Kwiecista polanka

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Madre pisklę kiwnęło łbem oparła łapki na łapie smoka i spojrzała mu w oczy. Na swój sposób przeprosiła, podrapała go po łapie małymi pazurkami by zniżył łeb, aby mogła go polizac i przytulic. Pisklę było tyle czasu samotne a teraz domagało się uwagi. Może podświadomie bała się kolejnego porzucenia.

Smok chyba wiedział o co chodziło samiczce, sam kiedyś prosił o uwagę, niestety skończyło się to dość katastrofalnie, tak bardzo to się na nim odbiło, że uciekł z leża i już od tamtej pory nigdy nie poczuł się kochany. Czuł się niczyj, tak chyba najczęściej czują się znaleziska z poza barier. Ale tym razem wcale nie musiało tak być, teraz wszystko zależało właśnie od tej decyzji. Nie było powodów by czynić inaczej, oboje bardzo się kochali, a to najważniejsze. Samczyk nie czekając ani chwili dłużej zniżył pysk by młoda mogła czynić to co uważa za słuszne, to taki mądry pisklak, wiadomo po kim. I chociaż maluch nie był do końca jego to spokojnie znajdował w jej zachowaniu swoje cechy i bardzo się z tego cieszył. Pysk znowu się lekko rozchmurzył i smok liznął parę razy białe futerko córki. Potem przytulił ją skrzydłami do swojego pyska tak by ich spojrzenie nadal trwało jak przedtem. Kontakt wzrokowy dla Nocnego był na prawdę ważny, w sumie od kąt pamięta nie spuszczał z kompana ślepi. To znaczyło o szacunku i uwadze smoka. "Kocham cię" Z emocji tylko tyle dał rade powiedzieć.

Wtuliła się w niego patrząc w oczy. Gdyby umiała zapewne powiedziała by jak bardzo go kocha. Ale są przecież inne sposoby, zwłaszcza jeśli chodzi o pisklaczka. Objęła jego pysk i Wtuliła się zamykając ślepka. Chyba czuła że z ojcem mają podobną historię. Chciałaby mu pokazać jak bardzo go kocha ale była taka mała i tak niewiele umiała.

Nocny zmierzył malutką wzrokiem, była taka malutka, ale kochała tak bardzo że nawet martwy by to poczuł i zauważył. Możliwe że w jakiś sposób wzajemnie się dopełniali. Oba smoki pragnące tylko jednego miłości i wsparcia. To właśnie otrzymali od siebie nawzajem, połączyła ich nietypowa więź, która nie miała szans zgasnąć, tym bardziej że co parę minut tkwili w swoich objęciach. Jakby nie mogli żyć bez siebie nawet ten jeden księżyc, to wyglądało tak uroczo.

Mała zaczęła go "podgryzać" chciała się bawić. No co zrobić maluch był pełen energii zwłaszcza w nocy. I jak by go teraz uspokoić. Może zmęczyć, może ukołysać. A może młodej było zimno. Kichnęła cicho, potem znowu. Może coś jej dolegało.

Młody ojciec musiał jakoś uspać swój maleńki skarb. Wziął więc pełną energi samiczkę w skrzydła, usiadł i zaczął ją kołysać. Jakoś nic innego nie wpadło mu do głowy. Nie znał żadnej melodii by zanucić, wtulił jedynie pysk w białe ciałko. Może tyle wystarczy. Nie miał jakoś o tej porze żadnych pomysłów, sam był już zmęczony i jak Valeria nie zaśnie to chyba czarny prędzej padnie z zmęczenia.

Pisklak z dnia na dzień powoli rósł. Teraz, piątego dnia życia domagał się większej uwagi. Roznosiła ją energia. Poszła sobie przed siebie. chodziła sobie wokół ojca, gdyby umiała to by pewnie biegła. Albo chociaż gwizdała, czy cokolwiek innego, no musiała rozładować tą energie. No więc chodziła wokół ojca coraz dalej aż znikła mu z oczu a on jej.

Ojciec poszedł spokojnie za Valerią, wiadomo było że chodził szybciej niż ona mogłaby biec. A że nie umiała to zadanie było banalnie proste. Nie minęły nawet dwa mrugnięcia powiek, a samczyk był już obok córki. Nie miał nic przeciwko spacerom, wręcz przeciwnie bardzo lubił chodzić i latać, ogólnie uwielbiał podróżować. W tym miejscu był dopiero drugi raz, więc nic nie zaszkodzi trochę pozwiedzać. Ciekawość pierwszy stopień do bogów, ale z Nocnym nic jej nie groziło. Nie było chyba na wspólnych ziemiach drapieżnika który dałby radę zaszkodzić czarnemu. Nigdy nie natknął się na taką sytuację, ale warto tu wspomnieć o jego pierwszej misji z martwymi wrogami. Walka się udała, a gorzej na pewno nie będzie. Żadnych zbiorników wodnych nie było w pobliżu, ani nor, ani dołów. Spokojnie można było powiedzieć, że podłoże było proste jak w pysk trzasnął. Ciemny pysk węszył za czymś ciekawym, ale w powietrzu unosiła się tylko ta mdła słodycz kwiatów. Dla kogoś z doskonałym węchem to nie było nic przyjemnego. Krok za krokiem, łapa za łapą, a łąka jakby nie miała końca. Popatrzył na białą smoczycę, było tak cicho. Gdyby tylko mógł nigdy nie wypuściłby jej z objęć skrzydeł, niestety prawda była bolesna, bo kiedyś każdy pisklak wylatuje z gniazda. Młody adept spuścił smutno wzrok, dlaczego czas tak szybko mija...

Valeria spojrzała na ojca, pisnęła zwracając na siebie uwagę ojca, chciała go pocieszyć. Spokojnie zmieściła się pod nim łaskotała skrzydłami, nie rozumiała dlaczego ojciec się zasmucił. Kochała go i chciała by był szczęśliwy, szkoda tylko że nie umiała mówić bo wtedy było by łatwiej. Ale trzeba było sobie inaczej poradzić...

Nocny popatrzył na córke, szybko przyjął wezwanie do wspólnej zabawy. Turlali się razem przez różnego rodzaju kwiaty. Było tak radośnie, a słońce tak pięknie świeciło na niebie. Wziął młodą na swoją klatke piersiową leżąc na grzbiecie, tylko z nią potrafił szczerzę się śmiać. Jak malutki pisklaczek pragnący zabawy w nieskończoność. Razem wyglądali tak słodko, tak bardzo się wzajemnie kochali. Nie było nikogo ważniejszego niż Krwawa i córka. Oddałby dla nich wszystko co ma by byli szczęśliwi. Obecność białem uszczęśliwiała czarnego do łez. Gdyby tylko potrafił zatrzymałby czas by już zawsze tkwić z swoim skarbem na kolorowej łące ogrzewani tymi lekkimi ciepłymi promyczkami.

Spędzony czas z ojcem był dla niej wspaniały, niestety, nic nie mogło wiecznie trwać. Trzeba było wracać do domu, do matki. Nie chciała. Na pewno będzie za nim bardzo tęsknić, na szczęście teraz będą spędzać ze sobą o wiele więcej czasu ucząc się. Mimo ze jeszcze była z ojcem nie mogła się doczekać następnego spotkania. Kochała go tak bardzo, chciała być z nim już do końca, tylko to chyba było ciut nierealne.

(zt)

Dumny z córki smok odprowadził córkę, aż do granicy z ogniem. Z tam tond samiczkę odebrała matka. Dla niego też rozłąka była bardzo trudna, ale już pocieszał się następnym spotkaniem. Nauka pisklaków i to jeszcze swoich wybitnie go uszczęśliwiała. Wtedy też dowiedział się, że ich rodzina niedługo się powiększy. Cóż, za nietypowy przebieg sytuacji. Lekko się zdziwił, dopiero co ukochał jedną córkę, a tu już następne jajo w drodze. W sumie czym więcej do kochania tym lepiej, jego serce było tak wyjątkowe że ciepła wystarczy dla każdego. Valeria na pewno jest i będzie kimś wyjątkowym dla czarnego, w końcu to jego pierwsza córka. Oczywiście starać się będzie traktować po równo, ale jak wyjdzie to się dopiero okaże... Liznął swoją malutką smoczycę i dał jej odejść z matką, dopiero jak smoczycę znikły mu z pola widzenia sam odleciał w kierunku swojego legowiska. Musiał przygotować się na nauki, to będzie dopiero drugi raz.... Oby wszystko się udało.
/// (ZT)

Dodano: 2018-05-03, 18:03[/i] ]
Tym razem pojawił się tu by spotkać się z bratem, którego nie widział już taki szmat czasu. Martwił się o niego, ale dziś go ujrzy, przytuli, ciekawo czy mocno się zmienił? No chyba o nim nie zapomniał, samotnik czy nie to nadal rodzina. Miał mu tyle do opowiedzienia, tyle do pokazania. Szkoda, że nie mógł zobaczyć jego dzieci, ciekawo czy Grzmot ma wlasne pociechy? Nocny przyleciał tu ciągle rozmyślając o czerwonym samcu. Ich relacje raczej niczym nie powinny się różnić, to nie ich wina to co się stało ma wygnaniu, prawda? Był taki podekscytowany, wspaniała odskocznia i pocieszenie po ostatniej wielkiej tragedii. Potrzebował teraz sporo wsparcia, łapy pomału dotknęły ziemi, a Shadows rozejrzał się w koło. Była ładna pogoda i prawie środek dnia, zastanawiał się jeszcze czy pozna Krwistego, na pewno tak! Bez wątpliwości, a czy czerwony pozna młodszego braciszka? No, chyba tak, chyba? Na pewno bez wątpienia! Piastun usiadł na trawie myśląc o tym spotoaniu, to będzie wielka ulga kiedy dowie się, że Czerwony dobrze wobie radzi poza barierą, bo to najważniejsze.

Nocny wezwał mnie na Kwiecistą Polankę, chciał się spotkać. Nie widzieliśmy się już duży kawał czasu, ciekawe czy działo się u niego coś ciekawego. Mam mu trochę do opowiedzenia, ale czy na pewno chciał się zobaczyć, żeby pogadać, a może miał mi coś do powiedzenia, coś do powinienem wiedzieć.
Trochę głupio, że jeszcze nie poszedłem do Erycala, nie odzyskałem głosu. Muszę się za to zabrać, ale to później, teraz spotkanie z bratem. Żółta twarz nie wisiała jeszcze na samym środku nieba, więc była to odpowiednia pora, aby się tam udać. Przeleciałem przez prawie całe tereny ognia, bo byłem dosyć daleko granicy i w mgnieniu oka znalazłem się na terenach wspólnych. Trochę zajęło dolecenie nad kwiecistą polanę i znalezienie Shadowa, lecz podejrzewam, że nic się z tego powodu nie stało. Wylądowałem niedaleko niego, uśmiechając się podszedłem bliżej.
~ Cieszę się, że cię widzę! Ile to już księżyców minęło?

Młody piastun bardzo ucieszył się widokiem brata na wspólnych terenach i nic się nie zmienił. Na szczęście Shadowsowi nie przeszkadzał jego myślowy ton, to przecież nadal jego brat. Najważniejsze było, że stał przy nim cały i zdrowy. "Hej, wiesz nawet nie wiem ile już minęło. Dużo czasu...za długo." Lekko głośniej niż zwyczajnie, miał już taki poważny i chłodny ton. Ale jednak pobiegł od razu w jego stronę obejmując go skrzydłami. Był prawie w jego wzrostu, więc spokojnie zakrył Czerwonego ciemnymi skrzydłami. Zetknął się z nim pyskiem zamykając ślepia, trwał tak w ciszy. Tak bardzo się cieszył. "Ostatnio moja córka zmarła, ale na pewno by ciebie polubiła." Ledwo to powiedział, ale chciał mieć to za sobą. To był ciężki temat, nie miał kto go za bardzo w tym wesprzeć. Dobrze, że się spotkali, że znowu byli razem. Nie chciał go puszczać, wyszeptał. "Jestem już piastunem ziemi, brakuje mi ciebie. Jak się czujesz? Może czegoś potrzebujesz?" Póścił pomału smoka siadając naprzeciwko, teraz na pewno wszystko będzie lepiej. Nadal bił dziwną niską temperaturą, ale taki już był. Nie można było tego zmienić, był dzięki temu bardziej rozpoznawalny.

Smoczyca znalazla się tutaj w jednym celu. Wezwała jedną z młodych smoczyc ze stada Ziemi, dokładnie Maestrię Kreacji. Polecono jej tą smoczycę jako nauczycielkę. Trzeba się rozwijac, doskonalić swoje umiejętności. Szczególnie zainteresowana była nauką sledzenia. wylądowała na kwiecistej polance i usiadła sobie zadowolona na środku. Kiwnęła łbem obecnym tutaj smokom i czekała podekscytowana. Gdzie ona jest.

Usłyszała wezwanie i nie wypadało go zignorować. Udała się więc do Dzikiej Puszczy, aż na samą kwiecistą polanę. Rety, o tej porze roku była faktycznie śliczna! Przemierzała pole kwiatów, wdychając ich zapach prosto do nosa. Niektóre haczyła pyszczkiem, aby się lekko uśmiechnąć. Zdecydowanie wolała tę porę roku. Choć urodziła się w zimie.
Nadrobiła dzielącą ją z Ognistą Łuską odległość. Ku jej zaskoczeniu, to była ta samica spotkana na granicy. Niezbyt wylewna. Czego chciała? Przyjrzała się jej podejrzliwie oraz nieco krytycznie. Ostatecznie jednak powitała ją lekkim uśmiechem. Nie miała powodu do agresji względem czerwonołuskiej.
– Wzywałaś mnie? – zapytała, jednocześnie prosząc o wyjaśnienia.

-Tak, przepraszam jeśli w czymś przeszkodziłam. Potrzebuję pomocy, a podobono niedawno awansowałaś na dorosłą rangę. – Odpowiedziała z lekkim uśmiechem. Starała się być spokojna, w końcu ich stada łączył obecnie sojusz. – Ale do rzeczy. W stadzie Cienia cięzko o naukę, a potrzebowałabym nauki podstaw śledzenia. Czy mogłabym cię prosić o pomoc? Moge się jakoś w przyszłości odwdzięczyć. – Próbowala przekonać smoczycę.

– Tak, zgadza się.. – odparła, nieco zdziwiona z jaką prędkością roznoszą się wieści. A może to mama pochwaliła się przywódcy sojuszniczego stada. Nie wiedziała o ich spowinowaceniu. Tak jakby. – Jasne. W naszym wspólnym interesie jest aby smoki z sojuszu były zdolne do polowania i walki. Nie musisz mi się odwdzięczać.
Usiadła, skoro miały wpierw rozmawiać. Tak preferowała, wszak po co miała popychać uczennicę na jakieś zadania o których mogła nie mieć pojęcia? Lepiej zacząć od podstaw, a także – tym samym – teorii.
– No to może mi powiedz co według Ciebie jest śledzeniem? Na czym polega? Na czym trzeba się skupiać? – zagadnęła, by zorientować się ile samica wie, a ile musi się nauczyć.

Smoczyca kiwnęła głową obserwując przez chwilę grzywę Maestrii. Może to nie pierwszy raz kiedy widzi takiego smoka ale było to dla niej coś niesamowitego. Wzięła głęboki oddech i zaczęła odpowiadać.
– Śledzenie jest umiejętnością podążania za zwierzyną która gdzieś nam czmychnęła chociaż nie do końca. Podczas walki może się przydać podczas podążania za zbiegłym przeciwnikiem, ale to chyba raczej tylko w razie wojen jeśli ktoś jest takim tchórzem że ucieka a wojna odbywa się na śmierć i życie co ze smokami stąd chyba rzadko się zdarza. Dodatkowo wydaje mi się że przydaje się kiedy zauważymy czyjąś obecność na patrolach. Trzeba umieć czytać ślady i wiedzieć w jaki sposób za nimi iść. Są to takie ślady jak odciski łap, zapach, resztki futra, otarte drzewa. Wszystko zależy od tego za czym podążamy. Trzeba zrobić to w taki sposób by cel się nie dowiedział – Zrobiła sobie chwilę przerwy żeby zastanowić się nad drugą częścią pytań zadanych przez smoczycę. Dopiero po chwili zaczęła opisywać swoje myśli.
-Wydaje mi się że trzeba iść cicho i bezszelestnie po śladach. Trzeba mieć dużą wiedzę na temat tego jakie stworzenia zostawiają jakie ślady. Dodatkowo trzeba mieć dobre rozeznanie w kierunkach oraz iść pod wiatr żeby nie zostać wyczutym. Na pewno trzeba utrzymywać odpowiednią odległość w zależności czy mamy cel dopaść, czy tylko dowiedzieć się w jakim kierunku idzie i co robi. Zależy to od celu w jakim śledzimy daną osobę, tak przynajmniej mi się wydaje i mam nadzieję że przynajmniej w części odpowiedziałam dobrze

Słuchała jej monologu i kiwała co jakiś czas głową. Z grubsza mówiła dobrze, a to najważniejsze.
– Nie będąc łowcą trochę ciężko odróżnić dzika od pekari. Albo jelenia od łosia. Trzeba sporo praktyki, a poza łowcami nikt nie przebywa tak długo w terenie. – Odparła. – No dobrze, to zacznijmy.
Powołała do życia całkiem sprawną iluzję przy użyciu swojej maddary. Sceneria niewiele się zmieniła, w końcu były w lesie toteż bardzo odpowiadał tutejszy klimat i okolica. Samica jedynie sprawiła, że do nozdrzy Ognistej Łuski dotarła woń żubra. Bardzo ulotna, ciężko powiedzieć czy zwierzę poszło na wschód czy na północ. Prawdopodobnie przy linii drzew znajdującej się na skraju polany mogłaby adeptka odnaleźć dodatkowe wskazówki, o ile by wiedziała gdzie – oraz jak – tego poszukiwać.
Kiwnęła głową. Raz, raz, do roboty!

Smoczyca zadarła lekko łeb do góry. Wciągnęła swoim noskiem powietrze kilka razy i odetchnęla nim. Zapach mięsa. Żubra w tym przypadku. Czuła dość ciekawy zapach, jakby grubszej sierści. Ale na samą myśl ślinka jej pociekła. Ale trzepneła głową i ruszyla powoli za zapachem. Szła bardzo wolno. Delikatnie kładła łapy na ziemi. Wiedziała że jeśli bedzie coś śledzić to nie może wydac z siebie dźwieku. Skrzydła przy sobie, ogon lekko uniesiony by o nic nie zahaczył i oddychała spokojnie.
Szła powoli węsząc z każdym krokiem, próbując dowiedzieć się w jakim kierunku prowadzi ją ten zapach. Zgodnie z założeniem Maestrii zbliżyła się powolnym krokiem do linii drzew. Pociągnęła ponownie noskiem i się zaczęła rozglądac. Szukała śladów kopyt na ziemi, ponieważ tak cięzkie zwierzę może zostawiło jakieś ślady na podłożu. dodatkowo dokładnie oglądała trawy szukając miejsca żeru lub pozostawionych odchodów. SPrawdzała tez drzewa i krzewy. Może one zdradzały jakieś slady przechodzacego zwierzecia. Otarcia na korze, połamane gałązki lub resztki futra? Starała się zachowywać cicho. Szukała po prostu takich śladów.

Smoki Wolnych Stad

Kwiecista polanka

Chcesz dołączyć do gry?

Rejestracja

Logowanie

Kto jest online

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu