Błękitna Rzeczka

[Jeździec Apokalipsy]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Z początku zastanawiała się czy Cichy jest sobą. Zachowywał się dosyć dziwacznie.. był zbyt pozytywny, a przez to Kiara czuła się nieco zmieszana. Mimo to dobrze było móc rozmawiać z kimś kto nie chce Cię zabić. Dobre nastawienie powoli wpływało na smoczycę, która delikatnie skinęła łbem. Był silnym smokiem, to można było mu przyznać.
– Nie mów tak, jakbyś był już staruszkiem. – Pozwoliła sobie zażartować. Może wodny nieco się postarzał, ale wyglądał bardzo dobrze. Apokalipsa w sumie też się nie zmieniła.. chyba, chociaż to musiałaby stwierdzić druga osoba. Skoro zdołał przetrwać wiele rzeczy to i ona da radę.. można by powiedzieć, że mieli pewną wspólną cechę i przez to trwali, choć trochę ich księżyców dzieliło.. znaleźli jakoś wspólny język. Jakby nie patrzeć ich ścieżki cały czas się ze sobą przecinały, bo pomimo tego iż należeli do ''wrogich'' sobie stad rozmawiali swobodnie, jakby znali się całe życie. Wojowniczka skrzywiła się lekko, zastanawiając się nad tym jak to wszystko dalej się potoczy, choć wolała na razie o tym nie myśleć.
Spojrzała na przywódcę Wody, którego przeszywające spojrzenie się od niej nie odrywało. Nie widziała w jego oczach już wrogości, a w głosie nie dało się słyszeć chłodu i drwiny. Naprawdę się zmienił.
– Po prostu z pewnymi rzeczami naprawdę ciężko jest się pogodzić Cichy. – Westchnęła, spuszczając łeb ku dołowi. Czasami miała ochotę się poddać bądź uciec, a jednak coś ją tutaj trzymało. Gdy zapytał ją co poszło nie po jej myśli, miała ochotę odpowiedzieć ''całe życie'' jednak nie zamierzała zachowywać się jak ofiara. Uniosła lekko łeb, lecz w jej ślepiach było pełno smutku, który z czasem mógł być zaraźliwy.
– Moja.. moja córeczka została.. została zgwałcona i zabita. – Tak ciężko te słowa przeszły przez jej gardło, że aż po ich wypowiedzeniu musiała odkaszlnąć. To co się wydarzyło nigdy nie powinno mieć miejsca, była okropną matką. Ból jaki jej teraz towarzyszył był zbyt silny. Usiadła na ziemię bo nawet łapy odmówiły jej posłuszeństwa. Kiara była załamana i samiec to widział. Nie szukała jednak pocieszenia, po prostu.. wciąż nie mogła pogodzić się z tą prawdą. Jeszcze jednak nie dane było jej poznać, że Truskawka została pożarta. Dlaczego musiała doświadczać coś co przeżywał kiedyś Cichy? To niesprawiedliwe! Niestety była słabsza od psychiki wodnego, który ostatecznie pogodził się z tym faktem. Jednak Jeździec była inna.. narastał w niej szał i gniew ilekroć przypominała sobie tę chorą sytuację.
Oby tylko przez to nie oszalała.

[Cichy Potok]

Cichy tym razem jednak się nie powstrzymał i zaśmiał się szczerze, był rozbawiony komentarzem młodej samicy. Szybko jednak się opanował. – Wybacz, po prostu mam wrażenie, że wszyscy około mojego wieku to już tacy starzy, zatwardziali wyznawcy tego, co było kiedyś. Młodzi teraz przeżywają swój czas, a ja...powoli już staczam się ku końcowi. Ale masz rację, jeszcze sporo czasu przede mną. – odpowiedział na stwierdzenie Kiary. Zaraz potem, gdy samica spuściła łeb, przez chwilę przez myśli Cichego przemknęła myśl, że teraz samica jest bardzo łatwym celem do zabicia. Podszedł do niej, na odległość nie dłuższą, niż wyciągnięcie łapy. Teraz to on był zagrożony. W końcu z dystansu mógł zaatakować swobodnie, a teraz...sam wystawiał się na zasięg samicy. Jednak nie atakował, ba...nawet ta ulotna myśl, łatwego celu uleciała szybko. Po prostu miał przed sobą pogrążoną w smutku samicę. Ale z jakiego powodu? Nie wiedział...jeszcze. Chciał coś powiedzieć, nawet drgnął mu mięsień łapy, by wykonać gest...wsparcia? Chyba tak, jednak samiec wbił szpony w ziemię, zmuszając swoją łapę do pozostania na lądzie. Sam zaś tylko stał blisko i patrzył na Kiarę ze spokojem w oczach, gdy ta uniosła pysk, prawie uderzyła go w szczękę, ale Cichy odpowiednio oddalił się, by zaraz potem zesztywnieć. Zamarł w bezruchu i tylko się patrzył. Zaraz potem zmrużył ślepia, jakby coś kalkulował, a potem po prostu wypuścił dym z nozdrzy i skinął łbem. – A więc wiesz, co ja czułem, gdy dowiedziałem się o tym, że zabito i pożarto mego syna. – odrzekł chłodno, jednak chłód nie był kierowany do smoczycy. Zaraz potem Cichy zniżył łeb, aby spojrzeć wprost w ślepia Wojowniczki. – Ale to bardzo prosta sprawa...szpony umazane we krwi tego, kto dopuścił się takiej zbrodni...wiesz, że zabicie pisklęcia w Smoczym Prawie karane jest śmiercią? Nikt nie uchroni tego padalca...a ja z chęcią wyplenię kolejnego smoka, który ośmielił się podnieść łapę na niewinne pisklę... – mówił to bardzo spokojnie i bardzo cicho, tak, że w zasadzie ktoś, kto stałby zaledwie krok od nich, nie usłyszałby słów Wodnego. – Ale szybka śmierć jest zbyt prosta...żałuję tylko tego, że to nie moje szpony, nie moja maddara zasmakowała krwi Spojrzenia. Aluzja zaś wykonała wyrok nie tylko na niego, ale także na siebie. Przegrywając z nami wojnę, zhańbiła się i straciła wojownicze zapały...bestia Wolnych Stad pod koniec życia była niczym innym, jak starą, okaleczoną samicą, która już nie miała po co żyć. – rzekł krótko, nie zważając na to, czy te smoki były komuś bliskie, czy też nie. Zdechły, oprawcy jego syna. I mimo że Aluzja dotrwała do końca swoich dni, była ledwie cieniem tej smoczycy, którą była i taką ją zapamiętają wszyscy, bo ci, którzy niegdyś się jej trwożyli, dawno odeszli. A ona wraz z nimi, nawet teraz Cichy słyszał jej agonalne jęki, bo dusza takich smoków nie zaznaje spokoju wśród gwiazd.

[Jeździec Apokalipsy]

Śmiech Cichego był bardzo wesoły! Teraz przy nim nie można było być smutnym jednak.. Kiara wciąż była przytłoczona. Spojrzała na niego uważnie odchylając łeb w bok, dobrze, że się z nią zgadzał. Najgorsze jest to, że kiedy ma się już te dziesiąt księżyców przychodzi czas, kiedy uważasz się za niezwykle starego i stojącego już u schyłku życia. Apokalipsa zacisnęła szczękę, bardzo mocno.
Truskawka.. ona powinna żyć, jej pierwsze dziecię.. jej mała pociecha, dlaczego spotkał ją tak okrutny los? Wojowniczka oddałaby wszystko aby móc cofnąć czas i wszystkiemu zapobiec. Niczego jednak się nie spodziewała.. myślała, że w Cieniu może czuć się bezpiecznie razem ze swoimi dziećmi. Niestety tak nie było. Potem zauważyła jak przywódca podchodzi bliżej. Sama poczuła się dosyć niepewnie.. przecież mógł ją zabić. Ale czyżby to nie ukróciło jej cierpienia? Odchyliła lekko szyję, jakby sama prosiła się o to aby ją zaatakował. Śmierć wydawała się teraz taka prosta.. wystarczy, że użyje odpowiednio dużo siły i skupienia i.. Nie, smoczyca zamarła, Cichy znajdował się bardzo, ale to bardzo blisko. Serce niemal podeszło jej do gardła, nie spodziewała się, że będzie w stanie podejść na tyle i zachować taki spokój. Zauważyła też to drgnięcie łapy.. czyżby zawahał się przed zadaniem ciosu? Na to wyglądało. Cisza jednak nie była tutaj zła.. smoczyca pociągnęła nosem, oddychając z ulgą, że udało jej się go nie uderzyć swoim łbem. Nie wiedziała, że znajdował się tak blisko.
– Czuję się tak jakby właśnie wydarto mi żywcem serce. – Szepnęła, wciąż pochylając łeb. Nie potrafiła patrzeć mu w oczy.. kiedyś go nie rozumiała, a teraz.. Spotkała ją taka tragedia, a właściwie jej córkę. Lekko napięła mięśnie. Stała na wahaniu wielkiej żałoby, a ogromnego szału. Przestała widzieć pozytywy.. czegokolwiek. A zbyt często zaczęła myśleć o śmierci.. ale nie czyjejś, a swojej. Kiedy Cichy obniżył łeb aby spojrzeć w ślepia Apokalipsy, ta zamarła.
– Ja.. ja znajdę tego smoka i obedrę go żywcem ze skóry. Nic mnie nie powstrzyma.. nawet Bogowie. Mogą mnie później zabić, nie obchodzi mnie to. Moja córa została zamordowana we własnym stadzie.. jak to możliwe? – Parsknęła, aby powstrzymać potok łez, które miały ochotę wylać się na jej pysk. Nie potrafiła udawać twardzielki.. Nie, kiedy przed sobą miała smoka, przy którym powinna być silna. Słuchała go jednak cały czas, patrząc od czasu do czasu niepewnie.
– Obydwoje są pod ziemią.. czujesz ulgę? – Zapytała smutnym głosem. Jak zabije Martwego.. czy poczuje się lepiej? Cichy sam wyznał, że żałował, że to nie on zabił Spojrzenie. Wojowniczka jednak zaczęła się obawiać co wtedy stanie się w stadzie.. czyż nie osądzą jej za to, że będzie próbować zabić innego cienistego?
Jej myśli stawały się coraz dziwniejsze i bardziej pomieszane.. Furia narastała, razem ze smutkiem. Ciężko było utrzymać te uczucia na wodzy, kiedy.. kiedy dzieje się bliskim taka krzywda. Nie zapominając o tym, że nie pierwsze pisklę Kiary gdzieś zniknęło. Mimowolnie zaczęła oddychać szybciej, zaciskając mocniej szczękę. Wody znajdował się bardzo blisko, a Apokalipsa zachowywała się jak tykająca bomba, której wybuchu nikt nie przeżyje. Czy zatrzyma smoczycę czy też może spotęguje w niej te negatywne uczucie? Wojowniczka nie wiedziała, że będzie chciał.. pomóc jej się pogodzić ze stratą. Dla niej było to po prostu niemożliwe.

[Cichy Potok]

Cichy dalej przyglądał się samicy, bez słowa, po prostu patrzył i słuchał tego, co mówi. Jak widać nie miała mu za złe tamtego wybuchu złości, jaki nim targnął. Ona widać lepiej się trzymała, ale to była kwestia czasu, gdy Kiara sama wyrzuci całą tą frustrację i złość z siebie, tak jak on to zrobił. Na jej komentarz nawet chciał zareagować ciętymi słowami w stylu "a gdzie u Cienistych serce" ale już nie raz przecież dowiedział się, że i w tych bestiach kryją się emocje, a Kiara choć spaczona przez Cień, przez Słowo, wciąż była zagubioną, młodą samicą. A taka utrata na pewno sprawiła, że teraz czuła się zagubiona. Gdy dowiedział się jednak, że wydarzyło się to w Cieniu, zmarszczył pysk. – Kto to był? – zapytał chłodno, w jego ślepiach widać było tylko i wyłącznie lód w tym momencie. Cień po raz kolejny uniósł łeb, pokazując swe obrzydliwe oblicze. Zaraz potem samiec potrząsnął łbem, odganiając te uporczywe myśli, po czym już łagodniej spojrzał na Apokalipsę, teraz jednak w jego ślepiach czaił się pewien smutek. Pokręcił przecząco łbem w odpowiedzi na jej pytanie. – Na pewno czuję ulgę dla obecnych moich piskląt, że nie zagrażają im już tacy popaprańcy. Ale ulga nigdy nie zostanie zaznana po śmierci, zwłaszcza nienaturalnej pisklęcia. Ze śmiercią można się pogodzić, gdy wynikała z naturalnych przyczyn, gdy pisklę było za słabe...jednak ja już utraciłem zbyt wiele, by móc pogrążać się w rozpaczy. Trzeba żyć tak, by móc wypełnić tą pustkę. Aby spełniać się, by być dumnym ze swojego życia, aby uczcić pamięć utraconych bliskich, żyjąc tak, jakby oni to robili, gdyby wciąż stąpali po ziemi. W końcu przodkowie spoglądają na nas, w nocy lubię przesiadywać i spoglądać w gwiazdy...mam wrażenie, że wtedy mogę rozmawiać z tymi, którzy odeszli i dziękować im za każdy kolejny dzień... – Cichy faktycznie zrobił się nostalgiczny, uniósł nawet łeb, odsłaniając szyję, co było głupotą, ale teraz samiec nie myślał o śmierci...myślał o życiu.

[Jeździec Apokalipsy]

Najlepiej byłoby gdyby Kiara nigdy nie dowiedziała się o tym, co przydarzyło się jej córce. Właśnie wtedy zdała sobie sprawę, że w Cieniu nie może czuć się bezpiecznie.. jak i jej pisklęta. Obecne bądź i przyszłe, których nie zamierzała mieć. Była pogrążona w rozpaczy i.. nie potrafiła zapewnić im wystarczająco dużo ochrony. Mimo to gniew płonął w jej ślepiach przemieszany z ogromnym bólem i rozpaczą.
Czy była spaczona przez Cień? Ona w życiu by tego nie powiedziała, ale skoro Wody tak uważał.. cóż. Nic z tym nie zrobi. Zagubiona, smutna, zła, pogrążona i zraniona, tylko czekać aż stanie się jakaś tragedia. Słowa samca spowodowały, że pysk wojowniczki jeszcze bardziej się skrzywił.
– Martwy Kolec.. smok, którego częściowo wychowałam i myślałam, że.. że nigdy nic nie zrobi moim pisklętom. Utopię w nim swoje szpony.. jak tylko go odnajdę. – Jej głos zmienił się na bardziej agresywny. W dodatku Kiara napięła mięśnie i wbiła pazury głęboko w ziemię, starając się pohamować tę dziwną złość. Słuchała uważnie słów przywódcy po czym pokiwała łbem. Miał rację, ale.. ciężko było pogodzić się z tą prawdą. Póki Martwy żył Kiara nie mogła mieć żadnej pewności, że reszta jej piskląt jest bezpieczna.
– Mówisz tak, jakby było to takie proste.. moja rana jest zbyt świeża aby się z nią pogodzić. – Szepnęła ze smutkiem, unosząc lekko łeb ku górze i spoglądając na zamyślonego samca. Gest, w którym unosił swoją szyję oznaczał, że.. że jej ufał? Być może. Wątpiła, żeby Wody zachował się tak przy innych cienistych. Nawet przez myśl nie przeszło jej zabicie samca, lubiła go, był inteligenty i potężny. Poza tym krwawa bestia, która w niej była chciała dopaść tylko i wyłącznie Martwego. Potem lekko uniosła łeb, odruchowo spoglądając ku niebu.
– Nigdy tak nie robiłam.. myślisz, że gdzieś tam są? – Zapytała z lekką ciekawością. Cóż, być może Truskawka jest którąś z gwiazd na niebie i.. jest szczęśliwa. Kiara żałowała jednak, że za życia też nie mogła być. Westchnęła lekko, popadając w lekkie zamyślenie. Co powinna zrobić? Dopaść zabójcę.. ale co wtedy? Co ma zrobić potem? Naruszone zostały Prawa, jednak.. Cień dawno pokazał, że one go nie interesują. Czyż Kiara nie zostanie wtedy osądzona o morderstwo?Byłby to niezły paradoks.. mimo to zraniona matka czuła potrzebę dokończenia sprawy i wcielenia zemsty w życie.

[Cichy Potok]

Cichy wydał z siebie pomruk zrozumienia. Zaraz potem opuścił łeb, spoglądając teraz ponownie na samicę. Mieniła się teraz w nieco innych odcieniach, niż widział ją za pisklęcia, potem za Adepta, a potem gdy była młodą wojowniczką. Wtedy jeszcze nie znała świata, a Cichy, choć wcale nie tak bardzo dużo starszy, wiedział już na czym świat stoi i jakimi prawami się posługuje. A on po prostu już jako młody samiec nauczył się w nim poruszać tak, aby osiągnąć to, czego pragnął. Znów się zamyślił...dziwne, albo i nie, ale obecność Apokalipsy skłaniała go do pewnych refleksji. Zaraz potem jednak zakłócił panującą ciszę. – Poznałem tego Martwego Kolca. W zasadzie...to idiota. Szukał zwady i bez żadnego przekalkulowania rzucił się na mnie. Miał szczęście, że trafił na mój szczęśliwy dzień, bo w zasadzie broniłem się, podczas gdy mój kruk przeorał mu pysk, to starczyło by otrzeźwiał i zwiał z podkulonym ogonem. – Cichy westchnął. – Gdybym wiedział wcześniej, cóż...zapewne jego łeb na pewno nie byłby osadzony na korpusie. – powiedział z pokręceniem w dezaprobacie dla swojego zachowania łbem. A mógł nie puszczać go wolno. W końcu zabicie go byłoby bardzo łatwe...trzech na jednego, cóż, samiec byłby w plasterkach, dosłownie. Zaraz potem zreflektował się i uśmiechnął się lekko. – Ale jednak widzisz światełko w tunelu, w końcu nie powiedziałaś, że nie pogodzisz się z tym. Powiedziałaś, że teraz się nie pogodzisz. W przyszłości...koniec końców zaakceptujesz to, co się wydarzyło i będziesz musiała ruszyć dalej. Zabicie oprawcy to dobry punkt wyjścia. Grunt, by rozpacz cię nie pochłonęła, wtedy robi się różne, dziwne rzeczy.... – Cichy zrobił tutaj wymowną pauzę. W końcu mówił to, co sam przeżył, a więc był doświadczony w tym wszystkim. – Nie pozwól, aby śmierć twojej córki stała się czymś, co pociągnie w dół. Zdecydowanie to pisklę nie chciałoby, abyś pogrążyła się w takiej rozpaczy, która cię zahamuje. – powiedział z lekkim uśmiechem, po czym jego uśmiech jeszcze się pogłębił. – Och...są tam. To pewne. Gdy leczyłem się w Świątyni przez chwilę czułem energię wszelkich stworzeń...tych widocznym gołym okiem i nie...energia pochodziła także z góry, z nieba. To nie mit, że dusze, które zaznały spokoju świecą nad nami, patrzą na nas i pewnie opłakują naszą głupotę. – zaśmiał się lekko, po czym przechylił łeb na bok. – Zaś te...które jeszcze mają coś do zrobienia...wracają. Jednak nijak nie mogą pamiętać poprzedniego życia. Kto wie...może dusza twojej córki teraz błąka się, rozmyślając, czy wrócić czy nie. Być może już wróciła...a być może stwierdziła, że popatrzy na nas z góry...kto wie... – oznajmił z lekkim, tajemniczym uśmiechem.

[Jeździec Apokalipsy]

Wojowniczka kątem oka zerkała na przywódcę Wody. Smoczyca dosyć szybko zapomniała o tym, że są z dwóch różnych stad, które nie koniecznie za sobą przepadają. Kawał czasu minął od ich poznania.. wpierw poznał ją jako małą, nieświadomą życia Kiarę, potem buńczuczną adeptkę, drapieżną wojowniczkę i tę spokojną i pogrążona w żałobie samicę, jaką dziś przed sobą miał. Lecz czy to dobrze, że obecność cienistej wprawiała go w takie zamyślenie?
– Ugh.. rzucił się na Ciebie? Idiota to za łagodne określenie.. – Zacisnęła mocno szczęki, kryjąc wściekłość jaką nią targała. Jak cienisty mógł być aż tak bezmyślny? Drzewna spojrzała gdzieś w bok, zastanawiając się nad słowami samca. Gdyby wcześniej go zabił, Truskawka dalej mogłaby żyć.. nie, stop. Na wszystko było już za późno. Samica odwzajemniła delikatnie uśmiech, dzięki niemu udało jej się przestać widzieć wszystko w tak czarnych barwach.
– Dziękuję.. potrafisz podnieść mnie na duchu. – Szepnęła, spoglądając w chłodne, błękitne ślepia samca. Po chwili drzewna przeniosła wzrok na swoje szpony, które niebawem miały zostać zatopione w ciele smoka. Czy była na to gotowa? Owszem. Jednak czy była gotowa mu wybaczyć? Nigdy. I znowu czarodziej miał rację.. Jej ukochana córeczka z pewnością nie chciałaby, aby tak cierpiała. Mimo to smoczyca naprawdę zrobiłaby wszystko, aby móc znowu ją ujrzeć, przytulić i już nigdy nie wypuścić. Potem Wody zaczął mówić o dziwnych rzeczach, które wprawiły wojowniczkę w zamyślenie. Skoro czuł ich obecność, to musiało być to prawdą. Mimo to Kiara nigdy nie spoglądała w gwiazdy nocą.. zawsze znajdowała milion innych zajęć, wymagających jej uwagi.
– Kto wie.. – Szepnęła, przyglądając mu się badawczo. Będzie musiała znaleźć czas i poświęcić go na wspomnienia o bliskich, którzy znajdują się gdzieś na górze, bądź są tutaj i prowadzą nowe życie, nie pamiętając starego. Przez chwilę pomyślała o tym, że Aluzja z pewnością zapragnie tutaj powrócić.. nie da o sobie zapomnieć, oj nie.
– Jak się w ogóle czujesz? Jesteś bardziej pozytywny od naszego ostatniego spotkania. – Mruknęła, delikatnie poprawiając ułożenie skrzydeł na grzbiecie. Zawsze uważała go za bardziej cichego i wiecznie poważnego samca.. a teraz tak często się uśmiechał. Czyżby to była zasługa wojowniczki?

[Cichy Potok]

Zaśmiał się cicho na oburzenie Apokalipsy. Zaraz potem wzruszył barkami. – Jak widać jest i chyba czas ukrócić jego brak logicznego rozumowania. Czas mu pokazać, że nie jest bezkarny. Ja go nie zabiłem, by nie wywoływać wojny, która mogłaby przyjść szybko, gdy nasze stada miały jeszcze niepewną sytuację.... – rzekł spokojnie. – Bycie Przywódcą, ma niestety swoje minusy...a także plusy. – powiedział, jakby chcąc wytłumaczyć swoje stanowisko, bo zauważył tą subtelną zmianę na pysku rozmówczyni...cóż, jakby czytał w jej myślach, ten wyrzut, że nie zabił Martwego, gdy miał ku temu okazję. Wtedy ten smok w zasadzie niczego mu nie zrobił, a Cichy uznał to za wybryk nierozgarniętego Cienistego, a nie w jego kwestii było naprostowanie go. Cichy uniósł lekko łuki brwiowe, gdy Kiara mu podziękowała. Cóż, dziękowanie ze strony jakiegokolwiek Cienistego było...dość nietypowe. Dlatego samiec nieco się zdziwił. Jednak zaraz potem na jego pysku ponownie zawitał uśmiech i pokiwał łbem. – Cóż, ja także potrzebowałem pocieszenia po śmierci syna. Jednak w przeciwieństwie do Ciebie...wszyscy raczej pozostawili mnie samego sobie... – westchnął, po czym wzruszył barkami. – To zależy od dnia. Ale lepiej. Mam co robić, wciąż w końcu mam całe stado do opieki. Może właśnie dzięki tej pracy nad stadem nie zwariowałem do reszty, tylko wziąłem się w garść. Kto wie, co będzie, gdy już ustąpię młodemu pokoleniu...w końcu zamknięte wszelkie złe emocje zawsze mogą wypłynąć.... – powiedział tajemniczo, ściszając głos prawie do szeptu, podczas wypowiadania tych słów, smok nawet nie spojrzał na Cienistą, raczej przypatrując się przestrzeni po prawej stronie jej pyska. W ślepiach Wodnego Przywódcy, na ich dnie...czaiło się coś dzikiego i groźnego...Ale pysk samca wciąż był spokojny, a ciało rozluźnione.

[Jeździec Apokalipsy]

Śmiech samca był dosyć przyjemny dla ucha wojowniczki, która uważnie go obserwowała. Pomyśleć, że wiele księżyców temu patrzyli na siebie z taką nienawiścią.. kto wie, jak wtedy ich spotkanie mogłoby się zakończyć. Potem usłyszała to kluczowe słowo.. Wojna. Kiedyś do niej dojdzie i była to tylko kwestia czasu.. Według Kiary niektórymi stadami rządzili źli przywódcy, może przyjdzie w końcu czas na zmianę.
– Myślę, że jego marna egzystencja nie potrwa długo.. a co do wojny, ona i tak kiedyś wybuchnie. Wiesz o tym. – Powiedziała poważnym głosem, pochylając delikatnie łeb ku dołowi. Nie chciała powtórki z rozgrywki.. wolała odpoczywać i cieszyć się życiem na swój dziwny sposób. Walka.. ta na arenie była przyjemna, ale wojna niosła ze sobą jakieś dziwne emocje.. negatywne rzecz jasna.
– Nie wiem może jak to jest, ale sobie wyobrażam. – Mruknęła co do jego następnych słów, po czym przeniosła swoje spojrzenie gdzieś w dal. Nie umknęło jednak jej uwadze zdziwienie samca. Jakby nie patrzeć nie urodziła się w Cieniu.. Jej domem było Życie i jednak zawsze będzie. Ciekawe jakby potoczyło się życie Kiary i jej brata, gdyby tam zostali. Czy ominęliby tyle bólu, który napotkał ich w obecnym stadzie? Odrzuciła od siebie myśli, po czym spojrzała na uśmiechającego się przywódcę Wody.
– Myślałam, że wręcz przeciwnie. Nikt się wtedy o Cienie nie martwił? – Sapnęła, uważnie go obserwując. W sumie o takim zakończeniu życia Truskawki wiedziała tylko ona, Przedwieczna no i Wody.. póki co nie zamierzała poszerzać tego grona. Wciąż ciężko jej było o tym myśleć, a tym bardziej rozmawiać. Potem Cichy wpadł w lekkie zamyślenie, a jego głos znacząco przycichł. Cienista zerknęła na niego niepewnie, mrużąc ślepia. Myślała, że to na nią patrzył.. a jednak jego wzrok biegł gdzieś daleko, daleko za nią. A co jeśli każdy miał to w sobie? Wojowniczka pochyliła lekko łeb, jednak szybko oprzytomniała i trąciła go ogonem lekko w bark, oczywiście nie robiąc mu żadnej krzywdy.
– Nie mów tak. Jesteś zbyt dobry, aby ulec temu szaleństwu. Przetrwałeś brutalną śmierć syna, przetrwasz wszystko inne. Tak Cię widzę i tak ma zostać. – Powiedziała dobitnym, może nieco zbyt oficjalnym głosem. Taka jednak była prawda, Wody miał w sobie coś czego wielu brakowało.. nie może przegrać walki z samym sobą, nawet jeśli w jego oczach było coś niepokojącego. Smoczyca posłała w jego stronę lekki uśmiech po czym wyprostowała się nieco, nie patrząc już na niego. Aż przez chwilę przypomniała sobie swoje młodzieńcze księżyce, kiedy to była taka buntownicza i agresywna. Dobrze, że udało jej się to pokonać.. Wody był od niej silniejszy, więc miał większe szanse. Chyba.

[Cichy Potok]

Cichy mruknął coś niezrozumiałego w odpowiedzi. – Jakbyśmy nie mogli żyć po prostu w pokoju... – westchnął w końcu, po czym spojrzał mniej więcej w kierunku terenów stada Cienia. – Czasem się zastanawiam skąd w niektórych tyle nienawiści...bo wojna o tereny to jedno, ale potem ta nienawiść... – powiedział, po czym spojrzał na Apokalipsę z lekkim uśmiechem. – Cóż, jak widać ja muszę martwić się o wszystkich wokół, ale jak przychodzi czas, gdy ten, który chroni i kieruje sam potrzebuje czegoś, co go podniesie...nie znajdzie się nikt, kto by zrozumiał i pocieszył. Przywódca musi być silny i nie pokazywać swoich emocji. – zaraz potem prychnął. – W zasadzie to odciąłem się od Wolnych Stad po tamtym przykrym zdarzeniu, musiałem ochłonąć, bo gotów byłem ruszyć na Cień samotnie, wybijając każdego napotkanego na swojej drodze smoka... – powiedział, a w jego oczach na chwilę pojawił się lód, a w głosie przebijał się chłód. – Gdy wróciłem, okazało się, że w tej sprawie ówczesna Przywódczyni Ognia zebrała zebranie, stwierdzając, że ja i moje stado najwyraźniej nic sobie z tego nie zrobiliśmy, więc wzięła sprawy w swoje łapy...widać było, że nigdy nie przeżyła tak trudnej straty... – Cichy zacisnął szczęki, wracając wspomnieniami do tamtego okresu, wciąż były bolesne, choć mniej teraz...z odległości czasu. – Cóż, mniejsza o to. Zaczynam się nad sobą użalać. – zaśmiał się bez cienia wesołości, by zaraz potem wzruszyć barkami. – Przeżyłem wszystkie smoki z mojego pokolenia. Już niewiele zostało tych, którzy są mniej więcej w moim wieku. Oni odchodzą...ja dalej trwam. I zamierzam trwać, aż dożyję dni, gdy będę mógł dołączyć do wszystkich, których kocham...tam. – wskazał łbem niebo. W zasadzie dzień miał się już ku końcowi. Dość długo tu siedzieli, ale Wody nie dbał o to. Jego stado musi nauczyć się żyć bez niańki, którą dla nich był. Musieli w końcu sami zadbać o Wodę, bo jak jego zabraknie, to co zrobią?

[Jeździec Apokalipsy]

Cóż, pokój nigdy nie nastanie póki na świecie żył pewne smoki, które niszczyły wszystko to co budowano kiedyś. Nie każdy był idealny, ale przecież każdy miał w sobie iskrę dobroci. Dlaczego by tego nie wykorzystać? Smoczyca spojrzała za wzrokiem samca na swoje tereny, które były jej drugim domem. Nie uśmiechała się jednak, tylko uważnie wpatrywała. Nienawiść.. w sumie dosyć często doprowadzała do wielu złych rzeczy. Szkoda, że Kiara musiała się wychowywać w stadzie, które słynie ze tej negatywnej emocji.
– Nie jesteś robotem Cichy.. również potrzebujesz wsparcia bliskich. – Mruknęła, spoglądając na niego uważnie, a jej błękitne oczy delikatnie zalśniły. Cóż, być może miał rację.. jednak piekielnie dobrze jest mieć w życiu kogoś, komu można zaufać i wiedzieć, że nie zostanie się zdradzonym. Dalsze słowa przywódcy ociekały chłodem, przez co Kiara poczuła się dosyć niezręcznie. Pragnął zabić każdego cienistego?
– Nawet mnie? – Mruknęła zagadkowo, zadzierając kolczasty łeb ku górze. Nie wiedziała co mógłby odpowiedzieć, ale z pewnością nie oczekiwała niczego dobrego. Kto wie, może w sercu wciąż żywił urazę. Dobrze jednak, że dał radę i podniósł się. Wojowniczka nie chciałaby z nim walczyć, nigdy. Na jego dalsze słowa, kiwałam łbem i wpatrywała się w ziemię, jakby znalazła tam coś interesującego. Czy się nad sobą użalał? Ani trochę, Jeździec go doskonale rozumiała i zazdrościła tego, że był tak silny.
Nieprzyjemny dreszcz przeszył smoczycę, gdy Wody wskazał na niebo. Tam również znajdowali się i jej blicy.. lecz póki co rany był zbyt świerze, aby móc swobodnie tak o tym myśleć.
– Za życia najlepiej jest zająć się tymi, ktorych kochamy.. a przede wszystkim żyjącymi. – Zacisnęła lekko szczękę, nie wiedząc co o tym wszystkim ma sądzić. Tak czy siak wielu na nią liczyło, a w dodatku była dosyć młodą smoczycą. Miała czas.. chyba.
Owszem, dzień dobiegał ku końcowi. Jednak drzewna nie miała ochoty kończyć rozmowy z samcem. Zbyt dobrze im się rozmawiało.

[Cichy Potok]

Pysk Cichego wykrzywił delikatny, acz ironicznie zabarwiony uśmiech. – Czasem mam wrażenie, że staję się dokładnie taki sam jak ojciec...mimo że przysięgałem sobie, gdy obejmowałem władzę w Wodzie, że nie dopuszczę do tego. Jak widać tyle księżyców władzy robi swoje i teraz trochę rozumiem Złudzenie... – rzekł w końcu. Czemu właściwie jej to mówił? Czemu pokazywał przed nią tą swoją stronę, którą oglądali w zasadzie tylko jego kompani? Potrząsnął łbem, odganiając tą swoją naturę, po czym uśmiechnął się lekko. – Nawet Ciebie, czego chyba sama byłaś świadoma, gdy spotkałaś mnie na granicy...byłem bardzo bliski tego, aby ją przekroczyć i zacząć swój taniec śmierci z wami wszystkimi. Zaślepiony rozpaczą...pozabijałbym nawet pisklęta. Albo i nie...sam nie wiem... – wzruszył barkami. Po co miałby okłamywać ją, że nie, oczywiście ją by oszczędził, jak wtedy jawiła mu się jak jedna z wielu bestii z Cienia? Zaraz potem jednak pokiwał powoli łbem. – Ja przebyłem swoją żałobę, rozpaczałem po synu długi czas. Teraz jest lepiej, choć wiem, że nigdy nie pogodzę się z jego śmiercią. Jednak masz rację, trzeba myśleć o tych, co żyją, by żyli tak długo, aby mogli sami określić, jakie to życie jest...– powiedział już normalnym, cichym i spokojnym głosem, choć w jego ślepiach wciąż czaiła się tamta nostalgia. – A ty? Jak ci się wydaje, jakie to życie jest? – zapytał po chwili namysłu, przechylając lekko łeb na bok i lustrując uważnie rozmówczynię. Był ciekaw, czy już nie tak młoda samica, ale jeszcze nie na tyle stara umiała spojrzeć w perspektywie na to, co ją otaczało.

[Jeździec Apokalipsy]

Smoczyca uważnie słuchała miedzianołuskiego, kiwając delikatnie łbem. Nie wiedziała jednak czy miał rację, bowiem nigdy nie poznała jego ojca, który zwał się Złudzenie. Czy władza potrafiła tak bardzo namieszać we łbie? To straszne.. Dobrze, że Apokalipsa nigdy nie dojdzie na tak wysoki szczebel. Na jego słowa spoważniała, a jej wyraz pyska stał się chłodny. Nie dałby rady zabić ich wszystkich.. było ich zbyt wielu. Cień był również silny.. A Kiara czuła, że szybko by zmartwychwstała, gdyby coś groziło jej potomstwu.
Przez długi czas drzewna milczała, wpatrując się pustym wzrokiem przed siebie. Żywi kiedyś umrą, martwi już nigdy nie ożyją.. to okrutne. Życie było jednak tak skonstruowane, aby w większości cierpieli. Co innego można zrobić, jak nie podnieść się i iść dalej.
Czując na sobie wzrok samca mimowolnie zerknęła w jego stronę ze skromnym uśmiechem.
– Zaskakujące, pełne cudów i rozpaczy. Jednego dnia czujemy się znakomicie, a drugiego narzekamy na wszystko dookoła. Życie jest jednym słowem.. popaprane. Ostatnio jednak częściej mnie dołuje niźli pomaga.. ale co zrobić, chyba się do tego przyzwyczaiłam. – Mówiła spokojnym, nieco cichym głosem. Można było odczytać z wyrazu jej twarzy smutek.. Jakby nie patrzeć w jej życiu nie działo się najlepiej.

[Cichy Potok]

Cichy pokiwał powoli z namysłem głową, przyjmując do wiadomości słowa samicy. Zaraz potem westchnął i wzruszył barkami. – Niestety nie mamy większego wpływu na to, kto danego dnia umrze, a kto przeżyje. Czy będzie on szczęśliwy, czy też nie jednak zależy od nas. Od naszego nastawienia...czynów...Choćby takiego... – Cichy przybliżył się nieco do Kiary, a potem po prostu objął ją skrzydłami zamykając przed otaczających ich światem i przytulając. Po prostu...gest który miał ją pokrzepić, ale i dać pewną dozę bezpieczeństwa....Ironiczne w tym wszystkim było, że to on sam niegdyś stanowił dla niej zagrożenie, może nie realne, ale jednak. Samiec milczał, po prostu chcąc pocieszyć tym gestem samicę. Gestem, na który nikt inny nie odważył się, gdy on także potrzebował oparcia.

[Jeździec Apokalipsy]

Nie odzywała się już uznając, że nie ma nic do dodania. Słowa nie zmienią brutalnej prawdy, niestety. Nikt nie był w stanie przywrócić życia zmarłym, nawet Bogowie. Kiara sądziła, że nic nie dzieje się bez przyczyny. Czy strata piskląt miała być dla niej karą? A może nauczką? Że w życiu bywają i te gorsze chwile? Smoczyca zatapiając się w swoich myślach poczuła nagle uścisk na swoim ciele. Zaskoczona, uniosła swoje błękitne ślepia ku górze aby spojrzeć na samca uważnie.
Czyżby on ją przytulił?
Serce wojowniczki drgnęło, przyspieszając. Jeździec nigdy nie sądziłaby, że Cichy kiedykolwiek okaże jej taki gest.. zawsze myślała, że przyjemniej będzie mu ją zabić niż chociażby pogłaskać.. a tu takie zaskoczenie. Apokalipsa uśmiechnęła się lekko, jakby zawstydzona. Nie uciekała jednak, lecz położyła łeb na piersi samca wsłuchując się w bicie jego serca. Słowa najwidoczniej nie były tu potrzebne. Wbrew pozorom czuła się bezpiecznie i.. po prostu dobrze.
Chyba właśnie tego jej brakowało, bliskości drugiej osoby. Nigdy jednak nie powiedziałaby, że tą osobą okaże się Przywódca Wody. Od razu zrobiło jej się lepiej, drzewna zamknęła oczy i odetchnęła lekko.
Nie czuła się jak mała myszka w szponach kocura, który w każdej chwili mógł zadać ostateczny cios. Czuła się inaczej, nie potrafiąc tego określić. Z początku czuła lekkie zawstydzenie i gdyby Cichy na nią spojrzał, mógłby ujrzeć maleńkie rumieńce. Jakby nie patrzeć Czarodziej nigdy nie darzył ją taką sympatią, ani też nie spodziewała się wsparcia z jego strony. Być może dlatego, że pochodzili z tak różnych stad.. i obydwoje przeżyli mnóstwo krzywd, zmieniając swoje podejście.

[Cichy Potok]

Cichy trwał w bezruchu, pozwalając swojej sile spłynąć na Apokalipsę. Pozwalając jej oprzeć się i zaczerpnąć nieco spokoju i siły, którą w sobie posiadał, która była jego tarczą, a teraz, przynajmniej przez chwilę także jej. Trwał tak w bezruchu, spoglądając gdzieś w dal. Wyciszony, spokojny. Dziwnie znajome uczucie gdzieś zakołatało w jego piersi. Już bardzo dawno nie czuł czegoś takiego, ale mimo wszystko jakoś jak zwykle umknęło to wrażenie, zanim się zorientował...dosłownie tak samo, jak było z Bezkresną i Paraliżującą...Czyżby? A może to jednak coś w rodzaju więzi jaką miał z Jesienią i Zorzą? Na pewno? Sam nie był już pewien co dokładnie mu w umyśle zakwitło, ale po prostu zepchnął to na drugi plan i po prostu siedział. A gdy słońce już zaszło, a niebo pokrył granat w końcu spojrzał na samicę w jego objęciach i uśmiechnął się lekko. – Lepiej? – zapytał cicho.

[Jeździec Apokalipsy]

Ile czasu minęło? Wojowniczka nawet się nie zastanawiała, było jej zbyt dobrze. Otworzyła oczy, patrząc na samca z delikatnym uśmiechem. Jej wzrok przesunął się przez jego miedziane łuski na szyi i powędrował ku masywnej klatce piersiowej. Z wyglądu przypominał wojownika, lecz w oczach można było dostrzec jak bardzo kochał maddarę i to dzięki niej czerpał swoją moc. Smoczyca w dodatku nie wiedziała, że Cichemu brakowało tego prostego uczucia, tego gestu zwanego dotykiem.. w sumie była bardziej przekonana, że Wody już kogoś ma. Był przystojnym i inteligentnym samcem.
Drzewna nawet nie zauważyła, że niebo stało się ciemne i zapanowała już noc. Czas tak szybko leciał..
– Dziękuję.. – Mruknęła, starając się nie palnąć żadnej głupoty. Zaskoczona jednak była tym, że mogłaby trwać w jego objęciach nawet wieczność. A przecież.. dobrze pamiętała ich pierwsze spotkania. Teraz obydwoje byli starsi i mieli więcej czasu dla siebie. Smoczyca zerknęła na przywódcę, a jej błękitne ślepia delikatnie zalśniły.
– Mam nadzieję, że Tobie również. – Zaśmiała się dźwięcznie, odchylając lekko łeb ku bokowi.

[Cichy Potok]

Cichy spoglądając z góry na Kiarę uśmiechnął się lekko, po czym pokiwał łbem. Zaraz potem wypuścił ją z objęć skrzydeł, ale nie odstąpił od niej. – Trzeba przyznać, że już dawno nie byłem...z nikim bliżej. – zaśmiał się cicho, pod nosem, a w śmiechu tym było słychać lekkie zażenowanie. Zaraz jednak westchnął i machnął niecierpliwie ogonem. – Ale niestety nie mogę sobie tak trwać cały czas...w końcu trzeba wrócić i zająć się pisklętami, zająć się stadem...eh...czasem już marzę o tym, by po prostu odpocząć i nic nie robić...taki dzień lenia, jak za pisklęcia...może byś się kiedyś na takie coś byś pisała? Jak już załatwisz swoje sprawy? – zagadnął. W sumie kto by pomyślał, że towarzystwo Cienistej będzie mu tak pasowało? W zasadzie i z Aluzją dobrze mu się spędzało czas...póki jej nie odbiło.

[Jeździec Apokalipsy]

Wojowniczka uśmiechnęła się delikatnie w stronę samca, zauważając jak ją puszcza. Potężne skrzydła już jej nie kryły, ale drzewna wciąż czuła spokojny oddech Cichego na swoich łuskach. Na jego słowa, kąciki poszły ku górze.
– To za pewne przez to, że jesteś przywódcą.. chociaż, smoczyce powinny się na Ciebie rzucać! Przystojny, wysokiej rangi samiec.. a w objęcia wpakowała Ci się cienista. – Zaśmiała się swoim dźwięcznym i żartobliwym głosem, przechylając delikatnie smukłą szyję ku bokowi. Oj, przydałby się taki dzień wolności. Smoczyca sama wiele rzeczy miała na łbie, pisklęta, obowiązki stadne czy też walki na arenie. Wszystko to zabierało czas i nie pozwalało się skupić na sobie.
– W sumie.. czemu nie? Sama bym z chęcią odpoczęła. – Mruknęła zamyślonym głosem, zastanawiając się jak i gdzie mogli by tak spędzić jakiś czas..
Wbrew pozorom Apokalipsa nigdy nie myślała, że będą ją łączył tak dobre stosunki z przywódcą wody. Uczono jej nienawiści, która po czasie zniknęła.
Westchnęła lekko myśląc, że kiedy Wody odejdzie znowu będzie czuła taką pustkę. Powróci do swojej groty i spędzi tam trochę czasu.. jak zawsze.

[Cichy Potok]

Na pysku Cichego na słowa Kiary pojawił się lekki uśmiech. – Chyba ta pozycja raczej odstrasza, niż przyciąga... – westchnął, po czym zaśmiał się cicho. – Ale jak widać, nie wszystkich...cienista miała odwagę. – odpowiedział na jej zarzut z mrugnięciem oka, to był jak na tego smoka naprawdę zawadiacki gest, podparty jeszcze tym uśmiechem...w młodości Cichy był bardziej beztroski, to na pewno. W zasadzie zanim przemyślał wszystko, było już po wszystkim. No i się umówił...i to z Cienistą, faktycznie chyba się zmienił. Aczkolwiek i tak nie pałał do tego stada sympatią. Zwłaszcza do niektórych person, które sprawiały wrażenie wychowane w duchu nienawiści. – A więc jesteśmy umówieni, Apokalipso...obyś jej na mnie nie zesłała. – powiedział z lekkim uśmiechem wciąż majaczącym na jego gadzich wargach, po czym spoważniał. – Ale ty masz chyba coś do zrobienia, nieprawdaż? Nie pozwolisz chyba, aby ten potwór żył dłużej? Czas wymierzyć mu sprawiedliwość... – rzekł spokojnie, acz w jego ślepiach widać było, że właśnie teraz powinni się rozstać, w końcu i tak się znów spotkają, ale każde z nich miało coś do zrobienia...a Kiara miała do zrobienia coś bardzo, ale to bardzo ważnego.

[Jeździec Apokalipsy]

W sumie.. bycie przywódcą nie było proste, jednakże Apokalipsa wciąż była zaskoczona tym, że Cichy uważał, iż bardziej odstraszał niźli przyciągał. Mimo to wciąż się uśmiechała, spoglądając na niego uważnie. Jak widać uwielbiała robić absurdalne rzeczy, jednak czy to było coś złego? Spotkanie dwójki dorosłych smoków? W dodatku znali się już trochę czasu i ich przyjaźń przeżywała różne okresy.
Apokalipsa zastanawiała się, dlaczego tak dziwnie było jej kiedyś gdy rozmawiała z jakimś smokiem ze stada Wody. Nienawiść ustąpiła, a wojowniczka stała się spokojniejsza. To chyba dobrze, prawda?
Na słowa samca, posłała mu drapieżny uśmiech, a jej ślepia delikatnie błysnęły.
– Jeżeli jesteś wystarczająco twardy to nic Ci się nie stanie. – Rzuciła żartobliwie, śmiejąc się przez chwilę. Szybko jednak spoważniała, widząc mimikę Cichego. Obróciła łeb, aby spojrzeć w stronę terenów Cienia. Poczuła ten przyjemny dreszcz, który nakazywał jej jedno. Zabić tego, który zabił jej córkę.
Drzewna westchnęła lekko i uniosła łeb, aby raz jeszcze zerknąć na przywódcę.
– Dopadnę go. – Rzuciła przez zaciśnięte zęby, pochylając się lekko. Tak, musiała dokończyć tę sprawę.. Cienista wstała na równe łapy, prostując się. Przeszła obok samca, delikatnie ocierając się o niego bokiem, na pożegnanie.
– Żegnaj Ciche Wody, niebawem znów się zobaczymy. – Mruknęła, patrząc na miedzianołuskiego. Oby ich następnie spotkanie było wolne od trosk, którymi teraz byli obarczeni. Jeździec rozłożyła swoje potężne skrzydła i jednym uderzeniem, uniosła się ku górze, przelatując nad łbem wodnego, aby po raz ostatni na niego spojrzeć i odlecieć.