Łąka Szczęścia

[Kreatywny Kolec]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Vizion wyczuł jakiś totalnie obcy zapach, odwrócił się i zauważył obcego smoka który nie wiadomo po co do niego podchodzi. Wstał i cofnął się kawałek, spojrzał na niego dziwnie i przechylił łeb w prawo
– Nie wiem... chyba poznaję świat poza terenem Cienia – odpowiedział żwawo. Wciągnął jeszcze raz delikatnie zapach samca chcąc zorientować się z jakiego jest stada. Już chyba wiedział, ten tutaj był ze stada Wody; nie wiedział za dużo o tym stadzie. Po prostu było i żyło własnym życiem mając sojusz z Życiem. Nixlun mu o tym mówił
– Jak ci na imię? Dlaczego do mnie podszedłeś? Jesteś ze stada Wody?
Miał jeszcze w sobie dużo z pisklaka chociażby masa pytań jaka wylewała się z jego pyska
– Ja jestem Vizion

[Szkarłatny Księżyc]

Vizion nie był na tyle młody, aby nie móc pozwolić sobie na samowolne spacerki i Szkarłatny o tym wiedział. Mimo to zareagował na jego obecność tutaj tak, jak gdyby był za niego odpowiedzialny. Trudno było powiedzieć, skąd w samcu brała się ten "matczyny instynkt", który nakazywał mu zainteresować się wszystkim, co było nawet odrobinę bardziej bezbronne od niego. Samiec obserwował uważnie szarego chłodnym wzrokiem, jak gdyby starając się coś ocenić. Na jego pytanie skinął łbem.
– Na imię mi Szkarłatny Kolec – przedstawił się zaraz po tym, jak Vizion wyjawił swoje imię. Starszy samiec po prostu stał tam jak kołek, nie chcąc niczego narzucać pisklakowi, ale jednocześnie nie próbując go zostawić samego. Co dwa pyski to nie jeden. A nigdy nie wiadomo, co mogłoby się wydarzyć na terenach wspólnych.
Nawet jeśli Vizion należał do stada, które było najbardziej oddalone od stada Wody. Po prostu czekał na reakcję samca, który mógł czuć się nieco przytłoczony.

[Kreatywny Kolec]

Młody jeszcze mocniej przechylił łeb w prawo, chyba zaraz się wywali. Vizion zamyślił się chwilę....może tak wykorzystać go aby się czegoś puczyc ?
– Chcesz nauczyć mnie hak mam skakać tak aby się nie wywalić i...
W tym miejscu ekscytacja wdarła się w jego oczy i na pyszczek, potem jakby zapał się ostudzil a potem wrócił – Naucz mnie latać mój tata nie potrafi latać i nie ma jak mnie nauczyć

[Szkarłatny Księżyc]

Obserwował młodziaka, który był zadziwiony osobą Szkarłatnego. Ten wyglądał tak, jak gdyby za chwilę miał stracić równowagę i się wywalić. Tak silne przekrzywienie łebka Viziona sprawiło, że sam Szkarłatny to zrobił, z tym, że dużo subtelniej i delikatniej. Zaraz potem szary się odezwał. Na jego prośbę skinął głową, znów nic nie mówiąc. Najwyraźniej nie był zbyt rozmownym smokiem. Wszystko jednak zmieniało się, kiedy zaczynał nauki. Prawdopodobnie dlatego postanowił zostać Piastunem.
– Zaczniemy od skoków, bo są one podstawą latania – wyjaśnił, podnosząc ciężki zad z ziemi. Przeszedł się kilka metrów i wskazał łbem samotny, wystający z ziemi głaz. Wystarczająco duży, aby Vizion musiał wykorzystać skok, aby go pokonać, ale jednocześnie nie zbyt duży, aby samczyk był w stanie to zrobić.
– To będzie twoja przeszkoda. Zanim jednak ją pokonasz, proszę, powiedz mi. Do czego może służyć skok? – zapytał, zaczynając naukę od zdania teorii.

[Kreatywny Kolec]

Cooo? Teoria ? A po co ona komu? Vizion zrobił nieco niezadowoloną minę ale nie miał.l zamiaru się kłócić . Wyobraził sobie jak biegnie przed siebie i skacze
– Przecież to banał. Skokiem mogę wzbic się w powietrze, przeskoczyć coś lub kogoś albo skoczyć na zwierzynę i tak ją zabić
Krótko, zwięźle i na temat bez niepotrzebnych farmazonów.

[Szkarłatny Księżyc]

Skinął łbem na jego odpowiedź.
– Jak wspomniałeś, skoki są ważnym elementem walki. Nie tylko podczas polowania. Uniki można wykonywać uskokami – wyjaśnił, po czym usiadł wygodniej na ziemi. Dzień był dość przyjemny, a słońce miło grzało ciemne łuski Szkarłatnego. Nie mógł narzekać.
– W takim razie przejdziemy do praktyki. Spójrz na tamten głaz. Aby go przeskoczyć, musisz przyjąć pozycję jak do biegu. Znasz ją? – zapytał i niezależnie od odpowiedzi postanowił ją przyjąć samemu, aby pokazać Vizionowi jak wygląda. Wysunął prawą przednią i lewą tylną łapę do przodu. Potem delikatnie nachylił łeb, ale na tyle, aby wciąż było to naturalne i wygodne. Następnie Uniósł delikatnie ogon, a skrzydła przycisnął mocniej do ciała.
– Jeśli nie, przyjrzyj się, zaraz będziesz ją powtarzał – wyjaśnił, na chwilę zastygając w bezruchu i pozwalając vizionowi na obejrzenie dokładnie jego ciała. Zaraz potem dodał.
– Aby skoczyć, musisz wyprostować energicznie łapy. Wzbijesz się w powietrze. Łapy podkurczasz, a skrzydła mają być przyciśnięte do ciała. Kiedy ominiesz głaz i zaczniesz zbliżać się do ziemi, wyprostuj przednie łapy i wyląduj na nich. Musisz pamiętać, aby były one rozluźnione i elastyczne. Inaczej Cię rozbolą – wyjaśnił i machnął delikatnie ogonem. Chyba wszystko, co należało wytłumaczyć.
– Spróbuj.

[Kreatywny Kolec]

A no fakt do uników też mógł zastosować skok, zapamięta to sobie na zawsze. Kiedy Szkarłatny pokazał mu pozycję, trochę się zdziwił kiedy zobaczył pozycję jaką przyjął. Podszedł do niego i przyjzal się a potem powiedział
– A mi Przedwieczna Siła nie mówiła aby wystawić tak łapy do przodu...
Jednak wykształcił mu się taki nawyk innego ustawiania się więc zrobił tak jak go nauczyła cienista. Rozstawił swoje łapy w rozkroku i ugiął je w stawach ale nie za blisko ziemi. Ogon i łeb ustawił na równej linii a skrzydła jako tako przylegały mu do ciała w miarę możliwości smoka wywernowatego. Tak więc ruszył a kiedy był blisko kamienia po prostu się wybił, tylne nogi nadały mu wyżutu w przód i górę jednocześnie. Łapy podkurczył i przemknąl nad kamieniem. Kiedy zbliżał się do ziemi swoje przednie łapy przekształcone w skrzydła wyciągnął do przodu. Wylądował na nich i starał sje aby byky elastyczne jak mówił Szkarłatny i rozluźnienie. Kiedy z impetem osiadł na ziemie odruchowo ugiął przednie łapy aby zamortyzować skok, tylne łapy dostawił i skok wykonał w pełni.

[Szkarłatny Księżyc]

Ile smoków, tyle sposobów nauki. Szkarłatny pokazał Vizionowi sposób, w jaki on został nauczony przez Ciche Wody.
– Tak długo, jak pozwala Ci to na bieg bez żadnych problemów, tak jest poprawne – wyjaśnił, przedstawiając swoje zdanie. Jeśli nie tracił równowagi, mógł rozwinąć jakąśtam prędkość, to sposób rozpoczęcia był nieco mniej ważny. Szkarłatny przyjrzał się próbom Viziona, który swój skok wykonał poprawnie. Nie miał z tym większych problemów i przyszło mu to dość naturalnie. Kolej na jakieś ćwiczenie, które pozwoli mu na nieco podszkolenie umiejętności.
– Teraz nieco trudniejsze zadanie. Spróbujesz wskoczyć na ten głaz tak, się na nim utrzymać. Dla Ciebie jako smoka wywernowego będzie to nieco trudniejsze, ale dasz radę – powiedział, by zaraz potem zabrać się za tłumaczenie tego, co będzie musiał zrobić.
– Wybicie się będzie takie samo jak poprzednio. Będziesz musiał jednak nieco lżej wybić się do przodu, żeby przypadkiem nie przeskoczyć głazu. Jak tylko uda Ci się na niego wskoczyć, będziesz musiał utrzymać równowagę. Ogon będzie tutaj kluczowy. Spróbuj poczuć jak się zachowuje twoje ciało i za pomocą ogona utrzymaj się na głazie. Jak tylko złapiesz równowagę, zeskocz z głazu. Ponownie będziesz musiał wykonać to na rozluźnionych, ugiętych łapach – wyjaśnił mając nadzieję, że to wystarczy. Zobaczymy po tym, jak młodemu pójdzie.

[Kreatywny Kolec]

Vizion tylko skinął głową i przyjął odpowiednią postawę do biegu. Rozstawił swoje łapy w rozkroku i ugiął je w stawach ale nie za blisko ziemi. Ogon i łeb ustawił na równej linii a skrzydła jako tako przylegały mu do ciała w miarę możliwości smoka wywernowatego. Tak więc ruszył a kiedy był blisko kamienia po prostu się wybił, tylne nogi nadały mu wyżutu w przód i górę jednocześnie. Łapy podkurczył jak zawsze. Siłę wyskoku postarał się tak dopasować aby wylądować na kamieniu, ugiął łapy kiedy na nim wylądował. Trudno było mu się tak utrzymać więc wbił trzy chwytne pazury swoich krzydel w skałę a ogonem starał się tak ruszać by ciało utrzymało się w równowadze. Jeżeli wszystko poszło zgodnie z planem, zeskoczył z niego przechylajac się do przodu i lądując na ziemi ugiął łapy, były elastyczne i rozluźnione aby nie zrobił sobie krzywdy. Nagle ni stąd ni z owąd zapytał się Szkarłatnego
– Dlaczego ja wyglądam inaczej niż Ty czy inne smoki?– chodziło mu głównie o to, że nie ma takich przednich łap jak każdy normalny smok.

[Szkarłatny Księżyc]

//Wypadłam z wprawy pisania. Spróbuj raport złożyć ze skoku.

Skinął łbem widząc, jak samiec balansuje poprawnie ciałem i jak ląduje, pozytywnie zakańczając ćwiczenie. Nie powiedział nic, nie skomentował tego, nie dodał nawet słowa "poprawnie", które mogłoby naprowadzić ucznia na odpowiednią ścieżkę. Czyżby był nie w humorze? Nah, był to jeden z typowych dni samca. Po prostu czasem sprawiał odczucie gburowatego. Cichy, o gardłowym tonie głosu, dobrze zbudowany samiec. Pierwszego wrażenia nie pozostawiał pozytywnego. Mało kto dostrzegał w nim coś więcej niż grubą, zimną skorupę. Surowy wzrok nie pomagał mu w tym wszystkim.
– Istnieje kilkanaście gatunków smoków. Każdy z nich charakteryzuje się czym innym. Ty jesteś smokiem wywernowym, których przednie łapy przekształciły się w skrzydła. Są smoki, które skrzydeł wcale nie mają albo smoki, które oddychają pod wodą. Jedne plują kwasem, inne zieją ogniem czy lodem. Każdego wyróżnia coś charakterystycznego – odpowiedział na jego pytanie mając nadzieję, że powiedział mu to, co młody chciał usłyszeć.

[Zmierzch Gwiazd]

Szmaragdowa Łuska przybyła na Łąkę Szczęścia z szerokim uśmieszkiem na pysku, typowym dla smoczycy. Przebierała łapkami powoli i bez pośpiechu. Głowę trzymała wysoko. Rozglądała się dookoła. Nigdy jeszcze tutaj nie była dlatego zainteresowała się tym miejscem. Wciągnęła powietrze przez nozdrza i nabrała powietrza w płuca przymykają przy tym oczy i otworzyła je gdy wypuszczała powietrze. Po prostu odetchnęła głęboko napawając się pięknem łąki. Przystanęła i zamyśliła się. Naprawdę jej się tutaj podobało. Wszystko wokoło wydawało jej się takie piękne. Każde źdźbło trawy, każy nawet najmniejszy kwiatek, każda roślinka nawet najmniejsza. Spojrzała się w bezchmurne niebo i czekała. Przysiadła na środku łąki czekając. Może spotka tu jakiegoś innego smoka ?

[Kruczopióry]

Trudno powiedzieć, czy smoczyca byłaby tak szczęśliwa, gdy zauważyła, co się do niej zbliża. Czy też właściwie kto. Wielki, czarny smok o olbrzymich skrzydłach spacerował po skąpanej w słonecznym blasku okolicy, wyraz jego pyska jednak z całą stanowczością nie pasował do tego miejsca. Ponury, chyba trochę smutny, kroki stawiał twardo, patrzył raczej w górę niż przed siebie, zaś jego spojrzenie zdradzało głębokie zamyślenie. Powaga miny Kruczopiórego wskazywała, iż najlepiej zejść mu z drogi – na swoje nieszczęście jednak, Szmaragdowa smoka nie zauważyła, i ten niespecjalnie orientował się w otoczeniu, nieomal wpadając na młodą, choć przecież byli na otwartej przestrzeni! Dopiero jakiś ogon za nią zatrzymał się i wzdrygnął, mrugnąwszy kilka razy slepiami. Ktoś ze obcy... Czy powinien...? Westchnął cicho; chyba nie było sensu kryć się z obecnością.

– Witaj – rzucił krótko poważnym głosem, który nie zdradzał specjalnej radości ani ekscytacji tym spotkaniem. A przecież zawsze poznawanie młodych smoków kojarzył ze szczęśliwym wydarzeniem! Ale nie tego dnia i nie o tej porze. Cały świat był radosny... tylko nie Kruczopióry.

[Zmierzch Gwiazd]

Veles wpatrywała się w niebo rozmyślając aż tu nagle usłyszała głos innego smoka który dobiegał dokładnie zza jej "pleców" , od strony ogona. Odwróciła głowę zdziwiona i spojrzała na większego od niej czarnego jak smoła smoka. Nie ukrywała zdziwienia. Nie spodziewała się że spotka tutaj innego smoka. Podniosła ciało z trawy i spojrzała na samca ciekawskimi spojrzeniem. Posłała Kruczopióremu ciepły uśmiech i lekko się skłoniła przed starszym smokiem w geście szacunku.
– Witaj- Powiedziała radośnie wyporostowawszy szyję. – Jestem Szmaragdowa Łuska. A ty jak się nazywasz ? – Zapytała ciekawskim głosem w dalszym ciągu wpatrując się w smoka. Dostrzegła, że na jego pyszczku nie maluje się uśmiech.Jeszcze szerzej się uśmiechnęła mając przy tym nadzieję że dzięki temu na pysku Kruczopiórego również zagości uśmiech. Nawet najmniejszy ale żeby po prostu był. Dla Szmaragdowej spotkania z innymi smokami zawsze były czymś ciekawym i radosnym , szczególnie jeżeli poznawała smoki których wcześniej nie znała. Szczególnie jeżeli smok był z innego stada. A twn który był przed nią na pewno nie był ani ze Stada Wody ani ze Stada Życia. Doskonale znała woń smoków z tych Stad. Natomiast czarnołuski był inny. Był smokiem ze Stada Cienia czy też że Stada Ognia ? Tego Szmaragdowa nie potrafiła ocenić, bowiem nigdy nie spotkałam jeszcze smoków z tych Stad.

[Kruczopióry]

Kiedy zobaczył szeroki uśmiech na pysku Szmaragdowej, mimowolnie sam się uśmiechnął – mimo wszystko niewiele rzeczy potrafiło mu sprawić radość taką, jaką było spotkanie z nowym smokiem. Nawet jeśli nastąpiło ono w zupełnie nieodpowiednim miejscu i czasie. Westchnął cicho, choć pogodnie, mrugnął kilka razy, jakby przebudził się właśnie z głębokiego snu, niż wreszcie zabrał głos po raz wtóry:
– Kruczopióry – przedstawił się. – Miło cię poznać, Szmaragdowa. Co tutaj robisz? – zapytał, jakby chcąc od czegoś zacząć rozmowę. Rozmowę, która... być może pozwoli powrócić mu do świata żywych. Nie wszystko musiało się czarodziejowi podobać, ale przecież świat kręcił się dalej. I nie widział powodu, aby cierpieć na tym miała adeptka stada Chłodu.

[Zmierzch Gwiazd]

Od razu zrobło się weselej. Szmaragdowej również do spotkanie przyniosło nie opisanie wiele radości. Lubiła poznawać inne smoki. Można by rzec że Szmaragdowa była towarzyską duszyczką która najlepiej się czuje gdy ktoś przy niej jest.
– Mnie również miło cię poznać – Odpowiedziała pogodnie – Zwiedzam nowe tereny i oswajam się z dziczą myśląc przy okazji.... Głównie zastanawiam się nad przyszłością mojego stada.... Ta mgła która nagle się pojawiła.... Mój tata i inni przywódcy nadal nie znaleźli sposobu na nią. Do tego powoli brakuje nam pożywienia. Dziki Agrest ma dużo na głowie w ostatnim czasie.... – Powiedziała. Mówiąc to na chwilę odbiegła wzrokiem od Kruczopiórego i wpatrzyła się w niebo.
Chciałaby jakoś pomóc tacie lub mistrzyni. Ale nie potrafiła. Może gdy będzie starsza i będzie umiała więcej to to się zmieni ? Spojrzała ponownie na samca czekała na jego odpowiedź. Może on również się przejmował mgłą i dlatego był taki ponury ?

[Kruczopióry]

Jak nie problemy z przywódczynią, to mgła... Momentalnie posmutniał i westchnął, spuścił łeb, nabierając powietrza. Bardzo chciał coś z tym zrobić, ale... im dłużej próbował, tym bardziej obierane przezeń ścieżki zdawały się nietrafione. Dlaczego...?

Warknął i wbił pazury w ziemię.
– Gdybym wiedział, kto odpowiada za tę mgłę, bardzo chętnie zmiażdżyłbym mu pysk na kwaśne jabłko! – burknął i zamknął ślepia, próbując się nieco uspokoić. – Ale jak dotąd nikt nie znalazł sposobu na nią, ja też, choć próbowałem... Już nie wiem, co dalej robić. Nie mam pomysłów. Nie wiem, w którą stronę podążać ani z kim rozmawiać. Wiem tylko, że trzeba coś zrobić, aby ją zniszczyć.

Jeszcze raz westchnął, nabrał powietrza, jego ciało zadrżało, a sam Kruczopióry... wreszcie podniósł łeb. popatrzył na Szmaragdową, na jej młode ślepia... Uśmiechnął się kwaśno i pokręcił przecząco łbem, samemu wznosząc wzrok nieco ku górze. Co by się nie działo, życie... trwało.
– Rozumiem, że i ty nie masz o mgle nowych wieści? – zapytał, przenosząc ponownie wzrok na młodą. Patrzył na nią z niewielką nadzieją... ale przecież ona nie mogła nic wiedzieć. Wątpił, żeby Chłód chciał angażować tak niewyrośnięte smoki w tak "dorosłe" sprawy.

[Zmierzch Gwiazd]

Spojrzała się ponownie Kruczopiórego. Popierała jego zdanie. Szmaragdowa również chciała aby ten kto jest za to odpowiedzialny zapłacił za to jak najwyższą cenę. Pokręciła przecząco głową słysząc pytanie ognistego. Ojciec nie wprowadzał ją w ten temat.
– Niestety nie. I doceniam to że ty również chcesz nam pomóc... Póki co możemy jedynie czekać a może z czasem odkryjemy sposób jak zniszczyć tą mgłę.... – Powiedziała i lekko się uśmiechnęła.
Patrzyła się prosto w jego oczy i zaczęła się ciekawić kim on jest... Chodziło jej rzecz jasna o jego rangę.
– Jesteś wojownikiem ? – Zapytała nie odrywając od niego wzroku.
Postać Kruczopiórego bardzo ją zaciekawiła. Czekała na jego odpowiedź

[Kruczopióry]

Pokiwał łbem ze zrozumieniem, gdy usłyszał, że Szmaragdowa nie wie nic specjalnego – w gruncie rzeczy każda inna odpowiedź byłaby dlań zaskakująca, młoda nie należała jeszcze stanowczo do wprawionych w boju wojowniczek ani zgrabnie żonglujących maddarą czarodziejek, i choć na pewno wolę miała wielką, teraz skupiać się powinna na naukach, nie zaś na pomocy, podczas której tak naprawdę tylko zabierałaby uwagę starszym smokom, te bowiem musiałyby dbać dodatkowo o jej bezpieczeństwo.

Na kolejne stwierdzenie jednak parsknął śmiechem.
– A czy widzisz u mnie wyrośnięte mięśnie albo wysportowane, gibkie ciało? – zapytał, rozwarłszy szeroko swoją olbrzymią paszczę. – Nie, nie jestem wojownikiem, ale nie znaczy to, że nie umiem się bić. Po prostu moja siłą pozostaje... bardziej ukryta – stwierdził, następnie zaś zniżył nieco łeb, aby znalazł się na poziomie wzroku Szmaragdowej. I przysunął go tak, iż dwa pyski dzielił może jakiś szpon dystansu. – Trudnię się czarodziejstwem – rzekł niemalże szeptem, zaś jego świdrujące spojrzenie lustrowało teraz wyjątkowo bacznie młodą, jakby zaciekawione jej reakcję. W ruch poszedł także ogon; dotąd względnie nieruchomy, teraz... zaczął zauważalnie kiwać się na boki. – Ciekawi cię to? – zapytał, nie spuszczając wzroku z adeptki.

[Zmierzch Gwiazd]

Uśmiechnęła się szeroko i również cicho się zaśmiała widząc swój błąd.
-Nie aż tak wyrośnięte ale masz – Odpowiedziała z pogodnym uśmieszkiem który prawie nigdy nie schodził jej z twarzy.
Słuchała go uważnie i z niekrytą ciekawością. Czyli że jest czarodziejem. Patrzyła mu prosto w oczy i słuchała jego słów.
– Jasne że mnie ciekawi ! Zawsze ciekawiła mnie maddara choć sama jej nie potrafię używać –'Powiedziała i czekała na odpowiedź Kruczopiórego.
Ciekawe co teraz powie ?

[Kruczopióry]

Przytaknął ze zrozumieniem łbem; jakkolwiek lubił opowiadać o maddarze, wciąż nastrój miał wisielczy, nawet jeśli rozmowa z młodą dodała mu trochę otuchy. I jeszcze kwestia mgły... Ale cóż, przecież życie toczy się dalej, prawda?

– Maddara jest darem bogini Naralei – rzekł smok w odpowiedzi, starając się uśmiechnąć na tyle, na ile tylko w obecnych okolicznościach był w stanie. Mimo wszystko... zbyt uwielbiał magię, aby rozprawianie o niej nie sprawiało mu swoistej przyjemności. Ogon neizmiennie kiwał się powoli na boki. – Obdarzyła nim smoki, aby mogły czynić cuda – i pozwala to, co tylko sobie wyobrażamy, przelać w rzeczywistość, materializując. Maddarę można też wykorzystywać do walki, co czynią właśnie czarodzieje, choć przede wszystkim w tej walce służyć powinna do obrony bliskich i przyjaciół. Wykorzystanie jej w złych intencjach to jak zdrada bogini – zaznaczył, westchnąwszy cicho. A następnie spojrzał gdzieś w dal. – Co zabawne, uczył mnie jej wojownik, zresztą członek twojego stada, Kaszmirowy Dotyk – kontynuował, parsknąwszy cicho śmiechem. – Do dzisiaj wspominam, jak powiedział mi wtedy, ze od zawsze jego największym marzeniem było zmaterializowanie motyla. I... udało mu się – podkreślił, zaś uśmiech na jego pysku rozszerzył się. – Kiedy ja stawiałem w magii pierwsze kroki, on realizował swój drobny, wymarzony cel. I choć dziś jestem niewątpliwie lepszy we władaniu maddarą od neigo... wciąż to miło wspominam – zaznaczył, przeniósłszy znów wzrok na Szmaragdową.

– A czy ty chciałabyś zostać czarodziejką? – zapytał znienacka, wpatrując się w nią bacznie. No właśnie, przyszłość adepta to zawsze... interesujące pytanie.

[Zmierzch Gwiazd]

Słuchała uważnie starszego smoka. Maddara od zawsze ją interesowała i ciekawiła. Dzięki niej można stworzyć prawie każdą rzecz ! Chętnie nauczyłaby się jak to robić. Wpatrzyła się w ślepia Kruczopiórego. Kaszmirowy Dotyk go uczył ? Miło słyszeć że jej stado nie pała do innych stąd nie chęcią. Zaśmiała się razem z czarnołuskim . Drobny cel ale piękny !
– Czarodziejką ? Niestety muszę cię rozczarować ale nie zamierzam zostać Czarodziejką. W przyszłości chciałabym być Łowczynią żeby wspomóc moją mistrzynie Dziki Agrest i stado bo niektóre smoki głodują...– Odpowiedziała.
W główce pojawiła jej się ciekawa myśl. Widziała że opowiadanie o Maddarze sprawia mu przyjemność więc może zgodzi się ją nauczać ?
– Może.... Nauczysz mnie jak korzystać z Maddary ? Bardzo chciałabym się nauczyć się jak się ją posłgiwać...– Powiedziała i nadal patrzyła się na ognistego smoka.