Diamentowy Strumień

[Zmierzch Gwiazd]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Najwyraźniej Mistyczna nie wiedziała, że również Ziemiści są połączeni więzami krwi z Cienistymi. Bardzo silnymi więzami. Opoka delikatnie uśmiechnęła się w jej stronę jakby chciała dodać jej utuchy w tej trudnej dla niej chwili.
– Faelan był moim bratem. Kapłanka powiedziała mi o wszystkim, zarówno o śmierci jego, jak i Jaspis. Oraz o tym, jak Kryształowa obeszła się z ich ciałami.
Przerwała. Uśmiech zniknął z jej twarzy. Przywódczyni wbiła pazury swojej lewej łapy w podłoże, zagłębiając je w ziemię. Chwilę później spięła również mięśnie ogona, uderzyła nim gwałtownie o podłoże wzbijając nieco kurzu.
– Oni nie umarło z wykrwawienia. Ich rany nie były śmiertelne. Gdy zemdleli, ona ich dobiła bez litości, zbeszcześciła zwłoki. A więc ona jest córką Wzburzonego? Podobny charakter w takim razie mają, nawet bardzo podobny. Mistyczna, zapamiętaj tylko jedną rzecz. Nie zawsze wszystko dzieje się po naszej myśli, każdy prędzej czy później doznaje cierpienia, można powiedzieć że jest to obowiązkowe w tym świecie. Jednak wojny nie są konieczne. Nie byłoby ich, gdyby smoki były w stanie się na wzajem zrozumieć. Ale prawda jest taka, że większość nie potrafi postawić się na miejscu drugiej osoby. Łączę się z tobą w cierpieniu i pamiętaj, że zawsze możesz na mnie liczyć, nie jako Wodna, ale jako moja uczennica oraz szwagierka.
Po wypowiedzeniu ostatniego zdania, z jej ślepa popłynęły łzy, większość wchłonęło się w futro, jednak jedna z nich spadła na pyszczek górskiej. Opoka wbiła wzrok w odmęty strumienia. Nadal pamiętała radosny pyszczek jej brata. Nie potrafiła pogodzić się z informacją, że już nie ma go wśród żywych. Miała jedynie nadzieję, że jest szczęśliwy, gdziekolwiek jest.

[Mistycznooka]

Bratem?... No tak.. Tak.. Chłód Ziemi przecież był Ojcem Faelana.. Teraz wszystko nabierało sensu. Niestety, Mistyczna nie mogła ujrzeć łez Przywódczyni ale jej głos zdradzał w większości jej uczucia. No a później i jej łza doświadczyła jej pyska. Na słowa odnośnie Kapłanki kiwnęła głową.
– Wpuściła mnie na tereny Cienia, na pogrzeb jego i Jaspis. Dowiedziałyśmy się o tym.. w tym samym momencie. – o objawieniu się Jaspis wolała na razie nie mówić, chociaż może Opoka wiedziała też i o tym? Na następne słowa jej łeb utkwił w Ziemistej, mimo że oczy nie były w stanie jej zobaczyć. Nie trzeba było.
– Nie wiem. Nie znałam Kryształowej dobrze.. Raczej stroniła od innych. Wiem że była porywcza, niekiedy przyłapałam ją na jakiś próbach jatki z kimś ale.. Nigdy nie spodziewałabym się czegoś takiego po niej. Wzburzonego znam od pisklęcia i jego zachowanie na Szczerbatej również było mi.. obce. Nie takiego go znałam ale.. coś mówi mi że nie postąpiłby jak Kryształowa.. chyba.. nie wiem. Najwyraźniej ja we wszystkich staram się widzieć jakieś pozytywy.. uh.. – chciałoby się dodać "Jestem taka Naiwna"..
– Dziękuje.. I.. Wiesz, powiedziałam Ci już to. Jeżeli będzie coś, w czym będę mogła Ci pomóc to powiedz. Nie jestem nikim szczególnym ale.. dam z siebie wszystko żeby być dla Ciebie oparciem jeżeli będziesz go potrzebować. Nie traktuj tego oczywiście jako wtrącanie się w wasze sprawy.. Już Wzburzony wyszedł z tym o wiele za daleko.. Ale jako wyciągnięcie pomocnej łapy, od kogoś z rodziny. – "bo przecież jesteśmy rodziną, prawda?"

[Zmierzch Gwiazd]

– To miło z jej strony. Cieszę się, że jakoś się dogadałyście.
Jej głos powoli nabierał swojej normalnej barwy. Opoka rzadko kiedy okazywała tak mocne uczucie smutku. Jeszcze nigdy nie doświadczyła takiego cierpienia. Strata bliskich nie należała do czegoś, co mogła po prostu przeboleć.
– Walczyłam z Kryształową wtedy, na Szczerbatej Skale. W jej atakach wyczuwałam nie chęć obrony swoich, lecz głębokie pragnienie mordu. Nic więcej. Mistycznooka, zapamiętaj, to zadaniem stada smsy nawrócić przywódcę, gdy postępuję on źle. Nie powinien on sam podejmować decyzji. Stado jest ogółem, nie jedną osobą. Nikt sam nie poradzi sobie z ciężarem władzy i odpowiedzialności. Przez to, można się zgubić, zmienić na gorsze, jeżeli z nikim nie podzielimy tego brzemienia. – wyjaśniła krótko co sądzi o randze Przywódcy.
W tym momencie cieszyła się, że Ziemiści pomagają jej w obowiązkach.
– Dziękuję. Przekaż pozdrowienia Płaczowi, dawno go już nie widziałam, a pewnie po tej całej jatce nie będzie przychylny w moją stronę.

[Mistycznooka]

– Tak.. też się cieszę. Ostatnie czego bym chciała to żeby stado Wody ogółem było uważane za złe. Ale sama Kapłanka zdaje się.. Nie wrzuca wszystkich do jednego worka.. – odpowiedziała niemal od razu. Potem posłuchała Opoki.. W sumie była przywódczynią, dlatego też jej zdanie było poparte doświadczeniem.
– Gorzej gdy przywódca nie liczy się ze zdaniem innych. Chociaż wydawało mi się że Wzburzony wiedział że źle zrobił.. Mimo wszystko.. To on reprezentuje stado. Możemy mówić, to co postąpi jednak jest jego decyzją. A.. uch, nie wyobrażam sobie próbować "obalić" kogoś.. kogo się zna całe życie tak na prawdę. Trudno jest oddzielić mi uczucia od powinności, niestety. – westchnęła. – Kryształowa zaś.. czy jest coś, co wpływa na to że przychodzą na świat takie bestie? Mimo wszystko wiem też że ta bestia była dla kogoś ważna.. To.. bolesne. Dla jej bliskich. Tymbardziej że wydaje mi się iż nikt nie wiedział o jej skłonnościach.. – zniżyła łeb. Biedny Kawka.. Śnieg.. Promyk.. sam Wzburzony...
– Pozdrowię. A co do stosunku.. Ech.. jakbym mogła to naprawiłabym wszystkie błędy i następstwa tej wojny. Ale nie potrafię.

[Wieczorna Aura]

Znowu zasiedziała się w grocie. Ostatnio coraz częściej jej się to zdarzało. Leżała jedynie w legowisku i obserwowała jaja. Cierpliwie czekała aż, któreś się choć trochę poruszy, lecz nic się nie działo. Wybrała się, więc na kolejną przechadzkę, by rozruszać zastałe mięśnie. Tym razem trafiła do Bliźniaczych Skał, a jeszcze dokładniej do Diamentowego Strumienia. Podeszła bliżej brzegu i jak zahipnotyzowana wpatrywała się w tafle wody. Najchętniej by od razu wskoczyła i popływała, ale miała świadomość, że nie może tego zrobić. Jakaś przeklęta choroba ją dopadła i uniemożliwiała jej wykonywanie swoich ulubionych czynności. Jak latania czy właśnie kąpiele. Codziennie dbała o wygląd zewnętrzny, więc nie było szczególnie widać, iż coś jej jest, ale i tak było to denerwujące. Otrzepała się mimowolnie i przystanęła, odwracając się przodem do źródełka. Zniżyła głowę i napiła się kilka łyków tej krystalicznie czystej cieczy, po czym dokładnie się oblizała. Zmrużyła lekko oczy, lecz nadal przyglądała się powierzchni strumienia. Łeb był wciąż zniżony i smoczyca otworzywszy usta, wypuściła kłęb zimnego powietrza, które oszroniło wodę. Dopiero po tej czynności się wyprostowała i wpatrzyła się z uwagą w swoje dzieło. Nie wiedziała po co to zrobiła, ale efekt był całkiem ładny.

[Ostatnie Ogniwo]

Wyruszyłem z groty za każdym wyjściem czułem się coraz lepiej, a może to tylko złudzenia? Woda to było jedyne wyjście, które pomagało mi się zrelaksować. Pomału ruszyłem przez tereny wspólne, aż w końcu z oddali zobaczyłem źródełko. Coś kłuło mnie w brzuch, zaraz będzie przerwa spokojnie. Doszedłem do źródełka i usiadłem tuż na brzegu. Obmyłem ciało wodą i rozejrzałem się. Teraz dopiero zauważyłem Spokojną. Wstałem stękając i podszedłem do niej o ocierając się o nią pyszczkiem.
– Witaj siostro – długo jej nie widziałem. Cieszyłem się, że mogłem ją zobaczyć.

[Wieczorna Aura]

Nadal wpatrując się w stworzony przez siebie szron zaczęła w nim robić różne wzory. Pazurem przejeżdżała to w te to w tamtą stronę. Gdy woda wydawała się topnieć Spokojna powtarzała proces i kontynowała zajęcie. Było to bardzo odprężające i przyjemne. Nie robiła nic szczególnego, a czuła się dobrze. Mimowolnie umysł podłapał temat rozmyślań i rozpoczął analizę. Teraz smoczyca siedziała i jeździła łapą po zamarzniętym strumieniu oraz zastanawiała się nad nowym zagadnieniem. Wpierw w wodzie był jedynie szron, lecz samice denerwował fakt, iż ciągle znika, więc ostatecznie zionęła lodem, dzięki czemu jej dzieła nie znikały tak szybko. Przez to zatracenie nie zauważyła brata, który przybył tu obmyć trochę ciało. Powinien poczuć niezłe zimno, wchodząc do Diamentowego Strumienia, ale jest też możliwość, że kąpał się dalej, gdzie woda miała normalną temperaturę.
Spokojna, by teraz najchętniej wskoczyła do tej nawpół zamrożonej wody i dryfowałaby tak godzinami, oglądając niebo i chmury przelatujące wolno w sobie tylko wiadmomą stronę. Czmuż musiała mieć takiego pecha, żeby złapać chrobę przez którą nie może pływać. Westchnęła cicho i właśnie wtedy poczuła, że ktoś się o nią ociera. Zamrugała kilka razy, wybudzona ze swoich rozmyślań i spojrzała na smoka, który do niej podszedł. Dopiero, gdy dostrzegła, że jest to jej młodszy brat Grzmot odpowiedziała na przyjazne powitanie i także otarła się o niego pyskiem. Uśmiechnęła się, słuchając jego powitania. Przestała rysować wzory w lodzie i położyła łapę z powrotem na brzegu. Strumień nadal pozostawał widocznie zamrożony, bo smoczyca nie chciała, aby jej dzieła zniknęła, kiedy ona tu jest. Zanim woda wróci do normalności minie trochę czasu. Samiczka przyjrzała się lepiej Krwistemu i spostrzegła wiele nowych blizn. Musiał nałapać już sporo poważniejszych i lżejszych ran. Spokojna nie była uzdrowicielem i nie potrafiła stwierdzić, które z nich są śmiertelne, więc nie miała pojęcia, że brat umarł i został wskrzeszony przez samego boga śmierci. Wywnioskowała jedynie, że się nie oszczędza i że walczy z każdym kto tego chcę.
-Witaj bracie. Widzę, że nie próżnujesz. Mam nadzieje, że nie pakujesz się w żadne kłopoty.– powiedziała zaczepnie, lecz mówiła przyjaznym głosem, więc nie miała zamiaru denerwować Krwistego. -Jak ci idzie walczenie? Wygrałeś już z kimś?– zapytała po chwili.

[Ostatnie Ogniwo]

Siostra zauważyła mnie kiedy przestała zamrażać wodę. Kolejna osoba, która to robiła co jest w tym takiego ciekawego? Może za młody jestem by to zrozumieć. Widziałem jak przyglądała się moim raną. No cóż nie pakować się w kłopoty? Przecież tylko do tego jestem zdolny.
– Chyba się nie pakuję w kłopoty. Wygrałem już dwie walki z Gwiezdną Łuską,
która chyba została już pełną rangę dorosłą. Na razie mam karę na rangę i chyba nie zostanę w najbliższym czasie wojownikiem. Walczyłem też z Opoką i dostałem ranę krytyczną, która trochę mi przeszkadza i walczyłem też trzeci raz z Gwiezdną Łuską gdzie też dostałem ranę krytyczną iw tedy umarłem – przez ciało przeleciało zimno, takie jak czułem wtedy kiedy wskrzeszał mnie bóg, tak nigdy tego nie zapomnę. – Wskrzesił mnie wtedy Ateral i przez jakiś czas nie wrócę do walk, zanim się wykuruję trochę potrwa tutaj została mi blizna jedyne białe miejsce na tym czerwonym smoku – wskazałem na brzuch gdzie była blizna po ostatniej walce, tak trochę się zagoiła, ale zostanie na zawsze. Dzięki niej zawsze zapamiętam tą walkę i to, że muszę bardziej uważać.
– A co tam u ciebie Spokojna, nadal jesteś Spokojna czy ktoś cię wyprowadził z równowagi? – zapytałem z lekkim dokuczliwym uśmieszkiem na pyszczku.

[Wieczorna Aura]

Czy zamrażanie wody jest ciekawe? Raczej niespecjalnie, ale to dość relaksujące zajęcie tak przynajmniej uważała Spokojna. Dobrze się przy tym myśli i wychodzą całkiem ładne wzorki, gdy się w lodzie pogrzebie pazurem. To taka rzecz, którą można robić bez zastanowienia. Teraz jednak skupiła się na tym co mówi jej brat i zostawiła na razie strumień w spokoju.
Czyli wygrał już dwie walki, co? To dobry wynik, patrząc na jego wiek. Ich starsza siostra też się szkoli na wojownika, lecz chyba jeszcze nie zdarzyło jej się walczyć. Szczerze to nie widziała Przenikliwej od dłuższego czasu. Ani na ceremoniach, ani w obozie. Martwiła się i bała, że mogła zniknąć tak jak Ciemny. Tylko czemu miałaby to robić? Może coś się stało. Coś o czym Spokojna nie miała pojęcia. Nie rozmawiała z nią zbyt dużo. Praktycznie nic o niej nie wiedziała. Było to dość przygnębiające uczucie, bo to dziwne, żeby własne rodzeństwo się praktycznie na oczy nie widywało. Cóż z młodszą częścią też tak średnio się spotyka, ale postara się to naprawić. W końcu kontakty w własnym stadzie są ważną rzeczą. Ta samiczka z Wody zdobyła już pewnie pełną rangę. Ciekawe, kiedy i Grzmot ją będzie miał. Skoro wygrał już dwie walki to pewnie coś nie coś umie.
Dalsza część wypowiedzi samczyka świadczyła o czymś kompletnie przeciwnym. Dostał karę na rangę? Co takiego przeskrobał, że Opoka postanowiła podjąć taki krok. Przeważnie ograniczała się do dodatkowych patroli lub reprymend słownych. Mogła też kazać mu oddawać zdobycze do skarbca. Sama nie mogła się domyślić co takiego zrobił, że aż tak rozzłościł matkę. -Dlaczego dostałeś taką ciężką karę? Musiałeś nieźle zdenerwować mamę, że posunęła się na coś takiego- powiedziała w końcu i słuchała dalej.
Im Krwisty dłużej mówił tym Spokojna szerzej otwierała oczy ze zdziwienia. Bić się z własną matką? Co to za pomysł? Już pomijając ten fakt było to naprawdę głupie posunięcie. Opoka jest silną łowczynią i ma więcej doświadczenia. Nic dziwnego, że zadała mu takie poważne obrażenia. Pewnie gdy się zorientowała co zrobiła to od razu zaczęła panikować, że ten umiera. Rana krytyczna to nie żarty i szybko nie wyleczona może doprowadzić do śmierci. Walka z o wiele starszym smokiem. Co też on jeszcze wymyśli? Nie skomentowała jego zachowania, ale ewidentnie widać było, że jej się to nie spodobało.
Im dalej w las tym więcej drzew jak to mówią. W tym przypadku im dłużej mówił tym więcej dziwów słuchała Spokojna. Teraz smoczyca się dowiedziała, że jej młodszy brat umarł, ale został wskrzeszony przez boga śmierci. Okazuje się, że ten młodzik przeżył do tej pory ciekawsze rzeczy niż ona, a jest przecież starsza. Choć dałaby sobie łapę uciąć, że nigdy nie był na pierwotnie pokojowym zebraniu, które przerodziło się w wojnę i to wszystko w wieku 5 księżyców. Przynajmniej mogła uczciwie opowiadać co doprowadziło do wojny z Wodą. Z wszystkiego można zebrać jakieś doświadczenie życiowe. Przyjrzała się bliźnie, którą pokazał jej Krwisty i uświadomiła sobie, że ona ani razu jeszcze nie była ranna. Cóż los jej sprzyjał.
Na ostatnie pytanie parsknęła śmiechem i z uśmiechem pokiwała głową. Czasem miał głupie pomysły i zachowywał się trochę bezczelnie, ale mimo wszystko był dobrym smokiem. Musi tylko nauczyć się trzymać język za zębami, bo nie każdemu powinno się zwracać uwagę, a jak już to lepiej to zrobić bardziej przyjaznym tonem.
-Jestem najspokojniejsza na świecie mój bracie, a ty widzę lubisz ryzykować. Radzę ci jednak nie rzucać się na smoki kilka razy większe od siebie, bo Ateral też ma raczej ograniczoną liczbę wskrzeszeń- powiedziała z nutką melodii w głosie. -Mogę ci powiedzieć, że prowadzisz dość ciekawy tryb życia. Powiedz mi tylko, dlaczego do Immanora biłeś się z Opoką?– zapytała na końcu, bo naprawdę nie potrafiła tego pojąć.

[Ostatnie Ogniwo]

Pierwsze pytanie, odpowiem była to moja siostra, więc czemu nie? Jej to wszystko powiem.
– Mama była zła, bo zabrałem małego pisklaka cienia na nasze tereny i... tak no prawie eee utonął? – tak teraz myśląc to było żenujące i nieodpowiedzialne z mojej strony. Byłem głupi nadal jestem, ale tak dłużej nad tym myśląc to naprawdę było bezsensu.
– Z mamą walczyłem tylko dlatego, bo. Sam nie wiem co mną kierowało. Chyba faktycznie nie powinienem być wojownikiem. Na razie wszystko psuję i każdego denerwuję. Zamiast pomagać to jest jeszcze gorzej – usiadłem i zacząłem zamrażać strumień. Łapką pacałem, aby lód pękał i tak w kółko przez jakiś czas.
– Chciałbym to jakoś naprawić – jak kiedyś znowu stanę na ceremonii to będzie fajnie, ale na razie trochę pobędę adeptem.

[Wieczorna Aura]

Cierpliwie czekała aż brat odpowie na jej pytania. Nie poganiała go, lecz naprawdę była ciekawa cóż takiego się stało między nim i Opoką. Ta kara i jeszcze później walka na arenie. Krwisty nie jest zły. Tylko po prostu najpierw robi potem myśli. Co jest kompletnym przeciwieństwem jej samej. Ona zanim choćby otworzy pysk trzy razy zastanowi się nad tym czy to co powie nie urazi rozmówcy. Oczywiście są przypadki, kiedy działa bardziej instynktownie, ale to tylko wtedy, gdy ma pewność, że nie jest to niewłaściwe. Woli wiedzieć co się dzieje i co powinna zrobić. Nie lubiła walczyć ani się kłócić. A to właśnie może być problem Grzmota. Spokój i opanowanie tego się trzyma.
-To rzeczywiście powód do złości, ale myślę, że była wtedy po prostu zdenerwowana. Pod wpływem emocji dała ci właśnie taką karę. Nie było to zbyt mądre wprowadzać na nasze tereny kogoś obcego, ale każdy popełnia błędy. Ważne, że pisklak wyszedł z tego cało- odpowiedziała na pierwszą wypowiedź. Znała mamę nie od dziś i czasami, gdy się zdenerwuje robi lub mówi rzeczy, których by nigdy nie powiedziała. Dorosłe smoki lubią czasem pokrzyczeć i pokłócić się z innymi. Przykładem może być zebranie, gdzie zamiast omawiać ważne sprawy zaczęli oskarżać się o to kto co zrobił i dlaczego. Głos rozsądku znika i pozostaje jedynie prostolinijne myślenie. Spokojna nie twierdzi, że Opoka postąpiła źle, ganiąc Krwistego. Ona sama też pewnie nie byłaby zadowolona, gdyby jej dziecko złamało zasady i wpuściło na tereny Ziemi kogokolwiek z obcego stada. Mogłoby to przynieść za sobą naprawdę poważne konsekwencje. Jeśli pisklak byłby z Wody to samiczka mogłaby się założyć, że nawet by nie próbowali rozmawiać od razu zaczęłaby się wojna i tyle.
Dostała i odpowiedź na kolejne pytanie. Widocznie sam Krwisty nie ma pojęcia, dlaczego wyzwał Opokę do walki. Smoczyca musiała szczerze przyznać, że to nie miało żadnego sensu. Zwłaszcza po tej akcji z Cieniem. Jeśli Grzmot chcę zyskać w oczach matki to powinien przestać pakować się w kłopoty. Nie zawsze jest to łatwe, ale można się starać. Walka z własną przywódczynią to kompletne przeciwieństwo wspomnianych działań. Po tym jak usłyszała jego wypowiedź przez chwilę siedziała w milczeniu, przetwarzając jego ostatnie słowa. Widać, iż młody chcę stać się lepszy, ale coś mu to nie wychodzi. -Ciężko się z tobą nie zgodzić bracie. Narobiłeś sobie nie małych kłopotów, ale to nie znaczy, że nie można tego naprawić. Nigdy nie jest za późno na zmianę czy to małą czy to dużą. Może na dobry początek spróbuj nie denerwować już więcej Opoki i innych smoków. Pokaż jej, że możesz być wiernym i odpowiedzialnym wojownikiem stada Ziemi. Do starszych mów z szacunkiem. Po jakimś czasie dobrego sprawowania Opoka w końcu przyzna ci pełną rangę. Wystarczy poczekać.– powiedziała zachęcająco do brata i poczochrała mu łapą futro na głowie.
-Ja raczej nie mam co opowiadać, jeśli chodzi o pakowanie się w kłopoty. Jak byłam bardzo młoda to jeszcze miałam w głowie jakieś głupie pomysły, ale wtedy przyszło zebranie Ziemistych i Wodnych na Szczerbatej Skale i szybko przekonałam się na czym świat stoi. Później wojna i te sprawy- westchnęła krótko -Można powiedzieć, że zamknęłam się w sobie i starałam nie wyróżniać, więc problemów nie sprawiałam.– dokończyła mówić, po czym spojrzała przed siebie, niewidzącym wzrokiem.

[Ostatnie Ogniwo]

Kiedy mówiłem na twarzy Spokojnej dostrzegłem różne emocje na temat tego co zrobiłem. Pomyślałem, że czasami się zdarza i poczekałem, aż siostra skończy mówić.
– Masz rację, ale cóż zawsze działałem chaotycznie i nie mogę się tego wyzbyć. Zawsze albo kogoś urażę, albo stanie się coś nie po mojej myśli. Mam takiego strasznego pecha, który odgrywa się na innych – czasami tak było. Wiele akcji, w których działa się komuś krzywda mimo, że tego nie chciałem. Ale przynajmniej będzie co wspominać przyszłości i opowiadać pisklakom, żeby nie szły w ślady ojca. Uśmiechnąłem się na samą myśl o tym i wysłuchałem kolejnej odpowiedzi Spokojnej.
Czyli zmieniła ją wojna, rzeź na szczerbatej skale. To chyba nie były dobre czasy, ale przynajmniej stada połączyły siły by pożegnać mgłę. Zawsze coś, chociaż chwila zgrupowania i pomagania sobie na wzajem mimo wielu wojen. Kiedyś te wszystkie wojny nas zgubią. Jestem tego naprawdę przekonany.
– Ja wcale nie chcę się wyróżniać i chyba nawet nie jestem jakiś unikatowy, ale często nie wszystko wychodzi tak jakbym chciał. Nie wiem czemu, ale bycie takim do końca spokojnym i zamkniętym w sobie jest nudne. Bez obrazy Spokojna – uśmiechnąłem się i dmuchnąłem z całych sił w wodę zamrażając większą część. Zacząłem stukać o lód pazurami, ten pękał po mału i topniał. Cały czas nasłuchiwałem czy siostra czegoś nie mówi. Spojrzałem na nią i potem znów na wodę.

[Wieczorna Aura]

Tak czuła, że brat po prostu ma strasznego pecha. Powie coś i od razu ten drugi smok bierze to za obrazę. Choć może rzeczywiście czasem mówi niepotrzebne rzeczy. Nie słyszała zbyt wielu jego konwersacji, lecz pamiętała jak pouczył Gonitwę i przeczuwała, że może w ten sam sposób uraził kogoś jeszcze. Dorośli nie lubią, gdy ktoś młodszy wytyka im błędy. Zwłaszcza jeśli robi to tonem pozbawionym szacunku. Grzmot musi nauczyć się trzymać język za zębami, kiedy przyjdzie na to potrzeba. Nie zawsze wypowiedzenie swojego zdania przyniesie dobry skutek. Można to robić, jeśli się potrafi ubrać to ładnie w słowa. Wtedy powiesz to co chcesz, a rozmówca nie poczuje się dotknięty. Przynajmniej przeważnie tak jest. Spokojna ekspertką w tych sprawach nie była i rad raczej wolała nie dawać. W końcu przyjdzie taki okres w życiu, że wszystko się choć trochę uspokoi. Może to być nawet kres jego dni.
Co do wojny to rzeczywiście nie był pomyślny okres dla żadnego ze stad. Zwłaszcza dla Ziemi. Mieliśmy mało smoków i także przez zimie zmalała ilość zwierzyny łownej. Nie pamiętała nic z czasów przepędzania mgły, gdyż była wtedy albo ledwo wykluta albo nie było jej wcale. Rzeź na Szczerbatej Skale przydarzyła się o wiele później. Nigdy nie przepadała za przemocą i wojny były dla niej po prostu bez sensu. Po co się tak wybijać? Nie można pogadać? Uzgodnić czegoś pokojowo? Cóż, gdy była młodsza to tak właśnie myślała. Teraz co prawda jej zdanie się zbytnio nie zmieniło, lecz nie znalazła odpowiedzi na kilka pytań. Smoczyca zauważyła, że często się walczy o tereny. Niestety jeszcze nie wymyśliła sposobu, by zrobić to inaczej niż przez przelew krwi. Normalne negocjacje raczej nie wypalą, bo kto o zdrowych zmysłach oddałby tereny własnego stada? Kiedyś znajdzie inne rozwiązanie, a na razie skupiła się na rozmowie z bratem.
Z zaciekawieniem przysłuchiwała się jego kolejnej wypowiedzi i parsknęła rozbawiona na ostatnie słowa. -Nie mówię, że musisz być taki jak ja, bo zamykanie się w sobie to nie jest rozwiązanie. Szczerze powiedziawszy to rzeczywiście wydaje się naprawdę nudne. Ja jednak już taka jestem i specjalnie mi to nie przeszkadza. Lubię spokój, więc się go trzymam. Gdyby wszyscy byliby tacy opanowani to świat przestałby być taki interesujący. Osobiście wolę, żebyś został jaki jesteś, lecz może bez tego pakowania się w kłopoty- zażartowała na końcu, dając do zrozumienia tonem, że nie chcę go urazić. Mieli odmienne charaktery i to dobrze. Ciężko, by było wytrzymać w świecie, gdzie każdy jest taki sam. Spojrzała na tafle jeziora, o której zdążyła już zapomnieć i ujrzała więcej lodu niż wcześniej. Oczywiście spostrzegła co robi Grzmot, lecz nie przyglądała się wtedy wodzie. Cóż jej wzory i tak by już pewnie poznikały.

[Ostatnie Ogniwo]

Cisza trwała chwilę. Spokojna się nad czymś zastanawiała, myślała. W tym czasie zamrażałem wodę pomału rysują jakieś wzorki. Nie wiem po co, ale czasami wychodziły śmieszne rzeczy.
Już wiem czemu ten wodnisty tak lubił czasami jest to nawet fajne. Trzymanie języka za zębami nie jest dla mnie. Chyba bym tak nawet nie potrafił to jest ciężkie i męczące. Takie bycie cicho.
– Zostać, zostanę taki jaki jestem nie narzekam wszystko jest super, ale co do tego pakowania się w kłopoty to nic nie obiecuję. To one się pakują we mnie – powiedziałem uśmiechając się. Skoro już tak rozmawiamy o mnie to czemu by nie zapytać teraz co tam u Spokojnej.
– Na spotkaniu widziałem ciebie z jakimś ognikiem. Kto to był? Twój partner? – pytania zalały smoczycę, no może nie zalały bo za dużo ich nie było, ale i tak odpowiedź pewnie wymagać będzie trochę opowiadania i historii.

[Wieczorna Aura]

Bycie cicho wcale nie jest takie trudne, ale to chyba zależy od charakteru. Oczywiście są chwilę, gdy jest to cięższe. Na przykład, kiedy słyszymy jak ktoś oczernia bliską ci osobę lub kłamie. Wtedy wręcz należy zabrać głos. W różnych przypadkach wpływają na nas emocję i to jak nad niby panujemy oddziały na dalsze losy konwersacji. Cóż, nie warto się teraz rozwodzić nad tego typu sprawami, gdyż to indywidualna rzecz każdego z nas. O pakowanie się w kłopoty też już nie rozmawiajmy, bo wszystko zostało tu powiedziane.
Wtem temat przeniósł się na nią i jej relacje ze Szmaragdem. Odruchowo uśmiech zagościł na jej pysku, gdy tylko o nim pomyślała. Nie zdziwiła się, że brat o niego zapytał, bo w końcu był na Spotkaniu Młodych i widział nas razem. Czy odpowiedź będzie długa? W sumie mogłaby powiedzieć jak się spotkali i tak dalej, ale przecież nie o to pytał Krwisty. Spokojna nie jest zbyt wylewna i jeśli ktoś jej bezpośrednio czegoś nie powie to sama raczej nie wyjdzie z inicjatywą. Pacnęła kilka razy o ziemię ogonem i strzepnęła krótko skrzydła.
-Hm, tak to był mój partner Rozdwojony Kolec. Znamy się już sporo czasu i naprawdę dobrze się dogadujemy- odrzekła miękkim głosem, po czym spojrzała na brata przebiegłym wzrokiem z błyskiem w oku -A ty masz już jakąś partnerkę? Smoczyce którą lubisz?– zapytała ciekawa co odpowie.

[Ostatnie Ogniwo]

Rozdwojony Kolec, zapamiętać to imię, bo może być ważne. Ciekawe czy kiedyś go zobaczę, fajnie by było się dowiedzieć jak to wyglądało z jego perspektywy.
Usiadłem przed siostrą czekając na jakąś historię lub nie wiem opowieść. Coś co opowie o jej przygodach z nim, szczególnie że lubiłem słuchać historie!
– Partnerki nie mam, ale jest smoczyca, którą lubię, ale ona boi się przyznać że lubi mnie. Coś jak taki duży pisklak – zaśmiałem się i spojrzałem znowu na Aurę, jak ona to robiła, że była taka spokojna. Ja na przykład bym nie mógł tak siedzieć w spokoju, muszę coś robić.
– Możesz odwiedzać Rozdwojonego na ich terenach?

[Wieczorna Aura]

Czy Krwisty kiedyś spotka Rozdwojonego? Nie wiedziała. Choć jest to dość prawdopodobne, gdyż ten często wybiera się na spacery po różnych terenach, więc sposobność na zawarci znajomości nie brakuje. Może się zdarzyć tak, że akurat wpadną na siebie już wkrótce. Wbrew wszelkim pozorom świat w środku bariery jest mały i nie trudno o tego typu przypadki.
Przekrzywiła głowę, gdy usłyszała o tej rzekomej smoczycy. Jakoś ciężko jej było zrozumieć o co mu chodzi. Znaczy, że on ją lubił i ona podobno też go lubiła, ale nie chcę się do tego przyznać? To trochę dziwne. Skoro obie strony wiedzą, iż się lubią to nie powinni być już razem? Em, nie tak od razu, ale świadomość uczuć drugiej osoby to dobry początek nowej relacji.
Jak to robi, że jest taka spokojna? Dobre pytanie. Sama nie do końca wiedziała. Pewnie to kwestia charakteru czy usposobienia. Taka już była i tyle.
-Czyli, że ona wie, że ty ją lubisz i ty wiesz, że ona cię lubi, ale ona nie chcę się do tego przyznać?– zapytała w końcu, nie będąc pewną czy poprawnie zrozumiała -Nie mogę wchodzić na tereny Ognia, więc nie, ale może kiedyś pogadam z ich przywódcą i jakoś to sobie załatwię- dodała jeszcze, odpowiadając na pytanie Grzmota.

[Ostatnie Ogniwo]

Spotka Rozdwojonego? Pewnie, że tak i to w niedalekiej przyszłości, ale teraz nikt tego nie wiedział. Jedyne co pozostawały to wyobrażenia jaki on jest. Nie wiedział, że ma jakiegoś smoka w głowie czy co tam było. Pewne było to, że się dowie.
To co powiedziałem było trochę skomplikowane. Aria czasami zachowywała się jak duży pisklak, a czasami mówiła dobrze, ale przecież nie mogłem jej powiedzieć, że ma rację. Wtedy cały honor poszedł się gonić. Uśmiechnąłem się do siostry i westchnąłem. Dobra trzeba było to wytłumaczyć inaczej. Tylko jak? Skoro sam nie wiedziałem jak to było, bo smoczyca zawsze się upierała przy tym i unikała odpowiedź. Zawsze było, że mnie nie lubi lub jestem głupi i trzeba było wybrać jedno. Głupi nie byłem, ale każdy tak twierdził co było dziwne. Jeszcze wszystkim pokażę, że byłem dobrym wojownikiem. Pewnie wszyscy to dostrzegą kiedy umrę w walce, tak jest zawsze. Dobre strony dostrzegamy po czyjejś śmierci.
– No nie wiem jak ci to wytłumaczyć. Wiem, że ona mnie lubi, bo jakby mnie nie lubiła to by mnie wyzywała i ze mną nie przebywała. A jak się spotykamy to nie mówi spadaj, ani nie idzie sobie tylko zostaje, a kiedy się upieram, że mnie lubi to mówi, że nie. Zachowuje się jak taki duży pisklak. Wiem, że to dziwnie zabrzmi z ust twojego nierozsądnego brata, ale czasami wydaje mi się, że to ja jestem ten normalny z towarzystwa. Dziwne co nie? – powiedziałem uśmiechając się. Zacząłem się śmiać i przekrzywiłem łebek na wspomnienie o terenach ognia.
– Ogniem rządzi uzdrowiciel Płomień Świtu. Chyba mnie lubi i ostatnio z nim rozmawiałem o wejściu na tereny ognia. Powiedział, że dałoby się to zrobić, ale pod warunkiem,
że ktoś mnie będzie pilnował. Chciałem się spotkać kiedyś z tatą.

[Wieczorna Aura]

To co mówił Krwisty było dość zawiłe. W ten sposób poznał, że coś do niego czuje? Że go nie wyzywa i nie przepędza? Było to dość dziwne. -To że ktoś cię nie obraża czy że nie mówi ci "spadaj" nie oznacza od razu, iż cię lubi w ten sposób. Choć oczywiście mogę się mylić. Są różne sposoby okazywania uczuć. Może rzeczywiście ta smoczyca tak okazuje swoją sympatie. Nie wiem. Cóż, to rzeczywiście dość dziwne- przyznała na końcu i wysłuchała dalszej wypowiedzi brata.
Czyli teraz ktoś inny jest przywódcą Ognia? Znaczy coś jej się obiło o uszy, że Buchający nie dowodzi już tym stadem, ale jakoś specjalnie się tym nie interesowała. Pamięta to imię chyba z nauki historii stad, a może z tego spotkania na Szczerbatej? Nie pamiętała. Prychnęła krótko i skupiła się z powrotem na Grzmocie. Na wzmiankę o ojcu jej oczy zabłysnęły ciekawie. Nigdy nie przyszło jej do głowy, żeby się z nim spotkać. Widziała go dwa razy w życiu, a dowiedziała się, że istnieje całkiem przypadkiem, gdy była już adeptem. Nie czuła do niego głębszych uczuć. Miała świadomość, że to ich tata i w ogóle, ale na tym kończy się ich relacja. -I co? Spotkałeś się z nim?– zapytała lekko obojętnym głosem. Nie chciała go urazić, ale wchodzenie na teren obcego stada tylko po to żeby się z nim spotkać było dla niej trochę bez sensu. -Ja jakoś nie wyrywam się na spotkania na terenie Ognia. Wystarczą mi na razie tereny wspólne i granice- dodała.

[Ostatnie Ogniwo]

– Chcesz to możesz z nią sama porozmawiać. Myśli, że ma już dorosłą rangę to jest doroślejsza, a tak jak mówiłem to takie duże piskle, które nie powinno wyjść z groty, ale w sumie Spokojna pomyśl tak teoretycznie nie lubisz mnie, jestem wkurzający, przeszkadzam ci i się śmieję z ciebie. Co wtedy robisz, nadal stoisz tutaj czy mnie olewasz i sobie idziesz? – ja osobiście bym mnie olał i sobie poszedł. Chyba proste, bo po co odpowiadać na zaczepki.
– Jeszcze nie udało mi się z nim spotkać, ostatnio nie wiem co się z nim dzieje. Chciałbym wejść na tereny ognia, obiecująco brzmiały te wulkany i lawa co wspominał kiedyś na plaży, a tereny wspólne? Tam jest to co wszędzie, trawa, woda, drzewa.

[Wieczorna Aura]

Wydała z siebie krótkie "heh" na słowa brata. Po czym bez zastanowienia odpowiedziała
-Może kiedyś ją spotkam i wtedy zamienimy kilka słów. O ile będę znała jej imię.– zaśmiała się cicho i kontynuowała -W sumie jestem ciekawa czemu ją tak traktujesz, jak teraz mówisz. Ale jeśli mam odpowiedzieć na to pytanie to pewnie bym cię olała i sobie poszła. Stwierdziłabym, że ta rozmowa nie ma sensu i jedynie psuje mi nerwy- odpowiedziała szczerze i wzruszyła pojedynczo barkami. Nie przeprowadzała jeszcze tego typu rozmowy, ale to chyba jasne. Po co miałaby wyprowadzać się z równowagi skoro mogłaby sobie po prostu pójść. Choć to też zależy co, by ta smoczyca czy też smok mówili. Jednak to nie ma teraz większego znaczenia. Będzie decydować, kiedy znajdzie się w takiej sytuacji.
Wulkany i lawa? Tak, tata mówił o czymś takim na piaszczystym brzegu, ale nie zrobiło to na niej wrażenia. Piękne jest to co jest zielone, rośnie i kwitnie. Góry buchające ogniem to niszczycielskie siły, które więcej psują niż budują. Może mają w sobie jakiś urok, lecz Aura go nie dostrzegała. Co prawda nigdy nie widziała prawdziwego wulkanu, ale z opisu wywnioskowała, iż to nic ciekawego. Za to najzwyklejsza natura zdecydowanie bardziej jej odpowiadała. Nie mogła zgodzić się z Krwistym, że wszędzie jest to samo. Krajobrazy różnią się od siebie i chociaż mają wspólne elementy to wyglądają inaczej. Dlatego teraz nadal nie przekonana przyglądała mu się bez zainteresowania. -Skoro chcesz to zobaczyć to pewnie kiedyś ci się uda. Po prostu musisz znaleźć kogoś kto cię tam zabierze. Nie koniecznie musi to być tata- powiedziała neutralnym głosem, żeby nie narzucić milczenia. Po czym wstała i rozciągnęła zastałe mięśnie. Już długo tutaj rozmawiali i trochę zdrętwiała. Zerknęła na niebo i stwierdziła, że chyba czas wrócić do obozu. -Będę się powoli zbierać. Możemy wrócić razem i po drodze jeszcze pogadać jeśli chcesz- zaproponowała przyjaznym tonem.