Ołtarz Erycala

[Księżycowa Łuna]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Samiczka dzięki hojności swej matki oraz dziadka, uzbierała całkiem sprawnie sześć cytrynów, których zażądał od niej Erycal.
Przeleciała nad tereny wspólne, ale bez tej swojej gracji w powietrzu. Nazbyt wszystko ją bolało, a resztę drogi przeszła spacerkiem.
Weszła do świątyni, posyłając uśmiech każdemu z mijanych posągów, kierując się ku Ołtarzowi poświęconemu Erycalowi.
Dostrzegła tam swojego przyjaciela. Podeszła i liznęła go na powitanie w polik.
– Dobrze cię widzieć, ach, też liczysz na cud? – uśmiechnęła się, błyskajac dwukolorowymi ślepkami.
Przed sobą na ołtarzu położyła sześć lśniących cytrynów.
– Nie było to łatwe, ale się udało, oto kamienie, któle plagniesz – zaszczebiotała.

[Administrator]

Szmaragdy położone przez Krwistego Kolca zniknęły, a sam smok poczuł się strasznie słabo, upadł nieprzytomny na ziemię. Obudził się dopiero pod wieczór, a jego ciało było niczym nowe, nie czuł już się tak słabo, jak wcześniej i wiedział, że jedno z jego kalectw z pewnością już mu nie dokucza. Inny nieco los trafił się Wodnej wojowniczce. Cytryny także zniknęły, jak szmaragdy. Ona jednak nie straciła przytomności, poczuła niewyobrażalny ból, który rozszedł się po jej ciele, niczym ogniste szpile wbijane w ciało. Ból jednak szybko się pojawił i równie szybko zniknął. A samica czuła się nieco lepiej, jakby wszelkie ograniczenia jej ciała zniknęły.

Krwisty Kolec
– 6x szmaragd
– kalectwo: +2 ST do akcji fizycznych

Księżycowa Łuna
– 6x cytryn
– kalectwo: +1st do akcji fizycznych

[Administrator]

Smoczyca długo nosiła się z tym zamiarem. Początkowo nie chciała leczyć swojego kalectwa, uważała je za uczciwą cenę w zamian za przywrócenie do życia. Jednak trudności w czarowaniu sprawiały, że czuła się ułomna. Mogłaby nie mówić, proszę bardzo, ale fizyczne ułomności były ponad jej siłę. Chciała przed prawdziwą śmiercią zaznać swobody, usłyszeć własny głos, aby i jej młode mogły ją usłyszeć.
Postanowiła w końcu odwiedzić ołtarz. Zobaczy, jaka będzie cena za uleczenie, czy Erycal w ogóle zechce ją uleczyć, a potem podejmi ostateczną decyzję.
Stanęła przed ołtarzem, patrząc na niego w milczeniu.
~ Jaka jest cena za wyleczenie ciała z kalectwo, Panie Uzdrowień? – mentalna myśl zawisła w eterze.

[Administrator]

Odpowiedziała ci cisza. Jakby bogowie w ogóle nie zamierzali ci odpowiedzieć. W zasadzie, czemu niby miałabyś w ogóle chcieć być sprawniejsza? Czyżby księżyce milczenia były aż tak bolesne? Erycal w końcu jednak przemówił.
– Osiem rubinów, a odzyskasz dawną sprawność – odpowiedział ci surowy, lecz miły dla serca głos, który dawał nadzieję.
Wszak pan uzdrowień doceniał pracę swojej wyznawczyni. Ratowała wiele smoczych istnień i teraz należał się jej ratunek. Cena jednak była odpowiednia dla wymagań, jakie stawiała przed Erycalem Krew Mandragory.

[Pióro Krwi]

Ponownie przybyłam do Erycala z prośbą o pomoc.
-Boże uzdrowicieli jakiej zapłaty oczekujesz za wyleczenie mojej łapy?– Spytałam przestrzeń kiedy dotarłam do ołtarza boga. Nie zapłaciłam jeszcze za poprzednie ale wolałam się dowiedzieć czy da się zrobić coś z tą łapą. Poszukiwanie kamieni szło mi marnie ale nie poddawałam się.

[Ostatnie Ogniwo]

Przyszedłem tutaj mam nadzieję, że ostatni raz. Więcej kalectw mi nie potrzeba.
Podchodząc pod ołtarz spotkałem Krwawą. Skinąłem jej łbem na przywitanie i usiadłem. Przed sobą postawiłem sześć szafirów.
– Erycalu wyleczyłbyś mnie z tej ostatniej rany? Umawialiśmy się na sześć szafirów, więc oto i one! – powiedziałem po czym zamilkłem czekając na odpowiedź od boga.

[Administrator]

Nie trzeba było długo czekać. Smoczyca wróciła nim upłynął jeden księżyc.
Spojrzała na dwójkę młodzików, unosząc nieco trójkątny złoty łeb, a nastepnie położyła na ołtarzu osiem rubinów.
~ Oto twoja zapłata, Erycalu. Dziękuję ci za twoją łaskę na stare lata, obdarz też swoim dobrem tych, którzy przyczynili się do tak szybkich zbiorów. Mego przybranego syna, Płomień Świtu oraz Łowcę Pozłacane Milczenie – powiedziała mentalnie, kłaniając się delikatnie, wiedząc, że Bóg patrzy.

/8 rubinów za uleczenie kalectwa

[Administrator]

Cała zebrana przed Ołtarzem Erycala trójka, Krwawa Żądza, Krwisty Kolec oraz Krew Mandragory, poczuli nagły powiew wiatru oraz nadprzyrodzoną obecność. Kamienie przyniesione przez Cienistą oraz Ziemistego zniknęły, a oni poczuli ulgę od swych ran i kontuzji.
– Przynieś mi sześć cytrynów, a odzyskasz sprawność – usłyszała zaś w swej głowie Ognista. A potem znów nastała cisza.

Krwisty Kolec
– 6x szafir
– kalectwo: +1 ST do testów na wytrzymałość

Krew Mandragory
– 8x rubin
– kalectwo: niemowa, +1 ST do testów na wytrzymałość i maddarę

[Księżycowa Łuna]

I znowu przyszła kaleka do światyni Erycala. Tym razem miała ranną prawą łapę, była dosyć sztywna i czasem uginała się pod jej cięzarem, co sprawiała, że była większą fajtłapą, niż dotychczas.
Staneła przed ołtarzem, pochylając łeb.
– Chyba nie mam ostatnio szczęścia, Elycalu, czego plagniesz w zamian, za uleczenie mojej łapy? – zagadnęła cichym głosem.

[Administrator]

Ostatnio smoki przychodziły tu stadami, jednak czy miało to znaczenie dla bogów? jeden, dwa, tuzin? Księżycowa wyczuła czyjąś obecność, napierającą na nią ze wszystkich stron, a jednocześnie o nieokreślonym pochodzeniu.
– Przynieś sześc szmaragdów – odezwał się chłodny głos Pana uzdrowień. po tym zaległa cisza, a wszelkie oznaki boskiej obecności zniknęły.

[Pióro Krwi]

Przybyłam do świątyni powoli kierując się ku ołtarzowi Erycala. Stanęłam przed nim i położyłam na nim przywołane z swoich zapasów wszystkie cytryny.
-Erycalu chciałabym pozbyć się swojego kalectwa- Powiedziałam spokojnie czekając aż bóg zareaguje ponieważ spełniłam wymóg który wyznaczył czyli sześć cytrynów

/6 cytrynów za uleczenie kalectwa

[Administrator]

Bogowie dotrzymują układów ze śmiertelnikami, chociaż ci nie zawsze potrafią zrozumieć ich błogosławieństwa. Krwawa Żądza wywiązała się z układu, przynosząc do Świątyni odpowiednią zapłatę. Cytryny pojawiły się i nagle zaczęły świecić bardzo mocnym blaskiem – oślepiając cię. Gdy znów mogłaś widzieć nie czułaś już problemów z łapą, znów była sprawna.

– 6x cytryn
– kalectwo: +1 ST do akcji fizycznych

[Ostatnie Ogniwo]

Przybyłem do świątyni Erycala ponownie, z kolejną prośbą o uzdrowienie. Czasami się tak zastanawiałem czym im się nie nudzi takie ciągłe pomaganie i czuwanie nad smokami, ja na ich miejscu dałbym sobie już spokój. Usiadłem przed ołtarzem boga czekając w ciszy. Następnie spojrzałem na ołtarz.
~ Erycalu co byś chciał w zamian za oddanie mi głosu?

[Księżycowa Łuna]

Smoczyca przybyła do Świątyni, czuła się trochę niepewnie, Bogowie ostatnio wyglądali na zagniewanych, co można było odczuć po chłodzie we wnękach, ale i ich milczącej obecności. Ostatnie wydarzenia nieco nadszarpnęły jej pisklęcą beztroskę, nie potrafiła się pogodzić z tyloma stratami i nienawiścią, która wykwitła w jej rodzinnym Stadzie. Ten nadmiar negatywnych emocji przerażał ją, nie poznawała swoich bliskich. Czym się stawali? Czym różnili się od tych, do któych nienawiść kierowali?
Dotarła w końcu do ołtarza i pokłoniła się głęboko. Położyła przed sobą sześć szmaragdów, podarunków od bliskich.
– Oto zapłata za twją łaskę, Elykalu... – szepnęła, kładąc po sobie uszy.

/ 6x szmaragd za wyleczenie kalectwa

[Administrator]

Ponownie było tutaj kilku chętnych, aby wyleczyć się z ran. Bogowie byli łaskawi pod tym względem i zawsze odpowiadali w miejscu, gdzie ranni przychodzili się uleczyć. I w tym przypadku nie miało być inaczej. Krwisty po chwili usłyszał odpowiedź:
– Zwrócimy ci głos za sześć granatów.
Chwilę po tym przy ołtarzu znalazła się wojowniczka Wody, która przyniosła wymaganą zapłatę. Kamienie zamigotały i zniknęły, a potem Księżycowa Łuna mogła poczuć, jak ciężar opuszcza jej kończynę, znów była tak samo sprawna, jak kiedyś.

– 6x szmaragd
– kalectwo: +1ST do akcji fizycznych

[Uśmiech Szydercy]

Po wielu księżycach od wojennych do świątyni wkroczył ktoś chcący pozbyć się wojennych ran. Czy może raczej już... blizn. Tak długo czas śpiączki wcale nie pomógł w regeneracji. Długo nieużywany głos nie nadawał się do żadnego użytku.
Szyderca stanął przed ołtarzem Erycala z gardłowym westchnieniem i wskazał czubkiem szpona swoje gardło. Uniósł lekko łuki brwiowe, niemo pytając, ile bóg chce za zwrócenie mu głosu. Nie, by nie cieszył go spokój, bo teraz nikt od niego nie chciał, ale na dłuższą metę było to męczące.

[Administrator]

W zasadzie dawno nikogo tutaj nie było. Nic więc dziwnego, że bogowie milczeli przez dość dłuższy czas, zwłaszcza, że samiec, który tutaj przybył nie prosił, żądał. Jeszcze długo bogowie milczeli, dając do zrozumienia młodemu wojownikowi, że prośbą o wiele więcej idzie osiągnąć.
– Sześć pereł. – w końcu padło zdawkowe stwierdzenie.

[Uśmiech Szydercy]

Szyderca nigdy nie prosił. Właściwie to mało kto prosił, zwykle pytał. Czy pytanie jest prośbą? Nawet jeśli, ni był w stanie pytać, a naprawdę bardzo nie lubił magii i nie ufał jej. Zwłaszcza wobec istot nad przyrodzonych.
Pojawił się tu ponownie dość szybko. Jego kochany synek, o którego istnieniu nie miał pojęcia, akurat był w posiadaniu sześciu pereł i poratował tatusia.
Samiec położył łapskiem sześć kamieni na ołtarzu i cofnął się, czekając.

[Ostatnie Ogniwo]

Erycal obiecał mi zwrócić głos za sześć granatów. Mam nadzieję, że nadal o tym pamiętał, a gdyby nie Nagietkowa nie zdobył bym ich przez pewnie jeszcze długi czas.
Dosyć szybko znalazłem się przy ołtarzu boga i nie byłem tu sam, jak wyczułem niedaleko stał cienisty, a przed nim sześć pereł, chyba nigdy nie widziałem, przynajmniej go sobie nie kojarzę.
Stanąłem kawałek obok i położyłem sześć granatów, odsunąłem się o kilka kroków i czekałem na swój głos.

[Administrator]

W zasadzie długo siedzieliście tak obok siebie i patrzyliście w przestrzeń przed sobą. Już moglibyście zacząć przysypiać, gdyby nie nagły łomot gdzieś z tyłu ołtarza. Gdy się obejrzeliście, kamieni nie było, a wy oboje czuliście, że jest wam lżej, jakbyście znów mieli coś, co zostało kiedyś utracone. Może porozmawiacie o tym we dwójkę?

Szydercze Licho:
– 6x perła
– kalectwo: utrata mowy

Krwisty Kolec:
– 6x granat
– kalectwo: utrata mowy

[Uśmiech Szydercy]

Khagar wyszczerzył zębiska, czując znajomą ulgę w gardle. Jakby spętana część ciała została uwolniona. Wziął głęboki, warkliwy wdech i odetchnął, wydychając z nozdrzy gryzący, czarny dym.
– Od razu lepiej – rzekł swym gardłowym, wibrującym głosem. Odwrócił się, by odejść, ale jego spojrzenie padło na drugiego smoka, który najwyraźniej przyszedł tu z tym samym problemem. Poruszył nozdrzami, wietrząc woń stada Ziemi. – Ciekawe, co on robi z tymi wszystkimi kamieniami. Mogę się założyć, że nic. Jedynym powodem jest utrudnienie nam życia, bo jakże to tak bezinteresownie pomóc – parsknął kpiąco, kierując się leniwym krokiem do wyjścia. – Albo buduje sobie z nich własną kapliczkę.