Ciemna Grota

[Popiół Przeszłości]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Jeśli siostra spodziewała się, że jej młodszy brat przejdzie sobie po skalach albo popłynie to chyba jeszcze dobrze go nie znała. Tylko co by tu... No i już po chwili wiedział. Jak wypali bez połamań to będzie jakieś święto. Nocny po cichu, bardzo powoli, krok za krokiem doszedł na lekkie wzniesienie. Pilnował dokładnie omijając pęknięć, wpierw sprawdzał podłoże jedną łapą, potem drugą dopiero wtedy ciągle z ostrożnością ciągnął się dalej. Był skulony do ziemi by nie robić oporu powietrzu przemykającemu przez jaskinie. Swoje łuski też przychylił do ciała wtedy nawet jego oblicze zrobiło się bardziej zakamuflowane w skałach. Miał nadzieję, że o niczym nie zapomniał. Wziął wdech by i powietrze z jego pyska go nie zdradziło. Napiął wszystkie mięśnie by zrobić to szybko. Dosłownie kiedy był o ogon od końca skały skoczył w przód bardzo delikatnie, można było powiedzieć że położył się na wietrze z rozprostowanymi skrzydłami. Bez ryzyka nie ma wyników. Szpony ustawił tak by nie rysneły podłożaa, nic nie spadło i żaden kamyczek nawet się nie poruszył. Dobrze że był ten wiatr, a czarny znał dobrze jego prądy. Tak jak kiedyś się uczył, dał się niemu ponieść. Wszystko byłoby dobrze gdyby nie te wyrostki z ziemi i z sufitu. Większość dała się ominąć, ale był jeden problem przy końcu na samym środku była skalaktyta. Tu też samczyk nie szczędził pomysłowości. Zniżył lot ,schował skrzydła i siuu w dół. Prawie perfekcyjnie, wypiął szpony do siostry i wtedy dopiero zrozumiał że pędzi za szybko, wyszło tak że wpadł na nią, dokładnie na jej grzbiet. Niespodzianka! Ale wyszło nie ma co... Pytanie tylko czy Zaranna się tego spodziewała? Jak nie padną to będzie cud. Jak nauczycielka to oceni? Przy samym końcu wpadł na jeszcze jeden głupi pomysł, aby nie poobijać zielonej, w powietrzu ostatni raz machnął skrzydłem wytracając prędkość niestety z sporym hukiem. Koniec końców szpony dotknęły zielonej ale nie robiąc jej krzywdy, to tylko trening. Dosłownie sobie na niej wylądował.

[Dzika Gwiazda]

Zaranna siedziała sobie spokojnie, obrócona do niego placami. Smoczyca przymknęła lekko oczy i zaczęła pomrukiwać do siebie cicho, w rytm jakieś melodii. Początek był niezły, bo nie słyszała niczego po za naturalnymi dźwiękami jaskini. Potem jednak usłyszała wyraźny szelest rozkładanych skrzydeł, gdy samiec wybił się by poszybować w jej stronę. Zmarszczyła lekko nos w niezadowolonym grymasie. Co on kombinował? Już w tym momencie spłoszyłby zwierzynę.

Wiatr powiewający w jaskini nie był tym samym co wiatr na otwartej przestrzeni. Znacznie bardziej kapryśny i niestabilny nie wypełniał dobrze skrzydeł przyszłego piastuna. Czarnołuski stracił równowagę znacznie szybciej niż to sobie założył i zaczął lecieć w jej kierunku jak bezwładny worek kartofli. Zielonołuska czując co się święci, poderwała się i odskoczyła na lewo, pozwalając mu przelecieć obok, gdzie zatrzymał się wreszcie, zostawiając za sobą pas pogruchotanych skał.

Zaranna zacmokała i potrząsnęła głową, podchodząc do niego i pomagając mu się pozbierać.
– Brat, na Immanora. Początek niezły, ale co ci strzeliło do głowy, że próbować lotu?! Jeśli przed tobą są przeszkody, musisz znaleźć przejście pomiędzy nimi albo je obejść, nie przelatywać nad nimi. Nie spiesz się, bo każdy błąd sprawia, że zwierzyna ucieka. A nie daj Panie Złoty, byś tak podchodził do drapieżnika, bo byłbyś już martwy. – głos rogatej był łagodny, kogo innego pewnie by zrugała za takie głupie pomysły, ale bratu chciała to po prostu wytłumaczyć. – Dobra, zaczniemy od postawy. – powiedziała zdecydowanie, a potem stanęła pewnie na czterech łapach, uginając je lekko, żeby obniżyć swoją sylwetkę. – Łapy na ziemi, ciężar rozłożony równo. Jeśli zasłona jest niska lub jej nie ma, uginasz łapy. – potem docisnęła skrzydła do ciała, a ogon lekko uniosła. – Skrzydła przy ciele, żeby nie szeleściły albo żebyś nimi o coś nie zahaczył, ogon nad ziemią z tego samego powodu. Powtórz. – spojrzała na niego wyczekująco.

[Popiół Przeszłości]

/// dobre XDD

Nocny powtórzył wszystko co mu nakazano, czasami nie można być kreatywnym. Zasady i zasady, niestety to prawda były ważne, ale jaki młodzik przyjmuje je z pokorą i zrozumieniem. Krew nie woda, jednak nie chciał sprawić siostrze zawody więc powtarzał sobie w myślach jej słowa. Łapy przylegające do ziemi, skrzydła też przy sobie, ogon w górze, ciało też do ziemi oczywiście lekko aby brzuchem nie szurnąć o ziemie. "Teraz już dobrze?" Wyszeptał... "Wybacz za tamto, szukam własnych sposobów... nie zawsze wychodzi, ale lepiej coś myśleć niż nie myśleć w ogóle i ślepo podążać za zasadami" Lekko się uśmiechnął, a potem skupił się na lekcji, wszystko chyba dobrze robił, starał się o niczym nie zapomnieć. Naśladował nauczycielkę jak najlepiej umiał, w końcu była starsza i była łowcą. Na pewno nie wyprowadzi go w pole. Cieszył się, że, mogą być dziś razem. Dlatego ten dzień był wyjątkowy...

[Dzika Gwiazda]

Zaranna zaśmiała się, a jej śmiech odbił się echem od sklepienia groty. Trąciła lekko Nocnego skrzydłem w bok.
– Nocarz, chcesz łamać zasady? Najpierw warto je poznać. – powiedziała wesoło. – Dobra. Teraz kolejne ćwiczenie. Patrz tam. – kiwnęła głową. Czarnołuski mógł poczuć świerzbienie maddary i przed nimi, w odległości skoku, pojawił się mały, biały, puchaty króliczek. Siedział do nich tyłem i skubał się odrobinę trawki, która przed nim wyrosła. – To twój cel. Złap futrzaka. Będę szła obok, obserwując i podpowiadając w razie czego. Nie spiesz się, mamy dużo czasu. Pamiętaj, najważniejsza jest cisza, patrz pod łapy i powoli idź przed siebie, trzymając postawę. Do roboty bracie. – mówiła, krótko rzeczowo. Odeszła kawałek, patrząc uważnie na to co zrobi teraz Nocny. Podłoże nie zmieniło się w żaden sposób: wciąż pełne było większych i mniejszych odłamków skał po jego przelocie, bajorek wody w niektórych miejscach oraz większych kamiennych, popękanych płyt.

[Popiół Przeszłości]

Nocny westchnąłby, ale nawet tego nie było wolno przy polowaniach. Pozostał chwilkę w tym stanie skupienia. Wszystko zrobił tak jak go uczyła siostra. Ciało zniżone ku ziemi, ale by nie szurać, szpony też w miarę ustawione tak by nie hałasować. Ogon wysoko, pysk lekko przy ziemi, skrzydła przy sobie. Aby się nie zatrzymywać szedł baarrdzdzoo powoli. Krok za krokiem uważając na kamyczki i pęknięcia. Sprawdzał z wielką dokładnością każdy następny krok, dopiero jak był pewny że nic go nie zaskoczy szedł dalej. Czasami była woda, więc i tam był bardzo ostrożny, chodź starał się omijać takie niedogodne miejsca to jednak, jedno bajorko przeszedł też bardzo cicho, stawiając łapy bardzo delikatnie tak by nawet kropelka nie spadła z jego łusek. Jeśli tylko zwierzątko się poruszyło to chował się za wybrany kamień, szedł raczej blisko nich więc jak przestał się ruszać to małe białe coś nie powinno go rozpoznać, tym bardziej że zamykał oczy które tylko jako jedyne mogły się wyróżniać w tym dogodnym terenie. Kiedy zwierzątko patrzyło przed siebie, a Nocny był blisko zgiął łapy, i hop. Wleciał w małe coś tak szybko, odgrodził skrzydłami drogę ucieczki królika, a pyskiem chapsnął za zwierzęce ciało...Przynajmniej spróbował, a czy wyszło? To oceni nauczycielka...

[Dzika Gwiazda]

Zaranna szła obok, przez cały czas obserwując i milcząc. Nocny radził sobie na tyle dobrze, że nie musiała interweniować. Gdy skoczył na puchatą ofiarę, jego zęby kłapnęły w powietrzu, bo w momencie dotknięcia króliczek dosłownie rozpłynął się w powietrzu.
– Całkiem nieźle, Nocarz. Widzisz? Nie ma się co spieszyć. – pochwaliła go, smyrając jednocześnie skrzydłem po grzbiecie. – Dobra, lecimy z ostatnim ćwiczeniem i będziemy mogli przejść do kolejnych umiejętności łowieckich. – smoczyca odwróciła się, by spojrzeć na drugi koniec jaskini. Trasa, którą przebył przed chwilą jej brat zaczęła się mocno zmieniać. Pierwszy, najbliższy fragment zaczął przypominać leśne podłoże pełne zeschłych liści, drobnych kamyczków i patyków. Kolejny fragment zaś pokrył się mokrym, sięgającym kostek, bagnistym błockiem. – Pora urozmaicić ci odrobinę otoczenie. Ja idę na koniec, odwracam się plecami. Ty próbujesz podejść do mnie jak najbliżej. Tylko bez skracania drogi. – powiedziała krótko i kilkoma długimi susami przeszła bokiem toru na sam jego koniec. Tam też ponownie usiadła sobie plecami do adepta.

[Popiół Przeszłości]

Adept zmierzył wzrokiem otoczenie, to co powiedziała nauczycielka nie podlegało żadnej dyskusji. Nocny popatrzył tym razem na pierwszy fragment toru, za pewne był łatwiejszy niż drugi, ale i tak wymagał sporego zaangażowania i precyzji. Po co czekać? Pamiętał o wszystkim czego się nauczył ciało przy ziemi, ale tak by niczym nie zachaczyć. Skrzydła przy sobie, ogon w górze, nie za nisko i nie za wysoko. Łapy podnosiły się pomału, a każdy skrawek ziemi byl dokładnie sprawdzony przez wzrok czarnego tak by na nic nie nadepnąć i nie zrobić hałasi. Uzbroił się w cierpliwość to trochę portwało, ale kiedyś przecież musiał dojść. Po kilku chwilach kiedy pierwszy etap był za samcem czekała go na prawdę wielka męka. Jak on nienawidził wody i bagien. Niestety musiał tam wejść. Serce mocniej zabiło, a łapy zadrżały. Weszedł pomału do bagna, starał się stąpać po jak najbardziej pewnym gruncie, o całe szczęście nie było głęboko. Tu trudnością było przejść bezszelestnie. Ile on tam się nacierpiał to nawet bogowie nie wiedzą. Był na prawde przerażony. Ten smok dziś chyba miał jakiś sprzyjający dzień, bo ostrożnie przechodząc naa szczęście się cały nie zanużył. W końcu po wszystkim, nie czuł łap, a jego dyszenie i mocne bicie serca było wyczuwalne z ładnych pare odległości ogona. Usiadł przy Zarannej, spóścił pysk, a łapy nadal drżały. Zawsze bał się tego stanu skupienia. Wracały wspomnienia kiedy prawie nie stracił w niej życia. Na prawdę bardzo się tym przejął i było to widać.

[Dzika Gwiazda]

// lecisz z raportem na skradanie I

Zaranna od razu wyczuła, że coś jest nie tak. Początek był zgrabny, nie słyszała prawie niczego. Jednak gdy Nocny wszedł w bagno, wszystko zaczęło się sypać. Starał się chłopina jak mógł, ale kończyny nie chciały go słuchać. Im dalej szedł, tym bardziej było go słychać. Zaniepokojona zielona odwróciła się, obserwując całą sytuację, ale magii nie rozpuściła. Dopiero gdy czarnołuski doczłapał się do końca toru, iluzja błota zniknęła. Zaranna podeszła do niego, okrywając go skrzydłem i czując, że było to coś więcej niż chwilowy przestrach.
– Nocarz? Co się stało? – zapytała łagodnie, poruszając skrzydłem na jego grzbiecie. – Widzę, że coś jest nie tak. Dlaczego bagno tak cię przeraziło? – zapytała, patrząc na niego z troską. W sumie nie znała dokładnie przeszłości Nocnego Kolca. Wiedziała jedynie, że został znaleziony przez Gonitwę, tak jak ona.

[Popiół Przeszłości]

Nocny popatrzył na siostrę, instynktownie się otrzepał, a potem otarł się o skrzydło. Dopiero kiedy się uspokoił zaczął wszystko tłumaczyć. "Yhh... To skaza po dawnym wypadku z Krwistym kiedy uczył mnie pływać. Woda to chyba jedna z rzeczy które dosłownie mnie paraliżują. Jest zimna i odbiera życia, a te bagno było takie grzęskie. Nie umiałem o niczym myśleć, tylko o tym kiedy wyjdę." Spojrzał na nią jeszcze nie pewniej, ale kiedy poczuł ruch jej skrzydła lekko się uśmiechnął, łapy się uspokoiły i jeszcze dodał. "Ale... już wszystko w porządku. Przecież... jakby coś się stało na pewno byś mi pomogła." Uśmiechnął się lekko i odetchnął już z ulgą. Potem zaproponował z dalszą energią do nauki. "Too... co teraz?" Cicho szepnął jej na uszko i się otarł jeszcze o jej pysk. Przy niej nie musiał udawać twardziela którego nic nie rusza, póki miał szanse się przytulić to czemu z tego nie skorzystać. Potem znowu wszyscy będą zajęci, z to był pierwszy dzień w całości poświęcony tylko jemu i zielonej smoczycy. Zawsze była pogodna, to było wspaniałe.

[Dzika Gwiazda]

Usiadła obok brata, "czochrając" go lekko skrzydłem po głowie, w miejscy gdzie jego kolce były mniejsze i nie odstawały pod tak ostrym kątem.
– Hej, głowa do góry. To tylko iluzja. Nie naraziłabym cię świadomie na niebezpieczeństwo. Dam ci radę: musisz przełamać lęk. Jak raz z czegoś spadniesz, to zaraz musisz na to z powrotem wejść, inaczej załapiesz lęk i będziesz bać się zawsze. – powiedziała, uśmiechając się ciepło. – Na razie nie musisz polować na bagnach, ale kto wie co przyniesie czas. Myślę, że wiesz już dość o skradaniu, żeby dać sobie radę. To co, lecimy z tematem dalej? – zapytała, puszczając mu oczko. – Chodź, rozruszamy się trochę, połazimy po lesie i pogadamy o śledzeniu. – powiedziała zdecydowanie, a potem w kilku susach wyleciała z jaskini, czekając oczywiście na brata. Gdy byli już w powietrzu, smoczyca skręciła w stronę Dzikiej Puszczy.

//zapraszam tutaj → bop

[Popiół Przeszłości]

Adept popatrzył na nauczycielkę, zgoda. Las jest przecież całkiem spoko, ostatnim razem nauka śledzenia mu nie poszła. Ale teraz na pewno wszystko będzie dobrze, przecież Zaranna to co ba najlepszy łowca na świecie. Jak ona go nie nauczy to nikt tego nie zrobi. Wziął rade smoczycy do serca, z resztą jak zawsze. Nie podda się, spojrzał ostatni raz w głąb jaskini i się lekko uśmiechnął. Wyskoczył paroma susami za siostrą, wybił się pożądnie łapami od ziemi i rozłożył skrzydła. Uwielbiał latać, ostatnio chyba nic innego nie robił. Zrobił beczkę w powietrzu, a kiedy był już obok zielonej zaczął szybować. W drogę!
(ZT)

[Zmierzch Gwiazd]

Minęło sporo czasu od jej ostatniej wizyty tutaj. Nie mogła powiedzieć, że ma miłe wspomnienia związane z tym miejscem, jednak nie bez powodu wybrała właśnie Ciemną Grotę. Chciała się tu z kimś spotkać, a taka jaskinia była do tego doskonała. Nie musieli siedzieć na widoku, aby inne smoki wbijały w nich wzrok i robili z tego jakąś sensację, wystarczyło, że ich dwójka o tym wiedziała. Oczywiście, to nie oznaczało, że Zmierzch miała coś do ukrycia.
Tak czy inaczej, wysłała wiadomość mentalną do nie innego smoka, jak do przywódcy Stada Wody, Szlachetnego Nurtu z prośbą o spotkanie. Oczywiście, zawarła w wiadomości również miejsce spotkania i swoją godność, aby Wodnisty wiedział, kto do niego mówi.
Przysiadła we wnętrzu groty, odwracając się w kierunku wejścia, czekając cierpliwie na zjawienie się samca. Zmrużyła nieco oczy.

[Szlachetny Nurt]

Wezwanie proroka było jedną z tych rzeczy, których się nie spodziewa. Zwłaszcza, że całkiem niedawno odbyło się spotkanie na skałach pokoju i myślał, że dawna Przywódczyni Ziemi przekazała im wszystko.
Jednak z jakiegoś powodu go tutaj wzywała i raczej nie na zwykłą pogawędkę. Nauczył się już, że coś takiego zawsze musi zwiastować jakiś problem, propozycję, lub ważniejszą sprawę. Musiało być coś bardziej dyskretnego, skoro Zmierzch Gwiazd musiała powiedzieć mu to osobiście.
Skończył jednak rozmyślania nad powodem tej wiadomości mentalnej i po prostu udał się w kierunku Ciemnej Groty, gdzie po chwili już się znalazł. Zgrabnie wylądował przed wejściem do groty i powoli zaczął kroczyć w kierunku wnętrza.
– Witaj, Prorokini. – Przywitał się z lekkim zawahaniem, jeszcze nie przywykł do nowej funkcji dawnej Ziemistej. I zapewne jeszcze dużo czasu minie, nim właśnie tak się stanie. Wszakże przez tyle księżyców była dla niego Przywódczynią Ziemi, potem starszą tego stada. I nagle okazało się, że została wybrana na pośredniczkę bogów. Zapewne nie tylko dla niego okazało się to zaskoczeniem.
– Zakładam, że nie wezwałaś mnie na zwykłą pogawędkę o zmieniających się porach, czy aktualnej pogodzie. Co jest więc powodem naszego spotkania? – Zapytał wyjątkowo spokojnie, członkowie stada Wody i Ognia zapewne już przywykli do jego niezmiennego tonu i neutralnego wyrazu pyska, ale wątpił, by było tak w przypadku innych.
Póki co przysiadł niedaleko Prorokini i wpatrywał się w nią martwym wzrokiem, czekając na odpowiedź. O cóż to jej chodziło?

[Zmierzch Gwiazd]

Utkwiła wzrok w Wodnistym, delikatnie się uśmiechając w jego kierunku, mając nadzieję, że go nim zarazi. Jego wyraz pyska był dosyć dziwny, jakby zostały mu odebrane wszystkie powody do życia, a przecież ma swoje stado, na które mógł liczyć.
Jej wybranie na proroka zaskoczyło wszystkich, włącznie z samą Ziemistą. Bo kto by pomyślał, że wizyta w świątyni razem ze stadem okaże się... Taka. Najpierw objawił im się Immanor, a potem zobaczyła ducha swego zmarłego już dawno ojca, po czym obdarzona darem nieśmiertelności, aby móc przekazywać wolę bogów dla innych. Takiego obrotu spraw nikt się nie mógł spodziewać.
– Witaj Przywódco. – skinęła w jego kierunku łbem na powitanie.
Na jego kolejne słowa zamknęła na moment oczy i uśmiechnęła się szerzej, rozbawiona. Nurt może i trafnie określił, że nie jest to zwykła pogawędka, jednak przecież jej ranga nie oznaczała, że nie może porozmawiać z innymi o codziennych sprawach.
– Słusznie stwierdziłeś, że nie będzie to zwykła pogawędka. Wezwałam cię tutaj, ponieważ chciałabym o coś zapytać, zanim jednak przejdę do rzeczy... Opowiedz mi o swoim stadzie. Dobrze u was? Młodzi się szkolą, dorośli działają?
Pytania w żaden sposób nie były wypowiedziane tonem prześmiewczym czy też z politowaniem, ot, zwykłe pytanie zadane neutralnym tonem.

[Szlachetny Nurt]

Naprawdę? Chciała go pytać o to, co też dzieje się w jego stadzie? To prawda, że z perspektywy Proroka warto wiedzieć na czym się stoi, ale jednak wydawało mu się dość dziwnym tematem na rozpoczęcie rozmowy. Miał nadzieję, że nie było to jedynym, lub najważniejszym tematem tego spotkania. Szczerze mówiąc, to liczył na coś bardziej interesującego. Ale nie mógł zawieść Prorokini... mimo wszystko postanowił więc odpowiedzieć.
Zastanawiało go, czy też w podobny sposób postąpiła z innymi przywódcami. Krótko wypytując ich o podobne rzeczy. Czy też sprawa ta dotyczyła bardziej jego i Wody.
– Jak zwykłem mawiać... Woda płynie w swoim tempie. – Zaczął, choć nie było to jednocześnie zakończenie tematu. – Mało jest u nas dorosłych. Nie ukrywam, że pod tym względem nie jest dobrze. Niedawno straciliśmy jedyną wojowniczkę, a naszej uzdrowicielki nie widziałem już od jakiegoś czasu. – Dodał po chwili, nie trzeba było chyba dodawać, że nadal miał kamienną minę, wzrok i niezmienny głos. Nie było to nadal wszystko, co też miał do przekazania Prorokini.
– Mamy jednak dużo rozwijających się piskląt i adeptów, którzy już niedługo będą mogli zostać wyniesieni do dorosłej rangi. Dołączyło też do nas kilka starszych smoków spoza bariery. Woda więc rozwija się i zmierza w dobrym kierunku.... dbam o to osobiście. – Znów zrobił chwilową przerwę. – Staram się nieco bardziej... zbliżyć do siebie członków mojego stada, organizujemy spotkania w których opowiadamy najmłodszym o samej Wodzie i kilku innych rzeczach. – Teraz przyszła kolej na mniej przyjemną rzecz. – Jednym z problemów Wody jest brak wojowników, czy czarodziei. Ale tym również się zajmuje i pokładam nadzieję w kilku dobrze rozwijających się adeptach i wiem, że któregoś dnia będą gotowi do walki w imieniu stada. – Zakończył swój wywód, mając nadzieję, że powiedział wszystko co też istotne. – Czy jesteś zadowolona, Prorokini? Czy to wszystko o czym chciałaś się dowiedzieć? Starałem się mówić o wszystkim, co istotne. – I znów czekał na odpowiedź Zmierzchu Gwiazd, wbijając w nią swoje ślepia. O czym będą teraz rozmawiali? Czy rozwiną temat, czy może była Przywódczyni Ziemi przejdzie do czegoś innego? Wszak chciała go o coś zapytać, ale najpierw wolała się dowiedzieć co nieco o Wodzie.

[Zmierzch Gwiazd]

Cóż, od czasów feralnej wojny terenowej oraz zebrania na ich terenach, smoczyca nie miała żadnych informacji co działo się w drugim stadzie. Ale czy to dziwne? Przecież nie wysyłała żadnych szpiegów, nie robiła wszystkiego, aby wyciągnąć informacje na ten temat od innych smoków, a przecież jako prorok powinna coś wiedzieć, nawet podstawy na temat drugiego stada. Sporo się pewnie u nich zmieniło, od kiedy rozpadł się ich sojusz i zawiązali kolejny.
– A więc rozumiem, że jesteś jednym z niewielu dorosłych smoków w swoim stadzie, którzy są w stanie uczyć młodszych? To rzeczywiście jest problem, skoro jednak o to dbasz, to wierzę, że twoje stado wyjdzie na prostą. Gdybyś jednak nie dawał rady, bądź był zmęczony, pamiętaj, że masz jeszcze swojego sojusznika, Ogień. Nie musisz się obawiać ich prosić o pomoc, skoro łączą was bliskie stosunki. – tutaj na moment przerwała – Również ja jestem do twojej dyspozycji. Mogę uczyć wasze pisklęta oraz adeptów, wystarczy, że dasz jakiś znak.
Jej ogon powoli poruszał się z boku na bok. Zielone ślepia nieustannie wpatrywały się w pysk Wodnistego. Jego obojętny wyraz...
– Tak, twoja odpowiedź jest zadowalająca, teraz możemy przejść do nieco... Innych spraw. Otóż chciałabym mieć wstęp na wasze tereny, chodzi mi nie tylko o polowania.
Jak na to zareaguje Szlachetny Nurt?

[Szlachetny Nurt]

Cóż, fakt posiadania sojusznika, który mógłby pomóc mu w szkoleniu wojowników... nie za bardzo go pocieszał. To przecież z łap Ognia zginęła Aria. Coś takiego mogło się powtórzyć... co prawda w tym stadzie było więcej wojowników, ale nie znał ich na tyle dobrze, by móc powierzyć im szkolenie adeptów. Zwłaszcza, że ci chcący podążyć ścieżką wojowników, lub czarodziejów – trafiają się bardzo rzadko.
– Dziękuję za propozycję... będę pamiętał. Aczkolwiek póki co sam mogę szkolić łowców. – Odpowiedział krótko . Z drugiej strony... Zmierzch była już starą, doświadczoną smoczycą i jej pomoc mogła się przydać, niekoniecznie w szkoleniu łowców, a po prostu młodych smoków, potrzebujących wiedzy o ogólnych umiejętnościach.
A więc wstęp na tereny... nie musiała nawet dodawać, że chodziło nie tylko o polowania. To było raczej oczywiste, prorocy często zjawiają się na ceremoniach i wypadałoby, by byliby tam mile widziani. Tereny łowieckie były raczej najmniej istotne. Zwierzyny wystarczy dla wszystkich.
– Ciekawie się to wszystko potoczyło, prawda? Ty pytająca o wstęp na tereny Wody. Nie będzie to dla ciebie dość... dziwne doświadczenie? – Odpowiedział na pytanie Prorokini. Tak jak zawsze, obojętnie i bez emocji. – Niech więc tak będzie... masz wstęp na tereny Wody, oraz możliwość polowania ile zapragniesz. – Dodał po chwili. Zapewne w tym momencie, gdzieś daleko za barierą, jego ojciec przewracał się z bólu. No ale cóż... on nie widział tutaj żadnych przeciwwskazań. Stare blizny już dawno zostawił za sobą. Chociaż wydawało mu się, że nawet gdyby nie wyraził na to zgody, to i tak Prorokini by się tam zjawiała. A jak już kiedyś się przekonał, na szczęście nie na własnych łuskach... wypraszanie proroka z ceremonii nie kończy się dobrze.

[Zmierzch Gwiazd]

Skinęła łbem słysząc jego słowa. Szanowała jego zdanie. Jeżeli sam woli szkolić adeptów (Zmierzch nie miała przecież na myśli jedynie łowców), to pozostawi to jemu. W razie potrzeby, wiedział gdzie jej szukać, może bez wahania prosić ją o pomoc.
Zmrużyła nieco oczy słysząc kolejne słowa Szlachetnego Nurta. Jakby tak na to spojrzeć... Musiała się z nim zgodzić. Zabawne, jakie ścieżki wytyczają im bogowie. Prawda, czuła się dziwnie w tej sytuacji, ale przecież, przeżywała gorsze...
– Wyklułam się na terenach waszego stada, mimo tego, że pochodzę ze stada Ziemi, samo w sobie jest to dziwne, nieprawdaż? Jednak muszę przyznać ci rację, po tym wszystkim, co się stało... Czuję się dość nieswojo, prosząc cię o to. – Powiedziała zgodnie z prawdą– Dziękuję ci, Szlachetny Nurcie. Wzywaj mnie, jeżeli będziesz czegoś potrzebował.
Z jej strony było to już wszystko, pytanie tylko, czy Wodnisty jeszcze nie chciał o czymś porozmawiać? Spojrzała się na niego pytająco.
– To już wszystko. Nie będę zajmować ci wiécej czasu. Żegnaj, Szlachetny Nurcie.
Skinęła mu lekko głową na pożegnanie po czym wyszła z jaskini. Wodnisty pewnie ma sporo obowiązków. Smoczyca udała się do swojej groty, odleciała.

//zt

[Śpiewny Kolec]

Mrok... Tak, właśnie ten klimat zawsze miał w sobie coś szczególnego, coś, co Maestro nie do końca potrafił opisać. Nawet pogodny i głośny na co dzień smok w ciemności znienacka się wyciszał, tak jakby instynkt podpowiadał mu, że za ukrytą w czerni ścianą może się czaić niebezpieczeństwo. Może drapieżnik, może pułapka, a może jakaś niestabilna, gotowa w każdej chwili upaść skała...?

Tym jednak, co przede wszystkim cechowało ciemne groty, był ten specyficzny, zamknięty jakby we wnętrzu rodzaj echa, ten bliski doskonałemu odbiciu dźwięk, który kiedy raz wkroczył między ściany – nie opuszczał ich, aż nie został usłyszany w każdym zakamarku. Wielokrotnie. Nawet kroki w podobnym miejscu nie wydawały się zwyczajne – każdy, choćby najlżejszy, brzmiał niczym tąpnięcie, każdy z nich burzył mroczną, pełną tajemnicy ciszę, obwieszczając światu wkroczenie bestii.

Czy można jednak powiedzieć, że kłamały, skoro smok tak właściwie... był bestią?
Był sam... Zabrzmiał nagle dźwięk.
Był stąd... Kolejne słowa uderzyły niczym głaz znienacka spadający na dno groty.
W jego ślepiach żądza walki,
Ciało zaś spowijał mrok... Znów pauza. A echo na wpół śpiewanej, na wpół mówionej melodii niosło się po całej grocie.
Gdy wojownik przez noc zmierzał,
Każdy kroki jego znał,
Nawet martwe truchło zwierza
Byle dalej chciało gnać Zatrzymał się. Teraz już nawet marsz Maestra nie mącił dźwięku.
Budził przestrach, chociaż w głębi
Smok ten wcale nie był zły,
Chociaż wielkie, białe zęby
Przesiąkły czerwienią krwi

Łapy jego zawsze w biegu
Tam, gdzie smok kompanów miał,
Tam, gdzie jakiś członek stada
O swe życie w strachu drżał

Wielki w wojnie, lecz w pokoju
Jak wyrazić myśli swe?
Jak pokazać: Hola! Zaraz!
Warto przecież lubić mnie!

Zapach krwi i wielka blizna –
To pozory tylko li,
To znamiona poświęcenia,
Nie zaś znak, że w sercu kły... Zamilkł. Nawet on, Maestro, potrzebował chwili, aby znaleźć dla tej pieśni ciąg dalszy. A była... szczególna. Miała specjalny cel. Tym bardziej więc smok poczuł konieczność, aby przymknąć oczy i wziąć kilka głębokich wdechów. Aby zastanowić się: co zrobić, aby to jego dzieło było nadzwyczaj epickie...?

[Wieczna Perła]

   Nie wiedziała dokładnie, co ją podkusiło aby wybrać się w te rejony, a przynajmniej na początku. Teraz już stopniowo zaczynała rozumieć. Może chęć odkrywania? Ostatnimi czasy tereny Ognia zaczynały ją nudzić, stawały się zbyt monotonne. Wiele już na nich widziała, wiele razy leciała nad nimi. Poza tym, ostatnio aż tak o ten napad na Ogień się nie bała – mogła sobie pozwolić na więcej wolnego.
   Wtem, z jednej z jakiś grot wydobył się... śpiew? Ale czyj? I o czym? Nie słyszała wyraźnie słów, zwyczajnie głos. Warto sprawdzić. Zatrzymała się w półkroku. Ale... co jeżeli to jakaś pułapka? Może pewien intruz opracował sobie taką metodę wabienia ofiar? Chociaż... ma przecież Fio- obroni ją w razie czego, tego była pewna.
   Podchodziła ostrożnie, jakby nieufnie. Mimo, że im bliżej była, tym głos stawał się ładniejszy... nie ufała temu. Nawet zabójca może pięknie śpiewać- barwa głosu o niczym nie świadczy. Zaraz potem zaglądnęła do jaskini, której wnętrze oświetlił złocisty blask jej feniksa.
   Z jednej strony wiedziała, że spotka tu smoka, z drugiej... zaskoczyło ją to, że tu jest. Paradoks... Przyglądnęła się obcemu z lekką nieufnością. Nie wiedziała, czy ją dojrzał, czy ją usłyszał, czy może światło zwróciło jego uwagę- stała ledwie przy wejściu. Mogła się wycofać w razie czego, a im bliżej wyjścia, tym mniej korytarzowej przestrzeni do przebycia. Puszcza za nią była ogromna, z łatwością zgubiłaby tam pogoń.
   Już otwarła usta, aby zadać jedno pytanie, lecz pierwszy raz się powstrzymała. A może to organizm chciał jej ulec ten jeden raz? O, czy to znaczy, że reszta jej ciała też chciałaby posłuchać (rzecz jasna uznając, że dalej jej nie zauważył)? Usiadła więc pilnując, aby Fio coś nie strzeliło do głowy. Jak mu przeszkodzi, odda go Nauczycielowi...
   Niezbyt lubił podobnie spędzać czas wolny. Typowe chodzenie po nowych terenach. No, dla niej nowych. Mu te Ognia dalej się podobały. Ba, nawet nie rozumiał, czemu łazi po obcych terenach! Fakt, nie jest się przykutym do ojczystych ziem, ale jednak zawitanie na obce tereny z pobudek typu "Tamte widoki mnie znudziły, czas na nowe!" uważał trochę za bezsensowne. Chciałby dokładniej zrozumieć, jak monotonia krajobrazu może jej przeszkadzać...
   Kiedy tylko do jego uszu dotarł cantus, rozumiał zainteresowanie, jakim Aurum obarczyła tę grotę. Mmmm... pierwszy raz słyszał coś tak pięknego. Jedyne dźwięki, jakie można nazwać w miarę zbliżonymi, słyszał u feniksów podczas pory godowej, jak jeszcze był w gnieździe. Tia... dobre skojarzenie i porównanie... wręcz udane... Eh. Że też mało do tej pory przeżył...
   Jak tylko jego Domina zbliżyła się do groty, zajaśniał na całym ciele, aby odegnać mrok. Złoty blask piór kompana pognał szybko na nierówną walkę. Z początku przeważał nieprzyjazny mrok, lecz szybko został zepchnięty do defensywy. Po szybkiej, acz pełnej napięcia walce, ostatni batalion ciemności ostał się na tyłach jaskini, mniej więcej w miejscu externusa, ulegając złożonej armii światła Fio. Chciał to dokończyć, dobić, wygrać, lecz Domina go powstrzymała- tyle światła jej wystarczy. Ba, to nawet za dużo! Niechętnie więc ustąpił pola wrogowi, lecz niezbyt sporego- tyle, aby Domina ledwo widziała zarys samca.
   Siedział na skrzydle, czekając na rozwój sytuacji. Zdziwił się nawet, skąd tu taka cisza. Z tego co kojarzył, Aurum zazwyczaj rzucała pytankami jakie jej siedziały w głowie. Aż dziwne, że teraz było inaczej. Wychodziło na to, że nie tylko on chce poznać ciąg dalszy tej śpiewnej tyrady.

[Śpiewny Kolec]

Zbyt dobry miał słuch, aby przybycia nieznajomej nie odnotować – i zbyt byłoby mu głupio nie wiedzieć, kto właśnie wsłuchiwał się w jego śpiew, aby zignorować ten fakt. Znieruchomiał dotąd Maestro odwrócił się, wykonując zamaszysty ruch ogonem, i powoli, choć pewnie udał się w kierunku Bieli, zdając się być w wyjątkowo dobrym humorze. Złota sylwetka nie prezentowała mu się wprawdzie w całej okazałości – to za sprawą skąpego światła feniksich piór – wystarczyło jednak, żeby smok uzyskał pewność, że tej postaci jeszcze w swym życiu nie widział.

– Witaj! – zakrzyknął już z oddali, nie czekając na reakcję uzdrowicielki. – Nazywam się Maestro! – dodał, skłoniwszy się przy tym nisko, jak miał w zwyczaju. Od teraz złote oczy wpatrywały się w przybyłą przez dłuższą chwilę, jakby zielonołuski chciał wybadać, czego mógłby się spodziewać po Bieli.

– To jest specjalna pieśń, więc nie zdradzaj nikomu – kontynuował, zatrzymawszy się niedaleko przed smoczycą. – Opowiada o pewnym smoku, przygotowuję ją na szczególną okazję. Nazwałem tę pieśń "Balladą ostępów"... i jeszcze jej nie skończyłem – podkreślił, mrugnąwszy porozumiewawczo ślepiem. – Ach! – zakrzyknął... i nagle u jego boku pojawiło się niewielkie, acz całkiem silne, złote światełko. Światełko, które sprawiało, że smoki wreszcie mogły widzieć dokładnie swoje pyski.

– Tak lepiej – stwierdził z uśmiechem. – Przerwa na pewno dobrze mi zrobi, wiec porozmawiajmy. Pewnie zimno cię ściągnęło do tej groty, co nie? – zapytał, nie odrywając wzroku od Bieli. I pozwalając, żeby teraz to ona przejęła inicjatywę.