Pisklęca równina

[Obnażony Kieł]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Na wargach Mrocznej pojawił się uśmiech, kiedy słuchała wypowiedzi Figlarki. Pokręciła szybko łbem odrzucając ogon do tyłu.
– Jak dla mnie bardzo się mylisz! Bardzo dobrze wychodzi ci udawanie kogoś kim nie jesteś. Twoje słowa z pewnością dotarłyby do córki tego smoka którego miałaś udawać. Skoro temat cię zawstydza to go zmienimy. – Zamilkła. Wymyślanie tego typu tematów nie było zbyt prostym zadaniem.
– Pomiędzy dwoma stadami wybuchła wojna. W jednym z nich jesteś ty. Niestety twoje stado przegrało i musiało oddać część terenów o które się sprzeczaliście. Niestety tak się złożyło, że twoja grota znajdowała się na skraju tych terenów. Przywódca wrogiego stada karze ci ją opuścić ale ty się w niej wychowywałaś, dlatego nie chcesz tak łatwo odpuścić i chcesz w niej zostać. Co na to powiesz? – Wbiła spojrzenie w samiczkę i czekała na odpowiedź.

[Figlarne Serce]

– Przykro mi, ale niestety nie mogę oddać wam mojej groty, to coś więcej, niż tylko miejsce do spania. Tutaj się wyklułam, spędziłam swoje pisklęctwo i dorastałam w otoczeniu kochającej mnie rodziny. Z tym miejscem wiążą się wszystkie moje marzenia i sekrety, pozostała w nim cząstka zarówno moich najbliższych jak i mnie samej, cząstka, której nic nie zdoła stąd wykorzenić. W tej grocie poczęłam się ja i chcę, by tu przyszło na świat także moje własne potomstwo, bym mogła w niej dzielić miłość, radość i smutek...by stało się także miejscem, w którym przyjdzie mi kiedyś zasnąć na zawsze. I cennym dziedzictwem dla każdego z mego rodu. Macie wiele innych jaskiń w okolicy, są wśród nich i takie, w których nikt nigdy nie mieszkał, a wy możecie wieść tam szczęśliwe życie i wypełnić je własnymi wspomnieniami czyniąc z nich miejsce, do którego wasze serce zawsze będzie pragnęło wracać. Proszę, pozwólcie, by nowe leża stały się dla was tym, czym ta grota stała się dla mnie i nie odbierajcie mi leża, które znaczy dla mnie tak wiele. – skończyła mówić i spojrzała na Mroczną mając nadzieję, że jej przemowa brzmiała przekonująco.

[Obnażony Kieł]

– Mnie przekonałaś. – Powiedziała przyglądając się Figlarce. Wyglądało na to, że zbliżają się do końca tej nauki.
– Tylko pamiętaj o tym, że te smoki nie były do ciebie przyjaźnie nastawione. Twoja grota znajdowała się na skraju terenów które wygrali, więc mogli wymagać od ciebie opuszczenia jej. Ale jak już mówiłam mnie przekonałaś. – Zaszurała ogonem po ziemi myśląc nad kolejnym zadaniem. Może to sprawi jej większą trudność?
– Nie wiadomo z jakich powodów z terenów twojego stada uciekły wszystkie zwierzęta na które można polować. Mięso się wam kończy, łowcy nie mają na co polować, a owoce już wam nie wystarczają. Nikt nie wie jak sprawić, żeby zwierzęta wróciły. Jesteś przywódczynią owego stada i udajesz się na spotkanie z innymi przywódcami. Przekonaj ich żeby pozwolili polować twoim łowcą na ich terenach.

[Figlarne Serce]

– Na moje stado przyszły niestety bardzo ciężkie czasy, z jakiegoś powodu na naszych ziemiach brakuje zwierzyny łownej. Łowcy robią wszystko, co w ich mocy, ale nie są w stanie znaleźć znaleźć już prawie niczego. Zaczyna nam braknąć jedzenia dla naszych piskląt i ich matek, dla starszyzny, a zgodzicie się chyba ze mną, że na samych owocach stado nie zdoła wyżyć. W czasie Pory Białej Ziemi może nas czekać niechybna śmierć z głodu. Z tego, co mi wiadomo na waszych terenach można natomiast znaleźć zwierzęta, których mięsa wystarczyłoby na wykarmienie zarówno waszych jak i moich smoków. Dlatego też zwracam się do was z wielką prośbą, abyście raczyli wyrazić zgodę, by moi łowcy mogli polować na waszych ziemiach dopóki zwierzyna znów się u nas nie pojawi. Byłoby to jedynie rozwiązanie tymczasowe. W międzyczasie bowiem postaram się zbadać i rozwiązać tę sprawę możliwie jak najszybciej. Jestem również gotowa przekazać wam część naszych kamieni szlachetnych jako zapłatę za upolowaną zwierzynę, stosownie do jej ilości. Czy zgadzacie się zawrzeć ze mną taki układ? – zakończyła pytaniem z powagą spoglądając na pysk Mrocznej.

[Obnażony Kieł]

Słuchała wypowiedzi Figlarki z wzrastającym szacunkiem. Ta mała naprawdę miała talent do mowy! No albo nauka mediacji wyzwoliła jej nowe talenty. Mroczna zastanowiła się chwilę i odchrząknęła.
– Grasz na uczuciach i smoczej chciwości. Moim zdaniem każdy przywódca zgodziłby się na twoją propozycję. Kamienie szlachetne zapewniają młodym i starym lepszy rozwój lub wyleczenie kalectwa, dlatego jest to uczciwa propozycja. Nie nauczę cię niczego więcej w tej dziedzinie. Nauka zakończona. – Machnęła ogonem i poruszyła skrzydłami. Siedziała tutaj tak długo, że zaczął jej doskwierać brak ruchu.
– Chcesz ode mnie czegoś jeszcze?

/Raport mediacja 1 ;)

[Niebieski Kolec]

Powrót... Czy aby na pewno tego właśnie chciałem. Opuszczając tereny wolnych stąd myślałem, że moja łapa nigdy więcej już tu nie postanie. Szukałem tej smoczycy... Kochanki ojca jednak jedyne co znalazłem to cierpienie i rozpacz. Bezskrzydłe potwory... Przez nie jestem teraz... Ah może lepiej wyrzucić ten obraz z mojego łba na dobre. Tylko czy ktoś byłby w ogóle w stanie zapomnieć o czymś takim. Nie było mnie jeszcze na terenach Ognia. Może tak będzie najlepiej? Głodna czarna postać powoli wkroczyła na równine. Postać była właściwie cieniem smoka. Wychudzona... Blizn było tyle, że niektóre nachodziły na siebie. Czy ktokolwiek mnie zauważy? Czy ktokolwiek będzie w stanie mi pomóc. Nagle coś uderzyło o trawiaste podłoże. Leżałem bezradnie. Jak umierący starzec tylko, że ja stary nie byłem. I nie chciałem umrzeć.

[Zmierzch Gwiazd]

Szmaragdowa przypadkiem była świadkiem całej tej sytuacji. Szybowała nisko nad ziemią gdy nagle jej wzrok przykuła czarna, wychudzona postać pokryta mnóstwem blizn. Smok jakby .... umierał. Ale nie z ran, bo nie zauważyła żadnej krwi. Czyżby postać powoli opadała z sił z powodu głodu ? Velea nie zastanawiała się nad tym długo.
Natychmiast zawróciła i porwała ze swojej jaskini porcję mięsa . Niosąc pokarm w łapach, machała ile sił w skrzydłach. Na początku miała małe problemy ze wzbiciem się w powietrze, alew końcu jej się udało. Lot nie sprawia jej większych problemów. A lądowanie ? Też powinno być łatwe. Adeptka szybko odnalazła czarnołuskiego smoka. Zniżyła lot. Zawisła w powietrzu i wypuściła z łap mięso które z głośnym plaskiem wylądowało w odległości około szpona od pyszczka smoka. Szmaragdowa Łuska zawróciła i wylądowała parę ogonów dalej, ale ciągle przed pyskiem smoka. Oby tylko nie było za późno!
– Jedz. Powinno ci dobrze zrobić – Odezwała się miło.

[Niebieski Kolec]

W pewnym momencie zobaczyłem obok siebie cień przelatującego smoka. Czyżby sam Ateral przyleciał by zabrać mnie na ostatnią podróż? Cień jednak po chwili zniknął, a ja znów zostałem sam. Słyszałem tylko swoje zachrypiałe dyszenie okaleczające ten piękny krajobraz. Nagle do moich uszu dobiegł dźwięk skrzydeł uderzających o powietrze. Czyżby przybył mój wybawiciel? Co czułem? O uldze można było zapomnieć. Nie po tym co się stało. Przeczołgałem się na tyle by mój pysk dotykał tego daru od bogów, którym było to co inni postrzegają jako zwykły kawałek truchła. Wziąłem pierwszy kęs. Jedzenie sprawiało mi ból jednak wiedziałem, że jeśli nie zjem tego mięsa to najpewniej zdechnę. I tak kawałek po kawałku mięso zaczęło znikać. Gdy już nic nie było uniosłem łeb by zobaczyć kim jest ta dobra dusza. Po głosie nie mogłem jej poznać, a z wyglądu nawet jej nie kojarzyłem. Chciałem jej podziękować jednak z mojego pyska wydobył się tylko jakiś bliżej nieokreślony odgłos. Mam nadzieję tylko, że nie uzna mnie za szaleńca.

[Zmierzch Gwiazd]

Uśmiechnęła się delikatnie widząc że Smok jeszcze nie umarł. Miała nadzieję że dzięki temu mięsu wkrótce powrócą mu siły.
– Nazywam się Szmaragdowa Łuska. Jestem Adeptką ze Stada Życia. A ty ? Jak się nazywasz ? – Zapytała spokojnie.
W sumie to Zapytała się bardziej po to żeby sprawdzić czy czarnołuski ma dość siły na wypowiadanie choćby najprostszych słów. Całkowicie zignorowała dziwny odgłos który wydobył się z jego pyska. Domyślała się że wiele przeszedł. Samiec wcale nie wyglądał na szaleńca. Veles traktowała go jak swojego pobratymca, chociaż wiedziała że jest ze Stada Ognia lub Cienia.
Podeszła parę kroków bliżej po czym przysiadła na zadzie wpatrując się w czarnołuskiego. Jej ogon delikatnie poruszał się na boki.

[Niebieski Kolec]

Szmaragdowa Łuska... Pierwsze słyszę, ale to nie znaczy, że traktuję tą smoczyce jako obcą. Wbrew przeciwnie teraz była mi bliższa niż większość smoków jakie znałem do tej pory. Gdy ta usiadła obok po moim ciele przeszedł dreszcz. Jak mam jej powiedzieć kim jestem skoro straciłem coś co mi na to pozwala. Obróciłem pysk w jej stronę i otworzyłem pysk z zamiarem powiedzenia czegokolwiek jednak... Z pyska wydobył się tylko świst powietrza. Zamknąłem nagle pysk. Tak nic nie wskóram. Zacząłem ryć pazurem w ziemi. Najpierw nieporęcznie narysowałem płomień co miało symbolizować moją przynależność do Stada Ognia. Później na ziemi wyryłem coś na kształt kolca i pazurem wskazałem na swój pysk, z którego po chwili wydobył się wąski strumień niebieskiego płomienia. Niebieski Kolec ze stada Ognia... Mam nadzieję, że zrozumie.

[Zmierzch Gwiazd]

Chciał coś pwoiedzieć ale nie potrafił... Widać ktoś torturował go bardziej niż Veles sądziła po ilości blizn. Głodowali go, ranili i jeszcze pozbawili głosu ? Adeptce zrobiło się go żal. Wyglądał na młodego jeszcze smoka, a już w tak młodym wieku tak wiele przeszedł.
Spojrzała się na jego rysunki na ziemi. Na początku nie wiedziała co to znaczy, ale później w końcu zrozumiała że w taki sposób czarnołuski chciał jej odpowiedzieć. Płomień.... Czyli Adeptka miała rację. Samiec jest ze Stada Ognia. Następny rysunek przyku jej uwagę. Kolec. Czyli że ma przed sobą adepta. Podniosła na niego wzrok.Qidząc strumień niebieskiego płomienia od razu wiedziałam jak ma na imię. Domyśliła się po kolorze ognia.
– Nazywasz się Niebieski Kolec, tak ? Czy jest jakiś sposób żebyś odzyskał głos ?

[Niebieski Kolec]

Czyli rysownik ze mnie nie taki zły. W końcu Szmaragdowa na ich podstawie odgadnęła moje imię. Gdy ta zadała pytanie zauważyłem, że sam go jeszcze sobie nie zadałem. Wiedziałem kim jest Erycal jednak czy potrafiłby mi przywrócić zdolność mowy? W odpowiedzi wzruszyłem ramionami. Co teraz ze sobą zrobić? Dalej pamiętałem wszystko co stało się za barierą chociaż wielokrotnie mdlałem z bólu. Czy będę w stanie wrócić do siebie? Wątpię... Może ktoś będzie umiał nieco umorzyć mój ból. Może ojciec, albo Pożoga. Zwróciłem białe ślepia w stronę adeptki Życia, a na moim pysku zagościł delikatny uśmiech. Trudno by mi było o lepszą pomoc.

[Zmierzch Gwiazd]

Szmaragdowa czuła się trochę skrępowana w tej sytuacji. Zazwyczaj była gadatliwa i dużo rozmawiała z innymi smokami a teraz ? Nie zadawała pytań, bo wiedziała że czarnołuski nie będzie w stanie jej odpowiedzieć, a przynajmniej będzie to dla niego bardzo trudne. Po prostu stała tak i wpatrywała się w oczy samca. Zachodziła w głowę, co mu się takiego przytrafiło, że ma tyle świeżych blizn, jednak nie zebrała w sobie dość odwagi aby wypowiedzieć jakiegokolwiek słowa. Jedyne co zrobiła to odwzajemniła uśmiech Niebieakiwgo Kolca. Miło się z nim siedziało. Nawet jeżeli nie mogli porozmawiać.

[Niebieski Kolec]

Jednak nawet po takim ciężkim przeżyciu nie można tylko siedzieć bezczynnie. Urodziłem się w Ogniu. Wiedziałem, że muszę wykorzystać każdą sytuację by stać się lepszym, silniejszym. A z tego co zauważyłem Szmaragdowa jest pewnie przyszłą łowczynią, więc dlaczego nie mogłaby przekazać mi części swojej wiedzy. Wstałem z miejsca. Łapy dalej były obolałe i trudno mi było się na nich utrzymać jednak jakoś dałem radę. Gestem łba poprosiłem adeptkę o to samo. Najpierw wskazałem ją szponem. Później wskazałem nim swój łeb, a w końcu samego siebie. Mam nadzieję, że zrozumie treść prośby i co ważniejsze się zgodzi. Nie chciałem już być dłużej zbędny dla Ognia. Nie chciałem być jak mój ojciec...
// Od czego chcesz zacząć? :)

[Zmierzch Gwiazd]

Zrobiła tak, jak jej nakazał. Na początku była lekko zagubiona. Nie wiedziała w ogóle o co chodziło czarnołuskiemu. Po chwili dopiero zrozumiała. Chciał się czegoś od niej nauczyć. Prosił ją o pomoc przy zdobywaniu wiedzy.
Skinęła mu głową odpowiedzi. Szmaragdowa chętnie uczyła inne smoki, nie dtylko ze swojego stada, ale również z innych.
– Dobrze. Czego chciałbyś się nauczyć ? – Wtedy Veles zaczęła grzebać szponem w ziemi.
Nie miała jakiegoś talentu do rysowania, więc jej rysunki wydawały się dosyć koślawe i nieco brzydkie, ale przynajmniej coś. Nabazgrała coś co przypominało "v" oraz zarys liścia. Oprócz tego, jakieš zwierzę. Po zakończeniu rysowania, Spojrzała na Niebieskiego Kolca. Miała nadzieję że zrozumie mniej więcej o co jej chodziło.
– Liść to kamuflaż. To zwierzątko to umiejętność tropienia zwierzyny. A ten ostatni rysunek to technika skradania. Wskaż, czego chciałbyś się najpierw nauczyć

// To już zależy od ciebie ;)

[Niebieski Kolec]

A więc to ona daje mi wybór. Jej rysunki dopiero po chwili nabrały dla mnie znaczenia. Hmm... Zabawne. Chyba nasza dwójka jest pierwszą w historii Wolnych Stad parą smoków porozumiewającymi się za pomocą. Szkoda, że raczej nikt nie zapamięta tego dziwnego osiągnięcia. Zastanowiłem się chwilę. Co wybrać najpierw? Od czego zaczyna smok polując? Pewnie najpierw trzeba wiedzieć jak wytropić zwierzynę. Bez tego przecież inne umiejętności są kompletnie bezużyteczne. Szponem wskazałem sarne... albo jelenia, bogowie go tam wiedzą. Po tym jakże wiele znaczącym geście czekałem na jakąkolwiek reakcję smoczycy.

[Zmierzch Gwiazd]

Skinęła głową w jego stronę. Teoria jest znaczącą częścią tropienia zwierzyny, ale skoro adept nie może mówić to po prostu ona mu wszystko wyjaśni, bez pytań.
– Dobrze. W więc, teraz powiem ci na czym polega śledzenie i jakie można znaleźć tropy. Śledzenie, jak już się pewnie domyśliłeś, to umiejętność tropienia zwierzyny, używana na polowaniach. Ślady obecności zwierzyny można zauważyć za pomoc trzech zmysłów: wzroku, słuchu i węchu. Najczęściej spotykanymi śladami są odciski łap lub racic. Ale musisz uważać, bo na twardej ziemi zwierzyna nie zostawia odcisków. Po śladach, możesz rozpoznać między innymi gatunek, ilość i wielkość topionego zwierzęcia. Są również odchody które zwierzyna zostawia raz na jakiś czas. Innym, bardzo często spotykanym tropem jest zapach. Świadczy on o tym, że zwierzę był tu niedawno. Wystarczy unieść wyżej łeb i wąchać. Jest również dźwięk. Dzięki niemu, możesz określić jak daleko znajduje się zwierzę. Jest też nadgryziona trawa. Jeżeli takową zobaczysz, to znaczy że to roślinożerca. Możesz również zwietrzyć lub zobaczyć krew. To znaczy że zwierzę było ranne, więc będzie dla ciebie łatwiejszym celem. Ostatnim tropem są kępki futra bądź łuski. Po nim również możesz rozpoznać gatunek zwierzęcia. Oprócz tego możesz natknąć się na mocz. Niektóre zwierzęta w ten sposób zaznaczają swoje terytorium. Czasami również, zwierzęta ocierają się o pnie drzew, żeby zostawić ślad zapachowy.
Po tych słowach , gestem łapy wskazana adeptowi teren wokół nich. Koniec teorii. Teraz należy przejść do praktyki.
– Szukaj śladów.

[Niebieski Kolec]

Słuchałem adeptki uważnie starając się nie przeoczyć żadnego jej słowa. Tropienie zwierząt wcale nie jest takie trudne, a zwłaszcza gdy wie się gdzie i czego szukać. Chyba pierwszy raz w moim życiu nauka teoretyczna była tak krótka. Chociaż to pewnie wina mojej delikatnie mówiąc niedyspozycji. Przeciągnąłem się jak zaspany kot i przeszedłem do działania. Instynktownie obniżyłem postawę tak by łeb znalazł się na tyle nisko bym mógł dostrzeć każdą możliwą zmianę spowodowaną przez dzikie zwierzę. Uszy cały czas starały się złapać jakiś dźwięk, ślepiami szukałem śladów na ziemi, łusek, krwi bądź nadgryzionej trawy. Starałem się być obróconym pod wiatr by zapach ewentualnie trafiał mi prosto w pysk. To chyba dobry pomysł? Ruszyłem powoli przed siebię lustrując przy tym podłoże i co jakiś czas unosząc łeb by móc lepiej wyczuć zapach. Mam nadzieję że tyle wystarczy...

[Zmierzch Gwiazd]

Veles przyglądała się uważnie jego poczynaniom. Zaczął całkiem nieźle, ale czy znajdzie jakieś ślady ? Ma dobrą technikę, ale brak mu doświadczenia. W końcu dopiero się uczy. Ale Szmaragdowa zauważyła potencjał.
Nie musiał długo szukać. W końcu zauważył w ziemi odciski łap. A dokładniej racic. Razm z brązowym futrem leącym obok, łowczyni mogła łatwo wywnioskować że to była sarna. Ale czy dla Niebieskiego Kolca również jest to takie oczywiste ?
Odciski łap i futro to nie były jedynie tropy które mógł zobaczyć adept. Mógł zauważyć również nadgryzioną trawę.

[Zawierzony Kolec]

Z maluchami tak to już bywa, że nie należą do istot statycznych. Nie różniłem się pod tym względem od innych, więc gdy tylko tata i Lew stracili mną na chwilę zainteresowanie – czym prędzej wytuptałem z jaskini, by poznać szeroki świat. Mój niewierny ogon podążał za mną i czułem się przez to zagrożony. Zaatakuje mnie jeszcze i co wtedy? Jednak nie reagował na moje warczenie, a pacnięcie go łapą było równie nieskuteczne, co próba złapania go kłami. Musiałem jakoś znieść jego towarzystwo i świadomość, że będę w ciągłym zagrożeniu.
Ruszyłem w stronę miejsca, gdzie wschodziło słońce. Słońce to taka wielka kropka na niebie, wygląda nieco jak oko i gapi się na nas, smoki, bo w końcu ja też jestem smokiem, tata tak mówił, a tata by mnie nie okłamał. Uznałem, że skoro słońce się gapi, to na pewno czegoś ode mnie chce, tylko nie umie mówić.
Misja – odnaleźć resztę ciała słońca i spróbować się z nim porozumieć na migi.
Efekt – zagubienie się wśród drzew jakiegoś gęstego lasu. Na dodatek nie pachniało tu domem. A przynajmniej nie tylko domem, co było dość niepokojącym odkryciem. Mimo wszystko nie straciłem nadziei, oko na mnie czekało, a poza tym nikt by nie chciał na pewno mnie zabić... Poza moim ogonem. Dlatego też kroczyłem dzielnie (zerkając czasem trwożnie na mojego śmiertelnego wroga), by w końcu wkroczyć na oświetloną przez oko polankę. Oczy aż mi się zaświeciły. To pewnie tu mnie prowadził ten przeogromny potwór! Usiadłem na miękkiej trawie i rozejrzałem się dookoła.
– Ale... Po co? – zapytałem na głos, przechylając głowę na psi sposób, wyrażając w tym geście pełnię swojej konsternacji.

[Chór Światła]

Od wieków nie gościł na ziemiach wspólnych. Jedyne tereny, które Nixlun miał okazję zwiedzać od dłuższego czasu, to te należące do sojuszników Cienia, czy te należące do jego stada. Dzisiejszego dnia samiec uznał, że dobrze było, by to zmienić. Kurtki spacer po neutralnych ziemiach pozwoliłby mu zapoznać się ze zmianami, jakie zaszły podczas jego nieobecność. Głównie tych, które dotyczyły mgły. Napięcie, które powodowała groźba nagłej ekspansji morderczych oparów, wcale nie ułatwiało życia na wolnych stadach. Ona zapewnię potulnie czekała, by uderzyć w kluczowym momencie. Czy stanie się to jutro, czy może za księżyc; nikt nie wiedział. Jedyne co smokom pozostało to czekać i obserwować. Albo porozmawiać z elfami... Lecz kto miał na tyle taktu i kultury osobistej, by nie spłoszyć te wątłe istoty? Nie kto inny jak Nixlun. W jego łbie ułożył się plan, który miałby pomóc tym dwóm rasom we współpracy przeciwko mgle. Trzeba było tylko zyskać ich atencję....
Dzisiejszego dnia Nixlunowi jednak nie było dane spotkanie z dwółapowcami, ponieważ w drodze przez las dopadło go jedno z najgorszych objawów starości: wspominki młodzieńczych lat. Wiele księżyców temu uzdrowiciel, będąc jeszcze pisklakiem, znalazł się pod koronami tutejszych drzew. Nie pamiętam zbyt wielu szczegółów, ale postały mu uczucia i urywki wspomnień powiązane z tym miejscem. Koszmar i jego szyszki. Depresja Shiro. Wspólne przeczekiwanie burzy. Były to dobrze wspomnienia, szczęśliwe i smutne jednocześnie.
Z nostalgicznych wspominek Chór został wyrwany podejrzanym dźwiękiem, który rozbrzmiał gdzieś zza niego. Odwrócił się po cichy, po czym przeszedł parę szpanów, stajać za kaszakami, które odgradzały leśną głuszę od polany. Pisklę, samotne na środku polany. Samiec zainteresowany zaczął węszyć w powietrzu. Delikatna woń ognia. Za słaba, by świadczyć o obecność jakiegoś dorosłego smoka, który mógłby być opiekunem tego podrostka. Oznaczało to najpewniej, iż ten musiał odłączyć się od rodziny, pewnie w celu odbycia jakiejś niedorzecznie ważnej podroży. Było to niebezpieczne. W końcu nigdy nie wiadomo, czy w pobliskich krzakach nie czai się drapieżnik. Dzisiaj były to ziemie, na których tych było niewiele, ale co jak malec kiedyś nieświadomie uda się na pola łowieckie? Trzeba było więc utemperować młodzika, uświadamiając go jak niebezpieczna możne być samotna podróż. A któż to jako jedyny może podołać się temu zadaniu w tej sytuacji, jak nie Nixlun?
Skradając się nisko ugiętych łapach, samiec stawiał kroki powoli, uważnie, by wywołać jak najmniejsze poruszenie w trawie. Planował zrobić małą niespodziankę pisklęciu, kłapnąć mu zębami obok łebka czy coś w tym stylu. Oczywiście, nie było gwarancji, że zdoła pozostać niezauważony. Jeśli Żuraw go usłyszy, Nixlun odrobinę zmieni plan. Zacznie przemieszczać się do małego trochę szybciej, z nisko zwieszonym łbem, wpatrując się niczym drapieżnik w ślepia ognistego narybku. Nie zważając na to, czy został zauważony, czy nie, samiec powinien pojawić się przy Żurawiu, odzywając się do niego niskim, zimnym głosem.
– Rodzice ci nie mówili, że samotne przechadzki są niebezpieczne? – Wyszeptał do ucha malca. Jego zamiar był dość oczywisty, ot, przestraszenie obcego pisklęcia. W celach dydaktycznych, rzecz jasna.
Alaleya