. Uważaj tylko, lubi się bawić i jest dość szybki" Cicho się zaśmiał i spojrzał na białe smoki. To wyglądało słodko, co prawda trochę obawiał się, że szalony charakter przyjaciela może niechcący na przykład przewrócić młodą, ale na pewno wszystko się jakoś ułoży. Przecież jak można zrobić krzywdę takiemu pisklakowi. Kiedy popchnął lekko Valerie na prawdę zrobił się czujny. Na pewno przewidzi jak coś będzie nie tak. Był gotowy na wszystko w obronie własnego dziecka. Czasami na prawdę nie ufał innym, może bał się jej stracić? Kiwnął pyskiem w geście cienistemu, aby działał. Sam pozostał w ciszy, był blisko... na prawdę blisko...

Spojrzał na małą, białą kulkę futra i rozczulił się ogromnie
– O matko moja ! Jaka ona jest cudna, taka słodka jak, jak mały łabądek ! Cudo ! Chodź pobawmy się ! Pobawmy się w ganianego, albo w chowanie się ! Co wolisz ? O albo, albo…– mówił i mówił aż w końcu usiadł machając energicznie ogonem. Był dokładnie jak pisklak tylko taki duży ( przy czym bardzo mały jak na połączenie północnego z górskim, mały jak na smoka w ogóle. ) Więc kiedy tak siedział przy pisklaku to nie mógł wydawać się jakiś straszny, zwłaszcza że ciągle się uśmiechał nie tylko pyskiem ale też ślepiami. On już pokochał tego pisklaka jak swojego własnego ( no póki co żadnego nie miał, a szkoda)

Kwitnący Krzew siedziała nad rzeką z cielskiem niedawno upolowanej krowy . Szklana Melodia poprosiła ją o wsparcie smoków Ognia mięsem, na co łowczyni zgodziła się bez namysłu. Stadne konflikty stadnymi konfliktami, ale nie można zostawić smoków na pastwę losu, kiedy brakuje im jedzenia. Zatem Krzew zjawiła się w ustalonym miejscu o odpowiedniej porze i czekała na tego, kogo miała dzisiaj nakarmić. Nie kojarzyła zbyt wielu Ognistych, dlatego dzisiejsze spotkanie było dla niej szansą na poznanie kogoś nowego. Miło.
No, tylko niech sam się nie spóźnia, bo łowczyni nie zamierzała czekać na niego przez cały dzień.

Poleciałem w stronę Błękitnej Rzeczki, tutaj wysłała mnie Szklana Melodia. Mam odebrać swoją porcję jedzenia u łowcy. Leciałem jak najszybciej na wspólne tereny. W ciągli kilku chwil się tutaj znalazłem, karmiciel nie musiał na mnie zbyt długo czekać.
Na miejscu zastałem Nagietkową, siostra została łowcą! Przywitałem ją uśmiechem i usiadłem przed nią.
~ Cieszę się, że znów cię widzę! Do ciebie wysłała mnie Melodia? ~ następnie dojrzałem przed nią kawałek mięsa (4/4). Pewnie to o nią chodziło. Od razu zabrałem się do konsumpcji. Pomału odgryzałem kawałeczek po kawałku, nie spieszyłem się, delektowałem się każdy kęsem, a kiedy porcja zniknęła, wyrzuciłem kości gdzieś na bok, potem ktoś może je posprząta jak będzie chciał.

Smoczyca pozwoliła sobie na szybką ucieczkę wgłąb nowych terenów. Wciąż czekała ją rozmowa z Nurtem, ale Neptun dosyć pewnie stwierdził, że jego przywódca przyjmował do swojego stada. Korzystając z chwili wolności postanowiła nieznacznie rozejrzeć się po okolicy. Aby nie kusić losu i problemów na terenach Wody, udała się tam gdzie zapachy wszystkich stad mieszały się ze sobą – na Tereny Wspólne. Nie mogła się powstrzymać przed wybraniem miejsca z rzeką. Odkąd znalazła się na terenach Wolnych Stad praktycznie nie przestawała brodzić w wodzie.
Teraz też stała więc na brzegu Błękitnej Rzeczki, mocząc ogon i przesuwając łapami po wilgotnym piasku.

Na widok Grzmotu cała zesztywniała. Szklana powinna była ją uprzedzić, że będzie karmić akurat jego. Nie wątpiła w jej dobre intencje. Melodia pewnie chciała zafundować im rodzinne spotkanie, pojednanie. Ale nie zapytała, czy Krzew ogóle ma na to ochotę. A teraz Kwitnący stała przed faktem i musiała jakoś sobie z tym poradzić.
Zmusiła mięśnie do rozluźnienia się, przynajmniej trochę. Nie chciała wyglądać na spiętą.
– Najwyraźniej. Czy widzisz w okolicy jakiś innych łowców? – rzuciła szorstkim tonem, zanim zdążyła się przed tym powstrzymać. Jej pysk nie wyrażał żadnych emocji.
Nie chciała, żeby wyłaziła z niej ta wrogość, ale... Jak on mógł zachowywać się tak lekko i wesoło? Jakby nigdy nic się nie wydarzyło i rozstali się na dobrych warunkach?... Mógłby chociaż przeprosić.
Działało jej to na nerwy.
Zmrużyła ślepia. Na jej pysku pojawiło się parę zmarszczek niezadowolonej ekspresji.
– Znowu straciłeś głos – mruknęła, patrząc na jego nowe blizny na szyi. Nowe tylko dlatego, że Krzew jeszcze ich nie widziała. Same w sobie wyglądały na stare obrażenia; zapewne otrzymał je niedługo po odejściu z Ziemi.

Wędrowiec też robił sobie wycieczkę. W czasie wolnym od nauk i spotkań lubił wypuszczać się na spacery i dłuższe loty, nawet jeśli nie wychodził już poza barierę. Starał się za to odwiedzać nieznane zakątku Wolnych Terenów, przekonywać siebie samego że i tu czekają go interesujące widoki. A może też interesujące smoki? Minęły mu już dni potrzeby samotności i izolacji.
Zatrzymał się przy Rzece na krótki postój. Dokuczało mu pragnienie – podobnie jak z jedzeniem, Słońce czasami zapominał że organizmowi trzeba regularnie dostarczać pewne składniki. A potem się dziwił, że gorzej się czuje...
Toteż teraz stał z pyskiem zanurzonym w wodzie i pił jak... no, jak smok. Przynajmniej dopóki nie usłyszał chlupotania niedaleko i nie zobaczył kątem ślepi błysku granatowych łusek.
Podniósł łeb, przyglądając się spacerującej smoczycy. Była drobniutka, wielkością i kolorytem przypominała mu Syreni Śpiew. Błon też miała dużo. Nieco go to zaintrygowało.
– Witaj! – zawołał cicho, patrząc wprost na smoczycę. Chciał zobaczyć jej reakcję – jeśli nie będzie zbyt przyjazna, nie miał co tu dłuzej marudzić i przeszkadzać jej w brodzeniu na płyciźnie.

Całe spotkanie chyba nie zapowiadało się na wesołe, Nagietkowa wyglądała na złą, ale czemu? Nie wiedziałem o co chodzi i bałem się zapytać, ale będzie trzeba się dowiedzieć co ją gryzie.
~ Widzę jednego ~ powiedziałem patrząc na siostrę, a więc została łowcą, już nie była adeptem. Ciekawe jakie imię przybrała, ale to może powie mi potem.
~ Niestety tak, denerwuje mnie to, że nie mogę mówić i ciężko się zieje, ale w sumie po co go odzyskiwać skoro i tak go znowu stracę? ~ tylko marnuje się kamienie szlachetne u Erycala, a można je przeznaczyć na tyle wartościowych rzeczy.
Cały czas obserwowałem Nagietkową i widać było, że coś jest nie tak, chyba nie spodziewała się, że mnie tu zobaczy, tylko co mogło ją tak zdenerwować?
~ Czy coś się stało? Wyglądasz jakbyś była na coś zła? ~ zapytałem, musiałem wiedzieć co się dzieje, byłem przecież starszym bratem!

Nieznacznie poruszyła prawą łapą, orząc mokry piasek pod pazurami. Przyjemnie łatwo ustępował pod naciskiem, a ślady po szponach szybko rozmywały się pod wpływem ruchów wody. Nieco nieobecna duchem weszła nieco głębiej do rzeki. Z jednej strony czuła nieprzyjemne ukłucie serca na myśl, że nie potrafiła pływać. Nie oddalała się więc bardzo od brzegu i uważała by nie stracić równowagi. Z drugiej strony nawet gdyby wpadła na głębiny nic by się nie stało – przecież nie mogła się utopić. Prąd rzeki był tu słaby, prawdopodobnie dotarłaby bez problemu do brzegu szorując po dnie. Po co jednak utrudniać sobie życie.
Z zamyślenia wyrwał Ishtar ruch wychwycony kątem prawie białego ślepia. Z początku nie zmieniła w żadnym stopniu swych ruchów, udając że nie zauważyła smoka. Wyostrzyła zmysły, zastanawiając się jak samiec zareaguje i czy będzie musiała zareagować obroną – była w końcu obca na nowych terenach.
Złotołuski jednak zawołał tylko w jej stronę, nie wyglądając na agresywnie nastawionego. Uniosła więc nieznacznie łeb, kierując bezpośrednio na niego spojrzenie jasnobłękitnych oczu. Nie odezwała się od razu – spokojnie obejrzała samca, oceniając go na tyle na ile mogła. Zdecydowanie był starszy i większy od niej, chociaż nie potrafiła rozpoznać rasy. Po chwili dotarło do niej też, że jego zapach przypomina jej Neptuna – czyżby byli z tego samego stada, Wody?
– Witaj – odpowiedziała po chwili, nie podnosząc bardzo głosu. Obserwowała uważnie rozmówcę szukając ostrzeżeń w jego ruchach. Nie była pewna czy powinna odzywać się dalej – może miał po prostu w zwyczaju odzywać się do napotkanych smoków? Z drugiej strony, jeśli faktycznie był Wodnym, to poznanie oby przyszłego stada było dobrą taktyką. Najwyżej będzie wiedziała kogo unikać. – Pachniesz podobnie do Neptuna.
Dodała po chwili jeszcze ciszej, ale nie na tyle by miał problem z usłyszeniem jej słów. Zatrzymała się, wciąż częściowo zanurzona w wodzie. Nie chciała rezygnować z przyjemnej ochłody w upalny dzień.

No to dobrze, że widzi. Bo jakby wyszło jeszcze na jaw, że Grzmot zdążył w tym czasie oślepnąć, to Krzew z zażenowania padłaby plackiem na ziemię. Jej brat nigdy na siebie nie uważał. Miała nadzieję, że w czasie ich rozłąki trochę wydoroślał i przestał ryzykować, ale najwyraźniej nie powinna tyle od niego oczekiwać. Pokręciła łbem.
– Jest po co odzyskiwać. Wystarczy dostać migreny, żeby stracić panowanie nad maddarą i wtedy żegnaj, telepatio. A jakoś nie wyobrażam sobie ciebie kompletnie pozbawionego mowy.
Udusiłby się, nie?
Ach, jest pytanie. Dlaczego taka zła. Nie miała specjalnej ochoty na to odpowiadać i wyrzucać z siebie uczuć. Wolałaby rozwinąć skrzydła i wrócić na tereny Ziemi, gdzie zajęłaby się jakąś pożyteczną robotą. Ale skoro już pytał, to niech dostanie tę odpowiedź. Konflikty trzeba rozwiązywać komunikacją, a nie milczeniem. Przynajmniej frustracja nie przyćmiewała jej zdrowego rozsądku.
– Lekkoduch z ciebie. Trochę ci tego zazdroszczę – powiedziała bezuczuciowym tonem. Przeniosła wzrok na pobliskie zarośla. Potrzebowała chwili na pozbieranie myśli. – Odkąd wróciłeś pod barierę, nie próbowałeś się ze mną skontaktować. Spotkać. Nic a nic. Tak ci się dobrze powodzi w Ogniu, że przestałeś o mnie pamiętać?
Hah. I nadal by się do niej nie odezwał, gdyby nie to, że Szklana wysłała go po kawał mięsa.

Wędrowiec odebrał powitanie jako zaproszenie do dalszej rozmowy, toteż wyprostował się i nieśpiesznie wszedł do Rzeczki. I jemu zrobiło się przyjemniej, gdy chłodny nurt zakrył jego zmęczone drogą łapy. Był wdzięczny za piaszczyste dno które miękko uginało się pod kolejnymi krokami. Gdyby były tu kamienie, nie byłoby w połowie tak przyjemnie.
Zbliżał się do smoczycy z cichym szmerem wody uderzającej o łuski, który na szczęście nie zagłuszył jej następnych słów. Zaskoczenie wymalowało się na złotym pysku, szybko zastąpione drobnym uśmiechem. Proszę, nie bez przyczyny pomyślał o współbratymcu!
Mając już jedną rzecz – czy też kogoś – wspólną, lżej mu było podejść bliżej do smoczycy. Zwykle nie miał oporów przed poznawaniem nowych smoków, jednak od granatowołuskiej biła aura ostrożności. Sprawiała wrażenie sarny gotowej uciec od głośniejszego szelestu.
– Dobrze, że nie całkiem jak on. Nie będę kłamał, ten aromat ryb i wodorostów to nie do końca mój styl. – Wyszczerzył kły i mrugnął. – Jeśli myślisz o zapachu stadnym, to masz rację, oboje należymy do Wody. Jestem Wędrówka Słońca, Piastun. A ty, młoda koleżanko Neptuna? – zagadnął. Wszedł nieco głębiej niż smoczyca – pozwalał mu na to wzrost. I dzięki temu mógł się ustawić tak, by samemu złapać dokładniej zapach granatowej. Od niej najbardziej było czuć nią samą i może Terenami Wspólnymi. Proszę, czyżby spotkał Samotniczkę? To już druga po Noce... Szpetnym Kolcu.
Poczuł silniejszą falę zaciekawienia. Lubił przybyszy zza bariery, ich historie.

Gdy w odpowiedzi na jej powitanie samiec zaczął się zbliżać napięła mięśnie, choć nie było to szczególnie widoczne przy jej kościotrupiej sylwetce. Wyglądała jak skóra, łuski i kości. Ale gdy na pysku złotołuskiego pojawił się uśmiech, mimowolnie opuściła gardę. Ponownie poczuła, jak zalewa ją zaskoczenie tak przyjaznym przyjęciem na terenach Wolnych Stad. Nie wiedziała jeszcze tylko czy było to typowe dla stada Wody, czy po prostu trafiła na tą milszą część grupy. W to, że wszyscy tu lubili obcych nie uwierzy.
Mimowolnie wykrzywiła pysk w lekkim uśmiechu słysząc komentarz na temat znanego jej już Wodnego. Zapach ryb był strzałem w dziesiątkę, szczególnie gdy Neptun przykrywał się skórą lewiatana.
– Ishtar. – Przedstawia się krótko. Z ciekawością zauważyła, że wszyscy nosili tu dłuższe imiona. Podobały się jej. Fakt, słyszała do tej pory jedynie kilka, poza tymi znanymi z opowieści swojego stada. Wszystkie miały w sobie pewną melodyjność.
– Spotkałam go zaraz po przekroczeniu bariery. – Oblizała górne kły. – Zaprowadzi mnie do waszego Przywódcy.
Dodała, zerkając czujnie na Słońce. Czy Wolne Stada pozwalały smokom nienależącym do żadnej z grup przemieszczać się po tych terenach, skoro Piastun tak łatwo przyjął jej obecność?
– Neptun... Wydaje się być specyficznym smokiem. – Dodała ostrożnie, ale w jej tonie nie było ani krzty niechęci. Syreni Śpiew bardzo pozytywnie ją zaskoczył. – Zareagował bardzo entuzjastycznie po rozpoznaniu mojej rasy. Gdyby nie fakt, że nie potrafię pływać...
Urwała, marszcząc nieznacznie nos. Już drugi raz po przybyciu zza bariery zdradzała swoje słabości. Przyzwyczajona do wrogiego nastawienia swoich rozmówców spoza tych terenów, na tak wyraźnie przyjazne przyjęcie nieświadomie pozwalała wypłynąć swoim słabościom na wierzch. Mogąc w końcu spokojnie otworzyć pysk nie planując obrony zachowywała się chwilowo nie w charakterze. Nie była przyjemnym typem towarzystwa. Co odzwyczajenie robi ze smokiem?
Uznała jednak, że chwila słabości nie powinna jej aż tak zaszkodzić. Jeśli faktycznie Nurt, zgodnie ze słowami Neptuna, zgodzi się ją przyjąć do stada Wody, to pokazanie się z nieco mniej oschłej strony na dobrze jej wyjdzie. Wolałaby nie wracać za barierę.

Smoki Wolnych Stad

Błękitna Rzeczka

Chcesz dołączyć do gry?

Rejestracja

Logowanie

Kto jest online

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu