Diamentowy Strumień

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Wojowniczka skinęła łbem po raz kolejny.
– Jeżeli użyjesz błota i liści twoje łuski i zapach zostaną nieco zakamuflowane. Możesz też wykorzystywać głębokie cienie, jesteś złoty, więc pamiętaj i o tym. Co Cię zdemaskuje? I w jaki sposób ukryjesz swój zapach? Z wyjątkiem błota. – Zapytała Zuchwalca uprzejmym głosem, westchnęła, jakby ze zmęczenia.

Przyszły czarodziej skupił się i rzekł z zastanowieniem.
– Cóż może mnie zdemaskować? Kolor, ale w innym otoczeniu na przykład pustynnym. A jeśli chodzi o zapach, to mógł bym wytarzać się w jakiejś roślince, która posiada intensywny zapach bądź uczyć magii i stworzyć błonę, która miała nie wypuszczać mojego zapachu. – Rzekł i spojrzała na Nauczycielkę z delikatnym uśmiechem.

Noc przekrzywiła łeb w bok.
– Zdradzić Cię może zapach, hałas, kiepski kamuflaż, wyróżniające się części ciała np. oczy, odstając ogon lub skrzydła, głośny oddech, stąpnięcie na jakąś gałązkę czy poruszenie gałęźmi drzewa lub krzaków. Co do zapachu mogą to też być grzyby. Schowaj się. – Poleciła uprzejmym tonem. Chyba powinna się wyspać, gdy wróci do domu, czuła się zmęczona i to bardzo.

Zuchwały natychmiastowo zaczął wykonywać zadanie, zatrzymał się i mlasnął lekko jęzorem. Dość szybko czmychnął w bok i nadstawił uszy, idąc wytarzał się w lawendzie, która posiadała ostry zapach, cała smok skulił się i schował w bardzo wysokich i gęstych krzakach, znajdujących się za małą górką. Całkowicie przylegał do ziemi i czekała, nakrył się także liściami, by Noc nie mogła go tak szybko zauważyć. Oczywiście trwał w przekonaniu, że go nie odnajdzie. Wyciszył swój oddech i położył uszy po sobie.

Ognista wojowniczka podeszła do ukrytego Zuchwalca
– Całkiem nieźle, choć mógłbyś zrobić to inaczej. To tyle z kamuflażu, potrzebujesz czegoś jeszcze? – Zapytał, jak zawsze po zakończonej nauce. Czekała na odpowiedź samca. Tyle smoków już uczył, że aż wszystko zdawało się jej takie monotonne...dobrze jednak było przekazać wiedzę komuś innemu. Wojowniczka wyprostowała się i poprawiła lekko ułożenie skrzydeł na grzbiecie.

Nad Diamentowym Strumieniem zjawiła się Zmrok – była wychudzona, a jej fioletowo-błękitne futro straciło blask, jednak wciąż nie brakowało jej energii. Jak zwykle. Bazgrząc pazurem po zamarzniętej tafli strumyka, wysłała ku terenom Życia magiczny impuls. To była najmniej lubiana przez nią forma komunikacji, ale nie miała ochoty się bardziej wysilać. No cóż... niby tą energię miała, ale nie na tyle, by szaleć jak niczego nieświadomi pisklak.

//Wybacz za tak krótki post ^^'

Słoneczko nie kryła zdziwienia, gdy poczuła delikatne ukłucie Maddary we łbie. Nie gardziła tą niesamowitą energią drzemiącą w ciałach każdego gada, była dla niej cudem, błogosławieństwem i godziła się z nią tak, jak ze swym własnym ciałem mogącym zapewnić jej Stadu i potrzebującym wyżywienie, możliwość szkolenia, wszystko, co będzie mogła im dać.
Dlatego też i tym razem nie zignorowała tego zewu, tylko wzbiła się w powietrze, kierując się ku Bliźniaczym Skałom. Bywała tam dosyć często, nie wiedzieć czemu, głodne smoki właśnie ów miejsce wybierały ku temu, aby móc się posilić. Słoneczku to nie przeszkadzało. W oddali widziała Diamentowy Strumień, Małą Wilgoć Zabierającą Oddech. Strach samiczki przed wodą nieco zelżał, ale nadal w niej pozostawał.
Wylądowała trzy ogony od pięknej, fioletowo błękitnej smoczycy, nie chcąc obsypać ją białym puchem. Odetchnęła, jakby chcąc sobie dodać odwagi. Pomyślałby kto, iż powinna była się już przyzwyczaić do kontaktów z innymi smokami, jednak tak się nie działo, jedynie chęć wywiązywania się ze swych obowiązków pozwalała jej panować nad swym strachem i chorobliwą nieśmiałością.
Ruszyła ku samiczce delikatnym, pełnym krokiem gracji. Jej łapy zdawały się niemal nie dotykać białego puchu, nie ugniatając go z charakterystycznym chrzęstem. Sama Słoneczko nie zdawała sobie z tego sprawy. Skierowała nieśmiałe spojrzenie zielonych ślepi ku smoczycy, stając nieopodal niej, na przeciw Ognistej.
Skłoniła przed nią jaskrawy łebek, uśmiechając się nieco drżącymi gadzimi wargami.
– Zwą mnie Tęczową Łuską – przedstawiła się swym cichym, miękkim głosem, a następnie spojrzała przed łapy smoczycy. Śnieg zamigotał złotem, a zaraz potem przed nią pojawiła się gniada martwa klacz i niewielka rudawa sarna .
Uniosła odrobinkę pyszczek, skinąwszy jej delikatnie łbem.

Zmrok wodziła pazurem po zmarzniętej tafli strumyka, czekając na Ziemną, którą wezwała. Miała nadzieję, że przyjdzie... Nietrudno było wywiedzieć się, kto z tutejszych smoków ma mięso, ale nie była pewna, czy tamta nie jest aktualnie zajęta. Jednak mimo to wolała wzywać kogoś spoza Ognia – do Nieśmiertelnego Ognia nie poszłaby za żadnego skarby, nawet jeśli oznaczałoby to dla niej śmierć głodową. Nie chciała się tak uniżać. A innego Łowcy lub chociaż jego ucznia nie spotkała.
Wreszcie usłyszała charakterystyczny szelest piór, o wiele głośniejszy od ptasich skrzydeł, bo i istota była większa. Smoczyca uniosła łeb, mrużąc przy tym ślepia. Od razu zauważyła Tęczową Łuskę na tle szarych chmur i równie szarego nieba. Więc na tych ziemiach też byli Północni, ale pewnie już dawno zapuścili tu korzenie – nie było więc mowy o tym, żeby wiedziała o tamtejszych bogach. Większość tradycji zanikała, kiedy wokół pojawiały się inne...
Skinęła łbem Ziemnej, gdy ta wylądowała na śniegu nieopodal.
– Zmrok – przedstawiła się. – A po waszemu Zachodząca Łuska – dodała po chwili, uśmiechając się półgębkiem. Jej głos brzmiał pewnie, ale nie było w nim ani pychy, ani wyższości. Przez moment przyglądała się młodszej od niej samej samiczce, po czym skierowała wzrok na ziemię przed swoimi łapami, gdzie zmaterializowało się mięso. Wnętrzności jej się skręcały na samą myśl o pożywieniu... Łapczywie się do niego dorwała, pomagając sobie przy jedzeniu pazurami. Delektowała się każdym kęskiem, choć pochłaniała każdy całkiem szybko. Po skończeniu odsunęła resztki w śnieg i otarła łapą gadzie wargi.
– Dziękuję – spojrzała znów na Słoneczko, tym razem z wdzięcznością, którą też było słychać w tonie jej głosu. Wreszcie porządny posiłek.

Słoneczko w ciszy i z dystansu obserwowała piękną smoczycę, która niezwykle ją intrygowała. Miała takie piękne futro, niby też jaskrawe, ale w takiej tonacji, iż nie można było oderwać od niej ślepi! Ach, jakby sama Słoneczko chciała wyglądać w ten sposób, być tak pełna gracji, jak ów smoczyca.
Westchnęła cichutko, starając się to ukryć, a gdy Ognista smoczyca przedstawiła się, Słoneczko skinęła jej delikatnie jaskrawym łebkiem, spuszczając na chwilę wejrzenie zielonych ślepi, onieśmielona spojrzeniem jasnych ślepi smoczycy.
Kiedy ta wręcz rzuciła się na zwierzynę jej podarowaną, samiczka poczuła ukłucie ciepła, przyjemnie było patrzeć, jak smoki nabierały zaufania do zwierzyny, którą im dawała. Ten dziwny, białofutry samiec z ciemnymi znaczeniami najpierw spróbował swój dar, a dopiero potem go pożarł...
Kiedy samiczka skończyła jeść, Słoneczko uśmiechnęła się raz jeszcze, łagodnie, kierując ku niej zielone ślepka.
– Proszę bardzo – odpowiedziała swym cichym, miękkim głosem, jak zawsze.

Tym razem Sumienny potrzebował pomocy w nauce Maddary. Został mu tak na prawdę tylko i wyłącznie atak za pomocą magii. Dlatego też postanowił wezwać kogoś z poza stada. Wezwanie było donośne i kierowane w stronę obozu ognia. Któż się zjawi? Liczył przede wszystkim na czarodzieja, który jest w stanie wyuczyć go chociaż marnej podstawy ataku... No ale zobaczymy któż przybędzie...

No i kto się zjawił? Oczywiście ja. A dlaczego? Bo jestem zbyt dobry! To się musi skończyć.
Westchnąłem ciężko. Nauki są uciążliwe. Szkoda tylko, że to smoki z innych stad częściej doceniają moją wiedzę. Dziwnym trafem zazwyczaj Ogniści unikają nauk. Będzie trzeba to zmienić.
Lądując nad Diamentowym Strumieniem uśmiechnąłem się starając ukryć zmęczenie.
-Witaj Adepcie.– skinąłem łbem na przywitanie Ziemnemu. -Jestem Krzyk Honoru, czy to twoje wezwanie usłyszałem? – zapytałem przyjaznym, dość rześkim tonem.

-Tak, Krzyku Honoru. To było moje wezwanie. Jestem Sumienny Kolec, dziękuję Ci za przybycie...
Formalności, formalności. Adept najchętniej pominąłby to wszystko i przeszedł od razu do nauki.
-Wzywałem, ponieważ potrzebuję pomocy w nauce Maddary, a konkretnie w ataku. Czy mógłbyś udzielić mi paru wskazówek?-No i oczywiście grzeczne pytanie, choć w barwie głosu przypominał wręcz głaz. Choć młody to miał zakorzenione w sobie przyzwyczajenia starych Ziemnych. Poza tym przypominał przywódcę stada Życia. W końcu był jego synem...

Uśmiechnąłem się pod nosem. Bardzo miły smok...
Westchnąłem na moment zamykając oczy. Można by to wziąć za poirytowanie, albo rezygnację, jak kto woli, ważne jest to, że mam ju po prostu dość nauk podstaw. Kiedy będzie ktoś z większymi umiejętnościami? Albo przynajmniej ktoś, kto będzie miał choć trochę wdzięczności.
No nic. Takie zycie.
-Magia ataku...No to powiedz mi co o niej wiesz.– nakazałem przybierając dość stanowczy ton głosu. –Powiedz mi jakie i z czego możemy tworzyć ataki. Ogólnie wszystko co na ten temat jesteś w stanie powiedzieć.

Sumienny usiadł na zadzie i kiwnął łbem. Przez dłuższy czas się nie odzywał, sklejając w myślach słowa, w jedną, logiczną całość. To będzie jedna z najdłuższych odpowiedz, jakie udzielił komukolwiek z innego stada...
-Jest to atak za pomocą Maddary. Zasady ataku się nie zmieniają, celujemy w słabe miejsca, takie jak podbrzusze, stawy, skrzydła... Ogranicza nas jedynie nasza wyobraźnia. Atakujemy każdym możliwym żywiołem:Ogniem, wodą, powietrzem, ziemią, błyskawicami, albo nawet i kombinacjami, przykładowo lodowym soplem, a w środku ukrywamy skałę. Atakujemy kamieniem, a po rozbiciu się kamienia, wylatuje fala ognia... Musimy wyobrazić sobie cały atak i zmaterializować go za pomocą maddary, ustalamy również sam kierunek,właściwości, szybkość lotu, pozycję początkową i cel dla danego tworu. Nie możliwe jest jednak stworzenie ataku w ciele przeciwnika, tylko ataki zewnętrzne, poza ciałem przeciwnika. No chyba, że mamy kontakt fizyczny z przeciwnikiem. Wtedy jest to możliwe...-Przerwał na chwilę, wyszukując w swojej pamięci jeszcze jakieś informacje... Niestety nie potrafił powiedzieć nic więcej na ten temat. Przynajmniej w tej chwili...

Słuchałem z uwagą wypowiedzi Sumiennego.
-Tak, masz rację.– skinąłem lekko łbem w potwierdzeniu.– Tylko jedna uwaga. Pamiętaj, że tworząc atak, obronę, czy cokolwiek z maddary mierz siły na zamiary. Nie szarżuj za bardzo bo może się to źle skończyć. Magia może i się w nas odnawia, ale jeśli będziesz próbował tworzyć jakiś bardzo skomplikowany atak, albo nawet prosty ale o ogromnym zasięgu, przy małych umiejętnościach w najlepszym razie całkowicie wycieńczysz organizm i zemdlejesz, w najgorszym możesz doprowadzić do śmierci. – ostrzegłem, jak każdego młodego Adepta, który dopiero zaczyna bawić się magią.
-A teraz praktyka.– oznajmiłem i rozejrzałem się wokół za jakimś punktem do atakowania. Diamentowy Strumień jest nazbyt urokliwym miejscem, by je niszczyc.– Zróbmy tak, będę pokazywał ci co masz tworzyć, a ty spróbujesz to powtórzyć i zaatakować mnie. -nakazałem. Przed oczyma Sumiennego powstała kula ognia o średnicy jakiś dwóch szponów, a więc stosunkowo mała. Pomarańczowe i czerwone płomienie buchały na wszystkie strony, a ogrzane powietrze falowało lekko. Kula lewitowała przed Sumiennym tak, by mógł się jej przyjrzeć. -Pamiętaj o tym, by dobrze wymierzyć i nadać siłę swojemu pociskowi. Nie zapomnij o żadnych właściwościach. – przypomniałem.
-Atakuj.– nakazałem i sam przygotowałem się do obrony.

Adept dobrze się przyjrzał kuli ognia, czuł jej ciepło i wręcz widział jej materialność. Zamknął więc oczy i skupił się...
Przed oczyma wyobraźni miał idealną kopię tego, co pokazał mu Krzyk Honoru. Kula była idealnie symetryczna, jedynie płomienie buchające wokół niej były chaotyczne. Kula biła światłem żółto-pomarańczowym jak prawdziwy ogień, albo złoty pysk, który widniał nad ich głowami. Wyobraził sobie również, iż jego twór jest gorący jak przystało na ogień. Następnie w myślach ustawił ją ogon od Krzyku, nieco po lewej stronie, na wysokości pyska i nadał jej najprostszy tor lotu, czyli prosto do celu. Celem natomiast był pysk nauczyciela. Nadał jej również prędkość i siłę nieco większą niż siły plunięcia ogniem z pyska. Widział w myślach ten atak, jak kula ognia dosięga Krzyku i wybucha przy kontakcie z jego ciałem. Kula miała lecieć sztywno po swoim torze lotu, nie wzruszona przez jakikolwiek wiatr. Po nadaniu wszystkich właściwości, nadeszło też zanurzenie swojego tworu w maddarze i powolne otworzenie oczu, aby sprawdzić czy stało się tak, jak planował w myślach...

Moja kula zniknęła. Już nie była potrzebna Adeptowi.
Zamiast tego skupiłem się na tworzeniu obrony. Nie było to trudne, ale żeby cokolwiek wyszło trzeba się skupić.
Wzdrygnąłem się widząc, że kula leci w kierunku pyska. Uhh jak ja tego nie znoszę. Musiałem się nieźle skupić, by nie wrócić w myślach do wydarzeń sprzed kilkudziesięciu księżyców. Nie czas i nie miejsce na tak nieprzyjemne wspomnienia.
Nim kula zdążyła do mnie dolecieć, ja wysłałem w jej kierunku swoją, dwa razy większą, wodną kulę. Ogień zalany przez zimne krople wody zasyczał głośno, oba żywioły skumulowały się tworząc kłęb pary, po czym rozmyły się w powietrzu w postaci delikatnej mgiełki.
-Teraz lód. -oznajmiłem nie komentując wcześniejszego ataku. Wytworzyłem podłużny kolec cały składający się z lodu. Lśnił lekko w promieniach słońca. Miał tępo zakończony czubek, ale to był tylko prototyp, w końcu wyobrażenie Sumiennego może być inne. -Znów atakujesz mnie.– dodałem gwoli ścisłości.

Nie trudno było zauważyć i wydedukować, że atak spełzł na niczym. Czego się jednak spodziewać po doświadczonym tkaczu maddary.
Sumienny znów się przyjrzał lodowemu kolcu. Zamknął więc oczy po chwili i wyobraził sobie własny, lodowy stożek. Był znacznie bardziej symetryczny od tego, który pokazał mu Krzyk. Był idealnie gładki i twardy, długi jak łapa liczona wraz ze szponami. Nadał mu odpowiednią wagę i zniwelował w nim możliwość skruszenia się. Następnie nadał mu odpowiednie właściwości, czyli chłód, wytrzymałość i materialność. Teraz przyszła kolej na umiejscowienie go. Nie atakował dwa razy z tego samego miejsca. Tym razem jego twór pojawił się nad Krzykiem, czubkiem w dół. Wycelował nim w kręgosłup, pomiędzy skrzydłami. Następną czynnością było nadanie mu szybkości, tym razem nie większej niż przyciąganie ziemskie, ale z każdą łuską nabierał tępa i oczywiście leci prostopadle w dół. W myślach Sumienny widział jak kolec zatapia się w ciele, zatrzymując się na kręgu i jego twór rozpada się na wiele ostrych kawałków...
Znów na koniec tchnął w lodowy kolec maddarę i otworzył oczy, od razu unosząc łeb, aby dać do zrozumienia jego nauczycielowi, gdzie tym razem posłał swój twór.

Uśmiechnąłem się pod nosem. No i bardzo dobrze, że wprowadza taką różnorodność, jeśli mogę to ująć w ten sposób.
Nad moimi skrzydłami i dużą większością pleców pojawiła się tarcza. Nie trudno się domyślić, że sporej wielkości. Była z czegoś na kształt bardzo wytrzymałej gumy. Kolec nie mógł jej przebić, a pod dotknięciu jej odbił się i poleciał gdzieś hen, hen opadł na ziemię i tam się skruszył.
-Pnącza.– oznajmiłem.– Pamiętaj, że materiał budulcowy czerpiesz z wnętrza ziemi. Jest to troszkę bardziej skomplikowane i zjada więcej maddary ale jest pomocne. Musisz być bardzo skupiony, wybrać odpowiedni materiał budulcowy, pamiętać o giętkości i gibkości tworu– oznajmiłem. Stworzyłem obok Sumiennego długie pojedyncze pnącze. Szaro-zielone, niezbyt długie, bo miało długość około jednego ogona. Zero kolców, haczyków czy innych broni. Moje pnącze było gładkie niczym skorupka niewyklutego jaja.

Sumienny przyjrzał się znów kolejnemu atakowi. Pnącza, wyrastający z ziemi twór, gruby i twardy...
Adept zamknął oczy i tym razem zaczął od miejsca... Postanowił wybrać najbardziej dogodne, czyli dokładnie pod nauczycielem. Wyobraził sobie, iż pnącze, które miał wykształtować, miało grube, głębokie korzenie i stabilnie trzymał się ziemi. Następnie przyszedł czas na samo pnącze, które wyrosnąć miało spod ziemi i zaplątać się dookoła tułowia, pod skrzydłami Krzyku mocno dociskając go do ziemi. To chyba nie tak miało wyglądać? Sumienny jednak nie rozmyślał o tym. Jego atak polegał na zaciśnięciu się dookoła ciała nauczyciela. Pnącze było wykonane z drewna przypominającego bambus, ale bardziej giętki i twardy. Poza tym cały twór był naszpikowany haczykowatymi kolcami. Następnie Sumienny dodał do tego wszystkiego materialność, twardość całego tworu i czekał, aż jego twór wykona polecone mu zadanie...

Na moje łuski wypłynęła maddara. Ciemny fiolet moich łusek zmieszał się z fiołkową magią, która oplotła mnie cienką sieci. Z zewnątrz zajaśniała ogniem. Płomienie lizały pnącze, które zaczęło mnie oplata. Wewnętrzna strona odporna na gorące płomienie miała być twarda tak, by w razie czego obronić mnie przed kolcami.
-Nieźle.– przyznałem, gdy twór Kolca już całkowicie spłonął. -To teraz spróbuj czegoś z woda. Masz wolną łapę, wymyśl co tylko chcesz.

Smoki Wolnych Stad

Diamentowy Strumień

Chcesz dołączyć do gry?

Rejestracja

Logowanie

Kto jest online

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu