Polana

[Czarna Pożoga]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Obsydianowa nie lubiła tracić czasu, dlatego także tym razem nie czekała z zajęciem wygodnego miejsca tuż przed białofutrą. Nie wzdrygnęła się nawet, gdy jej łuska dotknęła zimnego, mokrego podłoża. Owinęła długie łapy kolczastym ogonem, jak to miała w zwyczaju i zwróciła spojrzenie bezdennych ślepia na Wodnistą samicę. Chociaż sama Obsydianowa nie należała do małych, ani słabowitych smoków to była widocznie młodsza od swojej rozmówczyni. Czuła się jednak lepiej mając przed sobą kogoś podobnego wzrostu niż jakiegoś onieśmielającego olbrzyma. Nie to, że kiedyś czuła się onieśmielona. W żadnym wypadku.
Zauważyła wzdrygnięcie i zaskoczenie w oczach Przebłysku. Czyli jednak udało jej się podejść ją niezauważoną? Kto by pomyślał, z całym tym jej ciężkim krokiem i ogonem szurającym po ziemi. Była ciekawa jakie wydarzenia mogły spowodować takie reakcje u smoka, który przecież był nie lada drapieżnikiem. A może ona również nie powinna zachowywać się tak pewnie? W końcu świat pełen był niebezpieczeństw i... jakoś nie potrafiła się tym przejąć. Być może kiedyś to do niej wróci i ugryzie ją w jej złotołuski zad, ale to nie był ten dzień.
– Nie przeszkadza ci mokre futro? – Spytała szybciej, niż zdążyła o tym pomyśleć, gestykulując łapą w stronę smoczycy. Z drugiej strony... powiedziała przecież, że jest z Wody. A to do czegoś zobowiązuje, prawda? – Jestem Obsydianowa. Również szkolę się na wojowniczkę. – Ten drobny aspekt sprawił, że spojrzała na białofutrą przychylniej. W końcu od wojowniczki zawsze mogła się czegoś nauczyć, nawet jeśli nie okaże się najlepszą rozmówczynią. – Nie spotkałam jeszcze nikogo z waszego Stada. To przypadek czy jest was po prostu mało?
Dodała, nie do końca zgodnie z prawdą. W końcu przed kilkoma księżycami spotkała smoka, który przedstawiał się jako Szkarłatny Kolec z Wody, ale poza nim nie widziała nikogo. Nawet ostatnio sprawdzając granicę na próżno było szukać na niej zapachu przeciwnego stada. Zerknęła z ukosa na Wojowniczkę, ciekawa jej odpowiedzi.

[Tialdreith]

Różnokolorowe ślepia czujnie obserwowały złotołuską. Choć Przebłysk nie czuła się zbytnio zagrożona (w końcu w razie czego wie jak się bronić!) to starała się być czujna... a to, że przed momentem nieco się zapomniała to już "szczegół"! Ognista mimo, że młodsza to wyglądała na dość... silną. Z łatwością można było się domyślić, że zapewne szkoli się na wojowniczkę, choć dla Przebłysku niekoniecznie było to takie oczywiste ze względu na to, że jeszcze nie spotkała się z kimś takim. Oj jak chętnie stoczyłaby taką bitwę na arenie...
Przekrzywiła łeb, wbijając w Obsydianową nieco zdziwione spojrzenie. Tak, zdecydowanie nie spodziewała się takiego pytania w takim momencie... tym bardziej, że sama nie myślała nad stanem swojego futra. Mimowolnie uniosła łeb spoglądając w zachmurzone niebo i mruknęła niezadowolona jednocześnie zaciskając powiekę, gdy jedna z kropel deszczu spotkała się z jej lewym okiem. Jak gdyby nigdy nic opuściła łeb, tym razem zerkając na swoje futro – rzeczywiście nieco mokre... Na moment spanikowała i podniosła łapę, poprawiając jednym z pazurów linkę od naszyjnika zawieszonego na jej szyi, jednocześnie sprawiając jego stan. Odetchnęła z ulgą widząc, że deszcz raczej nie narobił z nim większych szkód, po czym ponownie zerknęła w ślepia młodszej smoczycy. Ciekawe jak to wszystko musiało wyglądać z jej perspektywy, uh...
– Właściwie to nie... niby smoki północne nie lubią wody, ale dla mnie jakoś nigdy nie była czymś nieprzyjemnym. Chyba nawet ją lubię – uśmiechnęła się.
Obsydianowa Łuska... Podobało jej się to imię, a wzmianka o tym, że Ognista szkoli się na wojownika jeszcze bardziej zainteresowała północną, której ostatnio brakowało walk. Dopiero co trzeba było ją sklejać w każdym możliwym miejscu, a teraz już miała ochotę biec na arenę... ale co na to poradzić?
– W takim razie mam nadzieję, że w przyszłości spotkamy się na arenie! – odpowiedziała, a w jej głosie można było usłyszeć nutkę radości jak i zainteresowania – Nie walczyłam od dłuższego czasu, pewnie niedługo znów się tam wybiorę... a potem znowu będę musiała biegać za uzdrowicielami.
Zaśmiała się cicho, choć w rzeczywistości nie było to takie kolorowe. Uzdrowicieli było mało, a sama musiała prosić smoczycę z Cienia o pomoc, gdyż Azyl nie była w stanie jej pomóc. Dlatego cała ta sytuacja sprawiała, że wojownikom jak i czarodziejom było nieco ciężej... ale nie potrafiła z tego powodu rezygnować z walki.
Poruszyła śnieżnobiałymi, długimi uszami słysząc kolejne pytanie. Oj, chyba to już kiedyś słyszała... a mimo to chyba nadal nie była w stanie dać odpowiedniej odpowiedzi.
– Może to być jedno i jak drugie, hm... – zamyśliła się przez moment, spoglądając na pochmurne niebo – Nie jest nas zbyt dużo, ale też nie mało. Chociaż ostatnio nawet sama mam problemy ze spotkaniem niektórych smoków z naszego stada. Być może po prostu są zajęci własnymi sprawami i nie mają czasu włóczyć się po Terenach Wspólnych... jak ja.
Stado było dla niej ważne i martwiła się o jego stan choć starała się tego nie okazywać. W końcu musi być silna! W razie czego była gotowa go bronić czy pomóc w szkoleniu innych, jednak ostatnio pojawiało się sporo problemów... w tym mgła, której nadal nie mogli się pozbyć. Szybko "usunęła" tą myśl z głowy, gdyż nie chciała ponownie sobie psuć humoru, a zamiast tego zainteresowała się innym tematem.
– Jesteś dosyć silna, prawda..? – spytała nieco niepewnie – Jeszcze nigdy nie spotkałam wojownika, który walczyłby w ten sposób. Sama nie posiadam zbyt wiele siły dlatego staram się wykorzystać swoją zwinność i chyba nie jest to takie złe... choć w przyszłości fajnie byłoby się nauczyć też nowych rzeczy.
Na razie było jeszcze na to za wcześnie... ale jest młoda, ma czas! W przyszłości z pewnością nauczy się jeszcze wielu nowych, przydatnych rzeczy, więc na ten moment nie chciała się tym zamartwiać – już wystarczająco dużo czasu spędzała na treningach i walkach.

[Czarna Pożoga]

Obsydianowa z pewnością wyglądała na silną, bo taka też była. Nikt nie nazwałby jej przesadnie napakowaną, ale... była dość potężna i to w dobrym tego słowa znaczeniu. Czas pokaże w jakim kierunku rozwinie się później, bo samiczka już nie należała do najmniejszych, a nie osiągnęła nawet pełni swoich rozmiarów.
Na zdziwione spojrzenie tylko wyszczerzyła zęby w uśmiechu. Zupełnie jakby zdawała sobie sprawę z tego, że pytanie było zbyt bezpośrednie i mogło wytrącić rozmówcę z równowagi. Przypatrywała się oglądającej swoje futro Wodnej z nieukrywanym rozbawieniem, które pod koniec zmieniło się w zaciekawienie, gdy ta dotknęła naszyjnika. Widziała już smoki noszące na szyi łuski bliskich, ale jeszcze nie spotkała się z piórami. Czy to taka odmiana dla pierzastych smoków? Piórka wyglądały ładnie, ale nie mogła powstrzymać się przed zapytaniem:
– Czyje są? – Przechyliła łeb na bok, wyglądając teraz bardziej jak pisklę, którym w gruncie rzeczy jeszcze niedawno była.
Na wzmiance o walce na arenie aż poruszyła się na miejscu, rozchylając delikatnie pergaminowe skrzydła. Cienkie błony, jedyna część jej ciała która wyglądała na stosunkowo słabą zatrzepotały na wietrze. Smoczyca przyjęła to z ulgą, gdyż ostatnie, parne powietrze było bardzo nużące. Zdecydowanie bardziej lubiła deszcze i chłodne powiewy wiatru od gorących suchot, co pewnie zmartwiłoby jej pustynnych przodków. Musiała odsapnąć po dzieciństwie spędzonym na oszczędzaniu każdej kropli wody.
– Jak najbardziej się spotkamy! – Zapewniła ochoczo, nie zwracając najmniejszej uwagi na fakt, że zamieniła ze smoczycą dopiero kilka słów. W końcu czy potrzebowała kogoś znać, żeby pogruchotać mu kości?
Nic nie ekscytowało jej tak jak wizja walki. Jednak jeśli Przebłysk lubiła stawiać sobie w walkach ograniczenia, nie miała co liczyć na aprobatę ognistej samiczki, która cechowała się przede wszystkim brawurą i pewnością siebie. Poruszyła jeszcze raz skrzydłami po czym ułożyła je płasko przy bokach, żeby lecące z nieba krople nie dostawały się pod nie.
– Słyszałam, że mieszkają u was smoki Życia. Długo to już trwa? – Obsydianowa nie mogła oszczędzić Przebłyskowi takich pytań, wiedząc, że nieprędko może zdarzyć się kolejna okazja. Na kolejne pytanie uśmiechnęła się lekko, rzucając pobieżne spojrzenie na swoje złotołuskie ciało, jakby widziała je po raz pierwszy. – Tak, a ty na dość zwinną. – Zamilkła, słysząc, że smoczyca już ją w tym wyprzedziła. – Zdecydowanie bardziej wolę polegać na swojej sile, bo gracji mam w sobie tyle ile ogr wśród stada łabędzi. Walka staje się o wiele przyjemniejsza, gdy masz przeciwnika na wyciągnięcie łapy, a gdybyś widziała jak zaskoczeni są wtedy Czarodzieje!– Smoczyca wybuchła śmiechem na wspomnienie obrony przed atakiem magicznym.
Może jej styl walki był odrobinę brutalny i bezpośredni, ale czy nie odzwierciedlał samej jej istoty? Obsydianowa nie była smoczycą, która by coś ukrywała. Raczej łatwo było ją przejrzeć do czasu kiedy... zmieni zdanie. Nawet to, że śmiała się teraz i rozmawiała z nowopoznaną Wodnistą, jak ze starą znajomą, o niczym nie świadczyło.

[Tialdreith]

Słysząc pytanie Obsydianowej do łebka białofutrej znów powróciły miłe wspomnienia – jak zawsze gdy tylko spojrzała na naszyjnik widniejący na jej szyi. W końcu jak mogłaby zapomnieć to co działo się za jej pisklęcych czasów! Aż żałowała, że trwało to tak krótko, chętnie wciąż beztrosko biegałaby wśród śniegu i korzystała z tego póki może. Wtedy sporo czasu przeznaczała na nauki... ale też na złe jej to nie wyszło.
– To... pióra mojego ojca, albo raczej smoka, który się mną zaopiekował, po tym jak zostałam znaleziona na terenach Wody przez uzdrowiciela z naszego stada – mówiła o tym już wiele razy, a za każdym razem w myślach była wdzięczna północnemu za to co dla niej zrobił – Należą do Chłodu Życia.
Uśmiechnęła się szeroko słysząc entuzjastyczną reakcję smoczycy. Nie mogła się doczekać! Pierwszy raz stoczy walkę z wojownikiem walczącym w inny sposób niż ona sama. Wiedziała w jaki sposób walczą, ale nigdy nie widziała tego na własne oczy, więc była niezwykle ciekawa jak to wszystko będzie wyglądało, a jej łapy wręcz rwały się do walki... ale to jeszcze nie teraz! Musi się uspokoić i poczekać!
A rozmowa przeszła na mniej przyjemne tematy, którymi ostatnimi czasy Przebłysk starała się zbytnio nie przejmować. Owszem, trzeba było działać, a smoki które się na to zdecydowały zajmowały się tym wszystkim. Ona sama chciałaby pomóc... ale w jaki sposób? Uh. Cała ta sytuacja wcale nie była zbyt przyjemna, a nie wyglądało na to żeby w najbliżej przyszłości miała się zmienić.
– Księżyce mijają tak szybko, że ciężko jest to wszystko zliczyć. Pamiętam, że pierwszy raz spotkałam się z mgłą jakiś czas przed moją ceremonią na wojownika... było to jakieś... piętnaście księżyców temu? – wydawało się jakby spytała samą siebie – A może nawet i więcej. W każdym razie ciągnie się to już naprawdę długo, a wciąż nie wiadomo ile jeszcze zajmie to wszystko... ale uda nam się to pokonać i odzyskamy tereny smoków Życia.
Życie było dla niej jak rodzina. Chłód, Słowik... Fatum. Wszystkie te smoki były dla niej niezwykle ważne i wiedziała, że zapewne cierpią z powodu tego wszystkiego – a więc cierpiała i ona. Bo rodzina była dla niej jedną z najważniejszych wartości i chciała ją bronić, a w tej sytuacji była bezsilna. Na jej pysku można było zauważyć lekki wyraz smutku, ale no... cóż poradzić na to wszystko?

[Czarna Pożoga]

Złotołuska poruszyła się lekko, zauważając, że Przebłysk zamyśliła się na chwilę. Jej sceny z dzieciństwa rozgrywały się w zgoła innym otoczeniu. Wokół miała jedynie bezlitosne gorąco, piaski pustyni i uciekające przed żarem jaszczurki. Wciąż jednak pamiętała spokojne noce spędzone z matką w znalezionych jaskiniach, kontrastujący z dniem chłód i miliardy gwiazd błyskających na ciemnogranatowym niebie. Tutaj takich widoków nie było, ale to nie przeszkadzało Voulke czuć się zupełnie dobrze gdziekolwiek nie poszła. Miała trudne, ale dobre dzieciństwo, mimo tego nie tęskniła za nim. O wiele lepiej czuła się sama rozsądzając o swoim losie, a nie będąc przedłużeniem swojej matki. Niech spoczywa w pokoju, gdziekolwiek leży.
– Chłód Życia? Czy to nie przywódca? Życie mieszkało już wtedy na terenach Wody? – Złota była odrobinę zbita z tropu, bo przecież przed chwilą dowiedziała się, że Wojowniczka ujrzała mgłę po raz pierwszy dopiero na swojej ceremonii. A może była tam już wcześniej, po prostu wcześniej jej nie widziała.
Wydmuchnęła gorące powietrze przez nozdrza, przyglądając jej się badawczym wzrokiem. Również czuła podekscytowanie na myśl o walce i chętnie rozkwasiłaby jej ten piękny, futrzany pyszczek na miazgę. A ciemnoczerwona posoka bardzo ładnie spływałaby strumieniami po bielutkim jak cukier puchu, który pokrywał jej ciało. Cóż, mogła też wydarzyć się zupełnie na odwrót. Za to kochała walki, były zupełnie nieprzewidywalne.
– Oh, na pewno czekają na to z niecierpliwością. Stado bez terenów ciężko nazwać stadem. – Zmarszczyła nos, stawiając na moment siebie w takiej sytuacji.
Zdaje się, że tylko oddzielni przywódcy zachowywali dwudzielność tych stad. Co by było gdyby któryś z nich poległ? Życie z pewnością zaciągała wobec Wody ogromny dług, a ich sojusz nie mógł trwać wiecznie... chociaż może oni mieli inną mentalność niż złotołuska pustynna. Nie chciałaby aby Ogień przeżywał coś takiego, a to wystarczało aby była skłonna im współczuć. A jednak sprawa mgły dotyczyła ich wszystkich, nie tylko Życia. Odzyskanie ich terenów będzie zaledwie wisienką na torcie... niekoniecznie przeznaczonym dla niej.

[Zmierzch Gwiazd]

Veles przyszła na polankę tylko z jedną myślą w głowie – chciała poćwiczyć atak. Stanęła więc na środku polany i przyjęła pozycję do ataku. Schyliła głowę nieco niżej i zmrużyła oczy żeby jej wymyślony przeciwnik nie uszkodził jej oczu. Ogon podniosła nieco do góry. Jej ciała tworzyło teraz prawie że idealną linię prostą. Łapy ugięła i rozstawiła nieco szerzej. Napięła wszystkie mięśnie gotowa w każdej chwili zaatakować. Skrzydła przyciskała jak najmocniej co ciała aby nie przeszkadzały jej przy ciosach. Wyobraziła sobie , że przed nią stoi smok o głowę większy od niej. Ale nie atakuje. On tam po prostu stał. Szmaragdowa Łuska ugięła łapy i odbiła się mocno od ziemi doskakując do przeciwnika. Chciała rozorać mu szponami pierś. Rana miała być niezbyt głęboka lecz na to dosyć długa. Od barku do barku. Tak też zrobiła. W jej wyobraźni widziała tą ranę z której ciekła smużka krwi. Samica zaczęła okrążać swojego wyimaginowanego przeciwnika , ani na sekundę nie spuszczając go z oczu. Gdy przeciwnik stał do niej bokiem, Smoczyca otworzyła pysk. Poczuła przenikliwy chłód w gardle i po chwili z jej paszczy wystrzeliła wodnista ciecz która po zetknięciu się z przeciwnikiem zamieniła się w lód. Trawa w około strzału była cała oszroniona. Adeptka uśmiechnęła się zadowolona z siebie i kontynuowała swój trening. Tym razem chciała zaatakować zębami. Podbiegła więc do wroga z wyobraźni i ugryzła go w skrzydło. Nie zaciskała szczęk jednak mocno. Chciała aby rana była większa nie głębsza. Zaczęła szarpać na prawo i lewo jakby chciała wyrwać kawałek mięsa z ciała przeciwnika. Po chwili szarpaniny po prostu puściła go. Ponownie zaczęła go okrążać. Jej oddech był nieco przyśpieszony. Jej mięśnie bez przerwy były napięte i gotowe do kolejnego ataku. Serce przyspieszyło swoją pracę. Ugięła łapy i odbiła się od podłoża szybko doskakując do lewego boku przeciwnika. Schyliła głowę i wykonała szybkie bodnięcie rogami w lewą stronę piersi przeciwnika. Ale to nie był jeszcze koniec jej ataku. Szarpnęła głową w bok. Chciała zostawić mu dwa dosyć głębokie ślady po jej rogach. Po ataku cofnęła się o parę kroków w tył. Tym razem chciała zrobić coś, na co dopiero przed chwilą wpadła. Ugięła łapy mocno i z całej siły odbiła się od podłoża, lądując na grzbiecie przeciwnika. Oczywiście wylądowała na trawie bo jej wróg był tylko wymysłem, ale Veles nie zwracała na to uwagi. Gdyby to była prawdziwa walka już by stała na grzbiecie przeciwnika. Szmaragdowa Łuska chciała wbić mu szpony w barki. Tak też zrobiła. Z całej siły wbiła pazury w ciało smoka i szybko oraz zwinnie zeskoczyła z jego grzbietu. Zastanowiła się przez chwilę jaki jeszcze mogłaby zadać atak. I po chwili już wiedziała co zrobił. Odbiła się mocno z łap i doskoczyła do przeciwnika. Parę razy obróciła się w bok w powietrzu a gdy wylądowała bokiem do przeciwnika, jej ogon już mknął szybko w kierunku wroga. Chciała uderzyć najmocniej jak tylko mogła w jego łapy, żeby zrzucić go z łap i żeby runął jak długi na ziemię. Udało jej się to. Jej mięśnie ciągle były napięte, nie przestawały pracować. Oddech smoczycy jeszcze bardziej przyśpieszył. Bicie serca również. Teraz kolejny atak. Zamierzała zadać cios tam gdzie go bardzo zaboli. Na zwykłej potyczce z innym smokiem nigdy by czegoś takiego nie zrobiła, ale na polowaniu już tak. Podbiegła do swojego przeciwnika i chwyciła go za gardło, zaciskając szczęki najmocniej jak tylko potrafiła. Chciała zmiażdżyć mu gardło i poczynić ogromne szkody w ciele. Normalnie Veles nigdy by czegoś takiego nie zrobiła, ale to były jedynie ćwiczenia. Ponownie zaczęła okrążać wroga. Ani na chwilę nie opuszczała z niego wzroku. I ponownie przystąpiła do ataku. Była z tyłu przeciwnika więc jej celem miał stać się ogon. Szmaragdowa Łuska ugięła łapki i odbiła się od ziemi doskakując do ogona wyimaginowanego przeciwnika. Zamachnęła się łapą i zrobiła cztery podłużne cięcia na ogonie. Nie były one głębokie ale za to były długie. Nie czekając na nic skoczyła ponownie do przeciwnika i ponownie wbiła mu rogi w pierś. Jak najgłębiej. Później szarpnęła i odskoczyła w tył. Ugięła przednie łapy dosyć mocno. Głowę miała prawie tuż przy ziemi. Otworzyła pysk x którego wyleciała ciecz i trafiła w jej przeciwnika dotkliwie go raniąc. Ciecz zamieniła się w lód i naszpikowała go odłamkami. Veles zadowolona z walki i treningu odeszła w stronę obozu stada wody.

[Tialdreith]

Pokiwała przecząco łbem, słysząc pytanie zadane przez Obsydianową Łuskę.
– Nie, smoki Życia nie mieszkały jeszcze na naszych terenach, lecz ze względu na sojusz mogły na nich przebywać – wytłumaczyła – Mgła pojawiła się dopiero kilka Księżycy później, natomiast Chłód... Spotkał mnie przypadkiem. Gdybym za pisklęcia nie udała się w tamto miejsce, wszystko mogłoby się potoczyć całkowicie inaczej. Takie drobne rzeczy, a tak bardzo wpływają na całe życie. Szczerze mówiąc to nawet... zabawne?
Ostatnie słowo wypowiedziała jakby niepewnie, jednak nie wiedziała jak inaczej to określić. Jedna mała zmiana, a wszystko się zmienia! Mogłoby się stać tyle różnych rzeczy... ale Przebłysk była zadowolona z tego, jak to wszystko się u niej potoczyło, choć chętnie zmieniłaby niektóre, drobne rzeczy. Zmieniłaby i mogłaby znów zobaczyć brata...
– A tyy... – zaczęła, nieco przeciągając ostatnie słowo i przechylając łeb na bok – Byłaś kiedyś za barierą?
Spytała nagle, odbiegając od tematu, do czego skusiła ją myśl o Kle – niebieskofutrym smoku, który już dawno temu wyruszył za barierę w poszukiwaniu ojca. Jej brat, który wykluł się z tego samego jaja... Oh, myśl o tym za każdym razem bolała. Na pysku smoczycy można było zauważyć wyraz smutku, ale no cóż – co się stało to się nie odstanie.
– Pozostaje tylko mieć nadzieję, że niedługo ten problem się skończy... No i znaleźć jakiś sposób na walkę z nim, prawda? – poruszyła uszami – Nie wiadomo jak to wszystko się potoczy. Bo mimo, że jedynie tereny Życia zostały zajęte, to wcale nie znaczy, że musi być to koniec. Dlatego... Musimy coś z tym zrobić. Wszyscy, razem.
Uśmiechnęła się, a myśl o walce z mgłą... Dodała jej otuchy? W końcu nie byli sami – wśród stad znajdowało się wiele smoków, które były gotowe z nią walczyć, a i nie wolno zapominać o elfach, gdyż po części też ich to dotyczy. Błyszczące ślepia spojrzały na złotołuską – ciekawe co ona o tym wszystkim myśli?

[Czarna Pożoga]

Wysłuchała nieco ckliwej opowiastki Przebłysku we względnym spokoju. Jej własne dzieciństwo składało się z oglądania niezmiennie gorących piasków pod swoimi łapami i uciekania przed żarem, który wyciskał ze smoka ostatnie kropelki wody. Zahartowała się Ogniu już za podlotka, jej serce należało właśnie do niego, od początku.
– Pochodzę zza bariery. – Odparła swoim chropowatym głosem, skrobiąc pazurami po ziemi. – Moja matka chciała znaleźć dla nas dom, który byłby wolny od pustynnych czerwi i wiecznej pogoni za wodą. Pustynie były tak niegościnne, że nawet równinni nie odważyli się ich przekroczyć. Nie widząc mojej przyszłości dopełniającej się w takim miejscu, wyruszyła w pogoń za marzeniem, legendą, którą był dla niej Ogień. Zginęła, gdy tylko tu dotarłyśmy, ale w słusznej sprawie. Tylko dzięki niej mogłam doświadczyć potęgi naszego stada i kontynuować jego dziedzictwo. – Pożoga uśmiechnęła się drapieżnie. Otworzyła lekko pysk, prezentując garnitur zębów w zbyt szerokim uśmiechu. Dopięła swego, spełniła swoją powinność względem Ognia, czegóż więcej mógłby pragnąć smok?
Przesunęła ogonem, który zachrobotał głucho na skale. Niewzruszone, bezosobowe spojrzenie wierciło dziury w czaszce Przebłysku. Niebo na wschodzie robiło się szare jak sierść wilka. Zaryczał grzmot. Błyskawica wydobyła z szarugi nieskazitelną zieleń drzew. Skinęła łbem na jej słowa. Z Mgłą należało uporać się już wczoraj, bo walka z przeciwnikiem bez pyska nie niosła ze sobą żadnej chwały. Przechyliła łeb w bok na długiej szyi.
– Czemu jesteś w Wodzie? – Zmarszczyła łuki brwiowe, ale wyraz jej pyska wciąż pozostawał niewzruszony. Na próżno można było szukać w jej dzikim obliczu śladu rozbawienia. Nie śmiała się już, zadając to pytanie liczyła na szczerą odpowiedź. W końcu dlaczego ktoś miałby wybierać szum Wody ponad rykiem Apokalipsy?

[Figlarne Serce]

//Uznajmy, że jestem gdzieś na drugim krańcu polany. Nie będę Wam przeszkadzać i nie zabawię tu długo, bo chodzi jedynie o nakarmienie postaci, a potem zaraz stąd znikam.//

Figlarna już dłuższy czas latała po okolicy, aż w końcu zdecydowała się wylądować na polanie w pobliżu błękitnej skały. W oddali dostrzegła Brzmienie Wody i jeszcze jakąś smoczycę, ale nie podeszła do nich, nie chcąc im przeszkadzać w rozmowie, choć poczuła, że zaczął doskwierać jej głód. Uniosła w górę pysk, a że nie umiała ryczeć po smoczemu, to zdecydowała się zanucić jak ostatnim razem. Tylko, że teraz dodała do swej przyzywającej melodii słowa, co przydawało jej więcej sensu. Teraz przynajmniej będzie już oczywiste, że smoczyca chce, by ktoś do niej przybył.
– Dobry smoku w okolicy
Jeśli słyszysz to wołanie
To odpowiedz tej smoczycy
Bardzo proszę, przybądź na nie. – śpiewała cały czas powtarzając te słowa i mając nadzieję, że ktoś w końcu na nie zareaguje. Oczywiście najlepiej, żeby był to ktoś, kto może dać jej coś do jedzenia.

[Zmierzch Gwiazd]

Szmaragdowa akurat odpoczywała w okolicy, w cieniu jednego z większych drzew gdy nagle do jej uszu doszła dosyć nietypowa prośba o pomoc. Śpiew. Rozpoznała głos. Jej siostra prosi o nakarmienie. Rodzinie się przecież nie odmawia ! Szybko wstała i poderwała się do lotu. Poleciała do swojej groty i wzięła z niej porcję mięsa . Ponownie wyskoczyła w powietrze. Chciała jak najszybciej dotrzeć do siostry. W locie zauważyła Brzmienie Wody i jeszcze inna Smoczycę ale nie zwróciła na nie uwagi. Szukała swojej siostry. Gdy w końcu ją znalazła, zniżyła lot i wylądowała w odległości około ogona przed nią, wzbijając tumany kurzu. Podeszła bliżej i połżyła mięso u jej łap oo czym cofnęła się o parę kroków w tym aby mogła w spokoju je spożyć
– Witaj siostro. Życzę ci smacznego. – Powiedziała i uśmiechnęła się delikatnie.

[Figlarne Serce]

Dostrzegając zbliżającą się ku niej Szmaragdową uśmiechnęła się szeroko i energicznie zamachała na boki ogonem wyraźnie ucieszona.
-Och, dzięki stokrotne siostrzyczko! Ratujesz mi życie! – zawołała, po czym chwyciła swój posiłek i zaczęła go zajadać z apetytem, aż jej się uszy trzęsły. Zjadła wszystko pięknie do końca i zakopała resztki w ziemi, by po niedługiej chwili doprowadzić swoje łapy i pysk do należytego stanu. Już czysta dopadła do Szmaragdowej, aby przytulić się do niej mocno i serdecznie, trąciła lekko nosem bok jej pyska.
– Jeszcze raz ci dziękuję, tak bardzo, bardzo bardzo. – dodała, po czym odsunęła się wciąż uśmiechając się ciepło i radośnie.

[Zmierzch Gwiazd]

Uśmiechnęła się w odpowiedzi. Tak dawno już nie widziała Figlarki. Tęskniła za nią. I do tego jak widać jej młodsza siostrzyczka urosła trochę od tamtego czasu !
Nie przeszkadzała jej w spożywaniu mięsa. Wiedziała jak to jest kiedy doskwiera głód. I to dobrze wiedziała bowiem do jej groty przychodziły czasami głodne smoki.
Przytuliła kleryczkę i objęła ją czułe. Otarła się również pyszczkiem o jej pyszczek. Cieszyła się że może jej pomóc.
– Nie dziękuj. – Powiedziała

[Figlarne Serce]

Roześmiała się wesoło i z uczuciem liznęła siostrę po jej zielono-białym pysku, nie byłaby chyba sobą gdyby jej nie podziękowała.
– Jak sobie radzisz na treningach Szmaragdziu? Ja mam coś ostatnio kiepskie dni, ale próbuję sobie z tym poradzić, nauczyciele są nieraz bardzo wymagający. Ale w sumie, to chyba dobrze, bo dzięki temu możemy przyswoić sobie wszystko jak należy, co nie? – rozszczebiotała się swoim zwyczajem niczym jakaś wesoła ptaszyna. Zastrzygła lekko uniesionymi uszami, wpatrując się ciepło w siostrę i energicznie machając na boki ogonem. Z jej mordki ani na chwilkę nie znikał szeroki, radosny uśmiech.

[Zmierzch Gwiazd]

Uśmiechnęła się szeroko. Przecież Veles z chęcią dzieliła się jedzeniem, ze wszystkimi smokami nie zależnie od gatunku czy też stada.
– Jeżeli mogę ci pomóc w czymś jeszcze to mów śmiało. Ciszę się że jako jedna z nielicznych zainteresowałaś się rangą kleryka a później uzdrowiciela. Teraz wszystkie smoki raczej wolą walczyć niż leczyć. Dobrze że ty jesteś wyjątkowa pod tym względem. A co do treningów.... W sumie to już je zakończyłam. Gdy tylko wypełnię zadanie od mojej mistrzyni, odbędzie się moja ceremonia. Czy zawitasz na niej kiedy się zacznie ? – Zapytała.
Bardzo chciałaby żeby jej rodzeństwo się na niej pojawiło. Ostatnio prawie w ogóle się z nim nie widywała. A to smutne, bo to przecież jej rodzina !
– Wierzę że dasz sobie radę. Jesteś młodą i silną samiczką. Nie zwracaj uwagi na trudności. Po prostu zaciśnij zęby i je pokonuj

[Figlarne Serce]

– Naprawdę? To wspaniała nowina siostrzyczko! Oczywiście, że przyjdę na twoją ceremonię, za nic nie wybaczyłabym sobie gdybym nie była na niej obecna. Och, jestem z ciebie ogromnie dumna kochana, mam nadzieję, że wkrótce nadejdzie też czas na ceremonię Skałki i moją i naszych braci i...Tak bardzo się cieszę Szmaragdowa, na pewno będziesz wspaniałą łowczynią. – powiedziała z entuzjazmem. Po chwili jednak spoważniała trochę i wpatrzyła się w nią prosząco swoimi dwubarwnymi oczami.
– Wiesz, bardzo bym chciała, żebyś nauczyła mnie podstaw śledzenia. Czy...czy mogłabyś to dla mnie zrobić? – zapytała.

[Zmierzch Gwiazd]

Uśmiechnęła się słysząc słowa siostry. Cieszyła się że przyjdzie na jej ceremonię. Miała nadzieję że pojawi się na niej więcej smoków niż tylko jej rodzeństwo. Schyliła głowę w kierunku siostry i delikatnie otarła się o jej policzek, swoim policzkiem.
– Dziękuję ci. Twoje słowa są dla mnie niezwykle ważne. Z ciebie będzie w przyszłości wspaniały uzdrowiciel. I... na Immanora.... Jak ty urosłaś ! – Odpowiedziała miło.
Gdy tylko zobaczyła poważną minę i proszące oczy siostry, zaczęła się zastanawiać, o co chodziło ? Gdy tylko usłyszała odpowiedź Figlarnej, zaśmiała się cicho. Ale to nie był jaki kpiący niech lecz wesoły. Cieszyła się że Figlarka zwróciła się akurat do niej z prośbą o naukę. Przecież mogła iść do każdego innego smoka w całych Wolnych Stadach a poprosiła akurat Veles. Była tym miło zaskoczona.
– Ależ oczywiście że nauczę cię jak wyśledzić zwierzynę ! Na początek: powiedz mi, jakie możemy napotkać tropy. Wymień ich jak najwięcej.

[Figlarne Serce]

– Na pewno należy do nich zapach, odgłosy wydawane przez zwierzęta, odciski łap, kopyt, racic...wygnieciona czy ponadgryzana trawa. Może to być też krew, mocz albo odchody, a także skrawki skóry, futra, odłamki rogów, połamane gałązki krzewów i drzew. Obgryziona lub podrapana kora, nadjedzone owoce, jakieś resztki kości czy mięsa też się do tego zaliczają. Ogółem będzie to wszystko, co mówi nam o tym, że jakieś stworzenie było w danym miejscu, a konkretny ślad może nam dać wiele informacji o tym zwierzęciu, na przykład jakiego jest gatunku i w jakim kierunku wędruje. – odpowiedziała kołysząc z lekka ogonem. W następnej chwili zamilkła i wpatrzyła się w siostrę czekając co powie.

[Zmierzch Gwiazd]

– Dobrze powiedziałaś. Skoro tyle już wiesz o śledzeniu, to nie ma co się więcej rozwodzić nad teorią. Przejdźmy do praktyki – Powiedziała.
Bez sensu jest przecież powtarzać to samo. Figlarka Powiedziała wszystko. Veles zauważyła parę małych niedopowiedzeń, ale to nie były duże błędy dlatego zwyczajnie je zignorowała. Zobaczymy jak Figlarka poradzi sobie w praktyce.
– A teraz, szukaj śladów. Szukaj wszystkiego co Wymieniłaś przed chwilą. Ja będę cię obserwować i w razie potrzeby będę ci służyć radą i pomocą.
Skinęła głową na znak że może rozpocząć.

[Figlarne Serce]

Ruszyła powoli i spokojnie naprzód wyciszając oddech i starając się stąpać możliwie cicho, w końcu nie chciała niechcący spłoszyć zwierzyny jeszcze przed znalezieniem jakiegokolwiek śladu. Uniosła natomiast oboje uszu do góry i czujnie nasłuchiwała wszelkich dobiegających z otoczenia odgłosów, jej oczy badały starannie zarówno podłoże jak i okolicę wypatrując jakiegoś tropu. Rozchyliła nieco pysk wciągając w nozdrza powietrze i sprawdzając czy nie wychwyci w nim jakiejś interesującej woni. Nie szła jednak w linii prostej tylko trochę w różnych kierunkach, by zwiększyć zakres swoich poszukiwań. Starała się też odejść możliwie daleko od miejsca, w którym wcześniej przebywała z siostrą. Wyostrzyła możliwie jak najbardziej wszystkie swoje zmysły, nawet wczuła się w poduszeczki własnych łap, by być w stanie poczuć też ewentualne drgania ziemi.

[Zmierzch Gwiazd]

Figlarka długo kluczyła zanim znalazła cokolwiek. Po dłuższej chwili w końcu dostrzegła na ziemi odciski łap, a dokładniej racic. Veles mogła z łatwością rozpoznać, że jej siostra miała do czynienia z sarną. Dla kleryczki mógło to jednak nie być aż takie oczywiste. Ślady siły się na boki, zwierzę jakby szło slalomem. Może czegoś szukało ? A może to normalne ? To już musi ocenić Łuska. Gdzieniegdzie była również zauważalna nadgryziona trawa. Sarna posilała się tu całkiem niedawno. Najpewniej była tu tuż przed przybyciem smoczyc na polankę. Gdzieniegdzie trawa była bardziej przyklapnięta do ziemi, głównie w okolicy śladów. Na co ostrzejszych źdźbłach trawy były zauważalne kosmyki brązowawej szczeciny roślinożercy. Zapach jeszcze unosił się w powietrzu, a wiatr wiał na twoją korzyść. Teraz wystarczy tylko iść za śladami.

[Figlarne Serce]

Dostrzegając odciski racic zniżyła łeb i obwąchała je dokładnie. Przyjrzała się również bliżej nadgryzionej trawie i miejscom gdzie zwierzę chyba leżało. Powąchała kosmyki szczeciny na trawie i uniosła głowę wciągając w nozdrza powietrze i to głównie na nim skupiła uwagę. Po odciskach na ziemi czy spłaszczonej trawie trudno czasem stwierdzić jak dawno zwierzyna tu była, ale zapach nie ma zwyczaju długo unosić się w powietrzu i po jego intensywności łatwo poznać czy dane stworzenie jest gdzieś blisko. Figlarna podążyła znalezionym tropem, lecz była skoncentrowana przede wszystkim na woni sarny. Szła tam, gdzie zapach stawał się mocniejszy i wyraźniejszy stąpając jednak lekko i ostrożnie. Rozglądała się uważnie po okolicy, również nasłuchując postawionymi na sztorc uszami.