Diamentowy Strumień

[Mistycznooka]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Brutalna Łuska wydawała się Mistycznej strasznie rozczulająca!! Jeszcze te jej "groźne" warczenie i całe buntownicze nastawienie. Niestety choćby mocno chciała, nie mogła do końca brać jej poważnie.. No nie dało się brać tak mocno rozczulającego smoka poważnie! Czy ona też taka była?
Prawie wpuściła na swój pysk delikatny uśmiech, jednak pamiętała o tym, że obiecała i musi zachować powagę. Nie byłoby to zbyt miłe, gdyby bardzo mocno okazywała Młodej Ognistej że nie bierze jej na poważnie. Chciała się z nią bliżej zapoznać ale aby to zrobić potrzeba trochę innej drogi niż taka, do której dociera do większości smoków..
– Jestem poważna. Wiesz, większość smoków woli jednak roześmiane osobniki. Lepiej im się rozmawia jak jest się milusim i się cały czas śmieje. To trochę przyzwyczajenie.. – powiedziała dalej z powagą na pysku. Oczywiście nie okłamywała Brutalnej – Smoki zawsze odbierały ją lepiej kiedy była wesoła... Jednak nie zapomniała też o sytuacjach w których trzeba zachować powagę.

[Brutalna Łuska]

Warczenie i syczenie to narodowe znaki uwielbienia ze strony buntowniczych, z lekka nieokrzesanych bądź nieprzewidywalnych smoczych bojowników posiadających nad wyraz rozwinięte poczucie miłości.
Ha, ha. To nieprawda. Przynajmnej częściowo. Brutalna, tak samo jak jej przodkowie, wychowywała się pod czujnym okiem agresywnych gadów lubujących się w walkach. Jednak to nie oznacza, że ktoś nad wyraz wtrącał się w pisklacze sprawy. Starsi załatwiali własne sprawy, a młodsi swoje. Nie było czasu na przytulanie.
– Czyli nie jestem jak większość... – Nieznacznie napięła mięśnie łap, szczególnie tylnich i zamachała wielkim, niepropolcjonalnym ogonem tuż nad ziemią. Uznała jednak, że to nawet lepiej i rozluźniła. – To dobrze. Jestem inna od was. Wezmę najlepsze, co mógł mi dać stary dom oraz to, co proponuje mi nowy dom i puf! – Podniosła swój głos, wyrzucając przednią kończynę przed siebie skierowaną do góry, i uznając to za dobrą grę aktorską, spojrzała z błyskiem w oku na zachmurzonie niebo. Rozszerzyła nieznacznie skrzydła. – Będę najlepszą wojowniczką! Bezpodstawna przemoc na pisklętach zostanie powstrzymana – Po czym zdała sobie sprawę, iż Mistyczna nie widzi jej ruchów. Mimo to kontyunowała bezzwłocznie, wracając do swojej zwykłej pozycji. Przemoc zostanie powstrzymana przemocą. Idealnie. – Wszystko będzie dobrze. Będziemy walczyć w imię dobra. Oczywiście będą te wszystkie tęcze, podłoża wypełnione kwiatami i dostatek. I kto za tym wszystkim będzie stał, hmm? – Ostatnie zdamie zabrzmieć mogło jak pytanie retoryczne, lecz stanowczo takowym nie było. Świdrowała wzrokiem pysk smoczycy, czekając na nasuwającą się od razu odpowiedź. Wiadomo, kto uratuje świat od przemocy używając przemocy.

[Mistycznooka]

Zdziwiła się. "Bezpodstawna przemoc na pisklętach?" Pierwszy raz słysz.. No nie. Słyszała o pewnych incydentach. Jak chociażby o pisklęciu tajemniczej wojowniczki, która zbiegła z Cienia – Jeźdźca Apokalipsy. Na cały monolog Brutalnej pokiwała tylko głową twierdząco. Tylko? Na pytanie była to dostateczna odpowiedź – Wiadomo kto! Po smoczycy było widać, że bardzo aprobuje i uznaje zamiary i cele Młodej Ognistej. I nie było w tym grama ironii, teraz już nawet jej powaga nie była udawana.
– Bardzo dobrze że chcesz coś takiego zrobić. Brakuje tego tutaj.. Pisklęta nie powinny odchodzić w oblicza Boskie przed swoimi rodzicami. – pokiwała głową znów, jakby znów chciała posłać jej sygnał iż to co robi jest wręcz szlachetne. Była za tym całym sercem!
– Bardzo dużo jednak robi też głód. W Ziemi zgarnął on już o wiele za dużo piskląt.. Nie wiem jak jest u was ale u nas to naprawdę straszne.. – Mistyczna stwierdziła, że da do zrozumienia młodej iż ze swoją inicjatywą nie jest sama. W pewnym sensie.. Górska dążyła do tego samego, może troszkę inną drogą ale jednak. Zbawić Pisklęta! – Tak brzmiałoby motto obu smoczyc.
– Niedługo zostanę Łowcą i będę walczyć jak tylko mogę z głodem. A Pisklęta i ich nakarmienie będzie u mnie na pierwszym miejscu! – rzuciła i na jej twarzy pojawił się lekki uśmiech. Chyba wreszcie ktoś ją rozumiał..

[Brutalna Łuska]

Brutalna wydawała się z siebie dumna. W końcu wygłosiła swoje zamiary, które napotkały poparcie ze strony błękitnołuskiej. Czuła się z siebie wielce zadowolona i tym razem na jej pyszczku pojawił się złowieszczy uśmieszek. Taki sam, jaki towarzyszył u jej matki. Wyprostowała się, dodając sobie o długość łuski więcej wzrostu.
– Miło, że się ze mną zgadzasz. Będzie trzeba zrobić porządek wpierw tutaj, wśród Stad, a następnie coś zrobić ze smokami spoza Bariery. To tam najczęściej zdażają się takie różne... incydenty – Posłała spojrzenie w bok, mrużąc z zastanowieniem ślepia. Często je mrużyła.
– Nie jestem aż tak powiązana z Ogniem, nie znam wielu smoków, nie wiem czy prowadzą wojny, ani czy brakuje pożywienia. Przydałoby się tym z Ziemi coś podrzucić... tylko co i jak? – zapytała dostrzegając coraz więcej luk w tym planie. Skąd by wytrzasnęłyby tyle jedzenia? Skąd miałyby pewność, że młode są bezpieczne? Trzebaby było mieć niezłe poparcie oraz wprowadzić mnóstwo zmian.
– To doskonale – skwitowała jedynie, lecz w tych dwóch słowach po raz pierwszy od wielu, wielu dni pojawiło się odrobinkę sympatii. Tak jakby znalazła kogoś, kto nie będzie jej wkurzał. Ze względu na ich plany być może nawet przymknie oko na jej częsty zbyt dobry humor. – Ja będę Wojownikiem. Tylko do tej profesji mam predyspozycje – dodała, wspominając ostatnią walkę i aż się wzdrygnęła. Nienawidziła tego obrazu. Gdy tylko się go pozbyła, naszła ją kolejna, ważna i nieomówiona w całości do tej pory kwestia.
– Co do podrzucania pożywienia do Ziem – zaczęła, układając sobie odpowiednio słowa. – Najpierw warto im o tym wszystkim powiedzieć. Mogą też nie przyjąć tego podarunku. Albo wszcząć bitwę! – Wyobraziła sobie siebie zaczynającą wojnę między Ziemią i Ogniem przez niewłaściwe zachowanie. Nie miała pojęcia, jakie zasady tu panują. Nieco przygasły w niej pozytywne uczucia.

[Mistycznooka]

Słuchała jej dalej. Teraz trudno było nie traktować jej poważnie, skoro miała tak poważne i co najważniejsze ważne i dobre zamiary! Podparła jedną łapą pysk a na pysku malowało się zamyślenie. Po chwili z równie zamyślonym tonem odpowiedziała:
– Niestety wiem o tym. Sama jestem zza bariery. – skwitowała. Wyglądało na to, że nie tylko jej rodzinne stado odznaczało się niezwykłą brutalnością.. Czy Ci, spoza bariery, pozbawieni ograniczeń ustalają jakieś chore zasady czy może wcale ich nie ustalają? Odkąd się tu znalazła, nie mogła tego pojąć. A kiedyś myślała że tak być powinno..
– Ja mam z Ziemią dobre stosunki. A z jej przywódczynią jeszcze lepsze. Może negocjacja z nią coś pomoże? – dodała po chwili, próbując ustosunkować się do słów Brutalnej. – Może przyjmie pomoc? Nie można zostawić tak tych piskląt..
– Mój Ojciec jest wojownikiem – To bardzo potrzebna profesja! No i Wojownicy też mogą polować. Jeżeli obie będziemy chciały, możemy iść na wspólne polowanie i nazbierać mięsa dla Ziemian! – powiedziała dosyć głośno i stanowczo. A to nie był koniec! – – A tak na codzień ja będę zajmować się polowaniem a ty obroną piskląt! Wiesz, są tutaj na pewno smoki które tylko czyhają na życie tych maleństw! Albo jakieś drapieżniki! Nie wiem co gorsze..
Mistyczna dalej zdawała się być zamyślona.. To wszystko było takie trudne.. ale miały dobre intencje!
– Trzeba obmyślić pierwszą fazę planu i wdrożyć go w życie! – poleciła i tym bardziej zaczęła intensywnie myśleć nad układaniem wszystkiego łapa po łapie.

[Brutalna Łuska]

– Jesteś zza bariery? – Zdumiała się. Z góry obstawiała, że większość smoków żyje tam, gdzie się urodziła. Khenia również szczęśliwie by sobie walczyła w plemieniu, przynosząc chlubę rodzinie i ucierając zazdrosnemu bratu nosa. Dorobiłaby się pisklaków z może dorównującym jej umiejętnościom samcem, a raczej kilkunastoma samcamk (nikt by jej nie dorównywał, bo rzecież ona byłaby najlepsza!), wychowywałaby je ciężką łapą, gromadziła piórka i serca, opalała na Promiennej Łące Szczęścia wśród swoich. Ale przeciwności losu jak zawsze musiały się wtrynić i jej przeszkodzić. Jak tak można?
– Sama władczyni cię uczy! – odparła czując coraz większe zaskoczenie, choć starała się to zatuszować. U niej to był wielki przywilej. Widocznie tutaj aż tak nie dbano o autorytet. To... chyba niezbyt dobrze. – Kto jest przywódczynią Ziemi, jeśli można wiedzieć? Porozmawiajmy z nią jak najszybciej – powiedziała z większym podnieceniem, co objawiały poruszające się w górę i w dół złożone skrzydła oraz drgający ogon.
– To dobrze, że Wojownicy mogą polować. A twój ojciec... on mieszka poza barierą? Bo skoro ty jesteś spoza... – przemyślała sobie naprędce słowa Mistycznej, po czym porzuciła to i zajęła się słuchaniem, ignorując dźwięki natury i skupiając na łagodnym głosie Wodnej.
– Zróbmy to! – wręcz wykrzyknęła z zaangażowaniem, a nawet... radością? Czy ta istota była w stanie z czegokolwiek szczerze się cieszyć? Nie, to musiała być podpucha. Ale motywacja i determinacja wypełniające ślepia wraz z gestamk Brutalnej nie mogły być udawane. Jaki byłby tego cel? Poruszyła niecierpliwie palcami u łap. Nie mogła się doczekać świetlanej przyszłości! – Znajdziemy jaskinię na środku Wolnych Stad, tak, aby wszyscy mogli łatwo tam dojś' i będziemy gromadzić jedzenie oraz inne takie! Albo... albo połączymy wszystkie stada! A przynajmniej zgromadzone przez nie pożywienie, zioła, kamienie, inne zdobycze... wszystko będzie wspólne... nie, to by pewnie nie przeszło – zadumała się wpatrzona w strumień ze zmrużonymi oczami. Powstrzymała się przed pisklęcym wybuchem optymizmu i starała się przybrać bardziej poważną minę. Coś wymyślą.

[Mistycznooka]

– Jestem. Pochodzę z dosyć sporego stada Górskich smoków zza bariery, jestem córką jego przywódcy. O ile jeszcze jest przywódcą heh. – skwitowała z lekką.. Pogardą. Im była starsza tym częściej rozważała wybycie za barierę, odnalezienie Ojca i nawrzucania mu jakim to jest idiotą i pokazania na jaką wyrosła smoczyce pod okiem kogoś bardziej wartościowego niż On. – Uważał jednak, że ślepe pisklę jest bezużyteczne więc mama zostawiła mnie przy barierze. Tam znalazł mnie Mój tato. Zastępczy, ale tak serio zapominamy oboje o tym. Jak mówiłam jest wojownikiem i Zastępcą stada Wody. – lubiła mówić jakie to osiągnięcia poczynił jej tato kiedy była przy nim. W końcu był jej autorytetem! Oczywiście cały czas słuchała Brutalnej i starała się odpowiadać w miarę szybko na jej pytania – Wygląda na to.. Że obie złapały niezłego bakcyla z tym zamysłem! To dobrze! Im więcej mają wspólnych celów, tym szybciej coś wymyślą!
– Opoka Ziemi. Wcześniej znana jako Łowczyni – Nefrytowy Szpon. – odpowiedziała treściwie. – Ostatnimi czasy bardzo ciężko ją złapać. Przez to że jest przywódczynią, cały czas są do niej jakieś wycieczki.. Ale myślę że przez to iż jestem jej uczennicą mogę się wbić przed koleją – uśmiechnęła się szyderczo, dając do zrozumienia że planuje wprowadzić misterny plan w życie.
Brutalna podała całkiem ciekawy pomysł. Jednak również zwróciła uwagę na to, że może to nie wypalić. No bo.. nie wypali.
– O tyle o ile ten pomysł z grotą jest dobry, to rzeczywiście sojusz wszystkich stad nie wyjdzie. ALE – Ogień ma sojusz z Cieniem, Ziemia ma z Wodą. Gdyby każda działała w swoim obrębie i składała te rzeczy do tej groty.. To by wypaliło!

[Brutalna Łuska]

– Same Górskie? U mnie były Zwyczajne, Jaskiniowe, Pustynne... ponoć taka wymiana genów może stworzyć smoka nadzwyczajnego posiadającego same najlepsze cechy – wymruczała i spojrzała po sobie z niesmakiem przypominając jakże przekonujące monologi tych wszystkich pseudo-myślicieli z jej plemienia. – Coś im nie wyszło. Bywały nawet takie, co na pozór dziedziczyły same najgorsze cechy... jak brak skrzydeł, rogów bądź kolców. Tak to jest jak się łączy Morskiego z Pustynnym lub Bezskrzydłym! – zaznaczyła z irytacją i tupnęła łapą. Nie widziała w tym sensu. Nawet najmniejszego. Szybko jednak ochłonęła, zajmując się ważniejszą sprawą, a mianowicie ich wielkim planem.
– To... nie ma się co dziwić, że masz przywódczynię za mistrzynię. Jak ojcowie zajmują taką wysoką pozycję – oznajmiła z niewielką zazdrością. Mimo to cieszyła się w jakimś małym stopniu, iż jej matka i ojczym coś osiągnęli. Opiekun zresztą też niebawem miał zostać wojownikiem.
– Dokładnie tak. Ja będę działać w Ogniu i Cieniu, a ty Wodzie i Ziemi. Przydałoby się opowiedzieć coś niecoś pisklakom. Niech wiedzą, że istnieje taka cudowna grupka pomocnych i silnych smoków jak my! Możnaby już od młodego rozwijać w nich trochę posłuszeństwa względem nas, żeby przypadkiem nie wykradały dodatkowego mięsa ani kamieni oraz nie biły się o nie. Mogą się zbuntować, więc lepiej mieć to wszystko pod kontrolą. Mógłby rozpaść się sojusz. I co wtedy poczniemy? – prowadziła swój monolog, nawet nie zdając sobie sprawy z tego, jak wiele kotłujących się myśli przelewa w wypowiedziane zdania. Mówiła to, co akurat przyszło jej do głowy i w porę się zatrzymała przed opowiadaniem o pomysłach zbyt wielkich i przyszłościowych, które może rozwiać nawet najmniejszy powiew, błąd wykonany w teraźniejszości.
– To przydałoby się znaleść chętnych do pomocy oraz poszukać tej groty.

[Mistycznooka]

– U nas zaś było przeświadczenie że Górskie są najsilniejszymi smokami. Najpotężniejszą rasą. Mój biologiczny Ojciec posiadał pięć najlepszych samic z którymi miał pisklęta. Nieźle nie? – powiedziała z wyczuwalną ironią w głosie. Temat Ojca zza bariery był.. drażliwy.
– To że jest moją mistrzynią wniknęło z czystego przypadku. Była na mojej ceremonii, a wcześniej poznałam ją za pisklęcia. Uczyła mnie latania i razem plotłyśmy wianki, spędzałyśmy sielankowo czas.. No, więc sama się zgłosiła. Tak jakoś wyszło, ranga Ojca nie miała na to wpływu. – zakończyła swoją wypowiedź z uśmiechem na pysku. Potem wysłuchała dokładnie wszystkiego co powiedziała Brutalna. No tak, w takiej sprawie dyscyplina byłaby niezbędna..
– Wiesz, my możemy szkolić tak pisklęta ale zauważ że mogą zdarzyć się jakieś charakterne lub dwulicowe. Tu powiedzą że dobrze a i tak będą robić po swojemu. Pisklęta mają to do siebie że uwielbiają łamać zasady.. Myślę że do każdego indywidualnie będzie trzeba dobrać metodę "wychowawczą". Na przykład jeżeli przekonywanie i dobre słowa nie dadzą efektu można... krzyknąć. Chyba. Gorzej jak taki pisklak wygada matce albo ojcu.. Co wtedy?..
Mistyczna oczywiście miała sporą nadzieje na to że nie trafią im się zbyt.. oporne i nieokrzesane egzemplarze piskląt.. A jeżeli tak, to Brutalna mogłaby się nimi zająć.. tylko by nie przesadzała... Z Brutalnością...
– Ejże! Damy sobie rade we dwie! Silne z nas smoczyce, nie? – zatrzepotała skrzydłami i wypięła się dumnie. Oczywiście że tak!

[Brutalna Łuska]

– Pięć? A te samice nie robiły młodych w międzyczasie z innymi? – zapytała mrużąc z zastanowienia oczy. Nie spodziewała się nawet, jaka różnorodność panowała wśród smoków. – U mnie mnożyli się wszyscy ze wszytkimi, nikt nie miał stałych partnerów. Mój ojciec był tak długo z moją matką tylko dlatego, że widzieli w tym interesy. Niektórzy w ogóle się nie rozmnażali, a inni tylko szukali potencalnych partnerów. I, jeśli dobrze rozumiem, tutaj wśród stad aż tak się nie rozmnażają? – zagaiła, licząc na twierdzącą odpowiedź Mistycznej. Nic dziwnego, że w Ogniu ledwo co pojawiały się jakieś pisklaki. Nie było komu ich robić! Ale ona, wielka Khenia podejmie to wyzwanie! Pobije rekordy w posiadaniu jak największej ilości młodych! Wychowa wszystkie ciężką łapą, nie będzie biletów ulgowych! Taki survival u Brutalnej. Powinna zacząć się reklamować i zostać niańką. Aż dziwne, że nie postanowiła zostać pistunem! Już by stworzyła armię piskląt i adeptów gotowych wykonać każde zadanie. Nawet najgorsze. Mały dopisek: nigdy nie dawać granatowołuskiej piskląt.
Brutalna słuchała, dopóty nie doszło do fragmentu o wiankach. Jej reakcją było gwałtowne potrząśnięcie łbem i mimika oznaczająca "Zaraz, chwila, że co?". To było niezrozumiałe.
– Plotłyście wianki?! Co to w ogóle są te wianki? Po co to komu? Jakiś rodzaj... broni? – zapytała z niedowierzeniem, zaskoczenie.. Po prostu w życiu nie usłyszała tego słowa, nie rozumiała go i próbowała w jakiś sposób odgadnąć. Lecz co można pleść? Głupoty, oczywiście... ale prócz tego?
– Strach. Można też poddać je pr... – Nagle dostała ataku kaszlu, i szybko zmieniła swoją wypowiedź. – Można opowiadać im bajki, że mają być posłuszne, bo coś tam coś tam po nie przyjdzie. Trzeba je uczyć już za młodu, póki będą nam wierzyć. Nawet najmniejsze będą musiały jakiś szacunek do starszych mieć. A co do rodziny... kto mówi, że się dowiedzą? – odparła tajemniczo, wyszczerzając się w złowieszczym uśmiechu. Takim, jaki miała jej matka. – Będziemy wychowywać swoje lub podrzucone pod barierę. Wtedy się nie poskarżą. Jak zyskamy poparcie to nie będą wierzyć pisklęciom. No bo jak to, te dwie milusie smoczyce robią takie rzeczy? Nie kłam, toż to usposobienie dobroci! – Ostatnie dwa zdania wypowiedziała głosem nader wysokim i piskliwym. Uśmiech nie schodził jej z pyska. Ogon przejechał po ziemk, rozsypując śnieg wokół.
– Myślę, że świetnie się dogadamy. Współpraca tobą to dla mnie czysta przyjemność – odparła z zadowoleniem. Pozwoliłaby sobie na jakiś gest, wyciągnięcie łapy na zgodę czy przytulasa, gdyby nie to, że była Brutalną Łuską, a takie osoby się nie przytulają. Przynajmniej nie przy pierwszym spotkaniu.

//oh gosh, co za chaotyczny post...

[Mistycznooka]

– No nie robiły! Ponieważ Ojciec wybierał tylko te o najlepszych cechach na swoje partnerki. Inne smoczyce innych smoków musiały się nie wliczać w jego kanon. A jeżeli jakieś pisklę wynikło ze związku jego smoczycy i innego smoka to nie było przyjemnie. – powiedziała z goryczą w pysku. Nienawidziła tego. Ale dzięki temu właśnie powstała ich piękna i rozległa inicjatywa! Wysłuchała też co mówi jej rozmówczyni. Oho, tam u niej to niezła samowolka była.. Takie coś w jej rodzinnym stadzie by nie przeszło. Zdziwiło ją to, że Brutus nie wie co to Wianki. No.. No dobra, mało smoków wiedziało co to, a szczególnie oddani sprawie wojownicy.. Może powinna to wytłumaczyć?
– Hm.. Takie korony z kwiecia. Ja noszę je z sentymentu.. Oprócz tego od Nefrytowej.. – pokazała na większy, przymocowany na rogu – Mam jeszcze ten mniejszy.. Od mojej już nie żyjącej przyjaciółki.. – powiedziała z nutką żalu w głosie pokazując na mniejszy, niestarannie związany wianek, tuż pod enigmatycznym, czarnym piórem które związane było jakąś sierścią. Czarną sierścią. – To właśnie głód ją zabrał!.. Dlatego jeszcze bardziej chce z nim walczyć! – komuś tu chyba smak goryczy przepełnia usta..
Wysłuchała kolejnego potoku słów z pyszczka Brutalnej. Nie brzmiało to jakoś... niepokojąco. Na razie. Ale tak – System z bajkami mógł wypalić.
– Wszystko super. Jednak wiesz, co z tymi co nie zajmują się nimi rodzice? Też trzeba będzie je wybawić!! Miałybyśmy dla nich jakiś.. nie wiem.. Specjalny program? – zapytała zaciekawiona.
– Hah, oczywiście mi też będzie się z tobą bardzo przyjemnie pracować Brutalna! Może zdołamy zrobić jakieś.. wielkie imprerium!!?

[Brutalna Łuska]

Nie mogła wyjść z zaskoczenia. Skrywało się pod maską powagi oraz obojętności, jedynie na uderzenie serca co jakiś czas ukazując to, co naprawdę czuła. A co do wianków to już w ogóle nie wiedziała, jak to skomentować. Zamarła z delikatnie rozwartymi szczękami. Nie zrobiło to na niej wrażenia, ale nie mogła sobie tego wyobrazić. Dopiero, gdy Mistyczna pokazała związane ze sobą kwiaty na rogach pokiwała ze zrozumieniem głową.
– Musicie mieć niezłe relacje. Wiesz, ty i przywódczyni stada Ziemi – odparła, zawieszając wzrok na wiankach. Dlaczego wcześniej ich nie zauważyła? Czy ślepa furia potrafiła przyćmić jej zmysły? Zmniejszyć pole widzenia? Wysłuchała następnych słów Wodnej. Chciała pokazać swoje współczucie wobec znajomej, lecz... nie oszukujmy się, nie była w tym najlepsza. Pomijając fakt, że mało kiedy miała komu okazać współczucie. Nie uważała, aby smoki tutaj zdobywały tyle smutnych i złych wspomnień. – Zajmiemy się głodem – obiecała z skinięciem łba w stronę przyszłej łowczyni.
– Może by się udało. Jaki by to był program? Opiekowałybyśmy się nimi zamiast ich rodzice? – zapytała z zamyśleniem. Według Brutalnej specjalny program dla tych z nie zajmującymi się swoimi pociechami brzmiał nieźle.
– Stworzenie nowego stada, połączenie tych będących w sojuszu, albo rozbicie ich, stworzenie jednego wielkiego... – myślała na głos. Przyłożyła łapę do brody. Próbowała wyobrazić sobie, jak by to wszystko przeszło. Konsekwencje. Ogłaszają stadom swój pomysł. Część go popiera, inni albo nie mają zdania, albo chcą je odwieść od tego pomysłu. Jak wściekły tłum żąda dostawania takiej samej ilości mięsa co stado Ziemi. Chociaż tyle jest przyjacielskich gadów, może niemal wszyscy, nie licząc pojedynczych wyjątków, by im pomogli? Cała ta akcja mogła tak bardzo przybliżyć do siebie wszystkich.

[Mistycznooka]

– No mamy.. jednak ostatnio jak mówiłam ani widu ani słychu po niej... Martwię się.. To jak upadła Ziemia teraz jest przerażające. Chciałabym spotkać ją gdzieś po drodze, na terenach wspólnych, w obozie wody.. Cokolwiek.. – westchnęła. Nie mogła trochę pogodzić się z tym że o Opoce wieści przepadły. Niby ktoś widział ją czasem gdzieś ale.. ale i tak. Nie wiedziała co się dzieje – może jej mistrzyni miała jakieś osobiste problemy z którymi nie mogła sobie poradzić co odbijało się na jej stadzie? Ale na pewno się tego dowie. Jakoś.
Uśmiechnęła się, gdy Brutalna zapewniła ją, że będą karmić pisklęta. To było.. takie kochane! Ona i Brutalna na pewno odmienią los innych smoków!
– Na pewno są jakieś porzucone pisklęta. Albo pisklęta których rodzice są zbyt zajęci na zajmowanie się nimi. Niestety coraz więcej jest takich.. ech.. No ale w pierwszej linii zajmiemy się przybłędami. – dodała na koniec.
Pomysł na złączenie stad w jedno był.. no niestety nierealny. Musiałoby być za tym sporo smoków.. Ale jednak.. no nie zapowiadało się na to by był to mocno popierany pomysł..
– Nie przejdzie to. Narazie. Musiałby być kto byłby w stanie przekonać dużą liczbę smoków do słuszności tego czynu.. Na razie zajmijmy się pisklętami ok?

[Brutalna Łuska]

– Hm, pewno potrzebuje spokoju, jak każdy
– odparła ze wzruszeniem barków. Zrozumienie, jak tutejsze smoki wielbią przyjaźnienie się z innymi, a w dodatku wytrzymują z nimi przez cały ten czas napawało ją szokiem. Takie małe grono, same irytujące pisklaki i głodówka (nic dziwnego, że Ziemioki wybrały sobie na patrona bożka wytrzymałości) . U niej nocne ucieczki w sumie były normalnością, a i jako, że okres godowy potrafił trwać przez bez przerwy, to wszyscy się rozmnażali na potęgę. Gdzie nie spojrzeć, wszędzie nowa krew. Pomijając to, iż młode ledwo co przeżywały.
– Przygraniemy je, wyszkolimy – stworzymy nowe stado, obalimy inne, wchłoniemy ich tereny i chętne do współpracy gady... i co dalej? Tyle możliwości, a jednocześnie tak mało. Ich plan był dosyć... bardzo niedopracowanym planem w fazie wczesnej alfy. Potrzebował dopracowania, był zaledwie zarysem. Oby nie skończyło się tylko na chęciach.
– Dobrze. Pisklęta – spoważniała. Podrapała się po głowie. – Problem w tym... w Ogniu nie widziałam niemal żadnych piskląt. W Cieniu mogę spróbować ich poszukać – oznajmiła nadal myśląc. Cień miał tajemniczą aurę. Może to z powodu zapachu? Podczas zwiedzania natknęła się w paru miejscach na ich zapach. Takiego przypalonego kwiecia. Wolała swoje stado. Czego to się jednak nie zrobi dla mięsa oraz kamieni szpachetnych?
– Zacznijmy poszukiwania i spotkajmy się gdzieś. Masz jakąś propozycję? Może, w cieplejszej porze, przy jakimś gejzerze? – zapytała z innym błyskiem w oczach. – Pozostaje jeszcze kwestia groty na pożywienie.

[Mistycznooka]

– Pewnie masz racje. Utrzymywanie całego stada na głowie musi być bardzo męczące. Jednak.. martwię się mimo wszystko. – odparła po czym westchnęła ciężko delikatnie rozprostowując deko zastane skrzydła.
– Tak. Ja myślę że największy nacisk powinnyśmy ze szkoleniem kłaść na łowców i uzdrowicieli. Inne rangi są równie ważne, jednak im więcej łowców tym więcej pomocy przy zdobywaniu mięsa. A im więcej uzdrowicieli, tym więcej polowań i mniej ran. Tylko... kto mógłby szkolić te pisklęta na uzdrowicieli? U nas w stadzie nie ma ani jednego.. – powiedziała z dosyć słyszalnym smutkiem i goryczą w głosie. No niby są jacyś klerycy jednak.. to wciąż za mało! Oni sami są niewyszkoleni a co dopiero szkolenie innych! Plus tacy mogliby wypeplać komuś o ich "Smoczym Przytułku Szczęśliwych Piskląt" (w skrócie SPSP) i nici z planu.
– U nas są pisklęta. Jednak każde ma dobrą opiekę rodzica.. Może skupimy się też na Ziemi? Tam widziałam wiele puszczonych samopas. W Cieniu chyba też jest dużo.. chociaż nie wiem. Tylko ty mogłabyś to sprawdzić. Ewentualnie możemy czatować przy barierze i "polować" na jakieś jajka lub niechciane przybłędy.. Co do groty to poszukać można. Ale zamiast niebezpiecznego gejzeru, pomyślałabym bardziej nad jakimś leśnym i milusim zakątkiem. W ciepłe pory będzie idealny do spania i zabawy dla nich! – skwitowała z entuzjazmem Górska. Ich plan robił się coraz lepszy!

[Brutalna Łuska]

– To się nie martw – odparła od razu, wzruszając barkami. Sprawiała wrażenie osoby nie przejmującej się zniknięciem władczyni stada, które miały wspomóc. Poniekąd to prawda. Nie znała jej, a jako przywódczyni powinna jakoś lepiej zająć się podopiecznymi. Zachęcać, a wręcz subtelnie przymuszać do zostawania łowcami lub częściej chodzić na polowania.
– Myślę, że w Ogniu znajdzie się jakiś zielarz – powiedziała i zacięła się przed ostatnim wyrazem. Pewności nie miała, ale sprawiała wrażenie pewniejszej, niż była naprawdę.
– Gejzery nie są niebezpieczne! One są super! – wykrzyknęła z oburzeniem. Po uderzeniu serca nadeszła chwila refleksji, w trakcie której Brutalna zeszła z wysokiego tonu. Zacisnęła paszczę, a gdy ją otworzyła, jej głos został przekształcony na spokojniejszy. Zamlaskała jęzorem. – Tak, tak. Twoja propozycja jest znacznie lepsza – Nie pozbyła się jednak chęci znalezienia schroniska dla piskląt według swoich standardów.

[Mistycznooka]

//Przepraszam że tyle czekałaś Brutusku ;–;

Ale trudno się nie martwić. No nic. I tak nie jest w stanie nic zrobić. Tak czy siak. Nie lubiła tego poczucia bezsilności..
– Macie w stadzie Ognia uzdrowicieli? Byłoby wspaniale gdyby któryś z nich zechciał nam pomóc.. – zwróciła uwagę na słowa Brutalnej. Tyle żyje na tych ziemiach że już zdążyła się przyzwyczaić iż Wolne stada mają swoje odpowiedniki zielarzy. Albo to zielarze mają swoje odpowiedniki? Nieważne.
Podniosła brew na jej okrzyk.
No czy Brutalna była taka przekonana do zmiany swojego pomysłu z gejzerami na jakąś spokojną polankę.. to Mistyczna nie była tego jednak taka pewna. Ale Mistyczna nie zamierza potem zbierać spopielonych piskląt z obrębu gorącego gejzeru. Ma być im Ciepło.. ale nie aż tak!
– Fajnie jakby miały dostęp też do źródełka.. Tak jak tutaj.. – dodała po chwili zamyślenia – Tylko musiałyby być pod nadzorem albo szybko nauczyć się pływać! Żeby nie było jakiegoś przykrego wypadku.. O! Słyszałam o skale za wodospadem! Co o tym myślisz? – zapytała szczerze i z lekką determinacją w głosie. To może być strzał w dziesiątkę!

[Brutalna Łuska]

Brutalna czuła, że czeka ich długa droga na szczyt. Wiele może się jeszcze wydarzyć, wiele pokrzyżować plany. Mimo to była zdeterminowana, aby pociągnąć ten pomysł do końca, nawet, jeśli po drodze Mistyczna wolałaby zaniechać kontynuacji wprowadzania w życie.
– Nie wiem – odparła z odrobiną irytacji w głosie,przez co zabrzmiała bardziej piskliwie, co wcale jej się nie podobało. Podejrzewała, co oznacza słowo "uzdrowiciel", ale nie była całkowicie pewna. Czy tutaj była to sama osoba co zielarz? U niej nawet oni potrafili wyzwać innych na pojedynek.
– Mhm, całkiem dobry pomysł z tym źródłem. Wiesz co, spotkajmy się tu za parę księżyców – dodała z namysłem. – Porównamy nasze zbiory, ilość przekonanych młodych i inne takie. Potrzebujemy czasu. Może gdy będzie cieplej? Wtedy będzie więcej zwierzyny, a i pisklęta będzie można nauczyć polować, żeby nas wspomagały – powiedziała, wyczekująco patrząc na Mistyczną. Nie chciała wyjść na taką, co sama podejmuje decyzje. Właściwie to przygotowywała się już do odlotu z tego miejsca. Wystarczająco długo rozmawiały.

//po twoim odpisie możemy zakończyć, bo się trochę ciągnie, ok? c:

[Mistycznooka]

// Luzik!

Tak. Bardzo dużo czekało ich jeszcze do zrobienia. Gadać to one sobie mogły, jednak planu nie wcieli w życie samo gadanie! Może do tego czasu i u niej znajdzie się jakiś uzdrowiciel? I może ona do tego czasu stanie się już pełnoprawnym łowcą który będzie w stanie wykarmić i stado i pisklęta? Może przy jakiejś podróży znajdzie również jakieś dogodne miejsce dla piskląt? Tyle pracy.. ale dadzą sobie rade!
Na jej słowa tylko przytaknęła twierdząco głową i sama wstała rozprostowując kości. Tak, wrócą i spotkają się tutaj za ileś księżyców z jakimś konkretnym planem. To.. dobry plan.
– Zgadzam się. To.. może spotkamy się tutaj za 7-8 księżyców? Wtedy dużo się pozmienia. I dużo uda się zorganizować! Wtedy mogłybyśmy już zacząć działać. – uśmiechnęła się. Tak. Uda im się.
Na dźwięk rozłożenia skrzydeł sama podjęła tego czynu. Pozostało się jakoś pożegnać..
– A więc.. Bywaj! Na pewno nam się uda! – mówiąc to wpadła w lekki trucht i zaraz wzbiła się w powietrze by wrócić do siebie.

[Samiec]

Preferował wędrówki drogą Wodną, więc tym razem, choć nie był otoczony swoją ukochaną Przestrzenią, moczący go w łapy strumyk, był wystarczającym odpowiednikiem tego co zapewniało mu komfort. Chłodna woda chroniła jego wrażliwe łapy, a kiedy tracił ochotę by iść dalej, w nieokreślonym nawet przez siebie kierunku, przystawał, kładąc się w niej, żeby pogładziła go po łusce.
Jeśli nie miejsce wyprawy było doprecyzowane, to jej cel był jasny. Samiec jak zwykle oddalił się od stada, żeby oszczędzić sobie rozmowy z tymi, którzy już znali jego cienisty przydomek. Lądowi uwielbiali się nim posługiwać i choć było wykorzystywane zaledwie w powitaniu, czy pozdrowieniu, sama świadomość, że w czyichś myślach figurował jako Bez, Niewidoczny albo, niech Przestrzeń broni, Koral, doprowadzała go do... poczucia zaniepokojenia. Nie była to kontrolowana emocja, a że lubił mieć władzę nad samym sobą, wolał tego rodzaju wypadków unikać. Na szczęście tereny pod barierą były duże, tubylców jeszcze więcej, więc spontanicznie zawartych znajomości mu nie brakowało.

Po pewnym czasie przystanął i zaczął zaaferowany przyglądać się czemuś w strumyku. Ryba?

[Niewinna Łuska]

Uh, więc tak wyglądał smok morski? Pierwszy raz widziałam... Zdawał się być taki... oślizgły. I tak jakby... łysy? No wiem, dużo smoków nie miało futra, ale mają za to jakieś inne atrybuty, którymi nadrabiają jego brak. Tymczasem ten tutaj... chyba samiec, wnioskując po dość niechlujnym sposobie w jaki stał, miał tylko jakieś dziwne wyrostki w okolicy szyi. I tyle. Jego łuska przypominała tą rybią. Ciekawe czy tak samo pachniał, jak sugerowałby jego wygląd.
Wychylałam się zza pobliskiej skałki nieopodal brzegu, niezbyt przekonana, by wejść w interakcję z osobnikiem. Na pierwszy rzut oka wydał mi się nieprzyjemny. Próbowałam wywęszyć coś, żeby chociaż dowiedzieć się do którego stada należy, jednak wiatr nie sprzyjał. Paradoksalnie, gdyby należał do Wody, najprędzej przekonałabym się do tego, aby nawiązać z nim rozmowę. Tak, teoretycznie Wodni stanowili dla nas teraz największe zagrożenie, ale jak dla mnie... Cień i Ogień wciąż wydawały się trochę niepokojące. To zapewne wina moich wcześniejszych spotkań z ich smokami. Nie powinnam chyba rzutować ich zachowania na pozostałe smoki z ich stada, jednak nic nie mogłam poradzić. Ogień i Cień kojarzyły mi się tylko i wyłącznie z agresją i brutalnością. A Woda? To wciąż była rodzina. Ten tu nie był wodny. Nie widziałam go nigdy. Nie możliwe żebym przeoczyła kogoś tak charakterystycznego. Z reszta, czy którykolwiek smok tutaj był nie charakterystyczny?
Stałam schroniona za kawałkiem skały, wciąż niepewna co robić. Nie wyjdę przecież na przeciw obcemu i wykrzyczę mu w pysk że wygląda mi na rybę wiec chcę sobie uciąć z nim pogawędkę. Mimo wszystko, nie mogłam jakoś oderwać się od obserwowania jego nieświadomego mojej obecności zachowania. Wpatrywał się w coś ukrytego pod taflą wody, jakby była to najciekawsza rzecz na świecie. Ja tam nic nie widziałam... Wychyliłam się jeszcze trochę, i wyciągnęłam szyję w górę, próbując przebić wzrokiem wodną barierę. Na próżno. Fuknęłam niezadowolona, ale natychmiast tego pożałowałam. Wstrzymałam oddech, licząc na to, że mnie nie usłyszał. Co też by sobie pomyślał? To co robiłam mogło wyglądać na trochę... nienormalne, jeśli nie użyć by dosadniejszego słowa. Podglądanie obcych z ukrycia raczej nie kojarzyło się dobrze.