Podziemna Jaskinia

[Zmierzch Gwiazd]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

– Nie było okazji. – Odparła lakonicznie.
Wysłuchała jej uważnie od początku do końca. Przecież od tego jest rodzina. Żeby słuchać i pomagać w razie potrzeby.
– Jesteś jeszcze młoda. Nie musisz podejmować decyzji już teraz, jeżeli tego nie chcesz. Dobrze cię rozumiem....
Po tych słowach spojrzała na Figlarkę. Gdy usłyszała jej słowa, uśmiechnęła się chytro. Według Nefrytowej, Figlarka była już dość duża na TE SPRAWY.
– Tak, to z tego biorą się jaja.
Rozejrzała się po jaskini jakby upewniając się czy aby nikt ich nie podsłuchuje. Zamierzała powiedzieć siostrze o czymś, czego nikomu nie mówiła. Nie chciała żeby ktoś oprócz niej to słyszał. Gdy już się upewniła, powróciła wzrokiem do Kleryczki.
– Ja również na to czekam. Chciałabym już mieć dzieci, ale jest pewna w tym przeszkoda. Mój partner jest młodszy ode mnie więc na razie nie może mieć dzieci. Dlatego czekamy na odpowiedni moment... Jeszcze tylko parę księżyców... Mam nadzieję że się uda. Tylko nikomu o tym nie mów.

[Figlarne Serce]

– Czyli dobrze się domyśliłam, nic dziwnego, że nikt mi nie chciał o tym powiedzieć jak byłam jeszcze mała. – wyszczerzyła zęby w drańskim uśmieszku, po czym wysłuchała zwierzenia Nefrytowej i z powagą skinęła pyskiem. – Ma się rozumieć, że nikomu o tym nie powiem, w końcu na tym polegają sekrety. A skoro już jesteśmy przy tym, to ja też mam pewną tajemnicę, chociaż to w sumie nie tajemnica, bo już wyłazi mi z groty. Wychowuję dwoje piskląt, znaczy...nie jestem ich prawdziwą mamą, tylko taką przybraną. Mimozę być może miałaś już okazję poznać, nasz ojciec powierzył ją mojej opiece. Mała jest kaleką od wyklucia, nawet nie byłam do końca pewna czy w ogóle przeżyje, ale zdołała przetrwać najtrudniejsze momenty. Robię co w mojej mocy, aby jakoś przystosować ją do życia w naszym stadzie. A drugą samiczkę nazwałam Kwiatek, znalazłam ją niedawno jeszcze jako jajo na obrzeżach bariery. Niestety nigdzie nie zauważyłam obecności rodziców, próbowałam ich nawet odszukać, ale przypuszczam, że ją porzucili, a może nawet nie żyją? Dlatego postanowiłam wziąć do siebie także i to pisklę. Chcę by uważała mnie za swoją prawdziwą matkę więc również proszę, abyś zachowała w tajemnicy to co ci teraz powiedziałam. Mogę na ciebie liczyć, prawda Nefrytowa? – zapytała z powagą, po czym na jej pysk powrócił znowu uśmiech. – A jak ma na imię twój partner? Powiesz mi? Proszę. – zamachała lekko na boki swoim puszystym ogonem.

[Zmierzch Gwiazd]

Również uśmiechnęła się chytro. Łuska miała rację, to nie są tematy dla piskląt. Dlatego Łowczyni miała nadzieję że żaden pisklak ich nie podsłuchuje.
– O, nie wiedziałam o tym. Nie, jeszcze jej nie spotkałam, ale chętnie ją poznam kiedy już młoda nauczy się normalnie funkcjonować. Może za niedługo odwiedzę was w jaskini, kiedy znajdę chwilkę czasu. Chętnie poznam najmłodsze członkinie naszego stada. I nie, nikomu nie powiem o tym co usłyszałam z twoich ust teraz. Tego o czym wcześniej mówiłyśmy również nie zdradzę nikomu. Możesz na mnie liczyć siostro, ale... – Przerwała na chwilę aby sobie to wszystko poukładać w główce– Czyli że... Mimoza jest pisklęciem naszego ojca, a naszą siostrą ? – Zapytała niepewna.
Wydawało jej się to w sumie logiczne, że ojciec nie przyznał się Figlarce do tego pisklęcia. Może najzwyczajniej wstydził się go, skoro było kaleką ? Ale nie dzieliła się tymi przypuszczeniami z siostrą, szczególnie że nie chciała jej urazić. Przecież jeszcze wcale nie tak dawno wyrywała swoje futro i była na skraju załamania. Jej twarz nie zmieniła swojego wyrazu, żeby Figlarka nie nabrała jakiś podejrzeń.
– Mój partner ? Ma na imię Mroźny Kolec i pochodzi ze stada ognia.

[Figlarne Serce]

– Ojciec powiedział mi, że ją znalazł i że ją przygarniemy, stwierdził też, że skoro już jestem dorosła, to życzy sobie, abym się nią zajęła. Chyba nie myślisz, że by mnie okłamał? Zresztą matka zaginęła już długi czas temu, więc to by oznaczało, że ma pisklęta z inną samicą. Ale nawet jeśli to nie widzę powodu, dla którego miałby mnie oszukiwać i wypierać się własnego potomstwa. Jest przecież moim ojcem...ufam mu, zawsze ufałam. – odparła wyraźnie przestraszona słowami siostry. Ona nawet nie potrafiła sobie wyobrazić wyparcia się swojego pisklęcia, o bezczelnym okłamaniu starszej córki nie wspominając. Bolesna była dla niej sama myśl, że Chłód mógłby tak okrutnie wykorzystać jej zaufanie w stosunku do swojej osoby. Bo jeżeli ją oszukał, to ona nie zaufa mu już nigdy.

[Zmierzch Gwiazd]

– Nie wierzę w to że mógłby być z nami nieszczery. Zbyt wiele mu zawdzięczamy abyśmy mogły teraz tak po prostu go o to oskarżać. Poza tym, to nasz ojciec. On ufa nam a my ufamy jemu – Powiedziała spokojnie.
Nefrytowa chciała jakoś uspokoić Figlarkę. Nie chciała żeby to tak zabrzmiało. Szpon nawet nie śmiała oskarżać ojca o takie postępowanie. Nie mogła sobie po prostu nawet tego wyobrazić żeby Chłód porzucił swoje pisklę.
– Wiem że to trochę dziwne pytanie ale... Masz może jeszcze jakieś niewyklute jajo ? – Zapytała cicho z lekką nieśmiałością.
Wiedziała że jej pytanie może zabrzmieć dziwnie, ale Nefrytowa chciała po prostu wiedzieć w co się pakuje. Chciała sprawdzić czy macierzyństwo to zadanie któremu podoła. Chciała wiedzieć w co się pakuje.

[Figlarne Serce]

Słysząc jej pytanie zawahała się dłuższą chwilę, po czym westchnęła ciężko opuszczając ze smutkiem uszy.
– Miałam...znalazłam je tam, gdzie zastałam ojca z Mimozą, nawet się dziwiłam, że w ogóle nie zauważył tego jaja. Wzięłam je do swojej groty razem z Mimozą, ale później ono zaginęło, szukałam absolutnie wszędzie gdzie tylko zdołałam, ale ostatecznie nie odnalazłam go. Podejrzewam, że jakimś dziwnym trafem albo wyturlało się z mojej groty albo ktoś wszedł do mojego legowiska i zabrał je gdy spałam albo kiedy wyszłam na spacer z Mimozą, nie wiem. Jajo przepadło po prostu jak kamień rzucony w wodę i czuję się z tym okropnie. To moja wina, powinnam go bardziej pilnować. Zawiodłam... – dodała na koniec, czując jak w jej oczach na nowo zbierają się łzy.

[Zmierzch Gwiazd]

Uśmiech zszedł z pyszczka Nefrytowej. Jak widać, przez przypadek doprowadziła siostrę do płaczu. I czuła się z tym bardzo źle. Przecież miała ją pocieszyć a nie dobijać jeszcze bardziej. Musi to wszystko naprawić.
– Siostro, to nie twoja wina. Pomyślałaś tylko o najgorszych scenariuszach, a zapomniałaś o tym najbardziej radosnym. Może któryś z rodziców tego jajka, zrozumiał że źle postąpił porzucając je i wrócił na miejsce, w którym je zostawił. Tam zwietrzył twój zapach i domyślił się że ty je zabrałaś. Później podążył za wonią do twej jaskini, a skoro ani ciebie ani Mimozy nie było w środku, to po prostu wziął swoje jajko. A mimo iż nie chciał cię niepokoić ani śledzić żeby siłą odebrać ci swoje drugie pisklę, odleciał jedynie z jajkiem. Kto wie, może za parę księżyców wróci także po Mimozę ? Przecież to jest bardzo możliwe siostro. Poza tym, nie bój się. Jajo z pewnością jest w dobrych łapach. – Pocieszała kleryczkę.

[Figlarne Serce]

– Może i masz rację. – pociągnęła jeszcze lekko nosem, ale zaraz uspokoiła się i podniosła uszy, po czym popatrzyła na Nefrytową. Ufała jej tak samo jak ojcu i każdemu jednemu członkowi ich rodziny, zatem jeżeli jej siostra tak mówiła to z pewnością miała rację. Jeśli jajo zostało wzięte przez swoich rodziców to można się jedynie z tego cieszyć, choć kleryczkę trochę zasmuciła myśl o możliwym rozstaniu się także z Mimozą. Kochała szczerze swojego małego trójłapego potworka i zdążyła się już dość mocno do niego przywiązać. Ale wiedziała, że gdyby pewnego dnia zjawiła się prawdziwa matka kalekiej samiczki, aby ją zabrać, to Figlarna będzie musiała pozwolić odejść swojej najdroższej znajdce. Zresztą nawet jeśliby się tak nie stało któregoś dnia młoda będzie na tyle duża i samodzielna, że i tak opuści jej grotę, by wieść własne życie. Oby tylko samodzielnie podjęła decyzję w tej kwestii, bo kleryczka zdecydowanie nie chciałaby musieć wypraszać ją z legowiska, tak jak niegdyś ojciec wyprosił ją samą. Figlarna bardzo to wtedy przeżyła, wiedziała jednak, że Chłód uczynił to dla jej dobra. Westchnęła cicho i wstała ze swego miejsca.
– Wracamy do obozu? – zapytała, oglądając się na Nefrytową.

[Zmierzch Gwiazd]

Uśmiechnęła się jedynie w odpowiedzi. Cieszyła się, że jej siostra już nie płacze, ani nie jest przygnębiona. Wypełniła swoją misję. Pocieszyła ją i okazała wsparcie. Zrobiła co mogła żeby poczuła się lepiej. Ta sytuacja jeszcze bardziej wzmocniła ich więź. Nie tylko sama rozmowa, ale też i zwierzenia, ufność oraz wymienione sekrety. Nefrytowa poczuła, że ją i Figlarkę łączą nie tylko więzy krwi ale też i przyjaźń. Kochała Kleryczkę całym sercem i była gotowa rzucić się za nią w ogień. Bo na tym polega przyjaźń.
-Tak, wracajmy do obozu.
Podniosła zad z ziemi i złożyła skrzydło, którym okrywała siostrę. Zaczekała chwilę na nią, aby razem mogły ruszyć w kierunku obozu.

[Figlarne Serce]

Oczywiście, że łączyło je więcej, niż tylko więzy krwi, w końcu Veles była przy niej od chwili wyklucia Figlarna nie mogła zatem nie być do niej przywiązana. Zresztą Skałkę też bardzo kochała, czuła wielką bliskość zarówno z ojcem jak i z rodzeństwem. Płakała nawet po zaginionej matce, choć spędziła z nią tak niewiele czasu, rodzina dla Figlarnej była bardzo ważna. Ale faktem jest, że teraz ją i Nefrytową połączył dodatkowo szczególny aspekt rodzinnej więzi, silna szczera przyjaźń. Miały swoje wspólne sekrety, którymi nie podzielą się z nikim innym i zawsze będą mogły na siebie liczyć, niezależnie co się wydarzy. Z tymi to pięknymi myślami Figlarna podążyła w ślad za Nefrytową, po czym obie opuściły to miejsce.

[Mistycznooka]

Słyszała o tym miejscu z opowieści. Trudne, niewygodne przejście, które kiedy się przez nie przebrnie, skrywa bardzo przytulną i piękną jaskinie. Jaka szkoda że nie mogła zobaczyć tego piękna na własne oczy. Przeciskanie się przez wąskie przejście i delikatne lecz bolesne otarcie skrzydła opłaciło się. Kiedy Młoda wkroczyła w "lepszą" część Jaskini, od razu poczuła rześki i miły zapach. Również podłoże tutaj było mniej zamarznięte niż w innych rejonach.. Młoda zaczęła się przechadzać, lekko zamyślając się przy tym. Miała niesamowity problem, by nauczyć się kamuflażu. Jeżeli ma być szczera, to nie miała najmniejszego pojęcia jak zastosować to w prawdziwym życiu. Skąd ma wiedzieć jak upodobnić się na przykład do trawy? Albo do drzewa? Lub do Mchu? No jakim sposobem ślepy smok ma to wiedzieć? Pomyślała chwile. Pod jej łapami poczuła że przed nią kupki śniegu wzrastają. Trafiła na dosyć sporą zaspę. Przystanęła przy niej i macała ją łapą.
Cofnęła się kilka kroków.
Rozbiegła.
Wskoczyła.
Całe ciało smoczycy zanurzone było teraz w wielkiej zaspie śniegu.
Oprócz ogona.
Gdyby tylko teraz ktoś ją zobaczył...

[Piórko Nadziei]

Piórko Nadziei lubił bliźniacze Skały. Miejsce to kojarzyło się mu z przyjemnymi wspomnieniami. Przylatywał tu często, ale dopiero teraz u podnóża skał zobaczył szczelinę. Dość niska była więc pomyślał, że nie warto się przez nią przeciskać, lecz coś w jego intuicyjnym myśleniu nie dawało mu spokoju. Po prostu musiał tam wejść i zobaczyć.
Przeciskanie nie było łatwe, lecz dla jego wężowego kształtu nie sprawiło większego problemu. Za wąskim przejściem był tunel prowadzący pochyle w dół. Gdy nim poszedł, zobaczył o wiele większą jaskinię. Spodziewał się zupełnej ciemności, lecz u sklepienia zauważył rysę, przez którą przedzierało się światło i jak widać, nie tylko one. Na dno jaskini, przez szczelinę wpadło dość dużo śniegu. Prawdopodobnie powstała niedawno, ale to może i dobrze. Zwykle w jaskiniach panuje stęchłe powietrze, a dzięki pęknięciu, zaczął się ruch powietrza. Dzięki tej cyrkulacji, powietrze było o wiele przyjemniejsze, a przecież śnieg i tak wiosną stopnieje.Szczelina była zbyt mała aby dawać wiele światła. Jedynie to że promienie odbijały się od białego śniegu i rozproszone padały na odległe ściany, dawało jako taką widoczność. Piórko wyobraził sobie kulę jasnego światła i dzięki maddarze urzeczywistnił jej byt. Zawiesił je wysoko, pod sklepieniem, aby dawała światło na całą jaskinię. Chciał się jej przyjrzeć. Gdyby nie to jasne światło, nie zwrócił by uwagi na zaspę śniegu, z której wystawał smoczy ogon. Był ruchomy, więc należał do żywej istoty. Podszedł więc, chwycił mocno łapami i wyciągnął go, wraz z resztą ciała na zewnątrz. Śliski śnieg ułatwił zadanie.
Gdy to zrobił, zobaczył, że wyciągnął ze śniegu samicę.
– Bardzo przepraszam. Myślałem że potrzebujesz pomocy-
Piórko troszeczkę się zmieszał. Aby to ukryć nieco przyciemnił światło.
– Jestem Piórko Nadziei ze stada ognia.–

[Mistycznooka]

Mistyczna poczuła czyjąś obecność. Och! To będzie wspaniała okazja do tego, żeby przetestować swój nowy kamuflaż! A raczej próbę kamuflażu! Tylko ten ogon.. uh, powinna go schować! Górska jednak, gdy zaczęła tak ruszać tym ogonem, doszła do straszliwego wniosku że nie jest w stanie go schować! W śniegu było za mało miejsca, jeżeli chciałaby schować ogon musiałaby wystawić łapę. Albo łeb. Smoczyca cichutko jęknęła żałośnie do siebie, jej "oprawca" był coraz bliżej a ona ruszała tym ogonem z nadzieją że może jednak jakoś, gdzieś go upchnie.
I nagle coś złapało Mistyczną za ogon. Nie zdążyła nawet krzyknąć, a co tu mówić o jakiejkolwiek reakcji obronnej kiedy wręcz "wyjechała" z zaspy i znalazła się na ziemi. Leżała nieruchomo. Nie! Musi się ruszyć! Jeżeli ma umrzeć, to umrze z godnością! Podniosła się z ziemi, najpierw do pozycji siedzącej by od razu z niej, przejść do pozycji stojącej i już miała układać się do kolejnej pozycji – tym razem do pozycji Ataku gdy.. Usłyszała przeprosiny.
Poczuła się zmieszana cała tą sytuacją. Masz ci los – Taki Wspaniały z niej Łowca. Uśmiechnęła się nieśmiało i z wielką dozą zmieszania na pyszczku. Woń Stada Ognia, no tak – Czemu nie skupiła się na tym wcześniej? Adrenalina? Emocje?
– Witaj Piórko, Ja Jestem Mistyczna Łuska – mówiąc to jak miała w zwyczaju ugięła lekko kolano i schyliła łeb w geście "ukłonu" na przywitanie – A to co widziałeś to była nieudana próba Kamuflażu. – Zbeształa siebie. Nie da rady, chyba musi znaleźć jakiegoś nauczyciela.

[Piórko Nadziei]

Piórko, gdy tylko usłyszał tłumaczenie, zaraz ponownie rozjaśnił światło, aby dokładniej przyjrzeć się całej sytuacji, oraz osobie z którą rozmawiał. Zauważył jej dziwne oczy, jakby pokryte bielmem. Widział wiele dziwnych oczu, sam miał krwisto czerwone, ale aby bez źrenic?
– Myślałem że wpadłaś w śnieg i nie możesz się wydostać. Zaspa śnieżna to słaby kamuflaż. Można się w nim ukryć, ale istotą kamuflażu nie jest samo schowanie się, ale możliwość obserwacji z ukrycia. A czy mogłaś z tej sterty śniegu coś obserwować? –
Piórko pomachał łapą przed oczami Mistycznej Łuski
– Ty w ogóle coś widzisz? –

[Mistycznooka]

Westchnęła cicho. Ale była też zadziwiona. Zazwyczaj smoki, które ją poznały nie zauważają tego od razu, zajmuje im chwilę na zastanowienie się i spostrzeżenie iż z jej dziwnie pustymi i białymi oczami jest coś nie tak, po czym w duchu przez kolejny dłuższy czas zastanawiają się o co może chodzić i w efekcie albo pytają o to, albo dalej w słodkiej niewiedzy zostają ze swoimi domysłami. A Piórko od razu zauważył, że może chodzić o ślepotę – Czyżby z wiekiem u Mistycznej było to już aż tak widoczne? A może jej zachowanie zaczęło to zdradzać? Poczuła lekki ruch powietrza, spowodowany machaniem łapą. Tak przynajmniej oceniła po sile tego machnięcia – Miała w tym wprawę. Smoki często machały jej przed nosem by potwierdzić swoje domysły myśląc że przecież i tak tego nie widzi. Może nie widzi, ale czuje. Posłuchała też dokładnie wskazówek Ognistego – Wydawało się że zna tajniki kamuflażu, a to uradowało smoczyce. Może zechce dzięki temu udzielić jej paru rad? A może sam jest Łowcą? Byłoby fantastycznie!
– No właśnie w tym problem – postanowiła wyjawić swoją "tajemnice" – Od urodzenia jestem Niewidoma. Aspiruje na łowcę, tak jak moja mistrzyni i tak jak z innymi.. "tajnikami" tego fachu dałam sobie radę, tak Kamuflaż jest dla mnie wielką udręką. Nie potrafię sama się go nauczyć przez moją wadę. A Opok-– Too znaczy moja Mistrzyni jest teraz bardzo zajęta sprawami stada po Awansie na Przywódce. Więc muszę jakoś sobie sama z tym poradzić.. – znów westchnęła. Może czas poprosić o pomoc? – Zdaje mi się że znasz się na tym. Mógłbyś mi pomóc?
Smok wydawał jej się przyjazny i miły a z takimi to aż lepiej się uczyć! O ile w ogóle zgodzi się ją uczyć..

[Piórko Nadziei]

Piórko jednak miał rację domyślając się ślepoty Mistycznej Łuski. Ale ona łowczynią? Jak ma zamiar szukać śladów. Jak potem po nich wytropić zwierzynę, a wytropioną podejść i zaatakować. jak pobiegnie przez las, by nie zderzyć się z drzewem. Wiadomo, że w tropieniu węch odgrywa wielką rolę, ale jedynie jako funkcja pomocnicza. To węch sprawia, że zwierzyna nie umknie wprawnemu łowcy. Ale bez wzroku jak podjąć ślad. Jak zauważyć dalsze ślady, gdy urwie się trop na ziemi, jeśli nie posiada się wzroku? Tym bardziej podejście do ofiary. Hmmmm.... więc do tego potrzebny jest jej kamuflaż. Piórko nigdy się tym nie bawił. Nauczył już wiele smoków kamuflażu, ale sam nigdy go nie używał, bo i po co. Strata czasu. Bazował na sile i szybkości.
– Ja jestem łowcą i mógłbym nauczyć cię kamuflażu. Powiedz mi jednak, dlaczego będąc niewidomą, chcesz zostać łowcą. Jak niby zaatakujesz przyszłą ofiarę. Zakamuflujesz się i będziesz stała, aż sama podejdzie? Zbudujesz pułapki?–
Piórko był wielce zadziwiony z wyboru smoczycy. Ale może ma jakieś sensowne wyjaśnienie.

[Mistycznooka]

Piórko rzeczywiście mówił do rzeczy – Polowanie będąc Niewidomym smokiem było dla zdrowego zmysłowo i fizycznie smoka było nie do pomyślenia a wręcz było niemożliwe! Ale Płacz Aniołów – Przybrany Ojciec Sekret – Pokazał jej że wada, jaka by nie była przy determinacji i upartości może stać się nieważnym elementem. Czuła się nawet w obowiązku wytłumaczyć to Łowcy Ognia.
– Mój ojciec od początku mojego życia na Wolnych Stadach uczył mnie jak żyć z tą wadą. Powiedział na co zwracać uwagę, uczył mnie jak za pomocą liczenia bić serca podróżować i nie zgubić się. Moja Mistrzyni również nauczyła mnie że takie rzeczy jak skradanie się czy śledzenie da się obejść bez wzroku – Sama się o tym przekonałam ćwicząc samodzielnie. Co do pułapek nigdy o tym nie pomyślałam – stosujesz coś takiego? Jeśli tak mógłbyś mi o tym powiedzieć? – Była zaciekawiona tym pomysłem. Być może będzie to jakieś rozwiązanie.. – Ale.. co do zwierzyny.. Nie zamierzam na nią polować.. Nie wiem czy byłabym w stanie zabić jakieś żywe stworzenie.. Planowałam zbierać owoce, jednak wiem że w o tej porze roku jest to niemożliwe.. – Westchnęła. Przed Mistyczną stały na prawdę trudne wybory moralne. – Dlatego też ostatnimi czasy coraz mocniej zaczynam myśleć by jednak nie zrobić z tym jakiegoś wyjątku. W moim stadzie nie ma teraz Łowcy i mamy duży problem z jedzeniem.. Bo widzisz.. Łowcą postanowiłam zostać właśnie dla stada. By pomóc im w ciężkich chwilach, doszło nam dużo piskląt – Boje się że mogą nie przeżyć tego wszechobecnie panującego głodu. – Podeszła trochę bardziej w stronę Piórka. Jej puste oczy zdawały się wbijać w jego duszę. Ale tylko zdawały.. Chociaż może miało to jakieś ukryte znaczenie – Jestem w stanie za pomocą słuchu, węchu i dotyku określić w jakim jestem położeniu. Myślę że gdybyś opowiedział mi trochę o tym, jak maskować się w danych terenach mogłabym spróbować to zastosować. Jak myślisz?

[Piórko Nadziei]

Piórko uważnie wysłuchał wypowiedzi Mistycznej Łuski. Miała w sobie wielkie chęci. Nie może jej odmówić nauki choćby dlatego. Może będzie miała jakieś szczęście. Może bogowie jej pomogą. Sam nie posiadał szczęścia i pomimo jako takich umiejętności i wszystkich zdrowych zmysłów, nie udawało mu się polowanie. Zwykle z niego wracał z niczym. Był jednak wytrwały i starał się zawsze coś upolować, dlatego miał wystarczające zapasy. Piórko nigdzie nie zauważył głodu. Łowcą jest od niedawna co prawda, ale jakoś chętnych do karmienia aż tak wielu nie ma. Każdy smok sobie jakoś radzi. Smoki widać są zbyt dumne aby przyjmować mięso od łowców. Czy tym bardziej nie będą chciały tego zrobić od smoka niewidomego? Czy duma im pozwoli być na łasce kaleki? Cóż, te dylematy pozostaną bez odpowiedzi. Piórko nie ma zamiaru zadawać pytań w tej kwestii. Mistyczna Łuska najwyraźniej stara się coś osiągnąć. Pewnie na wszystko musi włożyć większy wysiłek niż ktokolwiek inny. Tym bardziej trzeba jej pomóc. Powinien opracować najlepszą dla niej metodę kamuflażu.
– Powiem Ci na temat sposobu ukrywania swojej obecności, jak najwięcej tylko będę potrafił. Wiedz, że kamuflaż obejmuje kilka zagadnień, ponieważ musisz ukryć się nie tylko przed wzrokiem, ale i przed węchem i słuchem zwierzęcia. Polowanie na owoce nie wymaga ukrywania się przed nimi, a na zwierzynę nie masz zamiaru polować. Doprawdy, po co tobie kamuflaż. –
Piórko nie miał dylematów w uczeniu łowiectwa. Nawet gdy był piastunem, nauczał tego tematu. Tym bardziej zrobi to teraz. Ale po co? Chyba tylko dlatego aby zwiększyć swoje szanse. No bo zdrowy smok, posługujący się jednym zmysłem więcej niż ona, nie musi tego robić. A więc tu chodzi o wyrównanie szans. Myśli pewnie, że zrobi z kamuflażem to samo, co zdrowy smok bez niego.
– Dzikie zwierzęta mają wyczulony zmysł węchu. Musisz ukryć przed nimi swój zapach. Normalnie wystarczy stanąć na nawietrznej od stosunku do ofiary. Oznacza to, że wiatr wieje od ofiary w twoim kierunku. Ty ją czujesz, a ona ciebie nie. Ale co jak wiatr się zmieni. Zresztą nie jesteś w stanie, nie widząc ofiary, obejść ją wokoło, tak aby stanąć po nawietrznej. Dlatego zamaskuj swój zapach, aby w ten sposób być dla niej nie widocznym. Jak myślisz. Czym można zamaskować swój zapach, przed zwierzętami które mają doskonały węch? –

[Mistycznooka]

Słuchała uważnie tego, co Piórko ma do powiedzenia. Miał prawo być zdziwiony po co chce się nauczyć kamuflażu, skoro nie ma zamiaru polować na Zwierzynę.. Ale to był dylemat mocno osobisty dla Młodej – Bo co jeżeli owoce nie starczą? Bo co jeżeli Wodni nie będą chcieli owoców? Musi sprawdzić się w roli Łowcy a to niestety wymaga przełamywania pewnych barier. Nawet za cenę własnego zdrowia psychicznego – Gdyby nie to stado, to że przygarnęli ją do siebie mogłaby już dawno nie żyć, nie wiadomo czy dożyłaby chociaż 4 księżyca bez opieki Płaczu. No ale nie ważne.
– Chodzi tutaj o dobro stada jak wspominałam. Czuje że niestety ale moje postanowienia co do zbierania tylko Owoców mogą nie przetrwać ciężkich okresów lub mogą wywołać niepotrzebne spięcia.. Mam nadzieje że dojrzeje do tego by to zmienić.. Zanim zaczniemy, powiedz mi – Jak Ty sobie radzisz z zabijaniem zwierząt? – Nikt nie mógł udzielić jej lepszej odpowiedzi na takie pytanie niż sam łowca prawda? Potem Piórko zaczął opowiadać o teorii Kamuflażu i na sam koniec zadał Mistycznej. Pomyślała trochę i odpowiedziała tak, jak wydawało jej się odpowiednio.
– Myślę że tym co znajdzie się pod ręką. Na przykład jeżeli jestem w terenie, w którym występuje bogata roślinność a pod łapami poczuje mech, mogę go zerwać i się nim natrzeć. Natrzeć mogę się również liśćmi. Jeżeli jestem w terenie bez roślinności ale za to podmokłym, najlepiej poszukać błota i się w nim wytarzać. Tak przynajmniej mi się wydaje.. – dodała na koniec. Jej odpowiedzi zdawało się miały dosyć dużą lukę ale ważne że powiedziała cokolwiek. Może i Piórko udzieli jej jakiś dodatkowych wskazówek które później wykorzysta w swoich polowaniach?
Widać było też że smoczyca się rozluźniła. Sama zaczęła się też zastanawiać jak mogłaby się zakamuflować w taką porę jak ta – gdzie wszędzie jest mnóstwo śniegu i lodu. Nie przychodziło jej jednak nic konkretnego na myśl, więc dalej z uwagą słuchała nauczyciela.

[Piórko Nadziei]

Piórko wysłuchał wszystkiego uważnie. Dziwne to, ale skoro czuje w sobie misje do tego, by zaspokoić potrzeby stada. Tylko dlaczego nie została uzdrowicielką? Jeszcze bardziej by pomogła stadu. Czyżby tam taka panowała słabość, że na łowcę wysyłają niewidomą smoczycę. A może zasugerowała się swoim mentorem, który nad nią ma opiekę, a jest łowcą. Piórko w pewnym sensie też sugerował się podpowiedziami. A więc dobrze. Zobaczy się co z tego wyniknie.
– Ja nie mam dylematu zabijać zwierząt aby je jeść. Jestem mięsożernym smokiem, więc jem mięso. Jestem chyba jedynym aktywnym łowcą u nas w stadzie, choć szkolą się już nowi. Ale raczej każdy stara się zaspokoić głód we własnym zakresie i tylko w nagłych wypadkach korzystają z moich zapasów.–
– A teraz w kwestii maskowania zapachu. Oczywiście, to co jest pod ręką, jest najlepsze z tym, że nie koniecznie musi być skuteczne. Najlepsze, gdyż to zapach lokalny, którego spodziewa się ofiara. Ale czy to wystarczy by zamaskować zapach? Musisz szukać lokalnie roślin które pachną najintensywniej i nimi się natrzeć. Rozgnieciona i rozgrzana w łapach roślina wydzieli zapach silniej niż ciało smoka. Piasek i glina, czy ziemia mają tutaj funkcję wspomagającą. Jednak ja proponuję rozwiązania kompleksowe, które ukryją i twoje ciało i twój zapach. Upodobnienie się do otoczenia poprzez nałożenie go na siebie. –
Zima jest trudniejszym okresem, gdyż trudniej znaleźć odpowiednie materiały. Pewnie łowca w takich warunkach powinien przygotowywać się, zanim jeszcze wyruszy na polowanie. Niemniej przy pewnym wysiłku, wszystko można nadal odszukać, mimo przykrywającego wszystko płaszcza śniegu. Piórko rozejrzał się po jaskini. Sklepienie było kamienne, ale między skałą, widać było miękką ziemię. Rośliny rosnące w górze, w poszukiwaniu wody potrafiły wypuszczać korzenie wiele ogonów w dół. Piórko wbił łapy w ziemię i wygrzebał z niego parę długich i krótkich korzeni. Związał je ze sobą tworząc siatkę o dość dużych oczkach.
– Moim pomysłem na doskonałe maskowanie się, jest zrobienie siatki, na którą nałożysz rzeczy które cię otaczają. Latem wplatasz w nie gałązki, liście, a nawet darń trawy, zimą zaś nałożysz na nią śnieg. Będzie się trzymał przez to, że siatka utkana z korzenie, gałązek lub długich traw, stanowi zbrojenie, nie pozwalające rozpaść się twojemu kamuflażu. Wchodzisz pod taką ozdobioną siatkę i już zlewasz się z otoczeniem. Podejdź tutaj i dotknij jej. Zapoznaj się z jej budową. Leży przed tobą na ziemi. Zrób tylko kilka kroków w moją stronę –.

[Mistycznooka]

Uważnie przysłuchiwała się temu co mówi. Mówił logicznie o ich naturze.. Jednak Sekret w dalszym ciągu jakoś trudno było to pojąć. Może to dlatego że smoczyca wyznawała jakieś dziwaczne wartości, jej tok myślenia całkowicie odbiegał od toku myślenia wszystkich innych Łowców czy nawet zwykłych smoków.
Ale jak można nie mieć chociaż trochę poczucia winy nad tym, że skończyło się jakieś niewinne życie? Głód rzeczywiście potrafi przemienić w bezduszne bestie? Potem Piórko zaczął opowiadać o tajnikach i samej praktyce która pokrywała się na kamuflaż. Młoda słuchała uważnie a gdy zaczął opowiadać o gnieceniu roślin w łapach instynktownie wykonywała ruch gniecenia własną łapą. To ciekawe jak roślinność działa na korzyść Łowcy podczas polowania. I to jeszcze jak niepozorne rzeczy mogą na to wpływać!
Zdziwiło ją niezmiernie to co Piórko zaproponował. Ale że... Jak to siatka? Zdawało się to brzmieć bardzo logicznie (znów) jednak.. Czy na polowaniu będzie miała czas by utkać taką siatkę? Może na samiuteńkim początku.. Wydaje się to dosyć dobrym rozwiązaniem. Podeszła i od razu przystąpiła do zapoznania się z ową formą kamuflażu. Gałązki sprawiały, że była ona twarda ale gry Mistyczna podniosła ją trochę do góry, była bardzo leciutka. Budowa też nie wyglądała na skomplikowaną – Zdawało się nawet że zrobiona na przykład z traw będzie nawet jeszcze wygodniejsza! Wrzuciła ją na grzbiet i od razu, za pomocą chwytnych palców na skrzydłach nałożyła na całą sylwetkę.
– Czyli takie coś pomoże mi się zlać z otoczeniem? A co jeżeli nie będę miała czasu na utkanie w swoim miejscu, tam gdzie będę polować? Mogę mieć taką... Uniwersalną i tylko zmieniać jej lokalny zapach? O to ci chodziło Piórko? – wstała i delikatnie, by się nie potknąć szukała jakiejś większej zaspy śniegu by zdjąć, obsypać i założyć swoją nową "siatkę kamuflażu".