Polanka

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Miała zamiar podziękować, na prawdę miała ale wyszło na to że wbiła wygłodniałe spojrzenie w wielki kawał mięsa. Pomachała odlatującemu przywódcy i zatopiła zębiska w ciele centaura. Pewnie gdyby Duma była człowiekiem, właśnie założyłaby sobie gustowną chustkę pod szyją i wzięłaby srebrne sztućce ze stołu by zacząć kroić mięso, ale była smokiem i choć wykwintnym to sztućców nie miała. Zaczęła powoli pożerać to co było jej dane, połykała niewielkie kawałki pokarmu, a zostawiając nietknięte niektóre narządy oraz kości i kopyta. Kiedy skończyła, zaczęła czyścić szpony, pysk i ogólnie pióra by nic przypadkiem nie pozostało na nich. Gdy juz sobie pojadła i odpoczęła, wstała i odeszła, zostawiając szkielet na widoku, a niech padlinożercy dojedzą resztki, co im będzie broniła.

Nadchodziła noc. Słońce zniknęło już za horyzontem, pozostawiając teraz po sobie nad zachodnim niebem różową poświatę. Utrzyma się ona jeszcze godzinę, może pół, by później spowić Wolne Stada mrokiem.
Wolne Stada zawsze były spowite mrokiem. Pora dnia nie ma tu żadnego znaczenia.
Pojawiła się myśl, a mogła ona należeć tylko do jednego smoka. Tego, któremu już nie zależało. Umysł pozbawiony jakiejkolwiek pozytywnej myśli. Umysł kogoś, kto przegrał, a swoją porażkę usprawiedliwiał jedną tylko rzeczą. Tym, że wszyscy przegrali. Od początku do końca byli przegranymi w grze bez zwycięzców. Bo czym była wygrana? Większość z tych głupców powiedziałaby, że jest to osobiste szczęście. Ale Nathi był ponad ich. Wiedział, że szczęśliwe smoki są ślepymi smokami. Nie dostrzegały bowiem, że nie ma powodu do szczęścia. Gromada wesołych piskląt, kochający partner, pojętni uczniowie, życie w dostatku i ładna pogoda – to wszystko nic nie znaczyło. Jak można było radować się, kiedy ich rasa marnowała swój talent? Nie korzystała z potężnego połączenia siły i inteligencji, żyjąc w podziale i to na jednym tylko, małym i nic nie znaczącym skrawku lądu. Smoki musiały być zjednoczone i podbić świat. Z niego uczynić swoje królestwo. Otóż można było – ale tylko nie znając tej Prawdy albo jej nie rozumiejąc.
Tak więc jeden smok, zwany niegdyś Słowem Prawdy musiał nosić na swoich barkach ciężar smutku wszystkich smoków Wolnych Stad. Niósł go za nich, choć każdy powinien nieść go po równo. Tylko wtedy będą w stanie go z siebie zrzucić, zjednoczyć się i coś zmienić. On sam nic nie zmieni. On sam musiał nieść też ciężar ogromnej wiedzy, daru widzenia, którym starał się podzielić, a którego nikt nie brał. Nathi sam musiał znosić bycie nazywanym przegranym, nieść ciężar porażki całej ich rasy.
Był męczennikiem.
Siedział pośrodku polanki. Nie mówił od kilku dni do nikogo poza sobą, sporadycznie. Mimo, że Tereny Wspólne były małe i kręciło się po nich pełno smoków, to nikogo nie spotykał. Być może wybierał rzadziej wybierane na spacery pory, a może aura Słowa Prawdy w jakiś magiczny sposób odpychała od siebie pozostałych. Nie miało to znaczenia. Nie potrzebował ich.
Zatrzymał się tu nie dlatego, by podziwiać ową poświatę nad horyzontem. Nie dlatego, bo spodobała mu się ta polana. Usiadł dlatego, bo tu właśnie zabrakło mu sił. To tutaj rana na pośladku zaczęła doskwierać mu jeszcze bardziej, stając się nie do zniesienia. Był już stary i zmęczony, ledwo utrzymywał się na swoich wychudzonych łapach. Czekał na śmierć, a księżyce oczekiwania dłużyły się niemiłosiernie.
Siedział dziwnie wykręcony, tak, aby rana nie miała styczności z podłożem, by ciężar ciała oparty był na drugim pośladku. Miał dość.

***

Przywędrowała w to miejsce, aby spotkać się tu z uzdrowicielką Cienia Czerwienią Kaliny, czas aby w końcu poznać tajniki leczenia. Zjawiła się pierwsza, więc przystanęła i rozejrzała się uważnie po okolicy z uniesionymi czujnie uszami. Zastrzygła nimi lekko, po czym usiadła na ziemi owijając łapy swoim puszystym ogonem, była podekscytowana, ale też i trochę niespokojna. Dziadek twierdził, że Stado Cienia nie jest niczym dobrym, więc nie wiedziała czego może się spodziewać po nieznajomej smoczycy. Ale z drugiej strony skoro była uzdrowicielką i ojciec życzył sobie, by ją nauczała to chyba nie zrobi Figlarnej nic złego? Młódka czekała w milczeniu na przybycie swej mistrzyni.

Nie spodziewała się, iż Chłód Życia poprosi ją o wyświadczenie jego Stadu przysługi. Ostatnimi czasy kleryków mnożyło się, niczym królików, ale dziwny trafem mało który dożywał na tle długo, aby zrobić karierę, jako Uzdrowiciel.
Westchnęła pod nosem.
Nie dawno skończyła szkolenie Spłoszonej Łuski i zupełnie nie miała ochoty prowadzić raz jeszcze wykładów z tego samego...
Dopiero teraz zaczynała rozumieć smutny los Nauczyciela, zwanego równie Kaltarelem, Bogiem Zimy, który przez dekady zajmował się śmiertelnikami, aby ich szkolić.
Mimo to postanowiła, że im nieco pomoże. Była potrzebna, właśnie ona, a nie ta cała... Azyl. No dobrze, nic do niej nie miała, ale fakt, że usidliła Chłód Życia, a potem zniknęła, jakby nigdy nic działała na nią antypatycznie.
Dotarła w końcu do niewielkiej polanki leżałącej koło Bliźniaczych Skał, a tam dostrzegła kolorową istotę, przypominającą jej nieco tego śmiesznego samca z Wody.
Zbliżyła się do młodziutkiej samicy, patrząc na nią uważnie lazurowymi ślepiami otoczonymi czerwoną twardówką. Uniosła dumnie złoty trójkątny łeb, ciekawa jak młódka się zachowa.
Odnosiła nie jasne wrażenie, że młoda się jej nazjwyczajniej w świecie obawia!
Ha, tego to jeszcze nie było.
– Jak mniemam to ciebie zwą Figlarną? – rzuciła z kpiącym rozbawieniem, taksując uwaznym spojrzeniem kolorową samiczkę.
– Może na sam początek powiedz mi, czego nauczyłaś się przez te wszystkie księżyce. Co wiesz o sztuce Uzdrawiania? A wiesz coś na pewno, skoro Życie posiada swojego Uzdrowiciela. Do tego, czy zapoznałaś się już z tajemną sztuką magiczną? Bez tego nie będziemy mogły ruszyć choćby na krok.

– Tak, to ja. – odpowiedziała nieśmiało spoglądając na przybyłą uzdrowicielkę Cienia.
– No właśnie w tym rzecz mistrzyni, że jeszcze nic. – odparła zawstydzona i posmutniała. – Moja matka...jest chyba bardzo zajęta, bo nie może poświęcić czasu ani mnie ani mojemu rodzeństwu. Chciałam poprosić ojca, by nauczył mnie chociaż magii precyzyjnej, ale on również nie mógł. Dlatego nie pozostaje mi nic innego jak prosić w ślad za moim rodzicielem, być ty zaznajomiła mnie z wszelkimi niezbędnymi podstawami dotyczącymi uzdrawiania, byś podzieliła się ze mną swoją wiedzą mistrzyni. – zakończyła pochylając przed nią łeb w geście szacunku.

Przymrużyła złociste powieki, kołysząc powoli ogonem to na prawo, to na lewo, jakby się namyslając po słowach młodej samicy.
Nie dała po sobie poznać zaskoczenia na wieść, że Chłód Życia jest jej ojcem, chociaż to nieco nią wstrząsnęło.
Przyglądała się samiczce uważniej, próbując znaleźć w tej małej podobieństwo do samca, a do Azylu. Doprawdy, cóż za tupet, aby przysyłać do niej swoją latorośl!
Z drugiej strony, skoro Azyl zniknęła nie dziwiła się, że skierował ją do najlepszej uzdrowicielki dostępnej w Wolnych Stadach.
Tylko wyglądało na to, że młoda nie wiele potrafi, a przecież nie mogła zacząć z nią właściwych nauk, póki nie pozna innych podstaw, to byłoby bezsensu, miała dać Życiu w pełni wyszkolonego Kleryka gotowego do objęcia ważnego stanowiska.
Westchnęła raz jeszcze, jakby z rezygnacją i przysiadła z godnością na zadnich łapach.
– Dobrze, zacznijmy może od tego, czego w ogóle zdążyła się nauczyć przez te wszystkie księżyce, przecież coś, na Immanora musisz umieć, prawda?

– Oczywiście, posiadam ogólną wiedzę o stadach, stadnej hierarchii, maddarze i tym podobnych rzeczach. Wiem, że uzdrowiciel zajmuje się zbieraniem ziół i leczeniem, że korzysta przy tym też z magii, ma ucznia kleryka i że w stadzie nie powinno być więcej, niż dwóch uzdrowicieli. Ale żeby móc zbierać zioła i leczyć muszę dowiedzieć się o tym czegoś więcej. Mistrzyni czy zechcesz opowiedzieć mi o ziołach? – poprosiła na koniec wpatrując się w smoczycę swoimi dwukolorowymi oczami. Było jej wstyd, że tak niewiele jeszcze wie, ale z całego serca pragnęła to teraz nadrobić.

//Co powiesz, aby zacząć od Wiedzy II?//

/Proszę, staraj się, aby Twoje posty były bardziej rozbudowane. To nauka ;p

Uzdrowicielka przekrzywiła trójkątny, złoty łeb na prawo, a czerwona grzywa spłynęła po boku jej szyi, gdy wsłuchiwała się w to, co mówi młoda samiczka.
Zamrugała powoli, leniwie topazowymi powiekami, zaś lazur jej tęczówek zalśnił nieodgadnionym blaskiem.
Poruszyła nozdrzami, unosząc łeb, patrząc na młodą bardziej z góry.
Westchnęła.
– Miałam raczej na myśli twoje ogólne umiejętności. Nie wystarczy ci posiąść wiedzę oraz umiejętność leczenia, czy posługiwania się Maddarą. Na przykład wyruszając na swą wyprawę musisz umieć walczyć. Pytam zatem, czego nauczyłaś się poza tym. Czy jest ktoś, kto szkoli cię w dziedzinie innej, niż uzdrawianie.

Uśmiechnęła się szeroko wyraźnie ucieszona z właśnie zasłyszanych słów i zamachała na boki ogonem.
– Myślisz podobnie jak ja Mistrzyni, to wspaniale. – rzekła pogodnym tonem. – No więc umiem biegać, skakać i atakować, ale niedługo będę umieć więcej. Poprosiłam ojca, żeby nauczył mnie też obrony, Mroczną Łuskę o naukę mediacji, Dziki Agrest o przekazanie mi podstaw lotu...A planuję w najbliższym czasie wziąć się też za naukę pływania i skradania, no i oczywiście za to, żeby poznać podstawy wszystkich trzech rodzajów magii. Potem zapewne wezmę się jeszcze także za śledzenie i kamuflaż. A jak tylko nauczę się korzystać z maddary i szukać ziół to natychmiast pragnę przejść do sedna całego mojego szkolenia, czyli do leczenia. Mojej matki już od dosyć dawna nie widziałam, prawie przestałam nawet wyczuwać jej zapach w obozie, więc wiem, że im szybciej stanę się w pełni wyszkoloną uzdrowicielką tym lepiej dla stada, a i tobie Mistrzyni będzie z pewnością znacznie lżej. Dam z siebie wszystko, aby pomagać najlepiej jak tylko będę w stanie. Wynagrodzę ci ten czas, który teraz mi poświęcasz, obiecuję. – skończyła mówić i wpatrywała się w smoczycę jak nigdy pełna zapału do pracy. Uniosła czujnie oboje uszu gotowa, by słuchać z uwagą wszystkiego co tylko Czerwień Kaliny będzie miała jej do przekazania.

Smoczyca słuchała ze spokojem tego, co miała jej do powiedzenia istota przed nią stojąca. Musiała przyznać, że była pełna etuzjazmu, na co uśmiechała się samymi kącikami gadzich warg, nieco kpiąco, ale taka już była.
Lazurowe ślepia zalśniły i nagle przed samiczką pojawiły się cztery kamienne tabliczki z czerwonego marmuru, na którym lśniły złote runy smoków. Skinęła jej głową w kierunku tabliczek.
– Masz tutaj wszystkie informacje o zioła, o miejscu ich występowania, zastosowaniu w leczeniu oraz sposobie przyrządzania. Zapoznaj się z nimi uważnie, za chwilę będę zadawać pytania, na które będziesz musiała mi odpowiedzieć, abym mogła przekonać się, jak dobrze zrozumiałaś to, co wyczytałaś – przemówiła.
Sama władała runami od nie dawna.
Pamiętała swoje zakłopotanie, kiedy Nauczyciel przekazał jej podobne tabliczki, każąc je przeczytać, a ona nie potrafiła. Miała nadzieję, że młoda to umie, jak nie, miała jeszcze kule pamięci, z których będzie mogła poznać istotne informacje.

Przyjrzała się tabliczkom, ale na jej pysku zawitał wyraz zakłopotania, ponieważ oczywiście nie umiała czytać. Skąd niby miałaby to umieć jak nikt jej nigdy czegoś takiego nie uczył?
– Wybacz mi Mistrzyni, ale niestety nie potrafię czytać, choć bardzo chciałabym móc zrozumieć co oznaczają te wszystkie znaki. – odparła grzecznie. Jednocześnie zasmuciła się, bo naprawdę nie chciała zawieść smoczycy. Wolała jednak od razu wyznać prawdę, niż później mieć problemy z powodu swojej niewiedzy. Zawstydzona poskrobała lekko pazurami ziemię, coś nie najlepiej zaczyna się to jej szkolenie. Ale niezależnie od wszelkich trudności i tak chciała trenować, musi uczynić wszystko co tylko może dla dobra stada. W końcu składała przysięgę, a przysięg nie wolno łamać.

//Wybacz, że tak krótko, ale moja postać jest na forum od wyklucia, więc nie może umieć czegoś, czego jej nikt fabularnie nie uczył. ^^"//

Srebrzystołuska samiczka wędrowała już jakiś czas po terenach wspólnych. W końcu była już na tyle duża, że mogła oddalić się samodzielnie i była na tyle pewna swoich umiejętności, że na to się odważyła. Wcześniej zawsze towarzyszył jej brat, siostra, albo po prostu nie wyściubiała nosa z groty mamy. Teraz ta zniknęła...a Aileen musiała radzić sobie sama. W zasadzie od samego początku musiała radzić sobie sama. Mama ledwo nauczyła ją biegać i zniknęła. A mała już nawet zapomniała, że ma matkę. To było bardzo smutne. Nawet nie znała swojego ojca. Kiedyś będzie musiała zapytać Rankora, czy Fao odnośnie tego, kto jest ich ojcem. Była tego ciekawa, czemu ich rodzice są...tacy nieobecni. I z takimi myślami srebrzysta, piękna istotka krążyła po polance przy Bliźniaczych Skałach.

Finezyjny zaczynał drżeć na myśl o kolejnych naukach. Nie należało to do najprzyjemniejszych obowiązków. Jednak nie mógł się nauczyć asertywności zwłaszcza gdy o pomoc prosiło małe pisklę o słodkim głosiku. Przyleciał więc na Bliźniacze Skały i wylądował spokojnie przed malcem z Cienia. Pokiwał głową w zamyśleniu. To miał być ostatni raz, gdy tak łatwo zgadza się na nauczanie.
– Finezyjny Kolec, adept Życia – przedstawił się po raz pierwszy życiu patrząc na samiczkę w oczekiwaniu na jakieś porządne przywitanie. Do tej pory uczył swojego brata i starszego smoka. – Chcesz się czegoś nauczyć?

Mała, srebrzysta istotka była widoczna na pustej prawie polanie. Nic więc dziwnego, że w niedługim czasie kogoś spotkała. Wciągnęła automatycznie powietrze w nozdrza i wyczuła ziemisty zapach, przemieszany z tym takim...trawiastym? Chyba tak. Złote, duże ślepia Aileen powędrowały od czubka głowy, po koniuszki łap przybysza. Stado Życia. Tak? Uśmiechnęła się jednak uroczo i pokiwała głową ze zrozumieniem.
–Aileen jestem. – powiedziała.
W zasadzie była ciekawa, czemu ten Finezyjny tu przybył, ale gdy spytał ją znienacka o naukę od razu uśmiechnęła się szerzej i energiczniej pokiwała głową na "tak".
–W zasadzie to tak. Szukam kogoś, kto nauczy mnie wytropić zwierzynę. Śledzenie się to nazywa, tak słyszałam. – powiedziała, wyczekująco wpatrując się wprost w ślepia chyba niewiele starszego od niej samczyka.

Finezyjny mógłby przysiąc, że Aillen miała z pięć księżyców. Nie bardzo znał się na pisklakach. Może w przyszłości, gdy będzie wychowywał swoje, stanie się w tej kwestii ekspertem. Teraz wnioskował z dzielącego ich wzrostu. On miał już z pół ogona wysokości w kłębie, czyli tyle, co przeciętny smok, a ona była malutką, srebrzystą istotką. Przypominała mu Koral, choć zgadywał, że siostrzenica jest już o wiele starsza. Dwie samiczki różnił podstawowy aspekt. Koral chyba nigdy nie wypowiedziała do niego słowa. Aillen natychmiast się przedstawiła, uśmiechnęła i poprosiła o naukę. Odpowiedziała jej uśmiechem, choć wciąż z obawą podchodził do nauczania. Męczarnia.
– Śledzenia? Czy to nauka, którą interesujesz się z powodu wybranej profesji? – zapytał nie chcąc pozostać obojętnym, choć przecież śledzenia uczył się każdy. – No dobrze. A wiesz czym to śledzenie jest? – zapytał i usiadł wygodnie na tylnych łapach. Zwinął ogon. Nie lubił gdy zbytnio szalał poza obwodem ciała.

Aileen zamyśliła się na chwilę. Zaraz jednak pokręciła głową.
–W zasadzie to jeszcze nie wiem na kogo chciałabym się szkolić...żadna z rang nie odpowiada moim...zainteresowaniom. – oświadczyła.
Stwierdziła, że w zasadzie to żadna tajemnica, że ma pewne wątpliwości. Każda z rang niosła ze sobą pewne zobowiązania, jedne lepsze, drugie gorsze. Jedne jej bardziej odpowiadały, ale inne już nie. I w zasadzie sama już nie wiedziała kim chce w tym świecie być. Z zamyślenia wyrwało ją kolejne pytanie przybysza.
–No wiem tylko tyle, że przydaje się podczas tropienia zwierzyny, tak jak już wcześniej mówiłam. – odpowiedziała ze spokojem, przyglądając się ciekawie Finezyjnemu. Czy opowie jej nieco więcej na temat tej umiejętności?

Finezyjny obrócił z zaciekawieniem łeb. Ostatnio robił to nagminnie, gdy coś wzbudzało jego zainteresowanie, a nawet gdy coś go niepokoiło. Oczy błyszczały mu przy tym lub zasysały się w sobie. Źrenice pomniejszały się i powiększały. Jego oczy były niebem zmieniającym się w kosmos albo kosmosem zmieniającym się w niebo.
– A jakie są twoje zainteresowania? – spytał. Wydawało mu się, że na każde zainteresowanie była jakaś ranga. Ale być może myślał skrótami. Zawsze był trochę naiwny. – Och Aillen! Nie idź na łatwiznę i pomyśl – zachęcił ją uśmiechając się zadziornie. – Na czym może polegać śledzenie skoro pochodzi od słowa śledzić, które znowuż pochodzi od słowa ślad – podpowiedział jej i czekał na twórczą odpowiedź. Naprawdę nie wymagał od niej wiele.

Samiczka zastanowiła się nad pytaniem, które niekoniecznie było związane z nauką. Mimo to było bardzo ważne. Ważne dla niej. Po chwili pokiwała z pewnością siebie głową.
–Mediacja mi się bardzo spodobała. Uwielbiam wymyślać sposoby, aby zażegnywać konflikty. – oznajmiła w końcu. Tak, już wiedziała, że nie ma takiej rangi jak mediator, czy też dyplomata. Ciekawa była jednak co z tym fantem poczyni Finezyjny. Miał może jakąś złotą radę? Bo Aileen by się przydała. Po chwili skupiła się jednak ponownie na nauce i zmrużyła swoje duże, złote ślepia z namysłem.
–No to skoro tak ładnie mi wyjaśniłeś pochodzenie tego słowa. Biorąc pod uwagę wcześniejsze nasze słowa....to jest tropienie zwierzyny, poprzez podążanie za ich śladem? – zapytała, nie będąc jeszcze do końca pewna, czy mówi poprawnie, czy też nie.

Być może Aillen uwielbiała wymyślać sposoby na rozwiązywanie konfliktów, ale z pewnością nie przepadała za wymyślaniem sposobów na odpowiedź na jego pytanie. Ale on wciąż się nie poddawał i drążył. Był wymagającym nauczycielem. Wpatrywał się w nią w oczekiwaniu i spokoju. Wolał praktykę, ale w tym przypadku mógł się trochę ponudzić.
– A jakie ślady może wytropić smok? – zapytał i czekał dalej. Nie zamierzał już powracać do tematów zainteresowań. Zanim mała kimś zostanie, będzie musiała się trochę podszkolić.

//no, jak nie będziesz odpowiadać to dwójka na pewno nie wpadnie :p

Aileen pierwszy raz uczyła się o takich sprawach. Niezbyt więc wiedziała, jakie to ślady mogą być. Jeśli samiec chciał od niej otrzymać błyskotliwą odpowiedź, to niestety się przeliczył, bo srebrzystołuska niestety nie miała o tej umiejętności pojęcia. Zmarszczyła tylko uroczo pyszczek i pokręciła łebkiem, poddała się.
– Nie mam pojęcia... – oznajmiła w końcu.

Smoczyca dostała informację od Wojownika Ziemi, że w obecnej chwili nie jest w stanie skończyć nauki jej córki.
Jakież mogłoby być jej zdumienie na wieść, że jej córka żyje, gdyby nie fakt, że zaledwie wczorajszego wieczora odkryła go sama. Z kilkoma niespodziankami, które wywoływały w niej mieszane uczucia.
Tak, czy inaczej nie zamieszała zostawić Aileen samej i gdy tylko dostała wiadomość, przybyła w miarę swych możliwości, jak najszybciej.
Dostrzegła młodego, czarnofutrego samca w towarzystwie jej prześlicznej córeczki, która jaśniała na tle buro zielonej trawy, która poddawała się sennej szacie.
Przymrużyła powieki, unosząc dumnie łeb i skinęła młodemu samcowi na znak, że może odejść, jednocześnie dziękując mu za chęć pomocy w edukacji nowego pokolenia.
Tak, wiedziała, jakie zadał pytanie, dlatego nie zamierzała Aileen odpuścić.
– Śladów mamy wiele, zostawiają je smoki, zostawiają je... zwierzęta i inne stworzenia. Czy dzięki temu potrafisz określić, co dzięki śledzeniu możesz wytropić? – zaczęła bez zbędnych ceregieli, przystając jakieś dwa ogony od córki.

Smoki Wolnych Stad

Polanka

Chcesz dołączyć do gry?

Rejestracja

Logowanie

Kto jest online

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu