Samotny pagórek

[Jad Duszy]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Ponownie atak na prawy bok. Cóż, każdy miał swoje ulubione miejsca ataków, podobnie jak ulubiony styl. Tym razem jednak nie odskakiwał przed atakiem, a sprawował go własnym skrzydłem. Rozłożył je gwałtownie i poruszył nim w górę, uderzając w atakujące skrzydło smoczycy od dołu, a tym samym zbijając je z toru lotu i uniemożliwiając doprowadzenie ataku do końca.
– Co z twoja mgiełką? Nie rozkojarzasz się przypadkiem? – Zapytał. Smoczyca nie mogła tego dostrzec, ale w jego ślepiach lśniły kpiące ogniki. Jak zwykle, gdy miał do czynienia z walka, nawet w trakcie zwykłej nauki bawił się doskonale.
– Czemu wybierasz cały czas to samo miejsce? – Dodał jeszcze, ale nie znaczyło to, że w nauce nastąpiła przerwa. Skoro Mistycznooka miała nauczyć się walki i jednoczesnego utrzymywania swojej mgiełki musiała mieć podzielność uwagi.
Być może nie był tak gburowaty jak Nauczyciel, ale nie znaczyło to, że był mniej czepialski. wodna jeszcze może poznać tą część jego natury, ale na razie szło jej dobrze.

[Mistycznooka]

Puff!
Jak na zawołanie Oprawcy, mgiełka w momencie odbicia ataku rozpłynęła się. Mogło to oczywiście zdezorientować Mistyczną, co mogło zaowocować w jej ataku.. Jednak szczerze? Tyle razy już na polowaniach mgiełka (czy może raczej maddara) pokazywała jej że ma sobie radzić sama, bowiem nie jest jej sługą że.. Nie była zaskoczona. A nawet ciekawa jak jej wyjdzie bez.
– Hm. Podoba mi się Twój prawy bok Proroku. Chociaż go nie widzę. – odpowiedziała szybko z lekkim śmiechem przy przyjmowaniu po raz kolejny standardowej pozycji – Łapy dosyć szeroko rozstawione, jednak nie za szeroko by się nie rozjechać. Ugięte na tyle by każdy ruch był energiczny i sprężysty a ciało nie szurało o ziemie (jakoś tak ta uwaga Oprawcy utknęła jej w umyśle najbardziej), ogon uniesiony nad ziemie by nie był niepotrzebną przeszkodą i nie sabotował ataku, jednak też gotowy do balansowania przez co zbyt sztywno ustawiony on nie był. Tak pół sztywno. Skrzydła złożyła od razu po odbiciu, dociskając je do boków jednak nie za mocno by nie brakowało jej przy tym wszystkim tchu. No i łeb ułożył się tak by zastawiać szyje ale również kark oraz szyje. Wszystko dodatkowo chroniły dwie pary rogów, taki dodatkowy atut.
No i porwała się na coś, czego Oprawca oczekiwał od początku. Chyba. Zaufała swoim zmysłom, wytężyła słuch jak i węch by wychwycić gdzie dokładnie stoi nauczyciel. Była blisko, jednak żeby nie powtórzyć znów ataku na prawy bok, smocyca gwałtownie docisnęła się do ziemi a ogon naprężył się niczym bicz po czym opadł na ziemie. Przelewając ciężar ciała na na lewa przednia i tylna łapę, odepchnęła się prawa "parą" by mocno przyległe do ziemi łapy utrzymały jej ciało stabilnie przy błyskawicznym półobrocie w stronę Oprawcy. Smoczyca postanowiła dosyć.. niekonwencjonalnie pokombinować i zaatakować ogonem, który mocno odchylił się do tyłu by zaraz z tego zamachu nabrać prędkości. Ogon ustawiła pionowo, kolcami w stronę atakowanego. Chciała przejechać właśnie nimi pionowo po przedniej parze łap kolcami by wykonać szereg dosyć płytkich, nieregularnych ran. Miało być ich po prostu wiele.

[Jad Duszy]

Oprawca przeskoczył nad ogonem smoczycy, rozkładając nieco skrzydła, aby nie opaść na ziemie za wcześnie. Oczywiście po wylądowaniu od razu złożył je z powrotem, a ugięte łapy zamortyzowały lądowanie.
– Nie ustawiaj się cały czas od nowa. Powinnaś zachowywać pozycje przez cały okres walki, nie zluźniając się. W czasie potyczki przeciwnik nie da ci czasu, abyś cały czas od nowa przygotowywała się do wali. Skoro już rozwiałaś mgiełkę, to nie twórz jej z powrotem – powiedział, przesuwając się lekko w lewa stronę smoczycy. Teraz wiatr nie mógł przynieść jej jego zapachu – i tak ledwie wyczuwalnego – wiec miała utrudnione zadanie. Niewiele, ale jednak. Powinna być przyzwyczajona do używania swoich zmysłów. Pytanie tylko, czy potrafiła odpowiednio je wykorzystać.

[Mistycznooka]

Niewątpliwie teraz, zadanie miała dosyć utrudnione. Jednak nie oznaczało to że się zaraz podda, o nie nie! Nie mogła oczywiście polegać na zapachu ani na mgiełce, jednak zawsze miała słuch. I przeczucie.
Kiwnęła głową i tym razem postarała się by zostać w przyjętej przez siebie pozycji, nie dając się rozproszyć – Dalej ugięte dosyć mocno jednak nie za mocno łapy, rozstawione dosyć szeroko dalej trwały przy ziemi. Łeb zniżony i przyległy do szyi jednak tak aby zasłaniać szyje, jednak rogi zwrócone były tak aby w razie potrzeby ochronić też kark. Skrzydła ciasno przyciśnięte do boków, nawet nie drgnęły co by nie skazać każdego ruchu na niepowodzenie a ogon nieznacznie uniesiony i balansujący nad ziemią trwał, mimo wszystko trochę usztywniony coby o nic nie zahaczyć.
Bała się oczywiście że teraz jest podatniejsza bardziej na "zahaczenia" jednak raz dzika śmierć. Słysząc szur, dochodzący trochę od lewej, postanowiła zaatakować.. na ślepo.
Znów podjęła się szarży w stronę Proroka, jednak nie trwała ona długo – Miała na celu skrócić tylko dystans a nie dać mu pole do uniku. Słysząc oddech od razu podniosła lewą przednią łapę rozczapierzając pazury jak radził wcześniej i od razu ustawiając ją pionowo oraz uginając nieznacznie palce machnęła energicznie od góry do dołu, dalej trzymając ją w pionie. Jej atak miał skierować się frontalnie (jeżeli się uda) w pysk, chcąc zrobić szereg nierównych lecz niezbyt głębokich szram, ciągnących się po całej długości nosa aż do żuchwy.

[Jad Duszy]

Smoczyca mogła usłyszeć dźwięk odskakiwania oraz stukot pazurów o ziemię wraz z głuchym łupnięciem, gdy Oprawca wylądował. Nie było to jednak tak głośne, jak można by sądzić po kimś z jego wielkością czy ciężarem. Przy pomocy magii – tak, tej nielubianej przez niego rzezy – wyciszył swoje roki. Tak, ze nie dało się usłyszeć, gdy odchodził kawałek, tym razem przystając dokładnie za Mistycznooką. Nie odzywał się tym, razem, nie było takiej potrzeby. Smoczyca pomimo braku magicznej mgiełki, która mogłaby posłużyć jej za oczy wykazała się dobrym słuchem, dzięki czemu go namierzyła. jak będzie teraz, skoro nie mogła usłyszeć kroków sugerujących, gdzie się przemieścił? Oczywiście powinna próbować różnych sztuczek, jeśli chodzi o sposoby atakowania, ale tyle już chyba wiedziała.

[Mistycznooka]

Oprawca nie bawił się w pisklęce zabawy, a od razu wyrzucił Sekret na głęboką Wodę. Ciekawe, czy chciał po prostu sprawdzić jak poradzi sobie z odłączeniem dosłownie wszystkich zmysłów czy miało to rzeczywiście jakiś większy dydaktyczny wyraz. A może jedno i drugie?
Sekret nie powoływała mgiełki, dając się ponieść. Nie miała za dużo czasu na myślenie, wczuwając się w prawdziwy "ferwor" walki. Jedyne na co mogła się teraz zdać to pamięć, gdzie wylądował Prorok. Jednak z drugiej strony, mógł się bezszelestnie przemieścić.. Niestety, nie była czarodziejką by tak dobrze wyczuwać drgania Maddary..
No nic, powtórzy swój ruch dosyć.. Uniwersalnie.
Rozstawione i ugięte łapy, przylgnęły mocniej do ziemi a smoczyca przelała ciężar na lewą stronę ciała. Gwałtownie zniżyła się do ziemi, pilnując jednak aby łeb dalej okrywał szyję jak i również kark. Odbijając się przednią i tylną prawą łapą wykonała pełny obrót, przyciskając mocniej skrzydła do siebie by nie zachwiały równowagi a ogon usztywnił się niczym najgorszy bicz świata, utrzymując się tak sztywno nad ziemią podążył ruchem smoczycy. Był on tyle nad ziemią, że nieważne gdzie znajdował się przeciwnik, kolce na ogonie który poruszał się dosyć szybko miały zaczepić się o jakiekolwiek miejsce na skórze smoka, powodując zestaw krwawych i nieregularnych ran.

[Jad Duszy]

Smoczyca nie poczuła oporu na swojej drodze, oczywiście innego niż opór powietrza. Jej ogon ze świstem wyznaczył okrężną drogę dookoła smoczycy, ale na nic nie trafił. Albo prorok w jakiś sposób uniknął ataku... Albo wcale nie musiał tego robić.
– Nie atakuj na ślepo – powiedział, chociaż mogło to zabrzmieć dwuznacznie. Jego głos rozległ się jednak ze wszystkich stron na aż, przez co smoczyca nie mogła namierzyć, skąd pochodzi.
– Nie dość, że twój przeciwnik może w ogóle nie znajdować się w twoim zasięgu, to jeszcze wystawiasz się na atak, odsłaniając swoje boki czy tył przeciwnikowi. Skąd wiesz, gdzie się znajduje i czy przypadkiem nie czeka tylko, aby na ciebie skoczyć? – Zapytał, wciąż głosem, którego nie dało się namierzyć. Magia, prorocze sztuczki czy akustyka tego miejsca? Cóż, można było zgadywać, bo jad nie zamierzał zdradzać wszystkich swoich sztuczek. Najwidoczniej ta nauka to nie było jedynie sprawdzanie jej zmysłów – bo w końcu nie tym miała być.

[Mistycznooka]

Pewnie inny smok w tym miejscu dałby się ponieść wściekłości i irytacji sztuczkami Oprawcy, mimo wszystko Mistyczna była bardzo spokojna i to wcale nie było maskowanie swoich prawdziwych odczuć. Smoczyca była spokojna, analizując każdą możliwą drogę jaką mogłaby namierzyć Proroka. Jednak wyglądało na to że na swoich zmysłach polegać nie może. Na żadnych. Zatrzymała się więc, dalej trwając na rozstawionych i stabilnie przytwierdzonych do gruntu łapach, ugiętych w stawach by każdy kolejny ruch był sprężysty, jednak ciało nie dotykało podłoża a jedynie było nieznacznie nad nim uniesione. Ogon również nieznacznie uniesiony, tak by nie przeszkadzał w poruszaniu się, nie plątał o łapy ale też aby nie był ustawiony za sztywno a mógł swobodnie balansować. Przyciskając dalej skrzydła do ciała oraz pilnując aby łeb przytwierdzony do szyi był też delikatnie wygięty tak aby rogi mogły ochraniać kark, zaczęła delikatnie obkręcać się wokół, wsłu.ch.u.j.ąc w słowa Oprawcy, w pełnym skupieniu dając sobie nadzieje że uda jej się jakoś namierzyć źródło głosu, gdzieś gdzie jest on nasilony.
– Nie bardzo rozumiem, jak mam polegać na zmysłach skoro przeciwnik tak wykorzystuje je przeciw mnie. Jest w ogóle na to sposób? Jest sens się zastanawiać? – spytała grzecznie acz stanowczo. Kto pyta nie błądzi!

[Jad Duszy]

Nie mogła widzieć Oprawcy, ale mogła usłyszeć jego głos. Ponownie rozlegał się ze wszystkich stron, więc nie mogła go namierzyć?
– Doprawdy? O ile wiem wyciszyłem jedynie swoje kroki. Czy to wystarczy ci do stwierdzenia, że zrobiłaś wszystko, by mnie namierzyć? Czy uważasz, że przeciwnik zawsze będzie ci mówił, gdzie jest abyś mogła go zaatakować lub obronić się przed nim? Lub twoje walki zawsze będą się trafiać w terenie, gdzie będziesz wszystko widziała lub czuła albo magia będzie działała? Co zrobisz w takiej sytuacji? Sztuka walki to nie tylko machanie łapami czy ogonem, ale także przewidywanie działań przeciwnika... Czy właśnie odnajdowanie go – odpowiedział smoczycy, jak zwykle zachowując nuty cynizmu w głosie.

[Mistycznooka]

Inny smok były zirytowany takimi działaniami, jednak Mistyczna nie należała do smoków które się łatwo irytują. I łatwo poddają. Oprawca dosyć dosadnie, bez półśrodków sugerował jej że no musi pomyśleć. Został jej głos, który rozchodził się ze wszystkich stron. Nie było zapachu, nie było słyszalnych kroków. Nie było magii i choć użycie jej kusiło to.. No nie, nie użyje jej. Prorok jakoś zachęcił ją do odejścia od tego i skupienia się na swoich zmysłach.
Kiedy mówił trwała dalej w pozycji. Rozstawione szeroko aczkolwiek nie za szeroko łapy by się nie rozjechać łapy, dalej trwały ugięte tak, aby cielsko było niżej, nie dotykając jednak ziemi, będąc nieznacznie nad nią. Skrzydła sztywnie przyciśnięte do boków, stanowiące jedną całość z tułowiem aby nie były niepotrzebnym utrudnieniem i oczywiście ogon ustawiony półsztywno, delikatnie nad ziemią aby nie dajcie Bogowie zaplątał się o jej tylne łapy i był przydatny w balansowaniu ciałem, jeżeli smoczyca zdecyduje się do ataku skoczyć. Łeb dalej osłaniał szyję a wygięty lekko w górę również i kark. Oprócz skupienia nad pozycją, wsłuchiwała się w słowa próbując zlokalizować czy z jakiegoś miejsca głos nie wydaje jej się silniejszy. Zaczęła delikatnie, niczym kot rozeznawać się w ewentualnym "źródle". Wyglądało to dosyć dziwnie, raz skręcała, raz chodziła wokoło.. Przy prawdziwej walce czekałaby na ruch czy świst powietrza jaki wykonałby przeciwnik podczas na przykład naskoku na nią by móc podjąć jakąś akcje. Teraz, skupiała się na źródle ataku i.. Na cieple ciała. Każdy żyjący organizm wydziela ciepłotę ciała, prawda?
Raz turowi śmierć.
Będąc na jakieś dziewięćdziesiąt procent pewną, że jest blisko uniosła szybko lewą prawą łapę, rozczapierzając na niej palce, uzbrojone w dosyć ostre pazury, delikatnie też je zginając by zadały poważniejsze obrażenia, odchyliła ją energicznie i nieznacznie w tył po czym machnęła po skosie od góry do dołu, podczas lotu jej łapy, zjeżdżając delikatnie w prawo. Miała zamiar zaczepić się dobrze o skórę szponami, nie licząc na trafienie w jakąś konkretną część ciała lecz "zadowoliłaby" się klatką piersiową czy którąś z łap, by przejechać po niej i zostawić szereg nieregularnych i dosyć obficie krwawiących lecz niezbyt głębokich, poszarpanych ran.

[Jad Duszy]

Pazury smoczycy po raz kolejny natrafiły na pustkę, ale nie znaczyło to, że jej atak nie był poprawny – podobnie jak sposób myślenia. Mogła się domyślić, że poleganie na ciepłocie ciała było dobry pomysłem. Problem w tym, że i to zostało "wyłączone" i smoczyca nie mogła już wyczuć ciepła bijącego od ciała proroka.
– Większość żywych organizmów oddycha, ma puls oraz ciało, od którego odbija się powiedzmy... Wiatr – zasugerował głos proroka, wciąż ze wszystkich stron na raz. Nie było tu rozgraniczenia, skąd był on mocniejszy, a skąd słabszy, więc akurat ten głos nie był podpowiedzią. Słowa, które przekazał jak najbardziej nią były. Aż dziwił się, że ktoś, kto od urodzenia musiał polegać na zmysłach innych niż wzrok nie miał ich wyczulonych na podobne dźwięki. Pozostała również żądza krwi, która była czasem wręcz namacalna w powietrzu – jednak od niego na razie nie biła.

[Mistycznooka]

Zdążyła już sama na to wpaść.. A przynajmniej sobie o tym przypomnieć. Czy właśnie Prorok nieświadomie pokazał jej, że magia to nie jedyne rozwiązanie? Że używając jej, stępiła sobie tylko zmysły? Nie odpowiedziała nic, jednak po skupieniu na jej pysku można było zobaczyć że usłyszała i rozumie. Wyostrzyła zmysły a dokładnie słuch. Wygłuszyła otoczenie, chcąc wsłuchać się tylko i włącznie w jeden, słaby póki co dźwięk. Żądza Krwi nie biła póki co również od niej, przynajmniej tak jej się zdawało.. A.. aha!
Dalej będąc na rozstawionych szeroko łapach, jednak nie na tyle szeroko by się nie rozjechać, z łbem dociśniętym do szyi i lekko wyciągniętym by ochraniać również kark, ugięła je mocniej by już na ułamek sekundy chociaż dotknąć brzuchem ziemi i z przyciśniętymi dosyć ciasno do siebie skrzydłami, przelewając ciężar na parę zadnich łap, odbiła się od ziemi. Ogon, który już wcześniej półsztywno uniesiony był nad ziemią, teraz balansował by pozwolić jej panować nad ciałem. wyciągnęła przed siebie sztywno łapy a gdy czuła że zbliża się do ziemi ugięła je by sobie ich nie połamać. Od razu po lądowaniu wzięła dosyć duży, głęboki wdech by potem zatrzymać go na jakieś pół uderzenia serca, wepchnęła nagromadzone powietrze tym samym do gardła aby pobudzić swój gruczoł, odpowiadający za.. no właśnie. Czując łaskotanie i niesamowity chłód, rozwarła szeroko pysk a z jej pyska wystrzelił dość smukły jednak dosyć konkretny i silny strumień lodu. Wprost w pysk Oprawcy, o ile dobrze wykalkulowała odgłos jego pulsu.

[Jad Duszy]

Smok odskoczył przed płomieniami, kierując się w lewo. Oczywiście można to było wnioskować po tym, że w okolicy nie rozszedł się swąd palonego mięsa i łusek ani też syk bólu. I na dodatek było już słychać jego korki, gdyż przestał je ukrywać.
– Poćwicz korzystanie ze swoich zmysłów, aby w przyszłości nie zostać całkiem ślepą, gdybyś nie mogła użyć magii – powiedział do Mistycznookiej, tym razem swoim normalnym głosem. Dobiegał z jego pyska, wskazując, gdzie stoi, a nie ze wszystkich stron, jak poprzednio. Prawdopodobnie wskazywało to na koniec nauki Łowczyni Wody.


//raport Atak IV

[Ostatnie Ogniwo]

Tereny wspólne, piękne miejsce na odpoczynek i poznanie kogoś nowego. Za każdym razem jak tu przychodziłem robiło się coraz ciekawie. Niedługo może w końcu zacznę polować i poznam każdy zakamarek tej krainy. Przyleciałem tutaj swoimi skrzydłami, niedawno nauczyłem się latać, nareszcie mogłem wykorzystać coś co cały czas mi tylko przeszkadzało no i dostarczało jeszcze więcej ciepła.
Idąc drogą cały rysowałem szlaczek ogonem, bo czemu nie? Wyglądało jakby wąż tędy przechodziło. Przechodziłem lasem tak długo aż znalazłem coś dziwnego. Samotny pagórek, tak pewnie i też na to wołali, ciekawe dlaczego jest tu sam. Podszedłem do niego i zacząłem wchodzić pod górkę. Będą u góry stanąłem wyprostowany, szczęśliwy, że zdobyłem szczyt i rozejrzałem się po okolicy, nie zauważyłem niczego, więc położyłem się w trawie i smażyłem się na słońcu. Wyglądało jakbym umarł i słońce spalało moje szczątki.

[Cień Kruka]

Tak też pomyślała Ferida, wyruszająca na podbój świata – że oto ktoś leży nieżywy. Nie do końca rozumiała ostateczność, jaka mieściła się w śmierci, ale zdołała już pojąć, że jak ktoś tak leży, to jest miły bogu o masakrycznie długim imieniu, którego młoda nie umiała jeszcze wymówić.
Podeszła więc powolutku, by przypadkiem nie spłoszyć przyszłej ofiary. Ostrożnie przysunęła pyszczek do jego ucha...
– CHWALMY PANA! – zawołała najgłośniej, jak umiała, jednocześnie przednie łapki opierając o grzbiet smoka.
Następnie zachichotała niczym chochlik, szczerząc swe białe ząbki w radosnym uśmiechu.
– Zabiłam cię! I teraz jesteś martwy. I jesteś już drugą moją ofiarą. A wiesz, że pachniesz jak niezcienia? A ja jestem Ferida, a to jest Szczepan – na moment w polu widzenia czerwonego samczyka mignęło coś na kształt wazonu ozdobionego kośćmi węża. – I teraz, skoro jesteś moją ofiarą, to będziemy razem podbijać świat, cieszysz się?
Nacisk drobnych łapek na grzbiet samczyka osłabł, a właścicielka tychże łapek przywarowała w trawie dokładnie naprzeciwko niego, tak blisko, że niemalże stykali się nosami.

[Ostatnie Ogniwo]

Piękne są tylko chwilę. Nawet poleżeć sobie nie można. Tak jest za każdym razem kiedy to smok chce poleżeć to przyjdzie ktoś i albo hałasuje, albo przeszkadza.
Krzyk smoczycy, jak wyczułem z cienia, lekko mnie ogłuszył.
– Jestem twoją ofiarą powiadasz? Będę miał ci w czymś pomagać? A może zjem ciebie i ty będziesz moją ofiarą co ty na to? – oferta była dobra i wykonalna, wyszczerzyłem kły przybierając groźną minę i kiedy wzięła łapki z mojego grzbietu wstałem, i zetknąłem się z nią nosem.
– Oczywiście też, że się cieszę, że będziemy podbijać świat, ale wydaje mi się,
że to ja tu będę rządził nie jesteś za młoda przypadkiem na rządzenie mną? – zapytałem czekając na reakcję.
– Jestem Krwisty Kolec i pochodzę z ziemi, syn Opoki Ziemi, a ty cienista smoczyco? Skąd znasz w ogóle takie słowa kim ty jesteś?

[Cień Kruka]

Łepek Feridy kiwał się raz za razem.
– Tak. Powiadam. Tak. Ta... Eeee... Nie.
Zaprzestała kiwania łebkiem, by stanowczo nim pokręcić.
– Nie możesz, bo ja byłam pierwsza. To by było niespra... Niespre... To by było niedobre. Ja cię zabiłam pierwsza, więc wygrałam. Ale nie martw się, następnym razem może ci się uda.
Uśmiechnęła się szeroko, po czym liznęła smoka po nosie.
– Rządzenie jest trudne. To duża odpo... Odpie... No, trzeba odpowiadać. Na duuuużo pytań, chyba. I trzeba wiedzieć wszystko o przodkach, i o tyłkach też. Nie chcesz rządzić. – przed oczyma smoka nagle zawisł ogonek Feridy, bujający się miarowo. – Nie chcesz rządzić. Nie chcesz rządzić.
Powtórzywszy to kilkakrotnie, w końcu cofnęła ogonek, by skupić się na kolejnym trudnym zagadnieniu.
– A ja też mam kolce. I pochodzę z jajka, a moja mamusia nazywa się Chaoś-mamuś. I ona mi powiedziała te wszystkie słowa i pokazała w powietrzu. Moja mamusia jest najwspnialsza na świecie, bo umie robić rzeczy w powietrzu i zrobiła taką krew, która płynęła i płynęła. Nasz bóg, który ma długie imię, lubi krew. I Hidan mi pokazał, jak robić krew. To jest niemiłe, ale bóg to lubi. I bóg lubi dusze, ale nie umiem robić duszy. A ty umiesz robić dusze?
Na potwierdzenie tej części o kolcach uniosła te na swoim grzbiecie. Dotychczas niewidoczne, wyprostowały się teraz, znacząc linię kręgosłupa. Lśniły bielą i wydawały się póki co równie cienkie i niegroźne, jak ząbki Feridy, z czasem jednak z pewnością ich potencjał militarny się poprawi.

[Ostatnie Ogniwo]

Smoczyca odpowiadała zawsze swoim ciałem. Każda odpowiedź miała w sobie tyle energii.
– Nie wydaję ci się, że jestem starszy i mam większe pojęcie o tym wszystkim od ciebie? Przecież jesteś tylko małym, bezbronnym pisklaczkiem co ty mi możesz zrobić? – zapytałem i rozczochrałem jej grzywę. Ogon nie wiedziałem co miał zrobić, ale nic się nie stało i dalej obserwowałem smoczyce z zainteresowaniem.
– Wydaję mi się, że umiem zrobić duszę, ale zależy w jakim sensie, mogę cię zabić i wtedy ty staniesz się duszą, którą stworzę, ale nie biję małych bezbronnych ptaszków – uśmiechnąłem się lekko i rozłożyłem skrzydła, machnąłem nimi kilka razy dając trochę wiatru dla ochłody.
– A ty potrafisz coś ciekawego?

[Cień Kruka]

Chyba pomysł przerobienia jej na duszę nie był najlepszy. Nie chciała być darem dla boga. Chociaż mama pewnie byłaby z niej wtedy zadowolona... A w każdym razie tak wydawało się młodej, nieświadomej jeszcze rzeczywistego znaczenia słowa "śmierć".
– Może innym razem? Szczepan mi mówił, że bycie duszą nie jest fajne. Ale jego nie pożarł bóg. Gdyby mnie pożarł, mamusia byłaby taka dumna!
Słysząc pytanie, Ferida ponownie przybrała na pyszczek uśmiech godny chochlika.
– Wiesz, ja potrafię być bardzo, bardzo groźna... – zamruczała, przymykając lekko ślepka. Spojrzenie pomarańczowych tęczówek utkwiła w oczętach nowego znajomego.
Wpatrywała się weń, jakby zamierzała go samym spojrzeniem przekonać. Żeby tylko nie spuścił wzroku, nie dostrzegł, jak koniec ogona smoczycy zbliża się do jego brzucha. Dopiero, gdy puszysta kitka znalazła się na swoim miejscu, pomarańczowe ślepka otworzyły się szeroko.
– Mam cię!
Zaczęła go łaskotać kitką po brzuchu.

[Ostatnie Ogniwo]

Tyle imion, co to za Szczepan o którym mówiła? Ona była bardzo śmieszna i w ogóle się nie bała.
– Ty groźna? No to pokaż co możesz mi zrobić – kątem oka dostrzegłem jej ogon, ale wolałem dać jej za wygraną. Uśmiechnąłem się kiedy zaczęła mnie łaskotać i odskoczyłem na bok. Podszedłem do niej pomału i całym ciałem położyłem się na nią. Przewróciła się, a ja leżałem i nie zamierzałem wstać.
– I kto teraz jest górą? No pokaż co mi teraz zrobisz mróweczko – uśmiechnąłem się i obserwowałem co zacznie czynić. Mała była sprytna, ciekawe czy dość sprytna, żeby się uwolnić.
– Miło mi się tak leży, wiesz chyba tak zostanę. Masz bardzo mięciutkie futerko,
że mógłbym teraz zasnąć i nie wstawać. A tobie jak tam na dole mała nie groźna mróweczko? – cały czas kpiłem sobie z pisklaka, była mała, słodka i śmieszna.

[Cień Kruka]

Tak oto ze smoczycy Ferida przeobraziła się w bardzo puchaty naleśnik. Przygnieciona, oddychała z dużo większym trudem.
– Ciężki... jesteś... – wydusiła z siebie.
I co tu robić, gdy leży na niej taki wielki smok? Nie była w stanie unieść kolców, by kujnąć go w brzuch. Zbyt mocno przyciśnięte były jego ciałem. Łaskotki już wcześniej okazały się praktycznie na niego nie działać. Co więc tu robić?
Nie musiała zadawać tego pytania nawet głośno, odpowiedź przyszła sama, Szczepan znów wspomógł ją dobrą radą. Teraz fakt, iż tylko ona go słyszała, nagle stał się atutem.
Wygięła łeb do przodu najbardziej, jak mogła, po czym nagle ruszyła nim wstecz, częstując czerwonego smoka swymi kolczastymi rogami.
– Złaaaź! – zawołała, kłując go.