Bujne zarośla

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Zielona smoczyca nie musiała długo czekać, chociażby dlatego, że Nocny od razu jak zobaczył zniżenie lotu Zarannej, zrobił w powietrzu pętelkę i runął w dół. Kiedy tylko siostra spojrzała w góre nic już nie było. Słyszała tylko trzepnięsie skrzydeł i lekki huk. Już, czarny od dawna przecież ćwiczył te specyficzne lądowanie. Nie było ciche, ale za to dosyć szybkie. Może kiedyś jak będzie ktoś go gonić to ten ruch uratuje mu życie. Ale nie to było teraz najważniejsze, popatrzył na pobliskie ślady. Wciągnął w nozdrza te różnorodne zapach nie tylko roślin, ale też zwierząt. Pewnie zacznie się od tego co wie o śladach, ale da zielonej szanse by odezwała się tu pierwsza. Dla starszych pierwszeństwo...

Rogata usiadła sobie, spoglądając jak jej brat ląduje i rozgaszcza się na polanie. Ogon zielonej podskakiwał lekko na zeschłym runie, jak u dzikiego kota obserwującego coś interesującego.
– Śledzenie – zaczęła. – Powinniśmy tu znaleźć coś ciekawego, co nadawałoby się na obiad i nie uzna nas za obiad. Chcesz kogoś lub coś znaleźć. Od czego zaczynasz? Czego szukasz? – zapytała, spoglądając na niego żółtymi ślepiami. – Na razie ogólnie, nie zakładamy konkretnego scenariusza wydarzeń czy środowiska. – dodała po chwili uzupełniając pytanie. Standardowo zaczynali od teorii, musiała poznać co na ten temat wie Nocny, żeby w razie czego uzupełnić jego wiedzę i nie powtarzać niepotrzebnie czegoś.

Adept wysłuchał wszystkiego co powiedziała siostra, rozejrzał się myśląc nad pytaniami by po chwili udzielić odpowiedzi. "Zaczynam od rozpoznania terenu, roślinność może wskazywać na obecność danego typu ofiary. Szukałbym jakiś śladów, nie tylko tych na ziemi. Mogłyby być to nawet ślady zębów na liściu, czy droga leśna z połamanych krzaków. Węch jest też bardzo istotny, inaczej będzie pachniało drzewo od zwierzyny. Słuch, jeżeli będziemy bardzo cicho może uda nam się wyśledzić kroki zwierzyny. Dotyk, nie wiem czy myślisz tak jak ja, ale gdybym szukał kotowatego to bym dotykał pni drzew, na pewno ostre szpony zostawiłyby na drzewach jakieś znaki. Co do świeżości śladów to sądze, że gdybym polizał podrapane twarde coś to świerzy ślad miałby jakiś nadzwyczajny posmak no i... Wiadomo przecież, że świeży ślad nie będzie taki płaski...wyszlifowany... Ciężko to wytłumaczyć. Coś pominąłem?" Nocny już kiedy mówił szukał czegoś, póki co nic ciekawego nie znalazł, ale przyszło mu coś do głowy. "Na pewno trzeba miec też trochę wiedzy, drapieżniki będą miały pazury w śladach, a na przykład roślinożercy kopytni już nie." Już raz to słyszał, pamiętał wszystko co do każdej sylaby.

Pokiwała głową słysząc słowa Nocnego. Sporo wiedział, ale wiedza ta wymagała jeszcze odrobinę uporządkowania.
– Nieźle, teraz to trochę uszeregujemy.Tak jak powiedziałeś na początku, podstawa to oczywiście tropy pozostawione na ziemi: ślady łap czy kopyt, ścieżki pozostawiane przez zwierzynę. Potem mamy inne tropy w najbliższym otoczeniu: przygryziona trawa, obgryzione i połamane gałązki, a także wspomniane przez ciebie ślady pazurów czy ocierania się na korze drzew i kamieniu. Potem mamy tropy pochodzące bezpośrednio z ciała śledzonego celu: zgubione kępki futra, łuski, pióra, a także ślady krwi. To tropy, które możesz wyczaić głównie wzrokiem, mając oczy dookoła głowy. – przerwała na chwilę, zbierając myśli, by nie pominąć czegoś istotnego. – Krew oczywiście można też wyczuć, co otwiera nam grupę tropów związanych z węchem. Futro, pióra, a nawet łuski, wszystko to ma swój zapach, mocniejszy lub słabszy, ale zawsze. Do tego oczywiście wchodzi także piżmo oraz zapach odchodów. I na samym końcu mamy to co słychać. Nawoływania, rykowiska, odgłosy walki, przedzierania się przez teren, wszystko to może lepiej pomóc określić ci gdzie znajduje się ofiara lub jej skupiska. – smoczyca podniosła zadek z ziemi, wstając energicznie. – Zabieramy się do roboty. Las jest twój, szukaj, zobaczymy co znajdziesz. Ja trzymam się z tyłu i obserwuję. – powiedziała dziarsko, spoglądając na brata.

Teren dookoła nich przedstawiał się jak typowy las w trakcie jesieni – większość drzew i krzewów pozbawiona była liści, brunatną ziemię pokrywała mieszanina zeschłej, brązowo-żółtej roślinności. Na razie w chłodnym, wilgotnym powietrzu nie wyczuwali nic ciekawego po za zapachem mokrej ziemi. Wśród szmerów i cichego szelestu nagich gałązek poruszanych wiatrem nie było również słychać nic wyjątkowego.

Nie było za wiele wskazówek więc popatrzył na liście. Ogonem odkrywał ziemie szukając śladów, aby nie był to ślad jednego zwierzęcia to poszukał całej grupki. Nie umiał jeszcze zbytnio sprawdzić ich świeżości, nie było ani ciekawych zapachów, a wiatr szumiał dezorientując już samca do końca. W końcu na coś się natknął, liście wyglądały na poprzewracane jakby jakaś zwierzyna czegoś tu szukała. Delikatnie ogonem zdjął z tam tond kupkę liście. Było to chyba zwierzę roślinożerne, miało kopytka. Nocny jak miał powiedzieć, że to rodzinka jelonków, ale wtedy obok znalazł się ślad rycia. Wtedy na myśl nasunął się dzik, ale aż tyle dzików w jednym miejscu, a może jednak to nie ten zwierz. Pokazał skrzydłem Zarannej te dziwne zjawisko ona na pewno będzie wiedziała, nawet jeśli to nieświeże ślady to jednak chciałby wiedzieć co to jest, co tam się stało? Milczał, nie miał na razie hipotez na tyle realnych i pewnych by cokolwiek zasugerowały.

// nie opisuj co znajduje Nocny – ja opiszę co udało ci się znaleźć i co ewentualnie możesz znaleźć dalej. Skup się na opisach tego jak szuka: gdzie zagląda, na jakich zmysłach się skupia, poszukuje konkretnych śladów takich jak odciski w ziemi, czy czegoś bardziej ogólnego jak ścieżki czy ogryzione gałązki ;)

Zaranna dreptała parę kroków za bratem, obserwując jego poczynania i podpowiadając co jakiś czas.
– Nie musisz przesuwać liści. Gdyby coś tędy przechodziło, widziałbyś to, a w ten sposób możesz wręcz zamazać. – powiedziała, gdy spostrzegła, że "zamiata" ogonem liście. Potem rzuciła okiem na znalezione przez niego tropy, pochylając się i węsząc. Nie wyczuła jednak niczego ciekawego. – Stare. – stwierdziła. – Może przechodziło tędy małe stadko kóz, lub dziki. Tropy są rozmazane, trudno stwierdzić co dokładnie. – powiedziała wahając się lekko na końcu. Czyżby dziki wzbudzały w niej niechęć? – Dalej. – powiedziała, podnosząc głowę i kiwając nią lekko w przód, żeby zachęcić Nocnego do dalszej wędrówki.

A przed nimi rozciągały się połacie Dzikiej Puszczy. Na razie jednak, jak na złość, wciąż nie było widać ani czuć nic ciekawego. Podłoże było przykryte mieszaniną brzydkich, brunatnych już w większości liści, większych i mniejszych gałązek połamanych przez wiatr oraz zeschłych roślin. W powietrzu unosił się zapach wilgoci, najwyraźniej musiało tu ostatnio padać. Nie było słychać także nic po za szumem wiatru.

Adept mocno się starał znaleźć coś innego. Ta pogoda nie była dziś najlepsza, ale jakoś trzeba sobie radzić. Próbował coś wywęszyć z tej dziwacznej wilgoci. Pomimo wiatru ciągle nasłuchiwał, lekko zmrużył oczy starając się coś dostrzec, jakiś nawet najmniejszy ślad. Obszedł to miejsce parę razy, wolno, spokojnie. przeszukując starannie każdy centymetr gleby. Na razie nic nie słyszał, nic nie czuł, nawet wzrok nic nie dał rady złapać. Popatrzył pytająco na Zaranną, a po chwili znowu się skupił. Przecież coś musiało tu być. Nie nastawiał się konkretnie na jakąś zwierzynę, co znajdzie to będzie. Starał się nie iść w gąszczu, niedaleko była ścieżka, trochę mniej zakryta liśćmi. Hmm? Może tu coś będzie? Pysk przyłożył delikatnie do ziemi węsząc, wzrok nie złapał jeszcze nic ciekawego. Coś wisiało w powietrzu, na pewno!

Czarny samiec nie usłyszał nic ciekawego, po za okazjonalnym szumem wiatru. Zapach także pozostawał taki sam. Zaranna cierpliwie przyglądała się poczynaniom swojego brata, nie komentując, ani nie podpowiadając. Nauka dłużej zostanie Nocnemu w głowie, jeśli sam czegoś dokona. Ona zamierzała go jedynie lekko asekurować.

W pewnym momencie jednak, czarny smok poczuł pod łapą pewną nierówność. Po dalszym zbadaniu miejsca i odgarnięciu kilku liści, mógł dostrzec całkiem wyraźny trop: kilka odcisków pazurzastej łapy. Łatwo można było rozróżnić opuszki i niewielkie wgłębienia po pazurach. Trop prowadził między drzwiami, w kierunku północnym. Mogli dostrzec jedynie jego kawałek, potem ślady niknęły w skupisku suchych krzaków.

Nocny powąchał śladów, były dosyć wyraźne i na pewno należały do zwierzęcia kotowatego. Kiedyś widział żbika, ale to chyba nie był ten rodzaj mięsożercy. Jak nie on to kto? Nigdy nie widział żadnego innego kotowatego. Widział jak Zaranna przygląda mu się, nie musiał nic mówić, przecież siostra prędzej czy później zauważy, że mknie tropem i albo go zatrzyma albo da mu się wykazać. Miał nadzieję, że to nie jest nic niebezpiecznego. Nie polował, on nawet nie widział jak ktoś polował... Idąc cicho trzymał nos przy ziemi by nie zgubić śladów ani z wzroku ani na wypadek jakby ujawnił się jakiś dziwny zapach. Po paru krokach zaczął się rozglądać, może kogoś dostrzeże. Dotknął śladu z pazurkami i poduszeczkami od łapek, nie umiał za wiele z nich wyczytać. Taki ślad ma przed sobą po raz pierwszy, po dłuższej ciszy poczekał aż siostra do niego dojdzie. Może w końcu coś powie, jakaś rada? Cokolwiek... Nocny pozostał czujny i nadal przyglądał się zmieni i okolicy. Jeśli kotowaty to może zrobił hop na drzewo, mało prawdopodobne, ale tu chyba wszystko było możliwe.

Zaranna, chociaż zwykle pysk jej się nie zamykał, tym razem milczała jak zaklęta, a w jej żółtych oczach błyszczały wesołe iskierki. Widziała, że jej uczeń jest nieco niepewny i co jakiś czas zerka na nią, jakby oczekiwał pomocy lub podpowiedzi. Nie zamierzała mu jednak pomagać bez potrzeby, bo i na prawdziwym polowaniu nikt mu nie podpowie jak śledzić ofiarę. Postawy teoretyczne znał, teraz musiał wprowadzić je w życie. Nie pytał i nie komentował, więc nie będzie prowadzić go za łapkę.

Patrzyła jak uparcie śledzi trop, który zaczął jednak w pewnym momencie zanikać. Dotarli do większej polany, pozbawionej drzew. Padający ostatnio deszcz i brak mrozów sprawił, że pojawiło się bardzo dużo błota. Ślady stawały się coraz mniej wyraźne, kończąc się przy jednej z większych kałuż. I co teraz? Samiec mógł jednak wyczuć coś innego: w powietrzu coś się zmieniło. Wciąż w znacznej mierze dominował zapach wilgotnej ziemi, ale pojawiło się w nim parę obcych nut, przypominających woń mokrego futra. Pół ogona za kałużą znajdowało się kilka kępek szaro-czarnego futra. Włosie było jednak zdecydowanie ciemniejsze i dłuższe niż u żbika. W połączeniu z wielkością odnalezionych wcześniej śladów i wystającymi pazurami można było łatwo odgadnąć co tędy przechodziło. Zaranna dostrzegła nowy trop od razu, szła z głową uniesioną do góry. Pytanie czy dostrzeże je Nocny?

Nocny czując nowy zapach zastanowił się co dalej, każdy ruch musiał być bardzo przemyślany. Błoto, jak on nie nawidził wody, chętnie by pofrunął, ale co jak spłoszy zwierze. Może nauczycielka wiedziała co tędy przechodziło, ale Nocny tak mało widział zwierząt w swoim życiu. Widzial tylko że to coś albo psowatego na przyklad wilk, albo coś kotowatego. Tak czy owak to był na pewno drapieżnik nawet całkiem nie małych rozmiarów, trochę minelo nim znalazł następny ślad. Dlaa czarnego wszystko było takie nowe, musiał to wszystko starannie przeanalizować nim zrobi następny krok. Węch w końcu się przydał, dosłownie wywęszył następny ślad. Tylko zdawał się być jakiś dziwny, to chyba to samo zwierzę... Potem nadal węsząc dostrzegł kupkę futerka, te kolory... Jakby się mu z czymś kojarzyły, ale czy słusznie. Podniósł pysk jak Zaranna może coś ciekawego jeszcze zauważy. Kiedy jednak mineło kilka uderzeń serca podążył w poszukiwaniu dalszego tropu. Szedł pomału tak by nic nie umknęło jego uwadze i tak by nie zadeptać znalezionego tropu. Ciągle węszył i nasłuchiwał, starał się ruszać bezdźwięcznie...

Zaranna uśmiechnęła się lekko, widząc postępy brata. Wciąż był nieco niepewny, ale radził sobie coraz lepiej, pamiętając o tym by poszukiwać różnych śladów, nie tylko skupiać się na jednym rodzaju. Gdy czarny samiec podniósł głowę, mógł dostrzec dalszy ciąg wcześniejszego tropu, który wychodził z polanki i kierował się dalej w las. Co kilka szponów mógł zauważyć wyraźnie odciśniętą w wilgotnej ziemi łapę z czterema opuszkami i pazurami. Trop czasami znikał pod warstwą liści, ale ich ułożenie wyraźnie wskazywało na to, że coś tędy przechodziło. Po przebyciu kolejnego kawałka drogi, samiec mógł wychwycić lekką woń mokrego futra, zaś wokół jednego z mijanych drzew unosił się wyraźny zapach moczu.

Zaranna idąca za czarnołuskim skupiła maddarę i wysłała do brata krótką myśl. Nie chciała burzyć ciszy panującej wokół, dlatego zdecydowała się na kontakt mentalny.
– Jak myślisz co uda ci się znaleźć? Zwierzyna łowna czy drapieżnik? Co mówią ci tropy, które do tej pory znalazłeś?

Nie czekał niepotrzebnie od razu odpowiedział mentalnie, dosłownie z tym samym namysłem co siostra. "To drapieżnik, nadal myślę że kotowaty. Raczej niewielki, bo ślady nie są głębokie. Możliwe, że to młody...kto to wie. Zwierzę na pewno ma cztery paluszki, były dwa ślady. Nie jestem pewien, ale chyba nie jesteśmy jedynymi tropiącymi..." Nadal starał się iść bardzo cicho, stąpać jak najdokładniej by nie zamazać wcześniejszych śladów. Był bardzo czujny, pysk lekko uniesiony by węch nadal sprawnie działał, wzrok wypatrzał wszystko co w pobliżu. Mocz, wstrętny zapach z reszt jak woń tego mokrego futra. Jak zwierzę oznaczało terytorium to chyba wolał o tym nie rozmawiać. Dobrze, że smoki nie sikają na swoje granice bo by dopiero było. Nadal wędrował za śladem, a gdyby już coś usłyszał to zwolni. Nie chciałby przecież przestraszyć sprawcy tego tropu, był taki ciekawy co znajdzie...

Uśmiechnęła się końcówkami pyska, słysząc odpowiedź Nocnego.
– Nieźle rozumujesz, ale tropy są trochę za duże jak na kotowatego. Futro, które znalazłeś także jest nieco zbyt ciemne. Żbiki są szare, ciemnymi pręgami na ciele. Tamto było niemal czarne. Szczegóły mogą sporo ci podpowiedzieć. – powiedziała, wysyłając kolejną wiadomość.

Powoli zbliżali się do kolejnej polany. Wszystkie tropy stawały się coraz bardziej intensywne – odciski pazurzastych łapy zaznaczyły się wyraźniej, do zapachu mokrego futra dołączyły dwie nowe wonie: krwi oraz mięsa. Zaranna instynktownie zaczęła iść ciszej, obniżając swoją sylwetkę. Wiatr wiał im w pyski, więc na razie nie musieli kluczyć. Zrównała krok z Nocnym. W pewnym momencie przed nimi rozległo się głośne, wyraźne wycie. Zielona zatrzymała gestem czarnołuskiego, głową wskazując na krzewy znajdujące się z przodu. Jakieś pięć skoków przed nimi, przez nagie krzewy mogli dostrzec sporego basiora o czarnym futrze, który pochylał właśnie łeb nad na wpół pożartym truchłem żubra. Najwidoczniej coś zabiło roślinożercę, a teraz pojedynczy wilk wzywał wyciem swoją watahę.
– Oto twój cel. W tym momencie, gdy znasz dokładną lokalizację poszukiwanego celu, mógłbyś zacząć się skradać, by zaatakować z ukrycia. Gdy walczysz z drapieżnikiem, zawsze lepiej zacząć walkę z zaskoczenia, żeby nie dać mu możliwości obrony. Nawet jeśli nie zabijesz go pierwszym uderzeniem, zadasz rany, a z nimi walczyć dużo trudniej. – wyjaśniła na koniec, obserwując żółtymi ślepiami wilka. – Ale dzisiaj zostawimy go w spokoju. Niech spokojnie sobie je. – dodała, dając znak do wycofania się. Gdy byli już bezpieczni po za zasięgiem wilczych zmysłów. Smoczyca spojrzała na Nocnego.
– To byłoby chyba na tyle ze śledzenia. Chcesz uczyć się dalej czy masz dość?

//raport śledzenie I

Wilk, czyli jednak. Był słodki, ale zrobiło się trochę niebezpiecznie, kiedy tylko dostał znak by się wycofać cicho to zrobił. Jak byli daleko wysłuchał do końca słów siostry, był nieźle podekscytowany."To było... Nieziemskie! To był wilk, był taki piękny prawda? Szedł do swojej rodziny, wiem przynajmniej, że nie byłbym dobrym łowcą. Nie umiałbym go zabić, nie dopada cię myśl, że zabijasz niewinne istoty stworzone przez bogów jak my? Robisz to w dobrym celu i na pewno ci wybaczyli, ale nie męczy cię sumienie, że zabijasz komuś matkę, ojca, syna, brata, dziecko?" Dopiero potem pomyślał o tym co powiedział, nie chciał nikogo zranić, a tym bardziej tak dobrą smoczycę jak Zaranna. Szybko chciał to naprawić. "Wybacz, po prostu... tak tylko...myślałem. Jesteś dobra, bogowie na pewno cię nagrodzą że nam pomagasz. Jestem szczęśliwy, że mam taką mądrą siostrę. Może... kiedyś ja będę mógł pomóc tobie..." Obtarł się uprzejmie o jej bok i złączył swój ciemny ogon z jej długim i sympatycznym ogonkiem.

Było coś uroczego w tym jak zachowywał się Nocny Kolec i to ujmowało serce Zarannej. Szli sobie razem przez las, trzymając się za ogony i dyskutując.
– Nie zawsze używam swoich zdolności by zabijać. Dużo czasu siedzę w lesie właśnie dla tego: by móc obserwować jak toczy się życie, którędy chodzi zwierzyna, kto na kogo poluje, jakie zajmuje terytoria. To nie tylko praktyczne, ale i fascynujące. – powiedziała, uśmiechając się lekko. Milczała przez chwilę, zastanawiając się nad odpowiedzią na jego pytanie. – Przestań, jesteś moim bratem. To normalne, że jesteś ciekawy. Nie obrażę się przecież za coś takiego. – powiedziała, dając mu lekkiego kuksańca w bok. – Wiesz, dla mnie działa to na zasadzie albo my, albo oni. Masz dobre serce, ale niech cię ono nie zwiedzie: gdy wilk zauważy, że ma szansę z tobą wygrać rzuci się na ciebie i zaatakuje bez litości. Zrobi to, żeby zmniejszyć sobie konkurencję przy zdobywaniu pożywienia i obronić swoje terytorium. Do każdej zwierzyny podchodzę z respektem, obojętnie czy to sarna czy to wilk. Pan Łowów, Thahar nie pozwala na gardzenie zwierzyną. Oboje walczmy o przetrwanie: ja, żeby moi bliscy nie chodzili głodni, zwierzyna zaś walczy o swoje życie. Tak po prostu działa świat. – wyjaśniła. Miała lekki, pewny ton, nie było w nim słychać wyrzutów sumienia. Zaranna po protu wierzyła w to co mówiła.

Nocny wysłuchał wszystkiego bardzo dokładnie, kiwnął pyskiem potwierdzająco. Wszystko było jasne i zrozumiałe, ale coś jednak chyba w nim stanęło. Samczyk zamyślił się, nie byłby wstanie tak postępować, więc czemu zbiera nauki łowieckie? Chciał być w końcu samodzielny, chciał pomagać rodzinie i karmić młode. Tylko by to wszystko zrobić trzeba wpierw zabić, czy tego chcieliby bogowie? Oni powiedzieli wyraźnie, że jak będzie szerzyć dobroć to ich gniew może minąć. Taka szansa, ale przecież nie zwróci wszystkich na owoce. Przypomniał mu się jeden z cienistych który w swoim rytuale ranił samego siebie, pamiętał dobrze swoją reakcje. Ten szum w głowie, wyostrzający się obraz, coraz bardziej odpływał myślami. Aż źrenice mu się zwężały, on na prawdę to przeżył. Pamiętał jakby wszystko wydarzyło się dopiero wczoraj, a to już przecież tyle czasu. Jednak coś było w nim, dlaczego? Może jednak jak podejrzewał od samego początku nie był jednym z nich. Ale przecież był dobry, starał się tak bardzo. Miał już tak wielką rodzinę, co jeszcze robił źle? Wtedy po tym dziwacznym spotkaniu odleciał speszony, czy z nim będzie tak samo? Zamieni się w bestie rządną krwi na tak wysokim poziomie, że będzie kaleczyć swoje własne ciało... Burknął próbując chociaż na chwilę przestać o tym myśleć. Wpierw atak emocji bestii na misji, potem przy krwi w jaskini przy cienistym, a teraz? Znowu zwariuje? Co jak obudzi się z łapami we krwi, dlatego nie mógł być łowcą, nie mógł zacząć zabijać... jak zacznie nigdy nie będzie umiał skończyć... A to było najgorsze... Szponki jak i te większe spony zacisnęły się na ziemi. Potem usłyszał w swojej głowie słowa następnej cienistej z innej już lekcji, dokładnie z nauki maddary. "Masz niestabilne źródło..." Potem ta wieść jak zginął Daimon, a może właśnie taki los go czeka? Że w szale zwariuje rozwalając własne ciało na kawałki, straszne...okropne. Czemu jest sam? Kto mi pomoże? Nie mógł się otrząsnąć, nie umiał wmówić sobie że jest dobry i nic złego go nie czeka...

Zaranna dopiero po chwili zorientowała się, że nocny nagle umilkł. Żółte ślepia spojrzały na niego z troską, a zielona smoczyca znów bucnęła go lekko w skrzydło. Zawiesił się czy co?
– Hej, Nocarz, wszystko w porządku? Jakoś dziwnie umilkłeś. – zapytała zatrzymując się i przyglądając mu się badawczo. – Coś cię gryzie? – chyba musiała zauważyć, że coś go dręczyło, bo zaczęła drążyć temat. Jej brat był dosyć tajemniczy i czasami trudno było coś z niego wydusić. Smoczyca najpierw zwolniła kroku, a potem zatrzymała się, wciągając w nozdrza chłodne, zimowe powietrze.

Była cisza i raptownie bum i coś go walnęło. Wyrwany z tego dziwnego stanu poburczał. Potem popatrzył na siostre zbytnio jeszcze nie słuchając co w ogóle do niego mówi. Na szczęście zaraz się otrzepał i informacje już dotarły do tego młodego umysłu. Tylko czy czarny chciał o tym rozmawiać? Chłodny głos poleciał w przestworzach dziwnie niepewnie. Wszystko gra... Po prostu spotkałem smoka który delektował się własną krwią kalecząc się. Widząc krew, dziwnie się poczułem. Jak bestia łaknąca tylko zabijania. Teraz wiesz czemu nie chciałem być łowcą. Podobny przypadek był na mojej pierwszej misji, to takie... Niekontrolowane. Raptownie wszystko się marze, a kiedy się budzisz widzisz piętno swojego gniewu... " Adept ziemi zacisnął szponki, a potem je rozluźnił. Ciągle to czuł, momentami ledwo się opanowywał to było coś nowego. Nie umiał nad tym zapanować. Każdy miał w sobie zło, ale jego ciemna strona żyła dawając coraz częściej o sobie znać. Czyżby się zmieniał? To dobrze czy źle?

Lekko zaskoczyła ją tak nagła zmiana w nastroju brata, ale po tym jak go szturchnęła i wybudziła z zamyślenia, wrócił do siebie. Wyglądało, że wszystko wróciło do normy, więc smoczyca rozpogodziła się.– Może właśnie dlatego powinieneś polować. By dać upust swojej żądzy krwi i nauczyć się ją kontrolować. Lepiej, żebyś zaszlachtował dzika lub krowę, niż drugiego smoka, bo na przykład wpadniesz w gniew. A ten spotkany przez ciebie smok... – urwała na chwilę, jakby szukała właściwych słów. – Mało to wariatów biega po świecie? Każdy smok ma w sobie coś, co co sprawia, że odstaje od innych. Inni radzą sobie z ukrywaniem tego, inni wprost przeciwnie, eksponują to. – po jej posturze i tonie widać było, że nie przejmuje się specjalnie wizją smoka, który tnie się i pije własną krew. Bo tak w istocie było. Dopóki nie próbował upuszczać krwi z innych smoków wbrew ich woli i nie rozprzestrzeniał swojego paskudnego procederu, kimże ona była by mu tego zabraniać? To problem danego smoka i ewentualnego uzdrowiciela, który po pewnym czasie pewnie sam ukręci mu łeb, bo będzie miał dość marnowania cennych ziół na takie indywiduum. Co innego leczyć smoka, który odniósł rany w walce lub na polowaniu, a co innego gada, który kaleczył się na własne życzenie.

Czarny cicho mruknął, może miała racje? Cóż, ciężko było przekonać Nocnego do zmiany swojego poglądu. Raczej graniczyło to z cudem, ale szybko odpuściła to dobrze. Samczyk otrzepał się patrząc na Zaranną, mieli tyle czasu tylko dla siebie jak prawdziwa rodzina. Miał tyle pytań. "Powiedź, mama opiekowała się tobą jak byłaś mała? Do ilu księżyców było przy tobie tak blisko blisko? Przy mnie jest raczej bardzo rzadko, nawet jak nie była przywódcą to zbytnio się mną nie interesowała. Wiesz... pogodziłem się z Opoką, byłem u niej, a ona powiedziała że jest już ze mnie dumna. To było takie wyjątkowe." Ciemny smok cicho odetchnął, to było przeżycie. Smok który jest dla ciebie wzorem pokazuję że zasłużyłeś na jego pochwałę.

Smoki Wolnych Stad

Bujne zarośla

Chcesz dołączyć do gry?

Rejestracja

Logowanie

Kto jest online

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu