Szumiąca Dolina

[Mistycznooka]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

// Kontynuacja Nauki ze Wzburzonym! ;w;.

Dotarła tutaj trochę zmieszana. Ostatnia nauka z Przywódcą została niespodziewanie przerwana przez czynniki od nich niezależnych. No cóż. Cieszyła się jednak, że znalazła chwilę by dokończyć z nim tę Naukę teraz, mimo że od ostatniej próby minęło trochę czasu, to Młoda pamiętała bardzo dużo z niej. W sumie trudno zapomnieć swoje pierwsze "widzenie". Dalej w wyobraźni kreował jej się obraz tego ostrego światła i tych dziwnych, ostrych plam które miały układać się w jakieś kształty. Oraz ten przeraźliwy ból jaki temu towarzyszył. Ale przecież jest silną smoczycą – Nie podda się tak łatwo prawda? Oczywiście że nie! W końcu jest córką Płaczu Aniołów, a Płacz Aniołów nigdy się nie poddaje! Nasunął jej się jednak też jej biologiczny ojciec. Przez wspomnienia pamiętała jego chłodne nastawienie do wszystkich i respekt jaki wzbudzał między innymi członkami ich Górskiego Stada. To że zawsze kiedy kroczył trzeba było ustawiać się w kolejce.. Ale chodziło tu też o to że on zawsze szedł pierwszy, tak jakby dbał o bezpieczeństwo stada. I często mimo ciężkich ran, nawet nie mruknął słowem. Trochę są z Łezką do siebie podobni..
Wylądowała by od razu siąść sobie pod jakimś drzewem. Oparła plecy o twardy pień i starała się odprężyć oraz wyciszyć. Musiała w końcu nabrać siły zanim dotrze tu jej nauczyciel, by ich nauka nie ciągnęła się w nieskończoność – Młoda też od tamtego czasu nabrała na silę dlatego dzisiaj znów poprosi o kolejne.. kształty..

[Znamię Burzy]

Od czasu pierwszej części ich nauki minęło naprawdę sporo czasu. Ile się w międzyczasie wydarzyło! Ziemia mogła nareszcie cieszyć się własnymi terenami, a ojciec Mistycznej został mianowany na wojownika. I zastępcę. Również sama Sekrecik się zmieniła, rosła, dorastała, rozwijała się. A Wzburzony miał nadzieję, że już niedługo będzie mógł przeprowadzić jej kolejną ceremonię – tym razem mianowania na łowcę.
Już z daleka zobaczył swoją uczennicę. Nie skupiał się specjalnie na tym, że ich poprzednie spotkanie zostało przerwane. Bardziej myślał o tu i teraz. Czyli na przykład o tym, że powinien się zainteresować, jak Mistyczna radzi sobie z umiejętnościami łowieckimi. Bądź co bądź, Sekret na pewno będzie polować nieco inaczej, niż na przykład on sam.
Wylądował naprzeciw niej. W zasadzie... samica, bo ciężko było mu ją nazwać teraz samiczką, była teraz niewiele niższa od niego. I cóż z tego, że była niewidoma, skoro radziła sobie równie dobrze, jak inne smoki, te w pełni zdrowe?
– Cześć, Mistyczna – rzucił, a jego pysk przyozdobił lekki uśmiech. Można było to bez większych problemów usłyszeć w jego głosie. – Jak idą inne nauki? – zagadnął smoczycę. Miał cichą nadzieję, że pozostała jej już tylko magia. No i oczywiście zadanie...
– Z tego co pamiętam, stworzyłaś już swój pierwszy twór, prawda? – przymknął ślepia. – Zobaczymy, ile pamiętasz. Spróbuj stworzyć coś prostego. Głaz. Gałązka. Zabarwiona na jakiś kolor – dodał na koniec. No, jak będzie wyglądał tym razem twór Sekretu?

[Mistycznooka]

Podniosła łeb kiedy usłyszała że ktoś się zbliża. Woń podpowiedziała że właśnie zjawił się Przywódca. Stanęła więc na równe łapy i sama zaczęła iść w jego stronę. Kiedy się spotkali skinęła głową na przywitanie.
– Witaj Wzburzony – uśmiechnęła również zagościł na jej pysku. Zdawało się że ma on dzisiaj dobry humor. To dobrze. Po chwili zapytał jak idą jej treningi. Uśmiechnęła się jeszcze szerzej – Bardzo dobrze, nauczyłam się już skradania, śledzenia i zaczynam rozumieć kamuflaż. Dzięki tacie nawet nabrałam trochę wprawy w obronie i ataku.. – cieszyła się mogąc pokazać jak bardzo starała się przez ostatnie księżyce. No ale do rzeczy.
Młoda oczywiście pamiętała wszystko, a że wyciszyła się już wcześniej zajęło jej tylko chwilę by móc odnaleźć maddare w sobie. Poczuła ją, tak samo jak wtedy – Rozchodząca się po całym ciele wzdłuż linii brzucha a najwięcej było jej oczywiście w Sercu. Może przystąpić do tworu – w jej wyobraźni pojawił się obraz wielokrotnie doświadczany przez jej łapy. Dobrze. A więc będzie to mała gałązka, wątła i zakrzywiona na końcu. Z dwoma rozwidleniami po bokach. Będzie to mokre drewno, tak jak każda gałąź czy drzewo zaraz po deszczu. I taki właśnie będzie miała też zapach! – tak zaplanowała sobie Sekret. Pozostała tylko kwestia koloru.. Młoda przywołała ten dziwaczny obraz – kształty. W nicości pojawiło się jasne i rażące światło które pozwoliło jej określić kształty, wtedy podczas "interwencji" Wzburzonego. A więc niech będzie.. Niech będzie ta jasność.. ta.. biel..
Tchnęła maddare w swój wyimaginowany twór. Czy jej się uda?

[Znamię Burzy]

No, czyli faktycznie została w zasadzie tylko magia. Zobaczymy, jak Mistyczna poradzi sobie z jego naukami. A potem zostanie tylko...
– W takim razie przydałoby ci się jakieś zadanie, prawda? – odrzekł w lekkim zastanowieniu. – Upoluj... żubra. Albo inną dużą zwierzynę, choć żubr chyba nadaje się całkiem nieźle. Potem oczywiście przynieś mi go do groty, w końcu chcę wiedzieć, kiedy mogę przeprowadzić twoją ceremonię – dodał, wciąż pozostając w zamyśleniu. No, takie zadanie chyba nie było złe, co?
Chwilę później zaczęli już ćwiczenia. Mistyczna skupiła się i zaczęła tworzyć. Tchnęła maddarę... a w powietrzu pomiędzy nimi dwojga pojawiła się gałązka. Najpierw w wielu miejscach na raz, potem zaczęła migać, tak jakby teleportować się z miejsca na miejsce. Za każdym razem blakła coraz bardziej, zmniejszała się, aż w końcu po kilku sekundach twór zupełnie zgasł. Wzburzony pokręcił z niesmakiem łbem.
– Miała kolor, widziałem ją. Ale... nie określiłaś, gdzie ma się pojawić – powiedział, niemalże z wyrzutem. – I jeszcze... na Immanora, szczegóły Sekret, szczegóły! Dokładniejsze określenie wielkości, temperatura, smak. Wszystko, co tylko przyjdzie ci na myśl, twór musi być jak najbardziej dokładny, pamiętaj! – rzucił. I zamilkł. Chyba było oczywistym, że Mistyczna musiała podjąć kolejną próbę, prawda?

[Mistycznooka]

Żubr? A więc ma upolować zwierzę?... Westchnęła. Przygotowywała się na to przecież.. Nie może odwlekać tego w nieskończoność. Po prostu nie może... Sekret musisz to zwalczyć.. Postaraj się wyłączyć..
Poczuła jak jej energia uchodzi więc zaraz przestała o tym myśleć. Teraz i tak Wzburzony nie może dać jej niczego innego do upolowania. Pora skupić się na nauce, nie będzie przecież marnować cennego czasu przywódcy. Pomyśli o tym później.. Kiedy już zostanie sama ze sobą.
Wyglądało na to że niezbyt dobrze wyszła jej pierwsza próba.. Ale każdy popełnia błędy, prawda? Wzburzony nie nakrzyczał ani nie ryknął, jednak w jego głosie czuć było niezadowolenie. Pokiwała głową, dając do zrozumienia że teraz rozumie jakie popełniła błędy.
– Przepraszam. Teraz postaram się bardziej! – Zawołała ochoczo a w jej głosie słychać było determinacje. Dużą determinację.
Przymknęła powieki i skupiła się. W jej wyobraźni tym razem pojawił się wielki, gruby konar który pojawić miał się zaraz przed nią, no może jakiś ogon, ewentualnie dwa. Wielkości połowy niej samej – długość ok. tak od łapy do klatki piersiowej. Ale bardziej stawiała tutaj na szerokość, niech będzie szersze niż jej własny ogon! Tak o dwie łapy. I niech będzie ciężki jak.. jak duży konar. Przywołała pewną sytuacje z jednej ze swoich wycieczek, kiedy trafiła na taki, którego nie była w stanie przesunąć. I taki ciężar sobie przyjęła. Miał emanować silnym zapachem zmokniętego drewna, takiego które dopiero co urwało się z drzewa. Wdepnęła kiedyś w takie. Gruby konar miał mieć kilkanaście małych odnóż po bokach – cienkich i wątłych. Co jeszcze.. smak... A niech będzie podobny do zapachu! Temperatura? Zimny! Ma być bardzo zimny, wręcz lodowaty! I oczywiście mokry w dotyku! Na końcu kiedy stwierdziła że dobrze, że to już chyba wszystko podała określiła kolor. Tym razem niech będzie ten drugi który zobaczyła w swojej wizji.. czerń? Chyba tak..
No więc niech stanie się konar! Smoczyca przelała maddare w swój twór.

[Znamię Burzy]

Tym razem było lepiej. Dużo lepiej. Nie idealnie, ale nie wymagał od Sekretu tworzenia jakiś cudów. Uderzył go jedynie fakt, że maddara skumulowała się chwilę przed stworzeniem w innym miejscu, niż powstał twór. Tak o cały ogon? Energia Mistycznej rozproszyła się więc po drodze... i tym sposobem Wzburzony nie był pewien, czy te "braki", które czuł w tworze smoczycy wynikały z tego prostego błędu, czy jednak z niedopracowania właściwości. Cóż, okaże się za chwilę.
– Musisz być pewna tego, co chcesz stworzyć. I gdzie chcesz stworzyć – rzucił ogólnikowo i podszedł do konaru. Dotknął go łapą. Zwrócił uwagę na to, że jego powierzchnia nie była ani szorstka, ani gładka. Była po prostu nijaka, mimo, że konar wyglądał jak... konar. – Następnym razem dopracuj powierzchnię. Ale ogólnie... przyzwoicie – rzekł neutralnym tonem i odsunął się do tyłu na kilka kroków. – Wyobraź sobie teraz kolejny twór, najlepiej jakiś lżejszy, lewitujący w powietrzu. Spróbujesz wprowadzić go w ruch. W twoim umyśle od tworu powinien prowadzić jakby niewidzialny, niematerialny tor, linka, po której twoje wyobrażenie będziesz się poruszać. Musisz określić prędkość, kierunek ruchu tworu, no i odległość, na jaką ma się poruszyć. Spróbuj – wyjaśnił Mistycznej. Oby nie zapomniała nadać swojemu tworu tych wszystkich szczegółów, było to przecież naprawdę ważne – jak zwykle zresztą.

[Mistycznooka]

Znowu coś nie wyszło? Chyba nie słuchała należycie zaleceń nauczyciela! Ale zdawało się, że tym razem poszło jej dosyć...znośnie. Musi być jeszcze lepiej! Wzburzony nakazał Młodej Górskiej by zrobiła coś lekkiego. Pierwsze co przyszło jej na myśl to... Piórko Łzawego. Delikatne, gładkie i lekkie niczym płatek kwiecia, barwę co prawda miało mieć taką,jak poprzedni twór. Samo miało takie jakby.. mniejsze Piórka? Mistyczna nie umiała nazwać poszczególnych części pamiątki, jednak kształt oparła o to, co doznała swoim dotykiem. Mogło to być niezgodne z prawdą ale cóż z tego? Umiejscowi je tuż nad sobą, tak o dwie łapy nad sobą. Niech w dotyku będzie takie jak prawdziwe! Piórko samo w sobie było dosyć małe, na tyle małe że zajmowało ok. dwóch pazurów. Temperatura i Woń.. Miało to pachnieć Łzawym. Bardzo mocno nim pachnieć. Tym razem zrezygnuje z "Mokrości" – Pamiątka Opiekuna Miała być sucha i ciepła.. Oczywiście też pamiętała o tym, by przyczepiona była do niego jakaś... linka? Niewidzialna? No... No niech będzie, wyobrazi sobie to, jakby było przyczepione do niej samej. Wyciągnęła łapę w górę. Na próbę nią poruszała. Dobrze, tak będzie bardzo dobrze! Potem położyła łapę, ale wyobrażenie miało polegać na tym że dalej tam jest. I Macha piórkiem raz w lewo raz w prawo bardzo szybko. Powtórzyła jeszcze wszystko dokładnie znowu po czym ułożyła ze szczegółami cały obraz owego piórka i bardzo mocno skupiła się na tym by teraz pojawiło się dokładnie tam gdzie chce oraz zachowało się tak jak smoczyca sobie tego życzy i przelała maddare.

[Znamię Burzy]

Wzburzony uśmiechnął się, gdy zobaczył, jak Mistyczna wznosi do góry swoją łapę. Niech robi co tylko chce, pod jednym warunkiem – je twór miał zadziałać.
No i proszę bardo, nie mógł mieć zbyt wielu powodów do narzekania. Nie wiedział, co dzieje się w głowie smoczycy, kluczowy był fakt, że piórko pojawiło się... i poruszało. W jedną i w drugą stronę. I tak w kółko.
Skinął łbem. – Ostatnia rzecz, potem przejdziemy do walki. Impulsy mentalne – powiedział, po czym zrobił krótką pauzę. – Najpierw musisz ustalić treść impulsu, czyli na przykład dźwięki, słowa. Później musisz ustalić odbiorcę swojej wiadomości. W wyobraźni musi pojawić ci się wyobrażeni danego smoka, kilku smoków... bądź po prostu stereotypowy kształt najprostszego przedstawiciela naszego gatunku, zależnie od tego, do kogo chcesz wysłać wiadomość. Następnie wyobrazisz sobie falę, która będzie jakby... zawierać twoją wiadomość w swoim wnętrzu. Fala ta musi rozchodzić się we wszystkie strony wokół ciebie, aby dotrzeć do smoka, którego sobie wyobraziłaś. Spróbuj wysłać jakąś wiadomość do mnie – zakończył swój wywód oczekując na wykonanie zadania przez Sekret.

[Mistycznooka]

Młoda pomyślała chwilkę. Noo tutaj był mały problem.
– Przywódco.. Nie jestem w stanie określić całkowitego kształtu smoka.. Musiałbyś.. Mi z tym pomóc.. – Uśmiechnęła się i podeszła bliżej nauczyciela. Uniosła jedną z łap i delikatnie zaczęła dotykać – A to pyska a to grzbietu, a to klatę piersiową. Dzięki temu udało jej się wybadać kształt i zarys postaci Wzburzonego. Kiedy mniej więcej wiedziała jak wygląda jej "cel" odsunęła się delikatnie. Miała nadzieje że nie poczuł się przez to niekomfortowo..
Czas skupić się na zadaniu! Wymyśliła sobie że wyśle zwykłe Witaj na sam początek. W jej wyobraźni teraz fala przyjmowała coś, na kształt podmuchu wiatru. Tak określić to było jej najłatwiej Sekret wyobraziła sobie, że owy wiatr ją otacza a potem rozchodzi się we wszystkich kierunkach, by w końcu dotrzeć do celu. Skupiała się na słowie, które miało być niesione tą falą, tak by przy rozprzestrzenianiu nie zanikło. Jeszcze przed tchnięciem Maddary, upewniła się czy kształt "obrazu" z jej łapy jest na tyle dokładny by dobrze trafił. Kiedy wszystko było już "na miejscu" przelała maddare w nadziei że jej przekaz dotrze bez problemu.

[Znamię Burzy]

Podniósł jedną brew, gdy Mistyczna podeszła do niego i zaczęła... badać jego kształt. Hmm, w sumie było to logiczne. Choć nieco kłopotliwe, jeśli miałaby wysłać wiadomość do kogoś, kogo dobrze nie zna.
Czy Wzburzony poczuł się przez to lekko niekomfortowo? Może minimalnie. Nie zamierzał jednak tego w żaden sposób okazywać, nie chciał speszyć adeptki. Bo i po co, skoro nie mieli wyjścia. A może...
Sekret odeszła od niego na kilka kroków i wysłała do niego wiadomość, którą Wzburzony bez problemu zinterpretował.
– Witaj, Mistyczna – rzekł uśmiechając się. – Tak sobie myślę... wydaje mi się, że wcale kształt smoka nie jest niezbędny do wysyłania mentalnych wiadomości. W twojej wyobraźni muszą pojawić się cechy danej osoby, unikalne cechy. Czyli mogą to być dla przykładu zapach i głos. Połączenie tych dwóch cech powinno wystarczyć. Ale teraz... teraz przejdźmy do walki – powiedział, nieco złowrogim tonem. Oczywiście Mistyczna nie miała czego się obawiać, ale warto podnieść napięcie, prawda? – Kiedy gdzieś wokół ciebie zacznie pojawiać się twór, poczujesz kumulujące się w tym miejscu cząsteczki maddary. Im bliżej twojego ciała będą, tym łatwiej będzie ci odczytać właściwości wrogiego tworu – który już raz powtarzał podobne słowa? – Obrona powinna być zawsze podobna, schematyczna. Nie jest ważna w niej finezja, liczy się skuteczność. Ściany, warstwy jakiegoś materiału pokrywające twoje ciało... i jeszcze parę innych. Pamiętaj, że tworząc obronę masz minimalnie mniej czasu, niż smok atakujący – wziął wdech. – W ataku możesz sobie pozwolić na większą kreatywność, jednak nadal liczy się czas. Jeśli będziesz myśleć zbyt długo, twój przeciwnik wykorzysta lukę. Celem ataku jest zranienie przeciwnika, często poruszenie się w jego stronę, celem obrony – uchronienie przed raną. No i pamiętaj, że każdy twór nadal musi być bardzo dokładny. Najpierw ja zaatakuje, ty się będziesz bronić. Później sytuacja się odwróci. I tak na okrągło, aż nie przerwę – rzekł, wyszczerzając kły.
Wyobraził sobie, że przed klatką piersiową Sekretu pojawia się długi na trzy szpony kolec o promieniu podstawy równemu pół szponu. Stożek miał być piekielnie ostry, stworzony z srebrnego metalu. Zmaterializuje się szpon przed swoim celem i ruszy z sporą prędkością w określoną stronę, aby zranić smoczycę. O ile ta do tego dopuści. Tchnął maddarę.

// MP I, II

[Mistycznooka]

O nieee, tylko nie atak...
To znaczy trzeba. Trzeba się nauczyć by się obronić. Ale wciąż.. Czy ten cały smoczy świat opiera się tylko i włącznie na przemocy, mordobiciu i morderstwach? Mistyczna odetchnęła ciężko i z lekkim wyrzutem, nie w stronę nauczyciela a w stronę całego tego okrutnego świata i praw natury oraz przetrwania. No dobrze. Niech już będzie. Atak i Obronę u Płaczka jakoś przeżyła, to tutaj w magicznej odsłonie tego nie może być gorzej.
Wysłuchała dokładnie tego, co mówił nauczyciel. Zakodowała to, na co powinna zwracać uwagę i przystąpiła do zadania jak najszybciej od momentu, kiedy rzeczywiście poczuła kumulujące się wokół niej cząsteczki Maddary. Nie wiedziała co prawda jaki twór będzie ją atakował ale w jej wyobrażeniu powstała jakiś szpon od niej wielka, kwadratowa ściana lodu o twardości najtwardszej skały, grubości jednego szpona i tym razem o zabarwieniu bieli. Wydawało jej się że połączenie dwóch twardości tak trwałych by się zdawało surowców będzie idealną tarczą. Zapach miał być lokalny, zamarzniętej kory która spotkała na spacerze – wydawał się odpowiedni. Smak miał być ten sam. W sumie Mistyczna zawsze dawała to samo do smaku co i do zapachu. W dotyku miało być to gładkie. Ściana miała być równa po bokach szeroka jak jej ogon i wysoka na jej ogon, postawiona tuż przed nią miała nadzieje że zatrzyma atak. Tchnęła maddare w swój twór gdy jej wyobrażenie było gotowe.
Była na tyle skupiona że mogła pozwolić sobie jeszcze na atak. Wyłączyła uwagę, która skupiała się na innych zapach oprócz zapachu Wzburzonego. Szybko odkryła jego położenie a w jej wyobraźni pojawił się szorstki, ostry i twardy oraz zakrzywiony na końcu sopel. Zimny w dotyku, o zapachu i smaku podobnym do tarczy. Miał być długi jak cztery, ewentualnie pięć szponów i szeroki jak jakieś dwa. Nadepnęła kiedyś na taki, co dawało jej dużo informacji na temat tworu. Kolor biały – niech pasuje do tarczy. Sopel miał za zadanie zmaterializować się tuż przed tarczą i polecieć w stronę zapachu Przywódcy. W tym celu Mistyczna machnęła lewą łapą – Znów chcąc w swoje wyobrażenie przelać ruch, z jakim twór ma się poruszać. Coś jak przy piórku. Czas na atak! Przelała Maddare!

[Znamię Burzy]

I faktycznie, przestrzeń pomiędzy tworem Wzburzonego, a ciałem Mistycznej została wypełniona lodem. A w zasadzie – ścianą lodu. Tylko... coś nie pasowało. Coś było zdecydowanie nie w porządku.
Kolec czarodzieja pojawił się ułamek sekundy po zmaterializowaniu obrony adeptki. Nie wykonał on w zasadzie żadnego ruchu, został natychmiast zatrzymany na tarczy. Jednak... ta na ułamek sekundy zamigotała i pojawiła się w kilku miejscach wokół, jednocześnie. Stożek Wzburzonego nie mógł nie wykorzystać takiej okazji – niezrażony wcześniejszym przymusowym postojem ruszył w stronę klatki piersiowej Mistycznej... gdy tarcza zmaterializowała się z powrotem. Tym razem w nieco innym miejscu. Co ciekawe, twór Wzburzonego po prostu w niej utkwił. Zabawna sytuacja? Gorzej by było, gdyby smok użył swojej pełnej mocy. Pokręcił z dezaprobatą łbem. Po czym przystąpił do obrony.

Wyczuł cząsteczki maddary kumulujące się nieopodal jego stożka. Nie wiedział dokładnie, co zamierza stworzyć Mistyczna, przygotował więc w myślach najprostszą z możliwych obron – wyobraził sobie, że dwa ogony przed nim powstaje kamienna ściana zdolna zatrzymać każde niebezpieczeństwo, ogień, lód, stal, a nawet kwas. Miała być o ogon wyższa i szersza od niego. Poczekał, aż atak Sekretu zbliży się do niego, aby mógł instynktowne wyczuć jego właściwości i tchnął maddarę.
Sopel po prostu uderzył w obronę Wzburzonego i spadł na ziemię. Cóż więcej się spodziewać?

– Określ dokładniej, gdzie ma się znajdować twór. Czy jego centrum ma znajdować się na wysokości twojego łba, barku, czy może klatki piersiowej. Następnym razem mój atak nie będzie poruszał się tak wolno – skomentował działania smoczycy. – I tym razem zaatakujesz mnie jakimś tworem, który pojawi się obok mnie – w końcu Mistyczna na pewno mogła poznać odległość, w jakiej się znajdowali chociażby po głosie. Atak na bok smoka, który ma w sobie geny powietrznych... no, ciężko jest nie trafić, prawda? – I użyj czegoś innego niż lodu, niech będzie jakaś różnorodność – zakończył, lekko się uśmiechając. Może jednak Mistyczna go jakoś zaskoczy, może nie będzie to prosty atak w bok...?

Najpierw jednak nadeszła kolej na jego atak. Wzburzony wyobraził sobie, że idealnie nad centrum grzbietu Sekretu powstaje kula kwasu o średnicy czterech szponów. Kwas miał być zielonkawą, lepką substancją, śmierdzącą, zimną, ohydną w smaku, no i oczywiście żrącą substancją. Gdy tylko kula pojawi się pół ogona nad łuskami smoczycy od razu zacznie spadać niesiona siłą grawitacji. Jeśli więc Mistyczna chciała skończyć bez poparzeń... no to naprawdę lepiej się postarać. Przelał maddarę.

[Mistycznooka]

Uh! A więc nie było perfekcyjnie... Nie szkodzi. To dopiero pierwsza próba! Młoda ma jeszcze szanse się wykazać.. Do trzech razy sztuka, prawda?
Wysłuchała dokładnie tego co mówił Wzburzony o jej błędach. Ma tendencje do popełniania podobnych błędów,więc to oznacza że chyba czas zwrócić na nie większą uwagę. Pokiwała głową twierdząco, dając sygnał że przyswoiła informacje. Naglę poczuła kumulacje cząsteczek maddary tuż nad środkiem jej grzbietu. Po chwili do jej nozdrzy dotarł śmierdzący zapach. Szczypał w oczy, więc intuicja podpowiadała iż było to coś.. żrącego. Żrącego?! Czy nauczyciel już wystawia ją na tak ciężką próbę?! No w sumie, w prawdziwej walce nikt się z nią cackać nie będzie. Wiedziała że nie ma za dużo czasu więc szybko przygotowała twór – W jej głowie powstała szeroka na pięć szponów i głęboka na tyle samo szponów, okrągła, twarda jak skała ale gładka w dotyku zimna misa, oczywiście soczyście biała. Materiał z jakiego miała powstać miał być odporny na działanie kwasu. Zapach miał być ziemisty a smak.. liściasty. Niech będzie liściasty. Miała ona się zmaterializować dokładnie na ciele smoczycy, tuż pod atakującym tworem Wzburzonego, dotykając grzbietu Sekrecik tak, by kwas został w niej.
Przelała maddare w swój twór.
Czas więc na atak – Młoda wyobraziła sobie jak obok Wzburzonego na gruncie, jakieś dwa szpony formuje się duży na pięć szponów szerokości i wysokości, chropowaty w dotyku, zimny okrągły.. kryształ. Miał on mieć jednak delikatnie nieregularne kształty po bokach co w efekcie sprawiało że sprawiał wrażenie bardziej owalnego. Zapach miał być słodkawy, aż mdły. Tak samo smak. Wszystko teraz w czerni. Kryształ miał "wypluć" z siebie siedem małych ale niezmiernie ciężkich kuleczek z właściwościami kryształu. Oprócz tego że kulki miały być ciężkie. Sekret machnęła łapą tak, by jej kryształowy twór i kule wiedziały jak mają uderzyć w Przywódce. Chciał kreatywności? To ją ma!
Tchnęła maddare!

[Znamię Burzy]

Misa pojawiła się. A raczej... coś, co tę misę miało przypominać. Nie da się ukryć – twór Mistycznej był głęboki na pięć szponów, był szeroki na pięć szponów. Ale... nie miał grubości. Zamiast misy powstał więc jej kontur. A chyba nie trzeba długo się domyślać, aby zgadnąć, że taka cieniutka warstwa jakiegokolwiek materiału zbyt długo nie wytrzyma pod naporem kwasu czarodzieja...?
I tak właśnie się stało – Sekret już po niespełna sekundzie mogła poczuć nagły, palący ból na grzbiecie. Wiedziała, że coś nie zadziałało, musiała zrobić jakiś błąd... a teraz proszę bardzo, odczuwa tego skutki.
Kwas rozlewał się jej po grzbiecie. Dlaczego Wzburzony tego nie zatrzymuje? Przecież chyba nie chciał, aby coś złego stało się przyszłej łowczyni, prawda?
Wodny jednak w ostatniej chwili osłabił działanie kwasu. Miał on spowodować trochę bólu, strachu, zaś wyrządzić szkodę jedynie na samym początku...
Po kilku sekundach substancja zniknęła. Pozostało po niej trochę bólu, zniszczone łuski. No, może ta centralna wyglądała nieco gorzej od pozostałych... ale przecież nic strasznego się nie stało.

Zaś atak... twór nawet nie pojawił się obok Wzburzonego. Smok czuł drgania maddary wokół siebie, jednak... no właśnie, wokół siebie. Nie było określone, gdzie twój ma się pojawić. Och Sekret...

– Mistyczna, dokładność! Twoja obrona nie miała grubości, przez co kwas bez problemy przeżarł się przez... misę. W przypadku kwasu warto też wylać zawartość naczynia gdzieś na bok, aby zniwelować zagrożenie – powiedział ze stoickim spokojem. – No i atak. Nie określiłaś, gdzie twór ma się pojawić... a mam wrażenie, że próbowałaś coś przekombinować. Różnorodność, kreatywność, ale nadal bardzo ważna jest precyzja – skwitował. I zabrał się do kolejnego ataku.

Pięć ogonów od prawego boku smoczycy pojawił się wilk. Zwierzę, a właściwie jego materialna iluzja miała natychmiast zaszarżować na Sekrecik, a w odległości jednego ogona wykonać długi sus zakończony przejechaniem po boku mistycznej od prawej do lewej, z góry na dół prawą łapą drapieżnika. A w zasadzi jej pazurami. Oczywiście wilk miał pachnieć jak wilk, miał warczeć, głośno stąpać po ziemi. Czyli wszystko to, co potrzebowała Mistyczna do skutecznej obrony. Tchnął maddarę i czekał.

[Mistycznooka]

Kiedy wydawało jej się, że udało jej się tym razem, los (a bardziej jej własna nieuwaga) był na tyle złośliwy że nie wszystko poszło tak gładko. Poczuła niesamowicie piekący ból co spowodowało natychmiastowe rozproszenie i sykniecie. Co za potworne uczucie! Wzburzony rzucił, że popełniła kilka ważnych błędów...znowu!!
– Do Cholery jasnej! – syknęła pełna wściekłości do siebie. Tak, Sekret – jesteś do niczego! Wzięła głęboki wdech i wydech. Wiedziała że jeżeli się za bardzo zdenerwuje straci koncentracje i źródło maddary ucieknie. Puf! Spokojnie..
Wzburzony przypuścił atak – Drgania cząsteczek maddary dały sygnał gdzie i jak ma atakować.. atakować. Prawdziwe oblicze nauczyciela właśnie wyszczerzyło niewidzialne kiełki w jej stronę. Po wszystkich się tego spodziewała, przeżyła podobną naukę z Płaczem i jakoś żyje. A nawet więcej – Pokazało jej to, jak twardym trzeba być! Ale.. Nie spodziewała się jednak tego po Wzburzonym!
Odwróciła się bokiem do atakujących ją drapieżnika. W jej wyobraźni natychmiast powstała jakieś dwa szpony z tego boku z którego ma nadchodzić atak, tuż obok, wielka i szeroka na dwa ogony, wysoka na dziesięć szpony, twarda i chropowata jak zamrożona skała, gruba na cztery szponów, zimna, biała o zapachu mchu i wilgotnych liści. Teraz twór miał nie mieć smaku. Ściana ta miała zatrzymać atak. Jednak nie mogła pozostać bez kontrataku. Po tym jak przelała Maddare w twór, przystąpiła i skupiła się na następnym. Teraz w umyśle ślepej smoczycy powstała długa na cztery i szeroka na trzy i wysoka na pięć szponów, zimna, twarda niczym stal, biała, bezwonna i bez smaku, ciężka niczym jeden dosyć rosły dorosły smok i gruba na dwa szpony smocza łapa. Łapa była rozczapierzona – Miała długie pazury, krótkie palce i miała zmaterializować się jakieś dwa szpony nad głową Wzburzonego by zaraz po tym opaść ciężko na dół pod wpływem grawitacji i uderzyć w niego z impetem. Tchnęła maddare po raz kolejny.

[Znamię Burzy]

Mistyczna była wystarczająco szybka, aby tym razem uchronić się przed atakiem. Wilk wpadł na stworzoną przez smoczycę ścianę, odbił się od niej... jednak wtedy stało się coś dziwnego. Twór adeptki przechylił się i zaczął lecieć w jej stronę, czemu towarzyszył głośny syk powietrza. Dosłownie ułamki sekund przed tragedią Sekret usunęła swoją obronę z materialnego świata, dzięki czemu uchroniła się od głupiej rany. Ale mimo wszystko było zbyt blisko.

Wilk leżał zdekoncentrowany na ziemi, gdy Wzburzony nakazał również tej iluzji zniknąć z jego pola widzenia. Bądź co bądź musiał użyć swojej maddary do innych celów – do obrony. Ćwierć szponu nad łbem smoka pojawiła się twarda, wytrzymała misa stworzona ze srebrnej stali. Miała mieć ona zaledwie trzy łuski grubości, zaś jej średnica powinna wynosić cztery szpony, tyle samo zresztą co wysokość. Co jednak najważniejsze misa nie mogła ruszyć się z miejsca w którym powstała, dzięki czemu na łupnie go razem z zawartością w głowę.

Tym razem atak pojawił się, no i był w stanie spowodować zagrożenie. Co jednak nie oznacza, że był idealny. Po pierwsze twór był bardzo ciężki, co Wzburzony szybko zauważył, a czego skutkiem był krótki czas istnienia ataku, a po drugie... łapa jakby z początku nie wiedziała, którą stroną powinna Wodnego uderzyć. Spodnią, pazurami, a może jednak kostkami? Ostatecznie pojawiła się uderzona właśnie częścią spodnią do dołu, jednak wynikało to raczej z tego, co znajdowało się w podświadomości smoczycy, a nie jej wyobrażenia.

– W przypadku ściany musisz zawsze ustawić twór na stałe w danym miejscu, przymocować go do podłoża, bądź po prostu do określonego punktu, aby ten nie mógł się poruszyć. Bo mogło to się nieprzyjemnie dla ciebie skończyć, prawda? – spytał retorycznie. – No i atak. Musisz wiedzieć, która strona tworu ma spowodować zagrożenie dla przeciwnika. No i twór nie powinien być też tak ciężki, jak w twoim przypadku, bo będzie ci ciężko go utrzymać. Gdyby pięść była o połowę lżejsza również spełniłaby swoje zadanie – co prawda znowu wytknął błędy Mistycznej, jednak nie były one tak drastyczne jak poprzednio.

Tym razem jego wyobrażeniem była kula ognia. Ognisty, żarzący się twór o średnicy równej długości łba Mistycznej miał pojawić się dwa szpony nad karkiem samicy, zaś jego zadaniem było uderzenie w owy kark i spowodowanie jak największego zagrożenia, czyli spalenia łusek, jakiś tkanek, może nawet mięśni. Mogło boleć. Przelał maddarę.

[Mistycznooka]

Ledwo skończył się poprzedni atak a już kolejny szarżował na wykończoną smoczyce. Oczywiście zdążyła przyjąć kolejne uwagi Wzburzonego, jednak trzeba przyznać że poszło jej tym razem znacznie lepiej – jest na dobrej i prostej drodze do osiągnięcia w tym ideału. Dobra Mistyk skup się!!
Cząsteczki znów poinformowały ją o położeniu kolejnego tworu.. Ale i również temperatura. Znów coś w stylu kwasu? Świetnie.
Nie było czasu do stracenia. Wyobraziła sobie miękką, białą i lekką oraz dosyć gęstą mgiełkę. Miała ona być o promieniu jakiegoś półtora szpona. Bezwonna, bez smaku, zimna zmaterializować miała się w promieniu jednego szpona od gorącego tworu. Nadała jej taką właściwość by podczas stykania się z tworem Wzburzonego objęła ją mocno i od razu schłodziła pozbawiając niebezpiecznej właściwości.
Tchnęła maddare
Jako atak tym razem wyobraziła sobie jak jakieś trzy szpony nad głową Wzburzonego formuje się miękka,czarna, delikatna i zimna chmurka o promieniu dwóch szponów. Bezwonna i bez smaku miała zabierać w sobie trochę żrącego kwasu. Podobnego do tego, którym on sam wcześniej ją potraktował. Chmurka miała napuścić na niego deszcz kwasu, ściągany siłą grawitacji.
Tchnęła maddare po raz kolejny.

[Znamię Burzy]

Twór Mistycznej zadziałał prawie tak, jak samiczka sobie to wyobraziła. Chłodna masa powietrza objęła ognistą kulę, jednak ta nie zamierzała łatwo odpuszczać. Zaczęła przybliżać się niebezpiecznie do łusek Sekretu, jednak czuć było, że w każdym ułamku sekundy siła ognia maleje, a sam twór znacznie się zmniejsza. Aż w końcu... znika zupełnie. Zaledwie kilka łusek przed zetknięciem się z ciałem Mistycznej, uff, cóż za szczęście.

Atak... och, Mistyczna. Wzburzony poradził sobie z chmurą za pomocą jednej silnej fali uderzeniowej, która przerzuciła pozornie groźny twór o kilka skrzydeł w prawą stronę samca. Nie to było jednak problemem. Z chmury nie zaczął wcale skraplać się kwas. Z tworu... nie padało zupełnie nic.

– Obrona była ciekawa, zadziałała, choć wcale tak nie musiało się zdarzyć. Pamiętaj, w obronie liczy się powtarzalność – powiedział, po czym wziął głęboki wdech. – Ale atak...? Mistyczna, skup się. Oprócz tego, że twór musi jakoś... wyglądać, to jeszcze musi mieć właściwości, które pozwolą mu stworzyć zagrożenie. Porządny cel, a nie... nic nierobienie. Próbujemy dalej – rzekł kręcąc z wolna głową.

Tym razem nad środkiem grzbietu Mistycznej miała pojawić się ciężka, ołowiana kula o wielkości łba górskiej. Dzielić ją od jej łusek miały zaledwie trzy szpony, a Wzburzony nie tylko pozwolił jej opadać wraz z siłami na nią działającymi, ale też nadał jej sztucznie większą siłę. Jeśli więc Mistyczna nie chciała mieć złamanego kręgosłupa... warto byłoby się obronić.

[Mistycznooka]

Było lepiej. Ale jeszcze nie najlepiej. Dlatego teraz Mistyk będzie musiała postarać się bardziej. Ba najbardziej! Była z siebie niesamowicie zadowolona kiedy Wzburzony (wreszcie) ją pochwalił. Z jej obroną było nieźle, a nawet było dosyć dobrze. Atak.. no tak! Nie nadała mu odpowiednich właściwości! Ciało smoczycy dawało sygnał że jest już zmęczone tym treningiem, jednak czy podczas polowań będzie miała z tym taryfę ulgową? Czy drapieżnik który ją zaatakuje będzie zważał na jej błędy i da jej czas na poprawę? Oczywiście że nie! Dlatego z jednej strony cieszyła się z tego że Wzburzony ani trochę jej nie oszczędzał! Życie nigdy jej nie oszczędzało! A żyje? Ma się dobrze? Oczywiście! Jeszcze utrze im wszystkim nosa!... No... a wracając..
Cząsteczki maddary znów wyczuwalne były na środku jej grzbietu. Na Bogów, co ten Wzburzony miał z tym grzbietem? Nie była w stanie wyczuć co to dokładnie jest, jednak nie miało ono zapachu ani smaku.. Jednak było bardzo blisko. By kupić sobie trochę czasu, Mistyczna zniżyła się a w jej wyobraźni powstała czarna,zimna i sztywna jednak gładka płyta, która miała zmaterializować się szpon od wyczuwalnego zmaterializowania się tworu nauczyciela czyli jakieś dwa szpony nad jej grzbietem. Miała obejmować długością i szerokością cały grzbiet więc dla pewności miała mieć grubość dwóch szponów a szerokość i wysokość miała mieć tyle co od początku jej grzbietu aż do zada. Bezwonna i bez smaku, odporna na wgniecenia i rozerwania oraz bardzo wytrzymała na jakikolwiek nacisk. Ściana miała zatrzymać kulę od razu kiedy ta zaczęła być ciągnięta siłą grawitacji (I ku niewiedzy siłą Wzburzonego) w dół wprost na jej grzbiet i nie dopuścić jej do ciała smoczycy. A nawet więcej – po zetknięciu z płytą, ta miała przechylić się w prawo by twór spadł na ziemie.
Tchnęła maddare i zaraz zabrała się do ataku.
W wyobraźni dwa szpony nad zadem Wzburzonego miał powstać czarny, długi na pięć szponów i szeroki na dwa, zimny, ostry, wytrzymały i twardy niczym potężna skała, bezwonny i bezzapachowy szpiczasty kolec który.. no właśnie płonął! Szpic miał wbić się w zadek Przywódcy jednak nie dość głęboko.. Pod wpływem płomienia, kolec sam w sobie nagrzany miał mocno "przypiec" ranę od środka jednak.. bardziej skupiła się nad tym by oparzył mu dotkliwie łuski na zadzie również przy wbiciu. A niech posmakuje swojej własnej nauki! Przelała maddare w twór!

[Promienna Łuska.]

Smoczyca usiadla na trawie patrząc w chmury nie wyglądały najlepiej.ani jeden promyczek nie wydostawal sie z pod gęstej powłoki. Leciutki wiatr poruszal listkami krzewów i trawą. Promienna jak jej imie pewnie sugeruje wolała pogodę słoneczną i gorąca jak na pół pustynnego przystało. Przymknela oczy i spokojnie zanurzyla sie we wlasnych myslach

[Marmurowa Łuska]

Wyleciała z Obozu. Nie miała wiele księżycy na karku, choć wzrostem odpowiadała starszemu osobnikowi. Myślami też. Wojna... sprawiła, że wydoroślała. Wstępne podłe plany wymawiane nad jej uchem, powrót kleryka, który stracił swą mistrzynię... który widział śmierć. Który zawiódł. A który zarazem uratował wiele istnień. Był to smok... zmęczony. Stado powinno być bezpieczne... Nic dziwnego, że chciała się odeń teraz oddalić. Spojrzała w dole piaskowego smoka. Nuż pustynnego? Zaczęła kołować nad nim, z każdym okręgiem mocno zniżając wysokość. W końcu, jeżeli adeptka nie dostrzegła cienia, mogła usłyszeć bicie ogromnych skrzydeł. Wywernowata lśniła delikatnie w powietrzu, odbijając żywo promienie wznoszącego się słońca. Mimo, że chmury zdawały się je pochłaniać, słońce lśniło w dali za drzewami otaczającymi dolinę. Biała istota miała smukłe ciało, jednak nie za długie. Raczej solidnie zbudowane. Podkreślał to długawy, ale mięsisty, silny ogon pokryty odznaczającymi się, perłowymi łuskami. Silną pierś osłaniały imponujące płyty kościane, gładkie i perłowe jak wszelkie inne. To wszystko i grube błony, rozjaśnione delikatnie dzięki szczątkowej zdolności przepuszczania światła oraz umięśnione zadnie łapy oznaczać mogły dla nawet niedoświadczonego smoka to, że to stworzenie specjalizowało się w walce. Lub było doń dobrze przystosowane. Po chwili Ziemna dostrzec mogła istną koronę rogów zwieńczających smukły, wyprofilowany łeb, na oko czternastoksiężycowego osobnika. Korona owa zdawała się gładka, rogi miały jednak ostro zwieńczone boczne krawędzie, od których światło odbijało się niemal agresywnie przy każdym poruszeniu. W końcu Perła znalazła się dwa ogony nad ziemią, a nieco ponad trzy obok mniejszej od niej samiczki.
Zawisła w powietrzu, bijąc nieco długawymi, potężnie zbudowanymi skrzydłami. Mocna, nieprzerwana jeszcze nigdzie błona (sugerując młodociany wiek), uginała się pod naporem powietrza. Zdawało się jednak, że biała smoczyca nie męczy się od walki z żywiołem. Prezentowała pojemną pierś, pancerz płyt zakrywający jej ciało od szyi aż po ogon. Łapy przestały się kulić, ukazując kształtem swoją sprawność. Bijąc skrzydłami spowodowała małą zawieję, którą jednooka mogła wyczuć. Perła wylądowała jednak nadzwyczaj miękko i gładko.
Po chwili spora część uroku zniknęła. Białołuska samica oparła się na mocnych łapach, ale też nadgarstkach skrzydeł. Wciąż wydawała się duża, na pewno bardziej masywna niż pustynna. "I... północna?" Skrajna zdecydowanie. Łuski przestały lśnić, po tym, jak chaotycznie przesuwały się z perspektywy słońca, wciąż jednak błyszczały zdrowo. Perła nie była zabiedzonym smokiem. Unosiła łeb prosto, a spojrzenie jej jasnozłotych ślepi było bystre mimo łagodnego ich zarysowania na tle pyska. Lecz w spojrzeniu tym było coś jeszcze. Zmęczenie, choć nawet nie oddychała przyspieszonym tempem. Nie... to po prostu nie było fizyczne zmęczenie.
– Witaj. – Powiedziała spokojnym tonem, nie pasującym do adeptki. Zdawała się mocno wyciszona. Wtedy do nozdrzy Perły dotarł zapach... charakterystyczny. Nie przesycony zapachem domu innego stada. Ledwo wyczuła zapach Ziemi, będący zapewne subtelnym źródłem zapachu ich legowisk. – Przybyłaś tu niedawno, prawda? – Zagaiła, siadając spokojnym, wyważonym ruchem. Płynnym, nie wzbudzającym raczej podejrzeń. Biała zdawała się być rozluźniona. Brak napięć jej mięśni sugerował brak gotowości do agresji. Perła, wydawało się, miała przyjazny ton, choć dziwnie wyciszony jak na smoka o młodym wieku. Potrzebowała się wyrwać ze swojej rutyny. Poza tym ta Ziemna... nie wiedziała nic o wojnie. Nie miała zeń nic wspólnego. Dzięki temu prawdopodobnie Perła mogła nawiązać z nią lepszy kontakt niż ze swoimi rówieśnikami, którzy wsparli Cień... przeciwko Wodzie i Ogniu. Bezsensowne walki, przelana krew, ból. Teraz Perła musiała być statyczna dla rannych, którzy powrócili z placu boju. Wtedy zauważyła, że powieki jednego oka drugiej samicy są wklęsłe, a na drugim widnieją blizny. Przymrużyła delikatnie swoje ślepia, ale nie zareagowała. Drapanie takich ran nie wychodziło na dobre, więc zignorowała to. Jeżeli zauważy, że tamta potrzebuje pomoc, zaoferuje ją. Jednak traktowanie kalekich inaczej sprawiało im dyskomfort. Szczególnie jeśli kryła się za tym historia. A jasnołuska nie nosiła innych blizn.