Ustronie

[Płacz Aniołów]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

//nic nie szkodzi :D i śledzenie, nie skradanie! x))

Niech to. Aż tak po nim to widać? Z reguły Mgiełka zawsze stara się chować swoje emocje, zwłaszcza, jeśli chodzi o złe samopoczucie. Lecz skoro jego zachowanie jakoś wydaje się niepokojące a siostra już się domyśliła, nie chciał jej dodatkowo martwić i zaraz to wytłumaczył.
– To przez głód, nie martw się – posłał jej ciepły uśmiech. – Nic mi nie jest.
Mało, że głód, to jeszcze ostatnio smok dosyć solidnie przyłożył się do samodzielnego treningu, podczas którego dawał z siebie wszystko. To dodatkowo osłabiało smoka, ale ten nie chciał się poddawać. Dlatego dzisiaj chciał się pouczyć czegoś lekkiego, nie mordującego ciała ani umysłu. Śledzenie. Na jego rozum tutaj wymagana jest spostrzegawczość i dobry wzrok, więc akurat pasuje.
Przeniósł wzrok na siostrę. Uznał, że nie muszą już zwlekać i można zacząć naukę, więc czekał tylko na Koral aż zacznie.

[Dzwonna Łuska]

// Ajć! Następna rzecz którą ciągle mylę! >.<

Przechyliła pysk z jego odpowiedzią, co prawda głód był lepszy od choroby lecz trochę źle się z tym czuła.. Lecz przynajmniej z tą nauką przybliży go do samodzielnego polowania! Dlatego bez przedłużania, zaczęła tłumaczyć.

– Z-Zacznijmy od t-teorii, ś-śledzenie p-pomaga w znajdowaniu r-różnych rzeczy, n-na przykład z-zwierząt do łowów, c-czy też z-zagubionych s-smoków! P-Przydaje się t-też d-do odszukiwania k-kryjących się przeciwników! – Pewnie mogłaby wymieniać tak jeszcze przez długi czas, lecz ten pomysł niezbyt się jej podobał. Mgła przecież pewnie dawno załapał o co w tym wszystkim chodzi! Po tym szybko podeszła do miejsca gdzie była sama goła ziemia i pazurem nakreśliła kilka śladów, które kolejno przedstawiały krowie, kacze, wilcze oraz lisie.

– S-Skupmy się j-jednak n-na razie jedynie na p-polowaniu.. Czy r-rozróżniasz t-te ślady? – Zapytała wolno przekładając wzrok z ziemi na Mgłę, kiedy sama uczyła się śledzenia starała się dokładnie zapamiętać wszystkie odciski które napotkała, dzięki czemu z nakreśleniem ich na ziemi nie miała żadnego problemu.

[Płacz Aniołów]

Uśmiechnął się raz jeszcze do niej, chcąc ją zapewnić, że jest z nim wszystko w porządku. Gdy wróci do domu, zapach będzie jednolity i nie będzie go już tak drażnił. A i po powrocie napełni swój brzuch mięsem ze swoich zapasów i głód zniknie. Wszystko będzie w porządku. Wszystko będzie dobrze.
Na razie chciał się skupić na nauce, która może się okazać całkiem sporym wybawieniem dla niego w tej sytuacji. Odwróci swoją uwagę od przykrych dolegliwości i nie będzie ich tym samym pogłębiać. Przyjrzał się temu, co robi Koral, po czym przeniósł wzrok na jej ślepia, słuchając jej. Wprawdzie wiedział, że śledzenie polega na szukaniu śladów, ale lubił, gdy ktoś bardziej obyty w tym potwierdzi jego myśli.
Wysłuchał jej pytania, po czym spojrzał na rysunki. Cóż, miał niemałe trudności z rozpoznaniem śladów. Może kiedyś rzuciły mu się w oczy, lecz nigdy specjalnie nie przykładał do nich uwagi ani, o dziwo, nie ciekawiło go czyje to ślady. Umiał rozpoznać tylko dwa z nich.
– To są kacze – wskazał, po długim namyśle, następnie skierował wzrok na rysunek wilczej łapy. – A to wilcze. A reszty nie znam.

[Dzwonna Łuska]

Kiwnęła twierdząco pyskiem, znał jedynie dwa z czterech śladów, jednak zawsze to coś!

– T-Tak! A d-dwa pozostałe należą d-do krowy i l-lisa. – Kiedy wymawiała nazwy zwierząt wskazywała poszczególne rysunki łapą.

– Z-Zapamiętaj je d-dobrze! Co p-prawda są to jedynie podstawowe odciski, lecz już d-dzięki nim można mniej więcej określić co d-dokładnie śledzimy! P-Ptaki zostawiają charakterystyczne p-patyczkowate ślady, d-duzi roślinożercy n-najczęściej zostawiają k-kopyta, a wilko i liso p-podobne trójkąt z kółkami! – Kiedy skończyła wywód, odczekała chwilę żeby Mgła zdążył się przygotować po czym kontynuowała:

– N-Nie można z-zapomnieć też o r-reszcie wskazówek, t-takie elementy jak r-resztki futra, ugięta t-trawa czy o-oczywiście zapach, też są bardzo ważne! – Ostatnie słowa przeciągnęła aby dać sobie czas na przemyślenie dokładnie tego co miała zamiar zaraz zrobić, ponieważ najwidoczniej nastała teraz pora na praktykę! Nie umiała jeszcze czarować, tak jak Leszczynowa podczas jej nauki.. Lecz cóż za problem żeby jej samej stać się na chwilę ''śledzoną''?

– Może p-przejdźmy do od-dpowiedniej pozy? Chyba ż-że chcesz o coś j-jeszcze zapytać! – Zawsze mogła mu wytłumaczyć, co drugie słowo się jąka, a piskliwy głos w tym nie pomaga, ale może przecież spróbować!

[Płacz Aniołów]

Uważnie wysłuchał każdej informacji. Powtarzał je sobie po kilka razy w głowie, by lepiej je zapamiętać i przez chwilę wzrok miał wbity we wcześniej narysowane ślady. Kaczka, krowa, lis, wilk. Dwa ostatnie ślady były dosyć podobne do siebie, różniły się jedynie rozmiarem. Dlatego też rozpoznał większy "odcisk", bo wiedział, że wilki nie są tak małe jak na drugi "odcisk". Uważnie się przyglądał dwóm śladom, starając się zapamiętać różnicę między nimi i do kogo one należą. Dla lepszego porównania, obok rysunków odbił ślad swojej łapy, by porównać sobie ich wielkość, by lepiej zapamiętać. Po przyswojeniu całej wiedzy, podniósł oczy na siostrę. Teraz praktyka. I pytania.
– Są jeszcze inne takie wyróżniające się ślady? – warto wiedzieć takie rzeczy, by móc rozpoznać później co to i na co chce zapolować. – Co do pozy, to czy ona nie jest taka sama jak przy wszystkim? – uśmiechnął się. Chyba tylko przy nauce magii i wiedzy nie trzeba przyjmować żadnych postaw, a przy reszcie jest ona taka sama lub bardzo podobna.

[Dzwonna Łuska]

Zamyśliła się na chwilę, na pewno jeszcze są! Szkoda tylko że w tym temacie ma ograniczoną wiedzę, jednak szybko przypomniała sobie o czymś jeszcze.
Od razu wzięła się do rysowania, obok pierwszych dorysowała jeszcze królicze. Na pewno odróżniały się od reszty!

– Te n-należą do królika! – Odpowiedziała szybko od razu zastanawiając się nad dalszymi pytaniami.

– J-Jest odrobinę i-inna, choć b-bardzo po-podobna do s-skradanej. Lecz t-te odrobinę m-może p-przechylić wygraną na twoją s-stronę. – Chyba w miarę dokładnie to wyjaśniła, przynajmniej miała nadzieję że tak, bo powoli jej ''chce'' zamieniało się w chęć zakneblowania Mgle pyska, te pytania były tylko z pozoru łatwe! Uśmiechnęła się dosyć sztucznie do brata, mając nadzieję że przejdą wreszcie do praktyki, jej wyjaśnienie jest o wiele łatwiejsze niż powolne opisy teorii.

– M-Masz jeszcze jak-kieś pytania? C-Czy możemy z-zaczynać? – Ponownie zapytała z nadzieją w głosie.

[Płacz Aniołów]

Przyjrzał się zatem jeszcze narysowanemu śladowi królika. Faktycznie, te ślady były zupełnie inne niż poprzednie i były dzięki temu łatwiejsze do zapamiętania. Szczęśliwie dla Korala, brat nie miał już więcej pytań. Ani odnośnie śladów ani niczego więcej. Wysłuchując jej odpowiedzi odnośnie pozy, Mgiełka zauważył u niej ten wymuszony uśmiech. Nie wiedząc czemu, rozbawiło go to i podniósł kącik swoich ust i stłumił chichot. Dziwnie to brzmiało, tak cynicznie i wrednie. Tym bardziej, gdy usłyszał pytanie, wręcz prośbę siostry o przejście do dalszych ćwiczeń.
– Tak, możemy już zaczynać – rzekł z lekkim uśmiechem, lecz w jego głosie nie było czuć jakichś negatywnych emocji. Nawet takich nie czuł w sobie.
Zaraz przeszedł do pozycji. Jak przy większości innych ćwiczeń, rozstawił nieco szerzej łapy, uginając je tak, by brzuch był tuż nad ziemią, podniósł ogon nieco nad ziemię a łeb pochylił, dzięki czemu jego kręgosłup był niemal w linii prostej. Skrzydła już odruchowo docisnął do ciała, po czym przeniósł wzrok na siostrę.
– Zatem poprawiaj mnie, co mam jeszcze zrobić lub co zmienić. Żebyś Ty się już nie męczyła przybieraniem postawy – uśmiechnął się zgryźliwie i czekał na jej uwagi.

[Dzwonna Łuska]

Już miała westchnąć z ulgą, lecz przerwało jej to nagłe zauważenie humoru Mgły, on coś planuje! Odsunęła się o jeden dłuższy krok od brata, pewnie znów spróbuje zmrozić mi łapy lodem! Obserwowała go uważnie i już miała się odezwać jednak znów jej przerwał, prychnęła z nerwem, zatrzaskując pół otwarty pysk. Zmęczyć?! Zaraz ja mu pokażę zmęczenie! Potrząsnęła łbem na boki ponownie układając słowa, pokaże... Ale nie teraz! Uśmiechnęła się za to miło, lecz odrobinę gniewnie uspakajając się przy tym.

– N-Nie powinieneś się t-tak r-rozkładać, t-twoje k-kolana powinny b-być przygotowane d-do b-biegu, j-jak i odskoku w r-razie nieb-bezpieczeństwa. – Odwróciła pysk w drugą stronę – Ale reszta jest jak n-należy. – W miarę podobało się jej to że nie musiała tego pokazywać, lecz starała się żeby nie było tego po niej tego widać. Przecież nie da mu z tego satysfakcji!

– N-Nie znam się j-jeszcze na magii, d-dlatego b-będziesz musiał w-wyśledzić mnie. Zasłoń oczy na st-to ud-derzeń serca! – W jej głosie można było usłyszeć nutkę niezdrowego zadowolenia.

[Płacz Aniołów]

Cały czas patrzył na Koral, obserwując jej reakcje. Zawsze podchodziła do wszystkiego zbyt emocjonalnie lub za bardzo emocjonalnie reagowała na wszystko. Z jakiegoś powodu obserwowanie takich smoków było ciekawym zajęciem dla smoka. Mowa ciała siostry nieświadomie ukazywała niemal każdą jej myśl, dlatego Mgiełka wiedział, co w tej chwili czuje. Uśmiechnął się ponownie i prawie niezauważalnie pokręcił łebkiem.
Po uwadze siostry, poprawił rozstaw nóg i zbliżył je do siebie o kilka łusek. "Czyli postawa i tak jest taka sama" pomyślał. Słysząc uwagę o magii, chciał zaproponować wyczarowanie czegoś, jeśli ona nie umie. Rozmyślił się, gdy siostra znalazła alternatywne rozwiązanie. Wprawdzie mógł nadal powiedzieć o jego pomyśle, ale uznał, że nie ma już konieczności. Przy rozkazie, smok dokładnie, acz szybko zmierzył siostrę wzrokiem, po czym kiwnął łebkiem na znak, ze zrozumiał i zamknął ślepia.
Zaczął odliczać w myślach swoje uderzenia serca, nadal stojąc w przybranej wcześniej pozycji.

[Dzwonna Łuska]

Zerknęła jeszcze raz na Mgłę, sprawdzając czy na pewno nie oszukuje, po czym odbiła się nagle od ziemi zaczynając przy tym bieg. Starała zacząć od częstych i w miarę widocznych śladów, by potem rozrzedzić i coraz bardziej je ukrywać, następnie żeby aby jeszcze bardziej utrudnić bratu śledzenie jej robiła nagłe skręty to w lewo, to w prawo oraz naskakiwała na wystające kamyki czy też pnie aby musiał sugerować się jedynie zapachem. W końcu wskoczyła w plątaninę krzaków, pędziła jeszcze chwilę przed siebie, aby w końcu się zatrzymać i zacząć oczekiwania.

//Opisz dokładnie kierunek! (Północ, południe itd.)

[Płacz Aniołów]

Mimo zamkniętych oczu, Mgiełka nadal miał odkryte uszy. Na wstępie dało mu to bardzo dużą wskazówkę, gdzie jego siostra pobiegła. Nie zadbała o to, by iść jak najciszej, utrudniając dodatkowo zadanie bratu. Może świadomie, może nie. W każdym razie nie chciał tego zmarnować.
Przy odliczaniu mdłości znowu dały o sobie znać, rozpraszając smoka. Miał nadzieję, że mu to ustąpiło, ale niestety. Po drodze przez to zgubił się w liczeniu, lecz nie zaczynał od nowa – liczył dalej z pominięciem lub powtórzeniem niektórych liczb. W końcu doliczył się stu uderzeń serca i otworzył oczy. Od razu spojrzał w kierunku, skąd dochodziło tupanie siostry, gdy biegła. Szybko rzucił okiem w górę, w niebo. Był już wieczór, ale było dosyć jasno. Może zdąży ją odnaleźć, nim się ściemni na dobre. Ruszył na wschód – tam, gdzie podpowiedziały mu wcześniej uszy. Widział, że tam, gdzie zmierza, jest sporo krzewów, traw, kamieni. Ciągle szedł w przybranej wcześniej postawie, mając opuszczony łeb – dzięki temu mógł się uważnie przyglądać śladom swojej siostry. Z początku były one dobrze widoczne. Ślady łap były mocno odciśnięte na ziemi, gdzieniegdzie była spłaszczona trawa lub wyrwana. Pewnie zahaczyła pazurem i wyrwała mały kłębek trawy. Jemu notorycznie się to zdarza. Mimo, że miał większe trudności z rozpoznaniem śladów na trawie, pomagał sobie zawsze zapachem, który mógł wytyczyć rozmazaną i wyblakłą ścieżkę prowadzącą wprost do jego siostry. Nie chciał jednak nadużywać tego zmysłu, bowiem nadal doskwierały mu mdłości tym spowodowane, a i zapachy w miarę wąchania mogą zacząć mu się mieszać. W miarę możliwości zdawał się tylko na swój zmysł wzroku.
Im dalej, tym trudniej. Uśmiechnął się do siebie, gdy zauważył już różnicę w śladach. Stały się rzadsze, bardziej zawiłe a miejscami urwane. Zaczął bardziej przykładać uwagę do otoczenia. Patrzył, czy nie ma czegoś, co ułatwiłoby Koral zamaskowanie swoich śladów, jak na przykład kamienie, pnie drzew itp po których mogłaby przejść. Czasem się to sprawdzało, a czasem nie. Wtedy musiał wrócić do punktu wyjścia i poszukać jeszcze raz. Zajęło mu to chwilę, ale w końcu sugerując się zapachem, z trudem odnalazł trop i podążył za nim.
Ale znów go zgubił.
Tym razem ślady były zbyt niewyraźne i urywane, by mógł je odnaleźć na ziemi. Podniósł łeb, rozglądając się po otoczeniu, by móc choć przypuścić, w którą stronę się udała jego siostra, lecz nawet to nie pomogło. Wziął głębszy wdech, wpuszczając powietrze przez nos. Miał wrażenie, że przestał czuć jej zapach. Czy to może wina innych zapachów, które są w powietrzu?
Wygląda na to, że trochę się pogubił. Zawiódł go zmysł wzroku, węchu, ale został mu zmysł słuchu. Może usłyszy chociaż jeden podejrzany szmer kilka ogonów stąd, który mu podpowie, gdzie może być jego siostra i którędy ma iść.
...Skąd pomysł, że zawiódł Cię wzrok, Mgiełko? Wystarczy się dobrze rozejrzeć. Jaki z Ciebie będzie drapieżnik, jeśli nie zaczniesz się rozglądać?
Słaby.
Otwórz oczy.

[Dzwonna Łuska]

// Proszę, powiedz że te ślimacze literki to twoje myśli, bo już się pogubiłam. ;_;

Koral bezpiecznie bytowała pod gęstwiną nawet nie myśląc o tym aby się ruszyć, znalazła idealnie miękkie miejsce w którym leżenie było czystą przyjemnością! Poprawiła łapki a z jej pyska wydobył się dość krótki i cichy, lecz na pewno zauważalny ziew.
O w kauczuka.
Skrajna zauważając swój błąd, natychmiast podniosła się delikatnie na cztery łapy i odpowiednio je uginając i ustawiając, zaczęła skradać się na odpowiednio daleką odległość, przez którą nieraz musiała skręcić z powodu dość ostrych łodyg niektórych roślin przez które się przedzierała. Nie chciała być tak szybko i łatwo zauważona! Zatrzymała się co chwila, aby sprawdzić czy nikt nie nadchodzi, albo czy na pewno jej ruchy są odpowiednio ciche! Na szczęście chyba tylko smok z wyjątkowo czułym słuchem mógłby ją w tym momencie usłyszeć. Gdy zorientowała się że od skradała się na odpowiednią odległość położyła się tam, kontynuując oczekiwania.

[Płacz Aniołów]

// tak tak, nie martw się :D

Słyszał tylko szum wiatru oraz szelest traw i liści. Długi nadsłuchiwał, chcąc wyłapać choć najmniejszy, podejrzany dźwięk, lecz nic nie mógł usłyszeć.
Czy aby na pewno?
Co to był za dźwięk? Taki krótki, wysoki, wyróżniający się od odgłosów natury. Może ptak? Ale jest wieczór. Ptaki o tej porze nigdy nie śpiewają.
Jego źrenice automatycznie się rozszerzyły, słysząc ten dźwięk. Dochodził z jego prawej. Natychmiast obrócił łeb w tamtą stronę, próbując nawet oczami wychwycić jakiś dźwięk. Nagle dostrzegł coś dziwnego.
Krzaki! Są połamane, jakby ktoś w nie wpadł! Więc tam musiała pobiec Koral, i stamtąd też dochodził ten dźwięk. Był pewny, że to ona. W tym miejscu panowała niemal absolutna cisza, dlatego szybko można było wychwycić jakiś dziwny, nienaturalny dźwięk. Chciał zerwać się i pobiec jak najszybciej w tym kierunku, ale jego łapa zawisła w powietrzu.
Nie. Tak się nie poluje. Oszalałeś?
Wzdrygnął się z jakiegoś powodu. Poczuł dziwny... niepokój. Jakby wiedział, że to, co chce zrobić jest nieprawidłowe. Że partaczy robotę. Zaczęło mu szybciej bić serce. Co to jest...
Łapę trzymaną w powietrzu opuścił cicho na trawę. Jeśli ma podejść zwierzynę, nie może zrobić tego głośno. Dopiero teraz przyszło mu to do głowy. Jak on mógł zapomnieć o tym. Aż obwiniał siebie samego, że pomyślał dopiero teraz o tym.
Wiedząc już, dokąd ma iść, na ugiętych łapach zaczął iść jak najciszej w kierunku połamanych krzaków. Wiedział, że jest już blisko celu, dlatego warto ten cel zaskoczyć. Omijał i przesuwał wszystkie przeszkody, które mogłyby spowodować niechciany trzask lub inny dźwięk i zakradł się pod złamany krzak. Stojąc przy nim podniósł nieznacznie łeb i rozejrzał się wokół, szukając wzrokiem swojej siostry. Nie ma żadnego kamuflażu. Powinien szybko ją znaleźć wśród zieleni i brązów natury. Dlatego, że jest biało-niebieska. Jak on. Powinna być białą, łaciatą plamą na tle zieleni. A jeśli oczy go zawiodą, posłuży się węchem. Wziął więcej powietrza w nozdrza, wychwytując jej zapach, który nie był już zmieszany z niczym innym. I był intensywny. Musi być gdzieś tutaj. Oczy miał dookoła głowy, chcąc ją dostrzec jak i nie dać się zaskoczyć od tyłu. Jeśli będzie musiał, to przejdzie całe 5 skoków kwadratowych odległości, by ją znaleźć.

[Dzwonna Łuska]

Położyła łapę pod swój pysk, ileż to można czekać? W tym wypadku, ani nie mogła się ruszyć, ani przespać tego nudnego momentu. Ponieważ wszystkie te czynności powodowały choć minimum dźwięku przez które mógłby ją znaleźć. Z nudów jak najciszej przesunęła liście za którymi się ukrywała, aby sprawdzić czy może tędy nie przechodzi, gdy zauważyła jego charakterystyczne futro ponownie powoli i cicho przesunęła rośliny tym razem jednak z uśmiechem na pysku. Uczucie że szuka cie cały czas, a ty jesteś tak niedaleko było naprawdę ekscytujące, dlatego cofnęła się do tyłu skradając, niech poszuka jeszcze trochę!

[Płacz Aniołów]

Nie dostrzegł niczego ani nie usłyszał. Wredna pewnie się chowa przed nim, chcąc mu utrudnić robotę i dodatkowo przedłużyć. Ale nie dał się tak łatwo. Nadal patrzył po ziemi, czy nie zostawiła wgniecionej trawy czy innych śladów. Może być cicho, ale nie zamaskuje tym śladów. Ani swojego zapachu. Ruszył spod złamanego krzaka dalej przed siebie, patrząc na ziemię jak i na otoczenie. Na pewno coś tutaj znajdzie. O, wgnieciona trawa. Idzie w dobrym kierunku. Obok tych śladów znajdywał również jakieś gałązki, które widać, że były odsunięte a nie leżą naturalnie na trawie. To znaczy, że się skrada. Gdzieniegdzie nawet znajdywał kilka białych włosków, pewnie z jej futra. Może zahaczyła jakoś brzuchem o trawę i jej wypadło. Co chwilę brał więcej powietrza w nozdrza, by po zapachu zlokalizować położenie siostry, które z ogona na ogon było coraz intensywniejsze. Idąc w tym kierunku, zbliża się do kolejnych krzaków. Idealne miejsce, by się schować i być niezauważonym. Tropiąc Koral, sam cały czas się skradał i uważnie obserwował okolicę i wytężał słuch, by wyłapać coś, czego szuka. Idąc krok w krok za śladami i ugiętą trawą, zbliżył się do krzewów. Między gałęziami i liśćmi było widać pociętą, małą, biała plamę. Uśmiechnął się, gdyż wiedział, że to oznacza koniec ćwiczenia. Oznacza to, że znalazł cel. Ale kto smokowi zabroni się jeszcze trochę podroczyć? Zwłaszcza za uciekanie przed nim?
Obszedł zarośla zachodząc siostrę nieco od tyłu. Schował się za jednym krzewem, chcąc pozostać niezauważonym i uśmiechnął się szyderczo. Czas trochę podokuczać. Wyobraził sobie kulę zrobioną z wody, nadał jej tradycyjnych właściwości jakie ma woda i użył swojej maddary, by ją stworzyć. Kula o średnicy około dwóch szponów pojawiła się obok niego. Teraz wystarczy, że za pomocą maddary poruszy nią w kierunku siostry i wodna kula rozleje się po jej głowie. A słowo ciałem się stało i Mgiełka rzucił swoim tworem wprost w Koral.

[Dzwonna Łuska]

Położyła się wygodnie pośród reszty wgniecionej trawy, bawiąc się swoją grzywką którą wplątała w poroże. Jednak nie trwało to długo, przez nagłe poczucie wody na łbie natychmiastowo odskoczyła w bok poruszając nerwowo pyskiem w poszukiwaniu sprawcy. Odwróciła się nagle w stronę z której bańka wyleciała, i podbiegła w tamtym kierunku przeskakując przez resztę roślin lądując tuż przy bracie. Gdy go zauważyła prychnęła tylko gniewnie i krytycznie zmierzyła go wzrokiem.

– C-Co tak d-długo? – Powiedziała przez zęby, czyli jak zawsze on był temu wszystkiemu winny!

– D-Dlaczego ty z-z.. – Zatrzymała się na kichając podwójnie, po czym wytarła nos w futro. Następnie znów podskoczyła, tym razem w jego stronę próbując powalić go łapkami.

– Czemu t-ty zawsze j-jesteś t-taki wredny? – Zakończyła z pojedynczą łzą na pysku, nigdy nie lubiła takich nagłych niespodzianek!

//Raport!

[Płacz Aniołów]

Z początku uśmiechnął się, gdy woda trafiła w Koral. Czuł satysfakcję z przestraszenia siostry. Ech, ci starsi bracia... jak ich tu nie kochać. Zmienił jednak nieco swoje zdanie, gdy Koral była tak zezłoszczona, że obaliła go na ziemię i uroniła łzę. Może i z jednej strony było to zabawne dla niego, ale to nadal jego młodsza siostrzyczka. Nigdy, ale to nigdy nie pozwoliłby, by stała jej się krzywda. Chwilę patrzył w jej ślepia, w których się nagromadziło trochę łez. Ale potem uśmiechnął się blado. Chce jej przypomnieć, że mimo wszystko to jest jego ukochana młodsza siostrzyczka. Starszą już stracił a Duszek gdzieś zniknął. Teraz on ma najwięcej księżyców z całego rodzeństwa i musi dbać o nich wszystkich. O tych, którzy zostali.
– Tacy są bracia. Tylko ja mogę być wredny dla Ciebie. Innych, którzy by spróbowali zrobić to samo, potargałbym na strzępy.

[Dzwonna Łuska]

Zdjęła łapki z brata, przysiadając obok i wycierając pysk w swoje ramię. Następnie ostatni raz prychnęła ze zniewagą, bo kto mu niby powiedział że może?

– W-Wcale nie m-możesz! A p-poza tym, k-kogo byś potargał j-jak uginasz się p-pod moimi własnymi łapami! – Wypowiedziała z lekkim uśmiechem, phi! I on chce zostać wojownikiem!

– C-Ciesz się że nie p-pokazałam ci jakie s-są siostry! – Wraz ze słowami zadarła głowę do góry, a na pysku nie został nawet ślad zmartwienia. Przecież nie będzie się martwić z powodu tak błahego jakim jest jej wredny brat!

[Płacz Aniołów]

Zaśmiał się głośno, słysząc jak Koral jest pewna siebie. Skąd w ogóle pomysł, skąd w ogóle sugestia, że on jest słabszy od siostry? Niedorzeczne. Pokręcił głową na jej słowa i wstał na łapy, patrząc na nią litościwie. Oczywiście, że może jej dokuczać. I oczywiście, że rozszarpał by każdego innego, kto by chciał dotknąć jego siostry. Nikt nie musi mu dawać pozwolenia, a i zakazy ma głęboko w nosie. To on tutaj ustala zasady.
– Czy ja wyglądam na słabeusza? – odparł z cynicznym uśmiechem, z brwiami w górze. – Nie będę płakał, jeśli mi nie pokażesz jakie są siostry. Ale ja Ci z chęcią pokażę, jacy potrafią być bracia! – powiedział doniosłym tonem. Uśmiechnął się wrednie, szczerząc zębiska, po czym ugiął delikatnie łapy i skoczył na swoją siostrę, próbując ją obalić. Rzecz jasna skoczył w sposób jak najmniej szkodliwy dla niej, nie chciał zrobić jej krzywdy. Ale na tyle mocno, by móc ją powalić na ziemię i przytrzymać.

[Dzwonna Łuska]

Po chwili zorientowała się w tym co brat chce zrobić, jednak ona nie chciała pozostać dłużna! Spróbowała wstać na cztery łapy i szybko odskoczyć aby uniknąć jego ataku, jednak najwyraźniej spóźniła się z tym o kilka ważnych chwil przez co przygnieciona ciężarem brata została przy szpilowana do ziemi. Lecz nie dając za wygraną, spróbowała wstać wierzgając nerwowo kończynami, albo przynajmniej się spod niego wyczołgać!

– T-Ty grub-basie! – Jeśli to jest głodny Mgła, to wolę nie wiedzieć ile waży najedzony!
Wkrótce wreszcie wpadła na dobry pomysł, zamachnęła ogonem aby uderzyć brata dość twardą łuską, jednak dla pewności zrobiła to delikatnie. Nie chciała przecież zrobić mu niczego złego, bo gdyby tak się stało, najpewniej straciłaby jedną z niewielu osób przy których czuje się swobodnie, a może nawet jedyną!

[Płacz Aniołów]

Zaśmiał się triumfalnie, gdy mu się udało powalić siostrę. Cios za cios! Teraz tylko się zastanawiał w jaki sposób dokuczyć młodszej siostrze. Miał kilka scenariuszy w głowie, ale nie mógł się zdecydować który z nich wybrać. Gdy usłyszał jakże uroczą obelgę od Koral, parsknął śmiechem ale zaraz jego mina stała się poważna. Wtedy zbliżył swój pysk do jej pyska i spojrzał głęboko w ślepia.
– Ja jestem umięśniony! Nie gruby! – krzyknął, a wypowiadając ostatnie zdanie powstrzymywał się od śmiechu. W tym momencie poczuł, jak coś cienkiego uderzyło go w grzbiet, powodując lekki ból. Szybko spojrzał co to było. Ogon.
– Osz Ty... o Tobie, przyjacielu, zapomniałem na śmierć... – rzucił ze zgrozą w głosie i szybko poruszył swoim ogonem, by złapać jej. Sam ogon miał łuskowaty, więc wygodniej można nim coś złapać. Następnie spojrzał jeszcze raz siostrze w oczy, cały czas przyciskając ją do ziemi. Może i był ciężki, ale nie chciał jednak przytrzymywać Koral całym swoim ciężarem. Tylko tak, by nie mogła się ruszyć. Wtedy uśmiechnął się złośliwie i znów zajrzał do swojego źródła maddary. Tym razem obok niego nie pojawiła się wodna bańka, ale średniej wielkości piórko. Takie samo, jak oni mają w skrzydłach. Gdy wyobrażenie się zmaterializowało, złapał ogonek piórka w zęby i przeniósł oczy raz jeszcze na siostrę.
– Telas pozałujes! – wyseplenił i zaczął smyrać jej nos owym piórkiem, szczerząc przy tym zęby w uśmiechu.