Cichy Wąwóz

[Czarny Kolec2]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

– Zajęło Ci to zdecydowanie za dużo czasu, smoku Ziemi o krwistym umaszczeniu...To był długi spacer.

Odpowiedział. Czy chciał go postraszyć? Może. Chciał mu podokuczać? Pewnie tak. Czy trenował skradanie się? Owszem.
Jego głos nie zmienił barwy ani o jotę, to samo ze spojrzeniem. Bardziej jak rozleniwiony kocur, niż jak czający się na ofiarę drapieżnik. Najwidoczniej chciał się podroczyć. A może poznać podobnego sobie. Dało się to zauważyć, zabójca pozna zabójcę...Nawet, jeżeli nie zatopił w nikim kłów. A Czarny zatopił je w kilku smokach. W ojcu, w matce...Ale to się nie liczy, już nie żyli kiedy ich pożerał. Ale za to jego bracia i despotyczne siostry...Już tak. Zabił tych, co przeżyli początkową rzeź i pożarł. Najsilniejsi pozabijali się pierwsi. On natomiast czekał aż się wykrwawią. Ale nie opowie tej historii. Nikomu.
Czarny podniósł łapę, jakby przeglądając swoje pazury. Obserwował je sobie niczym tipsy. Zaczęły wyrastać na pazury mordercy. Zaczęły się robić długie i mocno zakrzywione, stworzone do tworzenia bolesnych, szarpanych ran... Ten ziemisty smoczek jest ciekawy. Brzmi bardzo podobnie. Patrzy podobnie...Ciekawe...

[Ciernisty Kwiat]

–To już twój problem. Nikt ci tego spaceru nie nakazał. – Róża odparł niedbale, przesuwając szponem po piasku, całkiem mimowolnie, kreśląc jakieś krzywe figury. Róża zawsze miał długie szpony, nawet kiedy się wykluł. Kto wie, być może w jego żyłach płynęła gdzieś bardzo rozcieńczona krew równin? Bowiem długie kły i szpony były dla nich charakterystyczne. Ale on uważał się za czystej krwi smoka jaskiniowego. Swoją drogą, ten czarny przybysz zachowywał się podejrzanie podobnie do niego w większości sytuacji. Ciekawe co on ma na sumieniu. W końcu czasami wystarczy spojrzeć w ślepia by dostrzec że ktoś skrywa jakiś mroczny sekret.

[Czarny Kolec2]

Czarny przeglądał swoje pazury z narastającą ciekawością. Coraz bardziej przypominały mordercze szpony ojca...Te same, co rozerwały matkę. Te same, które rozerwały jego siostrę. On cały staje się podobny do ojca.
– I tu się mylisz. Ja bym się przejął, gdyby obcy smok mnie śledził...niewykryty, póki sam tego wykrycia nie zechciał.
Odparł, przenosząc leniwie wzrok z pazurów na swojego rozmówcę. Jak na niego, był wyjątkowo wygadany. Uroki samowolnej wycieczki? Możliwe.
Spojrzenie Czarnego było...perwersyjne. Niby obojętne, niemniej jakby naśmiewał się z Róży. Miał wszak powód. Podszedł go jak dziecko. Co więcej, został zauważony bo tego chciał. Dla Czarnego było to wyjątkowo zabawne.
Co więcej, mógł zauważyć w tych oczach...potwora. I nie chodzi tu o potworki czające się w snach, a te prawdziwe potwory.

[Ciernisty Kwiat]

–Kyehehe... może i masz rację? A może nie. Jak silny jesteś? Ile potrafisz? Daj mi powód do przejmowania się kimś takim jak ty. – Jego słowa, podbarwione wyzywającą nutą, poprzedził charakterystyczny dla Różanego mroczny chichot. Kto powiedział że go nie zauważył? Zwyczajnie się nim nie przejął. Jego zmysły nie były najostrzejsze, w końcu nie był łowcą, ale zaatakować znienacka by się nie dał. Przy tym cały czas wzrok zielonołuskiego skierowany był gdzieś w przestrzeń, nawet nie patrzył się na owego smoka na drzewie. Ale czy nie uważał? Zapewne jakiś bardzo spostrzegawczy łowca zauważyłby, że adept nie poruszył nawet na chwilę kolcami połączonymi lekką błoną po obu bokach jego łba, zasłaniającymi jego uszy. Nasłuchiwał. Czy to jakaś forma samopostanowionego treningu czy co, żeby polegać jedynie na tym zmyśle? To wie tylko sam Tehenbi

[Czarny Kolec2]

Pysk Czarnego wykrzywił się w paskudnym uśmiechu, zaś spomiędzy zębów wychynął rozwidlony język, który niczym u węża "zbadał" otoczenie wahadłowym ruchem w pionie, po czym wrócił do paszczy. Ten uśmiech potrafił wystraszyć nawet dorosłego. To nie był uśmiech smoczątka. To uśmiech zabójcy.

– Dzięki swej postawie skończysz kiedyś w czyimś brzuchu...Tacy jak ja są najgorsi. Najmniej się nimi przejmuje. Widzisz...chciałem, żebyś mnie znalazł. Ale to nie mnie słyszałeś. Widziałem ten ruch uszami. A raczej jego brak. Ale nie przejmuj się...Jak wspomniałem jestem neur..neto...neutralny.
Powiedział, zniżając łeb. Ogon zaś kołysał na dobre, zamiast dyndać bezwładnie z gałęzi. Smok zdążył zauważyć, że coś siedzi w Różanym. Coś...podobnego do niego samego. Nie był jeszcze pewien, czy dokładnie to samo, lecz zabójca drugiego zabójcę rozpozna...
Jego paskudny uśmiech pozostawał na pysku, obnażając białe, długie, piłowane zęby. Był to straszny grymas. Jeśli zrobić konkurs na najstraszniejszy uśmiech, z pewnością wygrałby Czarny.

[Ciernisty Kwiat]

Na komentarz Czarnego kąciki warg Tehenbiego wygięły się w drapieżnym uśmiechu, ukazując rzędy nieco pożółkłych zębów w szczęce adepta.
–Mhm... polując na innego drapieżnika drapieżnik powinien liczyć się z tym że sam może zginąć w walce. – Stwierdził, chociaż wcale nie podłapał sugestii czarnego że może polować na niego ktoś z jego własnego gatunku, mimo że i w tym wypadku stwierdzenie to było słuszne. Nie, jako aspirant na wojownika Róża był świadomy, że kiedyś odniesie w walce rany, a może nawet zginie. Nie ruszało go to. Był gotów przyjąć decyzję losu, ale dopiero wtedy gdy będzie nieodwołalna. Można było siedzieć w kącie i zadać atak w chwili gdy ofiara będzie w złej kondycji. Ale tak robili łowcy wobec zwierzyny. On nie był łowcą, ani nie był tchórzem. Nienawidził tchórzy. Nie oznaczało to że nie bał się śmierci czy obrażeń, ale to nic zmienia. Ktoś kto nie zna strachu umiera pierwszy, to co było ważne to nie nie odczuwanie strachu, ale nie pokazanie go przed przeciwnikiem. Czasami to właśnie strach jest tym co pozwala zadać celny cios czy wykonać unik tak szybko, że przeciwnik nie zauważy nawet kiedy się ruszyłeś...

[Czarny Kolec2]

– Drapieżnik zabija dla jedzenia. Ty nim nie jesteś.
Odparł, rozkładając do połowy skrzydła by poprawić ich ułożenie.
O nie, Czarny nie był drapieżnikiem. W jego krwi było zamiłowanie dla zabijania...Czy to dla trofeów, czy dla pożywienia, czy dla chwały...Obojętnie. Ród Aerysa był tym, który zabija dla samej przyjemności zakończenia czyjegoś życia. Czy dał tu delikatną aluzję do swojego kanibalizmu, można się spierać. Cóż, ten smok nigdy nie wypowie się wprost byle obcemu.
Na każdą dużą rybę znajdzie się większa, fakt. Lecz zanim to nastąpi, duża ryba naje się ławic małych rybek aż nadejdzie upragniony moment śmierci w paszczy tej mitycznej większej rybki...
Uwielbiał przy tym budzić strach. Strach jest bowiem potężną bronią, zdolną zmieść z powierzchni całe armie zanim wyjdą w pole. A najlepiej strach wyzwala małe, bezbronne stworzenie...Lub ranny smok, który gra na emocjach swej ofiary, jak pająk oplatając ją nicią zimnego strachu. Czy to robił teraz Czarny? Nie. Po prostu się bawił...Na swój pokręcony sposób.

[Ciernisty Kwiat]

Tehenbi zachichotał mrocznie.
–I tu się mylisz, smoku. Jestem drapieżnikiem. Wszyscy jesteśmy. Czyż nie jemy mięsa innych stworzeń, które zabijamy żeby je zjeść? Nie spotkałem się jeszcze ze smokiem żywiącym się jedynie owocami. – Poprawił swego rozmówcę obojętnym tonem, chociaż przy ostatnim zdaniu w wypowiedzi adepta można było usłyszeć dziwną nutę rozbawienia. A to że walczyło się także i zabijało z innych powodów niż głód, to już swoją drogą, nie umniejszało to jednak drapieżnictwa smoczego gatunku. A jeśli chodzi o strach, właśnie ci którzy pozwolą się opleść tej nici, tkanej przez przeciwnika, zginą. Można powiedzieć, że koniec następuje wtedy gdy strach przerodzi się w przerażenie. Dla Tehenbiego, strach to ostrzeżenie. Głupcami są ci którzy nie chcą zaakceptować jego istnienia, to strach mówi nam kiedy przeciwnik nad nami góruje. To on mobilizuje nas, wyostrza nam zmysły byśmy mogli uniknąć śmierci, przerażenie zaś, no tu jest gorzej, paraliżuje zmysły i zakłóca myślenie. To ono jest prawdziwym wrogiem. To ono jest pułapką.

[Czarny Kolec2]

– Nie zabijasz tylko dla mięsa. Widać to po tobie. Potrafię dojrzeć mordercę kiedy go widzę.
Odparł, nadal siedząc jak rozleniwiony kocur na gałęzi, machając leniwie ogonem na lewo i prawo. Głos nadal był pozbawiony jakiegokolwiek życia, tak samo jak i jego pysk, który wrócił do stanu poprzedniego.
Fenrir zabijał tylko dla mięsa...Niezależnie, czy to sarenka czy smok. Gdy trzeba, zabije i pożre. A jak nie jest głodny, i ktoś mu podpadnie...Cóż. Zrobi to samo i wsadzi mięso do spiżarki.
Lecz o tym Różany nie wiedział,
Czarny nie znał strachu. Nie odczuwał żadnych uczuć wobec innych istot, poza Nieśmiertelną, jako swoją panią. Poza tym, nie czuł nic. Ani empatii, ani szacunku... Nic. Dlatego też nie mógł czuć strachu. Bał się siebie samego...I tylko tego. Bał się własnej, przeklętej krwi, co napędzało jedynie jego obłęd.

[Ciernisty Kwiat]

Ten kto nie czuje strachu, nie otrzyma ostrzeżenia przed czymś co go przerasta i prędko zginie – taki był pogląd Tehenbiego. Ale o naturze zjawiska strachu można się długo rozwodzić. Na słowa czarnego smoka zielonołuski jeszcze raz się na niego spojrzał, prosto w ślepia. Nazwał go mordercą? Nie przejęło go to, choć sam nie uważał się za jednego. To w jakim stopniu przyczynił się on do śmierci swego ojca było dyskusyjną kwestią, w końcu bezpośrednią przyczyną jego zgonu było strzaskanie ciała poprzez upadek. Czy ojciec Tehenbiego dałby radę sam się z tego wykaraskać, czy może spadłby wtedy i bez pomocy swojego syna, który zresztą darzył go szczerą pogardą? Ale o tym Czarny też nie mógł wiedzieć. Tehenbi nie był szalony. Posiadał uczucia i sprawny, logiczny umysł. Nie zabił aby przeżyć. Zabił istotę która go drażniła i na której nie można było polegać. Ale czy to nie czyniło go jeszcze większym potworem? To że mimo faktu iż nie był szalony ani nic go do tego nie zmuszało, zepchnął wtedy ojca z tamtego urwiska?
–Mordercę? Na jakiej podstawie tak twierdzisz? – Zapytał monotonicznym głosem. On dobrze wiedział co zrobił. Ale kim był Czarny by nazwać to morderstwem? Z punktu widzenia Tehenbiego, jego ojca zabiło jego własne tchórzostwo.

[Czarny Kolec2]

Po prostu to widział. Był taki sam...Nawet gorszy. On bowiem nie zabił jednego smoka..Zabił ich kilka. Wliczając w pożarcie żywcem swoich rodziców, zabił prawie całą rodzinę. Prawie. Dał bowiem większym młodzikom ze swego lęgu wymordować się by ich podobijać, a potem, jeden po drugim zabijał resztę. Dzięki temu jest obdarty z wszelkich przejawów zdrowych emocji...
– Widzę to w Twoich oczach.
Odparł beznamiętnym głosem, patrząc na Różanego tak samo, jak on. Bez żadnych uczuć. Bez chociażby odrobiny. Był gorszy, owszem. Zepsuty do granic...I niestabilny.

[Ciernisty Kwiat]

Zielonołuski ciągle wpatrywał się w czarnego smoka przenikliwym, aczkolwiek pozbawionym emocji wzrokiem.
–Widzisz to... a więc zapewne sam coś o tym wiesz. – Stwierdził bardziej niż zapytał, jego ton głosu był jednolity. Tym razem szczerze nie obchodziło go jakiego smoka czarny mógł pozbawić życia w przeszłości, tak samo jak czarnego nie powinna obchodzić jego przeszłość. Nie byli w jednym stadzie i nie byli tacy sami. Widział jego żółte oczy, pozbawione emocji, puste. Sam Tehenbi zaś był w stanie odczuwać emocje, lecz nauczył się je perfekcyjnie ukrywać. Na tyle, że ten kto spojrzy w jego czerwone ślepia dojrzy jedynie własne odbicie. Mimo wszystko nie mógł wiedzieć co owy czarnołuski był zmuszony doświadczyć w młodości, nie mógł też wiedzieć jak wiele bardziej musiało to wyniszczyć psychikę ognistego adepta

[Czarny Kolec2]

Czarny nie musiał kryć emocji. Po prostu ich nie odczuwał. Wydarzenia w rodzinnej grocie rozszarpały jego jaźń na strzępy. Zrobiły mu z umysłu pustą otchłań, wściekłego psa spuszczonego ze smyczy rozsądku. Dlatego też, w jego oczach nie można było dojrzeć nic. Absolutnie nic. Przerażającą pustkę, otchłań bez dna która pochłonie wszystko. Śmierć. tak, jak czerwone oko które ujrzał podczas szkoleń z Życiodajną Trucizną, tak samo jego oczy przedstawiają bezdenne limbo. Puste w środkui zdeformowane mentalnie stworzenie, skryte pod maską zdrowego dziecka.
– Może tak, może nie...
Powiedział tym samym głosem co wcześniej. W rzeczywistości doskonale wiedział jak to jest. I zrobił to bez zająknięcia się, w szalonej furii połączonej z ekstazą. Zajadał się nimi...I stracił swoje jestestwo. Był maszyną. Szaleńcem. Losem, który został pociągnięty przez bogów w wielkiej loterii obłędu. Efektem setek lat kazirodczego lęgu, który przyniósł szaleństwo i śmierć. A teraz to szaleństwo i śmierć służą Stadu Ognia...Jak tylko zakończy treningi, niech bogowie mają w opiece tych, którzy nadepną mu na odcisk, bądź jego Pani...

[Ciernisty Kwiat]

Tehenbi zachichotał ponuro na odpowiedź Czarnego. Może tak a może nie? Hehe.
–Tak właśnie mówią ci, którzy z jakiegoś powodu nie chcą czegoś potwierdzić, ale skłamaliby gdyby zaprzeczyli. – Powiedział monotonicznym głosem, z obojętnym wyrazem pyska, który jednak chwilę później przerodził się w drapieżny uśmieszek obnażający pożółkłe kły zielonołuskiego.
–To zdradza też że nie umiesz dobrze kłamać, albo że nie widzisz w tym czegoś co trzeba za wszelką cenę ukryć, mimo iż nie chcesz o tym nikomu mówić. – Kolejne słowa Tehenbiego były zwykłym spostrzeżeniem z jego strony. Wszystkich tak analizował? Może. Ale z pewnością nie zawsze robił to na głos.

[Czarny Kolec2]

Smok na słowa nie zareagował niczym, jeśli chodzi o ekspresję. Ani jeden mięsień jego ciała się nie poruszył, poza ogonem, którym machał delikatnie na lewo i prawo od dłuższego czasu. -Nie wziąłeś jeszcze jednej możliwości pod uwagę.
Odpowiedział Czarny na słowa Tehenbiego, po czym wstał z pozycji leżącej, zaczepiając się pazurami o gałąź, po czym zaczął powoli iść wzdłuż niej.
-Mogłem się bawić Tobą słownie od samego początku, sprawdzając czy to dojrzysz. No, teraz to już na pewno...Nie musisz kłamać, aby stwierdzić że masz smoka na sumieniu. Oczy Cię zdradzają...
Odparł sucho, po czym przycupnął sobie na grubszym fragmencie gałęzi. Czy bawił się? Bardzo możliwe. Sprawdzał ewentualnego przeciwnika? Pewnie tak. Testował lód przed wejściem, albo jak rekin nadgryzający ofiarę, sprawdzał czy jest jadalna, i czy będzie niebezpieczna.

[Ciernisty Kwiat]

–Ciebie zaś zdradza to, że potrafisz to rozpoznać... – Odparł monotonicznym głosem, wstając z ziemi i poprawiając ułożenie skrzydeł na grzbiecie. Odwrócił wzrok w kierunku wschodzącego już księżyca. Czyli już nie ma potrzeby tu siedzieć, a ten czarny smok zaczynał go z lekka irytować, nawet jeśli postawa jego ciała nie zdradzała tego w najmniejszym stopniu. On także dostrzegł to coś w jego spojrzeniu, ale nie było to to samo co w przypadku Tehenbiego. Tehenbi nierzadko sprawiał wrażenie smoka, którego lepiej nie drażnić, ale ślepia tego czarnego smoka dawały silniejszy przekaz – że najlepiej w ogóle się nie zbliżać.
–Ale to już przeszłość, nie prawdaż? – Powiedział z nienacka aż dziwnie nie pasującym do swej osoby, optymistycznym głosem. Zapewne zawsze mówiłby zawsze w taki sposób, gdyby zrobił to, co zrobił jedynie przez nieszczęśliwy przypadek, w dodatku uśmieszek na jego pysku przybrał łagodniejszą formę, wyglądał niemal dziwnie na pysku smoka o aparycji Różanego. Czyżby teraz Tehenbi chciał trochę podrażnić czarnego?

[Czarny Kolec2]

-Naprawdę nie czujesz zapachu siarki, Owocowy? Jeżeli czujesz, to wiesz z czego słyną smoki z mego stada.
Odparł z tym samym, śmiertelnym spokojem. Ciemność, która nadchodziła wraz z nocą sprawiała że Adept Ognia stawał się coraz bardziej niewidoczny, zlany z czernią nocnego nieba. Żółte, pozbawione życia oczy błyszczały jak ślepia kota, kiedy obracał łeb ku łunie Księżyca. Wraz z malejącym wpływem Słońca, Fenrir wyglądał coraz bardziej złowrogo i drapieżnie. Nawet, jeżeli nie miał zamiaru niespodziewanie poderżnąć Różanemu gardła. Bo i po co? Ciekawie się konwersuje z tym kolczastym stworem.
– I tu się mylisz. Przeszłość zawsze odciśnie swój ślad.
Odpowiedział, nie zdradzając ani jednym ruchem swego ciała, tym bardziej barwą głosu, że wie coś na ten temat. Równie dobrze mógł nasłuchać się historyjek starszych smoków. W ciszy, w ukryciu...Jak to on. Zawsze w cieniu, gdzie nie patrzą. Zawsze tam, gdzie mu wygodnie. Z dala od innych. W swojej małej, koszmarnej enklawie zwanej umysłem.

[Ciernisty Kwiat]

Odwrócił się nieznacznie w stronę Czarnego, unosząc łuk brwiowy nad lewym okiem.
–Owszem. Jednakże to od nas zależy, jakie wyciągniemy z niej wnioski. – Odpowiedział niedbałym, jednostajnym tonem. Nie żałował swej przeszłości, aczkolwiek był jeszcze dość małym pisklakiem gdy wszedł na te tereny. Akceptacja i uprzejmość smoków z jego stada były jego przeszłością tak samo jak podróż przez góry z ojcem – tchórzem. Także w pewien sposób na niego wpłynęły, nie miewał więc sadystycznych zapędów, chociaż dawał się ponieść wirowi walki ilekroć stawał na arenie. Lecz kto wie co by się stało, gdyby doświadczył gorszych przeżyć z winy innych smoków? Czy byłby taki sam jak Czarny?
–A na imię mi Różany Kolec. – Dodał jeszcze z obojętnym wyrazem pyska, jako że pseudonim "Owocowy" jakoś nie za bardzo mu brzmiał, dał więc czarnemu samcowi poznać swe imię.

[Czarny Kolec2]

– Fakt. Przeszłość kształtuje teraźniejszość. I zawsze odbije się echem.
Odpowiedział, leniwie machając ogonem. Maskował idealnie bliznę, jaką posiadał w duszy. Jaka starła jego zbiór wartości w proch, zastępując pustką.
Również nie żałował swoich czynów. Nie znał takiej postawy... Zamordował w dzikim szale, pożarł ich, jak jeszcze żyli i nie mieli siły się bronić. Nie żałował. Albo on, albo oni. A on chciał żyć. Więc zabił. Z rozkoszą... Pomijając już traumę, jakiej doświadczył, jego geny były spaczone. Był urodzonym szaleńcem, sadystą i psychopatą. Wściekłym psem, którego trzyma jedynie cienki sznurek...I głos jego Pani. Dla niego, przeszłość ukształtowała go tym, czym jest. Lecz wątpił, czy byłoby inaczej gdyby nie doszło do tej masakry w jaskini...
– Czarny Kolec.
Odparł, wstając i chyląc łeb. Niezwykle eleganckie jak na świra...Podejrzanie miłe i dystyngowane. Nie rozumiał imienia "Różany". Jego rozmówca bowiem nie wyglądał jak róża, chociaż...Róże mają kolce. On jest ze stada Ziemi...W sumie...Pasuje.

[Ciernisty Kwiat]

Gdy czarny mu się przedstawił, kąciki jego warg uniosły się lekko. Zaprawdę oryginalnie. Czyli nie musiał zmieniać sposobu w jaki określał swego rozmówcę w myślach. Mimo wszystko jednak musiał przyznać że pasowało to owemu adeptowi. Czarne łuski, a jeszcze do tego czarny charakter.
–Cóż, tu muszę się zgodzić. – Róża odparł na poprzednie słowa. W końcu kto wie jak to by się skończyło, gdyby jego przeszłość była inna? Być może nigdy by tu nie trafił, a jeśli by trafił, na pewno nie byłby tym samym smokiem. No ale po co dalej gdybać? Co było to było, już się tego nie zmieni. Takie rozważania służyły tylko do zabicia czasu. Spojrzał na niebo, już dawno ciemne i niemal bezgwiezdne
–Wygląda na to że na mnie już czas. Do zobaczenia, Czarny Kolcu. – Rzekł, niemal imitując ton głosu Czarnego którego owy adept użył gdy się przedstawiał, po czym ruszył on piechotą wzdłuż wąwozu, bez oglądania się w stronę Czarnego, jednak uważny obserwator mógł zauważyć, że nasłuchiwał on, czy owy ognisty za nim nie idzie. Nie ufał mu.

[Czarny Kolec2]

– Och, oby do rychłego. Miło się z Tobą...Konwersuje.
Odparł. Widział, że smok nasłuchuje czy Czarny idzie za nim. On nie zamierzał go dalej śledzić...Co to za zabawa, kiedy ofiara wie, kto ją śledzi? Psuje to cały element zaskoczenia i suspens. Pamiętał, że umówił się tu z Jadem Duszy...Przyszedł wcześniej, bo chciał sobie pośledzić Różanego. I nie uznał tego czasu za stracony. Jego mistrz powinien zaraz się zjawić...