Szumiąca polana

[Brak Słów]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Wrzos w oznace pisklęcego wręcz naburmuszenia nadęła swoje nakrapiane policzki, marszcząc przy okazji czoło. No skąd miała wiedzieć, kim to coś jest, kiedy nawet nie mogła tego czegoś wyśledzić? Albo mogła...? Nie, nie. Zapach donikąd nie prowadził, a głos w ich głowach wprawiał dodatkowo niewprawioną jeszcze Łowczynię w konfuzję.
Nie miała pojęcia, jak zareagować. Odwróciła się więc całkiem ku Wyrwanemu i pochyliła trochę ku niemu łeb, aby usłyszał jej ściszony głos:
– Duchem? – spytała go, patrząc nań równie pytającym wzrokiem, jak pytający miała głos.
Tym oto sposobem niejako zrzuciła odpowiedzialność za odpowiedź na Życiowego. Podsunęła mu jakiśtam pomysł, ale sama była zbyt niepewna, by udzielić jej głośniej, ku nieznanemu stworzeniu.
Nie doczekała się jednak odpowiedzi od młodego, więc głośniej spytała, patrząc w korony drzew:
– Duchem?

[Znamię Burzy]

Kropla przyszedł w to miejsce, ponieważ chciał zapolować. Problem polegał na tym, że nie miał pojęcia jak to zrobić, musiał jednak upolować coś dla siebie i dla stada. Smok był pewien, że nie będzie to takie trudne, więc bezpardonowo wbiegł na polanę szukając zwierzyny... No właśnie, wbiegł, więc wszystkie zwierzęta natychmiast od niego uciekły. Ehh, nie będzie to jednak takie proste. Zwolnił więc krok, wszedł w pobliskie zarośla i już po chwili zobaczył jakąś sarenkę. Podszedł więc do niej powoli, po cichu, ta jednak zdołała go zauważyć (z łatwością zresztą) i nawet nie próbowała uciec. Kropla podszedł do niej i spróbował ją jakoś... no właśnie, trzeba ją złapać? Kiedy podszedł do niej już niebezpiecznie blisko sarenka powolutku uciekła od niezdarnego smoka, patrząc się na niego, jakby chciała zaśmiać mu się w pysk. W porządku, Niebieskooki musiał przyznać, że nie będzie to takie proste, co więcej naprawdę nie wiedział jak zabrać się do łapania zwierzyny. Usiadł więc w bezradności na ściółce. Potrzebował pomocy, tylko skąd, z nieba?

[Dziki Agrest]

Jeśli wciąż przyglądałeś się sarence to mogłeś zauważyć, że ta nagle uciekała. Przebiegła niedaleko ciebie i uciekła tak daleko jak tylko mogła. Za sobą usłyszałeś zaś powarkiwania i pomarańczowe, soczyste ślepia, które błyszczały w zaroślach. Robiło się coraz groźniej, bo para dzikich ślepi zaczęła się do ciebie zbliżać. Dostrzegłeś też błyszczące w mroku kły. Dziwna istota nagle wyskoczyła, a za sobą ciągnęła lecące w powietrzu liście. Gdyby nie ujawniła się warkotem i celowym spłoszeniem sarny to zapewne podeszłaby aż do samego samczyka. Agrest jednak spokojnie, jak gdyby nigdy nic wylądowała u boku nieznajomego.
– Czyli... tak próbujesz polować? – Zaczęła z dziwnym akcentem i delikatną chrypką w głosie. Spoglądała co chwila na młodzika oczekując na jakąś odpowiedź. Na pysku malowała jej się znudzona, kwaśna, ale jednocześnie nieco zaciekawiona mina.

[Znamię Burzy]

Kropla rozglądał się tak wokół w poszukiwaniu jakiegoś genialnego pomysłu. Zamiast niego usłyszał jakiś dźwięk, a później zobaczył błysk i ruch. Po chwili koło Kropli znalazła się już jakaś smoczyca. Niebieskooki pokracznie, bo siedząc odskoczył i spojrzał się na smoczyce. Była niewątpliwie z Życia, poznał ten zapach. Umysł podpowiedział szybko Kropli, że skoro ktoś jest z stada zaprzyjaźnionego z Wodą, a dodatkowo spotkał go na terenach pokoju, to nie powinien go zaatakować... chyba. Słowa samicy rozwiały wątpliwości smoka, jednak ten nadal został w gotowości do ewentualnej ucieczki.
-Próbuję... O ile można było to nazwać próbą – odpowiedział smoczycy, zachowując neutralny ton. Było mu jednak trochę wstyd, była dużo starsza, na pewno umiała zdobyć dla siebie pożywienie, pewnie chciała go wyśmiać. Dodał jednak – kim jesteś?

[Dziki Agrest]

– Dziki Agrest, łowca życia. Jednak wydawać mi się, że to ty młodzieńcze powinieneś się przedstawić pierwszy. – Zwróciła uwagę młodemu a sama przeciągnęła się i położyła na ziemi. Po tych ostatnich polowaniach poczuła się naprawdę zmęczona. Ciekawe czy ten mały ją czymś zaskoczy lub będzie coś chciał... Jak nie to smoczyca miała bardzo ciekawy pomysł na dalszą część spotkania. Zignoruje go i położy się spać. Tak, bardzo dobry pomysł.
Ślepia leniwie przymrużyła. Prawie zamknęła. Ich wzrok wlepiony był w siedzącego obok skrajnego. Jakoś nie chciało jej się zaczynać nowego tematu rozmowy, który oderwie ją od propozycji snu. Już nawet położyła prawie łeb na łapach. Czekała. W sumie nawet nie wiedząc na co.

[Znamię Burzy]

Po słowach smoczycy Kropla rozluźnił się. Czuł się dużo bardziej spokojniej wiedząc, że ma do czynienia ze smokiem Życia, a nie innego stada. Zrobiło mu się zarazem głupio kiedy samica przedstawiła mu się jako łowca swego stada... Cudownie! Czyli jego nieudolne popisy widział łowca... choć może to była dla niego szansa? Kolejne słowa Agrest wprawiły go w jeszcze większe zakłopotanie. Wszystko źle, ale co się stało to się nie odstanie... bzdurna etykieta.
-Nazywam się Kropla, jestem ze stada Wody – znów błąd. Agrest na pewno wyczuła, że młodzik jest z Wody, czyli dał jej kolejne powody do ciętych komentarzy. – chciałbym nauczyć się polować, ale jednak sam nie jestem w stanie. Czy mogłaby Pani mnie tego nauczyć? – Może nie była to zbyt elegancka prośba, ale cóż, owijać w bawełnę samczyk się jeszcze nie nauczył. Kropla naprawdę miał nadzieję, że smoczyca się zgodzi. Potrzebował kogoś, kto nauczy go polować.

//najpierw bym prosił skradanie, ponieważ do śledzenia udało mi się znaleźć nauczyciela

[Dziki Agrest]

– Oczywiście, że mogę cię nauczyć! – Odpowiedziała radośnie nawet jeśli wewnątrz siebię mówiła coś w stylu "bogowie ratujcie, czemu natrafiam tylko na same nauki". A ona chciała tylko znaleź jakieś miejsce do spania. Lub kogoś do gadania a natrafiła tylko na chętnego nauki pisklaka. Podniosła się więc wracając do siadu.Westchnęła z słyszalnym zmęczeniem w głosie.
– Wiesz może w jakich sytuacjach przydaje się umiejętność zwana skradanie? – Wydawało jej się, że była to najbardziej podstawowa umiejętność łowiecka, którą każdy powinien jak najszybciej poznać. Dzika zamruczała cicho. Czekała na odpowiedź.

[Znamię Burzy]

Kropla spojrzał radośnie na Agrest. Myślał, że postać, która wyskoczyła z krzaków może stanowić jakieś zagrożenie, a została jego nauczycielką. Łowca, osoba która zna się na swoim fachu jak mało kto będzie uczyła go skradania! Patrzył jak smoczyca wstaje, miał nadzieję, że od razu przejdą do ćwiczeń a tu... pytanie. Czemu każdy nauczyciel na początku nauki zadaje pytania? Choć w sumie on też jeszcze niedawno męczył w taki sposób Koral. No cóż, musiał odpowiedzieć.
-Wydaje mi się, że skradanie przydaje nam się do tropienia zwierzyny, tak, aby nie była w stanie nas usłyszeć. Dzięki temu jesteśmy w stanie podejść do celu jak najbliżej – odpowiedział. Oczekując na to, co powie Agrest niespokojnie poruszył łbem. Nie był pewien, czy to prawidłowa odpowiedź, ale chyba najbardziej logiczna.

[Dziki Agrest]

– Nie wiem czy tropienie to dobre słowo. Lepiej by pasowało... podejście zwierzyny. Jak i również smoka czy innej istota. Skradać się możesz bowiem do wszystkiego. Od stworzeń żyjących aż po kamienie czy kłody. Jak kto woli. – Odezwała się i obróciła pysk delikatnie bokiem w stronę Kropli – Tak samo uważamy nie tylko na to by nas nie usłyszała. Nasz cel skradania nie może nas również zobaczyć lub wywęszyć. W końcu w ten sposób również możemy zdradzić swoją pozycja, prawda? – Skończyła na tym swoją pierwszą wypowiedź. Zamruczała cicho.
– Jak myślisz, na co musimy uważać? Co może nam przeszkodzić w skradaniu? – Było takich czynników i przeszkód wiele. Zobaczymy ile uda ich się wymienić Kropli. Agrest nieco spięta czekała na odpowiedź samca.

[Znamię Burzy]

W przeciwieństwie do innych nauk skradanie potrzebowało sporo teorii. I w sumie to Kropli nawet odpowiadało. Kodował sobie sobie we łbie wszystko co mówiła Agrest, a kiedy smoczyca zadała mu pytanie z chęcią ruszył starymi komórkami.
-Myślę, że... – od razu zaczął i na chwilę się zaciął, nie wiedział w sumie co chce powiedzieć. Poruszył niespokojnie skrzydłami i powiedział znów – myślę, że musimy uważać na rzeczy, które mogą nas zdradzić dźwiękiem, jak gałęzie, nie można wchodzić na śliskie skały ani wykonywać gwałtownych ruchów, bo nasz cel wtedy latwo nas zauważy.

[Dziki Agrest]

– Z ziemi: gałązki, suche liście, skaliste podłoże, kałuże, sucha trawa, inne możliwie hałaśliwe przedmioty i rośliny. Co do kamiennego podłoża – unosisz pazury, by o nie nie stukały i uważasz, by się nie wywalić. Resztę omijasz jeśli możesz. Jak nie – musisz uważać, by je nie nadepnąć nieświadomie. Tak, by nie wydały niepotrzebnych dźwięków.
Z powietrza: wiatr. Nie możesz pozwolić, by wiał zza twoich pleców. Musi wiać od strony zwierzyny, w twoim kierunku. Dzięki temu nie wyczuje cię, a ty za to poczujesz ją bardzo dobrze. Jeśli jest na odwrót – musisz ruszyć po okręgu, a dopiero potem kontynuować skradanie w kierunku celu.
Z otoczenia: krzaki, drzewa. Nie zahaczaj o nie ogonem bądź skrzydłami. Mogą wydać niepotrzebny dźwięk, który może spłoszyć zwierzę.
Jeśli jednak zrobisz jakiś mały błąd i ofiara spojrzy się na ciebie – musisz po prostu stanąć w bezruchu. Jak kamień. Wtedy zwierzyna powinna wrócić do skubania trawy, krzaka, czy co tam innego wcześniej robiła. – Westchnęła. Ach te biedne pisklaki. Wciąż się jednak uczyły więc ich niewiedza była wytłumaczona. Poznawały wszystko w trakcie nauki. Rozumiała więc, czemu nie wymienił jej wszystkich przeszkód. – Zrozumiałeś wszystko? – Zapytała jednak tak dla pewności. Jednocześnie podniosła się i przeciągła. Nie chciała tego robić, ale mu siała. Dla dobra dalszej części nauki.

[Znamię Burzy]

Kropla kodował sobie wszystko co mówiła łowczyni. Wiatr, krzaki, drzewa, gałązki, liście, sucha trawa, głazy, kałuże. Czyli trzeba uważać na wszystko. W zasadzie logiczne, w sumie nie spodziewał sie niczego innego. O to przecież chodziło w skradaniu, nie mógł dać się zauważyć za żadną cenę swojemu celowi.
-Tak. Raczej wszystko zapamiętałem – odpowiedział Agrest z uśmiechem na pysku. Chwilę później smoczyca wstała i przyciągnęła się. Czyli teraz czas na praktykę. W porządku, Kropla poruszył łapami w oczekiwaniu na dalsze nauki że strony samicy. Nie spuszczał z niej oka, tak jakby obawiał się, że zacznie coś pokazywać, a on nie będzie skupiony.

[Dziki Agrest]

– Kiedy się skradasz, przy każdym kroku najpierw unosisz łapę, potem przesuwasz ją do przodu, a następnie opuszczać. Przy tym ostatnim złącz palce, by stworzyły taki szpic. – Tu zatrzymała, by pokazać to na własnej łapie. Pazury złączone, reszta części palców nieco luźniejsza. Tworzyło to razem taki charakterystyczny "stożek" – Jeśli znajdziesz jakiś patyk, suchą trawę, liście czy inną przeszkodę – jednie odpowiednio odsuwasz, pod inne wkładasz łapę. Kałuże jednak staraj się po prostu omijać. Używaj naturalnych kryjówek. Krzaków, skał, wysokiej trawy. Nie podnoś się za wysoko, a najlepiej nie rób tego w ogóle, jeśli nie ma takiej potrzeby. – Między nią, a Kroplą była kilka ogonów wysokiej trawy, kilka młodziutkich drzewek, krzaki i kamienie. Do tego pełno naturalnych i stworzonych przez Agrest gałęzi, liści. Tuż przed Kroplą zaś był spory fragment kamiennej powierzchni, którą musiał przejść. Wiatr jak na razie mu sprzyjał, bo wiał zza Agrestu w jego kierunku. – Skradaj się do mnie. – Smoczyca zaś łapami zaczęła bawić się jakimś kamykiem. Turlała go w jedną i w drugą stronę. Tak jakby w ogóle nie zwracała uwagi na samczyka. W rzeczywistości jednak cały czas spoglądała na niego kątem oka gotowa zwrócić mu uwagę, gdyby popełnił jakiś błąd.

[Znamię Burzy]

Spojrzał na łapę Agrest. Z daleka widział stożek, który smoczyca zrobiła, nie było to trudne do powtórzenia. Wysłuchał jej do końca, wszystko zapamiętał, teraz czas na skradanie. Niby dzieliła ich tak mała przestrzeń, a można było zrobić na niej tyle błędów! Kiedy samica zaczęła bawić się kamykiem na pysku ucznia wymalowało się skupienie. Kropla ugiął łapy i ruszył. Najpierw przycisnął skrzydła do ciała i upewnił się, że panuje dokładnie nad ogonem. Następnie podniósł lewą przednią, później prawą tylną łapę, przesunął do przodu i opuszczając złączył ich pazury. Tę samą czynność wykonał z prawą przednią i lewą tylną łapą. I znowu, i znowu. Kiedy miał wejść na kamień przypomniał sobie słowa Agrest i uniósł pazury. Szedł powoli, uważał na każdy krok, penetrował spojrzeniem ziemię, żeby upewnić się, że nie nadepnie zaraz na jakąś gałązkę. Dwie łapy po kolei w górę, do przodu, stożek, w dół. I to samo z kolejnymi dwoma. Zszedł w końcu z kamienistego podłoża, jednak nie zatrzymywał się. Ominął gałązkę, liście, kolejną gałęź odsunął przednią łapą. Przez cały czas poruszał się zygzakiem między drzewkami na mocno ugiętych łapach. Uważał przy tym, aby nie otrzeć się o żaden krzak ani drzewo. Ominął głaz, odsunął gałęź, minął liście, krzak, kilka kęp suchej trawy. I tak w kółko, szedł bardzo powoli, w końcu dotarł do Agrest. Rozluźnił się wewnątrz, z zewnątrz wciąż pozostał w tej samej postawie. Chyba było nieźle.
-Jak mi poszło, łowczyni?

[Dziki Agrest]

– Sapiesz, jak stary smok. – Burknęła. Bez problemu mogła go usłyszeć i zlokalizować nawet nie próbując tego robić.
Gdy samczyk wyjrzał zza jednego z kamieni okazało się, że Agrest jest dość daleko od niego. Przesunęła się? Ale kiedy? Miał jeszcze dwa ogony odległości do niej. Po drodze było dużo wysokiej trawy, w której musiał odpowiednio "sunąć", by ta nie szumiała. Wiatr nagle się zmienił. Powoli zaczął wiać z boku Kropli, a za niedługo będzie pewnie zza jego zadu w kierunku Agrestu. Czy jednak młody pamiętał, co ma zrobić w takiej sytuacji?
Po chwili agrestu niosła łeb i zaczęła się rozglądać na około. Najpierw od prawej do lewej, powoli obserwowała trawę. Nie zatrzymywała jednak wzroku na niczym konkretnym. Nawet na Kropli. Po kilku uderzeniach serca znów się rozejrzała. Tym razem od lewej do prawej. Następnie znów zaczęła udawać, że w ogóle nie interesuje ją co robi młodzik.
– Gdy podejdziesz dość blisko – skaczesz i atakujesz. W naszej nauce wystarczy, że tylko na mnie skoczysz. – Odezwała się jeszcze po czym zaczęła nucić jakąś przyjemną dla ucha melodię. Jej ulubiona piosenka z lat dziecinnych. Już zapomniała niektórych zwrotek, ale wciąż pamiętała melodię. No i refren.

[Znamię Burzy]

No tak, kiedy uniósł wzrok okazało się, że Agrest jest znów kawałek dalej. Nie miał pojęcia, kiedy smoczyca się przemieściła, był zbyt skupiony na swoim zadaniu, a równocześnie ona przecież musiała zrobić to niebywale cicho. W sumie nie ma się co dziwić, była przecież łowczynią. W duchu wzruszył barkami i skupił się od początku. Spojrzał jeszcze na Agrest stojącą kilka ogonów dalej. Samica jakoś dziwnie się rozglądała, może on też powinien na coś zwrócić uwagę? Na pewno stanął wtedy jak wryty, tak jak go uczyła. Ale może to nie chodzi tylko o to... pomyślał więc: odpowiednia postawa, krążenie pomiędzy kryjówkami, odsuwanie różnych przedmiotów bądź ich omijanie. Coś jeszcze? No tak, nie mógł tak sapać, ograniczył więc oddech, no i... wiatr. Wcześniej wiał w stronę młodzika, teraz wieje z jego boku. I wszystko wskazuje na to, że niedługo może zacząć wiać w stronę łowczyni. Niedobrze! Musiał ją najpierw obejść, co oznaczało więcej drogi do przebycia, no ale nie miał wielkiego wyboru. Widział, że trawa przed nim przechyla się w prawo, ruszył więc w tę samą stronę po okręgu. Przy każdym kroku upewniał się, że nie nadepnie na coś, co wyda niepotrzebne dźwięki, tworzył z łapy stożek, aby wydawać jak najmniej hałasu. Sunął na ugiętych łapach, starał się przechodzić przez tą nieszczęsną suchą trawę, aby ta nie szumiała. W końcu znalazł się po drugiej stronie Agrest i faktycznie zawiewało teraz w drugą stronę. Uff, dobrze, że zdążył zauważyć tę zmianę. Teraz jednak ostatni krótki kawałek, przesuwał się powoli, podnosił spokojnie po kolei każdą łapę, nie robił żadnych gwałtownych ruchów. Kiedy smoczyca znalazła się w zasięgu jego skoku spojrzał się jeszcze w górę, jakby chciał się upewnić, czy nigdzie nie zniknęła. Już raz to przecież zrobiła... Był już przygotowany do skoku, więc kiedy tylko ją zobaczył wybił się z ulgą z tylnych łap.

[Dziki Agrest]

// Przepraszam za nieobecność

No, jak na pierwszy raz nie było aż tak źle. Poszło mu... O dziwo nawet dobrze. Agrest pokiwała potakująco łbem jeszcze zanim ten ujawnił się ze swoim skokiem. Odchyliła ciało szybko w tył przez co młodzik zamiast trafić na nią jedynie przeleciał gdzieś przed nią i wylądował na miękkiej trawie. Uśmiechnęła się drapieżnie.
– Spokojnie, raczej zwierze normalnie nie cofnie się, ani nie odchyli w żadną ze stron. No, chyba, że cię zobaczy... – Podrapała się przy ostatnich słowach po głowie następnie uniosła i przeciągnęła dumna, że skończyła kolejną naukę. Posłała młodemu krótkie spojrzenie, by ruszyć przed siebie, w kierunku przeciwnym do mgły. Jeśli coś jeszcze chciał, miał okazję. Jeśli jednak nie. Cóż... pójdzie w swoim kierunku.

// Raport

[Niezłomna Cisza]

Szept zrobiła tak jak mówił Piórko. Poleciała od razu nad Szklisty Zagajnik. Kołowała nad nim przez chwilę próbując znaleźć dobre miejsce. Chciała aby miejsce to było odsłonięte i najlepiej dość szerokie. W takim wypadku polana, którą zobaczyła, wydawała się idealna. Mieli dużo miejsca na ewentualną ucieczkę i większą przestrzeń do szybkiego rozpoczęcia lotu. Burza dała znak przyjacielowi, że zamierza lądować, po czym tak właśnie zrobiła. Wylądowała na polanie. Rozejrzała się wokół, ale nie zobaczyła w pobliżu żadnych smoków. To dobrze. Nie będzie tu smoków, które przez ich badania, mógłby być zaatakowane przez mgłę.
– To, od czego zaczynamy? – spytała się Ognistego, gdy już przy niej wylądował.

[Piórko Nadziei]

Piórko wylądował tuż obok Szeptu Burzy. Wybrała bardzo dobre miejsce, jak na ich nową batalię przeciwko mgle. Jest dużo miejsca, nawet na najbardziej zwariowany pomysł. Stąd łatwo uciec.
Mgła pochłonęła niemal całą polanę, ale za plecami mięli rzekę Tyral, wypływającą z Zimnego Jeziora, a za nią masa wolnej przestrzeni. Dla nich, latających smoków, rzeka nie stanowiła problemu. Pewnie problemem nie była też i dla mgły. Ale na pewno nie dorówna im w szybkości.
– Rozejrzałaś się tutaj? Zauważ że nie ma nigdzie elfickich runów. Ciekawe dlaczego mgła nie posuwa się dalej. Tutaj nie będzie już tak bezpiecznie. Musimy pomyśleć nad strategią odwrotu. No i pozbierajmy trochę drewna. Wzdłuż rzeki rośnie wiele drzewek i krzewów. Do lasu co prawda daleko, ale myślę że przy samej rzece i tu na polanie, znajdziemy wystarczająco dużo drewna, aby zrobić z nich jakieś pochodnie.–
Piórko zaczął rozglądać się uważnie za jakimiś patykami i uschniętymi krzakami. Nie będą przecież wyrywać zdrowych drzewek.

[Niezłomna Cisza]

Szept wysłuchała Piórka i uważniej przyjrzała się mgle. Rzeczywiście nie było tu żadnych run. Ale dlaczego w takim razie mgła się nie posuwała? Może musiała się poruszać po mniej-więcej prostej linii?
– Nie wiem. Może gdzieś dalej, poza zasięgiem naszego wzroku, jest jakaś runa? Może po prostu działa na dużą odległość... W końcu sam mówiłeś. Mgła staje się jakby mniej odporna na elfickie znaki – wysunęła jedną teorię. Spojrzała jeszcze raz na mgłę po czym z machnięciem ogona odwróciła się od niej.Oddaliła się jeszcze kawałek po czym sama zaczęła szukać suchych gałązek. Teraz w porze Gorejącego Słońca jest to zdecydowanie łatwiejsze niż ostatnio w czasie pory Białej Ziemi. Całe poszukiwanie zajęło jej trochę więcej czasu, ponieważ co chwilę zerkała na żywą masę, aby upewnić się czy aby się nie porusza albo nie wysuwa swoich macek. W końcu udało jej się zebrać sporo patyczków, które ułożyła w dwa zgrabne stosiki. Na jednym leżały długie patyki nadające się na pochodnie, a na drugim, nieco większym, mniejsze patyczki, ale nadal na tyle długie, aby mogły jeszcze stworzyć krótkie pochodnie lub przydać się do czegoś innego.

[Piórko Nadziei]

Piórko zbierał razem z Szeptem Burzy wszystkie patyki jakie mogły się przydać, a zasugerowawszy się poczynaniami towarzyszki, również segregował znalezione drewno na dłuższe i krótsze kawałki. Gdy uzbierały się dość spore dwa stosiki patyków, gałęzi czy nawet korzeni zeschłych, uznał że to jak na razie wystarczy.
– Myślę że jesteśmy wystarczająco przygotowani do działania. Nic nam chyba nie grozi, jeśli zachowamy ostrożność. Nie wiem tylko czy nie rozwścieczymy naszymi poczynaniami tej mgły i ona nie zajmie przez to jeszcze większych terenów. Choć prawdę mówiąc to i tak ona się posuwa na przód, tyle że jakoś wolniej. Chyba nie chce już zajmować nowych terenów. Albo zajęła to co jej było potrzebne. Ciekawe co to było. –
Piórkowy wbił się na chwilę w zadumę. Od pewnego czasu, przestał śledzić poczynania smoków w dziedzinie mgły. Praktycznie nikt nic nie robił, a jeśli już, to nie dzielił się wynikami na szerszym forum.
– To co robimy najpierw. Tak jak dawniej powstawiamy pochodnie na linii z mgłą? A potem będziemy to przesuwać? Masz jakiś pomysł?–