Prastare Drzewo

[Obnażony Kieł]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Mroczna odetchnęła z ulgą nie czując na ciele żadnych ukuć. Wysłuchała tego co powiedziała Przedwieczna po czym mruknęła:
– No mogłam... – Jednak nic więcej nie powiedziała bo poczuła wibracje maddary przy swoim ogonie.

Szybko zamknęła oczy i oczyściła umysł. Bez zbędnego czekania zaczęła sobie wyobrażać obronę. Była to tarcza. Srebrna, metalowa, wytrzymała i bardzo mocna. Odporna na ogień i lód. Miała wielkość jednego szpona i grubość dwóch łusek. Metal z którego była stworzona był bardzo elastyczny i nie miał jakiegoś określonego kształtu. Później Mroczna dodała krawędzie. Krawędzie te znajdowały się na bokach tarczy i miały wysokość trzech łusek. Podobnie jak tarcza były stworzone z metalu i były wytrzymałe, mocne. Nie wyróżniały się na jej tle. Całość wyglądała na spójną i odbijała promienie słońca. Ten wymysł miał się pojawić u nasady jej ogona. Miał do niego przylegać przez co żaden atak miał jej nie dosięgnąć. Przynajmniej jeżeli jej obrona zadziała. Szybko tchnęła maddarę w wyobrażenie i otworzyła oczy. Czekała na efekty.

[Przedwieczna Siła]

Tarcza Mrocznej pojawiła się i wykonała swą powinność – Adeptce zupełnie nic się nie stało. Słychać tylko tylko, jak ostre krawędzie ataku Sombre próbują przedrzeć się przez metalową skorupę, którą otuliła szczelnie nasadę ogona.
– Dobrze, tyle wystarczy. Chcesz nauczyć się czegoś jeszcze? – mruknęła, nie kryjąc w głosie i wyrazie pyska swojej niechęci. Nie to, żeby do samej Ognistej – raczej było to znudzenie wyrażone dla nauk.

// raport MO I i II

[Obnażony Kieł]

Nie poczuła na ciele żadnego uderzenia co musiało oznaczać że jej obrona się udała. Spojrzała na swój ogon. Był on pokryty metalową tarczą. Dokładnie tak jak to sobie wyobraziła. Uśmiechnęła się triumfalnie. Oby zawsze wszystko jej tak wychodziło! Zaczęła już przygotowywać się do następnej obrony kiedy usłyszała głos Przedwiecznej.
– Jeśli masz czas i chęci to chciałabym podszkolić się w obronie. Trochę już umiem ale to zdecydowanie za mało. – Powiedziała cicho. Nie miała pojęcia czy Siła się zgodzi ale skoro pytała...

[Przedwieczna Siła]

Sombre miała to do siebie, że nie odmawiała nigdy nauk. Podszkolenie piskląt czy Adeptów wzmacniało stado, a wyszkolone mogły także uczyć innych, dzięki czemu było więcej nauczycieli, a nie tylko kilka dorosłych smoków.
– Dobrze. Powiedz mi w takim razie, co wiesz o obronie, czego nauczyłaś się jak dotąd. – poleciła, bo przecież musiała się dowiedzieć, na czym zakończyła naukę Mroczna. Dopiero później będą mogły przejść do treningu.

[Obnażony Kieł]

Czekała z niecierpliwością na odpowiedź. Kiedy ta padła odetchnęła z ulgą. Nauka obrony była czymś czego bardzo potrzebowała. Mruknęła cicho dziękując Sile za zgodę.
– Wiem że są twa typy obrony. Obrona siłowa i zręcznościowa. Za pomocą siły można się bronić blokując ciosy łapą a za pomocą zręczności po prostu ich unikając. Z nauczycielem ćwiczyłam blokowanie ciosów, odskoki, turlanie, padanie na ziemię i obronę w locie. – Zakończyła. Wiedziała że było tego mało ale cóż zrobić?

[Przedwieczna Siła]

Sombre skinęła lekko łbem. Mroczna wiedziałą wystarczająco dużo, by zacząć naukę.
– Przygotuj się. Przyjmij pozycję. Broń się przed atakami. – poleciła, a przed Mroczną pojawiła się duża, ogniska salamandra. Salamandra była większa od niej, a na jej grzbiecie był jaskrawoczerwony grzebień z błonami. Salamandra zasyczała wściekle i zaatakowała – rozstawiła szerzej łapy, spięła mięśnie, po czym... zionęła żywym ogniem! Cienka, acz silna struga wycelowana była wprost w klatkę persiową Adeptki Ognia.

[Obnażony Kieł]

Zawahała się. Przyjąć pozycję? Czyli taką jak podczas ataku? Kruczopióry nie mówił nic o żadnej pozycji! Jednak nie miała dużo czasu żeby się nad tym zastanowić bo przed nią pojawiła się salamandra. Bez wahania rozsunęła łapy żeby stać na nich stabilnie. Wyprostowała ogon wzdłuż kręgosłupa tak żeby nie był sztywny ale nie dotykał też ziemi. Docisnęła skrzydła mocno do boków ale tak żeby mieć swobodę ruchów. Wygięła szyję żeby chronić kark a wzrok wlepiła w salamandrę. Całość była wygięta w coś na kształt litery "s". W tej pozycji czekała aż bestia ją zaatakuje. W końcu się tego doczekała. Z pyska salamandry wystrzelił płomień. Wtedy Mroczna bez wahania zdecydowała się co zrobi. Wykona odskok w bok. Ugięła wszystkie łapy i napięła mięśnie. Nie tracąc czasu szybko odbiła się w prawo. Szybko wyprostowała lewe łapy a prawe przesunęła w ich stronę. Ten ruch miał nadać jej ciału konkretny kierunek. Łeb i ogon pochyliła w prawo. W czasie skoku pilnowała łap i ogona. Nie chciała przez nie się przewrócić. Lot nie trwał długo bo Mafrin chciała szybko go wykonać żeby zdążyć przed atakiem. Przy lądowaniu ugięła lekko łapy żeby jej nie zabolały. Ogon szybko wyprostowała żeby nie przeważył jej na żadną stronę. Pazury wbiła głęboko w ziemię. Spojrzała w bok. Odskoczyła wystarczająco daleko żeby uniknąć ataku. Tak było przynajmniej w jej mniemaniu. Po wylądowaniu poprawiła poprzednią pozycję i wbiła wzrok w salamandrę.

[Przedwieczna Siła]

Mroczna przyjęła faktycznie odpowiednią pozycję. Dobrze! Unik także prawidłowo wykonany. Adeptka mogła poczuć chwilową satysfakcję, ale już za chwilę nie będzie jej tak wesoło!
Salamandra doskoczyła błyskawicznie do Ognistej, zadziwiając swoją prędkością. Wcześniej wcale nie wyglądała na taką szybką. Zaraz potem przed ślepiami samicy mignęła łapa i grube, ostre pazury prawego łapiszcza jaszczura. Pazury miały trafić w lewy bark Mrocznej i wbić się głęboko, a nie ciąć.

[Obnażony Kieł]

Mroczna nie poczuła na swoich łuskach gorącego ognia co oznaczało że unik się powiódł. Odetchnęła z ulgą. Nie mogła się jednak długo nacieszyć powodzeniem bo salamandra ruszyła się z miejsca. Dopadła do niej i rozpoczęła atak. Wyglądało na to że od frontu. Mroczna wspominając słowa swojej mistrzyni zdecydowała się na odskok do tyłu. Szybko ugięła wszystkie łapy, przycisnęła skrzydła do tułowia i ustawiła ogon w równej linii z kręgosłupem tak żeby był giętki. Napięła mięśnie. Szybko odbiła się od podłoża prostując tylne łapy. Przednie uniosła lekko i ustawiła prosto żeby podążały w linii prostej za tylnymi. Przez cały lot balansowała ogonem. Wylądowała wyciągając tylne łapy i na nich przystając. Przednie dostawiła spokojnie po chwili. Poprawiła swoją pozycję startową. Mroczna była teraz daleko przed salamandrą. Jej pazury nie mogły jej dosięgnąć. Chyba...

[Przedwieczna Siła]

Mroczna poczuła na pysku powiew powietrza i dziwny smród gadziny, która ją atakowała. Nie poczuła jednak bólu – ani prawdziwego, ani iluzorycznego, którego dostąpiłaby, gdyby magiczna salamandra miała trafić Adeptkę Ognia. To się jednak nie stało, co oznaczało prawidłowy unik. Salamandra zasyczała wściekle i rozbiegła się nagle. O dziwo, w tak krótkiej odległości zdążyła dość szybko się rozpędzić! Pochyliła łeb i odwróciła się w ostatnim momencie delikatnie w lewo, by uderzyć prawym barkiem wprost w lewą, przednią łapę Mrocznej.

[Obnażony Kieł]

Kolejny unik jej się powiódł. Mroczna mruknęła cicho ale była z siebie zadowolona. Najwyraźniej miała dzisiaj dobrą passę co nie zdarzało się często. Nie mogła się długo nacieszyć swoim szczęściem bo salamandra znowu się na nią rzuciła. Pysk Mrocznej wykrzywił się w lekkim grymasie. Bestia znowu atakowała ją z boku a ona nie chciała powtarzać wcześniej wykonanych uników. Szybko zdecydowała się na coś czego wcześniej nie próbowała. Mianowicie unik za pomocą skrzydeł! Szybko je rozłożyła i ułożyła pod kątem. Ich końcówki zwinęła w małe ruloniki. Ugięła kolana i napięła mięśnie. Szybko wybiła się do góry i w tym samym momencie ściągnęła skrzydła w dół rozwijając je całkowicie. Mocno i energicznie machała nimi aż wzniosła się ponad salamandrę. Dopiero będąc tak wysoko pochyliła się na prawo. Dzięki temu ruchowi przeleciała nad salamandrą. Tam zastygła i opadła na ziemię. Kiedy dosięgnęła ziemi ugięła łapy i obróciła się przodem do zwierzęcia. Znajdowała się teraz po prawym boku salamandry. Oblizała swoje wargi i czekała na dalszy rozwój sytuacji.

[Soneul]

Trwała.
Trwała w swojej bezpiecznej skorupie, swoim własnym świecie, nieświadoma wszystkiego, co ją tak naprawdę otaczało. Rozwijała się, mając kontakt jedynie z wnętrzem jaja, w którym przyszło jej na początku istnieć. Ale nic, absolutnie nic, nie trwa wiecznie. Tak samo i jej świat miał już wkrótce przestać istnieć, miała wyjść do nowego, większego, wspanialszego, choć jednocześnie przepełnionego złem, bólem. Było tego pełno, a ona dopiero miała to zacząć odkrywać. Miały ją czekać sukcesy, porażki, zawody i chwile pełne szczęścia. Wszystko, czego tak ograniczony, młody umysł nie był w stanie sobie wyobrazić, wszakże ledwo był świadom własnego istnienia.
Lecz nie teraz, nie teraz. Teraz jajo trzymające w sobie małą istotkę leżało samotnie przy Prastarym Drzewie, porzucone, pozostawione jakby na pastwę losu. Przy nim nie było nic, leżało tak zapomniane przez świat, przez wszystkich. Z dala od matki, od ojca, od brata. Nieświadomie rozdzielona miała przed sobą niewiele możliwości; mogła zginąć po wykluciu, mogła liczyć na szczęśliwy traf i czyjąś dobroć.
Zatem czekała. Czekała na swój czas, czekała na moment, by stawić temu wszystkiemu czoła.

[Oddech Pustyni]

Czyżby znowu? Dlaczego smoki porzucały jaja, czy był to jakiś chory zwyczaj tutejszych?
Smoczyca zakołowała nad znajomym już kształtem i wylądowała ciężko, parę ogonów od niego. Ostatnio nie miała sił na cokolwiek, a chociaż się pożywiła, miała wrażenie, że z każdym kolejnym księżycem traci energię życiową. Ale nie chodziło o starość, problem musiał tkwić gdzie indziej.
Podeszła powoli i obwąchała skorupkę. Zapach znów zwietrzał, co tym razem nieco ją zirytowało, ponieważ miała ochotę znaleźć rodzica i wepchnąć mu to pisklę z powrotem. Westchnęła teraz tylko i zaczęła się mu przyglądać. Nie mogła określić jak dużo czasu tu spędziło, w zasadzie zupełnie nie znała się na jajach, ale śmiała podejrzewać, że jeżeli istota wewnątrz niego żyła, rodzic musiał porzucić je niedawno. Chyba. W zasadzie jak smoki pielęgnowały swoje niewyklute potomstwo, nie podgrzewały go w żaden sposób?
Pustynna zbliżyła łeb ostrożnie do gładkiej powierzchni. Bała się, że zaraz ze skoczy wyskoczy czteroskrzydłe pisklę, które zacznie piszczeć i jęczeć, a co gorsza próbować ją dotknąć. Zrobiła to jedna, pomimo obawy, ponieważ chciała posłuchać. Czy młode wewnątrz wydawały jakieś dźwięki? Może będzie to tylko bicie serca?

[Soneul]

Sama istotka nie miała pojęcia już jak długo znajdowała się w tym miejscu, bowiem to nie miało większego znaczenia. Jedynie powoli czuła, jak jej mały dom, mały świat zaczyna się robić zimniejszy, mniej przyjemny i jakby mniej bezpieczny, niż dotychczas. To się jej nie podobało, och, nie! Tak nie miało być, chciała coś zrobić, cokolwiek, by stamtąd uciec, w cieplejsze, milsze miejsce. Dające poczucie bezpieczeństwa. Bo teraz, w sercu małego smoka, zaczął po raz pierwszy kiełkować niepokój, choć tak daleko mu było do świadomości, że to się dzieje.
A, i owszem, słychać było! Płomień Pustyni mogła usłyszeć, jak młoda delikatnie się porusza, jak jej serce bije, dość szybko. I tak przez dłuższą chwilę, małe żyjątko miotało się w jaju, aż w końcu stało się coś, czego najprawdopodobniej obie się nie spodziewały.
Mały świat istoty zaczął pękać.
Zamarła, jakby zaskoczona własnym dokonaniem, a później wiedziona instynktem, zaczęła rozwalać go jeszcze bardziej. Szamotała się w tym jaju niby to chaotycznie, powoli, ale skutecznie niszcząc ściany własnego schronienia. I tak oto, po żmudnych próbach wydostania się, jej pyszczek ujrzał światło dzienne. A wraz z nim cichy pisk, oznajmiający jej przybycie.
Teraz tylko pozostawało już całkowicie się wydostać.

[Oddech Pustyni]

Już kolejny raz, bodaj piąty, była światkiem wykluwającego się smoczęcia. Było to jednak jakieś osiągnięcie, biorąc pod uwagę fakt, że żadne z nich nie należało do niej.
Cofnęła gwałtownie łeb i przyjrzała się badawczo małej istotce. Była oblepiona tym dziwnym śluzem, jak wszystkie pisklęta. Piórka były jeszcze nijakie, jakby doklejone na siłę do tułowia, pomalowanego miejscami na pomarańcze i niebieskości, jakby ktoś nie mógł się zdecydować jaki żywioł mogłaby reprezentować. Smoczyca wyprostowała się w siadzie, wcześniej jeszcze robiąc krok w tył, żeby pisklę nie dosięgnęło jej w razie gdyby wyskoczyło z jajka. Żadne jeszcze tego nie zrobiło ale... cztery to jeszcze nie reguła.
–Jesteś pisklęciem, kt-które się wykluło, a ja jestem... Oddech Pustyni– w gruncie rzeczy, nią też była, niech się młode przyzwyczaja do jej przyszłego imienia. Tak czy inaczej zapewne jeszcze niczego nie rozumiało, ale pustynna wolała zacząć podrzucać mu jakieś słowa już po wykluciu, jakby myśląc, że dzięki temu nauczy się szybciej.
Maddarą, jak to uczynił kiedyś jej nauczyciel, zaczęła oczyszczać pisklę ze śluzu, a także stworzyła wokół niego niewidoczną ciepłą mgięłkę, mającą zwiększyć nieco jego komfort. We wnętrzu jajka zapewne panowała inna temperatura niż na zewnątrz.
Nie wiedziała czy to działa, poprzednie pisklę nie było raczej zadowolone, ale musiała zaryzykować. Mogłaby ruszyć do groty, ale nie zaszkodziło zająć się smoczką na otwartej przestrzeni.

[Soneul]

Świat był dziwny i chociaż tak naprawdę jeszcze go nie widziała, bowiem oczy miała zamknięte i sklejone śluzem, nie mogła nadziwić się wszystkimi doznaniami. Tym delikatnym chłodem, jaki zaatakował jej ciało, całą wolnością, jakiej właśnie doświadczała. Mogła wreszcie się wyprostować, poruszyć bardziej, niż do tej pory. Powoli pokonywała skorupkę jajka, rozwalała je coraz bardziej, aż w końcu uwolniła się całkowicie.
Wtedy usłyszała głos.
Zamarła. Jej umysł powoli analizował nową rzecz, aż w końcu uniosła nieco łebek, w stronę Piasku i sama wydała z siebie jakiś odgłos, pisk konkretniej, ot, w odpowiedzi dla samicy. Automatycznie poczuła się bezpiecznie z tą dużą istotą, więcej, nie bała się jej, a uznała za kogoś bliskiego, rodzinę, cokolwiek, chociaż żadnego z tych słów nie znała. Nie sprzeciwiała się zabiegom, przyjęła je z ciszą, ewentualnie od czasu do czasu wyrzucając z siebie jakieś ciche piski, nad którymi właściwie nawet nie panowała. Zaczynała powoli marznąć, lecz akurat w tym momencie została otoczona ciepłem. Ucichła natychmiast, zadowolona stanem rzeczy, siedziała w spokoju, właściwie nie robiąc już nic bardziej konkretnego. Było jej ciepło, głodna nie była, czuła się bezpiecznie – czegóż więcej potrzeba?

[Oddech Pustyni]

Reakcja tego młodego była zdecydowanie lepsza, niż ta, którą prezentowało poprzednie bezimienne pisklę. Uh... jak się zorientowała, nic mu nie wymyśliła, ale to zapewne przez brak pomysłu, jak też zresztą teraz. Chętnie nazwałaby samiczkę... samiczką? Ciekawe skąd Cieniste pisklęta brały te miana, brzmiące jak zlepek liter. Nie lepiej gdyby mówiły coś o kolorze?
–Biała?– powiedziała do siebie. Brzmiało dobrze, logicznie i krótko.
Smoczyca wstała i przyjrzała się jej znowu. Nie była pewna czy poczekać z nią tutaj, czy może udać się do groty, w której najpewniej odwiedził by ją jakiś Ognisty.
Minęła dłuższa chwila, zanim zdecydowała się podjąć jakąś decyzję. Uniosła ją delikatnie, korzystając z maddary, dzięki czemu wciąż utrzymując ją w ocieplającej otoczce. Stwierdziła, że najlepiej będzie, jeżeli w sprawie pisklęcia, przynajmniej wstępnie, doradzi jej stadny piastun. Ruszyła powoli, posuwając samiczkę niedaleko siebie, kilka szponów nad ziemią.

//zt → https://smoki-wolnych-stad.pl/viewt ... 529#155529

[Dzwonna Łuska]

Koral powoli stawiała łapę za łapą, rozglądając się po ciemnych zakamarkach. Szukała tu bardzo ważnej rzeczy – Idealnego miejsca na drzemki. Jaskinia niestety przestała pełnić tą rolę przez liczne hałaśliwe rodzeństwo, tylko przeszkadzanie im w głowie! Nie wiedziała czy to geny jaskiniowego kazały się zapuścić w takie mroczne i odrobinę przerażające tereny, czy może coś innego, jednak dzielnie brnęła przed siebie starając się zaglądać do każdej dziupli, nory, czy też wyrwy. Przystanęła na chwilę, żeby odrobinę odpocząć po wielogodzinnym marszu, nie codziennie wybierała się na takie wycieczki! Następnie ziewnęła i nastroszyła uczy, tak na wszelki wypadek..

[Kreatywny Kolec]

Już nieco obeznany z Wolnymi Stadami, tak trochę obeznany spacerował i szukał jakiejś inspiracji. Nie starał się być cichy, szedł normalnie nie zważając na gałązki i na fakt że ploszy zwierzynę. Nucił sobie łagodną melodię pod nosem która sama tak sobie mu wpadła do głowy, nie wiedział skąd ją zna....A może on sam ją.stworzył? Jego poszukiwania przerwała małą istota leżąca na ziemi, samiec nie chciał przeszkadzać pisklęciu więc usiadł na ziemi i czekał. Może ten tutaj się zgubił? Pachniał tak jak Zgniła Łuska więc pewnie jest ze stada Wody. Sam nienawidził jak ktoś mu przerywa w spaniu więc sam tak nie robił.

[Dzwonna Łuska]

Koral od dawna słyszała zbliżającego się Kreatywnego Kolca, lecz nawet nie myślała o ruszeniu się! Nie wiadomo kim był ani czego chciał, w dodatku pachniał stadem ognia! Sytuacji nie poprawiało to że była odwrócona do niego tyłem. Po dłuższej chwili bezruchu postanowiła coś z tym zrobić, raz kozie śmierć! Jak mnie zabije stado się o tym dowie i.. i.. I za to zapłaci! Następnie powoli wstała na cztery łapki i spróbowała jak najciszej odejść od samca, a nóż widelec może nie zauważy!

[Kreatywny Kolec]

Nurt rozglądał się dookoła, przyglądał się liściom w górze a może by je namalować? Wyglądają pięknie kiedy tak światło słońca przedzierało się przez nie. Dodatkowo były to brzozy które bardzo lubił, samiec tak myślał i marzył az tutaj usłyszał jak młodzik ucieka. Chyba myślał że jest w niebezpieczeństwie ale on nawet lubił pisklaki, tyle że jakoś nie miał zbyt dużej cierpliwości do nich
– A ty dokąd się wybierać co? Ty chyba spać a może ja Cię obudzić?