Miejsce wymian

[Tejfe]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Rycerski jeszcze nie był przy ołtarzu wymian, ale tersz musiał się tu pojawić, gdyż zmusiła go konieczność. Był głodny, chory, ale miał kamienie. Wziął więc ze sobą bursztyn i z cichą modlitwą wypisaną na pysku położył ten kamień przed ołtarzem.

[Administrator]

Kiedy szmaragd i bursztyn zostały położone na kamiennym ołtarzu, a ich właściciele wycofali się do tyłu o parę kroków, zaszumiał wiatr. Kamienie zalało jasne, białe światło, które po mgnieniu oka znikło z głośnym pyknięciem. Na miejscu kamieni leżały duże porcje świeżego mięsa: jeleniego za szmaragd, i sarniego za bursztyn.

Absurd Istnienia:
– szmaragd
+ 4/4 mięsa

Rycerski Kolec:
– bursztyn
+ 4/4 mięsa

[Figlarne Serce]

Była już dość mocno głodna dlatego postanowiła, że wymieni pożyczony kamień szlachetny na mięso w świątyni. Przybyła zatem w to miejsce i powoli podeszła do ołtarza, po czym położyła na nim onyks i odsunęła się. Nic nie mówiła, a raczej mówiła tylko tyle, że w duchu, w ciszy swego milczenia i szacunku. Pochyliła łeb i spoglądała na ołtarz cierpliwie czekając i ufając, że wkrótce będzie mogła zaspokoić głód.

[Administrator]

Położony na ołtarzu onyks nie leżał tam długo. Gdy tylko smoczyca odsunęła się mogła usłyszeć przeraźliwy szum. Zupełnie jakby dookoła niej szalała wichura, jednak nie odczuwała nawet najmniejszego powiewu wiatru. Kamień zalśnił oślepiającym blaskiem po czym zniknął. W miejscu, w którym przed chwilą leżał pojawiła się góra mięsa (4/4). Świeżego, wprost zachęcającego do zjedzenia mięsa kozy.

Figlarna Łuska
– onyks
+ 4/4 mięsa

[Figlarne Serce]

I po raz kolejny dopadł ją głód, a jako, że ostatnio coś zaczynało być ciężko o jedzenie Figlarna Łuska zdecydowała się ponownie zawitać do świątyni. Zjawiła się w niej cicho i spokojnie, ze skupieniem wymalowanym na jej pysku, a w łapie trzymała znaleziony na wyprawie akwamaryn. Powoli skierowała swoje kroki w stronę ołtarza, ufając, że i tym otrzyma za swój kamień dość jedzenia, aby się nim nasycić. Delikatnie położyła akwamaryn na ołtarzu i cofnęła się kilka kroków, aż wreszcie przystanęła w miejscu, pochylając nisko głowę. W milczeniu czekała na to, co się miało wydarzyć.

[Administrator]

Tym razem Figlarna wiedziała, czego mogła się spodziewać. Niemal w tym samym momencie, w którym akwamaryn wylądował na ołtarzu, do uszu smoczycy dobiegł narastający szum. Narastał, aż w końcu zagłuszył wszystkie dźwięki, niczym szalejąca wichura. Kamień zalśnił oślepiającym blaskiem po czym zniknął. W miejscu, w którym przed chwilą leżał pojawiła się góra mięsa (4/4). Świeżego, wonnego mięsa żubra, najlepszej jakości.

Figlarna Łuska
– akwamaryn
+ 4/4 mięsa

[Samiec]

Tak sobie tu żyjąc temat bogów traktował raczej trzeciorzędnie. Uważał ich za jakiś tubylczy wymysł, choć też zupełnie nie bronił się przed możliwością ich istnienia. Ot było sobie takie coś, chyba nie miało większego wpływu na smocze życia, lub miało podobny do tego, który wywierała Woda, Ląd albo Niebo. Samiec przybył więc nie tyle bez szacunku czy z zaprzeczeniem w sercu, tylko obojętnie, ponieważ słyszał od Lądowych, że jeśli położy się błyszczący kamyczek na pewnym szarym klocu, to zamieni się on w mięso. Ciekaw był czy to prawda, bowiem brzmiało niewiarygodnie, ale udał się tutaj, żeby to sprawdzić. Nie był pewien co będzie sobie myśleć, jeśli nie okaże się to jedynie bajeczką, ale póki co nie zaprzątał sobie tym myśli. Wszedł, rozejrzał się i wodząc wzrokiem krótko po obecnych tutaj posągach. Co sobie myślał, nie wiadomo, ale po krótkiej chwili ruszył dalej, tam gdzie spodziewał się znaleźć to miejsce wymiany. Nie wysilił się wielce, żeby te błyszczące kamienie zdobyć, a że nie wiedział jeszcze w jaki inny sposób je wykorzystać, to postanowił zrobić z nich użytek tutaj.

Położył koral na ołtarzu i czekał.

[Administrator]

Do uszu Niewidocznego Kolca dotarł cichy zgrzyt. Przypominał odgłos miażdżenia kruchego, słabego kamienia pod łapami w trakcie wędrówki. Dźwięk stopniowo narastał. Choć z początku był ledwie słyszalny, osiągnął poziom w którym powodował nieprzyjemne dzwonienie w uszach. Smokowi zaczynało się już delikatnie kręcić w głowie. I wtedy usłyszał donośny trzask, a jaskinię wypełnił oślepiający błysk.
Światło zniknęło w ciągu dwóch uderzeń serca, a wraz z nim hałas. Na ołtarzu zamiast kamienia leżały dwa ogromne, świeżutkie karpie morskie . Aż się prosiły o zjedzenie.

– Koral
+ 4/4 mięsa

[Zmierzch Gwiazd]

I po raz kolejny Nefrytowa, tym razem już jako łowczyni, przybyła na miejsce wymian. Polowania ostatnio nie były zbyt obfite, a smoki nadal głodowały. Musiała coś z tym zrobić, w końcu to jej zadanie. Karmienie głodnych było jej obowiązkiem.
Położyła więc swój onyks na stosownym miejscu i cofnęła się o parę kroków oczekując na niezwykłe cuda jakie miały się zaraz wydarzyć.

[Absurd Istnienia]

W czasie drogi powarkiwał cicho do siebie jakby próbując zagłuszyć burczenie w brzuchu. Zaniedbał siebie i polowania mimo że jakoś tak zapodział się w dziczy przez ostatnie kilka księżycy. Kiedy wszedł do świętego przybytku zamilkł. Podszedł do ołtarza i złożył na nim topaz z wielką nadzieją na wymianę na mięso. Odsunął się spokojnie i czekał.

[Administrator]

Topaz i onyks zniknęły w tym samym momencie. Przez jakieś dwa uderzenia smoczego serca nic się nie pojawiało na ich miejscu, lecz nim smoki mogły zaczać odczuwać niepokój, powiał ciepły wiatr, delikatna mgła otoczyła kamienny ołtarz, na którym z cichym sykiem przesuwanego powietrza zmaterializowały się dwa kawały dorodnego mięsa żubra: jeden dla Nefrytowego Szponu, a drugi dla Absurdu Istnienia.

Nefrytowy Szpon
– onyks
+ 4/4 mięsa

Absurd Istnienia
– topaz
+ 4/4 mięsa

[Zmierzch Gwiazd]

Po raz kolejny odwiedziła świątynię. Nie interesowały ją kamienie, dlatego tak często przychodziła do Miejsca Wymian. Przetrwanie było ważniejsze niż bogactwo.
W łapie miała perłę, którą wcale nie tak dawno znalazła na polowaniu. Położyła więc mlecznobiały kamyczek na stosownym miejscu i cofnęła się o parę kroków. Niech się dzieje to, co ma się dziać. Musiała jakoś wykarmić swoje stado.

[Administrator]

Smoczyca pierwszy raz odwiedzała tą część Świątyni.
Była bardzo przywiązana do swoich kamieni, które ukrywała w sadzawce, jednak bardziej zależało jej na tym, aby Bracia i Siostry nie umierali z głodu. Co prawda Sombre wróciła już, ale na pewno zajmie jej trochę czasu uzupełnienie własnych zapasów, aby móc wykarmić te niezdolne do polowania bestie, lub te nazbyt leniwe.
Dlatego, zgrzytając w duchu zębiskami, postanowiła rozstać się ze swymi okazami kamieni.
Dostrzegła tam Nefrytowy Szpon, córkę Chłodu Ziemi.
Przymrużyła powieki, poruszając nozdrzami, uniosła dumnie łeb i za jej przykładem położyla na ofiarnym kamieniu agat oraz szafir.
Była ciekawa, jak to się wszystko odbywało. Odsunęła się o krok, patrząc uważnie na kamienie, a końcówka ogona podrygiwała jej nerwowo.

[Administrator]

I tym razem ołtarz, a raczej jego opiekun, spełnił swoje zadanie. Zarówno perła Nefrytowego Szponu jak i agat Czerwieni Kaliny zalśniły jasnym, ciepłym blaskiem i zniknęły. Tak po prostu. W tym samym momencie na ich miejscu pojawiły się dwa stosiki mięsa – jeden z delikatnego mięsa cietrzewia a drugi z pachnącego morzem, świeżego karpia .

Nefrytowy Szpon:
– Perła
+ 4/4 mięsa

Czerwień Kaliny:
– Agat
+ 4/4 mięsa
Można wymienić tylko jeden kamień na raz!

[Płacz Aniołów]

Miał cichą nadzieję, że nigdy nie będzie musiał zawitać w to miejsce. Przybył tutaj pierwszy raz, otoczenie nieco przytłaczało go swoją tajemniczością i wielkością. Pachniało tu strasznie dziwnie. Znacznie inaczej, niż nawet na terenach wspólnych.
Sytuacja go zmusiła do tego, by zamienić dopiero co zdobyty kamień szlachetny, przez którego prawie stracił życie, na mięso. Siły wyższe, niestety. Kamieniami się nie naje. A próbował.
Podszedł do szarej skały, która najwyraźniej służyła jako półka, na której można coś położyć. Na przykład ów kamień. Trzymał w łapie zdobyte pierwsze świecidełko, koral, i położył go ostrożnie na skale. Niepewnie cofnął się o krok i czekał, aż coś się wydarzy.

[Administrator]

Niemal w tym samym momencie w którym koral dotknął chłodnego ołtarza, kamień szlachetny rozjarzył się intensywnym, zmuszającym do przymknięcia ślepi światłem. Trwało to jednak tylko chwilę. Gdy światło przygasło koralu już nie było. Zamiast niego przed Łzawym Kolcem leżał bardzo apetyczny stosik mięsa , sądząc po zapachu należącego kiedyś do bażantów.

– Koral
+ 4/4 mięsa

[Zmierzch Gwiazd]

Teraz już nie Nefrytowa, lecz Opoka przybyła na miejsce wymian. Szła dosyć pośpiesznym krokiem, a w łapie trzymała niedawno zdobyty diament. Jako Łowczyni, miała karmić wszystkich, nie tylko swe stado, a tak się składa że znalazła paru głodomorów, którzy pilnie potrzebowali mięsa.
Położyła swój mały kamyczek szlachetny na wyznaczonym do tego miejscu, po czym cofnęła się o parę kroków. Miała nadzieję, że dodatkowa porcja mięsa uratuje komuś życie.

[Administrator]

Różne były powody dla których smoki przychodziły do świątyni, a choć zwykle uzyskiwali odpowiedź, zdawałoby się że gdy weszła Łowczyni Ziemi z tak czystymi zamiarami atmosfera pomiędzy kamiennymi skałami zdawała się być jakby lżejsza.
Położony na ołtarzu diament zaczął się kruszyć. W błyskawicznym tempie zamieniał się w drobniuteńki piasek. A gdy nie pozostała po nim nawet jedna, większa grudka do świątyni wdarł się potężny podmuch wiatru. "Diamenciki" zostały zwiane z kamienia prosto na Opokę – a potem dalej, w stronę wyjścia. Jeśli smoczyca nie chciała skończyć z nieprzyjemnym piaskiem w oczach musiała je przymknąć lub odwrócić łeb. Za to gdy ponownie spojrzała na ołtarz na nim leżał już przyjemnie pachnący, spory stosik mięsa dzika .

– Diament
+ 4/4 mięsa

[Obnażony Kieł]

Minęło sporo czasu odkąd pierwszy raz usłyszała o tym miejscu. Do tej pory nie miała potrzeby przychodzić tutaj, ale teraz, kiedy potrzebowała mięsa dla swojego kompana postanowiła to zmienić. Cicho weszła do świątyni rozglądając się uważnie dookoła. Nie dostrzegła tutaj niczego oprócz sporej wielkości kamienia. Podeszła do niego i położyła na nim przyniesiony ze sobą kamień szlachetny. Rubin wydał cichy dźwięk zderzając się z kamieniem ale chwilę później w świątyni znowu było cicho. Krwawa cofnęła się o krok i przysiadła na piętach czekając na to, co się wydarzy.

[Administrator]

Krwawa Krucjata nie musiała długo czekać na efekty. Ledwie położyła rubin na ołtarzu i cofnęła się, coś natychmiast zaczęło się dziać. Z początku nie było to zbyt zauważalne. Wydawało się, że dziwny blask zaczął padać na kamień, chociaż smoczyca nie dostrzegała nigdzie źródła, które mogłoby dodać to światło. Potem dostrzegła, ze blask pochodzi jakby z wnętrza kamienia. najpierw powoli, a potem coraz szybciej światło zaczęło przybierać na sile, aż w końcu całkowicie oślepiło ognistą. Gdy smoczyca odzyskała wzrok – dosłownie po dwóch uderzeniach serca – po rubinie nie było nawet śladu. W miejscu, w którym wcześniej leżał kamień zauważyła natomiast parującą porcję mięsa. Świeże, aromatyczne i wprost zachęcające do zjedzenia mięso, sądząc po zapachu należało do osła(4/4 mięsa).

– rubin
+ 4/4 mięsa (osioł)

[Płacz Aniołów]

Poprzednio miał nadzieję, że nigdy nie będzie miał potrzeby, by tutaj przychodzić. Potem miał nadzieję, że jest tutaj ostatni raz. Teraz już przestał robić sobie takie nadzieje. Potrzebował kolejnej wymiany.
Czuł się dziwnie, jakby musiał się pogodzić z tym, że musi odwiedzać świątynię. Nieszczególnie interesował się sakralną częścią życia smoków, ale patrzył na to pod innym kątem – Miejsce Wymian okazuje się być całkiem przydatną funkcją świątyni. I tylko pod tym kątem na to patrzył. Wyrzucił ze swoich myśli obecność bogów, mimo, że wiedział, że w tym miejscu są oni wszędzie. Tak przynajmniej czuł. A to uczucie go nieco przytłaczało.
Trzymał w pysku zdobyty ostatnio jaspis. Jeszcze jako adept obiecał sobie, że będzie chciał zebrać duuużo kamieni, w końcu można z nimi tyle rzeczy zrobić! ... No właśnie, tylko jakie? Chyba zrozumiał, że można między innymi wymienić je na coś bardziej przydatnego, na przykład mięso.
Podszedł do ołtarza i położył zębami jaspis na miejscu, po czym odsunął się trzy kroki w tył. Już wiedział, czego się spodziewać po tym miejscu, więc i jego ruchy były pewniejsze. Zmrużył ślepia i patrzył na kamień, czekając, aż z pomocą boskich... nie, z pomocą czegoś zmienią się magicznie w mięso. Czy był skrajnie głodny? Nie do końca. Może chodzi tu o coś innego.