Cichy Wąwóz

[Piórko Nadziei]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Piórko gdy utwierdził się już w przekonaniu, że ma do czynienia z własną córką, niezmiernie się uradował. Zwłaszcza, że i ona wykazywała taką radość ze spotkania. Opoka była tak zajęta, że zapomniała mu wspomnieć o całym potomstwie? No cóż, musi się kiedyś wybrać na tereny Ziemi.
– Wiesz, moja córko, ja też jestem łowcą. Teraz nawet będę polował z kompanem. muszę go tylko wytrenować. Teraz jest w mojej jaskini. Ale jestem przekonany, gdy będziemy wspólnie polować, zdobędziemy o wiele więcej mięsa. Cieszę się, że chcesz zostać łowcą. Głodu już na pewno nie będzie w naszych stadach. –
Piórko pomyślał sobie, że nadmiar łowców też nie jest najlepszy. Przestają mieć poczucie spełnienia obowiązku, czy rozwoju osobistego, bo nie mają kogo karmić. Smoki często same chodzą na polowania, a te które nie zdobyły mięsa, mogą poprosić tylko jednego, spośród bardzo wielu łowców. Z drugiej strony, pamięta dni, w których smoki głodowały, bo nie było nikogo, kto posiadał by mięso.
– Gdybyś kiedyś chciała pomocy w nauce, to chętnie ci pomogę. –

[Wieczorna Aura]

Ciekawiła się dlaczego Opoka nie opowiedziała jej o Piórku. Nie zajęło by to zbyt dużo czasu, a miałaby przynajmniej świadomość istnienia kogoś tak ważnego jak tata. No nic trudno. Nie miała zamiaru nikogo osądzać tylko trochę było jej szkoda, że wcześniej nie poznała własnego ojca. Pewnie Przenikliwa i Ciemny też go już znali. Gdy pomyślała o bracie cicho przełknęła ślinę. Starszy samiec nie mógł tego usłyszeć. Nie widziała go od tego felernego zebrania i choć nie była z nim jakoś szczególnie blisko to jednak utrata członka rodziny zawsze boli. Skarciła się w myślach za te pesymistyczne przypuszczenia. Z góry założyła najgorsze, a może on nadal gdzieś jest. To, że nie wraca do domu nic nie znaczy. Może tata go widział i wie gdzie jest. Mimo prowadzenia wewnętrznych rozterek nadal uważnie słuchała Piórka. Uśmiech nie schodził z jej pyska. Cieszyła się z tego spotkania i żadne złe myśli jej nie tego nie popsują. Już dawno nauczyła się tłumić negatywne emocję przy innych smokach. Nie chciała nikogo martwić, a to co siedziało w głowie Spokojnej to tylko i wyłącznie jej problem, z którym sama się upora.
Zaintrygował ją kompan ojca. Już kolejny raz spotyka kogoś kto ma zwierzęcego partnera. Coraz bardziej kusiło ją by sprawić sobie takiego. Tylko skąd go wziąć? I jak go oswoić? Zamyślona postanowiła zapytać.
-Kim jest twój kompan? I jak go oswoiłeś? Poznałam kiedyś smoczyce, która za towarzyszkę miała sowę i zaczęłam się zastanawiać skąd można wziąć takiego zwierzęcego partnera- powiedziała zaciekawionym tonem i zatrzepotała skrzydłami. Naprawdę chciała to wiedzieć. W przyszłości, jeśli tylko będzie mogła, planowała oswoić wilka. Zauważyła, że wyjątkowo często wpada na te zwierzęta i odebrała to jako sygnał. Bo w końcu jaka jest szansa, iż na dwóch różnych lekcjach miała tego samego partnera ćwiczeń?

[Czarna Pożoga]

W samym sercu Dzikiej Puszczy, na dnie zamszonego wąwozu leżała złota gadzina, wypełniając swoją osobą całkiem sporą jego część. Leżała na brzuchu, niczym sfinks, a delikatne plamki światła przebijające się przez korony drzew tańczyły na jej rozgrzanej, złotej łusce. Był poranek, a mech pokrywały drobinki rosy, drżąc przy łapach smoczycy i liżąc delikatnie jej ciało. Miejscami zeschła krew jaśniała, spływając z jej boków, a zeschnięte opatrunki miękły, na pewien sposób kojąc jej rany. Oddychała głośno, jak to miała w zwyczaju, sapiąc przez nozdrza i wywołując wokół siebie ogólne poruszenie. Drobne owady o długich nóżkach krążyły wokół jej głowy uciekając tylko przed smużkami szarego dymu unoszącego się znad jej nozdrzy. Gdy siadały, odstraszała je drobnymi ruchami ogona lub łapy.
Nie czekała na nikogo, ani nie wiedziała co z sobą począć. Ten typ bezczynności napawał ją niepokojem i podświadomym oczekiwaniem na coś co może nadejść niezależnie od jej woli. Nie wiedziała czemu wróciła, nie miała pojęcia jaki będzie jej następny krok. Odkąd postawiła łapę pod barierą każdy jej krok był przypadkowy. A może już wcześniej były?
Nie bała się konfrontacji ze swoim stadem, ani ze smokami które znały Gorączkę, ale nie pragnęła kontaktu z nimi. Przez księżyce pogrążania się w dzikości nie była w stanie wrócić do osoby którą była. Być może jeszcze nie teraz, a może już nigdy nie będzie.
Niepewność. Kiedyś była jej zupełnie obcym uczuciem. Wiedziała dokąd zmierza i osiągała każdy cel, tak jak chciała. A gdy straciła cel, nie miała drogi, jednocześnie miała świadomość, że była katalizatorem każdego zdarzenia w swoim życiu. Każdego z nich.
Myśli te fizycznie ją męczyły, bardziej niż stare, śmierdzące rany które nosiła na swoim ciele. Momentami skupianie się na płynącym z nich realnym bólu pomagało jej odwrócić uwagę. Kiedy nie była takim chędożonym myślicielem żyło jej się znacznie lepiej. Gryźć, drapać, kopać, krew, walka, ból – to wszystko było zupełnie proste. Życie pod barierą wymagało myślenia. Konfrontacji nie fizycznej, a słownej.
W końcu tu były smoki.
Mech cicho westchnął i ustąpił, gdy złożyła na nim łeb. Delikatne powieki przysłoniły obsydianowe ślepia, ale smoczyca pozostała czujna na otoczenie wokół siebie.

[Uśmiech Szydercy]

Smoczyca dość długi czas mogła spędzić w samotności, ciesząc się swoim towarzystwem. Swoim oraz owadów. W końcu jednak przyuważył ją pewien czarnołuski moloch.
Nie wiedział, dlaczego przyszedł akurat tu, do miejsca, w którym raczej nie bywał. Khagar nie lubił terenów wspólnych. Ale coś kazało mu tu przyjść. Dokładnie do tego miejsca.
A teraz stał w oddali i obserwował zakrwawione, zmęczone ciało smoczycy. Dziwnie znajome.
Zbliżył się cicho, choć nie kryjąc specjalnie swojej obecności. Oddychał tak samo, jak ona, a może jeszcze bardziej głośno. Warkliwie, gardłowo. Był od niej większy, choć znacznie młodszy. Osiągnął już swe dorosłe rozmiary no i był samcem. Poza tym miał dobre geny.
Zmrużył ślepia i obrócił rogaty łeb, przyglądając się Pożodze nachalnie wręcz. Jego nozdrza poruszyły się. Znajoma woń.
– Zamierzasz tu zdechnąć? – spytał gardłowo, warkliwie, choć jego głos był spokojny. Nie było w nim też kpiny, która zdawałaby się naturalna. Raczej czysta ciekawość. Smoczyca wyglądała... licho.

[Świetlista Łuska]

Jak to możliwe, że mimo tylu dni spędzonych na terenach wspólnych Świetlista Łuska nadal znajdowała tereny, które były dla niej kompletnie obce?
Tak też było, gdy, lecąc, adeptka dotarła do zatopionego w zieleni Dzikiej Puszczy wąwozu, do którego, z racji stromych zboczy, mogła się po prostu wcześniej nie dostać z powodu swoich zaległości w lataniu. Teraz już jednak nic nie stało eksploracji na przeszkodzie i Świetlista obniżyła lot swoim ulubionym sposobem- zataczając coraz mniejsze kręgi. Gdy wylądowała, przysiadła na chwilę z zamkniętymi ślepiami. Nie wyczuła obecności innych smoków, była zbyt daleko, poza tym skupiła się na wszechobecnej ciszy, która w sercu puszczy wydawała się być wręcz nienaturalna. W takiej ciszy- w zależności od nastroju- można usłyszeć wiele rzeczy- tym razem podpowiadała jej, że właśnie teraz ma okazję trochę potrenować.
Po chwili namysłu podeszła do kilku wysokich drzew wyrastających z dna wąwozu i z zadowoleniem odnotowała obecność kilku zwalonych, omszałych pni- trening skoków zacznie zatem tak, jak ten z Gonitwą.
Na początek przybrała pozycję do skoku- ugięła łapy, ułożyła wygodnie zwinięte skrzydła po bokach ciała i uniosła ponad ziemię wiotki ogon, jednocześnie podnosząc trochę łeb na wyprostowanej szyi. Pierwszy miał być skok wzwyż- adeptka z przybranej pozycji silnie odepchnęła się wszystkimi czterema łapami, skacząc na wysokość około połowy ogona. Podczas „lotu” ogon zapewniał jej stabilizację, a podczas lądowania pamiętała o ugięciu łap, by zamortyzować upadek.
Kolejny miał być skok w dal- białoskrzydła poprawiła pozycję, po czym pochyliła bardziej łeb i przysiadła bardziej na tylnych łapach. Odetchnęła i wyskoczyła- odbiła się silniej tylnymi nogami, tym razem do przodu- zapewniając sobie równowagę w powietrzu delikatnymi ruchami wiotkiego ogona i przygotowując się na lądowanie, które tym razem miało być o wiele bardziej wymagające dla przednich łap, były jednak ugięte i dość pewnie przejęły ciężar smoczycy. Wyhamowała pęd kilkoma krokami do przodu i zerknęła za siebie- skoczyła jakiś ogon do przodu, co stanowiło jej osobisty rekord. Zachęcona sukcesami, zbliżyła się do powalonych pni.
Teraz skoki musiały być bardziej precyzyjne, a tor ruchu miał układać się po bardziej pionowym łuku- Świetlista oceniła mniej więcej odległość, po czym ponownie przybrała pozycję- taką, jak do skoku wzwyż- i odbiła się łapami od omszałego podłoża, kierując trochę więcej siły do tylnych łap, dzięki czemu „lot” odbył się po łuku i pozwolił jej wylądować na najniższym pniu. Ugięte nogi zamortyzował upadek, ale powierzchnia martwego drzewa była śliska przez porastający ją mech i adeptka zsunęła się z drugiej strony na przednie łapy i upadła na bok. Nie stało się nic poważnego, ale po paśmie zwycięstw ta porażka przyniosła jej rozczarowanie. Zerwała się z determinacją, zwróciła się w stronę pnia i- jak poprzednio- przybrała pozycję, ugięła łapy i wyskoczyła, tym razem jednak wyciągając pazury. Nowy środek zapobiegawczy pozwolił jej utrzymać się na mokrym drewnie i Świetlista odetchnęła z ulgą- przynajmniej nie będzie już trzeciego podejścia.
Ze swojej pozycji rozejrzała się po okolicy, planując kolejne posunięcia- od stromej ściany wąwozu dzielił ją jeszcze jeden, grubszy od poprzedniego zwalony pień, ale sama ściana też dawała pewne możliwości- Świetlista widziała liczne kamienie odstające od niej różnych miejscach, które wyglądały na stabilne. Pomimo złych doświadczeń ze stromymi podejściami białogrzywa szybko zadecydowała o włączeniu ich do ćwiczenia.
Kilka precyzyjnych ruchów, nic więcej. Pamiętaj o pazurach.
Świetlista wpatrzyła się w kolejny pień i przybrała pozycję, uginając silniej tylne łapy- teraz skok miał być bardziej poziomy, więc wybicie, które nastąpiło, pochodziło bardziej z nich. Przy lądowaniu na kolejnym spróchniałym drzewie ugięła łapy i balansowała przez chwilę ogonem, odzyskując równowagę. Teraz spojrzała na pierwszy wystający ze ściany wąwozu głaz- był on nieznacznie wyżej od pnia i jeśli wykona podobny skok, z pewnością utrzyma się na jego powierzchni. Ponownie przybrała pozycję i odbiła się od powalonego drzewa- silniej tylnymi nogami, lecąc po płaskim łuku w kierunku skałki. Przy lądowaniu ugięła łapy i- poza lekkim drżeniem kamienia- nie pojawiły się żadne problemy. Powyżej znajdował się następny głaz, więc Świetlista przygotowała się do skoku o bardziej pionowym torze, ugięła łapy i wybiła się ze wszystkich z prawie równą siłą- na korzyść tylnych. Gdy poczuła pod łapami twardą skałę, ugięła je i zarzuciła ogonem, by zachować stabilność- przyszło jej to z większym trudem i ostatecznie udało jej się, gdy zahaczyła nim o spód skały. Odetchnęła z ulgą, po czym spojrzała na ostatnią skałkę, która była oddalona zarówno w pionie, jak i w poziomie. Nie wahając się długo, białołuska przystąpiła do manewru- skok musiał być zdecydowany, a tor ruchu powinien przyjąć kształt łuku o ukośnym torze. Zebrała resztki sił i wyskoczyła, wybijając się silniej tylnymi łapami. Po chwili zobaczyła pod sobą powierzchnię półki skalnej, na której oparła łapy. Manewrowała przez chwilę ogonem, a gdy spoczęła bezpiecznie na skale, odetchnęła z ulgą. To koniec, była już trochę zmęczona.
Spojrzała w dół i z satysfakcją stwierdziła, że znajduje się jakieś dwa skrzydła nad ziemią. Pozwoliła sobie na krótki odpoczynek, po czym skoczyła ostatni raz, tym razem jednak rozkładając skrzydła. Szybko wzniosła się powyżej wąwozu, gdzie dawały się już słyszeć zwyczajne dźwięki lasu i szum wiatru. Opuszczała to niesamowite miejsce, będąc pewną, że jeszcze kiedyś tu wróci.

/ZT

[Płacz Aniołów]

Na terenach Wody zaczęło lać. Upały w końcu zostaną przygaszone, zaś u Płaczu jest to przedostanie się z deszczu pod rynnę. Bo nie lubi ani upałów, ani deszczu. Siedzieć w jaskini też mu się nie chciało. Prawdę mówiąc, chciał wyjść na spacer. Pochodzić samemu po terenach Wolnych, móc w spokoju pomyśleć nad wszystkim, co go dręczyło oraz zwyczajnie cieszyć się spokojem. Z zamoczonego obozu Wody Płacz ruszył w stronę Dzikiej Puszczy w nadziei, że tam jeszcze nie dotarła ulewa. I nie mylił się.
Tak dotarł do Cichego Wąwozu. Nie wiedząc czemu, miejsce to od razu mu się spodobało. Uznał, że było wręcz idealne na spacer, dlatego tutaj chciał poświęcić część swojego czasu na przyjemnym spacerze, w samotności. Tak, jak zwykł to zawsze robić.
Łapy wiodły go przez wąwóz, a ślepia po nacieszeniu się widokami tego miejsca, po pewnym czasie wbiły się w mech pod łapami i tak trzymał zawieszone w powietrzu ślepia i myślał. Myślał nad wszystkim. Nad tym, jak układa mu się w stadzie, nad swoimi wnukami, nad innymi... wszystko po kolei zajmowało jego myśli. Jedne go przytłaczały gdzieś w środku, jedne podnosiły na duchu... ale właśnie tak lubił spędzać czas.

[Zmierzch Gwiazd]

Czyli jednak mieli coś wspólnego. Oboje mieli tendencje do zastygania w bezruchu, rozmyślania nad wszystkim i nad niczym, zarówno nad tymi dobrymi rzeczami, jak i nad tymi złymi. A każda z nich w jakiś sposób czyniła zmiany na ich sercach, nieodwracalne zmiany z które można zamaskować i ukrywać, jednak w ten sposób nie da się ich wyleczyć.
Również Ziemista pojawiła się w wąwozie, wolnym krokiem przemykając cieniem. A spod jej łap nie wydobył się żaden szelest. Podniosła wzrok na smoka, wyróżniającego się kolorem na tnie zielonego mchu. Poznawała tą sylwetkę, to futro oraz te charakterystycznie wygięte rogi. Kiedy oni się ostatnio widzieli? Ah tak, nad Lazurowym Jeziorem. A wcześniej? Ma feralnym zebraniu. Tyle złych wspomnień, miała jednak o wiele więcej tych dobrych. Chociażby to, jak razem bawili się w Wierzbowym Borze, na terenach wody kiedy jeszcze on był pisklęciem.
– Łezka...
Zdołała odgrzebać z zakamarków swej pamięci jego imię. Nie była już najmłodsza, coraz częściej zdarzało jej się zapominać niektórych rzeczy, już nie mówiąc o tym, że ponosiła całkiem sporo porażek w walkach. Teraz przynajmniej mogła pochwalić się wieloma bliznami, ozdabiającymi głównie jej szyję oraz przednie łapy. Pamiątka po drapieżnikach oraz długich polowaniach.

[Płacz Aniołów]

Łezka...

Nie usłyszał tego od razu. Dopiero po kilku uderzeniach serca dotarło do niego jego imię, dotarł do niego głos znajomej osoby...
Zatrzymał się. Strzygł uchem i uniósł łeb, by zlokalizować pochodzenie tego głosu. I dostrzegł samiczkę, która stała nieopodal, naprzeciwko niego. Łagodne ślepia, które miał po matce Przebłysk lustrowały smoczycę, a z płuc wydobył się cichy świst powietrza spowodowany powolnym wypuszczeniem go z pyska. To była Opoka. Ostatnia najbliższa mu osoba z jego rodziny, choć... nawet ona nie jest z nim spokrewniona. Ba, Płacz od dawna nie ma już nikogo, kto jest z nim spokrewnionego. Jej ślepia były łagodne, głos tak samo. Nie biła od niej aura braku zaufania, być może nawet nienawiści i żalu, które poczuł już wcześniej, na zebraniu czy nad Lazurowym. Była... oh.
Uśmiechnął się blado.
– Veles. – odpowiedział cicho, lecz Opoka była w stanie usłyszeć swoje imię bez problemu. Płacz uśmiechnął się bardziej i przekrzywił lekko łebek w bok. W jakiś sposób jego uśmiech zrobił się tajemniczy.
– Spacer rekreacyjny, czy chcesz móc samej przez chwilę pobić się z własnymi myślami? – zapytał, odnosząc się do celu jej wycieczki. Być może jej odpowiedź będzie taka sama, jak jego?

[Pióro Krwi]

W czasie zachodu złotej twarzy wyszłam z groty wdychając przyjemne chłodne powietrze. Przespałam cały dzień więc nie miałam o co się martwić że usnę. Cicho opuściłam tereny stada kierując się w stronę dzikiej puszczy. Zauważywszy tam jakiś wąwóz w miarę bezpiecznie zeszłam na dół. Stąpałam po miękkim mchu aż w końcu dostałam się do jakiejś wnęki w której to zwinęłam się w kłębek okrywając się moimi skrzydłami. Dzięki ich czarnej błonie byłam prawie że niewidoczna w mroku nocy co mi odpowiadało.

[Świetlista Łuska]

Leciała wysoko, łapiąc swoim ciałem ostatnie promienie Złotej Twarzy.
Ciemność się zbliża. Co by tu...
Świetlista spojrzała w dół, ku znajomym okolicom na Terenach Wspólnych. Cichy Wąwóz! Zdaje się, że kiedyś trenowała tu skoki.
Niebo było tego wieczora wyjątkowo czyste, więc Świetlista postanowiła, że wyląduje i poobserwuje przez chwilę gwiazdy. Światło dzienne kryło się już za drzewami na horyzoncie, gdy korkociągiem opadała ku ziemi. W odległości skrzydła nad ziemią wyhamowała, rozkładając pierzaste kończyny, i stanęła na czterech łapach. Nie zauważyła ciemnego kształtu, który w tym momencie spoczywał tak niedaleko niej. Poprawiła skrzydła i wyciągnęła szyję wysoko w kierunku niebo, wpatrując się w srebrny księżyc. Dopiero po chwili oderwała się od obserwacji i zreflektowała się, pociągając nosem. Dotarł do niej wyraźny zapach popiołu- rzeczywiście, naiwnie było twierdzić, że tylko ona wpadła tego wieczora na pomysł, by pospacerować trochę pod rozświetlonym firmamentem.
Skierowała łeb w stronę, z której docierała woń, i powiedziała spokojnym- bo przecież co mogło jej grozić ze strony innego smoka na terenach wspólnych?– głosem.
– Witaj– na razie tyle. Jeśli jej towarzysz spał, nie zamierzała go przecież budzić.

[Ostatnie Ogniwo]

Wyruszyłem sobie z groty na wieczorny spacerek. Niedawno usłyszałem jak Świetlista wychodzi z jaskini.
Podążyłem za nią idąc sobie spokojnie. Nie leciała za wysoko, więc czułem jej zapach. Potem wiatr przybrał na sile i nie czułem już zapachu traw i lasu. Kierowałem się cały czas w jedną stronę z nadzieją, że ją znajdę.
W końcu dotarłem do dzikiej puszczy, a w nocy najlepiej udać się do... wąwozu. Tam więc ruszyłem cicho drepcząc. Poruszałem się bezszelestnie, aż w końcu dotarłem do miejsca gdzie było wejście do wąwozu. Wszedłem pomału i poczułem zapach wulkanów zmieszany z ziemią. Czyli tutaj byłaś, a kim jest tajemniczy osobnik. Zbliżyłem się pomału i zostałem w cieniu. Wyciszyłem oddech i usiadłem. Skrzydła przyłożyłem do grzbietu i stworzyłem bańkę otaczającą mnie na odległość pół łuski. Bezbarwna i bezwonna miała nie przepuszczać mojego zapachu. Zamarłem w bezruchu i czekałem na rozwój sytuacji.

[Pióro Krwi]

Nadstawiłam uszy słysząc szum skrzydeł i znajomy głos. Eh nawet w nocy nie można mieć spokoju? Miałam nadzieje że będę miała pomyśleć nad pewnymi sprawami ale no cóż tak już jest. Po chwili ciszy rozpoznałam głos smoka który mnie przywitał.
-Witaj Świetlista Łusko. Czyżbyś także wybrała się na spacer o tej jakże przyjemnej porze?– Powitałam ją wstając na równe łapy i prostując się dumnie. Na moim pysku zagościł miły aczkolwiek lekko zbyt pewny siebie uśmiech. Nie miałam pewności czy smoczyca nie zmieniła już miana jednak i tak nie zmieniłabym swojego zachowania. Zdobyłam już pełną rangę i nie musiałam słuchać każdego kto też ją zdobył. Udowodniłam stadu że mam dosyć siły żeby obronić innych więc po co mam się kłaniać lub schylać łeb przed kimś kto możliwe że nie jest tego godny? Aż tak nie zgłupiałam.

[Świetlista Łuska]

Zamrugała ślepiami, próbując się skupić. Zmęczenie upałem dnia i lotem dało o sobie znać, gdy starała się przypomnieć sobie, skąd znała Ognistą. Po kilku uderzeniach serca nabrała płytko powietrza w płuca i spojrzała na smoczycę trochę nieobecnymi oczyma.
– Audrey?– dziwne. Jest tyle smoków w Ogniu, a ona już po raz drugi spotyka akurat ją. Oczywiście, nie miała nic przeciwko- gwiazdy mogły poczekać tych parę chwil.– Jak twoje szkolenie?– przyjrzała się towarzyszce, która od ich ostatniego spotkania zdecydowanie urosła i zmężniała.
– Wylądowałam tylko na moment, by dać gwiazdom szansę się ukazać. Co może być przyjemniejsze od dryfowania po nocnym niebie?– a po chwili dodała:– Nie chciałam ci przeszkadzać w drzemce, ale nie wypadało się nie przywitać.

[Ostatnie Ogniwo]

Obserwowałem ich z boku pozostając pod przykrywką cienia. Cień był jedyną rzeczą, której można ufać, nigdy by mnie nie zdradził. Spojrzałem w niebo gwiazdy pięknie oświetlały okolicę. Wtedy to Świetlista i ognik zaczęli rozmawiać.
Audrey tu też była. No cóż kolejne spotkanie, po tak długim czasie. Poczekałem chwilę niech dokończą to co mają do powiedzenia.
Wstałem i pomału wyszedłem z cienia.
– Witajcie, co tu robicie? – w normalnych okolicznościach wyskoczyłbym na jedną z nich, prawdopodobnie na siostrę była najbliżej, ale cóż rana mi nie pozwalała. Podszedłem do czarodziejki i usiadłem obok rozglądając się po okolicy. Nikogo więcej tu nie było.

[Pióro Krwi]

Zaśmiałam się słysząc jak nazwała mnie ziemista. Była chyba trochę zdziwiona naszym spotkaniem ale nie obchodziło mnie to zbytnio.
-Tak mnie kiedyś zwali- Powiedziałam kiedy usłyszałam moje pisklęce imię. Kiedy jednak usłyszałam to drugie pytanie uśmiechnęłam się szyderczo.
-Moje szkolenie się zakończyło a ja sama jestem znana w poza stadem jak i w nim jako Krwawa Żądza roślinko- Powiedziałam nie kryjąc swojej dumy i patrząc na samicę z pewnością siebie. Obserwowałam ją kiedy tak stała lekko machając ogonem na boki i lekko trzepocząc skrzydłami.
-Jak to co? Patrzenie w nie- Powiedziałam kiedy ta próbowała mi powiedzieć że latanie po nocnym nieboskłonie jest lepsze od patrzenia w nie.
-Nie przeszkodziłaś mi- Oczywiście skłamałam ale ona przecież o tym nie wiedziała. Nagle pojawił się Krwisty co trochę mnie zdziwiło ale nie okazałam tego uśmiechając się do niego złośliwie.
-Witaj i nie widać? Rozmawiałyśmy- Przywitałam się dodatkowo odpowiadając na jego pytanie z lekkim uśmiechem.

[Świetlista Łuska]

Zaskoczyło ją trochę zachowanie Audrey- co jak co, ale charakterek to ona miała. Jej pewność siebie mogła zbić z tropu niejednego smoka, ale Selje znała ją, zanim stała się Krwawą Żądzą. W sumie to żadna znajomość- zaledwie kilka wymienionych zdań- ale Ziemna wciąż miała przed oczyma obraz drobnej Audrey, z którą kilka księżyców temu bawiła się w ganianego.
– Naprawdę? Moje gratulacje! Twoje szkolenie musiało być naprawdę krótkie– powiedziała z szacunkiem, na który wojowniczka zasłużyła ciężką pracą.– Jakie walki już stoczyłaś?
Arogancja Krwawej Żądzy, widoczna w każdej wypowiedzi, upodabniała ją trochę do skaczącego do oczu ofiary wilczego szczenięcia. Świetlista uśmiechnęła się w duchu, żałując trochę, że sama nigdy nie potrafiła zdobywać w taki sposób uwagi i szacunku.
– Można latać z otwartymi ślepiami– odpowiedziała na zaczepkę, spoglądając na wojowniczkę chłodnymi oczyma.
Po chwili w powietrzu uniósł się zapach Ziemi i z cienia wyszedł Krwisty. Usiadł obok niej, a ona przywitała go delikatnym otarciem się o jego bok.
– Cześć– powiedziała krótko i z lekkim zdziwieniem, że jej brat w takim stanie postanowił wybrać się na spacer. Słyszała, co się wydarzyło, i nadal żałowała, że nie było jej przy tym. Niewiele mogłaby zmienić, ale wyrzut sumienia pozostał.– A ty co tutaj robisz? Może rozstrzygniesz nasz mały spór?– uśmiechnęła się standardowo, ale w błękitnych ślepiach można było dostrzec troskę.

[Ostatnie Ogniwo]

Uśmiechnąłem się słysząc ich spór. Zauważyłem w tym czasie małe drzewko wystające ze ściany, taka jakąś gruba wystająca gałąź. Podszedłem do kamiennej ściany, lot wymagał by trochę energi.
Podskoczyłem wyżej odpychając się łapami i pazurami od ściany i poleciałem prosto na gałąź. Podniosłem się jedynm ruchem skrzydeł i usiadłem opierając się o rozgałęzienia, spojrzałem w niebo. Gwiazdy pięknie świeciły, a niektóre nawet spadały. Ciekawe gdzie leciały.
Wtedy znowu spojrzałem na towarzyszki, które się kłóciły.
– Ostatnie rozwiązywanie problemów skończyło się prawie moją śmiercią, szczególnie że raz już umiałem, ale teraz to się chyba nie powtórzy. Mogę spróbować więc o co chodzi? – zamknąłem oczy wsłuchując się w okolicę nawet w nocy natura wydawała ciekawe zwierzęce dźwięki.

[Pióro Krwi]

Słysząc pytanie Świetlistej omal nie parskłam śmiechem. "Jakie walki? Naprawdę? Nic lepszego wymyślić nie mogłaś?" Pomyślałam rozbawiona uśmiechając się ironicznie.
-Jak to jakie? Normalne- Powiedziałam już nie kryjąc swojego rozbawienia wywołanego tym pytaniem.
-Czyli zazwyczaj latasz z zamkniętymi? Ile razy zdarzyło ci się uderzyć w drzewa?– Spytałam złośliwie kiedy ta powiedziała o lataniu z otwartymi oczami. W moich oczach błysnęły radosne iskierki rozbawienia kiedy patrzyłam na dwa smoki stojące przede mną. Słysząc odpowiedź roślinki na pytanie jego siostry uśmiechnęłam się przyjaźnie.
-Nie mam zamiaru się z nią bić w tak piękną noc a co dopiero o taką błahostkę- Stwierdziłam ironicznie kręcąc łbem z cichym śmiechem.
-Nie potrafimy zdecydować co jest lepsze. Obserwowanie nieba z ziemi czy też latanie po nocnym nieboskłonie- Odpowiedziałam kiedy spytał się na czym polegał nasz mały spór.

[Świetlista Łuska]

Mrugnęła, ukrywając na chwilę za powiekami chłodne spojrzenie błękitnych oczu. Krwawa Żądza zachowywała się, jakby pozjadała wszystkie rozumy, a fakt, że przekręcała każde jej słowo, sugerował, że nie potrafiła też uważnie słuchać. Szacunek, który czuła na początku- gdy dowiedziała się, że jej szkolenie przebiegało w tak ekspresowym tempie- powoli znikał, zastępowany przez zdziwienie zachowaniem Ognistej. Po co szukasz zaczepki? Nie można z tobą normalnie rozmawiać– komunikat tkwił w świdrujących wojowniczkę oczach, ale Świetlista nie odzywała się ani słowem.
– Chodziło mi oczywiście o to, z kim już walczyłaś, wojowniczko– powiedziała wyraźnie, oficjalnym tonem.– Jeśli nie chcesz, nie musisz mi o tym opowiadać, w tym przypadku chyba jakoś poradzę sobie z niewiedzą.
Kolejnej odpowiedzi smoczycy nawet nie miała ochoty komentować- to Krwisty miał rozsądzić "spór", niech on się teraz pogimnastykuje.
– Miło z twojej strony. Przecież nie miałabym żadnych szans, prawda?– uśmiechnęła się beztrosko do samicy, po czym skierowała spojrzenie ku gwiazdom. Czy to było złośliwe? Może troszkę, ale przecież trzeba się uczyć od najlepszych!
– Tak, pomóż! Gdybyś tu nie przybył, bez wątpienia rozpętałybyśmy wojnę między Ogniem a Ziemią.

[Ostatnie Ogniwo]

Siedziałem sobie na gałęzi cały czas mając zamknięte oczy i wsłuchiwałem się w naturę. Widziałem gwiazdy, jakby po zamknięciu oczu i tak nadal były przede mną. Fajne uczucie, a w tle kłócące się samice. Ech wysłuchałem do końca ich krzyków i kłótni i potem cicho sapnąłem.
– O walce przyznam, że nie wiecie nic, więc się nie kłóćcie. A rozwiązując was spór przyjemne jest i oglądanie i latanie. Przecież lecąc też podziwiasz gwiazdy znajdujące się przed sobą, więc masz i przyjemny wiaterek taki chłodnawy i piękny widoczek. Sprawę uznaję za zamkniętą jeśli znowu zaczniecie się kłócić powyrywam wam futro, rozumiemy się? – powiedziałem z lekką nutą grozy w głosie i stanowczości, jeśli nie zrozumieją to zrobię to co powiedziałem. W sumie wiedzą, że bym to zrobił, więc pewnie nic nie muszę udowadniać. Jeśli znowu zakłócą mój spokój będę ział lodem i zamrożę im paszczę i tyle będzie z kłótni proste i szybko wykonalne, zawsze jest jeszcze maddara.
– Możecie rozpętać wojnę mi tam obojętnie, ja delektuję się tym pięknym wieczorem i gwiazdami i ciszą, którą ktoś zakłóca. A poza tym to nie wywoła wojny, ja prawie utopiłem pisklaka z cienia, a drugi prawie umarł w jaskini i wtedy by była wojna, więc nie mówcie o wojnie jeśli nie wiecie jak ją wywołać to tyle dziękuję za wysłuchanie – oparłem się z powrotem o gałąź i zamknąłem lekko oczy czekając na jakikolwiek hałas z ich strony, to będzie ciekawy i długi wieczór.

[Pióro Krwi]

No cóż nudziło mi się więc dlaczego miałabym nie poddenerwować paru smoków? Westchnęłam w duchu słysząc pytanie adeptki.
-Walczyłam ze Zmorą Opętanych która przyjęła imię Upiornego Rytuału, Księżycową Łuną i jakąś adeptką z cienia- Odpowiedziałam oschle a kiedy usłyszałam docinkę świetlistej uśmiechnęłam się przyjaźnie. Dlaczego? Nie wiem ale moje znudzenie zaczynało powoli znikać. Ale zaraz mój dobry humor szlag trafił.
-Krwisty skąd możesz wiedzieć ile o niej wiemy? I nie groź bo i tak mało mnie obchodzi to co możesz mi zrobić. Futro odrośnie i równie dobrze możemy odwdzięczyć ci się tym samym futrzaku- Syknęłam w jego stronę rozdrażniona. Słysząc co on wyprawiał z pisklakami z cienia z mojego gardła wydobył się ostrzegawczy warkot.
-Jesteś głupi czy głupi? Jakbyś któregoś przez przypadek zabił nie skończyłoby się na wojnie. Sam zostałbyś zabity a stado miałoby o jednego wojownika mniej- Powiedziałam do niego lodowato zimnym tonem ponownie układając się w wnęce. Idiota z niego był. Jak on mógł być tak nieuważny żeby w jego obecności jakiś pisklak się prawie utopił albo po prostu umarł? Po prostu nie do pomyślenia. Już nie patrzyłam na smoki za pomocą zionięcia zamrażając ziemię pod sobą i ściany wnęki po czym ułożyłam się w niej wygodnie.