Cichy Wąwóz

[Pióro Krwi]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

No cóż nudziło mi się więc dlaczego miałabym nie poddenerwować paru smoków? Westchnęłam w duchu słysząc pytanie adeptki.
-Walczyłam ze Zmorą Opętanych która przyjęła imię Upiornego Rytuału, Księżycową Łuną i jakąś adeptką z cienia- Odpowiedziałam oschle a kiedy usłyszałam docinkę świetlistej uśmiechnęłam się przyjaźnie. Dlaczego? Nie wiem ale moje znudzenie zaczynało powoli znikać. Ale zaraz mój dobry humor szlag trafił.
-Krwisty skąd możesz wiedzieć ile o niej wiemy? I nie groź bo i tak mało mnie obchodzi to co możesz mi zrobić. Futro odrośnie i równie dobrze możemy odwdzięczyć ci się tym samym futrzaku- Syknęłam w jego stronę rozdrażniona. Słysząc co on wyprawiał z pisklakami z cienia z mojego gardła wydobył się ostrzegawczy warkot.
-Jesteś głupi czy głupi? Jakbyś któregoś przez przypadek zabił nie skończyłoby się na wojnie. Sam zostałbyś zabity a stado miałoby o jednego wojownika mniej- Powiedziałam do niego lodowato zimnym tonem ponownie układając się w wnęce. Idiota z niego był. Jak on mógł być tak nieuważny żeby w jego obecności jakiś pisklak się prawie utopił albo po prostu umarł? Po prostu nie do pomyślenia. Już nie patrzyłam na smoki za pomocą zionięcia zamrażając ziemię pod sobą i ściany wnęki po czym ułożyłam się w niej wygodnie.

[Świetlista Łuska]

Brat stanął w "sporze" po jej stronie, ale nie miało to większego znaczenia. Jak zwykle wziął wszystko na wprost. Serio? Czy naprawdę wyglądałyśmy na gotowe do walki o taką błahostkę, braciszku?– błękitne ślepia wysłały do niego komunikat pełen politowania, które jednak szybko stłumiła. Nie zamierzała go wyśmiewać ani potępiać w żaden sposób, nie teraz, nie po ostatnich wydarzeniach...
A jednak tak się o to prosił! Krwisty 'wszystko na wprost' Kolec. Kiedy wreszcie nauczy się wychwytywać jej ironię?
I jeszcze ta druga sprawa. O niesławnej sprawie pisklaka z Cienia, którego jej brat miał "przemycić" na tereny Ziemi, było swojego czasu głośno, więc Świetlista nie była zdziwiona. Ale ten drugi...
– Nie powinieneś się tym chwalić. Ktoś gotów byłby stwierdzić, że jesteś z tego dumny– spojrzenie wymierzone w Adepta było chłodne jak jej głos.– Skoro jednak zacząłeś, może powiesz, o jakiego pisklaka z jaskini chodzi?
Skinęła głową, gdy usłyszała imiona przeciwniczek Ognistej. Kiedy zaś zobaczyła przyjazny uśmiech na pysku Krwawej Żądzy, początkowo nie zrozumiała jej reakcji. Po chwili jednak uświadomiła sobie, jak bardzo się pomyliła: walka toczyła się od pierwszego słowa- powitania, które adeptka wypowiedziała przed chwilą. Zwykłe bijatyki widocznie nie wystarczały smoczycy- potrzebowała rywalizacji na płaszczyźnie słów.
Zaraz po dość ostrym komentarzu wymierzonym w Krwistego waleczna jak wilcze szczenię Żądza ułożyła się w przygotowanym przez siebie legowisku. Gdyby zdecydowanie nie chciała ich towarzystwa, pewnie odeszłaby.
Westchnęła głośno, bo czuła się, jakby otaczały ją posągi, a nie potencjalni rozmówcy. Następnie ułożyła się na plecach tam, gdzie stała- skrzydła rozłożyła na całą szerokość przy ziemi, a łapy ugięła w stawach. Teraz- jednocześnie patrząc gwiazdy- była gotowa do wysłuchania słów Krwistego.

[Ostatnie Ogniwo]

Każdy jakby po moich słowach się wyciszył. I o to mi chodziło, cisza i spokój. Czego chcieć więcej, noc z gwiazdami na niebie i oświetlający teren.
Westchnąłem cicho i każdemu postanowiłem odpowiedzieć.
– Czyli słyszę od ciebie Audrey, że trochę walczyłaś, a ile z tego było porażek na ilość walk? – zapytałem kpiącym tonem, nie wiem w sumie jak on brzmi, ale tak mi się przynajmniej wydawało. Na mojej twarzy pojawił się uśmiech. Denerwowanie innych jakiś bardzo mi się spodobało.
– Najpierw zanim by mnie zabili to musieliby się trochę pomęczyć. Nie wszystko jest takie łatwe pisklaczku – no i teraz się zacznie. Prawdopodobnie "pisklaczku" ją zdenerwuje, albo i nie, ale czasami się sprawdzało.
Następnie odpowiedź kierowałem do siostry przypominając sobie tamten dzień.
– Siedziałem sobie w grocie pod skałą. Jest dosyć znana światło tam nie wpada, więc jest ciemno. Kiedy Dirlilth tam weszła wyczarowałem żbika, który nic nie robił, miał ją tylko przestraszyć. Potem sprawy jak zwykle przy rzeczach, które robię, z lekka się skomplilowały i zaczęła uciekać. Było ciemno więc nic nie widziała i zjechała na dół, bo była taka dziura. Potem był trzask, więc zniknąłem twór i zacząłem zjeżdżać tworząc barierę, żeby nie uderzyć w te zwisające skały. Potem zobaczyłem jak leży nieprzytomna. Wziąłem ją na grzbiet chroniąc ją maddarą i zacząłem lecieć do góry. Łapą niszczyłem te kamienie, chyba prawie ją złamałem, a grzbietem tylną częścią grzbietu ocierałem o sufit, więc cały grzbiet miałem zakrwawiony. Następnie postawiłem smoczyce, stworzyłem źródło ciepła i przyłożyłem zimny kamień do jej głowy. Na szczęście nic poważnego jej się nie stało.
I to był koniec historii.

[Pióro Krwi]

Ostentacyjnie zignorowałam prawie wszystko co powiedział w moją stronę Krwisty cicho tylko na niego warcząc rozdrażniona. Nadstawiłam jednak ucho kiedy roślinka zaczął opowiadać o tym co zdarzyło się w tej całej grocie. Zamknęłam oczy nucąc sobie coś pod nosem i kierując pysk w stronę gwiazd wesoło migoczących na niebie. Otworzyłam oczy a moje spojrzenie stało się nieobecne jakbym właśnie znajdowała się w innym świecie zapominając o teraźniejszości. Połączyłam się z źródłem swojej maddary wsłuchując się w tą wspaniałą melodię opowiadającą o wszystkim i niczym jednocześnie. Było w niej słychać wszystkie emocje jakie dotychczas poznałam. Gniew, smutek, żal, radość, obojętność, przerażenie i niepewność. Było w niej zapisane życie i śmierć. Całość i pustka. Była jednocześnie głośna i cicha a ja słuchałam tego przerywając nucenie i nie zdając sobie sprawy z tego że ta melodia w jakiś sposób stała się słyszalna dla Krwistego i Świetlistej jednak to we mnie i dookoła mnie było słychać ją najwyraźniej.

[Świetlista Łuska]

Wysłuchała Krwistego, a gdy skończył opowiadać, skinęła łbem.
– I całe szczęście. Czy Cień miał ci to później za złe?– relacje miedzy stadami były ostatnio chwiejne i dość napięte. Mimo że pozornie panował spokój, nawet niepozorna iskra mogła przecież wywołać pożar. Zerknęła w tym momencie na Audrey-Krwawą Żądzę, która, gdyby chciała, mogłaby zapewne sama taki pożar wywołać.
Zdziwił ją sposób, w jaki jej brat rozmawiał z Ognistą- gdy ostatnio się spotkali w takim komplecie, wydawało jej się, że całkiem dobrze się dogadują... Nie był to jednak jej problem, więc odsunęła go na drugi plan- może później zapyta o to Krwistego, tymczasem ponownie spojrzała na smoczycę, która w żaden sposób- ku jej zdziwieniu, nie zareagowała na słowa Krwistego.
Mniej więcej w tym momencie usłyszała melodię- głos, wzmocniony i ustabilizowany magią, który na moment połączył gwiaździste niebo z pokrytą już mrokiem ziemią. W opowieści Krwistej- nietrudno było się zorientować, kto jest autorem pieśni- słychać było krew i ciemność, walkę i ból, ale też bliższe jej samej uczucia- radość, smutek, melancholię, niepewność i zwątpienie. Mimo tych wszystkich emocji dzieło było niekompletne, ale nie dziwiło jej to- w końcu wojowniczka była jeszcze młoda.
Świetlista przestała wpatrywać się w smoczycę i zerknęła dla odmiany ku gwiazdom. Nigdy wcześniej nie robiła takich rzeczy, ale dała się ponieść instynktowi. Przelała maddarę i choć nie otwierała pyska, do melodii dołączył jej głos.

Światło gwiazd w mroku nocy
Cichym szeptem mnie wzywa
Jestem ja- Białogrzywa,
Stoicie wy, Bystroocy.

Potem głos zaczął wibrować w takt pieśni Krwawej Żądzy, dodając do pieśni nowe dźwięki. Tęsknota, miłość do rodziny, poświęcenie, szczęście ale także rozczarowanie i rezygnację. Przeważały wesołe akcenty, ale całokształt brzmiał nostalgicznie i odzwierciedlał jej wewnętrzne poczucie niekompletności.

[Ostatnie Ogniwo]

Historia się zakończyła i w sumie nic więcej nie miałem do dodania.
– Oprócz Dir to chyba nikt więcej nie wie. Mam nadzieję, że nie ma mi za bardzo tego za złe – poczekałem chwilę jakby ktoś chciał zadać jakieś pytania albo stwierdzić jak źle coś zrobiłem. Zawsze ktoś wytykał błędy, ale cóż działam spontanicznie wiem, że robię źle, ale wszystko okazuje się później. Kiedyś może i warto będzie pomyśleć, a potem zrobić, ale to kiedyś w dalekiej przyszłości.
Minęła chwila naliczyłem z trzy gwiazdy spadające po niebie, a potem doszedł dźwięk. Ktoś zaczął nucić, a Świetlista śpiewać. Wsłuchałem się w muzykę, która cały czas była jakby zagłuszana przez moje myśli. Muzyka skojarzyła mi się z wodą i melodią. Ciekawe co teraz robią inni kiedy my tak tu siedzimy i rozmawiamy, w sumie już nie rozmawiamy. Rozejrzałem się po okolicy moje oczy były trochę przyzwyczajone do ciemności. Zamknąłem ślepia i chyba zasnąłem, ale nadal słyszałem głosy natury i innych smoków.

[Pióro Krwi]

Wsłuchana w muzykę ledwo usłyszałam śpiew Świetlistej. Ale jednak usłyszałam. Otworzyłam zamknięte oczy i uśmiechnęłam się pogodnie. Wstałam z swojego miejsca rozkładając skrzydła których błona stopiła się z ciemnościami które nas otaczały i machnęłam nimi wzbijając się w powietrzu. W rytm muzyki robiłam obroty, fikołki szybowałam, kręciłam się, robiłam beczki, pikowałam tańcząc na niebie z otwartymi oczami jednak nadal połączona z swoim źródłem z którego wydobywała się melodia. Co jakiś czas kiedy melodia stawała się wolniejsza zachęcająco wystawiałam przednie łapy w stronę roślinek na ziemi po czym wracałam do wirowania w powietrzu z lekkością i gracją.

[Świetlista Łuska]

Wlepiła wzrok w Krwawą Żądzę, która najpierw uśmiechnęła się, a później wzleciała w powietrze i zaczęła się bawić.
O wiele lepiej. Mogłaby być taka radosna przez cały czas– zdanie przefrunęło przez jej myśli niemal niepostrzeżenie, ponieważ nie przerwała dotychczas śpiewania.
Zerknęła teraz na brata, który chyba był w tym momencie bardziej towarzyszem gwiazd niż jej i Ognistej wojowniczki. Skupiła się- przez chwilę wyobrażała sobie, że źródło dźwięku opuszcza jej ciało przez gardło w formie bladej, błękitnej iskierki. Ognik unosi się pół ogona nad ziemią w miejscu, w którym ona teraz siedzi. Wciąż intonując melodię, przelała maddarę i stało się dokładnie to, co chciała- odczekała chwilę, aż iskierka powoli się zatrzyma, a gdy upewniła się, że melodia grająca w jej duszy nadal rozbrzmiewa w Cichym Wąwozie, ugięła łapy i zaczęła się skradać ku Krwistemu Kolcowi. Gdy znalazła się poniżej gałęzi, na której siedział, wyprężyła ciało i wyskoczyła w powietrze po niewielkim łuku. Wyciągnęła przednie łapy, chcąc zamortyzować upadek na ciało brata i jednocześnie zepchnąć go z siedziska. W tym momencie również melodia trochę się zmieniła- zaczęły w niej dominować gwałtowne nuty podniecenia i pisklęcej radości. Opadła na brata z zębatym uśmiechem na pysku. Jak się bawić, to się bawić!
~ Pomożesz?~ nadała mentalny komunikat w kierunku Audrey-Krwawej Żądzy.

[Ostatnie Ogniwo]

Pieśń siostry była łagodna i ładnie komponowała się razem z gwiazdami. Siedziałem na gałęzi jakby na chwilę przysypiając gdy potem coś, albo ktoś wydało świst. Usłyszałem coś za mną i wtedy poczułem pazury na grzbiecie, to Świetlista próbowałam nie zepchnąć. Ona nie przepuści żadnej okazji by mi dokuczyć, a to niby ja jestem ten wkurzający, ale to chyba rodzinne. Chciała wojnę to będzie ją miała. Kiedy jej łapy dotknęły mojego grzbietu ja rozczapierzyłem pazury i wbiłem je w gałąź przyczepiając się solidne do gałęzi, którą opatuliłem skrzydłami. Teraz nie było szans, żeby mnie zepchnąć, Selje może i była ciężka, ale nie na tyle silna by mnie zepchnąć. Lekko poleciałem do przodu po czym wróciłem do tyłu odpychając Świetlistą, następnie w ciągu uderzenia serca wybiłem się z przednich łap lecąc na nią i spadając na dół. Opatuliłem ją skrzydłami, żeby się nie poobijała przy upadku i spadłem na nią przyciskając ją do ziemi. Łapami przygniotłem jej łapy, ogonem opatuliłem jej ogon i skrzydłami zablokowałem jej skrzydła. Teraz kiedy była zablokowana wyobraziłem sobie twój, przezroczysty lód, który miał skuć jej wszystkie łapy ze sobą. Lód sam w sobie nie miał być zimny, ale zrobione z twardego metalu takiego jak diament na przykład, bezwonny, zniszczyć można go było używając siły lub ja mogłem go zdjąć. Tchnąłem maddarę w twór i przeturlałem się do tyłu. Wtedy to widziałem jak lód się pojawia i uśmiechnąłem się do siostry.
– Dobry plan, ale jak lecisz na kogoś to pamiętaj, że jest taki świst jakby i to, że jestem silniejszy!

[Pióro Krwi]

Zaśmiałam się radośnie widząc jak świetlista leci w stronę swojego brata. Kiedy dostałam przekaz było już za późno bo Krwisty już dociskał ją do ziemi. Kiedy się przeturlał ja zapikowałam w dół wprost na niego gdzie lekko rozprostowałam skrzydła unosząc się lekko w górę złożyłam je i z wyciągniętymi łapami wylądowałam na boku Krwistego zginając łapy i odpychając się od niego w tym samym momencie przy tym jego także odepchnąć. Oczywiście pazury schowałam żeby go przypadkiem nie zranić. Odskoczyłam jakiś ogon od niego lądując na zgiętych łapach i z figlarnym uśmiechem na pysku. Może i byłam mniejsza od niego ale to nie znaczyło że byłam słabsza.

[Świetlista Łuska]

Znowu?
Widocznie tak. Dokładnie ta sama taktyka.
Spadła z gałęzi jak worek ziemniaków, wydając z piersi głośne westchnienie. Po chwili znajdowała się na plecach, z zablokowanymi przez brata wszystkimi kończynami i skrzydłami. Westchnęła ponownie, grając na czas i jednocześnie starając się wymyślić odwet.
Była niemal pewna, że Krwawa Żądza nie oprze się pokusie ataku. Ona- jako mniej doświadczona- mogła jedynie postarać się odciągnąć uwagę brata- na szczęście nie zablokował jej szczęk, więc mogła po prostu wykręcić szyję tak, by dosięgnąć zębami lewej strony piersi Krwistego. Tak też zrobiła, kątem ślepia widząc, że jej towarzyszka nadciąga z odsieczą. Czuła, że na jej łapach zaciska się chłodny pierścień, ale nim zajmie się później.

[Ostatnie Ogniwo]

Moja wygrana nie trwała zbyt długo, bo po chwili Krwawa zepchnęła mnie z siostry, kto by się spodziewałem, że zaatakują razem. W gruncie rzeczy Świetlista, była zablokowana lodem, ale za słaba by go zniszczyć. Wyobraziłem sobie kamień twardy jak diament, a dokładniej obręcz nie duża, taka, żeby ścisnąć lekko szczęki, żeby nikt nie mógł otworzyć pyszczka.przezroczysta skała, miała pojawić się na szczękach siostry i zamknąć jej jadaczkę. Bez wonna, przezroczysta i to tyle.
Tchnąłem maddarę i poczekałem chwilę, Krwawa dałaby radę ściągnąć lód z Selje, ale nie skałę z jej pyszczka.
Wtedy dobiegłem do Krwawej i używając siły rozpędu jeśli taka istniała, skoczyłem na smoczycę przygniatając ją całym ciałem. Szybko opatuliłem ją skrzydłami blokując skrzydła i łapy. Tylnymi łapami zablokowałem resztę łap i ogonem zablokowałem jej ogon. Przednimi łapami zablokowałem jej szczęki. Uśmiechnąłem się i westchnąłem cicho.

[Pióro Krwi]

Widząc jak Krwisty biegnie w moją stronę odskoczyłam ogon w bok a on sam złapał powietrze. Zachichotałam rozbawiona po czym rzuciłam się w jego stronę tylko po to żeby znowu go odepchnąć jak najmocniej umiałam. Co mi będzie po zranieniu go? Nico więc nie zamierzałam nic robić. Widząc jak Świetlista atakuje westchnęłam i wysłałam do niej mentalną wiadomość "Atakuj i broń się maddarą bo do walki wręcz się nie nadajesz" W moim mentalnym głosie było słychać rozbawienie. Cały czas skupiałam wzrok na Krwistym żeby nie dać się jakoś głupio podejść.

[Świetlista Łuska]

Rzeczywiście, jej brat zapomniał widocznie, kto tutaj tak naprawdę zna się na magii...
Świetlista skupiła się i wyobraziła sobie powłokę pokrywającą jej łapy- także pod lodową pułapką- chroniącą ją przed wysoką temperaturą. Następnie zaczęła przekazywać okowom bardzo dużą ilość energii, która po chwili rozsadziła pułapkę na setki lodowych kawałeczków. Przelała maddarę- lód całkowicie nie ustąpił i nadal nie mogła się podnieść, ale z zadowoleniem stwierdziła, że może poruszać delikatnie kończynami. Jeszcze jeden raz i pierścień rozpadnie się całkowicie... Teraz jednak musiała atakować.
Postanowiła zrobić eksperyment i gdy smoki walczyły, wycofała się na dłuższy moment wgłąb swojego umysłu.
Obok niej miała stanąć smoczyca z Ognia o grzywie z czarnych, nakrapianych piór, turkusowym futrze, długich umięśnionych łapach i znamieniu w kształcie kwiatu lotosu... Czyli innymi słowy, imitacja Krwawej Żądzy. Nie była dokładna- przecież Świetlista dotychczas nie miała zbyt dużo czasu, by się jej przyjrzeć- ale było ciemno i szczegóły nie były aż tak ważne.
Była jedna różnica, którą adeptka wprowadziła celowo- oczy tworu błyszczały w ciemności niczym dwa ogniki.
Druga Żądza miała się ustawić po drugiej stronie Krwistego, naprzeciw oryginalnej Wojowniczki, i, gdy Ognista popchnęła adepta do tyłu- wskoczyć na jego grzbiet, unieruchamiając jego skrzydła.
Świetlista przelała w twór maddarę, z zaciekawieniem obserwując efekt. Może ten manewr da Żądzy wystarczająco dużo czasu, żeby dokończyła dzieła.

[Ostatnie Ogniwo]

Wszystko działo się tak szybko. Krwawa uciekła spod mojego uścisku i zaczęła szarżować, ja pochyliłem się lekko i zaparłem łapami, aby nie ruszyć się z miejsca przy zderzeniu. Skrzydła wziąłem niżej i kiedy smoczyca zetknęła się ze mną rzuciłem się w lewo próbując podnieść skrzydłami smoczycę. Jeśli wszystko się uda przeleci nade mną i będę miał ją z głowy.
Następnie nie wiadomo kiedy pojawiła się druga Audrey. Spojrzałem z powrotem w miejsce gdzie przeleciała pierwsza, nagle były dwie? Teraz trzech na jednego, bardzo równa walka.
– Co je... – nie zdążyłem dokończyć, bo po chwili byłem już unieruchomiony. Twór znajdował się na moim grzbiecie nie miałem już skrzydeł do użytku, więc pozostawało mi tylko jedno. Rozpędziłem się prosto na Świetlistą i zakręcając się zwaliłem twór z grzbietu odpychając go skrzydłami na Świetlistą, powinien ją przygnieść, a zanim się podniesie ja zdążę zaatakować z powrotem Audrey.
Wyobraziłem sobie twór ścianę o wysokości trzech skoków i grubości dwóch łusek. Miała otoczyć ognistą pozostawiając jej tylko jedne wyjście z mojej strony. Twór miał być bezwonny, czarny i twardy jak diament, nie do przebicia. Przelałem maddarę w twór i ruszyłem biegiem na smoczycę. Chciałem odepchnąć ją i podsunąć własny ogon, żeby się o niego przewróciła, a wtedy unieruchomić jej skrzydła, łapy i szczęki.

[Pióro Krwi]

Warknęłam kiedy zamiast na krwistego skoczyłam nad nim. Twór krwistego zablokował mi drogę ucieczki a ten zaczął biec na mnie. Skupiłam się na swojej maddarze i po pewnym czasie na szyi krwistego zaczął pojawiać się kamienny walec o długości czterech szponów. Głaz miał być idealnie gładki w kolorze ciemnej zieleni, ciężki niczym wielki dorosły smok. Miał sprawić że szyja krwistego opadnie w dół tym samym go zatrzymując. Twór miał być bezwonny i twardy niczym diament. Przelałam maddarę w swój twór jednocześnie wzbijając się w powietrze.
-Może przestaniemy się bić? Próba nie zrobienia sobie nawzajem krzywdy jest irytująca. Jak już mamy się bić to na arenie a nie tutaj jak rozwydrzone pisklaki- Syknęłam z rozdrażnieniem a pióra na mojej głowie i reszcie ciała uniosły się do góry lekko trzepocząc a przy tym sprawiając że wyglądałam na większą niż rzeczywiście. To coraz bardziej przypominało mi prawdziwą walkę. A co za tym idzie musiałam się powstrzymywać żeby nie zaatakować na poważnie. Nie chciałam zranić żadnego z nich bo znałam ich od pisklaka. To przecież ich chciałam chronić tak jak matkę. Nie rozpraszałam się jednak obserwując dwójkę smoków. Nie chciałam żeby zranili siebie nawzajem ani też żeby zranili mnie. Krwisty był zbyt uparty żeby przyznać się do błędu a to co robił z tamtymi pisklakami chyba uważał za zabawę i niczego się chyba od tamtego czasu nie nauczył.

[Świetlista Łuska]

Obserwowała walkę smoków z szerokim uśmiechem, bo wiedziała, że takie przepychanki sprawiają jej bratu przyjemność, a gdy walczył tylko z nią... To nie było to samo. Maddara kontra pazury- nie.
Zdziwił ją natomiast komentarz Ognistej. Do tego stopnia, że jej dzieło zniknęło po jej słowach tak nagle, jak się pojawiło.
Podniosła się ze swojego miejsca i skupiła się na chwilę na tworach magicznych obu smoków. Twarde, czarne, bezwonne dzieła smoków miały się rozsypać w pył. Tchnęła maddarę w wyobrażenie i wiatr zabrał resztki wspomnień po tej krótkiej potyczce.
– Czemu jesteś taka nerwowa, Żądzo? Czy twoim zdaniem lepiej byłoby, gdybyśmy spędzali nasz czas na arenie?– zapytała, patrząc na nią spokojnymi ślepiami. Podejście Krwawej było rzeczywiście bardzo profesjonalne, ale nie rozumiała całej tej zawiści.– Nie jesteśmy dla siebie rywalami, Ogniku. Nie tutaj. Dlaczego nie chcesz normalnie porozmawiać? Tak dawno cię nie widziałam, a zanim zaczęłam tę 'walkę', ciężko było wydusić z ciebie nawet powitanie– chłodne ślepia wpatrywały się w Wojowniczkę, zdradzając znamiona zamyślenia. Świetlista zastanawiała się, kiedy z Audrey uciekła cała ta dziecinna radość z życia. Czy naprawdę zostało tylko to cholerne poczucie obowiązku?– Przecież my dalej jesteśmy tylko rozwydrzonymi pisklętami. Pojedynki, nauka, polowania- to nie jest na poważnie i dobrze o tym wiesz– nie mogła tolerować takiego skwaszenia. Poza tym wyglądało na to, że tylko ostrzejsze słowa docierają do Wojowniczki.
Spojrzała na brata i uśmiechnęła się delikatnie.
– Co można robić poza walką i oglądaniem gwiazd?– niemożliwe, że tak niebanalne istoty jak oni nie potrafią sobie znaleźć żadnego ciekawego zajęcia. Wyglądało na to, że znużenie po raz kolejny zaprowadzi ją w najbliższym czasie na arenę.

[Pióro Krwi]

//Jestem złym ognikiem i wpycham się przed Krwistego xD

Słysząc pytania zadane przez Świetlistą westchnęłam głęboko i wylądowałam na wystającej gałęzi stając na niej z rozłożonymi skrzydłami.
-Nie chodzi mi o to żeby ciągle być na arenie po prostu jestem nauczona że jak ktoś atakuje nawet jeśli nie chcąc zrobić krzywdy to odpowiada się atakiem- Powiedziałam lekko się krzywiąc i patrząc na Świetlistą.
-Nasze ostatnie spotkanie raczej szybko się skończyło- Przypomniałam jej.
-O czym miałabym mówić? Nie mam o czym opowiadać. Jedyne co robiłam ostatnim czasem to siedzenie w grocie gdzie kurowałam się po walkach i walki na arenie z różnymi smokami. Do dzisiejszego dnia nie znam nawet połowy swojego stada a co dopiero z innych nie licząc was. Dodatkowo jak już zaczęliśmy "rozmawiać" to Krwisty wszystko obracał na swoją korzyść. To było bardziej niż irytujące, nieznośne czy denerwujące. Kiedy pierwszy raz go spotkałam wydawał się miły ale zrobił się...taki- Oznajmiłam przy ostatnich dwóch zdaniach wręcz warcząc i spinając mięśnie. Słuchałam co ta dalej mówiła uważnie.
-Wiem o tym jednak nie przemawiają do mnie walki na niby- Zamknęłam oczy uspokajając się. Odetchnęłam kiedy już się uspokoiłam. Moje spojrzenie powędrowało za tym ziemistej i również spojrzałam na Krwistego. Słysząc to pytanie przechyliłam głowę delikatnie na lewo.
-Rozmowa nie jest chyba dobrym rozwiązaniem- Powiedziałam a pióra na mojej głowie, grzbiecie i ogonie opadły w dół.

[Ostatnie Ogniwo]

Zabawę zakończyła ognista. Zaczęła gadać coś o skrzywdzeniu kogoś, prawdziwej walce i bla, bla, bla. Przecież nie byliśmy na arenie, a takie przepychanki pozwalają oderwać się od prawdziwej walki.
– Przecież bycie pisklakiem jest fajne! Co w tym złego, że można rozluźnić się przy takich przepychankach. Racja można się pokaleczyć, ale zawsze to jakaś rozrywka niż durne patrole, walki na arenie czy działanie dla dobra sprawy – moje ślepia wędrowały to na Świetlistą to na Krwawą przy tej wymianie zdań. Każdy mówił niby to samo, ale co innego, a potem zacząłem się śmiać słysząc wzmiankę o mojej osobie, która to już osoba mnie krytykuję.
– Krwisty stał głupi, idiotyczny, denerwujący, żenujący, w ogóle nie myśli no po prostu szkoda gadać – dokończyłem uśmiechając się do ognistej po czym mówiłem dalej. – Najlepsze w tym wszystkim jest to, że nikt nie zauważył plusów mojego podejścia do życia. Może i robię głupie rzeczy, ale czy ktoś kiedyś zauważył, żebym się czymś przejmował? Wykonuję część obowiązków, a potem cieszę się życiem. Nie myślę co krok "o potem mam patrol, jutro może pójdę na arenę i bla bla bla" wykorzystuję to co dali mi bogowie. Mam gdzieś co się stanie za chwilę myślę teraźniejszością.
Wstałem i podleciałem do gałęzi, z której zepchnęła mnie siostra, znów oparłem się o ściankę i przymknąłem ślepia wsłuchując się w kłótnię samic.

[Świetlista Łuska]

/czyste zło :evil:

Westchnęła z rezygnacją, spoglądając na samicę chłodnymi oczami.
– Dojrzałaś szybciej niż nasza dwójka razem wzięta, Żądzo. Podejrzewam, że ciąży na tobie ogromny obowiązek i że musisz się zachowywać tak, jak teraz. W pewnym sensie cię podziwiam– skinęła łbem na wytłumaczenie samicy.– Jednak powinnaś się chyba czasami odprężyć, tak dla własnego dobra. Nie mam pojęcia, co by ci mogło pomóc, bo ja sama umieram z nudów. Może gdybyś poznała kogoś nowego, o innych poglądach i celach... Z tego, co mówisz, wnioskuję, że to nie będzie trudne. Ja na przykład chętnie porozmawiałabym kiedyś z Płomieniem– powiedziała, jednocześnie spoglądając w ślad za bratem, który zajął swoje miejsce na gałęzi. To, co powiedział, doskonale określało jego podejście do życia.
W powietrzu unosiła się woń dojrzałości z nutką zgorzknienia. Było duszno. Musiała się uwolnić.
W ciągu jednego oddechu ugięła łapy i wyskoczyła w powietrze. Kilkunastoma mocnymi machnięciami wzbiła się na wysokość lotu, a zbierające się na jej futrze krople wody chłodziły rozgrzane zabawą ciało.
~ Jeśli tylko sprawia ci to szczęście, Badylu. Może być ci ciężko postępować zawsze według tej zasady, ale masz moje pełne poparcie~ komunikat był skierowany do Krwistego, ale Żądza, jeśli chciała, mogła go też usłyszeć.
Dlaczego odleciała? Dotknęła ją wiadomość o tym, że Krwisty się zmienił. O co chodziło Wojowniczce? Przecież zawsze był arogancki i nieokiełznany. Cóż, może nawiąże się teraz między nimi jakieś porozumienie, ona nie będzie im przeszkadzać. W tym czasie będzie tkwiła tu- zawieszona pośród gwiazd, formując w powietrzu leniwe ósemki.

[Pióro Krwi]

-Przez cały pisklęcy czas się uczyłam by mieć to co mam teraz. Pełne prawa członka stada i możliwość działania na jego korzyść. Chyba nie do końca umiem się bawić. Ostatni raz bawiłam się z smoczycą z cienia. Miała na imię Ferida i bawiłyśmy się w chowanego połączonego z ganianym jeśli dobrze pamiętam- Powiedziałam lekko uśmiechnięta w odpowiedzi na słowa Świetlistej.
-Życzę ci byś kiedyś go złapała. Ostatnio jest chyba trochę zajęty- Stwierdziłam patrząc na nią kiedy odlatywała. Poczułam że mówi coś za pomocą mentalnej wiadomości do Krwistego jednak nie chciałam się w to mieszać. Słysząc krwistego lekko się uśmiechnęłam.
-To twoje słowa nie moje. Ja bym raczej stwierdziła że stałeś się samolubny i się wywyższasz. Zawsze masz ostatnie słowo które nie zawsze jest słuszne- Powiedziałam lekko uśmiechnięta. Słysząc co ten dalej mówi przymknęłam oczy.
-Chciałabym choć po części być taka jak ty. Myśleć tylko tym co jest w danym momencie i nie martwić się o jutro- Powiedziałam wzdychając głęboko. Otworzyłam oczy wpatrując się to w gwiazdy to w Krwistego.