Ciemna Grota

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

"Nie wiele, jestem tu aby się uczyć, wiedza na ten temat jest znikoma, ale myśle że moje spostrzeżenia pomogą mi dojść do końca twoich nauk." Nie musiał się długo zastanawiać, nikt inny oprucz nauczycielki nie mógł go przecież odwiedzić. Tym bardziej po jej słowach już był pewien że doświadczenie z tego dnia da mu wiedzę na następne wyzwanie. Po chwili pociągnął dalej. "Myślę, że maddara to moc naszego serca. Odzwierciedlenie uczuć i naszego charakteru. Mniemam że jest ciężka do opanowania i wiele czasu zajmie mi jej zrozumienie. Maddara jest z nami od dawna, już jak byłem małym pisklaczkiem wyczuwałem ją w powietrzu, jakby żyła w każdym z nas. Sam miałem sporo razy do czynienia, nie wątpie że mam coś w sobie, nawet bez nauk pamiętnego wieczora w jaskini przywołałem wiatr, ze strachu, chcąc bronić własnego życia. Chciałbym jej używać tylko dla dobra innych smoków nigdy by robić nią krzywdę. Prawdziwa maddara jest tylko wtedy kiedy używamy jej w geście dobrych zamiarów, przynajmniej ja tak uważa. I mówić mógłbym dużo, ale to nie moja rola." Zmierzył cienistą wzrokiem czekając na jej definicje maddary.

___Zdecydowanie nie wyglądała na zainteresowaną, gdy słuchała tego, co mówił samiec. Była znużona, ale słuchała uważnie. Nigdy nie lekceważyła tego, co ktoś mówił, bo to sporo sugerowało. Jaki charakter ma smok, jak postrzega świat – a czasem nawet można wyczuć pewne lęki, słabości lub inne aspekty osobowości.
___~ Nie, to także twoja rola. Muszę wiedzieć, ile informacji posiadasz, więc mów wszystko. ~ Musnęła jego umysł mentalnym przekazem, uśmiechając się drwiąco, gdy samiec wspomniał o używaniu maddary w celach pokojowych. Kolejny smok, którego powinna trzymać jak najdalej od swojej córki, bo nic dobrego jej do umysłu nie wpoi. Smoki i ich misje pokojowe... To nawet nie są smoki, nie są drapieżniki, tylko ślepe owce wierzące, że dobroć w ich sercu zmieni ten wypaczony, pełen goryczy, niesprawiedliwy świat.
___~ Nie wspomniałeś o tym, że maddarę stworzyła Naranlea, którą wy nazywacie patronką magii. Dodatkowo, każdy smok ma w swoim ciele swoje własne, unikatowe źródło, z którego czerpie maddarę. Im więcej jej używasz, tym bardziej męczysz swoje ciało i umysł, więc nie nadwyrężaj swoich magicznych zdolności. Zwłaszcza, gdy nie jesteś czarodziejem. ~ Zakończyła, po czym wypuściła powietrze z płuc.
___~ Skup się, wycisz, odsuń na bok niepotrzebne myśli. Wejrzyj wgłąb siebie i spróbuj odnaleźć swoje źródło. Podążaj za wibracjami magii. Gdy już je znajdziesz, opisz mi jego wygląd, czy ma jakąś temperaturę. ~ Poleciła, czekając, aż Nocny zabierze się do pracy. Wolałaby przekazywać wiedzę wojownikowi, łowcy, albo czarodziejowi... Bo Piastuni nie byli w jej mniemaniu potrzebni stadu, a poglądy samca na temat świata sugerowały jej, że zamierza on zajmować się młodymi smokami. Co wywoływało w niej automatyczne znudzenie i nutę antypatii.

Pomimo tych dziwnych gestów samicy które były jego zdaniem nie na miejscu skupił się wyciszając umysł. To było niezmiernie łatwe bo czarno łuskowaty od dawna medytował w jaskiniach takich jak ta. W końcu był po części smokiem jaskiniowym, okoliczności mu sprzyjały. Problem był w tym że nic nie widzial, była cisza i niczym nie zmącona ciemność. "Czuje chłód... " Powiedział z powagą pewnym tonem.
"Widzę wszechogarniającą ciemność" Po chwili dodał jeszcze mocniej się skupiając. "Jest idealna cisza która powoduje w moim wypadku poczucie spokoju i bezpieczeństwa. Jak niewidzialna bariera która oddziela mnie od reszty świata." Skupienie było nader mocne, instynkt wyważony i dobrze wyćwiczony w końcu od pisklaka ufał tylko jemu i nigdy się nie rozczarował. "To co widzę nie ma kształtu, ani barwy, ani zapachu, nie wydaje dźwięku jest wszechobecne we mnie, nie wiem czemu i po co, ale tak jest. " Dokończył, ale nie otwierał ślepi, on mógłby wsłuchiwać się w siebie dniami i nocami. Żył w harmonii i starał się zawsze kierować sercem, najpewniej to one podpowiedziało mu wypowiedziane słowa, ale dlaczego?
Czyżby źródło smoczej maddary było tak wielkie i zgrane z umysłem samca że było nie widoczne, a może był właśnie w samym środku żródła spowitego mrokiem jego dziwacznej duszy? Jego maddara była bez wątpienia specyficzna i wyjątkowa. Czyżby takiej odpowiedzi oczekiwała nauczycielka, tajemniczości, mroku i chłodu. Innym pewnie by to przeszkadzało, ale dla Nocnego to był największy skarb....

___Z trudem powstrzymała się od przewrócenia ślepiami, słysząc co wygadywał smok. No ale niech mu będzie. Samica zaczekała, aż Nocny zakończy swój krótki monolog, po czym znowu zabrała głos, muskając umysł smoka swoim mentalnie przekazywanym głosem, przekuwanym w słowa i zdania.
___~ Bo tak to wygląda u każdego smoka. Magia jest w całym smoczym ciele. Musisz znaleźć źródło o konkretnej formie, aby móc z niego czerpać maddarę. Z nicości, którą opisałeś nie uda ci się cokolwiek zrobić. Szukaj dalej. Gdzieś w twoim ciele jest miejsce naładowane znacznie większym ładunkiem magicznym. Właśnie to musisz znaleźć, jeżeli chcesz przejść do następnego etapu. ~ Wytłumaczyła ze spokojem, znowu pochłaniając się w błogiej ciszy. Czy Nocny będzie próbował upierać się przy tym, co powiedział, czy posłucha bardziej doświadczonego smoka, który co prawda czarodziejem nie był, ale używał magii przez całe życie?

Adept posłuchał nauczycielki i zaczął szukać. Trochę to trwało ale w końcu coś zauważył. "Czuję nadal zimno, widzę..." Zaczął myśleć jak to w ogóle opisać."Widzę... Ciężko to wytłumaczyć jakby...kulka, potem gwiazdka a teraz myszka... " Odpowiedź była co najmniej dziwna, czyli źródło wiecznie zmieniająca kształt, tylko czemu? "Jest zielone i błyszczące, w sumie nadal nie pachnie, jeżeli chodzi o odgłos to taki płonący ogień. Trzask jak z ogniska. Niby płonie, ale jest zimne... Dziwne. " Z tego wszystkiego samczyk usiadł. Co to mogło znaczyć?

___Łowczyni nie zareagowała, nie kiwnęła nawet łbem. Po prostu przeszła dalej, skoro samiec odnalazł już to, czego szukał. Najwyraźniej jego maddara była dosyć twórcza i lubiła przybierać różne formy – ale, co za tym szło, mogła być wyjątkowo kapryśna.
___~ Teraz wyobraź sobie dowolny twór. Coś prostego. Nadaj mu wszystkie niezbędne właściwości. Wielkość, kształt, fakturę, zapach, smak, kolor, ciężar. Określ też, w jakim miejscu ma się pojawić. Potem nie rób nic więcej, po prostu utrzymuj wyobrażenie w swoim umyśle. ~ Poleciła, czekając. To mogło trochę potrwać. Tylko najlepsi czarodzieje potrafili stworzyć idealny twór w ciągu kilku uderzeń serca. Młody smok, który po raz pierwszy tego próbuje może poświęcić na to naprawdę sporo czasu, bo ciągle może o czymś zapomnieć, lub coś zgubić po drodze.

Adept jeszcze raz zamknął oczy i pomyślał, co mógł sobie wyobrazić. Kim zawsze chciał być? Chciał być smokiem kamiennym, mądrym, dumnym, z dobrym sercem.
Wyobraził sobie siebie w dorosłości dosłownie. Był lekko większy niż on, był czarny z ostrymi twardymi łuskami. Nie pachniał, no może lekko dziwną świeżością. Sam no nie próbował go więc smaku nie było, chociaż najpewniej jakby go polizał to poczułby metalowy bezsmak. No kolor wiadomo, czarno-szary, oczy jeszcze bardziej srebrne, wszystko co do szczegółu. Może to dlatego że już nie pierwszy raz sobie to wyobrażał. Ciężkość, no był bardzo ciężki w końcu chciał bronić innych więc do tego przydadzą się grube ociężałe łuski, spore szpony i kły. Miał być dumnie wyprostowany i strasznie poważny. Wszystko to przekuło się w jego wyobrażeniach w wielką moc i siłę. Ale czy się udało? To tylko oceni nauczycielka. No cóż puki co minęło z 20 uderzeń serca, smok szybko załapał, ale aby wytworzyć wszystkie te szczegóły to trochę potrwa. Dopiero po paru następnych minutach coś się zaczęło dziać dokładnie przed nim, tworzyć... Coś wielkiego, dostojnego tak jak sobie wyobraził, nie lubił iść na łatwiznę i się nie podda puki całe jego wyobrażenie nie stanie przed nim. Uparcie dojdzie do celu chociażby miał z wycieńczenia paść.

___Łowczyni także była skupiona, by wyczuwać wibracje maddary i na ich podstawie móc stwierdzić, gdzie samiec popełnia błędy. Nie była czarodziejem, ale miała trochę księżyców na karku. Dzięki temu była w stanie stwierdzić na podstawie aktywności energii, o czym uczniowie zapominają. Dlatego też nic nie mówiła, miała zmrużone ślepia. Czekała, obserwowała, analizowała.
___W końcu syknęła, kręcąc z dezaprobatą rogatym łbem. Jeżeli Nocny sądził, że mu się uda, to znacząco się przeliczył. Nie, nic się nie pojawiło. Absolutnie nic. Nie minęło nawet tych kilka minut, bo to i tak było zdecydowanie zbyt długo.
___~ Powiedziałam wyraźnie, że masz wyobrazić sobie coś prostego. Kamień. Pióro. Liść. To twoje pierwsze podejście do maddary, więc nie oczekuj cudów. I pamiętaj o absolutnie wszystkich szczegółach, o jakich wspomniałam na początku, jeżeli chcesz cokolwiek osiągnąć. Gdy już to zrobisz, sięgnij po cząstkę maddary ze swojego źródła i wyślij ją korytarzem do umysłu, by wyobrażenie stało się rzeczywistością. Oraz umieść je w konkretnym miejscu. Jak daleko od ciebie, jak ustawione. To cholernie istotne. ~ Wyjaśniła ze spokojem, wypuszczając powietrze z płuc. Nauka magii zawsze potrafiła być męcząca. I długa.

// Ooo wybacz już będzie teraz dobrze ;)

Adept nie zniechęcał się nieudaną próbą, zrobił jak poleciła mu nauczycielka. Może na prawdę młody za wiele od siebie wymagał. Wyobraził sobie tym razem czarne piórko, szczegółów nie było wiele, skupił się na kolorze, miało być dosyć sztywne.
Tak jak za pierwszym namysłem nie miało pachnieć, piórko wielkością przypominające jego przedni szpon czyli nie wielkie lecz długie. Piórko jak to piórko lekko miało przypominać smoczą łuskę, będzie trochę ciężkawe, ale to pewnie dlatego że miało być dosyć masywne. Położenie które było wspomniane przez smoczycę też oczywiście pojawiło się w umyśle smoka, piórko miało być tym razem dokładnie nad jego pyskiem, przed ślepiami. Ciekawy rezultatu samczyk starał się przekuć myśli w maddare, zaczerpnął kłębek mocy dziwnej magicznej kuleczki i przesłał ją drogą prosto przez serce do umysłu, miał nadzieję że rzecz natchniona będzie nie tylko maddarą ale też i uczuciami które były w tej chwili bardzo spokojne, no smok był bardzo skupiony a umysł był na prawdę bardzo czysty, może aż za bardzo.

___Po raz kolejny adeptowi się nie udało. A przynajmniej nie w pełni. Wyobrażone przez niego piórko faktycznie zaistniało. Ale zaledwie na jedno uderzenie serca i w postaci drgającej iluzji, która po chwili rozpłynęła się w powietrzu. Łowczyni nie odzywała się przez pewien czas, obserwując adepta beznamiętnie.
___~ Za mało szczegółów. Przypomnij sobie to, o czym mówiłam wcześniej. I poświęć na tworzenie wyobrażenia więcej czasu. Musi być ono idealne, inaczej się nie pojawi. Tylko mistrzowie maddary potrafią stworzyć coś w pełni funkcjonalnego w kilka chwil. ~ Powiedziała chłodno, znowu pochłaniając się w ciszy. Nocny zdecydowanie nie miał talentu do tej sztuki i wątpliwym było, by w przyszłości osiągał w tym sukcesy. Cóż, czarodziejem na pewno więc nie zostanie, co do tego wątpliwości nie było.

Adept wziął głęboki wdech i jeszcze raz spróbował. Piórko miało być nie wielkie, czarne, dosyć sztywne, w kształcie łuski.
Pomyślał by było lekkie i na tyle charakterystyczne by łatwo można byłoby je zauważyć z odległości paru smoczych kroków.
Struktura... Jak każde piórko stworzona z mini włosków układających się pod skosem z prawej i lewej strony od boku do środka, tworząc jakby strzałe. Pachnieć miało tak jak wcześniej, czystą świeżością, smakować nie będzie no bo to trochę
nierealne aby ktoś próbował je jeść, najpewniej łaskotałoby w gardle i źle to by się skończyło. Tak czy owak pomyślał o wszystkich szczegółach które zaznaczyła w naukach cienista. Piórko nadal miało pojawić się nad jego pyskiem, piórka będzie lekkie więc nawet jak opadnie na jego pysk to nic się złego nie stanie. Pozostało teraz tylko przekuć to w wyobrażenie, młodzik ponyślał o korytarzu przez który przepuścił swoją maddare do umysłu, a tam starał się ją przekuć w realistyczne piórko. Pomimo nie udanych prób nie poddawał się, starał się bardzo zachować wszystko co mu nauczycielka nakazała. Może tym razem się uda?

___Wydawało się, że już-już się uda. Popełniał błędy, ale może wyciągał wnioski? Jak się okazało, nie do końca. Piórko faktycznie się urzeczywistniło, ale gdy Zmora spróbowała je dotknąć, jej palce po prostu przeszły przez twór.
___~ Talentu do tej sztuki nie posiadasz, ale bywa i tak. Nie nadałeś tworowi materialnej formy, dlatego znowu pojawiła się wyłącznie iluzja. Ale podstawy rozumiesz, możesz przećwiczyć to i owo samemu, by zyskać więcej wprawy. ~ Wyjaśniła, po czym wypuściła wolno powietrze z płuc. To chyba wszystko, a przynajmniej tak sądziła. Dlatego nie mówiła nic więcej, gotowa do odejścia.

Adept widząc, że to koniec pomknął obok nauczycielki, kiwnął jej łbem porozumiewawczo. Do każdego smoka miał szacunek, ale na słowa nie było czasu. Był jeszcze dziś umówiony z ognistą na naukę Wiedzy. Takim to szybkim krokiem minął smoczycę, rozłożył skrzydła, nabrał rozpędu i wzbił się w powietrzę. Wtedy pierwszy raz udało mu się wysłać wiadomość mentalną, krótką i zwięzłą. "W razie potrzeby przybędę..." Po tej krótkiej myśli, odleciał. Nawet sam nie wiedział, że przekaz wysłano w przestrzeń i wszyscy w pobliżu to słyszeli. Trzepot czarnych skrzydeł rozszedł się z powiewem, a Nocny szybko znikł w chmurach.

///dziękuję serdecznie (zt)

Dodano: 2017-12-12, 18:37[/i] ]
Jak widać los chciał by czarny samiec wrócił tu ponownie na nauki. Tym razem Nocny usadowił się wygodnie przed jaskinią. W środku było ciemno i spokojnie, ale na jego gust na fizyczne nauki te miejsce raczej nie bardzo się nadawało. Co innego ten kawałek terenu przed kamienistą jamą. Tutaj też dziś było wyjątkowo cicho i przyjemnie. Do chłodu raczej przywyknął, tak samo jak do smoków tu przebywających. Problem tylko w tym, że w sumie rzadko kiedy ktoś witał tak opustoszałe miejsce. Czarny nigdy nie pytał tych co zna co myślą o kamienistych zakątkach, ale sam uważał je za oryginalne i pełne wdzięku. Miały swój klimat to prawda, co więcej kojarzyła się samcowi z tą pozytywnie przetrwaną nauką u jednej z cienistych. Maddara od tamtej pory bardzo się przydała, było tak wiele możliwości w użyciu tak wielu tworów. Planował dziś nauczyć się następnych dwóch bardzo ważnych umiejętności, w tym celu właśnie myślą maddary przywołał w to wyjątkowe miejsce swoją siostrę. Kiedyś jak był mały obiecała mu szkolenie w pełnym zakresie, czyli wszystko co adept powinien potrafić. Oczywiście nie chodziło o same nauki, Nocny chciał opowiedzieć samicy o nowym bardzo ważnym w jego życiu wydarzeniu. Mianowicie o swoim dziecku z ognia i rozmowie z przedstawicielem tego stada. Jeszcze nic nie było do końca wiadome, ale łuskowaty gad był dobrej myśli...

Po kilku dłuższych chwilach czarny samiec mógł usłyszeć szelest skrzydeł, a potem zauważyć parę żółtych ślepi rozglądających się z ciekawością po grocie. Zaranna kroczyła energicznie po skałach, rozchlapując przed sobą morską wodę z licznych kałuż. Gdy spostrzegła brata podeszła do niego, uśmiechając się promiennie.
– Nocarz! Dawno się nie widzieliśmy. Co u ciebie? – zapytała, siadając sobie obok czarnego samca i owijając sobie łapy ogonem, niczym dziki kot. –
Masz jakąś sprawę, czy ot tak, szukasz chwili rozmowy? – była zaintrygowana wezwaniem od brata. Rzadko ktoś wyciągał ją spomiędzy leśnych gęstwin. Może powinna spędzać więcej czasu na wolnych terenach?

Młodszy smok popatrzył na samice, tak dobrze się czuł jak była blisko. Nie pozostawiając wątpliwości oznajmił. "Zaranna dawno się nie widzieliśmy. U mnie tak jak zawszę, małymi kroczkami do piastuna. Poza tym mam córkę u ognistych, nauczyłem ją chodzić, a niedługo nauczę ją biegać i skakać. Poprosiłem ciebie o spotkanie, ponieważ brakowało mi twojej obecności i też nie da się ukryć czas wykorzystać twoją propozycje edukacji. Dobrze wiesz, że pisklak to odpowiedzialność, a odpowiedzialność to wielka zależność umiejętności i intelektu. Drugim nie grzeszę, ale pierwsze trzeba szlifować i to dokładnie. Może miałabyś ochotę nauczyć mnie dziś skradania i śledzenia? Kiedy byłem sam polowanie nie było aż tak potrzebne, jak teraz kiedy będę miał do wykarmienia jeszcze Valerie...." Takim to taktem zakończył swoją wypowiedź, był tym wszystkim jeszcze bardzo podekscytowany i chociaż starał się trzeźwo myśleć, widać było po nim że znalazł swoją miłość w tym dziwnym i zimnym świecie. Chyba pierwszy raz czuł się tak spełniony i dumny z samego siebie. Życie szybko zmusiło go do dorosłości, ale jakoś nie było widać by Nocny był z tego powodu nie zadowolony, wręcz przeciwnie lekki uśmiech z jego pyska wcale nie znikał. Od pory wyklucia się córki każdy dzień był piękny i bardzo ważny. Czarny popatrzył na siostrę i chociaż nie rzadko się widzieli i nie byli zrodzonym razem rodzeństwem czuli się w swojej obecności jak swój ze swoim...

Faktycznie za dużo czasu spędzała siedząc w lesie z Azurą, bo jak można nie zauważyć, że powiększa jej się jej rodzina? Uch, musi zacząć częściej wychodzić do smoków. W jej żółtych ślepiach zabłysły wesołe iskierki, gdy Nocny zdradził, że jest teraz rodzicem. To czyniło ją... ciocią?
– Gratulacje braciszku. Mam nadzieję, że u twojej córki wszytko w porządku. Niech Immanor ma ją w swojej opiece, nawet jeśli nie jest w naszym stadzie. – powiedziała radośnie, obejmując go na chwilę skrzydłem. Domyślała się, że brat musiał znaleźć partnerkę w innym stadzie, bo nie pamiętała, by widziała go z którąś ze smoczyc Ziemi. Nie zamierzała jednak być wścibska, jak będzie chciał to sam powie.
– Oczywiście, z chęcią cię tego nauczę. To, co zacznijmy może od skradania? Opowiedz mi jak podchodzisz do zwierzyny. Zobaczymy co wiesz z teorii i potem uzupełnimy to praktyką. – powiedziała

Nocny cieszył się z entuzjazmu siostry. Sam również nie mógł wtrzymać z radości. Dzień był taki wspaniały i to w tak dobrym towarzystwie. Kiedy zielona go objęła wtulił się w jej pierś, brakowało mu tego, że matka wiecznie nie miała dla niego czasu, a Zaranna była chyba jedynym członkiem rodziny na którym tak bardzo zależało sacowi. O dziwo nie spytała z kim czarny ma pisklaka, w sumie to nie było istotne. W głowe by nie przyszło adeptowi, że Zaranna zna kogoś z stada ognia. Póki nie został spytany to nie chwalił się już tym co nauczył malutką. Nie był smokiem pysznym czy zuchwałym, lubił milczeć i pozostawać w charmonii. Medytacja się opłaciła, miał coś dodać, ale nowa nauczycielka ruszyła z pierwszą lekcją. Głupio byłoby nie odpowiedzieć więc szybko pospieszył pokazując mały kawałek swej ukrytej wiedzy. "Do zwierzyny trzeba podejść bardzo cicho ostrożnie najlepiej od tyłu. Wtedy nasze ciało jest poza zasięgiem ofiary. Myśle że najlepiej jest skrywać się w miejscu kolorystycznie i kształtowo podobnemu do otoczenia. W moim przypadku byłby to skalisty teren, a w twoim leśny. Ważny jest oddech i zapach, to też przecież można dopracować. Na przykład wyturlać się w trawie. Myśle jeszcze że istotnym czynnikiem jest ilość ofiar, ich wielkość, płeć. No wiesz... Jelonki i jelenie albo żubry. To takie ogromne zwierzęta i potrafią być niebezpieczne przy nieodpowiednich umiejętnościach." Przypomniał mu się żubr z misji, szary, martwy i taki ogromny..

Przysłuchiwała się uważnie, gdy jej brat opowiadał co wie o śledzeniu.
– Owszem, trzeba podchodzić ostrożnie to prawda. Ale czy najlepiej od tyłu, można by już się spierać. Tak jak powiedziałeś sporo zależy od terenu. Nie zawsze możemy polować w sprzyjających warunkach. W lesie liście zżółkną, opadną, a gdy spadnie śnieg, żarówo ty jak i ja będziemy łatwo widoczni. Można to jednak zniwelować kamuflażem, a przy dobrym śledzeniu, możemy łatwo ustawić się pod wiatr tak, by ofiara nas nie wyczuła. To zapach jest pierwszym co ostrzega o obecności, zarówno zwierzyny jak i drapieżnika. Na dodatek wielu roślinożerców ma szeroko rozstawione oczy, co sprawia, że nie widzą tak jak my, ale bardziej za siebie, a z przodu widzą ciemny pas. – powiedziała, chętnie dzieląc się tym co udało jej się zaobserwować podczas wielu godzin spędzonych w lesie. – Najważniejsze to oczywiście nie robić hałasu, przynajmniej do momentu, w którym jesteś pewny, że dosięgniesz jednym atakiem ofiary. – powiedziała i podrapała tył rogatej głowy szponem ze skrzydła. – Jak skradałbyś się wśród luźnych skał, w górach? Jak na prerii, wśród suchej trawy? A w lesie? Na co zwracałbyś uwagę w pierwszej kolejności w tych różnych otoczeniach? – zapytała, spoglądając z ciekawością na Nocnego.

/// soorka dopiero zauważyłem tu odpis ;)

Nocny popatrzył na nauczycielkę i nie trzymając jej w niepewności odpowiedział. "Cóż, wśród skał myśle że wtopilbym się łuskami w otoczenie. Schowałbym szpony, ogon przybity do podłoża. Wolne ruchy... W suchej trawie myśle, że też za szybko to bym się do zwierzyny nie zbliżał, sucha trawa lubi chałasować....W lesie sądze, że szybko bym się zwijał, najpewniej wyróźniałbym się z otoczenia. Zająłbym ofiare maddarą, na przykład liścuem, patyczkiem, ruchem kamyczka. Atak z nienacja. Przy każdym z przypadków zwróciłbym uwagę na rodzaj zwierzęcia, pogodę, ilość chałasu, ilość ofiar, czy jestem sam jako drapieżnik... " Nie chciał gadać w nieskończoność, więc dał szanse Zarannej by dopełniła jego wypowiedź, o ile to właśnie o to jej chodziło...

// ja też całkiem zapomniałam xP Jak ci nieodpisuję koło 3 dni to możesz spokojnie przypomnieć się na pw

Słuchała uważnie tego co mówił jej brat. Pokiwała twierdząco głową i uśmiechnęła się lekko.
– Dobrze kombinujesz. Jeśli środowisko jest niesprzyjające, wiele zależy także od umiejętności kamuflażu, ale o tym pogadamy później. – mrugnęła do niego. – Teorię jako tako znasz, a od samego gadania jeszcze nikt się niczego nie nauczył. Pomyślmy...– zamruczała, rozglądając się po grocie. – Zaczniemy od czegoś prostego na rozgrzewkę. Odejdę kawałek i odwrócę się plecami. Ty spróbuj podejść do mnie jak najbliżej czyniąc jak najmniej hałasu. – powiedziała i odeszła niemal na drugi koniec groty, dobry skok od niego, po czym usiadła tak, że mógł podziwiać jej kolce ciągnące się wzdłuż grzbietu. Ogon owinęła sobie wokół łap, czekając co i w jaki sposób zrobi Nocny.

W grocie panowała względna cisza, przerywana odgłosami kapiącej tu i ówdzie wody oraz cichym podmuchem powietrza wpadającym od czasu do czasu z zewnątrz. Droga między plecami Zarannej, a jej uczniem byłą usiana mniejszymi i większymi jeziorkami wody, a także stalaktytami i stalagmitami. Skały wydawały się dość stabilne, ale na wielu z nich można było ostrzec siatkę pęknięć. Większy nacisk lub nawet lekkie trącenie mogło spowodować ich skruszenie. Skały stanowiące podłoże w niektórych miejscach także nie wyglądały zbyt pewnie. Nie sprawiłby problemy, gdyby po prostu mógł po nich przejść, ale jeśli nie chciał hałasować, musiał stąpać uważnie i ostrożnie.

Jeśli siostra spodziewała się, że jej młodszy brat przejdzie sobie po skalach albo popłynie to chyba jeszcze dobrze go nie znała. Tylko co by tu... No i już po chwili wiedział. Jak wypali bez połamań to będzie jakieś święto. Nocny po cichu, bardzo powoli, krok za krokiem doszedł na lekkie wzniesienie. Pilnował dokładnie omijając pęknięć, wpierw sprawdzał podłoże jedną łapą, potem drugą dopiero wtedy ciągle z ostrożnością ciągnął się dalej. Był skulony do ziemi by nie robić oporu powietrzu przemykającemu przez jaskinie. Swoje łuski też przychylił do ciała wtedy nawet jego oblicze zrobiło się bardziej zakamuflowane w skałach. Miał nadzieję, że o niczym nie zapomniał. Wziął wdech by i powietrze z jego pyska go nie zdradziło. Napiął wszystkie mięśnie by zrobić to szybko. Dosłownie kiedy był o ogon od końca skały skoczył w przód bardzo delikatnie, można było powiedzieć że położył się na wietrze z rozprostowanymi skrzydłami. Bez ryzyka nie ma wyników. Szpony ustawił tak by nie rysneły podłożaa, nic nie spadło i żaden kamyczek nawet się nie poruszył. Dobrze że był ten wiatr, a czarny znał dobrze jego prądy. Tak jak kiedyś się uczył, dał się niemu ponieść. Wszystko byłoby dobrze gdyby nie te wyrostki z ziemi i z sufitu. Większość dała się ominąć, ale był jeden problem przy końcu na samym środku była skalaktyta. Tu też samczyk nie szczędził pomysłowości. Zniżył lot ,schował skrzydła i siuu w dół. Prawie perfekcyjnie, wypiął szpony do siostry i wtedy dopiero zrozumiał że pędzi za szybko, wyszło tak że wpadł na nią, dokładnie na jej grzbiet. Niespodzianka! Ale wyszło nie ma co... Pytanie tylko czy Zaranna się tego spodziewała? Jak nie padną to będzie cud. Jak nauczycielka to oceni? Przy samym końcu wpadł na jeszcze jeden głupi pomysł, aby nie poobijać zielonej, w powietrzu ostatni raz machnął skrzydłem wytracając prędkość niestety z sporym hukiem. Koniec końców szpony dotknęły zielonej ale nie robiąc jej krzywdy, to tylko trening. Dosłownie sobie na niej wylądował.

Smoki Wolnych Stad

Ciemna Grota

Chcesz dołączyć do gry?

Rejestracja

Logowanie

Kto jest online

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu