Drewniana Figura Aterala

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Uśmiechnął się delikatnie. Więc to tak.
– Ateralu – odezwał się grzecznie, z zaskakującym wręcz spokojem. – Czy mógłbym wejść? Chciałbym porozmawiać – oznajmił, choć niezbyt natarczywie. Przysunął się do groty ledwie o krok, nie chcąc się do niej wpraszać bez pozwolenia. A może bóg śmierci właśnie kogoś przyjmował, z kimś rozmawiał?
Spojrzał na bok, na rosnące nieopodal drzewo. Tak, jakby nie czekał, a po prostu stał w tym miejscu dla przyjemności. Bo dobrze stąd było widać tę konkretną roślinę.
Interesujące, że taki smok jak on nigdy wcześniej nie prosił o rozmowę z Ateralem. Tyle miał w końcu planów, tyle pomysłów. I z żadnym pytaniem, z żadną prośbą nigdy go nie odwiedził. Lepiej późno niż wcale. Za parę ładnych księżyców to bóg odwiedzi jego...

Tak, Ateral miał czas. Miał wieczność. Bo niby do czego miałoby mu być spieszno? Za to Biały Kolec... czuł nieubłagany upływ czasu.
Ale smok jedno powinien zrozumieć o Ateralu. To nie było legowisko boga. To była jedynie grota, w której przyjmował on śmiertelników zwracajacych się do niego z jakąś sprawą. Być może przed wejściem do czyjegoś mieszkania należało poczekać na zaproszenie. Ale tu zaproszenie zostało wystosowane w momencie, kiedy smoki dowiedziały się, iż Ciemna Grota istnieje i jest miejscem, w którym można przeprowadzić rozmowę z bogiem Śmierci i Sprawiedliwości.
Któremu się nie spieszyło. Donikąd. Będzie tu jeszcze długo po tym, jak kości Białego Kolca obrócą się w pył.
Z wnętrza groty powiał zimniejszy niż okoliczne powietrze wiatr. Może to Cienisty odczyta jako wyczekiwane zaproszenie?

Dobrze więc. Milczenie było wystarczającym zaproszeniem. Mimo obecnie noszonego imienia Słowo nie był już Białym Kolcem, czy też Nathim, niecierpliwym pisklęciem. Był starym wojownikiem, który pojęcie "czas" znał znacznie lepiej, niż większość śmiertelnych smoków zamieszkujących obecnie Wolne Stada. Wiele księżyców przeżył. Wiele razy otworzył ślepia o poranku, wiele razy upolował sarnę. Z wieloma smokami zmierzył się w walce. Wiele wziął już oddechów i jeszcze więcej słów wypowiedział. I coraz mniej mu tego wszystkiego zostało. Nie wiedział, który księżyc będzie tym ostatnim, czy nie otwiera ślepi po raz ostatni, co zje na ostatni posiłek, kto, jeśli nie czas, będzie jego oprawcą, kiedy jego pierś odmówi zaczerpnięcia powietrza i co powie na łożu śmierci. To wszystko było zagadką, na którą odpowiedź mógł znać tylko Ateral – choć i tego nie można było być pewnym.
Westchnął ciężko i wkroczył do środka, dziwnie spokojnie i dziwnie nieśpiesznie. Tylko głupiec mógłby spieszyć się do spotkania ze Śmiercią.
Przeszedł jeszcze kilka kroków do przodu, a gdy ze wszystkich stron otoczyła go ciemność, odezwał się.
– Ateralu. Chciałbym pomówić – powiedział to zwyczajnym tonem. Nie jakby kogoś wołał. Bóg nie był głuchy. Jeśli chciał, usłyszy. Jeśli nie, drzewny po prostu stąd odejdzie i pogodzi się z faktem, że na spotka się z Ateralem w nieco innych okolicznościach.

Dwa punkty zabłysły lekko w ciemności. Oczy Aterala, zwrócone w stronę Białego Kolca. Dopiero po chwili, kiedy oczy Cienistego przyzwyczaiły się do mroku tu panującego, dostrzegł szarą sylwetkę boga skierowanego ku smokowi, jakby w oczekiwaniu na część dalszą wypowiedzi. Jego jasny łeb łatwiej było wyłowić na tle ciemnego kamienia niż nieco ciemniejszy tułów.
Nie przemówił. Nie ruszał się. Wyglądało, jakby nawet nie oddychał. Z drugiej strony – po co Ateralowi powietrze?

Spojrzał w kierunku skrywanej przez noc postaci. Nie ulegało wątpliwości, że to Ateral. Nie tylko dlatego, bo przyszedł do groty, w której rozmawia z śmiertelnymi smokami i magicznie się tu pojawił, ale Biały odczuwał również tę specyficzną aurę. Kiedy miało się do czynienia z bogiem, po prostu się o tym wiedziało. Nie potrafił tego opisać.
Skinął mu lekko łbem na przywitanie. Nieco niżej, niż zwykłemu smokowi, czy przywódcy.
– Przychodzę z dwiema, właściwie, rzeczami. Prośbą i propozycją – zapowiedział. Nie czekał na żadną reakcję, czy odpowiedź; zwyczajnie się ich nie spodziewał. – Prośba, choć może wydać się niedorzeczna, ma dla mnie wielkie znaczenie, a dla ciebie zapewne niewiele znaczy. Chciałbym wrócić do swojego pisklęcego imienia. Otchłań nazwała mnie znów adeptem, ale nim nie jestem. Nie szkolę się już na żadną rangę. Nie mam mistrza, ani celu, do którego mógłbym obiecać dążenie. Nie jestem też wojownikiem. Nie mam stada, z którym mógłbym walczyć ramię w ramię. Nie mam stadnych obowiązków, nie mam uczniów. Chciałbym zerwać z przeszłością. Wracać do niej w celu nauki na błędach, ale nie żyć nią. Nie mam przywódcy, do którego mógłbym się z tym zwrócić. Proszę jedynie o to, bym mógł znów nazywać się Nathim – mówił powoli i spokojnie. Wiedział, że Ateralowi nigdzie się nie śpieszyło. Jak ktoś, kto nigdy nie umrze może się śpieszyć? I przybył tu, więc liczył się z tym, że gość może się rozgadać.
Samotnik mówił szczerze. Adept był etapem przejściowym. Ale on nie miał szans na dalszy awans. Utknął. Wolał znów być Nathim. Pisklęciem – to one tak naprawdę były najmądrzejsze. Miały niezmącone umysły. Tak jak i on, przez całe swoje życie nie dał się, nie przyjął cudzych poglądów, nie podporządkował się. Miał własne idee.

Szara postać dalej stała nieruchomo, a w Ciemnej Grocie panowała grobowa wręcz cisza. Bóg patrzył na Białego Kolca długą chwilę. W końcu jego jasnoszary pysk poruszył się, kiedy Śmierć zadała smokowi pytanie swym zimnym i obojętnym głosem.
– Jaki cel mają w sobie imiona dla smoków? Jaki cel mają imiona dla bogów?
Czarne ślepia nakrapiane gwiazdami patrzyły się w śmiertelnika ze współczuciem godnym góry.

Milczał przez krótką chwilę.
– Cel? – spytał w końcu, delikatnie unosząc kąciki warg ku górze. – Czy cokolwiek go ma, Ateralu? – pokręcił łbem, jakby odpowiadając sobie samemu na własne pytanie. Biały był starcem pozbawionym już nadziei, u schyłku życia. Obaj doskonale o tym wiedzieli, nie pożyje długo. I nic już nie osiągnie. Powoli schodził ze szczytu na sam dół. Z przywódcy do wojownika, z wojownika do adepta. Czy można to było nazwać upadkiem? On wolał określenie "powrotu". Wracał do korzeni, wyrzekając się dotychczasowego życia. Równie dobrze mogło go nie być; bogowie zrobili mu psikus i sprowadzili go do świata, który nie potrafił z nim współpracować, zrozumieć go.
– Czy potrzebuję być określany przedmiotami, uczuciami, czy zjawiskami, by pokazać, że jestem wojownikiem? Czy nim tak naprawdę jestem? Czy potrzebuję być Kolcem, by szkolić się na rangę? Czy szkolę się na rangę? – ponownie pokręcił łbem ze smutkiem, przymykając ślepia. I tak niewiele tu widział. – Jestem Nathi. Zawsze nim byłem. Pozostałe imiona wybrałem ja, ale na ceremoniach prowadzonych przez przywódców. Smoków ze stad. Jednych z tych, do których nigdy nie należałem. Całe życie modliłem się do bogów. Dlaczego nosicie imiona? Nie wiem – przyznał szczerze. – Ale chciałbym, żebyś wyświadczył starcowi tę jedną przysługę, nim go do siebie zabierzesz. Wystarczy, że nazwiesz mnie Nathim – otworzył oczy, patrząc teraz prosto w ślepia rozmówcy. Z powagą. Zależało mu na tym, choć być może dla większości imiona nie miały większego znaczenia. Biały Kolec nie zniósłby, gdyby pochowano go nazywając go Białym Kolcem. Zdegradowała go Aluzja. Ona go tak nazwała. Ale słowa boga były silniejsze. On jeden mógł sprawić, że przez ostatni fragment swojego życia Słowo będzie mógł cieszyć się imieniem nadanym przez matkę. Mruczącą Łuskę. Ona jedna go rozumiała. Dała ciepło, schronienie, miłość.

Zaraz po tym, jak Cichy i Kaszmir dowiedzieli się od ducha, gdzie mają dalej szukać. Miedzianołuski bez wahania skierował swój lot w kierunku Ciemnej Groty, gdzie to przebywał bóg śmierci i sprawiedliwości. Samiec wylądował przed jaskinią i poczekał na swojego towarzysza, po czym wskazał łbem wnętrze legowiska. Sam natomiast ruszył w głąb legowiska, pamiętając, że czekanie na zaproszenie przed wejściem może trwać aż do śmierci...wtedy Ateral na pewno się pojawi, ale nie mieli tyle czasu. Dlatego miedziak wkroczył do ciemnego pomieszczenia. – Ateralu...skradziony posąg Immanora i poszlaki doprowadziły nas tutaj, duszek powiedział, że mamy udać się do Ciebie... – zaczął Cichy, zastanawiając się, co w zasadzie Ateral ma z tym wspólnego.

– Młody smoku, imiona są nieco bardziej skomplikowane niż opisanie noszącego je smoka – powiedział beznamiętnie Ateral. – Nosisz imię wybrane przez siebie i nadane ci przez przywódcę w obecności innych smoków. W żadnym punkcie tego procesu obecność bogów nie była potrzebna. Być może i teraz nie jest.
Czarne ślepia błysnęły na chwilę zimno. Pysk Aterala był nieruchomy, pozbawiony wyrazu niczym kamienna maska. Ciężko było stwierdzić jaką (jeśli jakąkolwiek) opinię miał on o prośbie o przysługę Białego Kolca. Ale czy bogowie byli tu po to, by robić smokom przysługi? Obsypali Białego Kolca licznymi darami, a ten dalej przychodził po więcej.
Powiał wiatr, szepcząc cicho między kamieniami. Po czym szara postać boga śmierci rozpłynęła się w powietrzu niczym rozwiana wiatrem mgła.

**EVENT**
/Dalej, Cichy, będę cię prowadzić samego, bo Szalik ma nieobecność nieokreśloną i nie wiemy kiedy wróci. Chyba, że chcesz na niego poczekać.

W legowisku Aterala panował mróz. Mróz większy niż ten na zewnątrz, ale nie dlatego, że woda zamarzała tu szybciej. Nastrój spowijający tę grotę sugerował ponurość i śmierć, i przenikał smoki aż do szpiku kości.
Boga nie było w jego legowisku. Widać to było nawet pomimo panującego tu półmroku.
Na przeciwległej (w stosunku do wejścia) coś odbijało nieśmiałe światło. Ciche Wody nie widział co to. Być może powinien sobie rozjaśnić okolicę.

"Młody smoku"... Cóż za zabawny sposób na chwalenie się nieśmiertelnością. Prawda była taka, że Słowo jako smok był stary. Gdyby był bogiem, z całą pewnością można by go uznać za młodego. Ale to już pojął; mimo tego samego wyglądu, bogowie nie byli smokami. Nie wiedział, czy potrafili zmieniać formy, ale uznał to za całkiem prawdopodobne, skoro biła od nich taka aura, skoro potrafili znikać i władali tak potężnymi atrybutami, potrafili wszystko. Podejrzewał nawet, że może nie byli tylko bogami smoków – może objawiali się też innym rasom, każdej w ich własnej postaci?
Ateral jednak wiedział znacznie mniej, niż Słowo podejrzewał. Jeśli opowie się wystarczająco przekonującą historię, wystarczy stać stopień wyżej, by sprawić, że ktoś uwierzy, że dzieli ich cała przepaść. Bogowie nie byli aż tak nieomylni. Oczywiście, że imiona były tylko po to, by wiedzieć, jak kogoś nazywać. Oczywiście można było mówić o znaczeniach wybieranych imion, o ich historii i symbolice, o przysiędze składanej przywódcy... Ale gdyby smoki zamiast nazywać zwyczajnie się numerowało, to nadal byłyby tymi samymi smokami. Każdy, kto twierdził inaczej był kłamcą.
Szkoda, że Ateral okazał się być głupcem. Zdaje się, że zapomniał nawet o tym, że Słowo przyszedł z dwiema rzeczami, jak zapowiedział. Pierwszą była prośba, drugą miała być propozycja. Bóg zdążył uciec, nim usłyszał pozostałą część, jaką Biały miał do powiedzenia, ale to dobrze. Rozmyślił się.
– Sam sobie jestem przywódcą. To miałeś na myśli? – nie czekał na odpowiedź. – Nadaję sobie imię Nathiego. Boga Prawdy – powiedział swoim niskim, starczym głosem, spoglądając spode łba w ciemność. Splunął na kamienną podłogę, po czym wyszedł.

Oczywiście musiał się zjawić kolejny odwiedzający Boga.
Assuremith już od dawna chciał przyjść do Ateral'a, jednak żadna okazja nie była dobra. Teraz- kiedy bogowie przyjęli jego przysięgę i był bratem krwi Dynamiki... Jakby to określić.
Potrzebował zaczerpnąć wiedzy, a Oprawca Gwiazd był dla niego nieco zbyt cyniczny, a on potrzebował obiektywnych odpowiedzi, których nie będzie zakrapiać kpina.
Dlatego też pojawił się przed grotą z której wiał chłód nie mniejszy niż przy śnieżycy. Assuremith zatrząsł się i wszedł do środka. Czy powinien potraktować to miejsce jak leże? Raczej nie- do Nauczyciela również przychodziło się jak na resztę terenów wspólnych... No właśnie! Może to powodowało jego frustrację? Że jego leże za każdym razem odsiaduje banda nienauczonych posłuszeństwa smoków?
To jednak nieważne, chociaż przed spotkaniem z Panem śmierci chyba każdy temat jest dobry.
–Witaj, Bogu...
Jego ton głosu był niski i zarazem czujny. Ani trochę nie był odprężony. Czuł się w tym miejscu osaczony i w ciągłym stresie... Na pewno aura tego miejsca nie była jego domeną... Ciemność, wszędzie ciemność...
–Jesteś tu? Chciałem Ci zając nieco czasu... Czy udzielisz mi pozwolenia?

// ok, dziękuję

Cichy westchnął. W zasadzie nie wiedział co nieobecność boga może znaczyć. Mimo to postanowił nieco pomyszkować w legowisku Aterala. Miał nadzieję, że bóg nie będzie miał mu tego za złe i że nie przywiązywał tak, jak śmiertelnicy zbytniej uwagi do materialnego miejsca swojego pobytu. Gdy więc jakiś słaby błysk przykuł uwagę Cichego, Czarodziej od razu stwierdził, że przyda mu się tutaj nieco więcej światła. Tak więc wyobraził sobie małą kulę ognia, która to nie miała parzyć, a jedynie dawać światło. Intensywne, jasne, by oświetlić mrok jaskini. Zaraz potem czarodziej przelał maddarę w wyobrażenie, czekając na to, aż nieco więcej światła pojawi się w tym miejscu, Cichy rozglądał się uważnie, w poszukiwaniu źródła tego błysku, co to zwróciło jego uwagę.

Tuż zanim "bóg prawdy" odwrócił się i opuścił grotę, zostawiona przez niego plwocina zasyczała, po czym z cichym świstem wzleciała w powietrze, zakreśliła łuk, i wylądowała na prawym pośladku samotnika, sycząc jeszcze głośniej. Wyżarła dziurę w skórze. Dość parzącą dziurę.
Najwyraźniej jedną rzeczą były słowa, a inną plucie w Grocie należącej do boga.

+ rana średnia

Chwilę potrwało, nim przybył następny gość. Zwiastun. Zastał on grotę pustą. Ale dało się wyczuć tu czyjąś obecność. To wrażenie spotęgował głos, który przetoczył się grzmotem nad głową samca.
– Mów.

** EVENT **

Zapalone światełko zwiększyło pole widzenia Cichych Wód. Dostrzegł on, iż na przeciwległej do wejścia ścianie iskrzy gruba na kilka łusek warstwa szronu, sięgająca aż do sklepienia jaskini Aterala. Było to zjawisko wysoce nienaturalne, bo żadna z pozostałych ścian Ciemnej Groty nie była przyozdobiona szronem, a temperatura nie osiągnęła jeszcze takich pułapów, by za to odpowiadać.
Tym bardziej, że na tle tej bieli bardzo wyraźnie odcinał się wyryty czyimś palcem napis.
ŁIIIIIIIIIIIIIIII
Litery były położone centralnie na środku plamy szronu, wyraźne i kształtne. Czy Przywódcę myliły oczy, czy też zamiast kropki ktoś usiłował narysować tu obleśny rysunek?

Cichy przyjrzał się szronowi i miał wrażenie, że Ateral po prostu sobie z niego drwi. No i może faktycznie tak było? A może to było ulubione zajęcie boga...mazanie dziwnych, nieprzyzwoitych obrazków? Kto wie, jakie myśli czaiły się w tym nader spokojnym bogu, zimnym i nieczułym? A może tak we wnętrzu był niezłym zawadiaką? Roześmiana Śmierć...Cichy potrząsnął łbem, odganiając od siebie te myśli. Były niedorzeczne i zdecydowanie nie na temat. Przyjrzał się dziwnemu napisowi. A także szronowi. Powęszył i przyjrzał się dokładniej. Co to wszystko mogło oznaczać? Cichy prócz napisowi, także przyjrzał się samemu szronowi. Czy jest gruby, czy nie. Ma może jakieś cechy, które naprowadziłyby go na dalsze ślady?

Nie widział rozmówcy, a to sprawiło, że poczuł się co najmniej nieswojo. Zmrużył ślepia i zaczął się rozglądać w poszukiwaniu tego, który pozwolił mu mówić. Jego ślepia jednak go nie ujrzały.
A więc widocznie nie dane mu było porozmawiać z Bogiem w cztery ślepia.
–Chciałem się przede wszystkim dowiedzieć nieco o życiu i śmierci. Czy dajesz możliwość oddania życia jakiemuś smokowi i czego oczekujesz w zamian...?
O co konkretniej pytał brat krwi Dynamiki? Nie bez powodu tu przybył. Chciał się przede wszystkim upewnić jakie ma szanse przy działaniu w czasie niebezpieczeństwa.
Wojownik niespokojnie zmienił swoją pozycję w ogóle nie czując się bezpiecznie w tym miejscu. Nie zamierzał kryć swojego uczucia strachu. Niemniej z duszą na ramieniu chciał poznać odpowiedzi.

//Cichy, odpiszę Zwiastunowi, a ty dostaniesz odpowiedź wraz z serią odpisów w ramach eventu, więc spokojnie – nie zapomniałam o tobie!

Bezcielesny głos milczał przez długą chwilę.
– Śmierć jest ostateczna. Życie... życie jest nieskończenie bardziej niebezpieczne i tajemnicze. A jednak zawsze się kończy. Czemu miałbym targować się o czyjeś życie wiedząc, że każdy i tak do mnie trafi?
Nie była to dokładna odpowiedź na pytanie Zwiastuna. Ale bardzo zasadna. Nie powinno się traktować bogów jak przekupki. Owszem, smoki mogły mieć takie wrażenie po rzeczach, których od nich wymagano na Ołtarzu Erycala za ulecenie kalectw. Ale czy była to cena za "boskie usługi" czy było to ostrzeżenie, by każdy smok traktował swoje ciało z większym szacunkiem, bo powrót do pełnej sprawności nie był szybki i bezproblemowy?

Samiec z początku nie wiedział jak odpowiedzieć na słowa boga. Niemniej wcale nie uważał tego za targi. Tylko jak przekonać boga do swoich racji?
–Skoro każde życie przedstawia taką samą wartość to co za różnica czy trafi do Ciebie dusza tego, czy innego smoka? Nie nazwałbym tego targowaniem się, ponieważ jak sam słusznie stwierdziłeś- i tak wszyscy trafimy do Ciebie. Może dla Ciebie nie ma lepszych i gorszych, ale dla nas niektórzy są ważniejsi od innych. Ważniejsi na tyle, aby oddać za nich życie, choćby wszystko było już stracone...
Przerwał na chwilę patrząc w głąb ciemnej jaskini. W jego myślach pojawiła się chwila zwątpienia. Jeśli się czegoś bał to z pewnością była to ciemność i fakt umierania. A bał się ich tylko dlatego, że obie te rzeczy sprawiały, że pogłębiały one strach przed nieznanym.
–Chciałbym również dowiedzieć się czy można poświęcić swoje życie konkretnemu bogu. Czy to również wymaga udowodnienia pewnej wartości... Bo jeśli dobrze zrozumiałem- nie warte jest zbyt wiele moje życie dla was. Niemniej oboje wiemy, że to jedyna wartość, którą na prawdę posiadam... Nie mam nic innego co mógłbym zaoferować...

Cóż. Może dla boga nie miało znaczenia kto pierwszy, a kto drugi... A może miało. A może nie był on w ogóle istotą, którą dało się ograniczyć smoczym tokiem myślenia. Czy był raczej osobą, czy naturalną siłą, mającą swoje prawa i przestrzegającą ich? Ciężko stwierdzić.
Fakt faktem, głos Aterala nie przemówił już ponownie do Zwiastuna Światła. Za to rozbrzmiał inny, bardziej chrapliwy.
– Nie masz na tyle informacji by stwierdzić kto bardziej zasługuje na wczesną śmierć, a kto nie, więc nawet się nad tym nie zastanawiaj – powiedział uszczypliwym tonem ten drugi głos. – A co do drugiej kwestii. Jak sam wskazałeś, to twoje życie. Twój wybór. Twoje konsekwencje. Nie więcej, nie mniej.
Po czym w Ciemnej Grocie zapadła cisza.

Ciche Wody
Bliższe oględziny szronu, napisu i rysunków nie przyniosły zbyt wiele informacji. Szron, poza tym że zgromadził się tylko na tej jednej ścianie groty, tworzył całkiem normalne kształty, miał typowy kolor, fakturę – nawet smak, jeśli Ciche Wody postanowił sprawdzić i to. Napis też nie krył w sobie ukrytych informacji, zagadek. Nie pachniał tym, kto go wykonał.
Ciemna Grota nadal pozostawała pusta. Ani śladu Aterala. Ale czy Ciche Wody nie popełniał błędu uznając, że to Ateral jest autorem napisu i rysunków? W końcu nie było to zachowanie typowe dla boga.

Cichy nie był dobry w takich różnych rzeczach. Ale koniec końców trzeba było uważniej przyjrzeć się temu napisowi i w ogóle spróbować go odczytać, spróbować dowiedzieć się, co może mu wskazać. W końcu do tej pory przemieszczał się z miejsca na miejsce, a teraz...teraz znalazł się w grocie boga śmierci...i nie wiedział już co dalej robić. Dlatego też przyglądał się uważnie temu napisowi, próbując sobie przypomnieć, bądź skojarzyć, gdzie może go poprowadzić. W końcu wiedział już sporo o tym świecie, więc może coś mu wpadnie do głowy?

Zwiastun się uśmiechnął, chociaż słowa drugiego 'kogoś' były wręcz mrożące krew.
Bóg śmierci odebrał mu już jedną najważniejszą część życia- pisklę. Druga ledwie żyła i jeszcze nie było do końca wiadomo czy w ogóle się wybudzi. Powoli i ona staczała się w objęcia jego zimnych słów.
Czy obwiniał za to boga? Nie, ponieważ zapewne nigdy nie zrozumie ich boskiego planu, ale pragnął go chociaż po części ogarnąć rozumem, jak kawałek góry lodowej, liznąć go chociażby.
Dlatego też opadł na podłoże i rozciął sobie łapę pazurem drugiej łapy. Krew nie płynęła zbyt szybko, a więc raczej się nie wykrwawi. Jego głupi i złudny umysł uznał, że skoro bratem krwi zostaje się przez 'połączenie' krwi obu interesantów- to i w tej chwili to zadziała. Powoli kapiąca krew spływała na podłoże tej dziwnej groty, która z pewnością miała w sobie coś boskiego. Czy to wystarczy? Nie miał zielonego pojęcia. W ogóle mało wiedział, ale chciał chociażby takiego celu w życiu, którego został jeszcze tak niedawno pozbawiony. Chciał służyć, a skoro nowy przywódca Życia nie kwapił się do posiadania obrońcy to wojownik zwrócił się do swojego bóstwa.
–Boś Ty, jedyny Nieśmiertelny, który nas wszystkich równo traktujesz, litujesz się nad nami, zapewniasz pokój i schronienie- zbrukanym i czystym, silnym i słabym, kochanym i niekochanym.
Zrobił kilka kroków głębiej w grotę powoli brudząc swoją krwią coraz to głębsze miejsca jaskini. Nie zamierzał się zatrzymać, a szedł powoli po prostu mówiąc dalej.
–Ateralu, przyjmij moją krew na znak oddania, przyjmij wszystko co mam, aby Ci służyć... Oddaje całe moje życie w Twoje łapy...I nie oczekuje od Ciebie darów, ale powiedz choćby słowo, abym wiedział...
Potem zamilknął zamierzając przejść całą ciemną grotę w rosnącym chłodzie...

/Do Zwiastuna Światła.

Twoje śmiałe deklaracje nie przyniosły oczekiwanych rezultatów. Żaden uradowany bóg nie rzucił się na ciebie, szczęśliwy z powodu zyskania nowego sługi. Odezwał się tylko jeden głos, brzmiący na dość zniecierpliwiony i trochę znudzony.
– Sprzątnij po sobie ten syf, albo zjem twoje oczy.
A po nim cisza.

Smoki Wolnych Stad

Drewniana Figura Aterala

Chcesz dołączyć do gry?

Rejestracja

Logowanie

Kto jest online

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu