Drewniana Figura Aterala

[Ateral]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Ateral odprowadził Talaith spokojnym wzrokiem. Przez chwilę jeszcze tkwił przed grotą, aczkolwiek nie sposób było stwierdzić, czy podziwiał widok, czy raczej poważniejsze myśli zajmowały umysł boga.
Ale najwyraźniej doszedł do jakichś wniosków, bo obrócił się i wrócił do Ciemnej Groty. Usiadł nieruchomo na środku, niczym skryty w cieniu posąg, czekając na kolejnego, który zdecyduje się go odwiedzić.

[Cicha Łuska.]

Cicha ponownie przyszła do groty. Tym razem sprawa była nagląca. Musiała jego poprosić o pomoc. Ale czy bóg śmierci się zgodzi? To się dopiero okaże. Smoczyca weszła po cichu i stanęła w środku ciemnego pomieszczenia. Wzięła głęboki oddech i zaczęła mówić – Panie, przyszłam do Ciebie ponownie, jednak tym razem sprawa jest niezwykle poważna. Proszę Ciebie o pomoc i bezcenną radę, której mam nadzieję, że mi udzielisz – wykonała ukłon przed bogiem, a mimo, iż od strasznego snu minęło już kilka godzin, jej serce nadal biło jak oszalałe.

[Ateral]

Ruchy przestraszonej smoczycy śledziła z uwagą para czarnych ślepi.
Ateral wysłuchał jej słów w spokoju.
– Poprzednia sprawa również była ważna, młoda smoczyco. Prosiłaś przecież o łaskę dla innych. Nie umniejszaj tego – powiedział cicho bóg, nawet na moment nie spuszczając z Adeptki swego niepokojącego wzroku. – Mów, co ci leży na sercu, Cicha Łusko.
Wejście do groty ponownie zaczęło się zasklepiać szronem, aby uniemożliwić innym przerwanie ich rozmowy. Albo uniemożliwić Cichej Łusce ucieczkę. Z Ateralem nigdy nie wiadomo.

[Cicha Łuska.]

Cicha zaczęła przypominać sobie to, co wydarzyło się w nocy – Ateralu, mój dzisiejszy sen był niezwykle niepokojący. Wrócę do wydarzeń sprzed kilku dni. Na granicy rozmawiałam z pewnym Ognistym. Twierdził, że jest z północy, razem z kilkoma innymi smokami, i że on jest północnym Bogiem Wojny. Zapytał się, czy mu wierzę – głos Cichej zrobił się drżący. Jak zareaguje bóg? Możliwe, że to ostatnie chwile jej życia – I.... Ja.... – zaczęła dyszeć ze strachu, a w oczach pojawiły się łzy – Panie mój, ja mu uwierzyłam – spuściła łeb – Właśnie z tym był związany mój sen. Raczej przypominał wizję, ale nie wnikam już w to. Śniło mi się, że północni zabiją wszystkich, którzy odrzucą ich wiarę, bądź pomogą w ucieczce niewierzącym. Że północni zniszczą świątynię. Jeszcze bardziej boję się teraz o innych – jej łeb cały czas był spuszczony, a ciało kłaniało się bogowi. Drżała, bała się, że bóg zmiecie ją z powierzchni ziemi.

[Ateral]

Ateral popatrzył na Cichą Łuskę z dziwną łagodnością w czarnych oczach. I smutkiem.
– Sny mają potężną moc. Potrafią ukazywać ci wspomnienia, z których istnienia nawet nie zdawałaś sobie sprawy, potrafią dawać ci wskazówki co do teraźniejszości. Dają głos twojemu instynktowi, który nie zawsze mówi to samo, co twa głowa. I dlatego czasami okazują się ważne – powiedział cicho bóg Śmierci. – To rzeczywiście może się wydarzyć, młoda smoczyco. I to nas martwi. Ale masz moc, by temu zapobiec, i to ukazywał ci twój sen – czarne ślepia zbłądziły na pobliską ścianę, a pysk przybrał nieobecny wyraz. – Czasami nawet najstarszy i najbardziej doświadczony smok uwierzy w kłamstwo. Życie za barierą jest niebezpieczne i niektórzy czepiają się wszystkiego, co mogłoby im pomóc przeżyć. Pewność siebie może przerodzić się w coś więcej. Zaczynają wierzyć, że są czymś, czym nie są, bowiem to pomaga im radzić sobie z ich problemami. Należy im współczuć i im pomóc, ale być świadomym, że dla smoków nie ma innych poza moimi braćmi i siostrami – jego spojrzenie ponownie spoczęło na Cichej Łusce. – Moje pytanie dla ciebie teraz brzmi: co zrobisz z tą wiedzą?

[Cicha Łuska.]

Smoczyca wysłuchała słów Aterala. Słuchała uważnie każdego słowa, ponieważ dla niej każde było cenne. Spojrzała w oczy boga, po czym odrzekła, nadal w lekkim szoku – Użyję tej wiedzy, żeby być silniejszą w duszy, a w krytycznych chwilach przypomnę sobie te słowa. Mam jednak jedno pytanie, Ateralu – czy to, że uwierzyłam Naznaczonemu Kolcowi, było dobrą decyzją? – adeptka nie wyglądała tak pięknie i elegancko, jak zazwyczaj. W wyniku przerażenia jej grzywa była poczochrana, a łuski nie lśniły tak jak zwykle. Oczy straciły błysk, a ona sama stała się bardziej bezbronna.

[Ateral]

– Wiara nie jest decyzją, Cicha Łusko – odpowiedział Ateral spokojnie. – Nie możesz zdecydować nagle, że w coś wierzysz, bo wiara i rozum nie mają ze sobą wiele wspólnego. Wiarę czujesz sercem, a serce nie kieruje się logiką. Właśnie z tego powodu wiara potrafi być potężną rzeczą, bez znaczenia czy wierzysz w coś prawdziwego i rzeczywistego czy... iluzję lub część czyjegoś szaleństwa. Naznaczony Kolec bogiem nie jest, ale przekonanie w jego słowach może sprawić, iż wierzysz mu wbrew temu co podpowie ci rozum – czarne ślepia zaskrzyły się ostrzegawczo. – Pamiętaj jednak, że jeśli wiara nie idzie w parze z zaufaniem, możesz się srogo zawieść. I dlatego nie należy iść za wiarą na ślepo. Bo możesz zranić nie tylko siebie, ale także tych, którzy cię otaczają.
Po chwili milczenia bóg Śmierci nieznacznie przekrzywił jasny łeb na bok, sprawiając wrażenie zaciekawionego.
– Powiedz mi... dlaczego nie próbowałaś o tym porozmawiać z kimś ze swojego stada?

[Cicha Łuska.]

Ponieważ nie znam nikogo ze stada wystarczająco, by porozmawiać z nim na tak poważny temat. Nie jestem specjalnie towarzyska, mój Panie. Wiedziałam, że najlepiej będzie zwrócić się do Ciebie – adeptka mówiła szczerą prawdę. Nie utrzymywała z nikim ze stada specjalnych stosunków. Widywała się z nimi codziennie, ale kończyło się to tylko skinieniem łba na powitanie i pożegnanie. Nic więcej nie łączyło jej z innymi.

[Ateral]

– Masz mądre smoki w swoim stadzie, Cicha Łusko – zauważył Ateral. – Byłoby wielką stratą, gdybyś nie pozwoliła im dorosnąć do ich potencjału poprzez szukanie rady u bogów. I jednocześnie odbierasz im szansę na poznanie wspaniałego smoka, jakim jesteś ty – czarne ślepia wydawały się być z jakiegoś powodu pełne melancholii. – Życie smoka nie jest pewne. Lepiej przeżyć je otoczoną przez stado, niż samotnie.
Ale przecież ze szary bóg Śmierci mógł wiedzieć o samotności, stadach i smoczym życiu? Być może niewiele... A może i wszystko.

[Cicha Łuska.]

Adeptka wysłuchała Aterala uważnie. Zdała sobie sprawę, że bóg ma rację – Twoja rada z pewnością przyda mi się do końca życia. Dziękuję, że oferowałeś mi pomoc, Ateralu – rzeczywiście, lepiej spędzać czas z innymi, niż całymi dniami siedzieć w samotności. Czym wtedy byłoby życie? Trzeba je jakoś urozmaicić, ale dopiero teraz smoczyca zdała sobie z tego sprawę. Ateral miał rację – czas na pewne zmiany w jej życiu.
Cicha ukłoniła się głęboko bogowi, po czym odeszła spokojnym krokiem.

[Uskrzydlony Marzeniami]

Ateralowi nie dane było odpocząć w spokoju. Niedługo po wyjściu Cichej zjawił się i białofutry Wojownik. Nie zachowywał się jednak tak, jak zwykle. Szedł zgarbiony, niemal powłóczył łapami, a jego kroki były ciężkie, wręcz kanciaste momentami. Obraz nędzy i rozpaczy, można by rzec. Jego futro straciło blask, a fioletowe łuski pokrywające podbrzusze były matowe. Nawet księżyce walk i polowań nie były w stanie zapanować nad tym, co czuł. Czy też, czego nie czuł. A nie czuł niczego poza chęcią ucieczki. I śmierci. To gdzie przyjść, jak nie do Pana Śmierci? Immanor mu powiedział, żeby podzielił się z kimś brzemieniem. Starał się. Ale teraz? Jego kroki słyszałoby nawet pisklę. Szpony stukały o podłoże. Wszedł do groty Aterala, rozglądając się, choć jego wzrok był pusty, a wyraz pyska przywodził na myśl smoka, który jest na skraju.

[Ateral]

Oczywiście usunął szron z wyjścia, aby Cicha Łuska mogła go opuścić.
A potem obserwował wkroczenie do jego groty przywódcy stada Życia. Z jasnego pyska boga nie dało się wyczytać żadnych emocji, a czarne ślepia śledziły ruchy Złudzenia Życia beznamiętnie. Poza tym szara postać boga przypominała martwy posąg.
Ateral czekał na pierwsze słowa przywódcy.

[Uskrzydlony Marzeniami]

Uniósł nieco łeb, spoglądając na boga, który od kilku księżyców kroczy po tych terenach. Zatrzymał się. Jego oddech był przyspieszony, choć stosunkowo cichy. Co ma powiedzieć? Że chce umrzeć? Przecież nie zrobi tego własnym pisklętom. Wciąż jest Przywódcą. Wciąż ma kompanów. Tylko te trzy myśli pozwalały mu się jakoś trzymać.
– Czy możesz zabrać moje uczucia? – zapytał. Jego głos nie przypominał jego dawnego głosu. Był cichy, oziębły, pusty. Zero siły. Zero pewności. Tak, jakby był pisklęciem, którego nic nie interesuje, a jednocześnie wszystkiego się boi. Końcówka jego białego ogona drgnęła.

[Ateral]

Pysk Aterala pozostał beznamiętny, nieskończenie spokojny, niczym domena Śmierci, nad którą bóg sprawował pieczę.
Wypowiedział jedno jedyne słowo, zimnym, odrobinę złowieszczym głosem.
– Dlaczego.
Jedynie jego szczęka się poruszyła. Czarne ślepia ani na chwilę nie odwróciły się od Złudzenia Życia, pierś nie uniosła się w oddechu, ogon nie poruszył ani o łuskę.

[Uskrzydlony Marzeniami]

Nie spuścił ślepi z Aterala, który z pewnością nie zachowywał się jak normalny, szary smok. Ciało, którym raczył ślepia wolnych stad było inne. Dla smoków naturalnym jest poruszanie się. Choćby drobnym kawałkiem swego ciała. Nawet Łowcy nie są w stanie za długo pozostać w bezruchu.
– Moje serce. Moja dusza. Nie wytrzymają więcej tego, gdy ktoś je roztrzaskuje. Jeśli wciąż mam być Przywódcą, muszę się tego pozbyć. Pozbyć tego, co zżera mnie od środka. Czy też sprawia, że się rozpadam. – odparł. Jego ton się zmienił. Był neutralny. Bez oziębłości czy wrogości. Tak, jakby stwierdzał, że chmury suną po niebie.

[Ateral]

Temperatura w grocie obniżyła się. Ateral nie był zadowolony. Ten doświadczony przywódca najwyraźniej nie miał pojęcia, co czyniło zwykłego smoka dobrym przywódcą.
– Powiedz mi, kim stałby się przywódca bez zdolności do odczuwania współczucia? – zapytał zimnym jak mróz na zewnątrz głosem. – Kim stałby się przywódca bez radości z powodzenia, bez strachu przed śmiercią? Bez strachu przed utratą czegoś ważnego? – jasne iskierki, zwykle obecne w czarnych ślepiach boga, zniknęły. – Kim byłby przywódca bez umiejętności obdarzania innych miłością?

[Uskrzydlony Marzeniami]

Zaczął kręcić łbem, na początku powoli, jednak z każdym ruchem coraz szybciej i szybciej. Postronny obserwator mógłby uznać go za obłąkanego. Cóż, w pewnym sensie właśnie tak się czuł. W końcu przestał, ale nie patrzył na Aterala. Patrzył na swoje szpony. Zadał w swoim życiu tyle ran. Niósł zwierzętom śmierć. Ale swoim smokom życie.
– Wolnym smokiem. – odparł cicho. Końcówka jego ogona drgnęła, co nie zdarzało się często. Poza tymi epizodami, gdy jego dusza się rozpadała, panował nad sobą.

[Ateral]

– Nie, młody smoku – Ateral pokręcił łbem, jego czarne ślepia błysnęły zimno. – Taki smok nie znałby znaczenia słowa wolność. Taki smok nie byłby w stanie uzyskać lojalności, posłuszeństwa i miłości stada, gdyż nie miałby niczego do zaoferowania w zamian. Samo życie jest bez wartości jeśli nie idzie w parze z tym, co umożliwia cieszenie się nim. Smok bez emocji byłby skorupą, kamieniem, pyłem na wietrze.
Ateral wstał i zbliżył się do Złudzenia Życia. Zatrzymał się, kiedy ich pyski dzieliła odległość łuski. Czarne ślepia boga były zimne, bezlitosne.
– Nie pluj na dziedzictwo swoich przodków odrzucając to, co czyni cię prawdziwie żywym.

[Uskrzydlony Marzeniami]

Prawdziwie żywym? Nie czuł się prawdziwie żywym od księżyców. Odkąd dowiedział się o stracie partnerki. I to przypadkiem. Pokręcił powoli łbem, jakby chcąc zaprzeczyć tym słowom.
– Nie potrafię tak żyć, Ateralu. To nie jest życie. Nie umiem się pozbierać. Jedynie poczucie odpowiedzialności za Stado, kompanów i moje dzieci trzymają mnie w całości. Ale czuję się skorupą. Pustą w środku. – odparł, po czym spojrzał w ślepia Aterala, lekko przygryzając swoją dolną, gadzią wargę. Poczuł smak krwi na języku, ale szybko ją zlizał.
– Pomóż mi, proszę, uporać się z tym.

[Ateral]

– Potrafisz tak żyć – Ateral wycofał się w cień, skąd obserwował Złudzenie Życia błyszczącymi czarnymi ślepiami.
W grocie nadal panował przejmujący chłód.
– Po prostu nie masz odwagi spojrzeć prawdzie w oczy – czyjeś pazury zaskrzypiały na kamieniach groty. – Każdy smok idzie przez życie samotnie. Może się otoczyć kręgiem przyjaciół, partnerami, kompanami, ale to on powinien żyć dla samego siebie. A ty już długi czas unikałeś życia dla siebie, zamiast tego zasłaniając brak odwagi partnerkami, kompanami i młodszymi swojego stada. Tak długo jak nie zadbasz o siebie, nie będziesz w stanie zadbać odpowiednio o stado – beznamiętny głos Aterala był ostry, upominający. – Zaakceptowałeś to stanowisko z własnej, nieprzymuszonej woli. Kiedy obiecywałeś być dobrym przywódcą, kłamałeś, czy raczej teraz oszukujesz sam siebie twierdząc, że nie potrafisz tak żyć?

[Uskrzydlony Marzeniami]

Słuchał Aterala zastanawiając się nad tym, jak jego życie wyglądało do tej pory. Wciąż był przygnębiony, pełen żalu. Jednak ostatnie słowa sprawiły, że gniew opanował całe jego ciało, cały umysł i strzępki duszy, które mu pozostały. Pazury zaskrobały o skalne podłoże, a sam Skrzydło zacisnął szczęki.
– Ja nie kłamię, Ateralu. – zauważył lodowatym tonem.
– Nigdy tego nie zrobiłem i nigdy nie zrobię. Nie zarzucaj mi kłamstwa nigdy więcej. – bóg bogiem, ale tego nie będzie mu zarzucał nikt. Nawet sam Pan Śmierci. Robił wiele rzeczy. Ranił. Doprowadził na skraj życia i śmierci. Okaleczył. Ale nigdy, przenigdy nie skłamał.