Ukryty zagajnik

[Melodia Ciał]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

-A więc, słyszałam że stwórcą smoków, tutejszych smoków jest Immanor, najwyższy z bogów, jest patronem naszego stada. Dalej jest Kamanor, pełny szacunku do hierarchii.Jest i Nanya, jest patronką zręczności, no i smoków tą zręcznością obdarzonych, ponoc jest zabawna i radosna. Jej partnerem jest Valanyan. Patronem zwierzyny łownej jest Thahar, to też patron łowców. Niegdyś istniał jeszcze Tarram, bóg śmierci, teraz nazwany Upadłym i uwięziony w ciele Erycala, boga uzdrowicieli i uzdrowień.
Naranlea jest patronką magii, to dzięki niej mamy ochronną barierę przez co nie musimy obawiać się Równinnych, ona nauczyła nas jak używać magii czyli maddary.
Nytba, próżna, kochająca siebie, piękna, osobiście ją uwielbiam za jej próżność, jest jak ja. Jest patronką aparycji. Uessas to jej brat, patronuje miłości. Podobno pomaga smoczycom znosić jaja kiedy nie potrafią tego zrobić, ale ile w tym prawdy tego nie wiem.
Potomstwo Naranlei i tym samym wnuki Immanora to Lahae patronka percepcji. No i jest jeszcze drugi wnuk czyli Erycal ale o nim już mówiłam.
Po upadku Tarrama zabrakło boga śmierci, bogowie zaczęli podobno płakac a z ich łez powstało jezioro, kiedy natomiast smoki ze stad dodały swoje łzy do boskich, powstała nowa istota nazwana Ateralem, który patronuje śmierci i sprawiedliwości. No i to chyba tyle jeśli chodzi o naszą wiarę.

[Szczyt Potęgi]

Skinął łbem na wznak, iż zrozumiał. Najbardziej ze wszystkich bóstw kojarzył Immanora, chociaż to zapewne dlatego, że odkąd należał do tego stada, pamiętał, że ten najwyższy, patronował właśnie Życiu. To dość motywujące. No i... pamięć uległa odświeżeniu.
Na słowo "Tarram" wzdrygnął się nieznacznie, gdyż wbrew wszelkim domysłom, Posłaniec żył już w tamtych czasach jako adept zza bariery. Z czarnym bóstwem nie miał bezpośredniego kontaktu (całe szczęście), niemniej pamiętał tę mroczną aurę i mroczną siłę, która odbierała moc drzewom we wszystkich gajach. W tamtych czasach lasy były bardzo niespokojne. Tak jak i teraz, choć wtedy bardziej.
"A może mniej...?"
Zamyślił się na moment, powtarzając sobie pod nosem imię każdego boga z osobna. Aby zapamiętać, naturalnie!
~ A jak wygląda życie za barierą? Dlaczego w ogóle powstała? I czym tak właściwie jest maddara, poza tym, że mówi się o niej jako o magicznej energii?~

Spytał, jednakowoż kontynuując naukę.

[Melodia Ciał]

-Życie za barierą...hmm, nigdy tam osobiście nie byłam ale z tego co słyszałam zamieszkuje ją wiele groźnych stworzeń, to znaczy przestrzeń poza barierą, ale najgroźniejszymi z nich są podobno Równninni. To bezskrzydłe smoki, jak głosi legenda będące tworami Tarrama, które są naszym największym przeciwieństwem i najgroźniejszym wrogiem. Dążą do zniszczenia Wolnych Stad, dlatego Naranlea stworzyła barierę która ma wpuszczać do środka jedynie smoki nie mające złych zamiarów względem nas, czasem nawet zapląta się Równinny, ale bariera z jakiś względów potrafi odróżnić czy ktoś coś względem nas knuje. Kiedyś nie było bariery, ale po tym jak Smoki Wolnych Stad niemal przestały istnieć przez ataki Równinnych, bogini magii stworzyła nam tę obronę. Co do magii to...znaczy samej maddary to jest ona naszą życiową siłą. Dzięki niej potrafimy tworzyć oczywiście iluzje, no ale poza tym w ogóle żyjemy dzięki jej działaniu, możemy dzięki niej latać i ziać ogniem, lodem czy pluć kwasem bez uszczerbku na zdrowiu. Każdy ma w sobie jakieś źródło maddary i ponoć dla każdego "wygląda" ono inaczej ale tego nie mogę z całą pewnością potwierdzić

[Szczyt Potęgi]

Posłaniec pokiwał łbem. Wspomnienia stopniowo zaczęły wracać. Pamiętał, jak ktoś kiedyś opowiadał mu o równinnych. To były bardzo okrutne smoki. Pozbawione skrupułów, w dodatku wykorzystujące jakąś swoją, plugawą magię, nadaną im przez pogańskich bożków, obcych tutaj pod barierą. W zasadzie, w tym momencie zabrakło mu już pytań, aż zlustrował rozmówczynię spojrzeniem zielonych oczu i zapytał.
– Wybacz, jeśli urażę, ale jest to dla mnie dość istotny temat... widziałem do tej pory bardzo wiele smoków. Większość z nich nosiła jednak łuski. Ty masz pióra, niektóre noszą ponoć futro. Jak to możliwe? Czy istnieje jakiś naturalny podział na rasy naszych pobratymców? Gdzie mogę spotkać pozostałych pobratymców? Czy smoki porośnięte piórami jak Ty, mogłyby żyć na terenach... no nie wiem, Ognia?

[Zmierzch Gwiazd]

Nefrytowa przyleciała na tereny wspólne chcąc odetchnąć nieco świeżym powietrzem. Energicznie ruszając skrzydłami przyleciała aż do Dzikiej Puszczy. Wypatrywałaś dogodnego miejsca na lądowanie. Kawałek wolnej przestrzeni przydałby się. Złożyła skrzydła i zanurkowała w dół. Parę ogonów nad ziemią ponownie je rozłożyła i zaczęła machać coraz to wolniej i wolniej aż jej tylne łapy dotknęły podłoża. Przycisnęła skrzydła do boków i ruszyła powolnym krokiem w głąb zagajnika. Uwielbiała bliskość przyrody... Czuła się wtedy taka wolna, nie ograniczana. Nabrała masę powietrza w płuca i po chwili wypuściła je napawając się świeżym powietrzem.

[Znamię Burzy]

Burzowy przyleciał tutaj, ponieważ... przyleciał tu właściwie bez celu. Chciał odetchnąć, odpocząć. Tylko dlaczego akurat na Terenach Wspólnych? Jakby nie mógł odpoczywać na terenach Wody.
Wylądował na skraju Dzikiej Puszczy, złożył skrzydła i powoli wędrował przez las. Nie zastanawiając się nad niczym konkretnym poczuł znajomy zapach. Zapach Życia. Nie – skarcił się w myślach – zapach Ziemi. Po kilku sekundach dotarł do zagajnika, w którym zobaczył lądującą smoczycę. Zrobiła kilka kroków do przodu, a on przyspieszył kroku. Kiedy był już tylko kilka ogonów za samicą zatrzymał się i rzucił krótkie – witaj – chciał odpocząć, ale jednak szukał towarzystwa. Pomyśleć, że za pisklaka był tak nieśmiały... – nazywam się Wzburzone Wody – przerwał na moment – przeszkadzam?

[Zmierzch Gwiazd]

Zaczęła nasłuchiwać gdy tylko usłyszała czyjeś kroki. Ale mimo to, nie odwracała się. Wiedziała, że to nie żaden drapieżnik a najpewniej inny smok, przyjaźnie nastawiony. Mimo wszystko, Łowczyni również szukała towarzystwa.
– Witaj – Odpowiedziała lakonicznie, głosem pełnym spokoju.– A więc to ty jesteś tym nowym przywódcą Stada Wody.
Dopiero teraz się odwróciła i ugięła przednie łapy oraz obniżyła głowę. Krótko mówiąc, skłoniła się. Wzburzony może i był młodszy od niej, ale był przywódcą więc chcąc czy nie chcąc należał mu się szacunek. Szczególnie że Stado Ziemi mieszkało tymczasowo na terenach jego stada. Wyprostowała się i spojrzała w jego oczy.
– Wybacz mi mój brak manier. Nazywam się Nefrytowy Szpon. – Przedstawiła się i dopiero po tych słowach zdecydowała się odpowiedzieć na jego pytanie. – Ależ skąd, nie przeszkadzasz ! Samotnie jest tu dosyć... nudno.

[Znamię Burzy]

Pierwszą myślą, która pojawiła się w głowie Burzowego było ~ skąd ta smoczyca może wiedzieć, że Woda ma nowego przywódcę? ~ jednak pewnie ciężko było nie zauważyć, że to stado będzie potrzebować nowego przewodnika. A więc nowy przywódca został wybrany.
Kiedy Ziemista skłoniła się przed nim pokiwał przecząco głową z słabym uśmiechem. Nie wiedział, czy smoczyca zauważyła ten gest. Pod jednym względem Wzburzony cieszył się, że inne smoki darzą go szacunkiem, jednak było to dla niego coś nowego. Może dlatego, że był młody nie chciał, żeby inne smoki patrzyły na niego tylko i wyłącznie przez pryzmat przywódcy. Z drugiej strony nie mógł pozwolić, aby dało się go... przekrzyczeć. To znaczy musiał zachować autorytet, musiał zachować ostatecznie zdanie. Musiał znaleźć złoty środek.
Rozejrzał się wokół. Do jego uszu nie dobiegał żaden dźwięk oprócz szumu wiatru. Nie było słychać śpiewu ptaków, przyroda mizerniała. Albo po prostu się zmieniała. Liście przybierały najróżniejsze barwy, jednak same drzewa wyglądały jakby umierały. Ciekawe, co nastąpi po jesieni?
– Samotnie jest dość nudno, to prawda. Czym się zajmujesz? – zagadnął Nefrytową. To, w jaki sposób się porusza wskazywało raczej na łowcę lub też wojownika. Ha, pewnie po jego sposobie poruszania można łatwo stwierdzić, że Burzowy stroni od walki wręcz. A niby patronką Wody jest bogini właśnie zręczności...

[Zmierzch Gwiazd]

Czyż to nie było proste ? Gdyby Szpon usłyszała jego pytanie, które zadawał sobie w myślach, najpewniej zdziwiła by się. Przecież to było oczywiste. Brzmienie Wody była jej siostrą, a skoro młodzik teraz ma w swym imieniu człon "Woda" to od razu się nasuwa myśl że Woda ma nowego przywódcę. Poza tym, Przebłysku nie było już długo więc prędzej czy później to musiało się stać. Jednak Łowczyni nie słyszała pytania Wzburzonego a czytać w myślach niestety nie umiała.
Nefrytowa nigdy się nie spodziewała, że będzie musiała kłaniać się młodszym, ale jak widać się myliła. Nie była zadowolona z tego powodu, no ale to wola stada Wody, a ona nie zamierzała jej kwestionować. Przywódcy należał się szacunek i koniec kropka.
-Ja ? Jestem jedynie łowczynią. Nikim ważnym, w porównaniu do ciebie. – Odpowiedziała spokojnie, przybliżając się o parę kroków do niego.

[Znamię Burzy]

Wzburzony puścił tą ostatnią uwagę mimo uszu. A chwilę później Burzowemu coś zaświtało w głowie. Nefrytowy Szpon. Smoczyca podeszła do niego bliżej, teraz widział ją w całej okazałości. Łowczyni. Jak mógł zapomnieć o tej sytuacji z ceremonii? Kiedy spojrzy się na samicę od razu widać rany z jakiejś walki na szyi. A potem, kiedy przyjrzy się jej bardziej widać brak palców u prawej łapy. Ten smok... ten... Bezimienny – jak go nazywał w myślach Wodny – podobno odgryzł jej palce. Nie wiedział, czy Nefrytowa będzie chciała o tym mówić, ale czuł, że musi się ją o to zapytać.
– Czemu jeszcze nie byłaś u uzdrowiciela? Możesz iść przecież do Zgniłej Łuski, na pewno chętnie ci pomoże... – Burzowy był szczerze zaniepokojony tym, że łowczyni jeszcze nie udała się do uzdrowicielki. Przecież... takie rzeczy trzeba leczyć – i jak to się stało? – smok dodał głosem, w którym można było dostrzec nutę współczucia. I złości skierowanej w Bezimiennego. Wskazał na łapę Nefrytowej. Wiedział co prawda z grubsza, jak wyglądała cała sytuacja, jednak nie znał szczegółów. Dodatkowo chciałby usłyszeć wersję samej poszkodowanej. Jakby nie było Bezimienny pachniał Wodą, tylko problem w tym, że w zasadzie nikt go nie znał. A wypadałoby zrobić coś z tym smokiem, o ile oczywiście okaże się winny. Niestety nic nie przemawiało za nim...

//żeby nie było, Burzowy odniósł się wcześniej do słowa "tym", to znaczy pomyślał, że już skądś wiesz o nowym przywódcy; no i boję się poruszać tematu Niewidocznego przed zakończeniem cerki ale nie mogę się powstrzymać :p

[Zmierzch Gwiazd]

// Rozumiem ;) Napisałam "tym" bo takie wieści jak nowy przywódca raczej szybko się niosą xP ; oj to się lepiej bój xD

Nefrytowa zaczęła być bardziej czujna. Wzburzony dosyć długo milczał i puścił jej słowa mimo uszu. Ale nie szkodzi, to co powiedziała nie było aż tak istotne.
Gdy tylko usłyszała jego pytania, otworzyła szerzej oczy. Jej ogon gwałtownie poderwał się w górę i mocno uderzył w ziemię. Już prawie zdążyła zapomnieć o tej przykrej sytuacji. Ale mimo bólu psychicznego, zdecydowała się odpowiedzieć.
– Nie ukrywam że te rany doskwierają mi nieco, ale mimo to nie chcę iść do żadnego uzdrowiciela, szczególnie ze Stada Wody. No bo co mam powiedzieć ? "Witaj, jeden z członków twojego stada odgryzł mi palce." Nasze stada mają sojusz a ja nie chcę go zniszczyć przez pisklęcą naiwność – Mówiła jakby przez zęby. – Chcesz wiedzieć ? Morski z twojego stada, uczył mnie pływania. Kazał mi zanurkować więc zrobiłam to. W pewnym momencie popłynął do mnie. Nie wiedziałam co on kombinuje. Kiedy się domyśliłam, było już za późno. Unieruchomił mnie a mi kończył się powietrze. Nie byłam w stanie wytrzymać dłużej pod wodą. Chwycił mnie, w dość nieprzyjemnych dla mnie miejscach. Jego bliskość zaczęła mnie przerażać. Próbowałam się wyrwać, ale nie byłam w stanie. Ostatnie co pamiętam, to to, że on uderzył mnie w gardło. Nie dość że trafił w stare rany, to jeszcze przez to nabrałam wody do pyska. Obudziłam się już na brzegu. Nie wiem jakim cudem jeszcze żyje, bo z pewnością on mi nie pomógł. Zapewne Immanor nade mną czuwał... Czułam ból w prawej łapie, a kiedy na nią spojrzałam, zobaczyłam to co ty teraz widzisz....
Podniosła łapę w górę i wyciągnęła ją w stronę Wzburzonego aby mógł dokładniej przyjrzeć się jej ranom. Nie był to w orawdzie przyjemny dla niej temat do rozmowy, No ale cóż poradzić ? Przywódca Wody zasługuje na to, żeby znać prawdę.

[Znamię Burzy]

Kiedy Nefrytowa opowiadała mu swoją wersję wydarzeń na twarzy Burzowego malowało się współczucie. A w pewnych momentach nawet złość na Bezimiennego. Jak tak można? Jakim cudem nikt go wcześniej nie nauczył normalnych zachowań? Zresztą przecież każdy ze smoków powinien mieć pewne zachowania ukryte w genach, od pokoleń. Okaleczanie osób przyjaźnie nastawionych nie należało do normalnych zachowań.
Pomyślał przy tym, że przecież łowczyni mogła wysłać mentalny impuls z prośbą o pomoc. Choć z drugiej strony czy w takiej sytuacji ktokolwiek skupia się na maddarze? No, rzecz jasna oprócz czarodziei. Raczej pewnie próbowała mu się wyrwać, a skoro Bezimienny jest morskim, to walka musiała być bardzo nierówna. Niedobrze się stało.
– Tak. Jeśli to Wodny zrobił ci... to, to tym bardziej powinniśmy czuć się zobowiązani do próby wyleczenia cię z ran. Na pewno nikt mądry nie poprze smoka o takich zachowaniach. Zresztą podejrzewam, że Zgniła pomogłaby każdemu smokowi w potrzebie – spokojnie odniósł się do pierwszej części wypowiedzi Nefrytowej – obiecuję, że tego tak nie pozostawię – w jego oczach można było dostrzec błysk. Na pewno trzeba będzie podjąć jakieś kroki. Tamten samiec utożsamiał się z Wodą, no i faktycznie wszystko było przeciwko niemu. Kłamał, wdał się w jakąś bójkę, okaleczył smoczycę, jak można mu zaufać?
– Jeśli będziesz chciała, to mogę nawet pójść z tobą do Zgniłej – odezwał się, kiedy Nefrytowa podniosła łapę. To naprawdę nie wyglądało dobrze. Kusiło go nawet, aby wezwać kleryczkę już teraz, w to miejsce...

[Zmierzch Gwiazd]

– Nie musicie. Sama się tym zajmę. Dość już nacierpiałam przez zbytnią ufność do nieznajomych. Skąd mam wiedzieć że ty również nie uczynisz podobnie jak ten Morski ? Jaką mam pewność ?! Może i jesteś przywódcą, ale nie znam cię dość dobrze aby móc ci w pełni zaufać już na samym początku. –Rzekła z bólem i cofnęła się o parę kroków.
No bo, skąd miała wiedzieć ? Od czasu tamtego zdarzenia stała się ostrożniejsza ale też i bardziej nieufna. Uśmiech o wiele rzadziej pojawiał się na jej pyszczku. Niegdyś przyjazna Veles stała się teraz nawet nieco sucha. Trudno jej będzie komukolwiek ponownie zaufać, nawet gdy nowo spotkany smok ma się za Przywódcę któregoś ze stad.
– Nie ma takiej potrzeby... – Odpowiedziała cicho.

[Znamię Burzy]

Burzowego uderzył brak zaufania od Nefrytowej. Z jednej strony był w stanie bez problemu zrozumieć zdenerwowanie i bojaźń smoczycy, jednak z drugiej strony łowczyni wcześniej się tym brakiem zaufania do innych smoków nie wykazała. Przecież samo pojawienie się na Wspólnych Terenach oznaczało, że nie boi się towarzystwa innych smoków. Czyli przełamała strach. Czy mógł swoim zachowaniem, rozmową wprowadzić smoczycę z powrotem w swego rodzaju niepewność?
Najwyraźniej tak. I nawet się nie zdziwił. W końcu rozmowa o stracie kawałka łapy nie może być niczym przyjemnym. A samo wspomnienie o takiej sytuacji... musiało być okropne.
– Przepraszam. W takim razie nie wracajmy do tego – Wzburzony uśmiechnął się lekko. Wiedział już, co musiał, nie było sensu drążyć tematu. Stwierdził przy tym, że Nefrytowa musiała już umówić się na spotkanie z uzdrowicielem, ponieważ inaczej na pewno nie odmówiła by pomocy – a więc jesteś córką Chłodu Ziemi? – samiec wnioskował to z rasy smoczycy. Kojarzył tylko jednego dorosłego północnego Ziemistego, a był nim właśnie Chłód.

[Zmierzch Gwiazd]

– Wybacz mi tą nieufność, ale chyba rozumiesz... Nadal nie pogodziłam się z tym, że ktokolwiek z sojuszniczego stada mógłby mnie tak potraktować, tak skrzywdzić... Ten Morski.... Oby Immanor miał go w swej opiece żeby nikogo więcej już nie skrzywdził. Żeby żaden inny smok nie musiał cierpieć i przeżywać tego co ja...
Po tych słowach spojrzała się na swoją łapę. Brak palców.... Czy to jej jakoś utrudni polowania ? Czy dwa szpony zamiast czterech to aż taka wielka różnica ? To się dopiero okaże w przyszłości gdy już będzie mogła wyruszyć.
Oderwała wzrok od swej łapy dopiero gdy dotarło do niej, że Wzburzony zadał pytanie odnośnie jej pochodzenia. Ponownie spojrzała się na przywódcę swoimi szmaragdowymi oczętami. Nie zamierzała pozostawiać tego pytania bez odpowiedzi.
– Tak, jedną z trzech – Uśmiechnęła się delikatnie na myśl o swych siostrach – A raczej czterech jeżeli liczyć jeszcze mą przybraną siostrę, Przebłysk Jutra, do niedawna, jak się pewnie zdążyłeś domyślić, Brzmienie Wody.

[Znamię Burzy]

Kiwnął głową, gdy Nefrytowa jeszcze raz nawiązała do swojej łapy. Tak, to musiało być na pewno okropne. Oby faktycznie nikt nie musiał przeżywać czegoś takiego.
Wzburzony ucieszył się widząc uśmiech na pysku łowczyni. Mimo tego, że bardzo delikatny, był tam. Dobrze, że potrafi odciąć się od tego, co się stało. Smok żywo zainteresował się natomiast słowami dotyczącymi Przebłysku Jutra. Czyli... Brzmienie była córką Chłodu?
– Przybraną? – tak, Przebłysk była północną. Była na pewno córką Przywódcy Ziemi. Ciekawe, czy podobnie jak w jego sytuacji matka była... nieznana. Jakaś smoczyca z Bariery. Podejrzewał, że tak może być. Choć czy Nefrytowa będzie wiedzieć takie rzeczy...

[Zmierzch Gwiazd]

Nefrytowa nie do końca znała przeszłość swej siostry. Nigdy się z ni nawet nie spotkała. Jedynie słyszała jakieś plotki na ten temat.
– Tak, przybraną. Nie wiem do końca czy łączą nas jakieś więzy krwi, ale chyba nie. Zresztą, sama nie wiem. Nigdy o to nie wypytywałam ojca a z Przebłysk nigdy się nie widziałam. Nie mniej, zasmuciła mnie wieść o jej niespodziewanym zniknięciu. Mam nadzieję że jeszcze wróci do Wolnych Stad.
Ona ciągle opowiadała o sobie, a Wzburzony nie powiedział nic o swoich korzeniach. Po prostu się przedstawiła i zaczął wypytywać ją o różne kłopotliwe rzeczy. Wydało jej się to podejrzane, więc wzmocniła swoją czujność.
– Teraz ty powiedz coś o sobie i o swojej rodzinie. Kim są twoi rodzice ? Jaka jest twoja przeszłość ? Masz jakieś rodzeństwo ?

[Znamię Burzy]

Czyli Przebłysk pojawiła się prawdopodobnie w Wolnych Stadach jako porzucone pisklę. Burzowy sam w sumie nie wiedział, czemu ta informacja go w jakiś sposób zaciekawiła. No i w pewnym stopniu zasmuciła.
Hmm... faktycznie, on zbyt rozmowny dotychczas nie był. Nefrytowa o nic nie pytała, więc on o niczym nie opowiadał. Ale to chyba nie tak powinno działać. Cóż, co się stało to się nie odstanie.
– Moim ojcem jest Cichy Potok – matki nie znał, więc w ogóle jej nie wymieniał – no więc moją siostrą jest Lazurowa Mgiełka, a braćmi Szkarłatny Księżyc i Evaris. Tego drugiego pewnie nie znasz... wrósł się w tatę – nie da się ukryć, Evaris był całkiem podobny do Cichego – moja historia? – rzekł ze śmiechem – cóż, za długa i ciekawa nie jest. Jak byłem takim o pisklakiem – pokazał łapą swoją domniemaną wielkość – tata pokazał mi maddarę. I od tego czasu... pragnąłem zostać czarodziejem. Niedawno udało mi się w końcu dopiąć swego. Walczyłem dwukrotnie na arenie. Poznałem całkiem sporo smoków, a to grono wciąż się powiększa – znów uśmiechnął się przyjaźnie – więc w zasadzie chyba najciekawsza część życia przede mną. Walki, Arena, misje, różne wyzwania – rzekł z błyskiem w oku. O tak, Kropla był smokiem czynu. Cieszył się na myśl o tym, że już niedługo pewnie będzie mógł znów stanąć do walki z innym smokiem. Równie zadowolony był z tego, że będzie mógł rozwiązywać różne stadne problemy. Skoro coś jest pasją to czemu nie być z tego zadowolonym?

[Zmierzch Gwiazd]

Zaśmiała się w duchu. I po raz kolejny okazuje się że jej rodzina jest naprawdę ogromna i że prawie wszystkiw smoki z wody są z nią spokrewnione. No proszę, jaki ten świat mały ! Szpon przybliżył się do Wzburzonego na dziwnie bliską odległość. Byli mniej więcej tego samego wzrostu więc Nefrytowa dodatkowo wyciągnęła szyję w górę aby wydać się wyższą. Nie wyszło to niestety tak jak planowała No ale cóż poradzić ? Nie jej wina że Północne smoki są nieco niższe os innych ras. Przynajmniej jest im o wiele łatwiej podczas zimniejszych dni.
Spojrzała się głęboko w oczy Przywódcy i chytro się uśmiechnęła. Następnie położyła swoją prawą łapę na jego lewej łapie i chwyciła ją swoimi trzema palcami.
– W takim razie miło mi cię poznać wujku. Nie znam niestety twojego rodzeństwa. Evaris... to imię nic mi nie mówi. Lazurową znam jedynie z widzenia... Natomiast Szkarłatny... uczył mnie parę razy. – Rzekła i cofnęła się o parę kroków od samca. Nie chciała dawać mu złudnych nadziei i czy coś w tym stylu. Teraz nawet nie chciała być z nim w kontakcie fizycznym. Miała nadzieję że zapomni o przykrym incydencie ale niestety to wróciło. Nie dawała po sobie poznać żadnych emocji.
– Zamiłowanie do maddary ? Wiele piskląt od tego właśnie zaczyna swoją przygodę. Wydaje im się że nie będą mieli ograniczeń jak ją okięznają i często przeżywają rozczarowanie gdy okazuje się że się mylili. Z tego co widzę to ty naprawdę się ją interesujesz i to nie jest jakieś tam chwilowe zafascynowanie. W jednym natomiast muszę przyznać ci rację. Najciekawsza część żywota zaczyna się od spełnienia pisklęcych marzeń.

[Znamię Burzy]

Burzowy szybko przeanalizował sobie znane sobie drzewo genealogiczne. Nie znał wszystkich swoich przodków, ba, nie znał większości z nich, co powodowało w nim niemały wstyd, jednak zdecydował się uwierzyć Nefrytowej na słowo. Choć, musiał być jej dalekim... wujkiem.
Ha, jakiś czas temu, kiedy spotkał Leszczynową po raz pierwszy, to okazało się, że jest również jej "wujkiem". Po raz któryś przemknęło mu przez myśl, że całe Wolne Stada są ze sobą spokrewnione. A przynajmniej ich większość.
Uśmiechnął się, kiedy łowczyni do niego podeszła. Ucieszył się, że mimo wszystko postanowiła mu znów w jakiś sposób zaufać.
– Tylko nie mów do mnie wujku! – rzekł ze śmiechem. Zorientował się, że wypowiedział te słowa podobnie, jak jakiś czas temu Apokalipsa w stosunku do niego. Spowodowało to tylko bardziej szczery uśmiech.
Spoważniał jednak widząc, że samica prawie od razu odeszła, kontakt fizyczny nadal musiał sprawiać jej psychiczny ból.
– Maddara sama w sobie pewnie nie ma ograniczeń, ale my już tak – wskazał na siebie i Nefrytową – jej źródło nie jest nieskończone, z czegoś musimy czerpać te moc. No i niestety bywa, że boleśnie nas zawodzi. Jednak nadal uważam, że maddara jest czymś, czym warto się interesować. To jest nasza siła. Każdy smok jej używa – rzekł w zamyśleniu. Zianie ogniem, latanie, przenoszenie przedmiotów. Czyż to nie była maddara w czystej postaci? – a ty, dlaczego chciałaś zostać łowczynią? – zwrócił się do Nefrytowej z zaciekawieniem.

[Zmierzch Gwiazd]

To był dosyć oczywiste, że ona i Wzburzony są spokrewnieni. Cichy Potok jest wujkiem jej ojca, więc Wody jest jej wujkiem. Proste rozumowanie, a przynajmniej dla Nefrytowej był to proste. Wiedziała natomiast, że chyba ich stada są spokrewnione że sobą w bardziej zawiły sposób niż jakiekolwiek inne stada. No ale w sumie nie ma się co dziwić. Przecież wcale nie tak dawno ich stada były jednością, a wiele smoków był że sobą spokrewnionych wtedy
– A czemu nie wujaszku ?
W jej głosie brzmiała nutką rozbawienia. Czyżby samiec wstydził się swej rodziny ? A może po prostu nie czuł się gotowy na role wuja ? Nic nie szkodzi. Szpon Powiedziała to jedynie żeby nieco rozluźnić atmosferę, napiętą po rozmowie na trudne tematy.
– Prawda. Nasze ciała mają pewne ograniczenia. Nie są w stanie wytrzymać zbyt dużej dawki energii. Dlatego nasze źródła są tak...ograniczone. Muszę ci również przyznać rację w tym, że każdy jej używa. Nawet proste czynności takie jak lot potrzebują maddary.
Przysiadła na zadzie, bowiem nie mogła już stać dłużej w bezruchu. Nadal jednak pozostawała czujna. Można powiedzieć że stało się to jej nawykiem.
– Głównie dlatego że nasze stado potrzebowało świeżych łap do pracy oraz z chęci pomocy stadu. Poza tym, od razu mnie zainteresowała ta profesja. Mówiąc wprost, nie widziałam się w żadnej innej roli. Kocham naturę i swobodę a polowania mi to zapewniają.