Smoczy Grzbiet

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

-Witaj, jestem Napuszona Łuska, chciałam nauczyć sie techniki kamuflażu. Co prawda nie przepadam za łowieckimi umiejętnościami ale co zrobić...Trzeba znać podstawy – powiedziała swoim zwyczajowym tonem, jakby królewny która jest wszystkim znudzona. Spojrzała na Cienista, oczywiście znała wonie stad, tyle już umiała rozpoznawać, ale nie obawiała się jej, miała to do siebie że jej ignorancja graniczyła z głupotą.

Wojowniczka spojrzała uważnie na smoczycę.. była całkiem młoda i pochodziła z Życia. Mimo to nie miała jej za złe tonu, którym się do niej zwracała. Agresja w duszy cienistej zmalała.. i naprawdę mało rzeczy mogłoby ten spokój zburzyć. Poruszyła swoim kolczastym łbem na boki i poprawiła ułożenie skrzydeł na grzbiecie.
– Też za tym nie przepadałam.. ale jednak są niezbędne podczas polowania. Powiedź mi więc czym dla Ciebie jest kamuflaż, czego potrzebujemy i kiedy go wykorzystujemy. – Rzekła poważnym głosem, patrząc w bok po czym przeniosła błękitne ślepia na Napuszoną, czekając na odpowiedź. Nauka nie powinna potrwać długo, przecież to nie było nic skomplikowanego.. jeżeli smoczyca wykaże większe chęci, być może Jeździec się pospieszy, aby przekazać tylko podstawy. Jeżeli będzie chciała więcej może sama się douczyć.

Duma pomyślała chwilkę po czym odrzekła:
-Kamuflaż...hmmm to taplanie się w błocie i brudzenie sobie piór, a tak na poważnie...O ile dobrze myślę smoki kamuflują się po to by zwierz albo przeciwnik miał trudnośc z dostrzeżeniem nas. W zasadzie przy kamuflowaniu się ogranicz nas to jakie mamy wokół siebie środowisko i dostępne materiały. Wiem że to może być wspomniane już błoto, liście, igły z drzew, gałązki, nawet śnieg, jakieś porosty, pyłek kwiatów...Ważne jest nie tylko zakamuflowanie ciała ale i zapachu, dlatego przydatne mogą być grzyby, zdaje się ze jest taka roślina jak czosnek niedźwiedzi...mam rację ? To rośnie gdzieś w lesie, tak ? W każdym razie coś co ma woń lasu. Kiedy polujemy nad zatoką możemy użyć piasku i wodorostów, one też mają swój zapach. Jak sądzę czarodzieje potrafią sobie wyczarować coś co zastąpi im naturalne elementy krajobrazu, potrafią chyba też zakamuflowac magicznie swój zapach. Ja tam jednak nie znam sie na magii, wolę tradycyjne metody choć...są nierzadko ohydne. – powiedziała coś czując że po tej nauce będzie musiała zażyć kąpieli w jeziorze.

Wojowniczka zachichotała lekko, słysząc słowa młodej smoczycy. Pokiwała jednak powoli łbem, gdyż nie miała się czego doczepić. W sumie to Napuszona miała rację.. Kiara na polowaniach nigdy nie używała techniki kamuflażu, ale przynajmniej się jej nauczyła.
– Nie słyszałam o czosnku niedźwiedzim, ale zawsze możesz użyć lawendy, która rośnie dosyć często bądź innych kwiatków o intensywnym zapachu. – Przerwała na moment, uderzając ogromnym ogonem o podłoże. W sumie kamuflaż za bardzo się nie przydawał i Kiarze kojarzył się wyłącznie z pobrudzeniem sobie łusek i ohydnego smaku ziemi w paszczy. Nie chcąc jednak przedłużać, drgnęła lekko skrzydłami.
– Jak widzisz otoczenie wokół nas jest całkiem łatwe do schowania się.. postaraj się więc ukryć, abym Cię nie zauważyła. – Sapnęła, odwracając się i zamykając ślepia. Rzeczywiście okolica była bardzo zielona, pokryta gdzie nie gdzie gęstą trawą. Całkiem blisko znajdowały się kamienie o szarej barwie no i drzewa, których było tutaj pełno.

Napuszona słysząc polecenie, choć niechętnie to zabrała się za jego wykonywanie.Rozejrzała się w koło, ostatnio nie padało, nie było więc błota, ale może dało się jakoś inaczej ukryć ? Faktycznie były drzewa i miały na sobie pełno liści, liście może się udać przyczepić do pierza, podobnie jak kępki trawy, dlatego właśnie smoczyca zerwała kilka garści długiej trawy i wplątała w najbardziej widoczne miejsca na ciele. Liści wolała nie zrywać bo by to zrobić musiałaby sie najpierw wyeksponować a na polowaniu to było pozbawione sensu.
Napuszona postarała się też wplątać sobie trawę w skrzydła. Kiedy była już bardziej zielona niż niebieska, przycupnęła bez ruchu na ziemi, między wysoką trawą, skrzydła miała dociśnięte do ciała tak aby z daleka wydawała się byc jedną całością. Wiosenna pora i łąka ułatwiała wtopienie sie w tło bo kolorowe plamy kwiatów nie były niczym niezwykłym wiec i drobne plamy niebieskiego nie powinny aż tak przykuwać uwagi. Niestety Duma nie mogła klapnąć pierzastego grzebienia, ale ten był zielony dzieki czemu aż tak nie rzucał się w oczy.

Kiara odczekała jeszcze jakąś chwilę, po czym obróciła się. Z uśmiechem na twarzy skierowała się od razu w stronę Napuszonej, nie zatrzymując się ani na moment. Chyba ktoś tu o czymś zapomniał!
– Mogłaś się bardziej przyłożyć do zakamuflowania swojego ciała.. i przynajmniej ukryć jakoś swój zapach. Jeszcze raz. – Rzekła poważnym głosem po czym wycofała się do tyłu, aby przysiąść sobie przy drzewie, czekając aż Napuszona się schowa. Kiara liczyła, że weźmie sobie jej słowa do serca i naprawdę to uczyni.. skoro chciała znać podstawy, trzeba będzie umieć też je dobrze wykonać. Być może kamuflaż nie był fascynującym zajęciem.. ale czasem się do czegoś przydaje.
Cienista zamknęła ślepia i oddychała spokojnie, nie zwracając uwagi na adeptkę z Życia. Miały trochę czasu więc nie trzeba było się spieszyć.

No fakt, zapomniała o tym o czym sama wcześniej wspominała, dlatego na początku znalazła dla siebie jakieś mocno pachnące kwiaty. Znalazła je po zapachu i wytarzała się w nich na tyle by jej własna woń zaniknęła pod warstewką pyłku i woni kwiatów, troszkę też ją to podkolorowało. Następnie uzupełniła braki w wizualnym kamuflażu czyli zajęła się wplątywaniem trawy w swoje pióra. Tym razem starała sie bardziej ukryć swój kolor i nie spiesząc się tak jak poprzednio powtykała w pierze trawę, jakieś zeschłe gałązki a nawet liście krzewów. Chyba tym razem o niczym nie zapomniała, racja ? Wzrokowo wyglądała jak kępka trawy, liści i gałęzi, szczególnie kiedy przycupnęła w trawie, ponadto jej zapach powinien zaniknąć przytłoczony przez kwiaty.

Wojowniczka otworzyła ślepia i uważnie spojrzała na smoczycę, której poszło nieco lepiej. Do końca nauki jednak im troszkę zostało i chyba bez błotka to się nie uda. Kiara zatrzymała się przed Napuszoną i lekko przechyliła łeb na bok.
– Gdy się chowasz, lepiej będzie jeśli zmienisz miejsce. Powinnaś wybrać jakieś wysokie trawy bądź schować się między drzewami. – Sapnęła, a otoczenie wokół nich zaczęło się zmieniać. Z barwnej roślinności teraz było tutaj bagno. Wszędzie było błoto no i pachniało nie najlepiej.. Cienista odeszła kawałek.
– Wiesz co robić. – Mruknęła, przeciągając się lekko. Młoda powinna wiedzieć w jakim otoczeniu jak się schować, ale skoro chciała znać podstawy to będzie je miała. Drzewna brała pod uwagę tereny na jakich tamta mieszka.. umiejętność schowania się na bagnie z pewnością Napuszonej się przyda, nawet jeśli nie należało to do najprzyjemniejszych zadań.

Smoczyca skrzywiła się widząc bagno, faktycznie nie było to najprzyjemniejsze miejsce do kąpieli ani nawet do kamuflażu dla smoka zajmującego się łowiectwem, łatwo więc sobie wyobrazić jak ta pięknisia zareagowała. Na początku wsadziła do błota jeden szpon i otrzepała się jakby dotknęła co najmniej lodowatej, częściowo skutej lodem wody, no ale widząc stanowcze spojrzenie Cienistej westchnęła tylko i weszła do błota. Jęknęła cicho, niezadowolona i położyła się w błocie by już po chwili zacząć się tarzać. Pióra były o tyle łatwe do oblepienia błotkiem że substancja przyczepiała się do nich ale też wchodzi między nie. Dzięki temu samica po kilku obrotach w ziemistej cieczy była cała w kolorze podłoża, ewentualne nieoblepione miejsca zalepiła, żeby już nie nadwyrężać cierpliwości nauczycielki i nie wyjść na niedorozwiniętą. Ale samo oblepienie się błotem można było wzmocnić jeszcze akcentami roślinnymi dlatego Duma poobklejała się jeszcze kępkami trawy, jakimiś gałązkami i liśćmi, które w okolicach bagien też były. Ponadto niemiła woń bagna i gnijącej roślinności skutecznie powinna zatamować woń smoka, może nawet lepiej niż zapach kwiatów.
Gdy Napuszona była gotowa przycupnęła kawałek od miejsca w którym się tarzała bo przecież na zwyczajnym polowaniu nigdy smoki nie ukrywają się dokładnie w tym samym miejscu w którym tworzyły dla siebie kamuflujące "ubranko", raczej podkradają się do zwierzyny, no ale polecenie Apokalipsy brzmiało że Duma ma się ukryć nie zakamuflować i podkradać więc smoczyca tylko przycupnęła. Oczywiście starała się cicho i lekko oddychać by się nie poruszać bo ruchoma góra błota i zielska raczej przyciągnęłaby uwagę.

Wojowniczka obróciła się po jakimś czasie i uważnie spojrzała na smoczycę, uśmiechając się delikatnie. Cóż.. nie poszło jej tak źle. Dobrze, że dała radę się przemóc i w końcu podjeść do zadania tak jak wcześniej podejść powinna.
Bez wybrzydzania.
– Myślę, że to tyle jeśli chodzi o podstawę. – Sapnęła, unosząc lekko pysk ku górze i odetchnęła. Nauka może długo nie trwała, ale minęło naprawdę sporo czasu i smoczyca niemalże zapomniała jak to jest.
Oczywiście nie miała nic przeciwko nauce młodych smoków z Życia.. nawet jeśli stosunki pomiędzy stadami były napięte, Kiara nie czuła potrzeby rozerwania gardła każdemu kto nie pochodzi z Cienia. W końcu pierwotnie narodziła się w Życiu, z którego odeszła wraz z ojcem i bratem. Drzewna aż zadrżała na tę myśl, czując lekkie podenerwowanie. Szybko odgoniła ze swojego umysłu to co niepotrzebne i zaczęła powoli rozkładać skrzydła. Jeżeli Napuszona już się zbierała to nic tu po Apokalipsie, która niedługo po tym odleciała w stronę terenów Cienia, kończąc trening z młodą.

// raport

Samiec długo gryzł się z myślami czy powinien zwracać się do Cichego z prośbą nauki czy nie... ostatnio bowiem zmieniło się nieco jego postrzeganie mistrza i wcale nie przez wiek. Chłód dowiedział się kilku rzeczy o których powinien wiedzieć już dawno temu. Westchnął ciężko i wylądował na smoczym grzbiecie gdzie mogliby odbyć swoją ostatnią lekcję. Uniósł łeb i spojrzał w zachmurzone niebo rozmyślając o swoim wuju. Z jednej strony był pomocny i dobry ale coś nie dawało Chłodnemu spokoju... to nie był jednak odpowiedni moment na taką rozmowę. Przymknął ślepia i posłał do swojego mistrza wiadomość mentalną. Był spokojny więc na szczęście umysłu Cichego nie powinny zaatakować jakieś dziwne odczucia, jak w przypadku wiadomości które posyłał do uzdrowicieli... zazwyczaj były pełne bólu i krwi. No cóż nie wybierał przecież tych momentów specjalnie.
~Ciche Wody czy masz może nieco czasu na naszą ostatnią naukę?
Otworzył ślepia i usiadł sobie na nieco mokrej trawie, poprawił skrzydła i zamachał leniwie ogonem. Ciekawe czy miedziany przybędzie ze swoimi towarzyszami. Na tę myśl Chłód wrócił do swoich wspomnień z dzieciństwa. Pamiętał jaki był przerażony gdy zobaczył Dumę nad... to było jakieś magiczne jeziorko czy strumyk. W każdym razie było tam pięknie, a kelpie wyglądało majestatycznie i groźnie zarazem. Do tego Nero z inteligentnym wzrokiem. Och jak on wtedy zapragnął również zdobyć kompana! Ale wybrał inną drogę... obiecał sobie że jeśli nie spotka stworzenia na polowaniu to nie będzie po nie szedł do nauczyciela. Jak na razie Chłód okazał się być silny w swym postanowieniu. Uniósł łeb wypatrując na niebie swego mistrza.

Cichy nie przybył ze swoimi kompanami. Najwyraźniej mieli coś innego do zrobienia za poleceniem Cichego. Tak, ostatnio jego kompani naprawdę byli zabiegani, czy zalatani. Ale to nic. Cichy przybył na wezwanie Chłodnego bez wahania. Widział lekką zmianę nastawienia u siostrzeńca, ale czy mógł się dziwić? Pomocy jednak nigdy nie odmawiał i zaraz po wylądowaniu skinął łbem i uśmiechnął się lekko. – Nooo...to rozumiem, że obrońca będzie ćwiczył teraz do perfekcji swoje umiejętności, czy się mylę? – uśmiechnął się lekko, ale to wszystko było tylko przykrywką...dla ataku! W stronę Chłodnego bowiem pomknął zygzakiem, od lewej strony bardzo prosty, lodowy kolec. Ale czy aby na pewno był taki prosty? Chłodny przekona się już niedługo.

No mógł się tego spodziewać czyż nie? No w sumie to mógł i tylko dlatego, że znał już swojego wuja przygotowywał swój umysł na jego przybycie. W porównaniu do jego pierwszych lekcji, tym razem nie musiał wyobrażać sobie źródełek, wietrzyków czy wsłuchiwać się w siebie. Był już dużym samczykiem i zamierzał to pokazać swojemu staremu mistrzowi.
Przymknął ślepia, a w swoim umyśle zobaczył silny podmuch wiatru. Taki który zazwyczaj uginał drzewa przed burzą ale kontrolowany przez czarodzieja, nie chciał przecież spowodować u siebie omdlenia jak poprzednim razem. Podmuch wiatru formował więc swoistą tarczę, skręcał w jednym kierunku tak że gdyby mu się dokładnie przyjrzeć bądź gdyby rzucić do środka piasek czy liście zobaczyłoby się kształt tarczy, okrągłej o średnicy mniej więcej dziesięciu szponów. Ciężko było jednak dokładnie określić jej wymiary skoro zbudowana była z wiatru. Podmuch wirował w stronę wschodnią napędzając się samoistnie więc Chłód nie musiał zużywać dodatkowych porcji maddary. Podmuch jak na wiatr przystało nie miał żadnego koloru chyba, że faktycznie z ziemi podniosłyby się jakieś liście, trawa czy piasek. Wiatr nie zasysał do środka, raczej rozrzucał na boki to co miało się dostać do jego wnętrza i tak też miał sobie poradzić z lodowym kolcem. Gdyby spojrzeć się z boku grubość tej dziwnej tarczy miała jakieś cztery szpony i chwiała się.
Miała pojawić się na szczęść szponów przed czarodziejem, na torze lotu lodowego szpikulca.
Wiatr był na tyle silny, że kolec miał wpaść w tarcze i roznieść się na kilka kawałków po czym zostać wyrzuconym po bokach nie robiąc nikomu krzywdy. Tak przynajmniej zakładał optymistyczny plan.

Serca Chłodnego zabiło mocniej gdy zaczerpnął nieco maddary ze swojego źródła. Ta swoim zwyczajem wysączyła się w postaci mglistych macek i pojawiła się we wskazanej odległości. Mgła z maddary zaczęła wirować po czym w końcu pojawiła się jako wietrzna tarcza.

Cichy uważnie obserwował poczynania Chłodnego. Nie komentował, nie pouczał, patrzył. Póki co nie było tutaj miejsca na błędy, a Cichy zamierzał odpowiednio nakierować nauką i obronami Chłodnego, by te były różnorodne. Faktycznie, lodowy kolec okazał się prostym, lodowym kolcem, który po wpadnięci w wir, faktycznie rozproszył się, ale...No właśnie, ale. Mroźna mgiełka, wśród których błyszczały drobiny lodu zbliżyły się teraz niebezpiecznie blisko samca, unikając jego wietrznej tarczy. Mgiełka ta skierowana była bardziej na pysk Chłodnego. Od tej mgiełki bił ogromny ziąb i smok musiał się dokładnie obronić, inaczej mogłoby się to skończyć dla niego tragicznie. Zwłaszcza wdychając tą mgiełkę...

Początek był całkiem niezły, udało mu się rozbić kolec ale cóż to… Cichy całkiem sprawnie przekształcił jeden atak w drugi. No cóż… w końcu był mistrzem, a to do czegoś zobowiązuje ale Chłód nie chciał pozostać mu dłużny. Uczył się obrony pod jego okiem odkąd potrafił przegryźć twarde kości i powiedział pierwszy raz – maddara poprawnie. Przymknął ślepia i skupił się na swoim magicznym wietrze.

Chłód wyobraził sobie, że jego wirująca szaleńczo tarcza nie jest już tarczą, ani nawet wirem powietrza. Nie potrzebował w tej chwili takich wymysłów, dlatego też nagromadził tej wiatr w innej formie. Uspokoił go tak, że wiał niczym delikatna bryza ale wystarczająco mocno by móc ponieść ze sobą drobiny lodu i śniegu. Chłód upewnił się, że jego wiatr będzie potrafił ponieść każdą drobinę która znajdzie się na choćby na pół łuski jego ciała. Czy jednak na tym miała polegać obrona czarodzieja? Nie. Zwykły podmuch nie wystarczy nawet jeśli były nie wiem jak precyzyjny, miał futro a tam ta groźna niska temperatura w formie mgiełki mogła zalegnąć. Dlatego też czarodziej podwyższył temperaturę swojej bryzy. Była niczym ciepły wietrzyk powietrza kontynentalnego. Suchy ale i bardzo ciepły, na tyle aby rozpuścić drobiny lodu i unieść je z tymi nierozpuszczonymi do góry. Wietrzyk wiał więc do góry i lewo tak by atak Cichego nie spadł Chłodnemu na głowę kiedy jego magiczna bryza się rozwieje. Kropelki wody i drobiny lodu, cała mgiełka miała zostać wydmuchana z dala od samca. Jedyne co miał poczuć to przyjemna ciepła bryza owiewająca jego ciało. Odetchnął lekko gdy ustalił już cechy swojej obrony. Miała pojawić się przede wszystkim w miejscu gdzie mgła chciała go zamrozić. Reszta ciała na wszelki wypadek miała zostać owiana mniejszymi ilościami ciepłego powietrza.
Zebrał odpowiednią ilość maddary i tchnął w swój pomysł, ciekawe czy i tym razem mu się uda. Raczej przemyślał wszystko za i przeciw. Były jeszcze inne sposoby, ale spodobało mu się jak Cichy użył pierwszego ataku w drugim, dlatego też zmieniał pierwszą obronę w drugą, która właśnie miała zamiar zacząć działać.

Cichy wciąż milczał, skupiony na wszystkim, co robi Chłodny. Najpierw zamierzał nieco wybadać Chłodnego, wszak dawno nie trenowali. Cichy pozwolił mgiełce rozpuścić się w cieple. Woda była cięższa, niepodatna na wiatr. Miała opaść na skałę, na której stali. Woda pomknęła szybko do łap Chłodu, gdzie oblepiła je, niczym gęsta maź. Po chwili maź ta zaczęła zmieniać swoje właściwości i Chłód...poczuł chłód. Przeszywający, paraliżujący. Maź była bardzo lepka i trudno będzie się jej pozbyć...chyba? Jakie jeszcze właściwości skrywała? Zapewne Chłodny dowie się w odpowiednim czasie.

Czarodziej zmarszczył brwi widząc co się dzieje, Cichy rzeczywiście zasłużył na swój tytuł skoro tak sprawnie zmieniał właściwości swojego ataku. De facto nie tworzył nic nowego tylko przekształcał to co już stworzył. To ważna informacja bo przecież nie mógł zmieniać otoczenia swoją maddarą. Dość jednak rozmyślań nad naturą rzeczy, lodowate i lepkie uczucie na łapach raczej nieco to utrudniało. Młodszy samiec odetchnął by nie dać zawładnąć sobą nerwom i zaczął obmyślać kolejną obronę która była już o wiele trudniejsza niż pierwsze dwie.

Po pierwsze było mu lodowato zimno więc chciał nawet może nie dla unicestwienia ataku Cichego wyczarować dla siebie odrobinę ciepła. Jego obrona więc zawierać będzie na pewno ten element. Przepływała przezeń ciepła aura, cząsteczki ciepła które nie pozwalały wyziębić się organizmowi smoka. W czym jednak te cząsteczki mieszkały? Otóż Chłód musiał bardzo precyzyjnie obmyśleć jakiś rodzaj bariery. Sztywnej, twardej i niezwykle śliskiej do której nic nie mogło się przytwierdzić. Wyobraził sobie coś podobnego do szkła, czy wierzchniej warstwy diamentu. Prześwitująca bariera wyglądała na delikatną ale naprawdę była twarda i wytrzymała. Teraz musiał sobie wyobrazić by żywe ciało nie stawało jej na drodze. Jakby to… On, konkretni on musiał być niczym coś niewidzialnego czy łatwo przepuszczalnego przez barierę. Nie mogła być więc ordynarnym szkłem bo powyrywałby sobie sierść. Auć! To by bolało… Śliskość… To było dość ważne i mogło rozwiązać jego problem. Musiał też potrafić zapanować nad strukturą swojego szkła. Przyglądał mu się więc dość długo i starał uwolnić wodze wyobraźni. Gdyby ciepłe, śliskie szkło, mogło przesunąć się od ciała Chłodnego na zewnątrz, czyli od niego ku otoczeniu… i zadziałać jak jakaś bariera która przesuwa się po każdym włosku oddzielnie, a gdy włos się kończy bariera się zamyka tworząc zamkniętą całość? Kombinował z tym dość długo bo raz już stworzył coś podobnego, ale i atak był łatwiejszy do odepchnięcia. Gdyby szyba zaczęła pęcznieć? Nie, nie… nie tędy droga. Musi działać jak bariera. Od skóry na jego łapach musiała zacząć odchodzić szklana bariera, otulając każdy włosek z osobna i wraz z oddalaniem się od skóry zabierać ze sobą klejącą się, zimną maź. Dlatego też szkło miało być śliskie niczym lód na wypolerowanym wiatrem jeziorze. Dzięki temu łatwo ześlizgnie się z sierści, a okalając całość włosia i pozostawiając je mikrodziurki pozamykałyby się tak by przez nie ta maź znów nie skapnęła na smocze ciało. Było to zadanie skomplikowane dlatego też Chłód poświęcił mu sporo uwagi, nawet mimo mrozu ściskającego jego łapy. Szklana bariera miała grubość nie większość niż łuska, więcej nie trzeba było ponieważ była to twarda i wytrzymała konstrukcja. Miała pojawić się na powierzchni skóry, zaraz na niej ale nie wrośnięta w ciało oczywiście. Bariera miała dostosować się do futra Chłodnego tak by każdy was swobodnie przezeń się prześlizgnął. Po oddaleniu się od danego włosa bariera całkowicie się w danym miejscy zasklepiała tak by maź nie przesiąkła z powrotem. Całość tworu była śliska i ciepła. Po oddaleniu się od ciała o jakieś pięć szponów miała pozwolić dziwacznej cieczy spłynąć na ziemię w bezpiecznej odległości od łap Chłodu.

Czarodziej wsłuchał się w swoje źródła znajdujące się gdzieś w okolicach serca i zebrał odpowiednią ilość madary. Do tak skomplikowanego czaru było jej nieco potrzebne. Energia smoka zawirowała i otuliła zaatakowane lodowatą mazią łapy Chłodnego. Wkrótce mieli zobaczyć szklaną barierę.

Na pysku Cichego pojawił się wielki uśmiech, gdy już obrona Chłodnego pojawiła się. Aż samiec przysiadł na zadnich łapach i klasnął w przednie, tym samym uwydatniając swoje zadowolenie z poczynań Przywódcy Życia. Jednak nic nie mówił. Teraz maź znajdowała się na ziemi...a zaraz potem zniknęła. Ale czy aby na pewno zniknęła? Cóż, na pewno ziemia ją wchłonęła, ale zaraz potem Chłodny mógł się przekonać, że wcale nie zniknęła. Zmieniła tylko swą postać. Spod ziemi bowiem zaczęły wystrzeliwać w losowych miejscach lodowe ostrza. Jedno nawet minęło lewą, zadnią łapę samca o łuskę....cóż, chyba czas na poważniejszą obronę? – Masz się poruszać wraz z obroną. – polecił, a Chłód mógł zobaczyć, że te kolce dość na dużym obszarze co chwilę wyskakują...cóż, lodowy, ostry kolec w ciele...nic przyjemnego, prawda?

Szczerze mówiąc młodszego samca zaskoczyła reakcja Cichego, może ten na starość zaczął się… rozluźniać? Pewnie sam też by skakał pod chmury gdyby wiedział, że brzemię przywództwa może przekazać komuś innemu. Niestety zostawały mu tylko domysły i radosny wuj, uśmiechnął się słabo na jego widok i przymknął ślepia. Nie za bardzo wiedział jak inaczej mógł zareagować, pewnie w przeszłości podskoczyłby razem z Cichym, ale teraz jakoś nie miał na to ochoty. Ważne jednak, że jego nauczyciel był zadowolony z poczynań ucznia, to było najważniejsze.
Chłód skupił się słuchając następnego polecenia i unosząc łapę w odpowiednim momencie. Szpon bliżej i ten piekielny kolec rozciąłby mu skórę! Czarodziej zacisnął zęby i zaczął dumać nad obroną, co by wybrać tym razem…

Futrzasty postanowił na coś w czym na pewno będzie mógł chodzić, a przy okazji będzie wyglądał stylowo, a kolce nie powinny zrobić mu krzywdy. Nie to żeby zależało mu na świetnym wyglądzie, ale Cichy jak zauważył Chłód, w porównaniu do Nauczyciela lubił kreatywne pomysły i nie strofował ucznia za zbytnie skomplikowanie. Wracając jednak do czarowania…

Zbroja! Miała ona powstać z tworzywa które Chłód ukochał sobie najbardziej czyli z obsydianu. Każdy miał jakiś ulubiony kamień i dzięki temu, że non stop go wytwarzał jego struktura nie stanowiła dla czarującego aż takiej tajemnicy. Nie musiał skupiać się przez kilka uderzeń serca jak coś ma wyglądać i tym podobne. Obsydian jak zwykle był nieco chłodny w dotyku i gładki niczym otoczak wypolerowany wodami strumienia. Jednym słowem miły w dotyku. Czarny niczym nocne niebo rozjaśniał się pod wpływem słońca, czy raczej mienił się po prostu. Jako że twór tym razem miał być o wiele bardziej skomplikowany, Chłód nie chciał dodawać jakiś zbytecznych migoczących detali na powierzchni obsydianu, to jak odbija się w nim słońce całkowicie wystarczy. Zbroja miała być stworzona z nachodzących na ciebie płyt obsydianu, większych i mniejszych, rozłożonych równomiernie na powierzchni całego smoczego ciała. Właśnie dlatego czarodziej nie chciał bawić się w detale, przecież te nachodzące na siebie płyty trzeba było jakoś utrzymać w kupie no i ułożyć tak by dało się chodzić. Spory projekt ale Chłód chciał go stworzyć, w końcu ćwiczył się na mistrza magii obronny podobnie jak kiedyś Cichy! Skupiony zdecydował się na płaty obsydianu nie grubsze niż szpon. To, że sam kamień był wzmocniony magią i o wiele twardszy niż ordynarne kamulce powinno wystarczyć smokowi. Dobrze więc teraz trzeba było stworzyć odpowiednie długości i wygięcia w zbroi przystosowane do smoczego ciała.
Płyty miały trzymać się na sobie, a miejsca gdzie wymagana była swoboda ruchu były pokryte miększym odpowiednikiem obsydianu, czymś bardziej giętkim ale równie wytrzymałym co twarde części. Chłód przyjrzał się tym wygiętym elementom które znajdowały się pod pachami smoka, na pachwinach tak by mógł chodzić oraz na nadgarstkach i łokciach. Zadbał by lodowy kolec który by tam trafił, nie przebiłby miększej formy obsydianu. Płyty były wygięte tak by okalać, brzuch, pierś, szyję, ogon, oraz łapy i spodnią część głowy Chłodu. Trzymały się dzięki sobie, zespojone razem były barykadą nie do przebicia. Nachodziły na siebie i wyglądały jak wielkie łuski nie mniejsze niż na długość pięciu szponów i podobną szerokość. Z reguły Chłód starał się właśnie utrzymać taki rozmiar by zbyt wiele nie kombinować. Nachodzące na siebie płyty oraz chowające się pod nimi bardziej plastyczne elementy, utwierdzone od dołu. Czarodziej odetchnął widząc efekt swojego pomysłu w głowie. Teraz trzeba było to jakoś przywołać do świata rzeczywistego.

Zebrał odpowiednią ilość maddary i rozprowadził ją po swoich ciele. Na powierzchni jego futra zgromadziła się mgła która zaczęła się w końcu zmieniać w obsydian. Osłona zaczęła się budować i w końcu razem z Cichym mogli zobaczyć obsydianową płytową zbroję wymierzoną na smocze ciało. Chłód odetchnął znów i postąpił pierwszy krok. Nie mógłby może biegać… ale chodzić się dało. Ważne, że kolce nie były mu groźne dzięki twardemu pancerzowi. Zerknął na starszego smoka i zaczął zmierzać w jego kierunku.

Tak, zdecydowanie twór Chłodnego był już majstersztykiem w swojej dziedzinie. Zbroja była piękna, a także funkcjonalna. A więc spełniała wszelkie wymogi Cichego. Kolce ledwo ze zgrzytem ocierały się o zbroję, nie czyniąc smokowi żadnych szkód. Po chwili kolce zniknęły. Cichy zaś pokiwał powoli łbem. Na jego pysku pojawił się ponownie uśmiech zachwytu. Dobra, ale to nie koniec nauk. Cichy tym razem stworzył zupełnie coś nowego. A mianowicie był to atak już skomplikowany. Bowiem miał dwoje właściwości. W stronę zadu Chłodnego pomknęła lodowa kula. Kula o nieprzejrzystych, białych ścianach. Wyjątkowo chłodna i twarda. Jednakże miała rozbić się na zadzie Chłodnego, wbijając w jego skórę lodowe elementy. W środku kuli zaś szalała prawdziwa burza. Taka z piorunami. Po rozbiciu kuli, prąd elektryczny miał poprzez przewodnictwo nadtopionego lodu przebiec po całym ciele samca, parząc jego ciało, powodując jego drgawki. Cichy uśmiechnął się tylko lekko, czekając aż Chłód wymyśli obronę.

Chłód odetchnął ciężko bowiem taka zbroja wcale nie była czymś łatwym do stworzenia, a to nie był niestety koniec nauki. Potrząsnął łbem niczym koń i zmarszczył brwi próbując odzyskać swój spokój i gotując się na następną obronę. Musiał najpierw wyczuć skąd nadejdzie atak oraz jakiego rodzaju on będzie. Wyczuł wibracje energii za sobą, coś na kształt kuli? Chłodna i ciężka ale to nie wszystko… coś tworzyło się w środku. Czarodziej uniósł brew, a jego wzrok od razu przeniósł się pytająco na Cichego. Nie musiał jednak nawet otwierać pyska, ponieważ maddara wuja która w końcu przekształciła się w wyładowania zdradziła Chłodnemu wszystko. Lodowa kula z burzą w środku? Majstersztyk. Skinął głową z uznaniem i tyle było by z uprzejmości, trzeba było zadbać przecież o odpowiednią osłonę.

Tym razem samiec postawił na wiatr zwłaszcza, że zawarty w ataku Cichego ładunek zachowywał się nieobliczalnie. Trzeba było go ujarzmić i skierować szybko ku ziemi. Dlatego też najpierw powstał podmuch wiatru, poruszające się cząsteczki ciepłego powietrza, unosiły kurz i piach z ziemi, zachowywały się jak prawdziwe powietrze. Podmuch nie mógł być jednak słaby musiał szybko wirować tak by przechwycić lodową kulę i uderzyć nią w ziemię, zamiast przepuścić. Wiedział, że Cichy nie będzie oszczędzał na maddarze i że kula będzie pędziła na smoka na pewno z dość sporą prędkością. Podmuch przypominał ten z tornada ale Chłód ograniczył go do wielkości ogona, to znaczy w wysokości i szerokości. Był ciepły i miał powstać ćwierć ogona od smoczego zadu, zasysać miał wszystko co znajdowało się po przeciwnej stronie, więc Chłód nie musiał się martwić, że jego własna obrona coś mu zrobi. Gdyby spojrzeć z boku wiatr miał szerokość jakiś dziesięciu szponów. Podmuch wiał w jednym kierunku, po środku „tarczy” nie powstała żadna dziura czy luka przez którą mogło coś sobie swobodnie przelecieć. Całość kręciła się w jednym kierunku jak już wyobraził sobie Chłód i to była kluczowa właściwość wietrznej tarczy. Przechwycona przez podmuch kula lodu miała zacząć obracać się w środku i topnieć od ciepłego powietrza, zanim jednak by pękła miała uderzyć w ziemię. Czemu? To proste, samiec nie chciał by wyładowanie wystrzeliło z powiewów jakie stworzył i uderzyło go w zad, dlatego też kula miała po kilku obrotach w tarczy uderzyć z impetem w ziemię i tam się rozprysnąć uwalniając energię do gruntu. Jeśli jednak Chłodnemu taka sztuczka by się nie udała zadbał też o dodatkowe zabezpieczenie. W końcu ćwiczył mistrzostwo w obronie musiał wziąć pod uwagę nawet pomyłkę we własnych wilczeniach obrotów kuli wewnątrz niby tornada. Pomimo, że obrał kierunek w którym kula miała zostać wyrzuca, to jest w ziemię na lewo od smoka, to istniała też możliwość że piorun nim dotknie ziemi uwolni się i pomknie ku Chłodemu. Samiec odetchnął ciężko, białe obłoki wymknęły się z jego nozdrzy, myślał intensywnie. Jeśli pioruny pomknęłyby ku niemu również musiały zostać przechwycone przez wirujące powietrze. Powstałaby swoista elektryczna burza, okręcając się wokół siebie zagarniała by do wnętrza każdy piorun który zechciałby ją opuścić. Pułapka na wyładowania elektryczne. Tarcza miała powoli wnikać w ziemię by tam zneutralizować wyładowania. Powinno chyba zadziałać…

Czarodziej sięgnął po odpowiednią ilość maddary i tchnął w swój pomysł. Powietrze za jego zadem zaczęło się ocieplać i zaczęło się kręcić. Wkrótce zarówno Cichu jak i młodszy samiec mogli obejrzeć efektowne tornado o kształcie tarczy o szerokości i wysokości ogona. Wiatr wciągał tylko to co za smokiem. Oby tym razem się udało. Podmuch był mniejszy niż wtedy gdy ćwiczył z Cichym i… rozwalił otoczenie.

Smoki Wolnych Stad

Smoczy Grzbiet

Chcesz dołączyć do gry?

Rejestracja

Logowanie

Kto jest online

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu