Samotna Sosna

[Mistycznooka]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Szuranie, jakie wywołała Promienna było kolejnym błędem jednak trwało tak krótko, że Mistyczna stwierdziła iż podaruje. Ostatnia próba nie była nawet taka zła, dlatego też po klepnięciu, Woda odwróciła się do smoczycy i kiwnęła głową.
– No i było dobrze! Na tym skończymy skradanie. Hm.. Może teraz spróbujemy kamuflażu? – zaproponowała. Przecież młoda chciała nauczyć się łowiectwa więc.. No trzeba było przejść przez wszystkie jego etapy. '
– Jak myślisz do czego służy kamuflaż? Na co powinniśmy zwracać największą uwagę? Co jest dozwolone a co nie? Tak na logikę?

[Promienna Łuska.]

Lunar uśmiechnęła się na pochwałę niebieskiej, w jej brzuchu burczało coraz głośniej jednak zrezygnowała z przejmowaniem się tym, nie raz Przezywała pare tygodni bez jedzenia, jak znajdzie Odpowiednie dla niej stado wtedy wybierze się na porządne polowanie i naje się do syta. Mistycznooka zapytała o kamuflaż... hmmm
– Kamuflaż jest po to żeby ofiara nas nie zauważyła. Myślę że powinniśmy zwracać uwagę na otoczenie bo przecież jak stanie fioletowy smok na tle óółtego mchu to ciężko będzie mu się tam za komuflować – Zastanowiła się chwilę.
– Myślę że niedozwolone jest krycie się w jednym miejscu przez długi czas, to mija się w sumie z celem.

[Zmierzch Gwiazd]

Taki piękny dzień, a w grocie tak gorąco. Dei nie zamierzał czekać aż smoczyca upora się ze swoimi sprawami. Zakazała mu wychodzić póki co, miał jej pomóc, lecz mimo to ukradkiem uciekł z groty gdy tylko nadarzyła się ku temu okazja. Gdy Ziemista odwróciła się i na moment spuściła go z oka, wymknął się szybko, niepostrzeżenie. Pognał niczym strzała przed siebie chcąc uciec od zaduchu legowiska Opoki. Biegł ile sił w łapach, zwinnie omijając wszystkie przeszkody napotkane na swojej drodze. Po chwili, opuścił treny stada Ziemi i wkroczył na obszar zwany przez innych Terenami Wspólnymi. Zwolnił biegu i rozejrzał się dookoła. Nie poznawał tej okolicy, nigdy tutaj jeszcze nie był, lecz zignorował to całkowicie. Ważne że ma chwilę dla siebie.
Gdy w oczy rzuciło mu się wielkie drzewo, stojące samotnie uśmiechnął się do siebie. Rzucało ono wielki cień, a zapewne pośród jego korony będzie o wiele chłodniej niż na ziemi. Pognał więc w jego kierunku i używając do tego swoich chwytnych pazurów wdrapał się na jedne z wyższych gałęzi, mniej więcej w połowie wysokości sosny znalazł idealne dla siebie miejsce. Uważnie więc stąpając po gałęzi usadowił się na niej wygodnie. Położył się tak, że jedna z jego przednich łap zwisała z gałęzi, położył głowę i przymykając oczy delektował się błogim odpoczynkiem.

[Wola Przeznaczenia]

Orlica po raz kolejny wyleciała z groty swojej kompanki. Nie przepadała za ciągłym siedzeniem w grocie a jej smocza towarzyszka chyba odsypiała coś. Będąc już poza grotą zdecydowała że ma dosyć tego dziwnego zapachu stada wody w którym to smoczyca była. Poleciała na tereny wspólne gdzie krążyła wysoko nad drzewami. W oczy rzuciła jej się samotna sosna więc skierowała się w jej stronę. Leciała blisko drzewa obserwując czy ktoś tam jest. Zauważywszy jakiegoś kota przybłędę podleciała do niego bliżej i zaskrzeczała najgłośniej jak potrafiła zaraz unosząc się w górę i siadając na gałęzi ponad głową kocura. Jak zawsze przybrała dumną pozę i patrzyła na dużego kotka z złośliwością bijącą z ciemnobrązowych oczach.

[Zmierzch Gwiazd]

I cały odpoczynek szlag trafił. Znikąd nadleciało jakieś ptaszysko i brutalnie przerwało jego popołudniową drzemkę. Zerwał się na równe łapy o mało nie spadając z gałęzi. Położył po sobie uszy, po czym burknął niezadowolony w kierunku orlicy. Gdy tylko zauważył, że ptaszysko siada na gałęzi błyskawicznie podbiegł do pnia drzewa, wspiął się na wyższe piętro i wbiegł na tą odnogę pniaz na której siedziała nieznajoma.
Zanim ta zdążyła zareagować, skoczył w jej kierunku i położył łapy na jej grzbiecie, przenosząc ciężar ciała na przednie łapy, przyciskając ptaszysko do gałęzi w taki sposób, aby nie mogło ruszać skrzydłami, a przez to również uciec. Naparł więc swoim ciałem na samicę skutecznie unieruchamiając. Póki co mnie wbijał jeszcze swoich ostrych pazurów, jednak gdy tylko orlica zacznie się szarpać, nie zawaha się tego zrobić. Rozdziawił paszczę ukazując swoje długie kły i prychnął wrogo. Teraz, ptak leżał brzuchem do gałęzi, nijak nie mogąc go zaatakować, natomiast Deidara uśmiechnął się triumfalnie czekając, aż ptaszysko uzna jego wyższość.

[Wola Przeznaczenia]

Zauważając ruch ze strony próbowała wzbić się w powietrze jednak ten głupi zwierz się na nią rzucił. Nie tak być nie może! Ona na to na pewno nie pozwoli. Nie będzie jej jakiś kotowaty piórek miętosił. Szybko przekręciła się tak że zaczęli spadać w dół i wyrwała się. Okazało się bowiem że była od niego silniejsza. Ale cóż w tym dziwnego kiedy takie koty tylko skakać potrafią na kogoś z pazurami? Już nawet pisklaki różnych ptaków które poznała były od niego mądrzejsze. Widać było że była od niego bardziej doświadczona w walce. Bowiem gdyby była nim od razu wbiłaby w niego pazury a ten tego nie zrobił i się z nią cackał. Rozpostarła skrzydła i zaczęła krążyć nad ziemią. Była na tyle daleko od ziemi że kot nawet jakby chciał nie mógłby nawet musnąć jej przepięknych piórek. Spoglądała na niego z irytacją pomieszaną z rozbawieniem. Była królową przestworzy a ten tam był przecież niczym.

[Zmierzch Gwiazd]

Ledwie zdążył wbić w nią pazury, a już spadali w dół. Całe szczęście jednak, z pewnością zostawił na jej skrzydłach płytkie acz piekące rany. Chciał razem z tamtym brzydkim ptaszyskiem spaść, użyć jego ciała jako poduszki na której mógłby miękko wylądować, jednak jego plan nie wypalił, gdy samica wyrwała się z jego uścisku. Spadał teraz grzbietem w stronę ziemi, jednak całe szczęście należał do rodziny kotowatych, więc nie musiał się o to martwić. Wygiął swoje ciało, odwrócił się w sposób który jak najbardziej mu odpowiadał, a następnie wylądował miękko na czterech łapach, amortyzując swój upadek jak na kota przystało.
Uniósł łeb w górę patrząc na ptaszysko, które nie potrafiło nic innego tylko latać w kółko, do tego tak niedbale. Uśmiechnął się delikatnie i ponownie popędził w stronę drzewa, wspiął się na nie tylko po to, aby później skoczyć na ptaka. Tym razem chwycił ją za przedramię skrzydeł, wbił głęboko pazury. Oboje zbliżali się nieuchronnie do ziemi, ale to żbik był na górze, nie pozwolił się odwrócić. W tym przypadku, gdyby ptaszysko próbowało się wydostać, zapewnie nie mógłby tak prędko odlecieć, przez obolałe skrzydła. A na ziemi, to Dei miał przewagę!

[Wola Przeznaczenia]

Żbik może i miał swoje plany na atak na nią jednak w momencie w którym on niby sprawnie wspinał się na drzewo ona była daleko od niego tak że zamiast ją schwytać tylko drasnął jej piórka na ogonie i zaczął spadać. Wzniosła się wyżej będąc jak najdalej od ziemi i jedynego drzewa na tej dziwnej polanie. Zaskrzeczała złośliwie patrząc na kotka po czym leniwie machając skrzydłami zawisła wysoko w powietrzu i daleko od jakichkolwiek drzew. Zamyśliła się na chwilę po czym skrzeknęła przyjaźnie i zrobiła w powietrzu beczkę. Właściwie to nawet spodobał jej się ten kociak. Miał charakterek a nie tak jak inne zwierzęta był powolny lub podporządkowany swojemu kompanowi. Skąd wiedziała że miał kompankę? Pachniał jakimś stadem które miało milszy zapach niż ten jej. Nie chciało jej się uczyć także wolała się pobawić. Przecież nawet takie władczynie jak ona potrzebują chwili wytchnienia co nie?

[Zmierzch Gwiazd]

Uśmiechnął się delikatnie gdy poczuł, że zdołał chociaż zadrasnąć ptaszysko. Teraz ponownie spadał w dół i ponownie wykonał tą samą sztuczkę co przed chwilą. Okręcił się, spadł na cztery łapy. Uniósł łeb w górę patrząc na złośliwą orlicę. Tak, miał rację. Potrafi tylko latać. A może po prostu się boi przysiąść w obawie przed nim? Możliwości jest wiele, a większość skłania się ku tchórzliwości samicy. Ucieka, zamiast zaatakować.
Żbik rozluźnił mięśnie, przysiadł na zadzie i ziewnął przeciągle pokazując zlekceważenie w stosunku do orlicy. Uniósł swoją prawą łapę, po czym zajął się kocią toaletą ukazując kpinę w stosunku do ptaka. Nie zwracał na niej uwagiz najpewniej uznał że nie jest tego godna, zamiast tego zaangażował się w swoje nowe zajęcie.

[Wola Przeznaczenia]

Korzystając z nieuwagi orlica zapikowała w jego stronę po czym korzystając z swoich sił chwyciła jego sierść i skórę wbijając w nią pazury i unosząc nad ziemie niczym małe kocię za skórę na karku. Nie miała zamiaru go zrzucić co to to nie. Po prostu zrobiła jedno małe okrążenie specjalnie powoli lecąc żeby przypadkiem nie spadł i ustawiła go delikatnie na jednej z gałęzi z radosnym skrzekiem. Widać było że chce się bawić. Wylądowała więc na ziemi składając skrzydła i powoli idąc po ziemi podeszła do drzew na którego gałęzie "skakała" szybko machając skrzydłami i lądując po kolei na gałęziach. Próbowała w tym trochę udawać kotka ale jakoś jej się to nie udawało choć do tego nigdy by się nie przyznała. Jeśli kotek chciałby znowu ją zaatakować ona po prostu odbiłaby się od pnia i szybko odleciała z daleka od drzewa.

[Zmierzch Gwiazd]

// Nawet z siłą na 2, nie wyobrażam sobie żeby orzeł podniósł żbika.

Tak jak przypuszczał, orlica połknęła przynętę. W momencie, kiedy zbliżyła się do niego dostatecznie blisko, ten natychmiast skoczył na nią sprowadzając na ziemię. Przetoczyli się tak razem parę szponów, aż w końcu stanęli. Teraz to Dei był na górze, a orlica na dole. Korzystając z tej okazji, kotowaty chciał nieco wkurzyć ptaka.
Nie trzymał jej, ustawił swoje łapy po obu stronach jej ciała, stanął na nich stabilniej przygotowując się do wdrożenia w życie kolejnego swojego ambitnego planu. Nachylił się nad nią i zaczął niemiłosiernie lizać po łebku. Jego szorstki język nie był zbyt przyjemny w dotyku, więc nie dość że orlica miała mokre piórka z jego śliny, to jeszcze odczucia temu towarzyszące nie były zbyt przyjemne. Ale Deidara nie zamierzał przestać. Najpierw wylizał dokładnie jej klatkę piersiową, potem szyję aż na końcu zaczął ją lizać po głowie, aż pióra stanęły jej niczym kolce u jeża.

[Wola Przeznaczenia]

Nie udało jej się. Skrzywiła się w duchu kiedy ten głupi kot obśliniał jej piękne piórka. Niczego jednak nie zrobiła. Była spokojna aż do momentu kiedy ten zwierzak obślinił jej piórka na głowie. Miarka się przebrała zamachnęła się silnymi łapami i przejechała nimi po brzuchu kocura raniąc go dotkliwie. Szybko wyrwała się spod kota i wzniosła wysoko w powietrze. Szybowała sobie wśród chmur spokojnie jakby nic się nie zdążyła i miała kocura gdzieś. Usiadła na samym czubku sosny poprawiając sobie szybko piórka i znowu wzlatując w powietrze. Przeszła jej ochotę z tym czymś na ziemi. Mogła w każdej chwili wrócić do groty swojej smoczycy nie przejmując się tym zwierzakiem.

[Masochistyczny Kolec]

Tuż po ceremonii wyruszył z terenów jego stada w kierunku nieznanych mi dotąd ziem. Jak one się tam nazywały? Tereny Wspólne? Chyba tak. Szkolił się na wojownika, a jego mistrzynią została smoczyca że stada Ziemi. Ciekawe jakie jest to stado. Może też mają swojego boga? Tak czy inaczej, już obmyślał plan jak nawrócić starszą wojowniczkę. Może tym razem słowa wystarczą? A może trzeba będzie się skłonić ku praktyce?
Zanim się obejrzał, już dotarł na umówione miejsce. Wielka sosna rzucała przeciągły cień, było to miejsce w sam raz na trening walki. Złota Twarz grzała niemiłosiernie, dlatego też Hidan po przybyciu pod drzewo, przysiadł na zadku i wystawił język czekając na Gonitwę Myśli. Ciekawiło go również, jaka ona może być. Ale przede wszystkim, jakiego boga wyznaje?!

[Gonitwa Myśli]

Nie spodziewała się zostawać czyjąś mistrzynią. Oczywiście liczyła się z faktem, że prędzej czy później pewnie Opoka odeśle jakiegoś młodego wojowniczego Ziemnego do niej, ale tak uczeń z innego stada? Dziwne, niespodziewane, może ciekawe. Być może dlatego się zgodziła, bo była ciekawa.
Wylądowała może ze dwa skrzydła od sosny. Było za ciepło na spacer, co dopiero bieg. Lecąc przynajmniej powietrze stawiało opór, mierzwiąc futro.
Uniosła spojrzenie, dostrzegając w cieniu sosny szarego smoka. Był... młody, mały, nawet uwzględniając dzielącą ich odległość. Ale to chyba dobrze, że już teraz chciał się szkolić?
Podeszła luźnym krokiem do młodego, kiwając mu łbem gdy podeszła już na odległość około ogona. Postąpiła jeszcze dwa kroki, chcąc zmieścić się w cieniu drzewa.
– Ja jestem Gonitwa Myśli, ale... o tym powinieneś już wiedzieć, nie? – przekrzywiła lekko łeb.

[Masochistyczny Kolec]

Głośny trzepot skrzydeł rozległ się w jego uszach, informując o przybyciu innej osoby na miejsce. Powoli uniósł łeb w górę, a jego wzrok natknął się na brązową smoczycę lecącą w jego stronę. Od razu skojarzył fakty. Najwyraźniej to właśnie ona ma być jego mistrzynią, wprowadzić go w świat walk, pomóc rozwinąć jego umiejętności, które -nie okłamujmy się – były kiepskie. Hidan czuł niedosyt, nie był zadowolony z tego, co potrafił.
Zmrużył nieco oczy gdy zobaczył pysk swojej mentorki, ozdobiony bliznami. Nie ukrywał, był nimi nieco podniecony. Znaczyło to, że ma do czynienia z weteranką, nie pierwszą, lepszą wojowniczką która niewiele więcej umie od niego samego. No i może również spodobały mu się jej pamiątki po walkach, dodawały jej nieco więcej powagi, budziła pewna grozę wśród innych smoków. Patrząc na jej pysk, od razu widać że nie boi się, że lepiej sobie z niej nie żartować, bo może to się źle skończyć dla rozmówcy. Szarołuski i tak, nie zrezygnował żeswoich planów.
Zaraz jednak przeniósł wzrok swoich ślepi na jej futerko. Pierwszy raz widział na oczy kogokolwiek, który miał ciało pokryte futrem. Oczywiście, widział kolorowe grzywy które miały niektóre spotkane przez niego smoczyce, jednak ta, która stała przed nim była inna. Podszedł więc parę kroków w przód i uniósł prawą łapę sięgając ku jej piersi. Delikatnie przeczesał jej sierść, pogłaskał ją kilkukrotnie sprawdzając, jakie jest jej futerko. Po paru chwilach, doszedł do wniosku, że Gonitwa Myśli jest niezwykle mięciutka. Przeniósł ciężar ciała na tylne łapy i ogon, uniósł swoją drugą łapę, po czym dla porównania zaczął głaskać są!ego siebie po klatce piersiowej, dla porównania. Wtedy, do łebka przyszedł mu kolejny wniosek. Jaki? Że łuski są nieco twardsze, ale jednocześnie śliskie, a przynajmniej jego takie były. Minęły kolejne chwile, a on ani myślał przestać głaskać wojowniczkę i siebie. Myślał, że to futro kryje jeszcze jakąś tajemnicę. Otworzył szerzej oczy gdy wpadł na pewien pomysł. Przestał głaskać, zatrzymał łapy w jednym miejscu i w końcu sekret ujrzał światło dzienne. Był z siebie dumny, że go odkrył, był przekonany że on jako jedyny znał tą tajemnicę.
– Mięciutkie... I ciepłe! Bardzo różni się od moich łusek. Moje są bardziej śliskie, a ty... W ogóle ich nie masz! Czym ty jesteś?! – krzyknął ignorując słowa starszej smoczycy.
Podstawił gwałtownie łapy na ziemi, aż jego naszyjnik wydał charakterystyczny dźwięk w chwili, gdy uderzył o łuski. Młody natychmiast cofnął się o parę kroków do tyłu i zaczął uważniej badać wzrokiem samicę. Wyglądała jak smok, ale nie miała smoczych łusek, zamiast tego miała futro. Ale jednocześnie miała skrzydła tak jak on, też pokryte błoną, jednak nie do końca. Ciekawie, ciekawie. Zaraz jednak uspokoił się, gdy przypomniał sobie jej słowa.
– Aaaaaa więc ty jesteś moją mistrzynią! Mogłaś tak od razu. Ja od niedawna nazywam się Masochistyczny Kolec, zamierzam zostać wojownikiem.
Zbliżył się do Gonitwy Myśli, w końcu miała go czegoś uczyć. Ciekawe, co będą robić? Zapewne walczyć. Może Ziemista zdradzi mu parę fajnych chwytów?

[Gonitwa Myśli]

Z konsternacją ściągnęła łuki brwiowe ku górze, roztwierając przy tym szerzej lewą powiekę, gdy młodszy samiec ją dotknął. Nie reagowała przez moment, nie za bardzo wiedząc, o co chodzi. Padła ofiarą jakiegoś żartu? Może to początek dziwnego, cienistego rytuału? Tkwiła tak jeszcze moment w bezruchu, nie mając w ogóle pojęcia, o co chodzi. Nie czuła się zagrożona ze strony jakiegoś młokosa, który przecież sam przyszedł do niej po mentorowanie, więc wojownicze instynkty nie wzięły góry.
– Aha...? – wydukała w końcu, gdy smok zabrał łapę. Sama po chwili przetarła lewą łapą miejsce na piersi, gdzie samiec ją głaskał, jakby sprawdzając, czy nie zaplątał w nie czegoś czy... cokolwiek. Nie miała pojęcia, czemu ten zabieg mógł służyć. Dopiero słowa smoka, które doszły do niej po krótszej chwili, rozjaśniły nieco sytuację.
– Smokiem? Po części rasy północnej, futerkowej. Nie uczyli cię tego? – zapytała. Trudno jej było przyjąć do wiadomości, że ktoś mógł nie widzieć nigdy smoka prawie w całości pokrytego futrem czy piórami. Ziemia od zawsze, przynajmniej od kiedy żyła, miała dużo smoków o północnych. Jej matka, poprzedni przywódca, Subtelny Gniew, Skamieniała i Opoka. Pierwsze smoki, które poznawała miały futro, było ono czymś normalnym. Dopiero łuski od niej odbiegały, chociaż łuskowatego smoka też widziała stosunkowo wcześnie i następne spotkania z nie-północnymi nie były takie fascynujące.
Zastrzygła uchem na imię smoka. Masochistyczny? To dosyć... Bezpośrednie imię, jeśli można było tak powiedzieć.
– Masochistyczny Kolec – powtórzyła, patrząc po smoku. – To dlatego chcesz zostać wojownikiem? Bo lubisz... obrywać?

[Masochistyczny Kolec]

Oj, no raczej, niczego jej tam nie zrobił... Jakby miał, wyglądało by to o wiele inaczej. Najpewniej wbił by szpony głęboko, a następnie narysował jej krwią charakterystyczny znak. Póki co jednak odpuścił to sobie. Może jest jeszcze szansa, żeby nawrócić niedowierzającą smoczycę? Oj, jak jej opowie o swojej wierze, to z pewnością zainteresuje ją!
– Uczyli, uczyli. Ale ty wyglądasz jak... Jakiś niedźwiedź? One też mają podobne futro. Pewnie musisz być smokiem skrajnym, bo masz takie skrzydła jak ja.
Rozłożył demonstracyjnie jedną ze swoich kończyn latających pokazując, że on również ma błonę. Jaki z tego wniosek? Cienisty nie był smokiem północnym. Szarołuski nie spotkał jeszcze nigdy smoka całego pokrytego futrem. Prawda, w jego stadzie wiele osób miało charakterystyczne, kolorowe grzywy, jednak nie widział jeszcze ciała pokrytego sierścią.
Na wzmiankę o jego imieniu, zmrużył nieco oczy. Nie miał się w sumie co dziwić, nikt nie rozumie, co chce przekazać przez swoje imię.
– Nie. To na cześć mojego Pana! Chcę zostać wojownikiem, aby szerzyć moją wiarę. Jeżeli słowa nie podziałają, to zabiję wszystkich innowierców, dopóki nie zostaną sami wyznawcy Jashina. A mój bóg to potwierdzi, że nie żartuję!

[Gonitwa Myśli]

Kiwnęła łbem, bezgłośnie zgadzając się z wnioskami smoka. Gdyby nadal miała pióra na skrzydłach, jak za pisklęcia, to pewnie uchodziłaby za czystą północną. Chociaż było jej to raczej obojętne, nie przywiązywała dużej wagi do swojej rasy, swojego dziedzictwa krwi w zakresie fizycznym. Dorastała wśród różnych (chociaż głównie futrzastych) smoków, i była przyzwyczajona do tego, że smoki się zwyczajnie różniły. Nie utożsamiała się ze swoją skrajnością, ani północnością, ani morskością.
– ... Oh – odpowiedziała, roztwierając szerzej ślepie na następne słowa smoka. Nie spotkała jeszcze kogoś, kto wyznawał innych Bogów niż panteon Wolnych Stad. Niż Immanora. Gonitwa milczała przez moment, jakby nie wiedząc, jak zareagować na bezpośrednie deklaracje smoka.
– Wojownik broni stada i jego honoru, a nie nawraca smoki. Składałeś jakąś przysięgę stadu Cienia? Wspominałeś w niej o swoim bogu, czy o dobru stada? – zapytała. – Mnie też zabijesz? Bo twój... Jashin, jest mi obcy. Moim patronem jest Immanor, najpotężniejszy Bóg tych terenów, ojciec mojego stada i stworzyciel smoków.

[Masochistyczny Kolec]

Przewrócił ślepiami na kolejne mielenie jęzorem jego mistrzyni. Zamierzała go pouczać? Miała go uczyć walki, a kształceniem umysłu powinien się zająć ktoś z Cienia. Nie żeby to coś zmieniło, młody i tak nie zamierzał zmieniać swojego zachowania. A że czepiają się słówek? Ich problem, on swoje poglądy ma.
– Mówisz tak, jakbym tego nie wiedział. Każdy ma swoje prywatne cele. Ja mam taki. Jeden nie wyklucza drugiego. Tak, składałem przysięgę i tak, wspominałem w niej i o Panu Jashinie i o stadzie. Jakieś jeszcze pytania?
Zaraz jednak zdziwił się, gdy usłyszał słowa odnośnie wiary. Jak tak mogło być?! Wyznawała tutejszy panteon?! O nie, trzeba ją uratować.
– O nie, źle z tobą. – stwierdził– Musisz natychmiast się nawrócić... Chętnie opowiem ci o swojej wierze, ale może najpierw rozprostujesz swoje stare kości i pokażesz mi, co potrafisz? Jeszcze mi za ten czas przyrośniesz do ziemi...

[Gonitwa Myśli]

Zmrużyła lekko ślepia i milczała przez chwilę. Czyli nie miała pytań. Ani komentarzy co do intencji smoka. Jeśli stanie się problemem przez swój fanatyzm, to ufała, że Cień się nim zajmie. Tymczasem... cóż, zgodziła się mu mistrzować, i swoich słów nie cofa.
Lewa powieka drgnęła delikatnie, gdy smok nazwał ją starą. Nie była stara, nie dla jakichś młokosów spoza jej stada.
– To ty mi pokaż, czego się tam zdążyłeś nauczyć – odparła, uginając lekko łapy. – Zobaczymy, ile warty jest twój Bóg.

[Masochistyczny Kolec]

Uśmiechnął się delikatnie, jakby zadowolony z reakcji Gonitwy. Udało mu się choć minimalnie wyprowadzić ją z równowagi, a to już był sukces. Oczywiście, zauważył minimalnie drżenie lewej powieki smoczycy. A brak oka? Nie robił na nim wrażenia. Widział gorsze rzeczy, jak gałki wypływały z oczodołów, przy tym jej kalectwo to nic.
– Heh, mój Pan jest warty o wiele więcej, niż twój śmieszny Immanor. I jest warty o wiele więcej niż ja.
Po tych słowach ugiął mocniej łapy, lekko szerzej je rozstawiając, napinając mocno wszystkie mięśnie swojego ciała, przygotowując je do nadchodzącego wysiłku. Ogon uniósł w górę, natomiast skrzydła przycisną do ciała, aby mu nie przeszkadzały, ale również aby nie krępowały jego ruchów. A łeb?
Został tak, jak był, ponieważ był potrzebny. Starał się wyczuć swoje gruczoły, ponieważ chciał wykorzystać ich moc. Uruchomił je, zmusił do ciężkiej pracy, a gdy były już gotowe, zamaszyście splunął w kierunku łba Gonitwy. Teraz miała okazję podziwiać coś, czego nigdy nie widziała. O czym mowa? O smoczym kwasie, który nieubłaganie leciał w kierunku jej ślepi, jakby Cienisty chciał ją jeszcze bardziej oszpecić. Substancja miała kolor czarny i z pewnością gdy zetknie się z ciałem, wyżre je jak najbardziej powodując dotkliwy ból oraz silne poparzenia.
Obniżył łeb, dopełniając swoją pozycję gotowości.