Łąka Szczęścia

[Bławatek]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Co? Tak szybko? Gdy Osłona Nocy zadała jej pytanie, Zapomniana dość szybko odkryła swój błąd. Jeżeli Ognistej chodziło akurat o to o czym myślała kleryczka. Nie widząc sensu w pozostawaniu dłużej w zaspie, wygrzebała się w śniegu. – Czyżby chodziło o to że nie zamaskowałam swojego zapachu? Wywęszyłaś mnie? – Spytała niepewnie. Oj, łowca to by z niej nie był.

[Osłona Nocy]

Osłona uśmiechnęła się lekko, widząc jej zakłopotanie. W sumie zapach jest najważniejszy, to o nim powinno się pamiętać bo stanowił coś niezwykle ważnego.
– Tak, dokładnie. Mowa o zapachu. – Mruknęła, przeciągając się.
– Dobra, tyle wystarczy. Coś jeszcze? – Zapytała unosząc łeb ku górze i uśmiechnęła się blado, by w pewnej chwili przenieść wzrok na Złotą Twarz.

// raport.

[Iskra Nadziei]

Puszysta Łuska:
Przyszła do lasu nad Rybim Potokiem, by spotkać się pierwszy raz ze swoim mistrzem, który został jej wyznaczonym przy ceremonii na adepta. Nie wiedziała jak wygląda, bo imię nic jej nie mówiło. Miała tylko nadzieje, że będzie dla niej wyrozumiały i szybko osiągnie swoją wymarzoną rangę. Usiadła obok jednego z drzewa, oplatając przednie łapy ogonem i czekała na przybycie smoka. Wpatrzona w niebo i chmury, które tak szybko płynęły po niebie.

Ironiczny Celebryta:
Chwilkę musiała poczekać na tego lenia któremu nie chciało się ruszyć z legowiska, ale już wkrótce doczekała się. Zza pobliskich krzewów wychynął Czarodziej, idąc krokiem sugerującym że mu się nigdzie nie spieszy by już po chwili stanąć przed Adeptką
-Witaj Łusko. Prosiłaś o naukę, a więc od czego chciałabyś zacząć ?

Puszysta Łuska:
Zobaczyła wolno idącego w jej stronę ogromnego smoka. Inaczej wyobrażała sobie jej mistrza, ale tak naprawdę nie wiedziała czego ma się spodziewać. Uśmiechnęła się na przywitanie w tym samym czasie skinęła łbem.
-Witam. Tak prosiłam o naukę. Chciałabym nauczyć się Magii Obrony i Ataku. Chciała tak naprawdę zgłębić jak najwięcej tajników magii, jakiejkolwiek jej dziedziny, a że nie potrafiła jeszcze obrony i ataku za jej pomocą, to najwyższa pora się nauczyć.

Ironiczny Celebryta:
Z tego co Adeptka mówiła chciała uczyć się podstaw, no więc dobrze, on jako mistrz musiał ją tego nauczyć nie ważne czy chciał czy też nie.
– No dobrze, a więc na początek zaatakuj mnie w jakiś prosty sposób, na przykład przy pomocy ognia- powiedział spoglądając na Łuskę, a jednocześnie maddarę miał w pogotowiu aby się obronić.

Puszysta Łuska:
Pokiwała łbem na słowa mistrza, a więc pierwszy raz ma kogoś zaatakować, dla zabawy gdy była pisklakiem często to robiła, ale przy użyciu magii jeszcze nigdy. Nie chciała zrobić nikomu krzywdy, ale skoro o to prosi, to czemu nie, przecież wie co robi. Wyobraziła sobie kule ognia lecącą z dużą prędkością w stronę Ironicznego Celebryty. Była wielkości przeciętnego jeża i miała uderzyć w prawą łapę przeciwnika. Tchnęła w kule Moddare i patrzyła z zaciekawieniem, jak kula "frunie" z dużą szybkością w stronę łapy mistrza. Ciekawiło ja co zrobi, jak się obroni przed kulą ognia.

[Ironiczny Celebryta]

//Dokładniejsze opisy proszę :)

Ale kula nie była wcale taka jaka być powinna, Czarodziej nie musiał się nawet przed nią specjalnie bronić bowiem Adeptka zapomniała o wielu istotnych czynnikach
– Zapomniałaś o głównej właściwości ognia, przecież jest on gorący, ma palić. Zwykłą kulą, która wygląda jak ogień nikomu nic nie zrobisz, a w walce o to chodzi aby zranić. Kolor i ogólny wygląd mają nadać realności atakowi, ale to temperatura jest głównym czynnikiem przy tym żywiole. Tak samo jeśli atakujesz lodem musi on być zimny by mrozić. Spróbuj raz jeszcze z ogniem, tylko pamiętaj o jego właściwościach– powiedział czekając na jej ruch

[Iskra Nadziei]

No tak, gafa z niej, ale co się dziwić to pierwsza jej nauka, w której musi użyć ataku przeciw innemu smokowi. Postara się teraz zrobić to lepiej i zaatakować Ironicznego kulą, która może mu coś zrobić, bo kula ognia która nie wytwarza ciepła i nie może poparzyć, to na pewno nie jest dobry atak. Więc znów wyobraziła sobie kule, która miała ogon długości i była wycelowana tym razem w skrzydło Celebryty. Była koloru krwistej czerwieni, iskry rozchodziły się we wszystkie strony, a temperatura kuli była bardzo wysoka. Wyglądała jak kula magmy i pędziła z dużą prędkością w stronę wcześniej ustaloną. Przy zetknięciu z czymś, miała rozpłynąć się we wszystkie strony, oparzając nie tylko miejsce jej wyznaczone. Tchnęła szybko w to Maddare i patrzyła na swoją kule pędzącą w stronę Mistrza. Miała nadzieje, że potrafi się przed tym obronić i nie będzie musiała wzywać Uzdrowicielki, chociaż z drugiej strony, na pewno to potrafił, był w końcu wyszkolony i wiedział jakiego rodzaju to będzie kula.

[Ironiczny Celebryta]

No i obronił się, przy pomocy odpornej na gorąc i pęknięcia, kamiennej tarczy.
– Dobrze więc teraz ty się broń – powiedział po czym wyobraził sobie lodowy kolec, który miał się pojawić tuż przy barku Puszystej. Jego atak był odporny na kruszenie i wysoką temperaturę więc Adeptka musiała wymyślić jak nie dopuścić do wbicia się lodu w jej ciało. Rzecz jasna kolec mia być na tyle zimny aby mrozić tkanki których dotknie. Tchnął w twór maddarę i czekał na ruch Adeptki.

//Zrobimy MO i MA za jednym razem :)

[Iskra Nadziei]

Zastanawiała się jaką tarcze, a raczej obronę zastosować. Musiała być na pewno silna i zarazem skuteczna. Nie chciała przecież zrobić sobie krzywdę, robiąc słabą obronę. Nagle wpadła na pomysł, by przekierować kulę, aby poleciała w innym kierunku i nie drasnęła jej. Wyobraziła sobie ślizgawkę sporej wielkości, albo inaczej nazywając lejek, który zakrywał ją od ataku. Był przekrzywiony w prawo i między nim, a Puszystą dzieliła odległość około ogona. Zbudowany z śliskiego, dość twardego kamienia, mógł skutecznie zmienić tor lotu kuli i przy tym nie raniąc Adeptki. Lejek miał kolor ciemno szary i był dość gruby, by nie można było go rozwalić. Gdy tylko ustaliła szczegóły, tchnęła w wytwór Maddare i czekała na efekty pracy.

[Ironiczny Celebryta]

I w sumie jej się udało, bo tor lotu kuli został tak zmieniony że lód w nią nie uderzył, więc teraz przyszła pora na jej atak.
Ironiczny namyślił się chwilę i wydał polecenie
– Dobrze to teraz zaatakuj pnączami– powiedział, ciekaw był czy Adeptka wymyśli coś oryginalnego tak jak wymyśliła ciekawą obronę, czy zaatakuje zwyczajnie.

[Iskra Nadziei]

Miała sporą wyobraźnię, co pomagało jej w wymyślaniu magicznej obrony oraz ataku. Tym razem miała zaatakować pnączami, zastanowiła się przez chwilę, a na jej pysku zagościł zdradziecki uśmieszek, wiedziała co chce już utworzyć za pomocą Maddary. Pnącza miały być dość cienkie by mogły swobodnie owinać się wokół łap Ironicznego, ale musiały być też mocne oraz powinny się wywijać na różne strony. Kolor tych pnączy miał być biały, by były ciężko zauważalne na śniegu. Wyobraziła sobie również jak owe pnącza zaplatają się wokół łap mistrza, z tylu, tak aby tego nie zauważył. Nie były to zwyczajne pnącza, to ze były białe to jedno, ale również miały kolce, z których po wbiciu się w skórę przeszywały ofiarę bardzo mocnym, nie do zniesienia bolem. Tchnęła w to ostrożnie Maddare, miała nadzieje ze tym razem również Ironiczny się obroni, bo nie chciałaby widzieć jego cierpienia, po dotkniecie kolca.

[Bławatek]

Eliksir Euforii już od jakiegoś czasu przyglądała się nauce Puszystej Łuski z Ironicznym Celebrytom. Ale nie chciała zdradzać swej obecności. Obserwowała ich, tak po prostu, dla rozrywki. A może chciała zobaczyć postępu bratanicy? Wszystko wyglądało dobrze, gdy nagle samiec opuścił uczennicę. Może coś mu wypadło? Może ktoś go wezwał? W każdym razie, gdy Puszysta została sama Uzdrowicielka ujawniła swą obecność. Podeszła do adeptki. – Witaj. Najwyrazniej Ironicznemu coś wypadło. Ale lekcja nie dobiegła końca, moja panno. Jeżeli chcesz mogę ja dalej poprowadzić? – Zaproponowała lekkim, radosnym głosem, uśmiechając się do Łuski.

[Iskra Nadziei]

Zdziwiona nagłym opuszczeniem przez mistrza w trakcie nauki, a jeszcze bardziej zdziwiona była nagłą obecnością Cioci, ale też i zadowolona z możliwości dalszego kontynuowania nauki.
-Oczywiście, że chciałabym dokończyć naukę. -wdzięczna dla Eliksiru, że nie musi od nowa zaczynać nauki, uśmiechnęła się pogodnie. Była zwarta i gotowa do dalszej nauki, magie można powiedzieć ma we krwi, więc nie powinno sprawić jej to problemów. Była coraz bliżej osiągnięcia wymarzonej rangi, a obrona i atak przyda jej się do walki na arenie, oraz w razie wojny, lub niebezpieczeństwa.

[Bławatek]

Spodziewała się tego. Znała zapał Puszystej Łuski, i bardzo go pochwalała, jak każdy inny. Zastanowiła się chwilę, ale zaraz znów zabrała głos. – Z tego co zaobserwowałam Celebryta nie przepytał cię z teorii. Każdy uczy inaczej. Ale ja zamierzam najpierw trochę cię przepytać. Oczywiście nie z takich rzeczy jak ''zródło maddary''. Powiedz mi podstawowe zasady Magii Ataku i Obrony. O dziwo, jest kilka. A także jak wykorzystałabyś każdy z żywiołów w ataku, i jak obroniłabyś się przed tymi atakami.

[Iskra Nadziei]

Kiwnęła łbem potwierdzająco, oczywiście teoria była bardzo ważna, by potem nie było nieporozumień. Puszysta uwielbiała nauki dawane jej od Eliksiru, były bardzo zrozumiałe i przyjemne, co najważniejsze. Więc ma powiedzieć trochę o Magii Ataku i Obrony, musiała trochę się zastanowić, by nie popełnić błędu.
-Jeśli mamy zaatakować drugiego smoka, musimy określić dokładnie atak, z czego ma być zbudowany, gdzie ma trafić naszego przeciwnika i z jaką prędkością. Nie można również ranić smoka od wewnątrz, jedynie można go zranić zewnętrznie. Wykorzystałabym, by zaatakować kulę ognia, lodowy kolec, huragan, pnącza, a obroniłabym się przed nimi tarczą, lub zmieniając tor lotu po przez tzw. lejek, albo kulę ochronną, którą bym stworzyła. -powiedziała dość niezdecydowana, czy powiedziała wszystko poprawnie, bo ciężko jej było to tłumaczyć, za pewne łatwiej było by w praktyce, ale od czegoś trzeba zacząć, najwyżej Ciocia ją poprawi.

[Bławatek]

Mruknęła usatysfakcjonowana z odpowiedzi Puszystej Łuski. Uważała że takie krótkie wytłumaczenie i przykłady ataków wystarcza. Podczas samej nauki Eliksir i tak będzie jej coś tam tłumaczyć dla jasności. – Dobrze. Teraz zaatakuję cię pierwsza wiec się przygotuj. Na początku będę cię informować ale potem zdziałamy z zaskoczenia, wtedy kiedy druga osoba się najmniej spodziewa. Wcale nie musimy atakować raz za razem. Można też czekać i działać dopiero gdy przeciwnik jest najmniej czujny. Zawsze miej madddarę w pogotowiu. Odnalezienie i zaczerpnięcie z zródła za każdym razem jest kłopotliwe. I możesz atakować jak chcesz, nie koniecznie żywiołami. – Eliksir już zanim zaczęła mówić zaczerpnęła many. Teraz stworzyła linki. Jej pierwszy atak. Były one stalowe i bardzo mocne. Stworzyła je przy każdej łapie Puszystej. W okolicy kolana. Linki miały w jednej sekundzie, wszystkie naraz zacisnąć się na łapach smoczycy, wżynając jej się boleśnie w skórę, mięśnie aż do kości. Dodatkowo były niewidzialne. Ale Euforia była przygotowana by w każdej chwili odwołać atak gdyby coś poszło nie tak. Przecież to trening a nie prawdziwa walka. Nie chciała zrobić Łusce krzywdy. Ale sama też była czujna. W końcu też była w niebezpieczeństwie.

[Iskra Nadziei]

Po słowach Eliksiru od razu znalazła swoje źródło i zaczerpnęła z niego jak najwięcej Maddary, nie zamierzała zwlekać, od razu zaplanowała obronę. Puszysta wyczuła maddarę gromadzącą się dookoła jej łap i wyczuła zagrożenie. Instynktownie postanowiła odgrodzić się od czegoś co miało powstać dookoła jej kolan. Najszybciej jak tylko mogła stworzyła grubą metalową warstwę na jej skórze, wzięła z wcześniej nagromadzonego źródła. Miała być nieelastyczna, ale wytrzymała i zniknąć zaraz po przetrzymaniu ataku. Miała nadzieje, że to zablokuję atak i wystarczy by jej nic się nie stało. Skoro to jest nauka obrony, oraz ataku za pomocą magii, to nie czekała na polecenie atakowania i postanowiła od razu wyczarować kolejny atak. Tym razem atak na ciocie, a nie Ironicznego Celebrytę, który uczył ją wcześniej. Wyobraziła sobie kulę wielkości swojego pyska, była podobna do kuli wody, lecz nie była to jednak zwykła kula wody, lecz kwas, który miał właściwości żrące, więc spokojnie kwas wyżarłby łuski Euforii. Wycelowany w prawe skrzydło smoczycy, kwas miał lecieć z bardzo dużą szybkością. Kula była widoczna, bo na pierwszy rzut oka, można byłoby pomyśleć, że jest to zwykła kula wody, która nie jest groźna, więc nie potrzeba było robić ją niewidoczną. Rzeczywistość była inna... Za czerpała Maddary i tchnęła ją w wyobrażenie. Ciekawe jak Ciocia sobie z tym poradzi.

[Bławatek]

Eliksir Euforii rzeczywiście najpierw pomyślała że to zwyczajna kula wody. Ale na pewno musiał być tu jakiś haczyk. W odpowiedzi na atak Puszystej stworzyła barierę. Bariera ta miała być trochę wyższa i trochę szersza od Uzdrowicielki. Stworzona z litego kamienia. Był on dość gruby, ale nie do przesady. Koloru ciemnoszarego. Kula miała się o niego zwyczajnie rozbić. Kamień był też odporny na kwas, ale jego podstawowym zadaniem było zablokowanie kuli by nie leciała dalej. Zanim zaatakowała odezwała się jeszcze. – W tym przypadku nie było problemu, bo kula była stworzona w całości z kwasu ale gdy substancja pokrywa jakąś powierzchnię na przykład ścianę, pamiętaj by ciecz z niej nie spływała, tak jak w naturze. Musisz nadać jej tę właściwość.

***

Potem nie czekając ani chwili dłużej wyobraziła sobie kolec. Miał być długi na około pięć szponów i nawet gruby. Na tyle ostry by bez przeszkód przebić nawet kość. Kolec był stworzony z lodu, mającego swój naturalny kolor. Lód miał także nie topnieć. Smoczyca celowała w pierś Puszystej Łuski. Przelała maddarę i przyglądała się obronie uczennicy.

[Iskra Nadziei]

Tak, zapomniała pomyśleć o tym by ten kwas był bardziej trwały i nie spływał jak ciecz, ale następnym razem będzie o tym pamiętać, przecież na razie się uczy, nie zapamięta wszystkiego od razu. Puszysta uczyła się na błędach. Teraz od razu przygotowała sobie obronę, gdy tylko wyczuła znów Maddare. Utworzyła mocny kamienny lejek, tak jak wcześniej przy obronie, gdy to Ironiczny chciał ją zaatakować. Był to lejek dość mocny, zakrywał całą Puszysta, by nie została zraniona, tak jak wcześniej miał za zadanie zmienić tor lotu. Przelała od razu Maddare na obroną jaką utworzyła. Nie zamierzała czekać, tak jak wcześniej. Wyobraziła sobie grad małych kuleczek. Były to ogniste kulki, wielkości trzech łusek, miały bardzo wysoką temperaturę i nie dało je się tak łatwo zgasić w wodzie. Miały lecieć tak jak śnieg z góry, na łeb Eliksiru. Miały lecieć z dużą prędkością i przy zderzeniu z czymś, miały podpalić wszystko wokoło. Ciekawe czy nie zapomniała o niczym? Chyba nie, więc tchnęła w to magię i czekała na reakcje.

[Bławatek]

//Proszę o opisywanie koloru. :P

Gdy tylko ujrzała nad sobą pierwsze ogniste kulki, a także poczuła niepokojąco szybki wzrost temperatury w swojej okolicy szybko zareagowała, nie chcąc być przecież poparzonym? Stworzyła nad sobą kopułę. Była stworzona z diamentu. Czyli bardzo mocna jak kamień w naturze. Miała wszystkie naturalne właściwości prawdziwego diamentu. Kopuła miała być odporna na rozbicie i gorący ogień. Przezroczysta. Na tyle duża by Eliksir mogła się w niej swobodnie zmieścić. I miała także przepuszczać tlen.

***

Gdy już było po wszystkim zlikwidowała diamentową kopułę i teraz mogła już swobodnie, bez przeszkód atakować. Ale, dlaczego tego nie robiła? Póki co Eliksir stała w miejscu, wyglądając na bardzo zamyśloną. Ale to tylko pozory. Tak na prawdę tworzyła w tym czasie..pnącza. Tak właśnie pnącza. A raczej jedno tylko. Chciała by roślina wrosła przy boku Puszystej Łuski i oplotła jej tułów. Miała się owinąć na nim kilkanaście razy. Ale nie dusić adeptki. Pnącza były mocne, odporne na rozerwanie. Ich kolorystyka to mieszające się odcienie zieleni. Miały włóknistą strukturę. Nie było na nim żadnych liści, kwiatów ani owoców. Tylko kolce. A raczej haczyki. Małe, ledwo zauważalne. Łatwo zaczepiające się o ciało i futro. Ciężko było je z stamtąd wyjąć. Mało tego! Haczyki te były zatrute. Po przebiciu skóry wpuszczały do organizmu truciznę wywołującą duży paraliż. Ale na pysku Euforii nie było widać żadnych oznak działania. Przelała maddarę.

[Iskra Nadziei]

// tak jest, Ciociu, już się robi ;p

Ciocia stworzyła jakąś niewidoczną kopułę, która ochroniła ją przed deszczem ognistych kul. Ciekawy pomysł, albo ona tak słabo atakowała. Innym razem musi wymyślać coś lepszego, przecież chce zostać czarodziejką, dla niej powinna być to prościzna. Choć Ciocia nie zdradzała żadnego odruchu że przygotowuję się do ataku, to i tak Puszysta była już przygotowana i od razu wyczuła Maddare przy swoim tułowiu. Na początku nie wiedziała co zrobić, była trochę zmieszana, ale wyobraziła sobie metalową obręcz, która oplatała całe podbrzusze. Owa obręcz, była bardzo wytrzymała, choć dość cienka, była koloru metalicznego, miała również za zadanie ochronić podbrzusze, jak i umożliwić oddychanie. Szybko przelała magie na wyobrażoną obręcz, by tuż po tym przygotować atak w stronę Eliksiru. Teraz postanowiła zrobić zasadzkę. Wyobraziła kulę magmy, czerwonej magmy, która była wycelowana prosto w Uzdrowicielkę, miała trafić ja w przednie łapy, z dość dużą prędkością. Miała być wielkości dwóch szponów, ale to było tylko złudzenie, bo kula miała zatrzymać się przy samych łapach, lecz prawdziwy atak był z tyłu Euforii Był to niebieski, lodowy kolec który miał trafić w lewe skrzydło Uzdrowicielki. Zimny, nie kruszący lód, kolec zakończony dość ostro, był przesiąknięty kwasem, który po zetknięciu ze skórą powodował niewyobrażalne cierpienie, które promieniowało na całe ciało. Przelała w to Maddarę, ciekawa była czy Ciocia wykryje zagrożenie, nie chciała przecież by coś się jej stało, ani by cierpiała. Miała nadzieje, że jest przygotowana na to.

[Bławatek]

Przyglądała się obronie Puszystej Łuski. Hmm..sama Eliksir zastosowałaby pewnie inną, ale ta też była dobra. Nie ważne jak, ważne że skutecznie. Potem widząc kulę magmy postanowiła obronić się za pomocą tarczy? A tu co? Kula nie wykonała swego zadania. Euforia rozejrzała się i ujrzała lodowy kolec wycelowany w jej skrzydło. On także sie rozpłynął i znikł. Uzdrowicielka już wiedziała o co chodzi. – Niestety maddara nie pozwala nam na tworzenie dwóch rzeczy na raz. Nie możesz zaatakować równocześnie dwoma atakami. Pamiętaj także że jeżeli tworzysz na przykład ogień musisz nadać mu jego wszystkie naturalne właściwości. No chyba że akurat n\któraś z nich jest przez ciebie niepożądana, na przykład podatność na wiatr. Możesz też dodawać swoje właściwości. Jeżeli tworzysz taką sobie magmę, to będzie ona tylko nieszkodliwą iluzja. Musisz nadać jej właściwość parzenia, niszczenia. Musisz chcieć by była gorąca, parząca. By rozpływała się. Tak jak w naturze. Teraz ja zaatakuję. – Tym razem postanowiła stworzyć dysk. Był on płaski i okrągły. Posiadał bardzo ostre brzegi. I dość duży. Z wierzchu był kamień posiadający wszystkie swe naturalne właściwości, ale dość cienka jego warstwa. W środku szybko żrący kwas. Kamień był zwyczajny, szary a kwas przezroczysty i niewidzialny. Dysk był wycelowany w szyję samiczki. Choć w sumie dojrzałej już smoczycy. Eliksir przelała maddarę.

[Iskra Nadziei]

Niestety nie wiedziała że nie można stworzyć dwóch ataków, więc tym razem jej się nie udało, ale to nic, ona się nie podda. Zapamiętuję wszystkie swoje pomyłki, by potem się nie powtórzyły, bo nie chciała w walce przegrać, przez niedopatrzenie. Szybko znów była przygotowana na atak ze strony Cioci. Również i tym razem miała racje, wyczuła Maddarę i szybko wyobraziła sobie wysoki pół okrągły murek. Był wygięty w stronę Puszystej, jakby chciał ją zamknąć w okręgu. Trochę wyższy od adeptki, zbudowany z twardego i mocnego kamienia, wytrzymały na uderzenia, oraz gruby na dwa szpony. Koloru pomarańczowego. Przelała Maddarę i już planowała atak na Euforię. Wyobraziła sobie łańcuch, który oplótł wszystkie łapy Uzdrowicielki. Był zrobiony z grubego, szarego metalu. Miał być wytrzymały i zacisnąć się mocno, tak że nawet kości kruszyły się pod jego siłą. Wlała w niego Maddarę i czekała na reakcje atakowanej smoczycy.