Diamentowy Strumień

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Bez chwili namysłu odpowiedzial bez wachania. "Może nasz bóg śmierci by nam pomógł. Przecież od zawsze prowadzi spotkania młodych. Mógłby w międzyczasie opowiadać i dalej nauczać. Strach ogarnia mnie na tą myśl, ale ktoś przecież musi z nim pogadać. Postaram się jeszcze dziś go o to spytać, o ile go zastane... Myśle, że to całkiem dobry pomysł z tymi grupami, od nas... W sumie nie wiem kto by się jeszcze dołączył. Pewnie dopiero na Skałach Pokoju się dowiemy." Spokojnie szedł na przód, nie przeszkadzało mu że cel rozstania się zbliżał. I tak pewnie oba smoki spotkają się razem jeszcze dziś. Cieszył się, że w końcu może coś zrobić dla innych. To było dla niego bardzo ważne, tak jaak obiecal bogom. Będzie szerzyć dobro... To jego misja jego przeznaczenie.

Rek pokiwała głową, zgadzając się ze słowami Nocnego. Miał rację. Ale żeby wdrożyć w to Aterala? Musiała to przemyśleć. – Mam do niego bardzo ważna sprawę. Udam się do niego, więc możesz mi to zostawić. Skoro zajmujemy się nauczaniem, możemy poprosić go o zajęcie się smokami, które czekają na swoją kolej. Może spróbujemy wymyślić coś, by przedstawić mu gotową propozycję? Chociaż nie mam pojęcia czy zgodzi się na coś poza patronatem. Czym możemy zająć te smoki? Jeżeli Ateral się zgodzi, możemy go poprosić by zaopiekował się takim konkursem. Mógłby składać się z dwóch dziedzin. Magicznej i fizycznej. Pierwsza polegałaby na stworzeniu tworu, który podlegałby ocenie, a drugi na sporządzeniu czegoś. Od siatki do kamuflażu po zwykłe naszyjniki za pomocą własnych łap. Nie wiem czy to dobry pomysł... W końcu każdy smok czuje się lepiej w różnych dziedzinach. Łatwo jest wziąć pod uwagę magię i pokaz magiczny. Ale co z silniejszymi osobami? Nawet, jeśli Ateral się zgodzi, nie mam nic co mogłabym mu podarować dla przyszłych zwycięzców. – Zamilkła, spoglądając na Nocnego. Czy dopełni jej wizję? Czy ich pomysły zaczną tworzyć jeden dość dobrze zbudowany, aby spotkał się z aprobatą boga?

"Bogowie nie rządają od nas zapłaty, jeżeli pokażesz mu całą swoją dobroć to będzie dla niego największaa nagrodą. Nie ważne do którego boga pójdziesz, to zawsze będą dla nas jak rodzice. A co rodzice chcą dla swych dzieci? Dobra w sercach, jeżeli pokażemy im że nie zapomnieliśmy kim jesteśmy na prawdę to ten gniew przeminie z wiatrem. Nie wolni nam tylko zwątpić, ja sam długo tkwiłem w kłamstwie, że jestem nikim i nic nie umiem zrobić. To bogowie przemawiają większosciami moich gestów. Oddaje się im każdego dnia... " Smok usiadł, to juz tu. Granica z ogniem nie była już dla czarnego murem, to drzwi. Jeszcze nie miał do nich klucza, ale to się zmieni.

Oby się to zmieniło. Zatrzymała się i spojrzała Nocnemu w oczy spokojnie. – Jeśli Ateral zgodzi się na coś takiego, chciałam, by mógł dać coś tym, którzy w jego oczach wykażą się najlepszą pomysłowością. Cieszę się, że teraz myślisz inaczej i jesteś sobą, którego znam. – Powiedziała cicho i objęła Nocnego ostatni raz na pożegnanie. – Pójdę na Skały gdy tylko zobaczę Aterala. – Obiecała mu, co przywróciło na jej pyszczek ożywienie. – Nie pożegnam się. To tylko przerwa w widzeniu! – Ostrzegła go, po czym pobiegła w stronę Ognia tak szybko jak potrafiła. Do domu. Do ojca. Przekazać wieści.

z/t

Nocny tylko potwierdził słowa ognistej i z lekkim uśmiechem odpowiedział nim ona zdążyła się ruszyć z miejsca. "Pewnie, spotkamy się na miejscu zebrania. Niech bogowie cie mają w opiece" Czarny trzepnął skrzydłami kiedy tylko adeptka zaczęła biec. Samiec wbił się szybko w powietrze, jeszcze chwilkę odprowadzał siostrę wzrokiem. Po chwili już szybował na miejsce spotkania, było tyle do nadrobienia. Czym szybciej tym lepiej...

///(zt)

Wycieńczona smoczyca wylądowała na brzegu strumienia, zaciskając zęby z bólu. Umówiła się tu z uzdrowicielką ze stada Wody, która zgodziła się ją poskładać pod nieobecność Wyciszonej. Z ran Nagietkowej dalej sączyła się krew. Piekło, bolało, adeptka z trudem łapała oddech. Wszystko wina tych przeklętych dzików. Dlaczego te bestie nie mogłyby się zachować jak normalni roślinożercy i uciekać na widok smoka? Tak byłoby dla wszystkich najlepiej.
Nagietkowa Łuska zachwiała się na trzech nogach. Czuła się tak, jakby znowu miała stracić przytomność. U jej boku w powietrzu wisiał cień, który dbał o to, żeby nie połakomili się na nią padlinożercy.

1x lekka
2x średnia

Piętno Klątwy dotarła na miejsce spotkania krótko po Łowczyni Ziemi. Przywitała się z nią skinieniem łba, od razu podeszła blisko rannej i przyjrzała się jej ranom z łagodnym, choć zatroskanym wyrazem pyska, ignorując zupełnie obecność cienia. Widok cienistych kompanów już przestał ją zadziwiać, czy wzbudzać niepokój, okazali się być dość... częstymi towarzyszami smoków. Waśnie między Przywódcami jej nie interesowały, ale... dlaczego nie poprosiła o pomoc Kleryczki, czy też może już Uzdrowicielki z własnego stada?
– Witaj. – głos Uzdrowicielki był łagodny, lekki, niemal beztroski. Mara chciała już samą swoją postawą uspokoić pacjenta, dodać sobie i jemu pewności siebie. Stres zdecydowanie nie był wskazany. Kiedy Klątwa skończyła szybki przegląd ran, z którymi ma mieć do czynienia, przywołała do siebie zioła i zaczęła całą procedurę.
Zaczęła od najpoważniejszej rany, tej na piersi. Do niej zamierzała użyć liści babki lancetowatej, nawłoci pospolitej, korzenia żywokostu i tasznika pospolitego. Do skręconego nadgarstka chciała użyć kwiatów dziurawca pospolitego oraz ponownie liści babki i nawłoci oraz korzenia żywokostu. Do najlżejszej rany zamierzała użyć jednego liścia babki lancetowatej.
– Teraz wykonam opatrunek. Może zaboleć pod wpływem dotyku, ale zioła sprawią, że ból i krwawienie ustąpią. Postaraj się nie ruszać, zrobię to tak szybko i bezboleśnie, jak potrafię. – poinformowała pacjentkę i czekała na jej potwierdzenie. No i zaczęła. Liście babki lancetowatej zmiażdżyła w łapach i od razu delikatnie przyłożyła do każdej rany. Podobnie postąpiła z liśćmi nawłoci, które zmiażdżyła i przyłożyła do obu poważniejszych ran. Korzeń tasznika wrzuciła do kamiennej miseczki, którą stworzyła z maddary. Nabrała wody ze strumienia do miseczki i za pomocą magii podgrzała wodę do temperatury wrzenia. Wodę wylała, zaś korzeń przyłożyła do rany na piersi. Ususzony, sproszkowany korzeń żywokostu wsypała do dwóch osobnych miseczek, na dwie różne rany. Wlała do nich wodę ze strumienia, dokładnie wymieszała, po czym nasmarowała rany na piersi i nadgarstku. Ostatnim użytym ziołem miał być kwiat dziurawca, który wrzuciła do kolejnej, czystej miseczki, wlała po raz kolejny i ostatni wodę ze strumienia i zagotowała za pomocą maddary. Odcedziła i odczekała, aż napar nieco się schłodzi i podała miseczkę Krzewowi.
– Wypij to proszę, w całości. To na ból nadgarstka. – zapewniła smoczycę i poczekała, aż ta opróżni miseczkę do dna.
– Teraz zajmę się leczeniem od środka. Dotknę Twojej skroni i wpuszczę do Twojego ciała swoją maddarę, żeby móc dokończyć proces leczenia. Spróbuj się zrelaksować. – poleciła i odczekała, aż Krzew będzie gotowa. Wtedy dotknęła jej skroni i wpuściła wiązkę maddary do jej ciała. Zaczęła od oczyszczania każdej rany ze wszelkich zanieczyszczeń, skrzepów krwi i bakterii. Kolejnym krokiem było połączenie przerwanych naczyń krwionośnych. Sprawiła, by nie było blizn czy zrostów, zapewniła żyłom i tętnicom odpowiednią drożność. Następnie zajęła się połączeniem tkanki mięśniowej, nadała im odpowiednią elastyczność, kurczliwość i wytrzymałość, wzorując się na innych, zdrowych mięśniach. Usunęła wszelkie obrzęki, a podrażnione komórki nerwowe złagodziła. Upewniła się i ewentualnie naprawiła przyczepy ścięgien, torebki i więzadła stawowe w skręconym nadgarstku. Potem połączyła rozcięte fragmenty skóry na ranie na piersi i nadgarstku oraz między żebrami. Pobudziła komórki skóry do szybszego wzrostu, starsze komórki do regeneracji. Zadbała też o szybki odrost łusek, żeby nie było żadnych braków. W końcu puściła skroń samicy i spojrzała na efekty swoich działań.

/ użyte zioła: 4x babka lancetowata, 3x nawłoć pospolita, 3x żywokost, 2x tasznik pospolity, 1x dziurawiec pospolity

Siedział lekko przygarbiony i patrzył się w strumień, pozwalając, by chłodna woda opłukała końcówkę jego długiego ogona. Rozmyślał nad wszystkimi rzeczami, których zdołał się dowiedziec w trakcie swojego krótkiego pobytu na tych terenach. Ale póki co myślał, że potrzebował tu więcej czasu. A jak mu rozmowa ze Szklaną Melodią wskazała, więcej czasu będzie miał przynależąc do któregoś ze stad. Wybrał więc żywioł, który najbardziej odpowiadał jego upodobaniom i charakterowi. Powiedzmy.
Przewrócił oczami do swoich myśli.
Czekał na Szlachetny Nurt, przywódcę tegoż stada. Ciekawe czy zdecyduje się on przyjąć obcego w swoje szeregi. Jeśli nie, to Noceri nie miał za bardzo wyboru. Będzie musiał odejść. Prawda?

Czuł, że nie mógł zignorować tej wiadomości mentalnej. Ktoś wzywał go z terenów wspólnych i z pewnością był to osoba, której wcześniej nie miał okazji zobaczyć. Najbardziej prawdopodobny był fakt, że po prostu ktoś wzywał go, by zdobyć jakiś posiłek. Niestety jego składzik powoli stawał się coraz bardziej pusty, ale mimo to ruszył w kierunku Diamentowego Strumienia.
Po chwili Samotnik, mógł dostrzec w oddali zbliżającą się złotą sylwetkę. A Przywódca Wody pewnie w taki sam sposób mógł spostrzec wyczekującego smoka. Zapewne to właśnie on musiał wysłać mu wiadomość mentalną. Zniżył lot, nieco pikując w dół, gdzie ostatecznie wylądował obok strumienia. Spojrzał się w kierunku tajemniczego smoka, w którego kierunku powoli zaczął zmierzać, jednocześnie nie przerywając kontaktu wzrokowego. Stanął jakieś ćwierć ogona od niego, wyraźnie mu się przyglądając. Nie wyglądał mu na wygłodzonego, to też z pewnością nie po to go wzywał. Był też o wiele starszy niż przypuszczał, zazwyczaj miał do czynienia z pisklętami i młodzikami.
– Moje imię i funkcję zapewne musisz już znać. – Powiedział bez emocji, do czego zapewne jeszcze smok ów ten nie przywykł.
– Jednak po co mnie wzywałeś? Mam nadzieję, że nie było to jakąś błahostką. Ceńmy sobie nasz czas. – Powiedział takim samym tonem jak wcześniej. Oczywiście podejrzewał, o co mogło mu chodzić. Smok ten nie pachniał żadnym ze stad, a to dawało mu już wiele do myślenia. Spotykał się już z podobnymi osobnikami. Pamiętał jeszcze spotkanie z Tialem i jego ojcem. Ciekawe, że to właśnie niedawno wężowy postanowił wrócił do swojego domu.
Czekając na odpowiedź samca, sam skierował swój wzrok w kierunku strumienia, obok którego to się znajdował. Wpatrywał się w niego przez dłuższą chwilę, będąc w bezruchu. Próbując jakby dopatrzeć się w nim jakiegoś szczegółu, nawet nie konkretnego, ale po prostu zauważyć cokolwiek. Diamentowy Strumień.... dlaczego właśnie tak nazwano to miejsce? Wydawać się takie szczególnie, wręcz magiczne, w końcu nie nadawało się nazwy jednego z kamieni szlachetnych byle rzeczce. Zazwyczaj zwykłe strumienie nie miały w ogóle nazw. Nie jest to w końcu dolina, wzgórze, czy cokolwiek innego.
Jednak nie widział w nim nic szczególnego, taka sama, zwykła woda, którą można choćby zobaczyć po deszczu w kałużach. Nie wyróżniała się niczym. To wszystko zdawało mu się być takie... pozbawione życia i nudne. Martwe. Nigdy nie poświęcał takim rzeczom uwagi, ale czy kiedyś mogło być inaczej? Nie, z pewnością nie. Niektóre rzeczy się kończą, ale świat przecież się nie zmienia. Zostaje taki sam.

Noceri słyszał nadejście Szlachetnego Nurtu, więc z rozmysłem sie nie poruszył. Uznał, że gwałtowny ruch mógłby zostać odczytany jako atak, więc po prostu nie ruszył się w ogóle. Dopiero jak przywódca Wody sie odezwał, Noceri skinął mu łbem na powitanie.
– Nazywam się Noceri – powiedział na początek spokojnym głosem. – Przybyłem na te tereny jakieś cztery księżyce temu. Uświadomiono mi wielokrotnie, że nie jestem tu mile widziany chyba że będę przynależeć do któregoś ze stad. Chciałbym więc dołączyć do twojego – spojrzał na przywódcę kątem oka, chcąc wybadać jego reakcję. – Głównie dlatego, że jestem nieprzyzwyczajony do szybkiego tempa życia, dużej liczby smoków, i gwałtownych emocji. Z tego względu Woda wydaje się idealna. O ile mi pozwolisz do niej dołączyć.
Noceri wybrał szczerość. Nie wiedział, jak normalnie wyglądał proces przyjmowania do stada, ale wątpił, by smok posiadający tyle informacji co on sam był w stanie naobiecywać rzeczy których tak faktycznie jeszcze nie mógł czuć. W końcu jakże mógł odczuwać przywiązanie? Lub obiecać lojalność w ciemno? Jeśli Nurt tego będzie oczekiwał to cóż... Noceri nie mógł mu tego dać. Na pewno nie na początku.

Czyli jednak chodziło o potencjalną przynależność do stada. Dobrze się domyślał. Fakt, że stojący przed nim smok nie posiadał żadnego, charakterystycznego zapachu, zdradzał wszystko. I samotnik miał rację, jeżeli nie znajdzie sobie żadnego stada, to wtedy marny będzie jego los. Dlatego właśnie wezwał jego.
I o dziwo miał nawet ku temu dość dobre powody. Wolne tempo życia, mała liczba smoków, brak gwałtownych emocji... brzmiało to jak dokładny opis Wody. Zazwyczaj w takich momentach miał obawy, no bo przecież nie każdemu może się spodobać w takim stadzie. Ale Noceri? Zdawał się właśnie tego chcieć.
– Jeśli szukasz właśnie tego, o czym wspomniałeś, to dobrze trafiłeś. Woda po prostu... płynie swoim tempem. – Odpowiedział po chwili, jednocześnie cały czas wpatrując się w strumień. Może nie okazywał tego Noceremiu, ale bardzo przydałby się w jego stadzie. Większość smoków w Wodzie jest bardzo młodych, a Samotnik ten miał już swoje księżyce. Niewiele brakowało, by zaczął uczyć się jakiejś profesji.
– Nie wiem dokładnie skąd pochodzisz i nie lubię pytać o takie rzeczy, ale w Wodzie powinieneś znaleźć choćby namiastkę towarzystwa i rodziny. – Akurat wątpił, że właśnie na tym zależało samcowi... ale wolał, by zdawał sobie z tego sprawę.
– Powiedz mi Noceri... co widzisz w tym strumieniu? Czym dla ciebie jest? Czy jest jakiś szczególny, czymś się odznacza? – Powiedział bardzo spokojnie, jeszcze bardziej obojętnie niż zwykle. Mogło to brzmieć jak jakieś pytanie, które zadaje mistrz, by wiedzieć, czy ktoś jest gotowy zostać jego uczniem. Jakby od tej odpowiedzi zależało wszystko i Noceri mógł właśnie tak myśleć. Że to czy zostanie przyjęty do Stada zależeć będzie od tych kilku słów.
A on sam po prostu patrzył w ten strumień... i zastanawiał się. Czy to z nim jest coś nie tak? Czy ze światem?

Noceri na moment przymknął oczy, koncentrując się na uczuciu chłodu towarzyszącym wodzie obmywającej jego ogon. To było bardzo przyjemne samo w sobie.
– Nie wiem jak to jest mieć rodzinę, ale nie jestem niechętny co do odkrycia tego znaczenia – powiedział po prostu do Szlachetnego Nurtu. – A ten strumień?
Gdyby chciał sobie na to pozwolić, spojrzałby na Nurt z krzywym uśmiechem. Takie pytanie, o taką rzecz, w tak charakterystycznym momencie? Ciężko było się nie domyślic o co chodzi.
– Widzę wszystko, co sobą reprezentuje. Stabilność, bo strumień w końcu będzie płynął swoim tempem i swoim torem niezaleznie od pory dnia. Jedynie prawdziwa klęska mogłaby na niego wpłynąć. Widzę też moc. Woda swoim uporem kruszy skały. Daje życie, zarówno stworzeniom żyjącym w niej, jak i na przykład nam. I jest też schronieniem – ruchem łba wskazał swój ogon, nadal zanurzony w chłodnym strumyku. – Woda jest wszystkim, czego nam potrzeba.

Przysłuchiwał się słowom Noceriego. Interesujący był fakt, jak bardzo różnił się opis Samotnika od jego własnego. Mówił o stabilności... o jego niezmiennym tempie, które jedynie prawdziwa klęska mogłaby zmienić. O jego mocy, o życiu, które daje. Dlaczego on sam tego nie dostrzegał? Przez chwilę próbował się patrzyć w strumień, dostrzec to samo, co Noceri. Ale dla niego był po prostu martwy, a przynajmniej nie żywy. Przestawał już widzieć różnice w wielu innych rzeczach. To, co kiedyś było pięknym kwiatem, dlań było jedynie zwykłym chwastem. Czy to dlatego, że był już stary? Zniknęła gdzieś jego dawna radość, która charakteryzowała młodzików. Czy może problem tkwił w czymś innym?
Nie był to czas na takie rozmyślenia. Musiał zając się Nocerim, który to przecież cały czas czekał na jego odpowiedź i fakt, czy zostanie przyjęty do Stada.
– Dobrze... Woda stanie się więc twym domem. Nie musisz się już obawiać o to, że nie będziesz tutaj mile widziany. – Powiedział po chwili przerwy, jednocześnie wstając i obracając się znów do niego. – Chodź więc Noceri... pokaże ci tereny, na których będziesz mógł znaleźć schronienie. – Czy poszło szybko? Tak... jednak nie widział sensu, by dłużej to przeciągać. Smok ten był samotnikiem, bardzo potrzebującym jakiegoś stada, oni zaś potrzebowali po prostu członków stada. Szczególnie takich zdolnych do jego obrony.
W końcu wzbił się w powietrze i poleciał w kierunku Terenów Wody. Więcej Noceri dowie się już wkrótce, ale póki co przyszedł czas, by po prostu zapoznać się z czymś nowym.

Na pysku Noceriego pojawił się krzywy uśmieszek, który zdradził zadowolenie z takiego obrotu sprawy.
– Dziękuję, przywódco – powiedział już-nie-samotnik.
Również wstał, w ciszy przekazując przywódcy czynami że owszem, ruszy za nim. Stawy skrzydeł zatrzeszczały, kiedy je rozprostowywał, zupełnie jakby Noceri nie używał tych kończyn praktycznie w ogóle. Latać umiał, po prostu... nie robił tego szczególnie często. Jak tylko Szlachetny Nurt wyskoczył w powietrze, Noceri zrobił to samo, wykorzystując siłę tylnych łap. Zamachał skrzydłami, zyskując wysokość i prędkość, i skierował się w stronę Terenów Wody, lecąc w pewnym oddaleniu za przywódcą. By jakiś zagubiony podmuch wiatru nie zagnał ich na siebie.

Następnego dnia przyleciał na tereny wspólne. Wylądował przy strumieniu, lustrując go chwilę i poddając swojej subiektywnej opinii. Wyglądał w porządku. I był czysty, a woda była odpowiednio głęboka. Wygrawerował więc w myślach słowa, które jego wysokim, maddarowym głosem przesłał do Popiołowego umysłu.
~ Czekam przy Diamentowym Strumieniu ~ orzekł mentalnie, przystając przy samym korycie strumienia. Przyglądał się chwilę dnu. Ciekawe jak będzie wyglądała ta, bądź co bądź, wyjątkowo podstawowa nauka. Przypomniał mu się Cienisty adept, który kiedyś miał go nauczyć pływać. Do tego jednak nie doszło. Trochę żałował, tamten był bowiem intrygującą personą potrafiącą stworzyć różne użyteczne przedmioty za pomocą magii. Czarnołuski czekał na przybycie piastuna, wpatrzony w wodną toń.

Shadows bez zbędnych słów udał się w miejsce wezwania. Zauważył Caretha i wylądował zaraz obok, wszystko robił szybko i zwinnie by nie marnować czasu. Dobrze wiedział, że obaj lubią to samo, czas to skarb. "Witaj, zaczynamy naukę." Odparł stanowczo z wielką werwą. "Wejdź na płyciznę i połóż się na wodzie, przebieraj głęboko łapami i patrz przed siebie. Rozluźnił swe ciało i miarowo oddychaj, daj się ponieść wodzie. Niech ogon będzie twoim sterem." Poinstruował idąc wzdłuż lądu tak jak nurt strumienia. Nie powinno nic się wydarzyć, ale na wszelki wypadek Nocny był bardzo blisko by zareagować szybciej niż można mrugnąć powieką.

Careth wykonał polecenie bez zbędnego ociągania się. Nie zawahał się nawet, kiedy przeżył swój pierwszy szok z chłodną wodą. Po prostu wparował, nie bacząc na odruchy swojego ciała. Stał chwilę na płyciźnie, poruszając palcami i przyzwyczajając ciało do obniżenia temperatury. Potem zanurzał się coraz głębiej i głębiej, aż jego głowa ledwie wystawała znad tafli. Woda napierała na niego, ciągnąc go z nurtem, a on poddał się jej, choć z pewnym ociąganiem. Odbił się jednak od dna, ówcześnie lekko zgiąwszy łapy. Zamachał nimi, uderzając w wodę i rozchlapując dookoła. Jego łapy pracowały wpierw dosyć powolnie i w zmiennym tempie, które jednak już po chwili zaczęło się stabilizować. Samiec zaczynał machać harmonijniej, głownie polegając na robieniu młynków przednimi kończynami, jednak również i tylnymi mocno odpychał wodę od siebie, w swoim indywidualnym tempie. Cienisty Używał ogona, rozkładając go niemal nad wodą. Niemal. bowiem był lekko zanurzony. Płynął za resztą ciała. Oddychał, wpasowując się w ruchy ciała, by dwa różne układy nie kolidowały ze sobą oraz aby się nie utopić przypadkiem. Wydawał się być całkiem rozluźniony, jego ruchy były płynne, jednak wciąż w głowie miał obawy, czy na pewno nie opadnie zaraz z sił. Całe szczęście póki co praktycznie wcale nie odczuwał zmęczenia, a mięśnie rześko dostosowywały się do tempa, jakie sobie narzucał samomotywowaniem się. Postanowił spróbować skręcić. Dlatego też przechylił leciutko ciało w prawo, a towarzyszyła mu przy tym ociupinka strachu... kiedy tak przechylał się i w każdej chwili mógł wytrącić się ze znalezionego rytmu, by następnie już w ogóle ponieść klęskę. Mimo to nie zaniechał ćwiczenia. Jego ciało wygięło się, a ogon posłużył za wspomaganie i utrzymanie równowagi. Przesunął się gładko po zimnej tafli. Zimnej, acz samiec w ogóle tego nie odczuwał. Jedynie gorejące mięśnie i on. Mięśnie i on. Odpychał od siebie dojmujący chłód, dopóki był w ruchu. Żwawo, mości panowie! Wykonał zgrabny łuk w wodzie, choć nieco popsuł go nurt pchający go bez przerwy w dół. Careth bowiem płynął podczas tego manewru pod prąd, czując, jak przezroczysta ciecz ciągnie go za sobą. Opierał się cały czas, aż potem, po zrobieniu pierwszego półkola wykonał drugie, nie dokańczając go, gdyż poddał się wtedy wytyczonemu przez strumień ruchowi. Wtedy też podniósł wyżej łeb, zerknąwszy prosto na nauczyciela. Wdech, wydech. Wdech, wydech. Ogon równo. Skrzydła blisko ciała. Utrzymuj się nad wodą, nie przestawaj uderzać kończynami. Podpłynął nieco bliżej niego, wciąż machając łapami w miejscu i czekając na dalsze instrukcje.

Popiół szedł spokojnie niedaleko Caretha, aby nie przeciągać pierwszego zadania podał kolejne ćwiczenie. "Spróbuj do mnie skręcić i dopłynąć do brzegu, aby to zrobić musisz zgiąć ciało w łuk w stronę skrętu. Nadal przebieraj łapkami, ogon stanowi ciągle nasz ster. Patrz przed siebie, nie spinaj się, uwierz w siebie i się nie oglądaj." Poradził lekko się uśmiechając i już stawając w miejscu, sam się nie rozpraszał. Skupił się na cienistym, był nie wielki, sam jeszcze pamiętał jak pierwszy raz się podtopił. Nie mógł do tego dopuścić, młody mu ufa. Czuwał...

Samczyk odsunął się z lekka od nauczyciela, na zmianę robiąc młynki łapami. Rozczapierzał dodatkowo palce, spostrzegając, że im większa powierzchnia, tym lepiej zamiata się za siebie wodę i w ostatecznym rozliczeniu mknie w chłodnej wodzie. Starał się wykonywać dokładne ruchy niźli takie zbyt szybkie. Wolał jednym zamachnięciem przesunąć się spory kawał do przodu od przemęczania się i jakby desperackiego uderzania raz po raz, bez przerwy. Jego ruchy były skoordynowane. Pilnował się, a chociażby przy ułożeniu ogona wzorował się na locie i biegu. Tak samo z machaniem czy oddychaniem. Skrzydła miał przyciśnięte do wyginającego się tułowia, kiedy postanowił skręcić – płynął chwilę skierowany tyłem do Popiołu, by następnie wykonać swobodny łuk w prawo. Lewymi kończynami odepchnął się mocniej, wyginając tułów w pożądanym kierunku. Ogon posłużył za ster, odpowiednio się ustawiając. Potem wyprostował się, by znów brnąć przed siebie mniej więcej jednostajnym ruchem, przypływając pod samego stojącego na brzegu samca. Nie wyszedł jednak na brzeg, a unosił się lekko nad dnem, wiedząc, że w każdej chwili mógłby dotknąć dna.
Czuł się taki ograniczony taplając się w tej spowalniającej cieczy. Taki pozbawiony zwyczajowej wolności ruchów, teraz był hamowany niezależnie od swojej wody. Zgadzał się na ten warunek automatycznie wpadając do wody. Irytował go brak takiej płynności jak u morskich, zaciskał lekko zęby na języku, by nie było widać, że owy gest właśnie wykonywał. Mimo to starał się poddać głębi w której nurzało się niemal całe jego ciało, prócz łba i samego szczytu grzbietu. Musiał się rozluźnić i coraz łatwiej mu to wychodziło z każdym kolejnym poleceniem, by się rozluźnić. Miewał wrażenie, że zdążył się już nieco nauczyć, podglądając zachowania innych. Nie sądził jednak, by kiedykolwiek mógł być w pełni wyluzowany. Pozostawał wiecznie skazany na okowy pętające go od czubków łap do pasiaste rogi. Zaakceptował to już dawno, nie widząc innej możliwości – musiał się starać spełnić swoje własne wymagania. Czyżby wierzył, że to przyniesie mu ukojenie? Szczęście? A czyż nie bywało wręcz przeciwnie, że ambicje ciągle rosły w nieskończoność?

Shadows chwilę czekał na brzegu, ale że maluch do niego nie dotarł to już z miejsca uprzedził go o następnym zadaniu. Póki co było to bardzo proste do wykonania, ale to dopiero początek czegoś większego. Z resztą cienisty sam się niedługo o tym przekona, na razie trzeba zacząć znowu od podstaw. "Stań na płyciźnie i oddychaj głęboko. Jak już poczujesz się na siłach to zanurz pysk pod wodą. Na początku niech będzie to czas pięciu uderzeń serca. Potem zanurzaj pysk coraz głębiej i na większy odstęp czasu. Jeśli uda ci się zanurzyć cały łeb i utrzymać go pod wodą do dziesięciu uderzeń serca to zadanie wykonane. Powodzenia." Zadowolony usiadł spokojnie nadal obserwując poczynania mniejszego od siebie smoka, był bardzo dumny, widział jak cienisty szybko się uczył i wyrastał na bardzo inteligentne stworzenie.

Careth pewnie stanął na dnie. Wpatrywał się chwilę w dno toni, zastanawiając się, czy Popiół już w ten sposób kogoś utopił. Chyba nie, prawda? Przecież by sobie tego nie wybaczył. Widział reakcję piastuna na zabicie lisa. Może tylko tak dbał o zwierzęta, ale czy śmierci pisklęcia bądź adepta również by dosyć ciężko nie przeżył? Wbrew pozorom Cienisty nie wiedział o Ziemnym za wiele.
Nie myśląc za wiele, błyskawicznie pochylił szyję i zgiął lekko łapy, by zanurzyć łeb w wodzie. Wstrzymywał oddech, z lekkim trudem unosząc powieki. Jego rogi wystawały ponad taflę kiedy ciecz zamknęła się nad jego pyskiem. Woda dostawała się mu do oczu, to było... dziwne uczucie. Utrzymywał tak chwilę głowę pod wodą, już zwarty i gotowy do potencjalnego wyrwania się z chłodnej wody, gdyby zabrakło mu powietrza. Póki co jednak odliczał kolejne uderzenia serca. Raz, dwa, trzy, cztery, pięć. Pierwsze pięć już ma. Wynurzył łeb, choć z pewnym ociąganiem. Przecież wytrzymałbym dłużej, przeszło mu przez myśl. Jasne, już zaczynał czuć lekki powiew paniki, kiedy powietrza w płucach pozostawało coraz mniej, lecz zamierzał wykonać ćwiczenie nawet, gdyby miał się podtopić. Mimo to stosował się do rad starszego. Z wodą należało zaznajamiać się powoli. Z tego też powodu przeniósł się nieco głębiej, tam, gdzie jego kończyny nie dotykały już ziemi. Znów zaczerpnął tchu i skulił się, by w całości znaleźć się w źródełku i zniżyć się bardziej do dna. Tym razem liczył do ośmiu, nim się wynurzył. I podpłynął na jeszcze większe głębokości, taplając się chwilkę nad taflą, nim ponownie nabrawszy powietrza zagłębił się w toń. Spróbował podpłynąć blisko dna, machając zapalczywie łapami. W jego umyśle nadal trwało liczenie. Zbliżył się, po czym odepchnął mocno tylnymi łapami, by skrócić czas. I tak lada moment miało mu wybić dziesięć sekund, a powietrza miał już naprawdę mało. A przynajmniej tak mu się wydawało. Znów jego głowa pojawiła się nad wodą, a on chciwie łykał powietrze. Spojrzał na mistrza. To co teraz?

Smoki Wolnych Stad

Diamentowy Strumień

Chcesz dołączyć do gry?

Rejestracja

Logowanie

Kto jest online

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu