Polana

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Martwe, zmarznięte ruiny wręcz rozbrzmiewały niezmąconą ciszą; przez ostatnie mrozy nie było w nich słychać nawet dźwięku kropel wody spadającej na posadzkę z topniejących sopli. Tą wieczną i idealną ciszę zmącił jednak rytmiczny dźwięk ugniatanego śniegu pod łapami zielonego smoka z cienia.
Bez od dawna chciał zobaczyć ukryte na opuszczonej polance, zarośnięte roślinnością prastare ruiny. Ciekawiły go bo nikt nie mógł udzielić mu odpowiedzi kto je zbudował a młodzian nienawidził pytań bez odpowiedzi.. lub może raczej kochał samemu je znajdywać?

Tak czy inaczej to z tego powodu wybrał to miejsce na spotkanie z potencjalnym nauczycielem. Miał dużo zaległości, ale doświadczenia z innymi smokami mówiły jasno; trzeba na nie długo czekać. Zgodnie z planem Bez miał zamiar wykorzystać ten plan szukając wskazówek do rozwiązania mącącej jego umysł zagadki. Gdy tylko dodreptał do pierwszych znaków kamienia, nie zważając na to jak bardzo zmarznięty był, momentalnie poświęcił się przekopywaniu przez uschnięte zarośla wypatrując jakichś znaków lub hieroglifów.

Przyleciałem na polanę z dziwnym przeczuciem. Ten ktoś z góry niedaje mi spokoju. Rozsyła mnie po smoczym świecie. Niczym poszukiwać horyzontu i celu 3301. Czy może rozszyfrowania kodów A858? Nieważne. Choć ten bóg jest niczym Corvus coraz Rex...
Wylądowałem na niej z wyraźnym zmęczeniem psychicznym... Ujrzałem pisklę, które jest niczym ja w tym świecie. Czegoś pptrzebuje i czegoś mu brak.
–Czego poszukujesz mój cienisty przyjacielu – spojrzałem na niego z lekko lodowym spojrzeniem, ale nadal miłym – Czego ci brak i jakie miano nosisz? Mnie zwa Wiecznym Ukojeniem. Niektórzy twierdzą, że zwiastuje śmierć... – patrzylem na niego z siłą, wyższością. Niczym bóg na swe dziecie...

– Mówią na mnie Bez i nie czuję się członkiem żadnego konkretnego stada – burnknął na wstępie młodzian – I chciałbym byś mnie nauczył kontroli nad swoim ciałem – Dodał po chwili, jakby w niższym priorytecie.

Sam nie mógł się oderwać od dotychczasowego zajęcia nawet mimo, zaskakująco punktualnego, przybycia Wiecznego. Omszałe głazy wydawały się za pełne informacji; każde pęknięcie zdawało się być literą kryjącą w sobie część historii tego miejsca. Nic dziwnego więc, że Bez mówiąc do Ukojenia wciąż skakał pomiędzy kolejnymi krzakami.

Zaśmiałem sie milo, a me spojrzenie trochę stopniało. Następnie własną sztuczką roztopiłem i osuszyłem ziemię. Pisklak usłyszał tylko muzykę mojej magii.
Stanąłem przed nim w odległości kilku ogonów i spojrzałem na młodego z góry.
–Więc będziemy walczyć, w ten sposób najszybciej się nauczysz. Zaatakuj mnie pazurami, łapami czy czy tam chcesz a ja w trakcie będę Cię poprawiać. Uważaj jednak, bo za każdym twoim atakiem odpowiem i nie odpowiadam za Twój stan uzębienia jak źle odskoczysz. Zrozumiano? A zanim coś zrobisz wytłumacz mi czym jest atak i obrona i czym różnią się od siebie blok od sparowania lub kontrataku. – przyszykowałem się na szarżę małego, ugiąłem łapy które rozstawiłem szeroko gotowe do skoku. Łeb trochę podniosłem co by dać młodemu dobry wzór.

Bez spojrzał z niepokojem na dużo większego od siebie samca; chciałby uniknąć walki w miarę możliwości bo niewątpliwie nie miałby w niej szans. Gdy Wieczny przyjął pozycję bojową, młodzian mimowolnie przyjął pozycję do biegu; którą miałby zastosować do ucieczki. Nie chcą jednak rezygnować z szansy na naukę jednej z podstawowych smoczych umiejętności, jaką jest walka, zebrał się w sobie i pozostał w miejscu śmiało patrząc na nauczyciela. Spokojnie wysłuchał jego pytania i poświęcił trochę czasu na zastanowienie się przed odpowiedzią:
– Atak to inaczej czynność, której celem jest zranienie innego stworzenia. Może to być dobrowolnie smok, jakiś elf lub zwierze na polowaniu. Najwięcej smoków używa do niego swojego ciała; pazurów, szponów, zębów lub ogona. W każdym wypadku ogranicza się to do takiego uderzenia przeciwnika by ten nie był w stanie kontynuować walki.. lub umarł – Tu przerwał pierwszą część odpowiedzi, wpatrując się niepewnie w Ukojenie z poszukiwaniem jakiejś aprobaty lub krytyki. Nie mogąc się takiej doszukać, kontynuował.
– Obrona to przeciwdziałanie atakowi. Atakowane stworzenie próbuje wykonać cokolwiek, co zapobiegnie uszkodzeniu jego ciała. Zwykle są to odskoki i inna forma ucieczki. Nierzadko zdarza się też inna postawa; obroną może być również takie.. ustawienie się lub uchwycenie przeciwnika by przerwać jego plany. Tu właśnie dostrzega się różnicę między blokiem lub sparowaniem: Te drugie pozwala przeciwnikowi wykonać całą zamierzoną sekwencję ataków a na celu ma takie pokierowanie własnym ciałem by nie doszło do trafienia. Blok natomiast w jakiś sposób przerywa tą sekwencję. Może to być na przykład uchwycenie łapy przeciwnika w locie. – Znów przestał na chwilę mówić bo zaschło mu w gardle. Ponownie lustrując mistrza spojrzeniem, w poszukiwaniu jakichś znaków co do poprawności jego odpowiedzi, głośno przełkną ślinę i wziął głęboki wdech.
– No i został kontratak, który ciężko zakwalifikować ani do obrony ani do ataku. Jest to najczęściej zignorowanie niebezpiecznego działania przeciwnika wykonując własny, również skierowany na krzywdę, ruch. Na przykład szarżowanie na szarżującego przeciwnika. Moim zdaniem w strategicznych momentach taka postawa może dać duże możliwości taktyczne; gdy walka musi być zakończona szybko z powodu.. nie wiem.. utraty krwi.. warto polegać na kontratakach. W ten sposób ktoś na pewno przegra, ale szybciej. – zakończył z głośnym wydechem. Jego skromną opinią taka odpowiedź była nader wyczerpująca. Nie był jednak przekonany, że taka będzie w oczach mistrza.

Kiwnąłem małemu głową z aprobatą. Bardzo dobrze mówił i dużo tłumaczył. Przez moment poczułem, że to nie ja uczę tylko on. Nie dając się ponieść jednorazowemu wrażeniu spojrzałem na niego czujnym wzrokiem.
–Powiedz mi teraz jakie są witalne punkty u smoka. Znając je będziesz wiedział co atakować i co bronić. Na pewno znasz miejsca w ciele, które trafione mogą zabić na miejscu – zadałem mu kolejne, trudniejsze i bardziej rzeczowe pytania. Sam jestem uzdrowicielem, więc odpowiedzi były dla mnie oczywiste. Ale była to kluczowa wiedza dla wojownika, więc musiałem mieć pewność, że Bez rozumie je bez wątpliwości.

Na te głupie, drobne kiwnięcie głową jakie uczynił Wieczny, Bez nabrał dużej pewności siebie. Bardzo lubił wszelką teorię i logiczne wywody więc i bez utwierdzenia był przekonany o ich poprawności. Jednakże z drugiej strony doświadczenie mówiło mu, że w niektórych tematach mówi tylko bardzo dobrze a w innych od początku do końca gada same bzdury. Nie zwlekając szybko zaczął odpowiedź na kolejne pytanie:
– W sumie takich miejsc, które są niezbędne dla życia smoka jak i dowolnego innego zwierzęcia jest bardzo wiele. Na pewno śmiertelnym jest wykrwawienie się, więc będą to wszystkie duże żyły.. siostra opowiadała mi, że wszystkie kończyny są połączone pod skórą dużymi żyłami. Będzie więc to na pewno szyja, pachwiny pod każdą łapą i nasady skrzydeł. Oczywiście mówię tu o rozszarpaniu ich, a nie odcięciu lub spaleniu.. – W ostatnim zdaniu trochę spuścił ton z głosu. Pomylił się, lub raczej za bardzo uogólnił i niezbyt mu się to podobało. Szczególnie, że teoria to jego mocna strona. Co będzie w prawdziwej walce, do której Wieczny cały czas się szykuje? Tak czy owak szybko wrócił do wypowiedzi by zachować jej ciągłość
– Drugim takim miejscem jest gardło. Jest bardzo delikatne a jego uszkodzenie zaskutkuje niewątpliwym uduszeniem się smoka jeżeli nie otrzyma pomocy. Pozostał kark, który ciężko uszkodzić ale zniszczony paraliżuje i zabija. I dodałbym tutaj jeszcze oczy, które może nie są śmiertelnym punktem ale może je upośledzić nawet patyk a pozbawiony wzroku smok, szczególnie czarodziej, jest niemalże bezużyteczny.. czyli niegroźny – Zakończył kolejną teorię i skopiował pozę Wiecznego z przeświadczeniem, że wraz z tym pytaniem skończyło się gadanie a mistrz na pewno będzie chciał nauczyć go praktyki.
Obniżył ciało zginając łapy. Rozstawił je szeroko by trzymać się stabilnie na ziemi jednocześnie zachowując możliwość szybkiego skoku w dowolną stronę. Całą formę tułowia kontrolował balansem ogona, który służył za dodatkowy sposób manewrowania środkiem ciężkości; przecież teoretycznie tak ważny podczas wszelkiego rodzaju ataków. Naśladując Ukojenie uniósł też lekko głowę zginając jednocześnie brodę do ziemi tak by chronić i kark i gardło.

Bez odpowiedział bardzo szczegółowo i poprawnie więc nie miałem do czego się przyczepić nawet będąc uzdrowicielem. Przez chwilę chciałem zarzucić mu drobne błędy ale przecież medyczna wiedza jest potrzebna uzdrowicielowi a nie wojownikowi.
Zadowolony patrzyłem jak mały kopiuje postawę do walki, która była znośna. Od razu dostrzegłem kilka niedociągnięć ale zdecydowałem, że nauczę go ich przez praktykę. Poczekałem aż w pełni się ustawi i przestanie machać na boki by nie peszyć go i nie sprawić, że sam się przewróci jeszcze przed walką.
–Teraz mnie zaatakuj. Spróbuj mnie chociaż skaleczyć i przygotuj się do obrony. – Zaśmiałem się ale z czułością.

Gdy tylko Wieczny skończył mówić bez zaszarżował wprost w jego kierunku. Rozpędził się w jego stronę z nadzieją, że uda mu się z pomocą refleksu i szczęścia przemknąć pomiędzy jego osłonami i trafić w jeden z wymienionych wcześniej witalnych punktów. Gdy był pół ogona od celu wybił się w powietrze w stronę klatki piersiowej, wyciągając w locie pazury. Chciał spróbować dosięgnąć szyi, a gdyby jednak się mu nie udało podczas upadku miałby jeszcze możliwość zahaczenia o którąś z pachwin i biegania wokół przeciwnika potencjalnie go gryząc po łapach.
Podczas biegu czuł dudnienie w uszach i szum adrenaliny w żyłach. To dobrze; złość i zdenerwowanie wspomagają refleks o czym Bez z doświadczenia bardzo dobrze wiedział, a nie widział w swoim planie niczego co nie zależałoby od czystego refleksu.

Po prostu odskoczyłem w bok. Było dla mnie oczywiste co planuje rozpędzony pisklak, pędzący do mnie z bardzo daleka. Miałem czas by się zastanowić i przygotować na obronę.
Jak samczyk mnie minął obróciłem się by zamachnąć się w niego łapami gdy był jeszcze rozpędzony. Nie chciałem go zranić bojąc się reakcji Apokalipsy, która i tak chciała mojej śmierci.

//Sory, zmęczony jestem

Gdy Shiro odskoczył z drogi jego szarży, mały ryknął z złości. Ukojenie z taką łatwością uniknął jego ataku, że Bez czuł się zwyczajnie ośmieszony. Skok, który wykonał tak czy siak wytrącił go z równowagi ponieważ był wymierzony w coś położonego wysoko a czego teraz już tam nie było. Wystawił więc dwie przednie łapy by wylądować na ziemi bez niepotrzebnych obtarć i dynamicznie obrócić się twarzą do przeciwnika, którego kolej ataku miała teraz nadejść.
Zdecydowanie nie był przygotowany na tak szybki kontratak jaki zaserwował mu Wieczny. Cienisty ledwo twardo dotknął ziemi gdy kątem oka dostrzegł lecące w jego kierunku masywne łapy dwukrotnie starszego smoka. Działając intuicyjnie wykorzystał pęd swojego ciała by przewrócić się na bok i przeturlać pod szerokimi zamachami tymczasowego mistrza. Oznaczało to kilka siniaków ale nic więcej, co z perspektywy Bzu było dobrym biznesem; te szpony wyglądały na naprawdę wielkie i ostre!

Gdy tylko turlanie po kamieniach na ziemi się skończyło a ciało pisklaka się zatrzymało, zerwał się na cztery łapy. Był w bliskim kontakcie z przeciwnikiem i, typowo dla siebie szukając jedynej szansy, postanowił to wykorzystać. Był dużo mniejszy, więc skoczył między łapami Wiecznego pod jego brzuch by stamtąd możliwie szybko przedostać się pod jego ogon i wskoczyć mu na grzbiet. Tam miał zamiar pogryźć i podrapać mu skrzydła, co byłoby raną na tyle poważną by móc nazwać jego naukę pełnym sukcesem. Cały plan był jednym wielkim hazardem, ale jakie inne możliwości w walce miał smok o takiej różnice wieku i masy?

Zadowolony patrzę jak mały unika moich zamachów. Zabolała mnie jego decyzja o turlaniu się po kamieniach, ale bardzo doceniłem jego szybki refleks i intuicję, która mogła uratować mu życie na walce lub misji.
Ale co to? Widzę jak skacze pomiędzy moje łapy i biegnie pod brzuchem. Cwaniak przebiega mi pod ogonem i już próbuje wskoczyć mi na plecy. Szybszy od niego wziąłem zamach ogonem w jego kierunku zmuszając go do uniknięcia ciosu. Jeżeli mu się to uda, nauki starczy.
–Uniknij tego i możemy skończyć walkę, nie musisz więcej atakować – powiedziałem.

//Zrób obronę i A O na I, ew II

Gdy udało mu się wykonywać pierwsze punkty planu, tudzież skok pomiędzy łapy i ślizg pod brzuchem; nadzieje Bzu gwałtownie rosły. Gdy tylko wyślizgnął się spod masywnego cielska samca, natychmiast obniżył się szykując do skoku i gdyby nie szczęście nie dostrzegłby kątem ślepia zmierzającego w jego stronę ogonowi. "Szlag by to, nie pomyślałem o tym" zaklął w duchu. Przez ułamek sekundy, który w normalnej walce mógłby kosztować go zwycięstwo lub nawet życie, nie miał pojęcia jak wybrnąć z tej sytuacji; z jednej strony zbliżał się w jego kierunku kolczasty ogon. Z drugiej znajdował się sam właściciel; Shiro. W desperackim ruchu pisklak postanowił zanurkować znów pod łapy wodnego, gdzie ogon w żaden sposób nie mógłby go dosięgnąć. Czasem jednak opłaca się być mniejszym.

Z dużą dawką ulgi przyjął do wiadomości koniec treningu. Nie ukrywał swoją postawą, że nie lubi fizycznych atrakcji jak ta walka. Nie była też tajemnicą satysfakcja jaką czerpał z ukończenia nauki i opanowania jednej z podstawowych umiejętności smoczych stad. To była właściwie ostatnia, która powstrzymywała go przed ruszeniem na polowania.

Odszedł na dwa,trzy ogony od Wiecznego i padł wymęczony na ziemi. Głęboko i ciężko oddychał odzyskując deficyt energii, który stworzył intensywnym wysiłkiem sprzed chwili. Przeleżawszy tak kilka minut zdecydował się przerwać ciszę pytaniem do będącego wciąż w okolicy samca.
– Opowiedziałbyś mi o stadach i bogach? – Przemawiała przez niego nadzieja, że w końcu jakiś starszy smok odpowie mu na serię podstawowych pytań o folklor, które go męczyły. Sam Bez nie był zbyt socjalnym smokiem więc miał problemy z zapamiętaniem takich oczywistych informacji jak to jakie są stada i bogowie czy jak funkcjonują. A Wieczny był przecież uzdrowicielem, który jak żaden inny smok musiał mieć szeroki wachlarz wiedzy w swoim umyśle.

Zaskoczyło mnie raptowne pytanie malca. Chce bym mu opowiadał? Faktycznie był dotąd ciekawski. Podchodzę do niego i siadam zaraz obok. Układam w głowie odpowiedzi na jego pytania i spokojnym miłym tonem opowiadam.
–Mamy 4 stada: Wodę, Życie, Ogień i twój Cień. Woda jest najstarszym i najszlachetniejszym z nich. Mieści się na południu i w większości pokrywają ją jeziora, rzeki i morze. Smoki w nim czczą inteligencję i Naranleę.
Życie jest całkiem nowym stadem, które powstało z połączenia dwóch innych. Mieści się całkiem na wschodzie i jest pokryte obecnie tajemniczą mgłą. Sięga od terenów wspólnych aż do gór. Tam smoki cenią wytrzymałość i wielbią Immanora. Pozostał jeszcze Ogień, stado smoków silnych i butnych żyjących na północy wolnych stad. Skupiają się na sile i walce. Oprócz tego jest jeszcze stado Cienia, ale je zapewne znasz doskonale i nie muszę o nim nic mówić. – Wymieniam szczegółowo wszystkie stada z ciepłym uśmiechem i czekam czy młodzieniec ma kolejne pytania.

Bez z dużym skupieniem słuchał wywodu Ukojenia, nie spuszczając go nawet na moment z ślepi. Wypowiedzi uzdrowiciela towarzyszyła szeroka gama mimiki pisklaka, w którym takie opowiadanie wywoływało jeszcze większe emocje niż walka przed chwilą.
Gdy Wieczny skończył mówić nastało kilka długich chwil ciszy podczas gdy Bez analizował i trawił informacje, odruchowo grzebiąc szponem w zmarzniętej ziemi. Analizował dane i szukał w nich zależności a także starał się podzielić je na pewne i niepotwierdzone domysły.
– Więc każde stado ma swojego patrona wśród bogów wolnych stad? Czy każdy bóg ma swoje stado pod opieką? – zapytał o to co w tym momencie najbardziej zaciekawiło. Z nieukrywanym entuzjazmem wpatrywał się w Wiecznego z niecierpliwością.

Dostrzegłem zniecierpliwienie i entuzjazm cienistego i roześmiałem się. Zadawał naprawdę dużo pytań oraz był bardzo dociekliwy, nie umiałem mu odmówić.
– Każde stado ma boga, którego szczególnie czci – odrzekłem – Ale Ty dobrze powinieneś wiedzieć, że nie wszyscy są bogami wolnych stad. Zdawało mi się, że Twoje stado cienia nie podziela naszej wiary i wierzycie w jednego boga. – puszczam oko do Malca – Poza tym wyjątkiem wszystkie stada łączy wspólne wyznanie.
Zastanawiam się chwilę nad drugą częścią pytania by uznać, że jest trudne.
– Nie każdy bóg ma swoje stado. Jest wielu bogów i też nie wszyscy są tacy sami. Z tych ważniejszych możemy wymienić tylko 3 opiekujących się obecnymi stadami. Ale żaden nie jest zapomniany i do każdego trzeba się modlić w świątyni! – Kończę umoralniając chłonny młody umysł. Kto wie? Może go nawrócę?

Móżdżek malca zaczynał powoli się kotłować. Wiedział, że bogów jest wiele ale nie miał pojęcia, iż aż TAK wiele by można ich było dzielić na kategorie! Nie miał za to problemu pogodzić się z faktem, że nie wszyscy mają swoje stada i iż wiara jego rodziców jest odrębna od wiary wolnych stad.
Z emocji musiał się podnieść i zrobić kilka okrążeń dookoła Wiecznego. Znów, jak po poprzednim pytaniu, pogrążył się głęboko w zastanowieniu. Nie chciał marnować płuc na próżne pytania ale opowiadanie uzdrowiciela bywało miejscami tak ogólne, że kolejne odpowiedzi tylko zwiększały pulę rzeczy, które Bez chciał wiedzieć zamiast ją ograniczać.
Musząc wreszcie podjąć decyzję, cienisty zdecydował się zapytać o to co padło najpóźniej:
– Co masz na myśli mówiąc, że nie wszyscy bogowie są tacy sami? – To było jedno z najogólniejszych zdań rzuconych do Bzu przez Ukojenie. Nie dziwne, że akurat je za cel obrał sobie teraz dociekliwy młodzian.

Spojrzałem zaskoczony na pisklaka. Przez niedbalstwo nie pomyślałem, że może nie zrozumieć czegoś co dla mnie wydawało się oczywiste. Odrazu zabieram się za wyjaśnianie.
–Bogów możemy podzielić na pokolenia. Pierwsi z bogów to Immanor, Kamanor, Tarram, Nenya i Thahar. Wszyscy są rodzeństwem, które byli pierwszymi. Po nich powstali kolejni bogowie jak Valanyan i Villar, którzy byli synami nimfy i pierwszych bogów. Najmłodszym pokoleniem są już ich wnuczęta, czyli Naranlea, Nytba, i Uessas. I to już wszyscy o których pamiętam. – Patrzę na pisklaka czy uważnie słucha i gdy widzę, że to robi kontunuuję – Każdy z nich jest powiązany z jakąś cechą lub obiektem i każdy ma swój chram w panteonie. Nie powinieneś też żadnego denerwować bo mogą nam, smokom, z łatwością zrobić krzywdę – Ostrzegam go.

Bez przestał już biegać, zamiast tego siedząc koło odsłoniętego kawałka ziemi i entuzjastycznie robiąc szponem w piasku poopisywane grafy przedstawiające powiązania w boskiej rodzinie i stadach. Wszystko to było tak skomplikowane, że nawet na rysunku mnogość kresek przytłaczała młodego smoka. Z drugiej strony takie przytłoczenie było najwyraźniej bardzo przyjemnym i pożądanym przez Bez uczuciem, bowiem z każdą odpowiedzią nakręcał się jeszcze bardziej.
Jeszcze raz przyjrzał się dokładnie wykresowi doszukując się w nim jakiegoś brakującego elementu. Po jego bardzo otwartym i emocjonalnym w danej chwili zachowaniu można było z łatwością dostrzec moment gdy dokonał tego przełomu myślowego wskazującego mu co powinien dodać do swoich notatek.
– A jak zwykłe smoki nawiązują interakcje z bogami? Czy są oni całkiem nieosiągalni dla śmiertelników?

Uśmiecham się zmęczony gradem pytań pisklaka i decyduję, że to już koniec. Malec dowiedział się wystarczająco jak na jeden raz bo i tak nie zapamięta wszystkiego co już teraz usłyszał. Podnoszę się na łapy i podnoszę pysk patrząc w gwiazdy.
–Bogowie często i różnorako bawią się nami, śmiertelnikami. Czasami wygląda to jak zwykła ich zabawa, czasami są to szanse jak w arenie Villara. Czasem bogowie wykazują przywiązanie do naszego bezpieczeństwa i rozwoju. Właśnie na zebraniach młodych smoków na skałach pokoju sami bogowie trenują młode pisklęta wszystkich stad. Nie można też zapominać jak często ratują nas od katastrof.. sama bariera jest stworzona przez bogów.. i teraz z tą sytuacją z mgłą – zaczynam odpływać od tematu w zmartwienia – też tylko oni mogą nas obronić. Chodź z mną do świątyń, powinniśmy się o to pomodlić. Być może właśnie sam dostrzeżesz tam boga – uśmiecham się pokrzepiająco do malca i kieruję się spokojnym krokiem w stronę świątyń.

//raport

Spośród drzew Szklistego Zagajnika powoli wychyliły się pierwsze macki mgły. Szaro-zielona masa zatrzymała się na chwile, jakby sprawdzając otoczenie. po chwili wylała się na Polane i nie napotkawszy oporu ruszyła przed siebie. W mgnieniu oka Polana została pochłonięte przez nienasycona mglę, która nie zaprzestawała swojej wędrówki przez Szklisty Zagajnik i tereny wspólne.

Smoki Wolnych Stad

Polana

Chcesz dołączyć do gry?

Rejestracja

Logowanie

Kto jest online

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu