Wydrążony pień

[Obnażony Kieł]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

– Kogoś? To pójdź do lasu i poszukaj porzuconych jajek. Z pewnością jakieś znajdziesz i zrobisz tkwiącemu w nim maluszkowi przysługę. Przy okazji będziesz miał powód żeby codziennie wracać do groty i żeby na twoim pysku wiecznie tkwił uśmiech – Powiedziała cicho i zwróciła pysk w stronę samca.
– Skoro nie wiesz co o tym myśleć to nie myśl wcale. Będziesz tylko niepotrzebnie wracał do nieprzyjemnego tematu. Żyj dalej a problem z pewnością rozwiąże się sam – Rzuciła mu w odpowiedzi ale jakoś bez przekonania. Chciała mieć rację ale życie jest niezwykle nieprzewidywalne. Po tych słowach się zamyśliła. Z tego stanu wybudziły ją dopiero następne słowa Piórka. Jej wargi wygięły się w lekkim grymasie. Przymknęła ślepia i wypuściła ze świstem powietrze.
– Co chcesz wiedzieć? – Zapytała. Miała nadzieję że samiec będzie zadawał pytania na które nie będzie musiała odpowiadać zbyt szczegółowo.

[Piórko Nadziei]

Piórkowy Kolec słuchał Mroczną Łuskę, troszeczkę ze zdziwieniem. Wiedziała tyle różnych rzeczy, które nie przyszły by mu nigdy do głowy. Na przykład coś takiego jak możliwość poszukania porzuconych smoczych jaj. Sam co prawda pochodził z jaja porzuconego, a właściwie podrzuconego do groty przywódcy stada Ognia. Jednak myślał że to był odosobniony przypadek.
– Porzucone jaja? Nigdy nie myślałem że można coś takiego znaleźć. Sądzisz że gdybym miał takie jajo, to mógłbym je zatrzymać?–
Piórko miał wątpliwości jeszcze co do tego, że jakieś prawo stada, albo przywódca, pozwolili by mu wychować taką znajdę.
– Poruszyłaś ciekawy wątek. Nigdy nie pomyślałem czegoś takiego. Ale było by to dla mnie ciekawym doświadczeniem. Z tym że nie wiem czy dał bym sobie radę. Nie mam doświadczenia. Boję się trochę takich wyzwań.–
Adept Ognia był trochę zmieszany. Jak mógł mówić o czymś co wiedział, czego doświadczył, co sam mógł zaobserwować, to był pewny siebie. Zbierał doświadczenia i zapamiętywał je. Miał też dobrą wyobraźnię. Mógł stworzyć sytuację w wyimaginowanym świecie swojej wyobraźni i na podstawie tego podjąć odpowiednią decyzję. Jednak teraz, pierwszy raz w swoim życiu, nie potrafił ustosunkować się do nowej wiedzy. Najlepszym wyjściem w takiej sytuacji, zawsze jest zmiana tematu. Oddalenie go od siebie, aby samo w głowie mogło się poukładać. Zwłaszcza że przecież Mroczna Łuska chyba myśli podobnie. Sprawy same się ułożą. Trzeba tylko dać im czas i nie przeszkadzać im zbytnio. Nie postępował nigdy według tej filozofii. Ale nie była głupia. Coś w tym jest.
– Chciałem lepiej poznać ciebie, ale nie potrafię zadać pytania. Nie wiem co bym chciał wiedzieć, jak też nie wiem o co wypada pytać, a co jest już pytaniem naruszającym twoją osobistą prywatność.–
Piórko w relacjach z innymi był bezradny. Gdy miał mówić o czymś konkretnym, to owszem. Był nad wyraz gadatliwy. Zapytany o coś, rozwodził się nad tematem, aż do wyczerpania słuchacza. Ale samemu zadać pytanie? No może dotyczące nauki innych. Ale pytania osobiste? O co się zapytać, by nie było to zdawkowe, ani frywolne, ani zbyt śmiałe?
– Może jest coś czym chciała byś mi się pochwalić? Albo opowiedzieć o fajnej przygodzie swojego życia? Albo powiedzieć mi o tym co lubisz robić najbardziej?

[Obnażony Kieł]

– Jestem pewna że mógłbyś zatrzymać znalezione przez siebie jajo. Pisklę które by się z niego wykluło miałoby większe szanse na przeżycie. Poza tym wzmocniłoby stado. A do tego dąży każdy smok. Prawda? – Spytała raczej nie oczekując odpowiedzi. Dziwiło ją trochę zachowanie Piórka. Wyglądał na zdziwionego, zmieszanego i niezdecydowanego. No ale kto mógł wiedzieć co kłębiło się w jego łbie?
– Nie dałbyś sobie rady? Nie masz doświadczenia? Boisz się wyzwań? A właśnie że nieprawda! Odkąd pamiętam gościłeś w moim życiu jako nauczyciel. Nawet jak byłeś dużo młodszy. Byłbyś w stanie nauczyć pisklaka niemal wszystkiego. Taki maluch oprócz tego potrzebuje tylko miłości i zrozumienia. Skoro masz zamiar w przyszłości zostać łowcą miałbyś wystarczająco dużo mięsa żeby takie maleństwo wykarmić! – Powiedziała te słowa głośno, patrząc na Piórko i z zdecydowaniem w oczach. Potem zniżając swój ton głosu dopowiedziała:
– Skoro ja dałam sobie radę to ty poradziłbyś sobie jeszcze lepiej! – W tych słowach była nutka tajemniczości od której rozbłysły jej oczy. Świadomie nie powiedziała mu czegoś wprost . Żeby dowiedzieć się o co chodziło samiec musiałby zapytać.

[Piórko Nadziei]

Piórko słuchał tych wszystkich mądrych słów, od młodszej koleżanki, z niemałym zaskoczeniem. Miała tak wiele dojrzałych przemyśleń. Najwyraźniej on sam zatrzymał się w swoim duchowym i emocjonalnym rozwoju, na wieku pisklaka. Albo skostniał w swojej samotni, albo był tak nieśmiały, że nawet nie rozmawiał sam ze sobą?
– Uważasz że dał bym sobie radę? Dziękuję ci za twoje słowa. Myślę że pomogłaś mi w podjęciu decyzji, aby zostać Piastunem. Nie zaniecham oczywiście, dążenia do bycia łowcą, ale będę spokojnie przygotowywał się do tego.–
Piórko sam nie potrafił podejmować ważnych dla siebie decyzji. Nie miał jednak nikogo, kto by go znał na tyle, by udzielić mu jakiejkolwiek rady. Nie myślał że Mroczna Łuska ma tyle mądrości w sobie. Skąd ta mądrość wypływa? Wychowanie? Doświadczenie? Jest jeszcze taka młoda. A może zdobyła jakieś źródło doświadczeń, o którym on nawet nie śnił. Na przykład te jaja, które można znaleźć w lesie. O tym, jak fajnie jest wychowywać i że on dał by sobie radę. Czyżby....
– Czy ty może znalazłaś takie smocze jajo i wzięłaś na wychowanie? Wykluł się pisklak? Opowiadaj....pochwal mi się.–
Piórkowy Kolec zaciekawił się tematem. Jego gadzie oczy, mimo że czerwone i złowrogie, jakby rozbłysły zainteresowaniem i przyjaźnią.

[Obnażony Kieł]

Jej ogon drgnął lekko kiedy Piórko zadał jej tyle pytań. Przynajmniej były wypowiedziane wprost i nie dotyczyły konkretnie jej osoby. Cisza przedłużyła się znacznie, kiedy Mafrin myślała nad odpowiedzią. W końcu oderwała wzrok od podłoża i spojrzała na samca. Jego oczy się zmieniły ale fioletowa nie miała pojęcia dlaczego.
– Pisklę się wykluło i nazywa się Żagiew. Jest już dość duże i niedługo skończy pięć księżyców. Jest niezwykle ciekawski i zadaje miliony pytań. Jednak ja nie znam odpowiedzi na wszystkie z nich. Cały czas mam wrażenie, że jestem za młoda na matkę. Nawet tę zastępczą. – Zamilkła na chwilę, a ogień w jej oczach lekko przygasł.
– To nie ja znalazłam jego jajo. Zrobiła to nasza przywódczyni. Jednak nie miała czasu na opiekę nad kolejnym pisklęciem więc przyniosła jajo do mojej jaskini. Zgodziłam się wziąć je pod swoją opiekę ale miałam nadzieje że pisklę wykluje się za parę księżyców. W tym czasie zdążyłabym się przygotować na jego przybycie. Jednak los chciał inaczej. Żagiew wykluł się niemal od razu po przybyciu do mnie! Mimo wszystko nie żałuje swojej decyzji i nie wyobrażam sobie teraz życia bez niego. Dzięki niemu przynajmniej wiem że mam dla kogo żyć! – Skończyła swoją wypowiedź. Miała wrażenie że za bardzo się rozgadała i otworzyła.

[Piórko Nadziei]

– A wiesz? Cieszę się że masz towarzysza, czy może raczej wychowanka. Pewnie przy nim się nie nudzisz. Już ci niemal zazdroszczę. A czy dasz sobie rade, to w to zupełnie jestem pewien. Jesteś według mnie bardzo mądra. Chętnie ci pomogę, jak tylko będziesz potrzebowała, jakiejkolwiek pomocy. Zwłaszcza, gdy zostanę już piastunem.–
Piórko miał już nawet fajne hasło dla swojej funkcji. A właściwie to nie tylko swojej. Ot po prostu slogan reklamowy. Musi się czym prędzej nim podzielić z przywódcą. Ale nie mógł sobie wyobrazić swojej przyszłej pracy na rzecz stada.
– Widzisz jak to jest. Nie masz doświadczenia w wychowaniu, więc musisz liczyć na swoje odkrycia, za pomocą prób i błędów. Ja będę miał podobnie. Jako łowca, mogę uczyć się od innego łowcy. A od kogo ja mam się nauczyć. Jak będziesz miała jakieś pomysły co do mojego przyszłego zajęcia, to mi mów zaraz. W ten sposób możemy pomóc sobie wzajemnie. Co o tym myślisz?–

[Obnażony Kieł]

– Też się cieszę że mam się do kogo odezwać. Gdyby nie mój podopieczny byłabym równie samotna co i ty. Ale wydaje mi się że i twój stan niedługo się zmieni. W końcu jesteś już dorosły co nie? Masz zamiar zostać piastunem. Będziesz robić to co lubisz przy okazji poznając nowe smoki. Nasze najmłodsze pokolenie, które jest naszą przyszłością! – Zakończyła znowu czując że za bardzo się rozgadała. Ale może to i dobrze? Przecież trzeba mówić to co się myśli ale najpierw trzeba to przemyśleć. Potem siedziała cicho aż do następnej przemowy Piórka.
– Według mnie mógłbyś się uczyć od par mających pisklęta. W końcu to oni znają swoje pociechy najlepiej i wydaje mi się że najlepiej rozumieją też te inne! Co do tej wzajemnej pomocy to myślę że to dobry pomysł. Jednak teraz nie mam żadnych mądrości życiowych w zanadrzu.

[Piórko Nadziei]

– Dziękuję ci Mroczna Łusko za tak cenne informacje od ciebie. Bardzo miło mi się z tobą rozmawia i mam nadzieję że jeszcze wiele razy, będziemy mięli okazję wspólnie podyskutować. Teraz jednak muszę już lecieć do zaplanowanych obowiązków. –
Piórko był bardzo zadowolony ze spotkania i z tego że Mroczna Łuska była dla niego taka cierpliwa. Poświęciła mu już tak wiele czasu. Musi koniecznie jeszcze się z nią spotkać.
– Jeszcze raz ci dziękuję i do zobaczenia –
Piórkowy Kolec skinął na pożegnanie Mrocznej i wybijając się w górę, odleciał do siebie.

//Przepraszam że zakończyłem, ponieważ mam bardzo mało czasu, a nie chcę cię jakoś blokować.

[Srebrny Kolec.]

W poszukiwaniu przygód oraz potencjalnych nauczycieli Srebrny Kolec zapuścił się wgłąb Dzikiej Puszczy. Spodziewał się właściwie raczej tego pierwszego, niż drugiego, choć w drodze minął kilkukrotnie grupki smoków rozmawiających na różne tematy.
Wędrował od wielu godzin. Mijał polany, strumienie, coraz głębiej wkraczał w leśny labirynt. Utrzymywał stały kierunek marszu, nie bał się więc, że się zgubi.
Kilkukrotnie próbował coś upolować, nawet jednak, jeżeli udało mu się natrafić na jakiekolwiek zwierze, te niemal natychmiast uciekało. "Jaki ze mnie łowca...", pomyślał.
Czuł, że wkrótce mu się uda. Nie wierzył w przeczucia, intuicję ani niezwykłe znaczenia deja vu, tym nie mniej po prostu to czuł.
Zatrzymał się wreszcie na niewielkiej polanie, przy zwalonym, wydrążonym pniu dębu. Wyjątkowo wielkiego dębu. Srebrny pomimo kilku prób nie był w stanie nań wskoczyć. Zdecydował się na chwilę odpoczynku, kiedy poczuł, że ktoś go obserwuje.

[Vartherhius]

Czarno-czerwonołuski samiec cały czas zwiedzał tereny, na których się znalazł. Szedł niezwykle powoli i niespiesznie, bardziej czołgając się, niż idąc. Łeb miał nisko przy ziemi, jednak lewe oko obserwowało czujnie okolicę, a nozdrza drżały. Słuch na nic by mu się zdał, ciężkim chrapaniem i dyszeniem samiec zagłuszał każdy dźwięk. Łowcą by dobrym nie był. Nie tylko przez hałas, ale i przez powolne ruchy i masywne cielsko uniemożliwiające zwinne poruszanie i szybkie reakcje.
Jednak wiatr w końcu przyniósł mu woń obcego smoka. Rozejrzał się i w oddali pomiędzy liśćmi ujrzał coś szarawego, poruszającego się nieznacznie. Sądząc, że to wilk lub inne futerkowe stworzenie, zaczął się zakradać, starając wyciszyć oddech. Ciężko jednak było czerwonej górze kolców skryć się za krzakami.
Srebrny, rozglądając się, dojrzał Vartherhiusa, który wbijał w niego jedno ślepię polującego drapieżnika. Widząc jednak, że ma do czynienia ze smokiem, a nie zwierzyną, wydał z siebie pełne rozczarowania, zirytowane, chrapliwie sapnięcie i uniósł rogaty łeb wyżej. Z gardłowym pomrukiem odwrócił się, by zacząć odchodzić.

[Srebrny Kolec.]

Srebrny odwrócił się do olbrzyma, który jeszcze przed chwilą go obserwował. Wielki, czarno-czerwony smok, niemal całkowicie pokryty kolcami i rogami. W kierunku wywerna spoglądało jedno tylko zielone ślepie – przeniósłszy wzrok tam, gdzie powinno być drugie, adept wydał cichy okrzyk zdumienia i przerażenia – w miejscu oka znajdowała się skurczona, zaciśnięta powieka, przecięta czterema szramami. Wielki smok nie posiadał prawego oka.
Biorąc pod uwagę kierunek, z którego nadszedł olbrzym, Srebrny szybko wywnioskował, że musiał go on śledzić przez dłuższą chwilę. A jednak, pomimo wyostrzonego słuchu, wywern nie usłyszał żadnego podejrzanego dźwięku, gdy góra kolców i rogów podążała za nim lasem. Teraz czarny zaczął się wycofywać z powrotem, z wyraźną rezygnacją. "Teraz albo nigdy", pomyślał młody.
-Zaczekaj! – ruszył za wielkim smokiem. – Jak ci się udało... czy mógłbyś... nauczyć mnie tak dobrze się skradać? – wydusił. – Nazywam się Srebrny Kolec. – dorzucił.

[Vartherhius]

Ciemnołuski samiec w istocie zatrzymał się, kiedy usłyszał wołanie i obrócił lekko łeb w lewo, by ujrzeć swą niedoszłą ofiarę. Przyjrzał mu się, unosząc łuk brwiowy. Otaksował go spojrzeniem zielonego ślepia i parsknął charkliwie. Srebrny musiał być młody, nie tylko sądząc po różnicy ich wielkości, ale i po zdziwieniu adepta w reakcji na zwykłe skradanie.
– Bez przednich łap i ze skrzydłami ciągniętym po ziemi będzie ciężko – skomentował, obracając się cielskiem przodem do wywernowego smoka.
Vartherhius potrząsnął łbem i zarzęził jak gruźlik. Mlasnął zirytowany brakiem wody w najbliższej okolicy i powrócił spojrzeniem do Srebrnego. Właściwie czemu nie? Nie była to jakaś wielka filozofia.
– Wiesz w ogóle, co jest istotne przy skradaniu, młody? – spytał mrukliwie, sadzając ciężki zad na ziemi z sapnięciem.

[Srebrny Kolec.]

Srebrnego od razu opuściła odwaga. Wielki, niemal czarny smok patrzył na niego jednym okiem, sapiąc głośno. W pierwszej chwili uniemożliwił mu to swąd dymu wypuszczanego co chwilę z nozdrzy jego rozmówcy, teraz jednak młodzik uświadomił sobie, że gigant ma zapach odmienny od członków wolnych stad.
Prychnął cicho, gdy kolczasty wspomniał o skrzydłach. Zawsze denerwowało go, gdy ktoś traktował jego nietypową anatomię jako niekorzystną odmienność. Nawet, jeżeli czasami faktycznie nią była.
Zastanowił się chwilę nad pytaniem obcego. Co też może to być?
-Przy skradaniu najważniejsze jest oczywiście, by nie wydawać żadnych dźwięków. – wywnioskował oczywistość. – Należy więc uważać na teren, po którym się poruszamy, ale też na to, co się dzieje dookoła i co robimy. – pomyślał o hałasie, jaki towarzyszył uderzeniom skrzydeł największych smoków. Niespodziewane ataki z powietrza zdecydowanie nie należały do rzeczy prostych. – No i trzeba zwracać uwagę na zachowanie i ustawienie zwierzyny. Raczej nie będziemy próbowali podkraść się do niej pod przodu, prawda?

[Vartherhius]

Vartherhius usadawiał się wygodnie na ziemi, słuchając przy okazji Srebrnego Kolca... bo tak się przedstawił, prawda? Dziwne imię. Dwuczłonowe. Samiec nie spotkał wcześniej takiego... zwyczaju. Nazywali się od koloru swoich łusek? W takim razie co, jeśli było pięciu Zielonych Kolców? Czy samice też były Kolcami? Miał sporo pytań, ciekawiły go i nurtowały te sprawy, ale nie był typem, który by zalewał innych pytaniami. Wolał sam poznać odpowiedzi.
Kiedy młodszy smok skończył mówić, starszy samiec uniósł lekko łuk brwiowy.
– I to wszystko? – spytał krótko i sapnął, wypuszczając z nozdrzy drażniący go dym. Nie można zaprzeczyć, że wszystko, co powiedział Adept, było prawdą, jednak zrobił to bardzo... lakonicznie. Jakkolwiek walka i inne umiejętności nie potrzebują teorii, tak przy śledzeniu i skradaniu, ogólnie przy polowaniu, trzeba cośtam wiedzieć. – Jeśli zwierzyna śpi, albo jeśli warunki terenu za nią są mniej sprzyjające na przykład usłane suchymi liśćmi, lepiej zaryzykować i podkraść się od przodu. Trzeba zwracać uwagę nie tylko na zachowanie upatrzonej ofiary, ale i na inne zwierzęta, która mogą zdradzić twą obecność. Moja rada, zawsze patrz w górę, młody. Ptaki zrywające się do lotu go najprostszy sposób, by cię zdemaskować. Istotny jest też wiatr, musisz go pilnować, gdy będzie się zmieniał. Nigdy nie skradaj się z wiatrem, zawsze pod wiatr, inaczej twoja zdobycz cię wyczuje – rzekł samotnik i aż musiał odkaszlnąć i odchrząknąć warkliwie. Nie lubił mówić, nie mówił dużo. To był chyba jego miesięczny rekord słów. Jego gardziel źle to znosiła. Sapnął, postanawiając napić się, gdy tylko skończy z młodym. – Jakieś pytania?

[Srebrny Kolec.]

Wysłuchał uważnie tego, co powiedział mu wielki smok. W sumie nie mógł nie zgodzić się z tym, co mówił i wściekły był trochę, że sam o tym nie pomyślał. Nie potrafił jednak zaprzeczyć, że zapach niesie się z wiatrem, a mniejsze zwierzęta zrywające się do ucieczki mogą zaalarmować ofiarę.
Czy miał jakieś pytania? Właściwie tylko jedno.
-Więc możemy już przejść do praktyki?

[Vartherhius]

Czerwono-czarnołuski smok skinął powoli rogatym łbem.
– Niech będzie, młody – mruknął i rozejrzał się jednym ślepiem. Nie było tu nic ciekawego. On sam nie byłby też dobrym obiektem treningowym, jest zbyt powolny i głośny, absolutnie nie nadaje się do łowiectwa.
W końcu sapnął niechętnie, uznając, że będzie musiał posłużyć się magią. Stworzył maddarą lwicę – w jego stronach było to dość często spotykane zwierzę, nie wiedział, że tutaj niekoniecznie. Duży kot spał w oddaleniu od nich wśród krzewów, tyłem do nich, jednak jego uszy poruszały się, zdradzając, iż drapieżnik jest czujny i nasłuchuje.
– Skradaj się.

[Srebrny Kolec.]

Wywern spojrzał ciekawie na olbrzymią kocicę. Nigdy wcześniej nie widział takiego zwierzęcia ani o nim nie słyszał. Przypuszczał, że może ono być jedynie wytworem wyobraźni jego nauczyciela, który nie chciał lub nie mógł z jakichś powodów stworzyć iluzji istniejącego stworzenia.
Schylił się, przygiął grzbiet i ruszył powoli w stronę istoty. Uważał, po czym stąpa, starał się unikać liści i gałązek leżących tu i ówdzie na ziemi.
Wstrzymał się w pół kroku. Nie przemyślał kierunku, z którego nadejdzie. Wiatr wiał od lewej, z północy, korzystnym wydawał się więc atak z prawej, jednak z tej strony śpiące zwierze osłaniały gęste krzaki. Od frontu miał najczystsze pole, jednak był widoczny.
Zdecydował się na podkradnięcie się od tyłu, ze wschodu. Ostrożnie przekradł się między drzewami, zawrócił, ruszył w stronę kryjówki swej ofiary. Coraz mniej uwagi poświęcał otoczeniu, zapominając o radach kolczastego. Wreszcie stanął przed zaroślami oddzielającymi go od jego ofiary, złożył się do skoku, po czym wybił się w górę, starając się wylądować jak najciszej. Wówczas zostanie mu już tylko zabić iluzję utworzoną przez jego nauczyciela.

[Vartherhius]

Vartherhius nie przerywał Srebrnemu, obserwując go jednym ślepiem. Siedział w bezruchu z przekrzywionym łbem i tylko dyszenie przy oddychaniu oraz sapanie zdradzały, że nie jest posągiem. Nie przeszkadzał, by wiedzieć, jakie Srebrny robi błędy.
Gdy ten już się rzucał na śpiącą lwicę, ta rozchyliła ślepia, syknęła na niego dziko i uciekła w las.
– Wszystko źle – mruknął Samotnik. Wziął głębszy wdech i odchrząknął. – Zanim zaczniesz sie podkradać, wytycz w umyśle najlepszą drogę. Najlepszą znaczy niekoniecznie najkrótszą, a taką, na której nie ma przeszkód lub jest miejsce do ukrycia. I oczywiście pod wiatr. Ponadto to, że jesteś już blisko ofiary nie znaczy, że możesz przestać zwracać uwagę na otoczenie. Trzeba zwracać wręcz bardziej, bo jesteś bardziej słyszalny – wymruczał gardłowo samiec.
– Jeszcze raz – dodał, a wśród drzew, znacznie dalej niż wcześniej lwica, pojawił się rogaty, puszysty baran z zakręconym zabawnie porożem. Stał bokiem do Adepta i skubał trawkę.

[Srebrny Kolec.]

Tym razem jego celem miało być rogate, czworonogie zwierze, nie przypominające niczego, co znał. Srebrny zaczął zastanawiać się, czy nie powinien dowiedzieć się więcej na temat zwierzyny, na którą będzie musiał kiedyś polować.
Stworzenie stało w odległości prawie trzech skrzydeł na południe od niego. Wiatr dalej wiał od północy, bardzo więc niekorzystnie. Musi znaleźć się z drugiej strony zwierzęcia, nim podejmie jakiekolwiek sensowne dalsze kroki.
Przyjrzał się okolicy zgodnie z radą olbrzymiego smoka, pierwszy raz uświadamiając sobie, że nie zna jeszcze jego imienia. Nie był to jednak czas na takie pytania. Przeczesał żółtymi ślepiami krzaki i drzewa, szukając dobrych kryjówek. Jego ofiara spoglądała w kierunku południowo-zachodnim, należało więc przekradać się przez las po wschodniej stronie.
Powoli układał w myślach ścieżkę za drzewami i krzewami, taką, z której będzie jak najmniej widoczny z perspektywy zwierzęcia. Wreszcie, mając to z głowy, ruszył do przodu.
Nisko przy ziemi, łapa za łapą, skrzydła i ogon tuż nad ziemią, ostrożnie, by nie zawadzić o nic hałaśliwego... Srebrny Kolec powoli zbliżał się do swej ofiary. Czuł, jak serce bije mu coraz szybciej, jak zęby i szpony same się obnażają...
Znalazłszy się w odpowiedniej odległości, na południe od zwierzęcia, tuż poza jego polem widzenia, zaatakował.

[Tejfe]

Przyszły łowca stada Wody już teraz otrzymuje swoje pierwsze zlecenia w, których niemożne do polowania smoki proszą go o pomoc w zaspokojeniu swoich potrzeb żywieniowych. Jantar czuł się bardzo podekscytowany przed spotkaniem z Ognistym smokiem, choć przecież tylko miał mu dać mięso i tyle, ale mimo wszystko. To był dopiero jego drugi raz, gdy komuś w ten sposób pomagał. Wybrał specjalną sztukę krowiego mięsa z poprzedniego polowania, którą oskórował, oczyścił i poćwiartował i teraz niósł te wielkie kawały lekko zasuszonego mięsa o pięknym zapachu i czekał w umówionym miejscu na pojawienie się Mroźnego.

[Mroźny Kolec]

Zjawił się na miejscu nieco później niż planował. Mógł tu przylecieć, jednak był posłuszny poleceniu stadnej kleryczki, która kazała mu się nie przemęczać. Pociągało to za sobą konsekwencję – nie mógł wyruszyć na polowanie gdy poczuł się głodny. Zadziwiające, jak historia lubi się powtarzać. Sam kiedyś spotkał głodnego smoka pachnącego Życiem, któremu oddał swoje mięso, z własnej nieprzymuszonej woli. A niedawno, gdy błąkał się po terenach wspólnych natknął się na myśliwego ze Stada Wody, który widząc jego głód zgodził się upolować mu jakąś zwierzynę. Czy aby na pewno Woda i Życie są w konflikcie? W jego odczuciu było to o wiele głębsze niż się wydaje, skoro smoki ze zwaśnionych stad od czasu do czasu wyświadczały sobie uprzejmości. Pora przerwać śnienie na jawie, adept już na niego czekał.
– Witaj Rycerski Kolcu – powiedział zatrzymując się dwa ogony od wodnika. Przysiadł na zadzie, owijając ogon wokół łap. Wziął głębszy oddech, wprawdzie nie powinien o to pytać tylko przyjąć dar, jednak ta sprawa dawała mu do myślenia. – Powiedz mi proszę, dlaczego zgodziłeś się upolować dla mnie zwierzynę? Starsze smoki uczą nas, że nasze stada są skonfliktowane.