Mały Wodospad

[Aria Negacji]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Nie zrozumiałam. Trochę mi piszczało w głowie od tego wysiłku, niemniej chyba nie chciałam przestawać. Byłam głodna wiedzy i jeżeli Gźmot pokaże mi coś więcej, to ja się na to zamierzałam pisać! W ciemno pokiwałam główką licząc, że nie zeżre mnie na miejscu kiedy już się mną pobawił.
Wdrapałam się na jego grzbiet. Byłam drobna i lekka, więc nie powinien odczuć tego balastu aż tak bardzo. Rozejrzałam się patrząc na taflę wody z góry. Woda ściekała mi pomiędzy kolcami. Nie wiedziałam jeszcze jak bardzo w swoim żywiole jestem.
– Cio? – zapytałam, nie rozumiejąc czym jest nurkowanie. – Cio to? – dodałam, chcąc usłyszeć wpierw wyjaśnienie.

[Ostatnie Ogniwo]

Smoczyca wdrapała mi się na grzbiet, była bardzo śmieszna i nie wiedziała o co mi chodzi. Jak zwykle gdy coś do niej mówię, ale zaraz jej pokażę.
– Weź wdech i trzymaj powietrze – powiedziałem i głośno wziąłem powietrze do płuc, odczekałem chwilę, aż smoczyca to zrobi. Podpłynąłem dalej i zanurkowałem. Zwróciłem się do dna i machnąłem łapami wchodząc pod wodę. Płynąłem do dna trzymając ją skrzydłami, kiedy dotknąłem mułu pokazałem jej wszystko rośliny i piasek. Do każdej rzeczy mogła dotknąć bądź zjeść jeśli chciała. Po chwili wynurzyłem się i dopłynąłem do brzegu. Spojrzałem na smoczycę i uśmiechnąłem się.
– Chcesz tak umieć?

[Aria Negacji]

Gdy adept wciągnął powietrze zaśmiałam się cicho bo uznałam to za zabawne. Ale chyba oczekiwał ode mnie tego samego, więc spróbowałam to zrobić chociaż nie miałam takiej objętości płuc jak dorosły smok. Mimo to miałam czym oddychać gdy się zanurzył. Ależ mnie tym manewrem wystraszył! Mocno chwyciłam się jego błony na szyi, na szczęście nie uszkadzając jej w żaden sposób. Początkowo miałam zamknięte ślepia, ale otworzyłam je gdy coś podsunięto mi pod nos.
Ojeju! Co to takiego? Czym prędzej to chapnęłam w zęby nie wiedząc jak to się negatywnie może odbić na moje przebywanie pod wodą. Na szczęście smok wynurzył się i nie byłam bez powietrza zbyt długo, a dodatkowo na nosie i całej głowie miałam zaplątane glony. Trzepnęłam przednimi łapkami taflę wody ochoczo. Fajne!
– Taaatataaaataaa! – odpowiedziałam entuzjastycznie nie wiedząc, że moje 'tak' było ubogie o ostatnią literkę.

[Ostatnie Ogniwo]

Małej się spodobało tylko nie wiedziałem jak jej to wytłumaczyć skoro nie wiele rozumie. Jak nie pojmie tego słownie, ani wzrocznie to nie wiem.
– Odwracasz się do dna i machasz mocno łapami patrz – powiedziałem i popłynąłem kawałek dalej. Skrzydła przy grzbiecie, a ogon prosto. Odwróciłem się w stronę dna i mocno zacząłem machać łapami. Płynąłem coraz niżej i niżej, aż dotknąłem dna, liczyłem, że młoda zrozumie jak nie to się wynurzę i postaram się coś wymyśleć.

[Aria Negacji]

Zsunęłam się z jego grzbietu do wody, już bez obaw że utonę jak kotwica. Zastanawiałam się chwilę co on dokładnie robi, obserwowałam i próbowałam to przełożyć na swoje rozumowanie. Przyjęłam wpierw tą samą postawę, tj skrzydła przycisnęłam do boków, zapominając na moment o ogonie. Próbowałam zanurzyć się i płynąć w kierunku adepta ale złe manewrowanie ogonem mi to uniemożliwiło. Wynurzyłam pyszczek i potrzepałam nim na boki.
Rozglądałam się, zastanawiałam co zrobiłam nie tak. Ostatecznie nie podjęłam kolejnej próby nurkowania, wolałam poczekać aż Gźmot wypłynie i dopowie co zrobiłam źle – o ile to w ogóle zauważy..

[Ostatnie Ogniwo]

Pod wodą było dobrze widać jej ruchy. Wszystko było idealnie, ale zauważyłem mały błąd przy ruchach ogonem. Zapomniała pewnie o nim. Wynurzyłem się i popłynąłem do niej.
– Dobrze było, ale zapomniałaś o ogonie – uśmiechnąłem się i pokazałem swój ogon machając nim. Potem zanurkowałem jeszcze raz, ale wyraźnie manewrowałem ogonem, żeby smoczyca to widziała.

[Aria Negacji]

Skrzywiłam się leciutko niezadowolona. Mało miałam pochwał w życiu ale to nic, na pewno jeszcze jakieś zbiorę. Póki co musiałam się skupić na nauce, im więcej się dowiem tym lepiej – mama będzie dumniejsza!
Nabrałam powietrza w płuca, tyle ile się dało. Nie zapomniałam jednocześnie o ułożeniu skrzydeł i ogona, tym razem poszło mi prawie wzorowo. Odepchnęłam się tylnymi łapami i dałam nura jak łabędź z powierzchni. Tym razem nie zamknęłam oczu ale z jakiegoś powodu nie wydawało się to przeszkodą, widziałam nieźle – obraz był nieznacznie rozmyty. Namierzyłam sylwetkę Gźmota przy dnie i mocnymi ruchami kończyn i ogona ruszyłam w tamtą stronę, płynąc troszkę krokodylim stylem.
Kiedy się znalazłam przy dnie, sprytnie uczepiłam się łapami glona co by nie wypierało mnie na powierzchnię.

[Ostatnie Ogniwo]

Smoczyca zanurkowała i nawet jej się to udało. Dopłynęła do dna i zaczepiła się roślinki, podpłynąłem do niej i wskazałem na górę. Zębami przerwałem roślinkę, w razie gdyby się zaplątała i popłynąłem do góry. Nauka chyba była skończona, więc wypłynąłem na brzeg i patrzyłem na wodę czekając, aż się wynurzy. Jeśli dopłynie do brzegu zadam jej pytanie.
– Fajnie było?

// raport pływanie I i II

[Aria Negacji]

Wypłynęłam na powierzchnię jak mi wskazano, od razu wypełniłam płuca świeżym powietrzem. I chociaż nauka była fascynująca, to też bardzo wymęczała. Wygramoliłam się na brzeg, a cieknąca ze mnie woda umoczyła całą trawę dookoła mnie. Potrzepałam pyszczkiem, a potem przyjrzałam się Krwistemu.
Pokiwałam energicznie główką, wyjątkowo zbyt zmęczona aby próbować się z nim dogadać werbalnie. Przytuliłam jego łapkę w ramach podzięki, a potem zniknęłam w krzakach aby odnaleźć mamę i zregenerować siły.

/ zt
Dziękuję!

[Ostatnie Ogniwo]

Przyszedłem w to miejsce jeszcze raz od dawna. Był tu piękny widoczek i można było się zrelaksować w wodzie, czego chcieć więcej? Przysiadłem tuż obok kilka kamieni, blisko wody i wodospadu, tak że czasami woda oblewała mnie kropelkami. Deszcz dało się zobaczyć nad szczytami gór, ale pomału znikały te ciemne obłoki z nieba i niedługo wzejdzie słońce.

[Płacz Aniołów]

Płacz leżał na drugim końcu brzegu. Tam, gdzie woda z wodospadu była najmniej wzburzona i spieniona. Wojownik leżał przed wodą z wyciągniętą szyją i... ział lodem, by wodę zamrozić. Potem, gdy lód się złamał i skruszył, powtarzał swoją czynność do znudzenia. Niekiedy, gdy warstwa lodu była grubsza, Płacz wystawiał ostrożnie łapę, rozcapierzał pazury i przejeżdżał nimi po tafli lodu, zostawiając na niej wyżłobienia, a te wyznaczały ścieżkę pęknięć, które połamią lód. Zdawałoby się,że zupełnie nie zauważył Ziemistego, który swoją barwą znacznie wyróżniał się na tle zieleni czy niebieskiego. Jedyny czerwony smok, którego miał okazję spotkać to był to Oprawca Gwiazd. Stosunkowo rzadkie ubarwienie.
Cóż, nie widział go albo nie chciał widzieć... kto wie, czy Płacz w ogóle miał ochotę na spotkanie z innymi, czy wolał po prostu się pobawić jak małe pisklę w poznawanie świata.

[Ostatnie Ogniwo]

Usłyszałem trzask i spojrzałem się w tą stronę, a tam starszy smok. Znudzony życiem czy co? Podszedłem bliżej i usiadłem obok. Lodowym oddechem robiłem to co on od czasu do czasu przyglądając się mu. Po budowie jego ciała można stwierdzić, że łowca albo wojownik.
– Cześć co tu robisz? Zamrażanie wody ma jakiś sens?

[Płacz Aniołów]

Płacz był pochłonięty swoim zajęciem na tyle, że ujrzał Krwistego dopiero wtedy, gdy ten do niego podszedł. Kątem oka mignęła mu czerwona, duża plama, która przyciągała uwagę. Wojownik przestał zamrażać wodę i uniósł powoli łeb, ślepia zwrócił w stronę Ziemistego, a za wzrokiem podążył leniwie łeb. Niechcący Przywódca posłał mu dość obojętny, wręcz chłodny wzrok, jakby wzrokiem chciał go od siebie odgonić. Smok zmierzył adepta z góry do dołu ślepiami, dokładnie lustrując i wyciągając z niego poprzez wzrok jak najwięcej. A więc Ziemisty, tak?... Nie znał smoka z Ziemi, który byłby podobnego koloru, co on. Może włóczęga zza bariery? Chociaż pachnie tak znajomo...
Odwrócił ślepia i spojrzał raz jeszcze na swój obiekt eksperymentalny. Pozostałości kry lodowej stuknął łapą, a lód skruszył się i rozbił na mniejsze części, które miały kilka łusek szerokości. Następnie zostały przykryte wodą.
– Tak. – odezwał się niski głos obojętnie. Następnie otworzył pysk i wypuścił lodowe powietrze z płuc, które osiadło się na cieczy i po raz kolejny przemieniło je w stan stały. Mroźny stan stały.
– Dlaczego to nie miałoby sensu? – zapytał wolno, zupełnie ignorując potrzebę przywitania się czy przedstawienia. Ale czy kiedykolwiek Płacz dbał o to, by przestrzegać tak zwanej kultury osobistej? Nawet jak Przywódca zupełnie miał to gdzieś.

[Ostatnie Ogniwo]

Widocznie Szkarłat nie chciał rozmawiać, widać było to całe znudzenie sytuacją.
– No nie wiem, robisz cały czas to samo – wstałem i zacząłem się mu przyglądać. Był dobrze zbudowany, wyglądał jakby stoczył wiele walk. Wojownik? Pewnie tak. Przyglądałem się mu i temu co robił, ciekawe czy zrobi coś innego, czy coś.
– Dlaczego siedzisz tutaj tak sam? Wyglądasz jakbyś się nudził – wyglądał jak znudzony życiem smok, nie miał co robić to zamrażał wodę, a mnie bardzo ciekawiło dlaczego to robi. Ta cała czynność jakby go zahipnotyzowała.

[Płacz Aniołów]

Znudzenie? Płacz rzadko kiedy się nudzi. Nie chce rozmawiać? Częściej, ale jego lakoniczność o tym nie świadczy!
Płacz faktycznie wciąga się w tak błahe i monotonne rzeczy, jak zamrażanie lodu albo obserwowanie, jak mrówki zbierają pokarm. Jeden z jego ulubionych sposobów na spędzanie wolnego czasu. "Odmóżdżenie" się, gdzie może odpocząć od przywódczych spraw, od swoich własnych myśli i skupić się na takiej głupocie, jak bawienie się stanem skupienia wody.
Kątem oka widział, jak czerwony osobnik wstaje i przygląda mu się. Wodnisty ponownie uniósł ślepia i spojrzał na młodego, który wyraźnie był zafascynowany jego marnowaniem czasu. Czy też nim samym. Dziwny osobnik, pomyślał. On marnuje czas na rozgryzienie obcego smoka. Uśmiechnął się kątem pyska.
– Zadajesz dużo pytań, nie? – rzucił niskim głosem, patrząc w ślepia Ziemistego i przymykając jedno oko przez natężenie światła. – Siedzę sam, bo nikt prócz Ciebie tu nie przyszedł. I czy się nudzę... – odwrócił nagle łeb i zerknął na połamane tafle lodu. – ... tak. Zgadłeś, młody. Dlatego zamrażam wodę, czekam, aż się rozpuści lód a potem powtarzam tę czynność. Która jak najbardziej ma sens. – i przeniósł kolorowe ślepia z powrotem na adepta.

[Ostatnie Ogniwo]

Smok pachniał wodą, bardzo dobrze znałem ten zapach. Ale czy to, że był z tego stada miało coś wspólnego z tym, że zamraża wodę? Nie to by było bez sensu. Wiele pytań nasuwało mi się na język, ale coś czuję, że on nie będzie miał ochoty na nie odpowiadać.
Po chwili usłyszałem jego głos, przemówił. Odpowiedział krótko i zrozumialem. Zadawanie więcej pytań chyba nie byłoby dobrym rozwiązaniem po jego pytanie, ale co mi tam.
– Zadaję, bo lubię i nie boję się pytać. To źle? – odpowiedź pytaniem na pytanie, na które pewnie nie było pytaniem jest złym rozwiązaniem, nie byłem pewno czy go to zdenerwuje, ale cóż jestem ciekawski co poradzić.
– A co gdybyś ział ogniem lub pluł kwasem to nie zamrażał byś wody. Co wtedy byś robił? – kolejne pytanie do kolekcji, coś czuję że chyba zaczynam go irytować, ale cóż nie wiele wiedziałem, a poznawanie sensu czegokolwiek jest fajnym zajęciem.
– Kim ty w ogóle jesteś?

[Płacz Aniołów]

Płacz ani nie był poirytowany, ani zdenerwowany, ani zmieszany pytaniami Krwistego. Jego z pozoru obojętne podejście do wszystkiego wokół wynikało głównie z tego, że był nieco znudzony oraz większą uwagę poświęcał swojej monotonnej czynności, która tak odciągała go od pozostałych myśli.
Ale uznał, że czas, żeby temu zaprzestać i skupić się na czerwonofutrym. Majgnął zadem na bok, odwracając się w stronę Ziemistego w pozycji leżącej, wydawałoby się, że z lenistwa nie chce mu się nawet usiąść. Ale nie ujmowało to uwagi poświęconej teraz tylko adeptowi.
– Ależ ja nic nie mówię, że źle. – odparł z miną, jakby było to oczywistą oczywistością. – Nigdy nikomu nie zabraniałem pytać. Zwłaszcza młodzikom. – dopowiedział, wlepiając skupiony wzrok w adepta. Ocenił w łebku, że ma on naście księżyców. Ale nie był w stanie w żaden sposób dokładnie sprecyzować jego wieku. Strzelanie na chybił-trafił nigdy nie kończyło się trafieniem, a i on od zawsze ma jakiś problem z ocenianiem wieku u smoków.
– Gdybym ział ogniem, to pewnie podpalałbym trawę i ją gasił. I tak z kolejnym źdźbłem, aż przypalę całą trawę wokół siebie. Gdyby to był kwas... – przeciągnął ostatnie słowo, wyraźnie się zastanawiając. – Pewnie bym się bawił w ten sposób kamieniami. Albo pluł do wody i patrzył, co się stanie. – przyznał. Faktycznie, zastanawiające było dla niego jak poszczególne materiały reagowałyby na kwas. Znał do tej pory tylko jedną smoczycę, która tym pluła... ale widział tego efekt tylko na kamieniu. Śmierdziało jak diabli, kamienia trochę ubyło, a prócz tego nic.
Wtem padło pytanie kim ten Płacz w ogóle jest. Nad tym raczej nie miał powodu się zastanawiać ani długo myśleć.
– Płacz. – skwitował krótko. – Przywódca Wody. A Ty? – odwrócił pytanie, tym razem nie okazując obojętności a wyraźne zaciekawienie. Samiec nigdy nie przedstawiał się swoim przywódczym imieniem... mogło to nieco zmylić Ziemistego, ale on nigdy szczególnie się nad tym nie zastanawiał.

// coś nie możemy nakierować tej fabu na naukę |D

[Ostatnie Ogniwo]

Smok nie okazywał, żadnych uczuć, ani nie był zdenerwowany, ani nic. Był taki nijaki.
Przynajmniej nie denerwowały go zadawane przeze mnie pytania. No cóż. Potem wyjaśnił mi co robił jakby ział ogniem bądź pluł kwasem. Rozwiązania były tak samo głupie jak zamrażanie wody, ale cóż się dziwić, większość smoków głupieje na starość.
Potem przedstawił się jako Płacz, był przywódcą wody. Coś mi w tym wszystkim nie pasowało, to było bez sensu ta cała nazwa.
– Przywódca wody? Płacz wody? Wydaję mi się, że nie wybrałeś takiego dziwnego na przywódcę to by było dziwne. Chyba, że tak po prostu na ciebie mówią, ale wtedy byś musiał mieć zupełnie inne imię – zaczął rozmyślać, nad słowami wodnistego. Płacz Wody, Wodnisty Płacz, Płacz Wód. Nie te imiona brzmiały jak kamienny kamień, co w ogóle nie miało sensu, było takie żadne. Potem on zapytał o moje imię.
– Kolec, adept ziemi, szkolę się na wojownika – odpowiedziałem równie zagadkowo co on, zobaczymy czy kapnie się, że coś poszło nie tak.
– Jako przywódca musisz pewnie rozwiązywać wiele problemów?

[Płacz Aniołów]

Jedni z nudów dłubią sobie w nosie, drudzy robią babki z piasku, jeszcze inni układają piosenki poprzez stukot pazurów o kamienną posadzkę lub o coś innego... a Płacz zamrażał w kółko wodę. Zajęcie jak każde inne, zupełnie nie rozumiał tego, jak ktoś może uznać to za dziwne rozwiązanie. Zwłaszcza, że nie jest niebezpieczne. O ile ktoś pod ten strumień lodu nie podejdzie.
Zawsze przedstawiał się jako Płacz. I wcale nie był Płaczem Wody, jak myślał Kolec. Powód tego, że nie przedstawiał się swoim przywódczym imieniem był prosty. W pewien sposób nawet pokazuje to właśnie młodemu. Ale po co miałby się z tego tłumaczyć na zapas?
– Jako przywódcze imię wybrałem Szkarłatne Wody, dla Twojej ciekawości, młody. – wytłumaczył łagodnie, patrząc mu prosto w ślepia. – Po prostu wolę się przedstawiać jako Płacz. Bardziej przywiązałem się do tego imienia. – dopowiedział. Czyżby właśnie to było wytłumaczeniem dlaczego woli "Płacz" od "Szkarłatne Wody"? A może chodziło tu o coś zupełnie innego? Mimo wszystko, chyba takie rozjaśnienie sytuacji powinno Krwistemu wystarczyć.
Kolec, Adept Ziemi. Cóż za błyskotliwa odpowiedź. Wodny patrzył mu dalej w jego zielone ślepia i uśmiechnął się, wypuszczając przez nos nadmiar powietrza. Potem odwrócił łebek na bok, oblizał zęby i zaśmiał się w głos. Cóż za pyskata i wyszczekana osobowość!
– W życiu bym się nie domyślił, że jesteś Kolcem, adepcie. – zarzucił sarkastycznie. – Chyba, że dla jaj i skrzywdzenia matki z premedytacją nazwałeś się "Kolec Kolec" – dorzucił niby żartobliwie, niby zachowując poważną minę.
Przywódca a i owszem, rozwiązywał mnóstwo problemów. A przynajmniej tego chciał. Szczególnie, gdy problemy miały w sobie udział osób trzecich. Bo wtedy rodziły się komplikacje... nie zawsze obie strony chcą ten problem rozwiązać. Czasem nawet to utrudniają.
Zabolał go kark od unoszenia łba, by móc spojrzeć w ślepia adepta. Płacz zatem od niechcenia ruszył zadek i podniósł się z ziemi, przechodząc do pozycji siedzącej. Było to dla niego dużo wygodniejsze. A na pewno w ten sposób pozwolił swojej szyi odpocząć i w końcu pogadać z Ziemistym na mniej więcej... równym poziomie.
– Zgadłeś. To... raczej podstawowa umiejętność każdego Przywódcy. Wbrew pozorom dość trudna. Ale przydatna. Ogranicza powstawanie niepotrzebnych, masowych mordobić. – opowiedział. Zastanowił się przez chwilę. Nie pamiętał, czy Krwisty był obecny w momencie wojny, która niedawno powstała na jego terenach, czy też było mu dane jedynie o tym słyszeć. Ale... może lepiej unikać tego tematu?
... Nie.

[Ostatnie Ogniwo]

Rozumiałem już dlaczego Płacz nie przedstawił się jako Szkarłatne Wody. Też nie lubię tego imienia z kolec.
Uśmiechnąłem się kiedy powiedział o kolcu kolcu. Bardzo śmieszne imię. Nie wiem ile trzeba mieć pustki w głowie, żeby się tak nazwać.
– Nie jestem "kolec kolec". Moje prawdziwe imię to Krwisty Kolec. Bardzo dobrze cię rozumiem. Ja na przykład wolę moje pisklęce imię. Czyli Grzmot.
Płacz po chwili wstał do pozycji siedzącej. Teraz dopiero miałem szansę przyjrzeć mu się uważnie. Wyglądał na prawdę majestatycznie i groźnie. Ciekawe czy był dobrym przywódcą.
– Czyli mówisz, że rozwiązywałeś problemy. A chciałbyś mnie w tym poduczyć? Mama mnie kiedyś uczyła, ale nadal nie za bardzo mi to wychodzi kiedy jest problem – spojrzałem w ślepia czekając na odpowiedź. Ta chwila trwała praktycznie wieki. Nie lubię czekać, a szczególnie kiedy mam dostać jakąś odpowiedź.

[Płacz Aniołów]

Czy był dobrym przywódcą... Prawdę mówiąc, Płacz sam o sobie nie miał zdania. Starał się, by Wodnym niczego nie brakowało, dbał o ich szkolenie się, nie zaniedbywał swoich obowiązków... Gdyby Grzmot chciał się tego faktycznie dowiedzieć, musiałby zapytać kogoś z Wodnistych.
– Krwisty Kolec... – mruknął, jakby analizując w łebku jego imię. Przy czym przekrzywił łebek w bok i skupił wzrok na jego ślepiach. – Krwisty, bo cieczkę futra masz?
Ah, tak się zachowuje właśnie Przywódca Wody!
– Jasne, mogę Cię poduczyć tego trochę. – zgodził się, po czym zamilkł na chwilę, zastanawiając się nad problemem, który może mu zadać. Mogło być to cokolwiek, ale starał się w jakiś sposób dostosować poziom problemu do jego wieku i potencjalnych doświadczeń. Odwrócił łebek, by spojrzeć gdzieś w dal, po czym zamruczał w skupieniu i w końcu otworzył pysk.
– Generaaalnie... to, czy dobrze rozwiązujesz problemy sprawdza Twoje doświadczenie. Im więcej w życiu dziwnych rzeczy spotykasz, tym lepiej Ci to wychodzi. Nauka tego tylko narzuci Ci czyiś inny sposób myślenia, przez co Twoje poglądy mogą się dopasować do poglądów nauczyciela. W rozwiązywaniu problemów praktycznie nie ma rozwiązania, które jest obiektywne i nie zaszkodzi nikomu. Zazwyczaj będziesz robił wszystko tak, by obie strony czuły się po równo urażone lub, jeśli problem dotyczy Ciebie, żeby rozwiązanie jak najmniej zaszkodziło Tobie. Duże zgrupowania smoków nie znają pojęcia obiektywizmu, bo zawsze ktoś będzie czuł się mniej lub bardziej zadowolony. Na przykład: smok A z Twojego stada zabił brata smoka B, przez co smok B w uzasadnionej zemście chce skrzywdzić zarówno smoka A, jak i jego całą rodzinę. Sprawa dociera do Twoich uszu i musisz coś z tym zrobić. Tylko co?