Łąka głazów

[Pieśń Słowika]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Patrzył z rozbawieniem na jej popisowy... To nie był skok, ale należały się jej brawa za chęci.
Zastukał ogonem na trawie i pokiwał łebkiem
– Dobra, zaczynamy. Zaczniemy od przedstawienia się. Jestem Pieśń Słowika – wesoło mrugnął do niej jednym okiem.
Cóż... lubił się droczyć. Ale wolał żeby nie nazywano go nauczycielem, albo mentorem. Wolał imiona. Znacznie bardziej.

[Miażdżąca Łuska]

Całkiem miło zaczęła się ich przygoda z nauką. Inaczej niż wszystkie, przecież trochę wygłupów nikomu nie zaszkodzi! Jak Zamieć się domyślała, wygłupy niedługo się skończą.
– Dzień dobry! Mnie zwą Zamiecią. A na Ciebie będę mówić Słowik! – odrzekła z szerokim uśmiechem.
Zamieć nie czuła się skrępowana, czuła się całkiem swobodnie w obecności Słowika. Ależ te smoki różnią się charakterami!

[Pieśń Słowika]

Całkiem nieźle jej szło. Byli prawie rówieśnikami, więc istniała duża szansa, że ich znajomość nie skończy się na nauce. Słowik kochał psoty i głupkowate zabawy. Korzystał z dzieciństwa ile się dało. Oddychał życiem pełną piersią. Na powagę przyjdzie jeszcze czas.
– Miło cię... napaść Zamieć..i? Zamieć? Jak to się w ogóle odmienią? A, zresztą nie ważne. Będę się do Ciebie zwracał Zamcia – zachichotał. – Dobra, to zacznijmy naukę w końcu, dobrze? Co ty na to?

[Miażdżąca Łuska]

Zamieć nie była zdziwiona faktem, że Słowiś nie umiał odmienić jej imienia. Nawet jeśli zrobiłby to źle, na pewno nie byłaby zła na niego! Również pokładała nadzieje w myśli, że ich znajomość nie skończy się po nauce.
– Zamcia.. jak oryginalnie! Jeszcze nikt nie wpadł na takie zdrobnienie. Tak! Zacznijmy Słowiku. – odparła uradowana Zamieć.

[Pieśń Słowika]

Uśmiechnął się do niej zadowolony. Cieszył go jej entuzjazm.
Obszedł ją z tyłu i stanął po drugiej stronie.
– Dobrze. Zaczniemy od prawidłowej pozycji do skoku. Stań tak jak ja. Rozstaw trochę łapy i ugnij je w stawach. Potem lekko mocniej pochyl przód. Ogon unieś lekko nad ziemię. Twoja sprawa, czy będzie dotykał ziemi. Inne smoki unoszą go w powietrzu, ja szczerze mówiąc nie zauważyłem różnicy, więc rób jak ci wygodniej i jak ci podpowiada ciało.
Mówiąc to zaprezentował prawidłową pozycję do skoku z miejsca. Ugiął łapy i naprężył kręgosłup. Wyglądał na rozluźnionego.
– Głowę opuść na wysokość barków. Najlepiej wyprostuj szyję. Podczas wykonywania skoku zegniesz ją lekko, ale do tego jeszcze dojdziemy. No. To teraz twoja kolej.
Wrócił do pozycji normalnej i popatrzył na Zamcię lekko kołysząc ogonem.

[Miażdżąca Łuska]

Zamieć wsłuchiwała się w polecenia Słowika. Wszystko robiła starannie i po kolei. Stanęła po czym rozstawiła przednie łapy na boki. Uginanie łap wychodziło jej trochę koślawo! Musiała zrobić to tak aby się nie połamać, pewnie wyglądała jak kompletna oferma. Pochyliła się do przodu, lekko chwiejnym ruchem. Nie podobało jej się, że tak koślawo to wszystko wychodziło. Wolała aby ogon nie dotykał ziemi, uniosła go, lecz nie był wysoko nad ziemią. Zamieć naprężyła się, głowę obniżyła do poziomu barków. Czuła się nieco dziwnie w tej pozycji. Wręcz chciało jej się śmiać..
– I jak mój Mistrzu? Jest źle czy jeszcze gorzej? – zaśmiała się Zamieć. Wiedziała, że Słowik nie przepada za mianem mistrza bądź nauczyciela, dlatego nazwała go tak celowo.

[Pieśń Słowika]

Pokręcił głową z rezygnacją. Zacmokał i odrzekł:
– To będzie baaaaaardzo długi dzień – zaśmiał się rozbawiony jej staraniami. Wiedział, że się z nim drażni z tym "mistrzem", dlatego dodał z chichocząc. – Pisklaku...
Jej tylne łapy były ledwo zgięte. No cóż... Będzie musiał jej pomóc. Podszedł więc do jej boku i położył przednią łapę na jej grzbiecie na wysokości zada. Potem lekko, ale stanowczo nacisnął ją.
– Niżej. Masz jeszcze trochę miejsca pod sobą – parsknął śmiechem dociskając uczennicę do ziemi. Nie zamierzał jej przygniatać, poluźnił nacisk, gdy tylko osiągnęła właściwą wysokość.

[Miażdżąca Łuska]

Wyraźnie coś poszło nie tak. Zamieć dostrzegła niezadowolenie Słowika, czuła się źle z myślą, że zawiodła go. Nienawidziła, gdy ktoś nie był usatysfakcjonowany jej próbami, lecz wcale nie można przyznać, że było to dla niej motywujące. Im większa krytyka, tym większa zawziętość Zamieci. Dopiero zaczynała naukę, można by wybaczyć jej małe błędy i potknięcia. Czas wziąć sobie do serca naukę i skupić się na niej. Z powodu zimna robienie czegokolwiek było dla Zamieci ciężkie, nie można ukryć, że Zamieć to ogromny piecuch! Z resztą jeśli o temperaturę chodzi to ciężko jest jej dogodzić. Nie umknęło jej również słowo "Pisklaku".
– Och! No proszę, dorosły się znalazł! – odpowiedziała krnąbrnie, dodając lekki uśmiech.
Trzeba przyznać, że czuła się niezręcznie, gdy Słowik kładł łapy i ją tak usilnie poprawiał. Zawstydzenie Zamieci z pewnością było spowodowane brakiem kontaktów z rówieśnikami, nawet relacje między nią a Poszukiwaczem ostatnio ucichły. Cóż... dobrze, że jej nie położył na ziemi, przez to swoje całe dociskanie! Gdy wreszcie stała dobrze, co było zasługą Słowika, należało dopracować położenie łba, osunęła go na odpowiednią wysokość, ogon pozostawiła zawieszony w powietrzu w niezbyt dużej odległości od ziemi.
– I co teraz Słowiku? Mam tak stać jak... kołek? – zerknęła na Słowika, po czym utkwiła wzrok daleko przed sobą.
Wciąż czuła lekką niepewność. Nie miała pojęcia jak wygląda, podczas przygotowań postawy do skoku. Trzeba przyznać, że Zamieć nie lubiła wychodzić na niezbyt urodziwą. Gdzieś w środku miała nadzieję, a raczej przeczucie, że teraz jej postawa jest prawidłowa. Młoda smoczyca mogła zacząć martwić się jedynie kolejnymi poleceniami Słowika.

[Pieśń Słowika]

Może i Zamieci brakowało rówieśników. Słowikowi też zresztą. Ale nie był dzikusem. Nie widział w dotykaniu jej żadnego problemu. W końcu Słowik to... tylko Słowik. Prędzej mu zabawy i figle niż przyglądanie się samicom w idealnej pozycji do skoku. No dobra. Przyglądał się jej. Była ładna, zgrabna i przede wszystkim dobrze zachowywała pozycję.
Przeszedł obok niej i przysiadł na tylnych łapach.
– Teraz ugnij przednie łapy i odepchnij się nimi z całej siły do góry. Tylko przednimi łapami. Tylne mają pozostać na ziemi.
Miał trochę inną metodę nauki skoku. Była... ciekawsza.
– Jak oderwiesz je od ziemi, gdy zaczniesz spadać w dół uginasz je w stawach, żeby wytracić ciężar. Zobaczysz.
Uśmiechnął się do niej zachęcająco.

[Miażdżąca Łuska]

Zamieć odczuwała lekkie zmęczenie, ileż można sterczeć w jednej pozycji! Na szczęście Słowik powiedział co musi zrobić jako kolejne. Ugięła więc przednie łapy i z większości swoich sił odepchnęła się. Po odepchnięciu się i kilku momentach stania na tylnych łapach, Zamieć zaczęła opadać na ziemię. Tutaj przyda się kolejna wskazówka Słowika. Ugięła ponownie łapy, po czym opadła na ziemię. Rzeczywiście! Nie czuć tak ciężaru ciała, gdy opada się z łapami ugiętymi. Zamieć zastanawiała się jak jej wyszło, gdyż przeczucia miała całkiem pozytywne W niektórych przypadkach okazuje się jednak, że diabeł tkwi w szczegółach. Z niecierpliwością czekała na ocenę Słowika, która była dla niej niesamowicie ważna.
– Jak oceniasz tę próbę Słowiku? Nie zawiodłam tym razem? – uśmiechnęła się delikatnie, patrząc przy tym na Słowika.

[Pieśń Słowika]

Błękitne uszy łowcu uniosły się do góry, kiedy Zamieć wreszcie zdecydowała się wykonać ćwiczenie. To był test jej gotowości do prawdziwego wyzwania. Zaledwie rozgrzewka.
– Ty? Mnie? Zawieść? Hahaha. Nie, mój drogi pisklaczku. Nie zawiodłaś.
Nazywanie niewiele młodszej od niego samiczki "pisklaczkiem" było sympatycznym pstryczkiem w jej nosek. Ani na chwilę nie spoważniał. Nawet kiedy wydawał kolejne polecenie, szeroki uśmiech nie schodził mu z pyska.
– Teraz kolejne zadanie. Przyjmij tą samą pozycję do poprzednio, a następnie odbij się wszystkimi – na to słowo położył największy nacisk – łapami do przodu – znowu akcent. – Tylko nie próbuj odbijać się jednocześnie. Najpierw odepchnij się tylnymi łapami, potem dopiero przednimi. Pamiętaj o wyprostowanym ogonie i złożonych skrzydłach. Głowa ma tobą poprowadzić. Kiedy będziesz wyskakiwała na moment zostaw wszystkie łapy wyciągnięte do tyłu. Kiedy przejdziesz do fazy opadania, wyciągnij ku ziemi przednie łapy. Gdy dotkną ziemi i poczujesz opór ugnij je. Tylne łapy dotykają ziemi ostatnie. No. To do dzieła! – zaśmiał się i sam małymi skokami doskoczył do jej boku. Przyjął właściwą pozycję do skoku i zerknął na nią. W oczach skakały mu figlarne iskierki. Czyżby zamierzał skakać razem z nią?

[Miażdżąca Łuska]

Ach te żarciki Słowika! Zamieć nie mogła narzekać na nudę. Nie umknął jej również słynny pisklak! Tym razem nie odpowiedziała na przekomarzanki Słowika. Przynajmniej próba "przykucu" i skoku wyszła jej dobrze. Znów robiła to samo, gdyż po odbiciu się, jej postawa była prosta, niemalże siedząca. Ugięła przednie łapki, tylne pozostały proste, była niczym czający się tygrysek! Skrzydła przylgnęły do jej ciała, ogon był wyprostowany. Zastanawiało ją jakie ma znaczenie, czy ogon jest prosty, czy zgięty. Tym razem największy nacisk włożyła w tylne łapy, odbiła się nimi od ziemi, po czym oderwała przednie łapy od podłoża, zadbała aby podczas skoku jej przednie kończyny nie wisiały gdzieś tam bezwładnie, cofnęła je do tyłu, tak samo łapy tylne. Nadszedł moment ponownego spotkania z ziemią. W takim wypadku wyciągnęła przednie łapy do przodu, następnie ugięła je, aby wylądował delikatnie, a nie jak jakiś głaz. Spotkanie z ziemią nie było złe. Całkiem miło ze strony Słowika, że zdecydował się na skakanie wraz z Zamiecią.
– Jak mnie oceniasz Słowiku? – wyszczerzyła kły, patrząc na "pisklaczka" figlarnie.
Stwierdziła, że może na chwilkę posadzić swój zad na ziemi. Usiadła i machała ogonem to w jedną stronę, to w drugą stronę. Tym razem miała równie dobre przeczucia jak poprzednio, lecz często okazuje się, że dłuższe czynności, które złożone są z kilku manewrów są trudniejsze niż może się wydawać.

[Pieśń Słowika]

Słowik skoczył trochę dalej. W locie zerkał kątem oka na towarzyszkę krótkiego skoku.
Wylądował miękko na ziemi uginając przednie, a potem tylne łapy. Obrócił się w jej stronę zamierzając ją pochwalić, skoro już zapytała go o zdanie.
Ale zamknął pysk i uniósł długie uszy, kiedy Zamieć przykucała, aby posadzić swój zadek na ziemi. Co ona robi?
– Hej! Co robisz? Wstawaj – zachichotał. – To nie koniec. Teraz skok z rozbiegu.
Rozdwajającą się od niedawna, końcówką ogona ukuł ją w bok, żeby się pospieszyła i powstała.
– Poszło Ci bardzo dobrze – mrugnął do niej wesoło. Po czym sam przysiadł na tylnych łapach. – Teraz ja będę siedział, a ty masz wykonać piękny skok do przodu, ale z rozbiegu. Podpowiem, że żeby to zrobić musisz przed odbiciem się z ziemi, postawić przednie łapy obok siebie, tak samo jak tylne. Będziesz już miała swój pęd przez bieg, więc nie możesz się zastanawiać. Musisz wyprzedzić odbiciem łapami od ziemi moment zanim padniesz na szyję – ostrzegł szczerząc do niej kły.
Jego ogon opadł na ziemię zawinięty w kształt litery "s".

[Miażdżąca Łuska]

Niestety Słowik nie dał Zamieci nacieszyć się małym odpoczynkiem. Słowa Słowika, które potwierdziły poprawność skoku Ognistej były jak zbawienie.
– Chociaż raz coś mi wychodzi! Nie mogę równać się z Tobą, drogi pisklaku! – Zamieć zachichotała pod nosem.
Teraz młoda smoczyca musiała wziąć rozpęd. Może lepiej aby skakała w stronę Słowika, a nie tyłem do niego. Przeszła pewien dystans, po czym rozpędziła się w jego stronę. Bieg zaczęła swobodnie, z czasem wkładając w to coraz więcej siły i wysiłku. Trzeba przyznać, że Zamcia lubiła biegać. Czekała na właściwy moment do skoku. Zamieć była skomplikowana. Aby coś zrobić, musiała wyraźnie poczuć, że to ten odpowiedni moment. Nadeszła i chwila, gdy poczuła, że właśnie w tym momencie powinna skoczyć. Wybiła się energicznie tylnymi łapami, odrywając po tym przednie łapy od podłoża. Czuła, że idzie jej to całkiem płynnie. Przednie jak i tyle kończyny były wyprostowane, ogon tak samo. Nie było czasu na zastanowienia, więc owe próby można nazwać spontanicznością. Gdy zaczęła wracać na zieloną trawkę, ugięła przednie łapy a następnie ugięła tylne łapy. Miała wrażenie, że ten skok był dłuższy niż poprzedni. Teraz miała chociaż jakiś rozpęd i nie musiała robić tego na sucho. Wylądowała tuż przed Słowikiem. Dobrze, że go nie staranowała! Dopiero by się porobiło.
– Czy tym razem również wykonałam wszystko dobrze, ty mały sadysto? – zapytała Zamieć, dysząc przy tym lekko.
Wlepiła swój wzrok w Słowika, oczekując niecierpliwie odpowiedzi. Może i tym razem przeczucia jej nie zawiodą.

[Pieśń Słowika]

Słowik z niejaką satysfakcją obserwował cały jej skok, który był właściwie przeprowadzony od początku do końca. Widział jej płynne odbicie od ziemi. Właściwie uniesiony ogon i wydłużoną, lekko zgiętą sylwetkę. Jej czarne, matowe łuski zaznaczały dość masywną budowę ciała samiczki. Miała bardzo dobre warunki do zostania wojowniczką. Tylko szkoda by było, żeby kaleczyć takie piękno.
Błękitnołuski skinął głową.
– Oj... Będziesz musiała pamiętać o skrzydłach, moja droga uczennico – mrugnął do niej wesoło. – Jeszcze raz. Pamiętaj o skrzydłach, bo Ci je zwiążę!
Starał się odgrywać surowego i wymagającego nauczyciela. No, ale kto by się na to nabrał? Ten młody smok nie potrafił być poważny i wredny. Czy taki teatralny pokaz tyranii w jego wykonaniu mógł wzbudzić w Zamieci jakikolwiek respekt?

[Miażdżąca Łuska]

Powaga Słowika bawiła Zamieć, kompletnie nie wzbudzał w niej respektu. Może to i lepiej. Zamieć była zła na siebie, że zapomniała o takim szczególe.
– Możesz sobie mnie wiązać! Nie boję się ciebie, Słowiku. – rzekła Zamieć i uśmiechnęła się figlarnie do Słowika.
Zamieć złożyła skrzydła, które przylgnęły do jej ciała jak nic innego nigdy. Ruszyła przed siebie, biegła w stronę Słowika dynamicznie, początek jej biegu był szybki, nie chciała przeciągać i tracić czasu. Uczucie gotowości do skoku nadeszło o wiele szybciej niż poprzednim razem. Odbiła się tylnymi łapami od podłoża, następnie również i przednie kończyny oderwały się od ziemi. Tylne kończyny automatycznie wyprostowała, było to niczym oddychanie. Przednie kończyny również były wyprostowane. Ogon również nie wisiał gdzieś bezwładnie, był wyprostowany tak jak powinien. Skok nie mógł trwać wiecznie. Zamieć zaczynała lądować. Ugięła przednie łapki, po czym ugięła również i te tylne łapki. Wylądowała lekko i w większym odstępie od Słowika niż ostatnio.
– Teraz bezbłędnie mistrzu? – zapytała z szerokim uśmiechem na pysku.
Miała nadzieję, że szybko przejdą do kolejnych kroków, nie chciało jej się wierzyć, że to wszystko czego Słowik chciał ją nauczyć.

[Pieśń Słowika]

Kiedy Zamieć podjęła drugą próbę na pysku błękitnego łowcy pojawił się lekki uśmiech. Całkiem nieźle jej szło. Drugi skok był o niebo lepszy, chociaż krótszy. I dobrze. Chociaż gdyby na niego wpadła nic by się nie stało. W końcu on nie miał żadnych ostrych wyrostków kostnych, ani nawet rogów. Ona to inna bajka. Miała rogi i wyrastające z grzbietu krótkie kolce. Pewnie, z wiekiem będą coraz dłuższe.
Gdy stanęła przed nim zacmokał kręcąc łbem. Znowu założył maskę krytycznego nauczyciela.
– Mogłoby być lepiej, ale za następnym razem się bardziej musisz postarać. Nie siadaj!.
Nie wytrzymał i parsknął śmiechem. Nie da jej odpocząć. On też się namęczył podczas swojej nauki u Zimowego Kolca. Z rozmarzonym uśmiechem wspominał tamte chwile.
– Nie siadaj. Lecimy dalej moja droga.
Wstał i rozejrzał się w koło szukając najodpowiedniejszego, najwyższego, najtrudniejszego wyzwania dla Zamieci. Hahaha!
– Ten się nada – mruknął zerkając z rozbawieniem na samicę. Podszedł do głazu odpowiadającego jego wzrostowi, czyli mniej więcej też wysokości Zamieci.
– Wskocz na niego, a potem zeskocz z powrotem na ziemię. Przy wskakiwaniu na wysokie półki skalne, albo na drzewa, musisz przyłożyć więcej siły na odbicie się przednimi łapami. Głowa ma być ustawiona niemal w pionie podczas lotu w górę. Przynajmniej na początku. Potem gdy będziesz lądować możesz ją opuścić. Nie pomagaj sobie skrzydłami, bo będziesz skakała do nocy – ostrzegł ją z wyszczerzonymi kiełkami. – Podczas wybijania się, możesz nawet oprzeć dotknąć zadkiem ziemi. Najważniejsze, żebyś zaczynała od jak najniższej pozycji z tyłu.
Miał nadzieję, że samiczka zrozumiała co miał na myśli.
Ogonem klepnął skałę i skinął jej głową.
– Zaczynaj.
W zachowaniu Słowika było widać wielkie zaangażowanie w naukę Zamieci. Byli rówieśnikami, więc się dogadywali. Oba smoki miały zadziorny charakter i zabawowe podejście do nauki. Pewnie z chęcią by się z nią pobawił po tej lekcji. Chyba go polubiła.

[Miażdżąca Łuska]

Ależ ten Słowik dawał wyzwania Zamieci! W niektórych momentach miała wrażenie, że Słowik chce ją uczyć a przy okazji sprawdzić jej wytrzymałość. Wskakiwanie na głazy.. no cudownie!
– Chcesz mnie wykończyć Słowiku? – Zamieć zapytała spokojnym głosem.
Zastanawiała się jak będzie lepiej wykonać skok. Z rozpędu, czy raczej z miejsca. Skakanie z miejsca na taką wysokość to raczej wdrapywanie się! Może Słowik chce, aby Zamieć stępiła sobie pazurki. Nie zapytała swojego nauczycielka o zdanie. Postanowiła wykonać skok na swoich warunkach, stanowczość Zamieci wzięła górę. Odeszła pewien dystans od dorodnego głazu, zlepiła skrzydła z resztą czarnego ciała, po czym ruszyła do przodu. Biegła energicznie przed siebie, zbliżała się do głazu. Była na wystarczającej odległości aby wykonać skok. Oby się nie poobijała! Wyskoczyła z tylnych łap, starała się utrzymać pozycję jak najniższą do ziemi, ogon pozostawał prosty. Łapy tylne również były wyprostowane, przednie łapy skierowane do skały, na którą miała wskoczyć. Łeb wychyliła do góry tak, aby nie był na równości z resztą ciała. W ten skok włożyła bardzo dużo siły. Zdała sobie sprawę, że to nie jest zabawa w luźne skakanie. Trzeba przyznać, że nie czuła się pewnie, skakanie na wyższy pułap było przerażające! Ciekawe, czy Słowik zaliczy jej tę próbę. Zamieć stała na skale i patrzyła na Słowika z góry.
– Zaliczyłam ten skok, czy raczej będziesz mnie gnębić wskakiwaniem na wyższe półki? – zapytała z szerokim uśmiechem, mierząc przy tym Słowika i machając ogonkiem.
Miała nadzieję, że ich znajomość nie skończy się na nauce. Może jakimś przypadkiem spotka gdzieś jeszcze Słowika.

[Pieśń Słowika]

Czekał aż Zamieć wreszcie się zdecyduje wskoczyć na ten głaz. Miała szczęście, że śnieg spadnie dopiero za kilka dni, bo inaczej błękitnołuski samczyk miałby na co popatrzeć. Szczególnie, gdyby ześlizgnęła się z śliskiej ściany.
A tak tylko zadarł łeb do góry patrząc na nią. Była już zmęczona, co zauważył od razu. Nie był bez serca. Żarty na bok.
– Chcę Cię czegoś nauczyć, pisklaku – roześmiał się. – To teraz podejdź jak najbliżej krawędzi i opuść przód ciała jak najniżej. Potem pochyl się wolno, ale stanowczo do przodu. Kiedy wyczujesz, że tracisz równowagę i zaraz spadniesz, odepchnij się przednimi, a potem tylnymi łapami. Nie za mocno! – ostrzegł. – Nie potrzeba ci zwiększać prędkości, którą i tak nada ci twój ciężar. Ogon masz mieć uniesiony wysoko, bo inaczej uderzysz nim o skałę, gdy twoje ciało spadnie niżej. Także ogon do góry. Skrzydła przy brzuchu, łapy przednie ugięte i pochylenie do przodu. Zrozumiano?
Posłał jej pokrzepiający uśmiech. Da sobie radę.

[Miażdżąca Łuska]

Słowik chyba oszalał! Chyba dążył do kolectwa Zamci. Coraz to bardziej szalone myśli wymyślał! Mały wariat.
– Słowiku... ty chyba chcesz mnie okaleczyć! – powiedziała Zamieć z zadziornym uśmiechem.
Ciemnołuska podeszła do krawędzi skały, spojrzała w dół i poczuła utratę równowagi. Smoczycy zakręciło się we łbie od widoku na jakiej wysokości znajduje się jej zad. Pochyliła się w przód, jej zad natomiast pozostał w górze. Uniosła ogon aby nie doznał spotkania z głazem. Poczuła jak traci kontrolę nad swoją pochyloną postawą. Błyskawicznie wybiła się z przednimi łapami, po czym zrobiła to samo tylnymi. Skrzydła miała przy bokach swojego brzucha a łapy były ugięte. Starała się wybić delikatnie, aby nie upaść pyskiem na ziemie. Wylądowała na ziemi, po czym wyprostowała się. Stanęła w luźnej pozycji, zastanawiając się, czy Słowik chce jej przekazać jeszcze jakąś wiedzę.
– Poradziłam sobie drogi Słowiku? Może masz jeszcze jakieś niespodzianki dla mnie. – uśmiechnęła się delikatnie do Słowika.
Zamieć miała wrażenie, że ich wspólny czas zaczyna się kończyć.

[Pieśń Słowika]

// Raport Skoki I

Słowik pokręcił energicznie głową.
– Nie nie mam jeśli chodzi o skoki, Zamcio – uśmiechnął się do niej wesoło. Powstał i podszedł do niej. Dotknął nosem jej szyi, a następnie spojrzał jej w oczy. Potem nagle stanął na tylnych łapach. Ogonem podparł się z tyły o ziemię. Opadając oparł przednie łapy o jej bok i pchnął ją spychając na stronę. Potem opuścił przód i głowę do ziemi i uśmiechając się figlarnie zamachał uniesionym ogonem.
– Złap mnie! – zaburczał szczerząc kły. Niech no spróbuje. Mały trening zapasów nikomu jeszcze nie zaszkodził.