Polana

[Promienna Łuska.]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Wzdrygnęla sie słysząc szmaragda w swoje glowie. Ale szybko sie uspokoila i zaczela wykonywac polecenie. Zaszyla sie w głąb wlasnego umyslu i przebierala różne zakamarki, kazda zaczepka kazda malutka nic wydawala sie tym czego szuka. Cierpliwie szla dalej az natrafila na to, byla pewna ze to to czego szuka, delikatnie opłotla mentalnie to coś. Okazalo sie ze to wspomnienie tak silne i bijace energia ze nie bylo warpiwosci ze to źródło. Nie mogla sie powstrzymac i przywołała wspomnienie
Sloneczny dzien lekii wiatr, jej rodzinna pustynia. Matka pokazywala jej jak wykopać wode .jiedy malej lunwr udalo sie to zrobic matka przytulila ja mocno. To byl ostatni raz kiedy to zrobila.
Z oczu poplynela jej samotna łza ale skinela glowa na znak ze udalo jej sie wykonać zadanie

[Wirtuoz Szeptów]

Najpierw łbem skinęła zielona samica, a po chwili także i żółta. Dobrze... Obie najpewniej znalazły to czego szukały jednak Promienna... Miałem dziwne przeczucie, że jest coś nie tak. To uczucie zostało jeszcze spotęgowane przez widok łzy spływającej po pysku samicy. Domyślałem się co mogło się stać. W głębinach smoczego umysłu można było trafić na dwie znane mi rzeczy. Podświadomość i wspomnienia. A z tego co wiem tylko jedna z tych rzeczy może wywołać łzy. ~ Coś cię trapi? Skiń łbem w odpowiedzi... Spokojna nie musi nic wiedzieć.~ Prosty komunikat powędrował do Promiennej poprzez, na kilka uderzeń serca, odnowiome połączenie. Wziąłem głęboki wdech. Czas na tą lepszą cześć nauki... Na tworzenie... ~ A więc każda z was znalazła już swoje źródło. Każda poczuła w swoim ciele maddarę. Jednak czy macie pomysł jak ją wykorzystać? ~ Zrobiłem krótką przerwę. Gdyby smoczyce zwrociły teraz uwagę na moje ślepia zobaczyłyby, że są pokryte czymś w rodzaju mgiełki. Jak u ślepca. Tak, wolałem pozostawić sobie dostęp do własnego źródła. ~ Zapewne każda z was zauważyła, że gdy tylko połączyłem nasze umysły wasze myśli swobodnie płynęły między nami. Myśli, które pewnie wolałybyście zostawić dla siebie. Jednak ja wybrałem myśli, które wam przekazać... ~ Znów chwila przerwy. Mimo tego, że połączenie było krótkie obie pewnie mimowali czegoś się o sobie dowiedziały. I pewnie chcą teraz temu zapobiegać. ~ Waszym pierwszym tworem z maddary będzie twór nie widoczny. Macie bowiem stworzyć na własnych umysłach coś w rodzaju barier, które przepuszczą tylko te myśli, które same wybierzecie. W tym momencie to jest ostatnia rzecz jaką mogę wam powiedzieć... Stwórzcie wyobrażenie. Przemyślcie je, a w końcu zaczerpnijcie moc z dopiero co odkrytego źródła.~ Powiedziałem spokojnie. W zasadzie i tak nie dowiem się czy ich teraźniejszy wysiłek przyniesie jakieś skutki póki znów nie połącze naszych umysłów.

[Wieczorna Aura]

Skupiła się na słowach Szmaragda. Zadał pytanie, ale chyba nie oczekiwał odpowiedzi, gdyż nie dał na nią czasu. Wypuściła cicho powietrze i zamyśliła się na chwilę. Czy miała rzeczy, które wolałaby ukryć przed nowo poznanymi? Cóż, nie wiedziała czego zdążyli się o niej dotychczas dowiedzieć, a wolała się nie martwić na zapas. Sama, chcąc czy nie chcąc, przejęła kilka informacji o Promiennej. Wiedza ta nieszczególnie ją cieszyła, lecz sprawiła, że ma ochotę zadać parę pytań wspomnianej smoczycy. Ale to później. Dostały kolejne polecenie. Miały stworzyć barierę, która powstrzyma wyciek trzymanych w sekrecie danych.
Wdech, wydech i do roboty. Znowu wróciła do tego ciemnego pomieszczenia, w którym znajdowało się źródło. To było jej wnętrze umysłu i tu nałoży swoją barierę. Najpierw wyobraziła sobie przeźroczystą płytkę w kształcie pięciokąta. O wielkości jej dwóch złączonych łap. Chciała stworzyć kopułę, która będzie przepuszczać tylko te myśli jakie wybierze. Zaczęła od podstawy. Zrobiła kilka dolnych rzędów z jednakowych i pasujących niby łusek. Gdy dobrnęła do środka zmniejszyła płytki do jednej łapy i kontynuowała. Wszystko szło idealnie. Przy samym czubku znowu zmieniła wielkość. Tym sposobem twór był całkiem symetryczny. Przypominał półkole, ale Spokojna chciała aby miał kształt kuli, więc powtórzyła czynności budujące tak samo jak wcześniej. Końcowy efekt ją zadowolił także zaczerpnęła trochę maddary ze swego niezdecydowanego źródła i tchnęła w ten niewidzialny twór. Z tego co zrozumiała dzięki niemu ochroni umysł przed wyciekaniem informacji, którymi wolałaby się nie dzielić.
Po skończeniu zadania kiwnęła głową. Nadal miała zamknięte oczy, gdyż nie chciała się rozpraszać.

[Promienna Łuska.]

Usłyszała głos Krysztala i tylko smutno pokrecila głową. Nie miała siły rozmawiać teraz o tym co zobaczyła. Mieli zrobić barierę wokół własnego umysłu. Zacisnela powieki i usiłowała wydrzeć energię że wspomnienia kiedy udało jej się wydobyć odrobinę zaczęła pomału najpierw formować z energii barierę ale zdała sobie sprawę co to jej nic nie da. Zaczęła myśleć bo by zrobić żeby bariera będzie silna i nie do przebicia. Skoro jej skupiskiem energii jest wspomnienie to może poskładać mur z szczęśliwych wspomnień. Zaczęła przebierać w pamięci szukając miłych wspomnień. Znalazła ich parę i zaczęła tworzyć barierę na ich bazie kiedy była prawie gotowa kiwnela głową na znak że prawie skączyla

[Wirtuoz Szeptów]

Z jednej samicy przenosiłem wzrok na drugą szukając w ich mimice lub, ruchach ciała znaków, że coś może zakłócać ich skupienie. Jednak poza odpowiedzią od Promiennej nic nie zakłócało ich spokoju. Mojego również. Nie miałem pojęcia jak sobie radzą. Nie dowiem się tego póki znów nie złączymy naszych umysłów. Chyba w końcu na to czas. ~ Mam nadzieję, że nie macie wątpliwości co do funkcjonalności waszych barier. Teraz przejdziemy stopień wyżej, więc jeśli macie jakiekolwiek pytania to zadajcie je teraz.~ Powiedziałem spokojnie dając im chwilę na zastanowienie lub zapytanie mnie o coś, jednak to pozwoliło mi też zebrać myśli i odpocząć, w końcu ja dalej miałem kontakt z własnym źródłem...
~ Postaramy się teraz założyć więź pomiędzy naszymi umysłami by umożliwić przesyłanie informacji. Tutaj nazywacie to telepatią prawda Spokojna?~ Powiedziałem z uśmiechem. Mój ogon delikatnie się poruszył. ~ Aby to zrobić musimy stworzyć takie jakby sznurki łączące nasze umysły. Najlepiej jeśli byłyby niewidoczne, jednak to od waszej ambicji zależy jak będą, lub nie będą wyglądać. Znając już wasze źródła powinniście potrafić odnaleźć moje połączenie wyczuwając same wibracje maddary jednak ja tego nie wymagam.~ Powiedziałem z ziemi dokładnie pomiędzy nami "wyrósł" kij. Kij miał może łapę wysokości. ~ Moje "sznurki" będą się znajdować jakiś szpon nad tym kijem. Wy jednak musicie wpaść na to jak połączyć nasze "sznurki". ~ Chociaż... Jeśli im nie wyjdzie to tak troszkę im pomogę. Wyobraziłem sobie jak niewidzialne linie biegnące wprost z mojego umysłu szpon nad kij wbity w ziemię. Czekały tam, a myśli przepływały przez nie czekając na dwie kolejne liny. Tylko jak długo będę musiał na nie czekać.

// Jeśli potrzebujecie dokładniejszego opisu połączenia sprawdźcie mój post z pierwszej kolejki nauki. ;)

[Wieczorna Aura]

Otworzyła z powrotem oczy, gdy tylko stworzyła swoją barierę. Teraz miała pewność, że żadne niechciane myśli nie opuszczą jej umysłu. Potrząsnęła dla odświeżenia głową i poruszyła, nie lubiącymi być długo w bezruchu, skrzydłami. Po czym zwróciła wzrok ku Szmaragdowi i uśmiechając się łagodnie wsłuchała się w jego słowa. Nie miała żadnych pytań. Zerknęła na Promienną ciekawa czy ona jakieś ma. Na pytanie samczyka odpowiedziała jedynie spojrzeniem z błyskiem w oku oraz kiwnięciem. Z uwagą przyswoiła kolejne polecenie i zaintrygowana przyglądała się drewnianemu tworowi. Gdy tylko ten skończył mówić zabrała się do wykonywania ćwiczenia. Nie chciała by musiał długo na nie czekać.
Zamknęła ponownie oczy i odetchnęła głęboko, wyciszając jednocześnie umysł. Wróciła do pomieszczenia ze swoją mocą , która niecierpliwie wyczekiwała ponownego użycia, wijąc się jeszcze bardziej niż wcześniej. Zanim jednak zaczerpnęła maddarę chciała wyobrazić sobie te nici łączące ich umysły. Sznurki niewidoczne dla każdego poza nią miały być cieniutkie i delikatne niczym babie lato, ale wytrwałe i nie do zerwania czy ścięcia. Dokładnie wyobraziła sobie miejsce gdzie miały zostać przywiązane po czym wolno i ostrożnie tchnęła niewielką ilość magii w ten twór. Nitka niczym wąż pełzła przez powietrze pewnie, lecz ostrożnie mknęła ku kijkowi. Trochę ponad jego szczytem wyraźnie wyczuwała wibracje mocy Szmaragda, oczekującej na połączenie umysłów. Niespiesznie skierowała tam sznureczek i delikatnie przywiązała się do jego nici. Bała się, że jeśli zrobi to gwałtowniej sprawi samczykowi ból, a tego by na pewno nie chciała. Zawiązawszy silny i pewny supeł zostawiła swą nić tam gdzie była. Mogła się teraz swobodnie komunikować ze Szmaragdem, lecz na razie nic nie mówiła, gdyż czekali jeszcze aż Promienna doczepi swój umysł do naszych.

[Promienna Łuska.]

Wysłuchała Kryształa z uwagą przymknęła oczy i wyobraziła sobie jak z jej umysłu wychyla się nitka. to nie było proste pare razy próbowała wyprowadzić " nitkę " kosztowało ją to dużo wysiłku. Powoli zaczynała łapać o co chodzi jak to działa i dlaczego to tak działa. Skupiła całą uwagę tylko i wyłącznie na jej łączu włożyła mnóstwo siły by wyprowadzić je poza jej własną barierę zacisnęła powieki i kazała " nitce " połączyć się z Spokojną i kryształem powoli i opornie nitka zaczęła się wyciągać aż w końcu dotarła do łączy pozostałych smoków. Teraz jak się połączyć
Zaczęła parę razy ale za karzdym razem coś psuła
W końcu Udało jej się.

[Wirtuoz Szeptów]

Pierwsze kilka chwil- nic... Później nagłe drgania maddary wokół i uczucie łączącej się więzi. Najpierw jednej, później drugiej. Znów byliśmy połączeni jednak teraz pomiędzy naszymi umysłami nie płynęła żadna zbędna myśl. Czyli, że udało im się stworzyć sprawne bariery. Wziąłem głęboki wdech. Czas kontynuować. Świetnie... Udało się wam stworzyć sprawne bariery czego efekty widzicie, albo raczej słyszycie teraz. Spokojne słowa popłynęły w stronę umysłów samic. Czas chyba na kolejne zadanie. Tak samo jak połączenie... Słyszycie mnie teraz i ja usłyszę was gdy tylko, będziecie chciały przesłać mi jakieś słowa. Jednak... Kilka sekund przerwy by dać smoczycom chwilę na przyswojenie informacji. Teraz jednak czas byśmy poszli krok dalej. Waszym zadaniem teraz jest przesłanie do mnie obrazu. Nie zademonstruję wam tego, lecz tylko wytłumaczę. Skupcie się, na pewnym widoku. Wspomnieniu, tym co widzicie teraz lub na czymkolwiek co potraficię dokładnie opisać. Stwórzcie wyobrażenie, dopracujcie każdy najmniejszy szczegół i tchnijcie weń maddarę przesyłając do mnie, lub do każdego z nas stworzony obraz. Zaczynajcie...~ Przekaz, był spokojny, życzliwy można powiedzieć nawet budujący. Ciekawiło mnie jak sobie poradzą i jaki obraz wybiorą.

[Wieczorna Aura]

Z uwagą słuchała kolejnych słów Szmaragda. Przesłać obraz... Co takiego mogłaby mu pokazać? Mimowolnie przemknęła jej przez myśl pewna scena, którą zobaczyła kiedy miała raptem 5 czy 6 księżyców. Nieświadomie wysłała też króciutki kawałek tego zdarzenia do samczyka. Widać w nim było jedynie jak pewien smok ze stada Wody rzuca się w szale na jedną z Ziemistych. Wydarzenie z tego "pokojowego" zebrania. Gdy zauważyła o czym myśli gwałtownie potrząsnęła głową na boki i mocno zacisnęła powieki. To było dawno. Tego już nie ma. Mówiła do siebie w duchu.
Najwidoczniej nieprzyjemne wydarzenia pokazują się czasami same z siebie. Powinna już o tym zapomnieć i żyć dalej. Wyprostowała się sfrustrowana swoim zachowaniem i wzięła kilka głębszych oddechów. Kiedy odzyskała swój zwyczajny spokój przystąpiła do zadania. Wyśle jakiś niegroźny obraz. Taki, który mógł zobaczyć każdy. Może jakiś piękny krajobraz? Zawsze uważała, że natura tworzy najpiękniejsze rzeczy. Skupiła się, więc na widoku lasu, a dokładniej na Szmaragdowym ustroniu gdzie uczyła się ataku, obrony i śledzenia. Jest to bardzo urokliwe miejsce. Rośnie tam mnóstwo cienkich i zdrowych drzew, na które aż miło patrzyć. Obraz wyglądał tak jakby patrzyła w górę i obserwowała dokładnie zazielenione Igłami gałęzie. Blask Złotej Twarzy idealnie przebijał się wśród koron, tworząc iście bajkową scenerię. Między, pnącymi się wysoko drzewami można było dostrzec kawałek nieba z pojedynczymi białymi obłoczkami. Nie było to może jakoś szczególnie nadzwyczajne, ale Spokojna uwielbiała przyglądać się pięknu natury. Skończywszy swoje wyobrażenie przesłała je do Szmaragda. Nie wiedziała, że ten dostał też kawałek tej wcześniejszej sceny i nie miała zamiaru nawet o tym myśleć.

[Promienna Łuska.]

Głos Smoka Rozbrzmiewał w jej głowie Słuchała dokładnie każdego słowa. Miała za zadanie przesłać mu obraz. przeglądnęła najpiękniejsze miejsca w jakich była, w końcu wybrała jedno i uformowała obraz jak by przed sobą chciała żeby się wyostrzyła ale nie mogła przypomnieć sobie szczegółów. próbowała z innymi krajobrazami ale tez nie potrafiła się na żadnym skupić całkowicie. W końcu wybrała obraz gada który pozbawił ją wzroku w prawym oku.
Obraz przedstawiał Ogromnego czerwonego Smoka z ciałem pokrytym łuską i ogromnymi zakręconymi rogami, przednią łapę miał uniesioną, pysk rozwarty w przeszywającym ryku. Zawiesiła obraz na nitce dopracowując każdy szczegół. Wcisnęła w niego energię i obraz popłynął od niej powoli do Szafira. Mimo że nie używała wcale mięśni czuła się wyczerpana.

[Wirtuoz Szeptów]

Poczułem to i po chwili też zobaczyłem. Obraz przepełniony emocjami... Smutkiem i strachem, a może jeszcze czymś innym? Obraz jednak szybko się urwał... Każdy ma chyba złe wspomnienia. Nie tylko ja... Domyślałem się co to za wydarzenie. W końcu wojna była tak nie dawno, a ja jeszcze teraz miałem okazję zobaczyć chociaż urywek jej genezy. Uśmiechnąłem się delikatnie do samicy. Takie przekazy rzadko kiedy były świadome, więc może lepiej jej tego nie mówić. Po chwili jednak dostałem już to o co prosiłem. Obraz pięknego lasu. Czegoś co chciałem... Czegoś co mogło pomóc się uspokoić nam obojgu. Zadanie jednak mogłem uznać za wykonane. ~ Brawo. Teraz przejdziemy do ostatniego zadania. Musisz stworzyć coś namacalnego wyobrazić to sobie. Dopieścić wszystkie szczegóły takie jak smak zapach itp. Po tym jak przedmiot będzie gotowy już w twojej głowie zaczerpnij maddary ze źródła i wypełnij ją naczynie swojego wyobrażenia. Później sama się zastanów i postaraj się wprawić swój twór w jakikolwiek ruch. Byś mogła lepiej się skupić zerwę teraz połączenie miedzy nami.~ Teraz czekamy... Ślepia z zaciekawieniem skierowały się na samicę.

[Wieczorna Aura]

Odwzajemniła uśmiech samca i pokiwała głową na znak, że zrozumiała polecenie. Musi coś stworzyć. Cokolwiek i wprawić to w ruch. Zamyśliła się przez chwilę. Co by mogła zrobić? Chciała, żeby jej twór był piękny, a także delikatny. Uzgodniwszy te dwie cechy, wiedziała już, co wyczaruje.
Odetchnęła głęboko i zamknąwszy oczy, wróciła do swego umysłu. Najpierw ustaliła właściwości, które miały cechować jej twór. Chciała bowiem stworzyć pióro. Jakie były pióra? Delikatne, leciutkie i miękkie niczym jedwab. Ona jednak chciała trochę pozmieniać. Choć dzieło nadal miało być miłe i lekkie to Spokojna dodała jeszcze odporność na uszkodzenia czy ogień. Nie chciała, by po ledwie dotknięciu rozpadło się w drobny mak. Teraz kształt. Twór miał wyglądać jak pióro, a więc być węższy u dołu i szerszy u góry. Następnie barwa i tu samiczka zamierzała poszaleć. Przecież nie stworzy czegoś nudnie jednolitego, prawda? Także dzieło miało się mienić wszystkimi kolorami tęczy. Po kolei od środka do samego brzegu będzie takie fioletowe, granatowe, błękitne, zielone, żółte, pomarańczowe i czerwone. Barwy nachodziły na siebie i razem tworzyły coraz to nowe odcienie. Wyszły z tego falowane pasma najróżniejszych kolorów. Dalej faktura, czyli z czego twór będzie zrobiony. Z pierza rzecz jasna. U dołu przy końcu miał być bardzo mięciutki i im wyżej się piął, tym sztywniejszy się stawał. Ważyć miał tyle, co nic. W końcu piórko to piórko. Miał mieć cztery szpony długości i zawijać się lekko po łuku do środka. Twór nie będzie posiadał smaku, ale za, to gdy się go powącha, poczuję się przyjemny zapach bzu. Kiedy wszystko było już gotowe, otworzyła oczy i wybrała miejsce pojawienia się swego dzieła. Nim jednak tchnęła w nie maddarę, musiała jeszcze wybrać, w jaki ruch je wprawi. W końcu się zdecydowała. Pióro, gdy się pojawi, ma opaść spiralnie w dół, a gdy będzie już blisko ziemi wznieść się po tym samym torze lotu. Poruszać się będzie wolno i miarowo. Choćby nie wiem, jak mocny wiał wiatr, ono nadal pozostanie na swoim miejscu. O i miało się pojawić na wysokości pyska Szmaragda. Uzgodniwszy te szczegóły, napełniła magią swój twór i czekała na efekty.

[Wirtuoz Szeptów]

Twór samicy powstał i nie widziałem na nich wiekszych skaz. Zrobił też to co do niego należało... Przeglądałem się mu uważnie gdy ten unosił się i opadał jak prawdziwe pióro. Kolory, faktura, waga pewnie też... Wszystko było na swoim miejscu. Uśmiechnąłem się delikatnie. Jednak czy dam jej już z tym spokój? Oczywiście, że nie! ~ Świetnie ci idzie! Jednak sprawdzian jest dopiero przed tobą. Ostatnią rzeczą jaką musisz stworzyć jest coś co zagnie naszą rzeczywistość do granic możliwości. Albowiem stworzysz teraz coś co można wziąść za istotę żyjącą. Może być to wilk, ptak, sarna... nawet ty albo ja. Jeśli nie czujesz się na siłach nie musisz wprowadzać go w ruch... Proces tworzenia wygląda podobnie jak chwilę temu tylko teraz musisz wysilić się dużo bardziej. Każdy szczegół... Włos, pióro, ząb musi wpierw powstać w twojej głowie, więc masz dużo czasu... Ja poczekam. I powodzenia.~ Mój głos był spokojny i cichy. Ciekawiło mnie jak sobie poradzi.

// Po swoim poście raportuj ;)

[Wieczorna Aura]

Jeszcze jedno zadanie, a myślała, że to koniec. Nie to, żeby nie miała ochoty się uczyć, ale to wszystko już ją trochę męczyło. Nie bardzo, lecz jednak. Tym razem polecenie było trudniejsze, gdyż miała stworzyć istotę żywą. Nigdy nie przyszło jej nawet do głowy, że kiedyś będzie robić coś takiego. Nagle przypomniała sobie jak Kapłanka Cienia wyczarowała wilka podczas jej nauki skoku. Może ona też spróbuje go stworzyć? Tak, tego zwierzaka chyba lubiła najbardziej. Pokiwała powoli głową i zabrała się do roboty.
To chyba działa tak samo jak w przypadku zwykłych rzeczy tylko trzeba dodać, że twór żyje czy coś. Najpierw postanowiła ustalić wielkość. Jako, że chciała aby wilk był dorosłym osobnikiem to stwierdziła, że będzie wysoki na dziewięć szponów, długi na jedenaście i dobrze zbudowany. Ogon natomiast będzie miał cztery szpony długości. Cały zwierz będzie, rzecz jasna, pokryty grubym i gęstym futrem. Widać będzie, że jest silny i dobrze odżywiony. Uszy niezbyt duże, o zwykłej, normalnej wielkości. Pysk nie za długi i nie za krótki, taki w sam raz. W paszczy zaś szereg mocnych, białych zębów gotowych w każdej chwili rozszarpać potencjalną ofiarę. Mądre dwukolorowe oczy, z których jedno jest błękitne, a drugie brązowe. Na prawym z nich widnieje podłużna szrama. Posiada też długie silne nogi zakończone ostrymi i niebezpiecznymi pazurami. Przyszedł czas na barwę. Sam wilk jest główenie w odcieniach czerni. Na grzbiecie, części pyska i górze ogona ma czarne futro. Reszte ciała pokrywa ciemno szara sierść. Nos także jest czarny. Futro ma miękkie i przyjemne w dotyku, ale raczej nie lubi, gdy ktoś go rusza. Widać, że jest doświadczonym łowcą i nie da się tak łatwo zwieść. W jego oczach widać wiedzę i inteligencje. Gdy się pojawi będzie stał dumnie wyprostowany i jakby z wyższością, parzyła na dwójkę smoków. Zapach będzie miał oczywiście wilczy, bo jakby inaczej. Wyobraziła sobie każdy szczegół. Każdy włosek i ząb. Dodała kilka blizn. Na lewej tylnej łapie i jeszcze jedną na pysku. Stworzyła też dla niego początkowy ruch. Miał pojawić się pomiędzy smokami, ustawiony bokiem z wysoko uniesioną głową i dumną postawą. Później ma obrócić powoli łeb w stronę Szmaragda i spojrzeć mu prosto w oczy. Jego ogon będzie się ledwo widocznie poruszał. Skończyła cały proces i wcieliła swój plan w życie. Tchnęła odpowiednią ilość maddary i czekała na efekty.

[Szlachetny Nurt]

I znów udał się na spacer... Chciał udać się nad swoje ulubione Białe Drzewko, ale zdecydował, że tym razem wybierze coś innego. Szukał jakiegoś odpowiedniego miejsca, spacerując przy tym bez większego celu, aż w końcu trafił na jakąś polanę. Z początku nie widział w niej nic ciekawego, ale po chwili dostrzegł, że jednak tak nie jest. Bowiem wszędzie, na całej polanie znajdowały się dziwne ruiny. Nie wiedział do kogo mogły należeć. Elfy, a może ludzie? Jednak nie miało to jakiegoś większego znaczenia. Miejsce od razu wydawało mu się ciekawsze, dlatego właśnie tutaj postanowił się zatrzymać. Usiadł pod jednym z nieco większych drzew, a następnie oparł się o niej. Delikatny szum liści tylko dodawał uroku temu miejsce, wydawało się mimo wszystko.... spokojniejsze. Lubił wypoczywać w swojej grocie, ale nie mógł robić tego zawsze, więc udawał się czasami do Szklistego Zagajnika, żeby pospacerować, a potem... wypocząć. Postanowił, że zdrzemnie się tu chwilę, dlatego zmrużył oczy i starał się odprężyć, a potem zasnąć. Szczerze to trochę dziwnie było tak spać wokół tych wszystkich ruin, no ale to mu nie przeszkadzało.

[Pióro Krwi]

Biegłam przed siebie co jakiś czas skręcając żeby ominąć jakąś przeszkodę. W końcu dotarłam do dużej polanki ale no cóż dla mnie wszystko było duże bo wyrośnięta to ja nie byłam choć mięśnie zaczynały się już kształtować. W trawie pod wielkim drzewem zauważyłam smoka. Promienie złotej twarzy odbijały się od jego złotych łusek sprawiając że aż raził po oczach. Warknęłam i podbiegłam do niego zaraz wdrapując się nań tak szybko jak tylko potrafiłam. Dziabnęłam go w jeden z rogów nic nie mówiąc. No cóż trochę dziwny sposób zwrócenia na siebie uwagi ale naprawdę skuteczny. W moich pięknych fioletowych oczkach błyszczały iskierki rozbawienia a piórka były nastroszone sprawiając wrażenie że byłam większa niż jestem naprawdę.

[Szlachetny Nurt]

Leżał sobie tak, oparty o drzewko. Wyciszył się, ta cała polana była naprawdę świetnym miejscem na odpoczynek, po chwili nie wiedział kiedy, a już zasnął. Jednak nie spodziewał się co zaraz się stanie. Coś dziwnego nagle wleciało na niego. po czym... dziabnęło go w róg? Od razu otworzył oczy nieco przestraszony, ale po chwili zobaczył jakąś małą samiczkę, która najwyraźniej uwzięła się na jego róg.
– Co jest? Czemu gryziesz mój róg? – Zapytał z nutką zdziwienia w głosie, który był nieco podniesiony, raczej ze względu na zaskoczenie. Po czym poświęcił chwilę na analizę czegoś co na nim siedziało. Najwyraźniej miała dopiero kilka księżyców i była jakąś mieszanką smoka północnego. Oczywiście było od niej już czuć woń stada, nie tak mocną ale nadal dało się wyczuć, że pochodzi z Ognia. Normalnie by się wkurzył, że ktoś gryzie jego róg, no nikomu by na to nie pozwolił. No ale z racji tego, że to pisklak, to jej darował.
– Emm, witaj mała. Jestem Pozłacane Milczenie. – Przedstawił się, nadal dość zdziwionym głosem, jednak tym razem bardzo spokojnym. W sumie to trochę ciekawe, często jak wybiera się na tereny wspólne to napotyka jakiegoś pisklaka, w ostatnim czasie już drugi ze Stada Ognia. Popatrzył się na nią chwilę, po czym stwierdził, że jednak tak dalej być nie może.
– I ten... mogłabyś ze mnie zejść? – Zapytał spokojnie, od razu jak będzie wolny, to będzie mógł wypytać ją o kilka rzeczr. To chyba pierwszy pisklak, który się na niego rzucił, więc trochę go ciekawiła.

[Pióro Krwi]

O! Obudził się. Spojrzałam mu w oczy próbując sprawdzić czy jest zły. Hmm...wydawał się raczej bardziej zdziwiony niż zdenerwowany. Zachichotałam pod nosem ostatni raz gryząc go w róg ale nadal na nim stojąc. Słysząc pierwsze zadane przez niego pytanie uśmiechnęłam się złośliwie.
-Jest żółty jak kwiatek więc chciałam sprawdzić czy można go zjeść- Odpowiedziałam radośnie na nim lekko podskakując. Za ciężka to ja nie byłam bo większość mojego ciała to futerko które jest raczej leciutkie o piórkach już nie wspominając. Kiedy się przywitał i przywitał mój uśmiech poszerzył się przez co można było zauważyć moje dłuższe niż u normalnego pisklaka kiełki i ostro zakończone ząbki.
-Miło mi miło! Ja jestem Audrey!– Zawołałam kręcąc się na nim podekscytowana. Po zapachu poznałam że jest z stada wody. Więc właściwie poznałam już kogoś z każdego stada.
-Co znaczy twoje imię?– Spytałam nagle zaciekawiona znaczeniem miana tego złotego smoczyska. Słysząc to pytanie przez chwilę stałam na nim jakby się namyślając jednak po chwili zgrabnie z niego zeskoczyłam i ustawiłam się jak do zabawy. Przednie łapki wyciągnięte na ziemi bardziej do przodu i lekko wygięty grzbiet. Skakałam dookoła smoka w takiej pozie czekając na odpowiedź.

[Szlachetny Nurt]

Jego róg raczej kwiatka nie przypominał, ale pisklaki widzą różne rzeczy więc rozumiał, że mógł jej się wydawać emmm... smaczny. Dobrze, że chociaż mu go nie uszkodziła czy coś. Bardzo cenił sobie swoje rogi.
– No cóż, jestem pewien, że zjeść się go nie da. Aha i... tak właściwie to co tu robisz?– Zaśmiał się, a potem przyglądał się jak pisklak, wciąż znajdujący się na nim... uśmiecha się i pokazuje ząbki. Jednak zauważył coś czego wcześniej nie dostrzegł, mała mu kogoś przypominała. Zdaje się, że widział podobnego do niej smoka na spotkaniu młodych. Niestety nie pamiętał imienia, ale tak właściwie co to za problem? Wystarczy zapytać.
– Ładne imię. Kim są twoi rodzice? Wydaję mi się, że kojarzę smoka podobnego do ciebie. – Odpowiedział młodej, jednocześnie zadając swoje pytanie, a ta jak widać zeszła z niego. Ciężka nie była, ale od razu poczuł się lepiej. Zmienił pozycje i po prostu przysiadł na zadzie, żeby było mu trochę wygodniej. Lepsze to niż leżenie przykurczonym z pisklakiem na sobie.
– Moje imię? Ma wiele znaczeń, ale opowiem ci o kilku z nich. Przede wszystkim Milczenie, znaczy to, że ja zazwyczaj... no zbyt rozmowny nie jestem, choć nie zawsze. Odnosi się też to do ciszy, a skoro jestem łowcą to w mojej profesji jest to dosyć ważne. No i jest to też hołd dla mojego dziadka, on kiedyś miał na imię Milczący. Pozłacany oczywiście jest od koloru moich łusek. No i oba słowa razem znaczą mniej więcej to, że milczenie bywa cenne i ważne. – Wytłumaczył spokojnie, no cóż tym razem się trochę rozgadał więc do Milczenia to nie pasowało, no ale ciężko było to jakoś inaczej wytłumaczyć. Tak właściwie nie wiedział czy zrozumie co do niej mówi, bo było to trochę zawiłe, no ale miał nadzieję że tak.

[Pióro Krwi]

Słysząc pytanie smoka zaśmiałam się.
-Jak to co? Spaceruje- Powiedziałam stając w miejscu i patrząc na niego radośnie. Słysząc komplement zaśmiałam się radośnie.
-Wiem że ładne przecież nadała mi je mama. Moja mama ma na imię Morowa Zaraza i jest uzdrowicielką- Powiedziałam dumna z tego kogo córką jestem i lekko zatrzepotałam skrzydełkami. Wysłuchałam tłumaczenia znaczenia imienia złocistego. Było trochę skomplikowane ale zrozumiałam.
-Moje imię też ma znaczenie! Moje imię znaczy "Szlachetna siła" I chcę zostać wojowniczką żeby móc chronić ważne dla mnie smoki oraz stado choć w odwrotnej kolejności. Stado jest najważniejsze- Powiedziałam radośnie.
-Umiesz latać? Nauczysz mnie? Mamusia nie ma skrzydełek a ja chciałabym zrobić użytek ze swoich- Powiedziałam szybko patrząc na jego skrzydła.

[Szlachetny Nurt]

Uśmiechnął się słysząc odpowiedź tej małej. Zazwyczaj wszystkie pisklaki, które spotyka spacerują, albo zwiedzają tereny wspólne. Ta którą miał przed sobą była chyba najmłodsza ze wszystkich które spotkał, trochę go to dziwiło.
– To tak jak ja, tylko dodatkowo się zdrzemnąłem. – Odpowiedział, tym razem również dodając do tego uśmiech. Pisklaki jakoś zawsze wprawiały go w dobry nastrój, były takie wesołe, aż głupio mu było być przy nich smutnym. Po chwili wiedział już, że matką tego pisklaka jest Morowa Zaraza, czyli jedna z uzdrowicieli Stada Ognia. Teraz wiedział, że to właśnie ją widział na młodym spotkaniu, chociaż wtedy miała chyba jeszcze inne imię.
– No, to powodzenia w zostaniu wojowniczką! – Odpowiedział, zauważył że ostatnio całkiem sporo smoków wybiera właśnie tą profesję. Jak widać wszyscy chcą bronić swoje stado.
Następne słowa nie zdziwiły już go, ostatnimi czasy uczył już naprawdę sporo młodych smoków. Czy oni wszyscy udają się na tereny wspólne i szukają potencjalnych nauczycieli? Na szczęście młoda dobrze trafiła, bo dobrze znał się na locie jak i nauce właśnie tej umiejętności.
– Tak, umiem. No... mógłbym Cię trochę pouczyć, nie widzę problemu. – Powiedział, po czym przez chwilę milczał. Zastanawiał się od czego tu zacząć, fakt uczył już kilka smoków latania, ale każda nauka mimo wszystko wygląda inaczej.
– Dobra, zacznijmy od czegoś prostego. Wyciągnij swoje skrzydła i pomachaj nimi w różne strony, popatrz jak zachowują się w różnych sytuacjach. Bez umiejętności latania skrzydeł się nie używa, więc musisz zrozumieć "jak działają". No i jeszcze pytanie. Na co według ciebie powinno się zwracać uwagę podczas latania? – Wytłumaczył, jednocześnie zadając dosyć proste pytanie na końcu. Jeżeli mała zrobi wszystko tak jak należy, to będą mogli przejść do szybowania.