Szmaragdowe ustronie

[Mistycznooka]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Stała tak na rozstawionych szeroko łapach i w pełnym skupieniu oczekiwała na atak uczennicy. Nie naczekała się długo, bowiem Strzałka wydawała się być dosyć zdecydowana. Czyżby wcześniejsze treningi zaszczepiły w niej chociaż trochę więcej pewności siebie? Być może. Kiedy ziemista samiczka wpadła w jej chmurę, Mistyk wiedziała dokładnie gdzie się znajduje i jak zaatakuje.. I widać było że nie wiedziała dokładnie w jakie miejsce chce zaatakować i jakie nacięcie zrobić. Oj niedobrze.
Ugięła łapy mocno w stawach i zniżyła się do ziemi. Opierając ciężar na przednich łapach, wyrzuciła parę tylnych do tyłu i odskoczyła w tył. Przed lądowaniem delikatnie ugięła łapy, by ich sobie nie połamać. Gdy wylądowała znów ustawiła się w pozycji obronnej a jej chmurka trzymała się bez zarzutu.
– Musisz określić gdzie chcesz zadać ranę, konkretne miejsce! Teraz przypuść kolejny atak! – zakrzyknęła radośnie. Ach ta adrenalina!

[Wieczorna Aura]

Tak jak się domyśliła jedyne co jej łapa przecięła to powietrze. Aby się nie przewrócić pod wpływem zamachu szybko położyła z powrotem kończynę na ziemi, ustawiając się stabilnie. Łapy ponownie rozstawiła na szerokość barków i ugięła w stawach. Ogon trzymała nieco wyżej, żeby nie szurał o podłoże. Głowę przechyliła w dół i zakryła nią szyję. Skrzydła znajdowały się mocno przy ciele. Jednocześnie wysłuchała uwagi Mistycznej i tym razem jeszcze dokładniej przemyślała całą akcję nim ruszyła się z miejsca. Zastanawiała się nad atakiem za pomocą lodu. Nie była jednak pewna jak się do tego zabrać. Nie wyrządzi tym raczej za dużej krzywdy jakby to było w przypadku ognia. Odetchnęła głęboko i pewnie ruszyła na przeciwniczkę. Jakoś to będzie.
Z miejsca przystąpiła do biegu na wprost smoczycy. Łapy pracowały naprzemiennie i wydawać by się mogło, że młoda Strzałka chcę zaatakować nauczycielkę od przodu ta jednak miała inny zamiar. Gdy znalazła się wystarczająco blisko momentalnie odbiła się od lewych kończyn w prawo. Zaszurała pazurami o ziemie, przekręcając całe ciało w stronę smoczycy ustawiała łebek w odpowiedniej pozycji wzięła głęboki oddech. Jej celem była lewa część pyszczka. Chyba to dość precyzyjne miejsce. Lód miał się rozprzestrzenić na cały policzek pod okiem aż do początku pyszczka. Zamknęła na jedno odbicie serca oczy i kiedy je otworzyła miała całkowicie wyciszony umysł. Gdy tylko poczuła znajome łaskotanie w gardle wypuściła energię na zewnątrz. Strumień był bardziej dokładny i mniej rozproszony niż w przypadku ataku na felerną paprotkę. Jego zadaniem było dolecenie i trafienie tam gdzie samiczka chciała. Czy mu się to uda? To się jeszcze okaże.

[Mistycznooka]

Chmurka działała dalej, a Mistyczna w pełnej gotowości oczekiwała ataku. Kiedy usłyszała energiczne odbicia łap, które sugerowały dziką szarże, Mistyk od razu wyostrzyła swoją chmurę. Kiedy młoda była blisko niej, smoczyca niezbyt wiedziała co ta chce zrobić. Oczywiście, sama zmyłka ją zaskoczyła jednak takie ruchy.. były dosyć częste w potyczkach. Nawet czasem i jakiś cwany drapieżnik potrafił zrobić coś takiego. Jednak to.. czy ona miała zamiar zionąć?! Mistyk nie miała czasu na odskok ani nawet na padniecie na ziemie – nie wiedziała jak wielki byłby strumień. Szybko w jej chmura powiększyła się tak, że otaczała całe jej ciało, a sama w sobie miała być ciepła i mieć właściwości odporne na lód. Oprócz tego, dla bezpieczeństwa pogrubiła kłęby. Bez problemu zatrzymało to zionięcie, nawet chłód nie dotarł do łusek Górskiej. Po wszystkim odwróciła się do niej przodem i pokiwała głową.
– Toś mnie zaskoczyła! Dobrze! W walce świetnie jest zaskoczyć przeciwnika! Jednak to nie koniec treningu, skoro już się rozgrzałyśmy to teraz obrona hmm? – Chmurka spłynęła ze smoczycy, gdy ta poczyniła kilka kroków w tył. Twór przybrał postać "mgielnego" Wilka który ustawił się w pozycji bojowej. Nim Strzałka zdążyła mrugnąć, Wilk skoczył w jej stronę, celując w gardło swoimi ostrymi kłami. Zapewne chciał się wczepić w nie głęboko.. Młoda musi się bronić!

[Wieczorna Aura]

Ucieszył ją fakt, że prawie jej się udało dorwać swoją nauczycielkę. Nie miała jednak czasu na rozmyślania, gdyż od razu po wypowiedzi smoczycy zaatakowało ją coś dziwnego. Wyglądem przypominało wilka, a zrobione było z mgły. Znowu to zwierze! Czyżby los płatał jej figla, a może były to subtelne znaki, iż w przyszłości będzie miała go jako kompana albo przeciwnika na polowaniu. Jakiś czas temu to ona takiego ganiała. Najwidoczniej role się odwróciły i tym razem drapieżnik pogoni ją. Ten nagły ruch nieźle wystraszył Strzałkę, która nie była na niego kompletnie przygotowana. Można powiedzieć, że lekko spanikowała. Na szczęście nadal znajdowała się w pozycji obronnej. Stała na rozstawionych oraz ugiętych łapach mogła, więc zrobić szybki unik. Skrzydła rozłożyły się nieco, ale pod wpływem emocji przylgnęły do ciała bardzo mocno. Ogon trzymał się nad ziemią gotowy na wszelakie ruchy. Instynktownie spuściła głowę niżej i wystawiła swe niewielkie, lecz dobrze widoczne rogi w miejsce gdzie celował twór. Jednocześnie napięła wszystkie mięśnie i z całych sił wybiła się jakieś pół ogona w prawo, uważając przy tym aby na nic nie wpaść. Zgięła kończyny w stawach, żeby nie zrobić sobie krzywdy przy lądowaniu. Nie spuszczała wzroku z mgielnego przeciwnika. Adrenalina robiła swoje dzięki czemu myślała trzeźwo, a jej lęk zmalał. Można było usłyszeć kłapnięcie szczęki wilka, który jedynie wyrwał kilka włosków z sierści na szyi samiczki. Strzałka poczuła tylko chwilowy, ledwo zauważalny ból. Młoda smoczyca w skupieniu obserwowała ruchy tego nietypowego stworzenia. Chciała jakoś przewidzieć co zrobi. O ile to było możliwe w przypadku tak niematerialnego przeciwnika.

[Mistycznooka]

Twór odczuł jej strach na tyle by po prostu poinformować Mistyczną o tym. Z doświadczenia wiedziała jednak że niestety – Nie może się wycofać. Drapieżnik nie zareaguje na takie bodźce w walce, a wręcz przeciwnie – Wykorzysta to by zadać lepszy atak. Natura bywała okrutna.
Udało jej się odskoczyć – Tak przynajmniej sądziła po mocnym tąpnięciu, które dało jej się usłyszeć z prawej strony. Jej maddara zdawała się to potwierdzać, co wywołało uśmiech na pysku smoczycy. Nie pochwalała jej jednak. Jeszcze. Nie zamierzała jednak odpuszczać po jednej obronie. Strzałka musi się jeszcze namęczyć, jeżeli chce w przyszłości ruszyć na jakieś polowanie!
Wilk obrócił się energicznie w stronę ziemistej i zaczął pędzić jak oszalały. Teraz swój atak chciał przypuścić na lewy bok Strzałki, kiedy był blisko zatrzymał się gwałtownie po czym wyciągnął lewą, przednią łapę, zginając pazury zamachnął nią energicznie od grzbietu do początku tylnej łapy, chcąc zaczepić się o skórę i wykonać serie krwawych szram. Na odskok było już za późno, jednak był sposób by się od tego wybronić. Tylko jaki?

[Wieczorna Aura]

Przeciwnik nie dawał jej chwili wytchnienia. Ledwo zdążyła odskoczyć, a już zaczął na nią pędzić jak oszalały. Była teraz skupiona i przygotowana, więc nie czuła się tak skołowana jak przy pierwszej próbie obrony. Kiedy tylko dotknęła łapami ziemi od razu ustawiła się w odpowiedniej pozycji. Czyli, jak wcześniej, koniczyny na szerokość barów, zgięte. Skrzydła przy ciele, a ogon lekko w górze. Głowa oczywiście zasłaniała szyję. Uważnie przyglądała się ruchom mglistego wilka, który przystąpił do kolejnego ataku. Zbliżał się do niej coraz szybciej. Po analizie sytuacji stwierdziła, że na pewno nie zdąży uskoczyć przed taką szarżą. Nie miała jednak zamiaru dać się zranić. Musiała, więc obmyślić jakiś inny plan. Tylko co by tu zrobić. Przebiegła w umyśle lekcję teorii, którą miała kilka chwil temu i nagle ją oświeciło. Już wiedziała co robić.
Widać było, że wilk planuje atak na jej lewy bok. W skupieniu śledziła jego ruchy, aby w odpowiednim momencie zacząć działać. Gdy ten zatrzymał się gwałtownie i podniósł łapę do góry Strzałka zrobiła to samo. Zamachnęła się energicznie lewą przednią kończyną do tyłu, wyczekując chwili kiedy mogłaby odbić atak przeciwnika. Nie kazano jej długo czekać i zaraz mgliste pazury leciały w stronę ciała samiczki. Ta jednak była już gotowa, gdyż kawałek wcześniej wychwyciła minimalny ruch stwora, który poinformował ją o jego działaniu. Napięła mięśnie w całej łapie i pewnie zamachnęła się z zamiarem zablokowania ataku. Celowała przedramieniem w przedramię zwierzaka dzięki czemu nie zahaczy o ostre pazury. Włożyła w to dość dużo siły, aby blok skutecznie ją obronił. Chciała zablokować nadchodzącą łapę, przyjąć ją, aby później ją odrzucić.

[Mistycznooka]

Wydawałoby się, że tym razem wilk bez problemu dosięgnie Ziemistej. Czasem zdarza się tak, że niekoniecznie da się odskoczyć i trzeba wymyślić coś innego. Strzałka jednak wpadła na dosyć sprytny pomysł obrony. Mistyk na jej miejscu po prostu padłaby na ziemie by uniknąć ataku, jednak młoda Ziemista postanowiła że po prostu odepchnie atak przeciwnika. Łapa mglistego wilka zatrzymała się w powietrzu a potem została odepchnięta. Wilk rozpłynął się w powietrzu.
– W takich atakach najlepiej jest się po prostu energicznie rzucić się na ziemie by pazury przeciwnika spotkały się z powietrzem. Ale Twój sposób też był w porządku. Zaraz spróbujemy czegoś jeszcze ale.. – tym razem mgiełka znów przystąpiła przed smoczyce, otaczając ją pieczołowicie wokół. Rozstawiła szeroko łapy, uginając je w stawach. Skrzydła docisnęła do siebie, ogon podniosła by nie wadził jej zbytnio przy poruszaniu. Łeb zniżyła i przycisnęła do szyi po czym pędem ruszyła w stronę zapachu Strzałki. Gdy jej kształt wpadł w jej chmurę, potwierdzając że jest w zasięgu jej ataku, jednak nie za blisko by jej nie staranować,ta zahamowała gwałtownie. Oparła ciężar ciała na lewej stronie, wspomagając się tylna i przednia lewa łapą, ogon upadł na grunt, wyprostował się na sztywno niczym bicz a Mistyczna wykonała obrót, zamach.u.jąc się do tyłu ogonem który z dosyć dużą szybkością posunął w stronę łap Strzałki. Młoda miała czas na odskok.. czy może raczej podskok? To już zależało od niej jaki ruch wykona.

[Wieczorna Aura]

Udało jej się odepchnąć atak przeciwnika, który po chwili rozpłynął się w powietrzu. Strzałka rozluźniła się, gdy zobaczyła, że wilk zniknął. Stanęła wygodnie i zwróciła się w stronę Mistycznej, wsłuchując się w jej słowa. Zastanawiała się też jak ona stworzyła tego zwierzaka. Domyśliła się, że ma to związek z tą całą maddarą, o której kiedyś opowiadała jej Kapłanka. Władanie magią musi być naprawdę ciekawe. Można zrobić z niej wszystko. Tak przynajmniej myślała samiczka. Nim się obejrzała odpłynęła gdzieś daleko myślami. Otrząsnęła się dopiero, kiedy zauważyła, że starsza smoczyca przybiera postawę do ataku. Otworzyła szerzej oczy lekko zdziwiona tą nagłą zmianą zachowania. Choć pewnie nie byłaby tak zaskoczona, gdyby uważniej słuchała zamiast bujać w obłokach.
Pospiesznie zaczęła ustawiać się w pozycji obronnej. Najpierw stanęła przodem do samiczki na rozstawionych i zgiętych łapach. Skrzydła jak zwykle zdążyły już przez ten krótki czas całkiem się rozluźnić, więc Strzałka z powrotem przycisnęła je mocniej do grzbietu. Nie lubiła mieć ich tak złożonych, ale niestety większość ćwiczeń i zajęć tego wymagała. Czasami miała wrażenie, że one same się buntują przed krępowaniem i dlatego tak szybko się rozluźniają, kiedy ich nie pilnuję. Jednak nie miała teraz czasu na tego typu rozmyślania, ponieważ musiała się przygotować na atak Mistycznej. Odruchowo zniżyła głowę, zakrywając szyję, a ogon podniosła lekko do góry.
Skończyła się ustawiać w idealnym momencie. Jej przeciwniczka właśnie do niej podbiegła i przystąpiła do działania. Strzałka dostrzegła szybko zbliżający się w jej stronę ogon smoczycy wiedziała jednak co ma zrobić. Jeszcze bardziej zgięła wszystkie łapy, napinając przy tym mocno mięśnie. Cierpliwie wyczekiwała właściwego momentu na podskok. Kiedy przeszkoda była już bardzo blisko samiczka z całych sił wybiła się do góry. W powietrzu ponownie zgięła kończyny, aby móc miękko wylądować i nie zrobić sobie krzywdy.

[Mistycznooka]

Mistyczna uśmiechnęła się, kiedy kształt wyłapany przez chmurę uniósł się w górę. Ogon nawet nie drasnął młodej – zrobiła świetny unik. I takie uniki Mistyczna pochwala! Kiedy zrobiła pełny obrót by stać znów pyszczek w pyszczek z młodą, obie mogły usłyszeć jakieś dziwne huczenie z góry. Mistyk odetchnęła głęboko.
– Wreszcie.. – zdawało się że mówi do siebie, jednak Strzałka mogła zwrócić uwagę że huczenie dochodzi znad jej. Na drzewie, które znajdowało się tuż nad jej nauczycielką siedziała bielutka jak śnieg Sowa. Wydawało się że bacznie obserwowała młodą ziemistą, całkowicie ignorując póki co swoją smoczą kompankę. No właśnie – Kompankę!
– Odpocznij sobie chwilę bo teraz zrobimy to troszkę inaczej. Na pewno widzisz te sowę nade mną. To Hansel – Moja Kompanka. Nasz trening zmierza powoli ku końcowi, jednak dobrze żebyśmy przetestowały to czego się dzisiaj nauczyłaś. Czasem jest tak, że na polowaniu spotkasz dwa drapieżniki. I czasem są sytuacje kiedy możesz zaatakować tylko jednego a przed drugim musisz się bronić. Hansel będzie drapieżnikiem atakującym a ja będę tym którego będziesz musiała zaatakować, dobrze? – poinstruowała młodą z tym, co dokładnie chce zrobić. Być może wydawało się to zbyt skomplikowane, jednak jeżeli Strzałka będzie miała wyczucie bez problemu sobie poradzi. Hansel niezbyt zaś się to podobało, jednak dzięki więzi z Mistyczną wiedziała że to poniekąd dla dobra młodej. Mistyczna znów ustawiła się w pozycji – Rozstawiła nieco szerzej łapy i ugięła je w stawach, łeb zniżyła i docisnęła do szyi, skrzydła również trwały dociśnięte do jej ciała. Ogon delikatnie nad ziemią tak, by nie przeszkadzał.
– Gotowa? Zaczynamy. – był to znak zarówno dla Strzałki jak i dla Hansel. Ta poderwała się z gałęzi po czym skierowała się wprost na nią. Kiedy była blisko, wyciągnęła do przodu swoje ostre pazury i zamachnęła się parą kończyn. Machnięcie miało być poziome, od góry do dołu. Sowa celowała w prawą łapę smoczycy, chcąc dobrze wczepić się w skórę swoimi szponami i wykonać kilka krwawych i nieregularnych szram na jej przedniej łapie. A Mistyczna czekała, aż młoda wybroni się i przystąpi do ataku na nią samą, oczywiście dalej utrzymując swoją magiczną mgiełkę.

[Wieczorna Aura]

Zgrabnie wylądowała na ziemi, nie dotykając przy tym ogona Mistycznej i poczekała aż ta znowu odwróci do niej przodem. Nagle usłyszała jakby huczenie gdzieś nad nią. Zaczęła się rozglądać za źródłem tego dźwięku. Hałas dochodzi ze strony starszej smoczycy, więc i tam spojrzała. Zobaczyła akurat jak śnieżnobiała sowa ląduję na gałęzi pobliskiego drzewa. Nawiązała kontakt wzrokowy ze zwierzęciem i patrzyła na nie jak zaczarowana. Otrząsnęła się dopiero, gdy spostrzegła, że Mistyczna coś do niej mówi. Do tej pory stała z otwartymi ustami i głową w górze jak zahipnotyzowana. Zamrugała kilka razy i skupiła się na słowach smoczycy. Czyli ta sowa nie przyleciała tutaj przypadkowo. Miała jej pomóc w ćwiczeniach. Dobrze, że nie musiała jej atakować. Bała się, iż mogłaby zrobić jej krzywdę. Nie miała tego typu obaw przed atakiem na większą samiczkę, gdyż wiedziała, że ta na pewno się wybroni.
Zaczęła się ustawiać, kiedy tylko zauważyła, że Mistyczna też to robi. Działała instynktownie już na pamięć znając pozycję obronną. Łapy na szerokość barków zgięte. Skrzydła przy ciele, a ogon nad ziemią. Głowa niżej tak, by zasłaniała szyję. Wzrokiem śledziła sowę, która na znak smoczycy poderwała się z gałęzi i zapikowała na młodą samiczkę, wysuwając swe ostre pazury. Strzałka nie tracąc czasu przygotowała się do odskoku w lewo. Ugięła bardziej prawe kończyny i pomagając sobie tylnymi sprawnie zrobiła unik, lądując bezpiecznie kawałek dalej. Atak nawet jej nie drasnął, więc samiczka mogła się teraz skupić na Mistycznej. Wybiła się do przodu, biegnąc na przeciwniczkę. Zatrzymała się tuż przy jej prawym boku i ustawiwszy się stabilnie zamachnęła się prawą łapą do tylnej kończyny. Zaatakowała. Zamach był energiczny i pewny. Rana miała być podłużna i płytka.

[Mistycznooka]

Obrona przed Hansel powiodła się – Sowa nawet nie drasnęła młodej Ziemistej, a gdy chybiła, wzbiła się wyżej w powietrze, by móc zrobić obrót i wrócić w stronę samic. Machała energicznie w powietrzu, czekając aż Mistyczna zrobi unik. Strzałka wpadła w twór Mistycznej, dzięki czemu w jej głowie pojawił się kontur atakującej. Gdy tylko podniosła łapę, Mistyk ugięła mocno łapy po czym przeładowując ciężar ciała na tylne, wyciągnęła do przodu sztywno przednie i odepchnęła się, aby odskoczyć w przód. Kiedy była blisko gruntu ugięła nieznacznie łapy, podniesione podczas lotu do siebie by ich sobie nie połamać. Udało się, łapa drasnęła powietrze a Mistyk wylądowała trochę dalej od Strzałki, do razu obróciła się w jej stronę i znów przyjęła pozycje do obrony – Łapy rozstawione i ugięte w stawach, łeb dociśnięty i zniżony na linii barków, skrzydła dociśnięte do ciała a ogon balansuje delikatnie nad gruntem by nie przeszkadzać.
– Więcej precyzji w ataku, Młoda! – pouczyła na szybko a Hansel przystąpiła do kolejnego ataku. Rozpędziła się i zaczęła znów wściekle pikować w stronę ziemistej, gdy leciała w dół, docisnęła skrzydła do siebie a ogon ustawiła w linii prostej by nie wybić się z rytmu. Kiedy była blisko, odchyliła łeb do tyłu. Leciała wprost na jej lewą, przednią łapę by wbić w nią dziób na przestrzał, dokładnie na przedramieniu.

[Wieczorna Aura]

Stanęła z powrotem na czterech łapach i ustawiła jak wcześniej w pozycji obronnej. Łapy szeroko i ugięte. Głowa nisko i zasłania szyję, a ogon nad ziemią. Skrzydła przy ciele. Nie musiała długo czekać na kolejny atak sowy. Zaraz po uwadze Mistycznej ta zapikowała wprost na jej lewe przedramię. Tym razem postanowiła odskoczyć do tyłu. Ugięła mocniej przednie kończyny. Napięła mięśnie i w odpowiednim momencie wybiła się równolegle do podłoża w tył. Zgięła tylne łapy, które pierwsze zetknęły się z ziemią i wylądowała bezpiecznie To był niski odskok, lecz najwidoczniej skuteczny, gdyż dziób ptaka przebił jedynie powietrze. Kiedy ten wzleciał wyżej Strzałka mogła się skupić na ataku.
Poprawiła postawę i odwróciła w stronę Mistycznej. Tym razem najpierw wybrała cel, którym została lewa przednia kończyna na wysokości przedramienia. Ruszyła przed siebie dość szybkim biegiem na przemian poruszając łapami. Cały czas patrzyła na miejsce ataku. Gdy była już całkiem blisko ugięła mocniej tylne kończyny i odbiła się w przód momentalnie znajdując się po lewej stronie starszej smoczycy. Odchyliła lewą przednią łapę do tylnej nogi. Po czym zamachnęła się na ukos od dołu z lewej w prawą stronę do góry. Chciała zostawić niezbyt głęboką skośną szramę na łapię przeciwniczki.

[Mistycznooka]

Strzałka robiła się coraz lepsza w robieniu uników. Chociaż czy miała z tym jakieś problemy? Hansel prawie zaorała brzuchem o ziemie, jednak w ostatnim momencie mocno wygięła się w górę i machnęła mocniej skrzydłami by bez problemu poszybować znów w górę. Wyminęła zręcznie gałąź, która znajdowała się nad ziemistą i okręcając ją, wylądowała. To zwiastowało iż dla samiczki był to ostatni "test".
Mistyczna zaś za pomocą chmury określiła że Strzałka zapewne znów czai się na jej tylną łapę. Kiedy ta skoczyła do jej lewego boku a łapa leciała w stronę kończyny, Mistyk ugięła wszystkie łapy mocno i niczym sprężyna wybiła się do góry, przyciskając obie pary łap do siebie jak najciaśniej, pilnując by czasem nie rozwinąć przy skoku skrzydeł. Kiedy leciała ku ziemi, ugięła je nieznacznie by sobie ich nie połamać i wylądowała.
– No! Teraz było super! Hm. Myślę że tyle treningu Ci wystarczy. Bardzo dobrze sobie dzisiaj poradziłaś. – pochwaliła ją z uśmiechem po czym, dzięki dalej działającej chmurze obróciła się przodem do niej i wyciągnęła jedną z łap by pogłaskać ją po łebku, zadowolona z jej postępów.

// Raport Atak i Obrona I i II

[Wieczorna Aura]

Dała się pogłaskać, mrucząc przy tym cicho z przyjemności. Lubiła takie pochwały. Jej lekcja ataku i obrony dobiegła końca, ale to nie oznacza, że młoda miała jeszcze dość nauki. Choć wymęczyła się nie na żarty nadal mogłaby coś porobić. Wahała się jednak z tą prośbą, gdyż pomyślała, że może Mistyczna ma jakieś inne plany i nie będzie mieć dla niej teraz czasu. Nie dowie się tego jeśli nie zapytana. Zebrała się w sobie i spojrzała na niebieskołuską smoczyce.
-Bardzo dziękuję za lekcję. Czy mogłabyś mnie jeszcze czegoś nauczyć?– zrobiła chwilę przerwy na zastanowienie co dokładnie chciałaby umieć. -Może na przykład śledzenia?– Przekrzywiła głowę na bok i z nadzieją w oczach wpatrywała się w starszą samiczkę. Wiedziała, że ta tego nie zobaczy, ale był to bardziej odruch niżeli celowe działanie. W jej głosie można było usłyszeć, jak bardzo chcę się dowiedzieć czegoś nowego. W końcu wiedza to potęga.

[Mistycznooka]

Mistyk przekrzywiła lekko łebek a na jej pysku pojawił się uśmiech.
– A masz jeszcze siłę? Jeżeli tak to pewnie! – mówiąc to, odstawiła delikatnie łapę i siadła na zadzie. Musiała chwileczkę pomyśleć nad tym, jak powinny zacząć. Zwykle Mistyk miała pewien schemat, jednak od kiedy u jej boku znajdowała się Sowa, mogło jej to znacznie ułatwić naukę. Szczególnie śledzenia czy kamuflażu! Hansel zleciała, po czym usiadła na jej barku i zaczęła przyglądać się młodej Ziemistej z zaciekawieniem. I zadowoleniem.
– Dobra. To usiądź sobie, na razie troszeczkę teorii skarbie. A więc jak myślisz – do czego służy śledzenie? Na co powinniśmy zwracać uwagę a czego unikać? Czy próbowałaś kiedyś na własną łapę coś wyśledzić? – seria pytań, tak na rozgrzewkę!

[Wieczorna Aura]

Usiadła wygodnie na polecenie Mistycznej i zakryła ogonem przednie łapy. Wyprostowała się po czym spojrzała na swoją nauczycielkę i na sowę, która przyglądała jej się z zaciekawieniem. Przekrzywiła lekko głowę na bok, zastanawiając się przez chwilę. Fajnie jest mieć takiego kompana. Towarzysz, który wszędzie z tobą pójdzie i nie zostawi cię samego. Już teraz wiedziała, że w przyszłości będzie chciała takiego zdobyć. Nie wiedziała jeszcze skąd się je bierze, ale pewnie wkrótce się przekona, a na razie skupiła się na pytaniach zadanych przez starszą smoczyce. Ponownie zaczynamy od teorii. Do tego się już przyzwyczaiła. Prawie każda lekcja rozpoczyna się w ten sposób. Przemyślała dobrze odpowiedź po czym wzięła głębszy oddech.
-Myślę, że śledzenie służy do znalezienia zwierzęcia, które zostawiło trop na przykład odcisk łapy albo zapach. Idąc po takich śladach możemy odnaleźć to co je zostawiło. Musimy zwracać uwagę na to ile czasu minęło od zrobienia śladu lub ile ich jest. Jednak nie wiem czego powinno się unikać. Nigdy też nie próbowałam niczego śledzić- powiedziała płynnie i spokojnie. Popatrzyła na Mistyczną ciekawa jej opinii i uwag dotyczących tejże wypowiedzi.

[Mistycznooka]

Hansel nie przeszkadzała w nauce. Zeskoczyła delikatnie po czym podreptała w stronę Strzałki by jeszcze lepiej się jej przyjrzeć. Nie wchodziła jednak w kontakt fizyczny, by jej nie rozproszyć.
Mistyczna zaś, wysłuchała dokładnie tego, co powiedziała jej uczennica i pokiwała z uśmiechem głową.
– Tak, masz rację. Śledzenie służy nam do znalezienia zwierzęcia. Kluczowe są tutaj trop, jak sama zauważyłaś.. Jednak odciski łap nie są jedynymi tropami po których wyśledzisz zwierzynę. Trzeba zwracać uwagę otoczenie – pogniecioną trawę, zniszczone gałęzie, rozkopana ziemia, odchody, kawałki futra na gałęziach czy ziemi a nawet krew, jeżeli zwierzę zraniło się gdzieś po drodze. Zapach. To bardzo ważna kwestia. Niekoniecznie muszą Ci się rzucić tropy, jednak jeżeli masz zapach – Bingo! Masz świetny start do wyśledzenia zwierzyny! No i dźwięk – zwierzęta wydają różne odgłosy, jednak czasem zwrócenie uwagi na tąpnięcia łap, może nam dużo dać. To, czego trzeba unikać to oczywiście woda, która może zmyć ślady, dlatego też i deszcz i śnieg nam nie służą. Ale częściej naszym wrogiem jest to, co też nam pomaga – wiatr. Musisz być bardzo czujna, bo jeżeli jest on kapryśny to rozdmucha woń i utrudni poszukiwania. Najlepiej przy śledzeniu poruszać się powoli i mieć nos przy ziemi, co jakiś czas unosząc głowę by zbadać czy woni nie ma gdzieś wyżej. No to chyba wszystko co powinnaś wiedzieć.. Zaczynamy? – skończyła swój monolog, dając młodej chwile do namysłu i przyswojenia sobie informacji.
– Najpierw będziesz próbować wyśledzić Hansel a potem spróbujemy z jakąś prawdziwą zwierzyną, dobrze? – dodała po chwili. Młoda oczywiście może zadać jeszcze jakieś pytanie, jednak jeżeli nie – to zaczną.

[Wieczorna Aura]

Wysłuchała uważnie słów Mistycznej, zerkając co jakiś czas na sowę, która znajdowała się teraz znacznie bliżej. Przyswoiła teorię i dowiedziała się jakie będzie pierwsze zadanie. Zwróciła wzrok ku Hansel i zamyśliła się na chwilę. Znała już jej zapach, więc powinna dać radę, ale co by było gdyby go nie znała? Jak wytropić ptaka skoro poruszają się one w powietrzu? Raczej rzadko spotyka się zwierze, które potrafi latać, chodzące sobie po ziemi i czekające aż ktoś je upoluję. Najpierw postanowiła chwilę zastanowić się sama. Domyśliła się, że ptaki mogą zostawiać pióra, ale i też odciski, bo mimo wszystko zdarza im się lądować. Złamane gałęzie i tego typu rzeczy. Skoro doszła do takiego wniosku nie potrzebowała zadawać pytania nauczycielce. Poczekała jeszcze trochę i odezwała się.
-Dobrze. Możemy zaczynać- oznajmiła gotowość to rozpoczęcia ćwiczenia. Wstała układając skrzydła i wyczekująco spojrzała na starszą smoczyce.

[Mistycznooka]

Mistyczna uśmiechnęła się na słowa Młodej a Hansel ruszyła z rozpędem gdzieś dalej, wgłąb małego lasku, znajdującego się zaraz przy Szmaragdowym Ustroniu. Sowa lecąc i dosyć mocno oddalając się od młodej i swojej właścicielki, zleciała niżej by otrzeć się o kilka pieńków drzew tuż przy samej ziemi. Wybijając się w górę, z premedytacją uchwyciła w łapki pewien kawałek gałęzi by go złamać, a potem rzucić na ziemię i nieopodal przysiąść na jakiejś wyższej gałęzi. Strzałka nie wiedziała gdzie pokierowała się sowa. Gdy znikała w lesie, kierowała się na południe, jednak potem zboczyła trochę z trasy na zachód. Szereg śladów jakie zostawiała za sobą jednak dawały młodej znać o tym gdzie mogła się udać. Tropy na ziemi nie były potrzebne.. A w miejscu w którym skręcała, "Udało się" jej nawet zgubić piórko!
– Dobrze, możesz jej szukać. Wyrusz sama, będę wprost za Tobą. Zobaczymy czy uda Ci się ją znaleźć! – powiedziała łagodnie z nutką radości w głosie i podniosła się na łapy, czekając a jej uczennica się ruszy.

// Opisz etapami, nie musisz od razu w pierwszym poście jej znajdywać :)

[Wieczorna Aura]

Sowa pomknęła w głąb lasu, gdy tylko usłyszała jej słowa. Skierowała się na południe i oddalała się z zadziwiającą prędkością. Nim Strzałka zdążyła się odwrócić już straciła z oczu swój cel. Poczekała na polecenie Mistycznej i kiedy je dostała podeszła wolnym krokiem do miejsca zniknięcia Hansel. Podniosła głowę do góry, wciągając woń zwierzęcia. Choć widziała gdzie ta poleciała wolała się jeszcze upewnić. Ruszyła niespiesznie przed siebie wzrokiem, lustrując podłoże jak i gałęzie drzew. Co kilka kroków przystawała zniżając łeb i obwąchując najbliżej leżące przedmioty takie jak krzewy czy pnie po czym stopniowo unosiła nozdrza ku górze węsząc zawzięcie i wyłapując tym samym to czego szukała. Ignorowała wszystkie inne zapachy oprócz tego, która ją interesował. Gdy była pewna poprawności drogi kontynuowała mozolną podróż. Pomyślała, że w śledzeniu liczy się cierpliwość, a nie bieganie na oślep tam gdzie się wydaję, że jest dobrze. Przyśpieszyła jednak nieznacznie, żeby nie poruszać się cały czas w tym samym ślimaczym tempie. Jej oczy latały na lewo i prawo, w górę i w dół. Starała się wyłapywać ślady, jakie mogłaby zostawić kompanka górskiej. Raz przystanęła przy świeżym odcisku ptasich łap, lecz przy głębszej analizie i powąchaniu wiedziała, że to nie trop, którego poszukuję. Czasami podnosiła się na zadnich kończynach i opierała się o drzewa, sprawdzając tak czy sowa nie postanowiła sobie podczas ucieczki przysiąść na którejś z gałęzi. Obwąchiwała je wtedy dokładnie, ale wyłapywała tylko wiewiórki lub inne ptaki. Biegnąc truchtem rozglądała się po okolicy i cały czas węszyła. W końcu natrafia na trop, którym był zostawiony zapach na suchym pniu zwalonego drzewa. Pewna poprawności drogi pomknęła żwawym i trochę szybszym truchtem w kierunku, jak jej się wydawało, źródła zapachu. Po drodze zatrzymywała się przy niektórym może nieistotnych śladach, jednak wolała zbadać więcej niż później błądzić. Tym sposobem zobaczyła kilka rodzajów odcisków różnych ptaków i gryzoni, ale i poznała sporo nowych zapachów. Nadal kierowała się za Hansel wiedziała to dzięki temu, że ta najwidoczniej kilka razy specjalnie zlatywała niżej by otrzeć się o obalone drzewa. Nie dotarła jeszcze do miejsca gdzie sowa skręciła. Jak na razie droga była całkiem prosta z tylko lekkimi odchyłami.

[Mistycznooka]

Mistyczna podążała za Spokojną, odkrywając że miała ona dosyć nietypowy sposób śledzenia. Trochę błądziła, jednak Mistyczna pozwalała jej i póki co się nie odzywała. Sama, dzięki więzi znała trasę kompanki, chciała jednak by Strzałka sama doświadczała na swojej skórze śledzenia. Chociaż, być może po prostu swoim sposobem próbowała wyłapać zapach sowy, który miał problem z przebiciem się przez inne. Kiedy Ziemista wpadła na trop właściwy, Mistyk odezwała się.
– Najlepiej zamiast tak biegać po wszystkim co zobaczysz, przystanąć i próbować skupić się tylko na jednej woni. Rozejrzyj się, może Hansel zostawiła po sobie jeszcze jakieś ślady? Bardziej oczywiste? Może otarła się o jakieś krzaki, może zgubiła pióro? Skup się na tym skąd dochodzi jej zapach – Może siedzi tutaj gdzieś? – poinstruowała ją, korzystając z tego że miała przed sobą jeszcze trochę drogi a wiatr był łaskawy i nie rozdmuchiwał zapachu gdzie popadnie.