Diamentowy Strumień

[Zbierający Kolec]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

//ok ok ;)
Pokiwał łbem na pierwsze słowa Mistrzyni, po czym powiedział co chce dzisiaj zrobić – Chcę się nauczyć bronić. No więc tak, nazwa mówi sama za siebie. Aby się obronić głównie wykonuje się odskoki, unikiem może być też nagłe przypadnięcie do ziemi ale najlepiej chyba po prostu oddalić się od zasięgu ataku przeciwnika. Można też stosować sparowanie, zbić z toru lotu na przykład łapę. Sparować można rogami, ogonem albo łapą... Znaczy się tak myślę. Nie wiem czy przy okazji kontratak też nie wlicza się w obronę...– No tak, to tyle co wiedział na temat obrony. Spojrzał wyczekująco na nauczycielkę.

[Oddech Pustyni]

Nie ociągał się z odpowiedzią, widać było, że rwał się do nauki. Oddech skinęła łbem, kiedy skończył mówić –Możesz też bh-blokować. Czasem cios leci bezpośrednio na ciebie, ale możesz osłonić się jakąś twardą częścią ciała, jak rogami, które sam wymieniłeś. Tak jak w atakowaniu, jeżeli dobrze się zastanowisz, do parowania możesz wykorzystać ph-praktycznie każdą część ciała. Co do kontrataku, masz rację, ale wtedy nie powinieneś skupiać się na ranieniu przeciwnika, a uderzeniu go, dla wytrącenia z hh-równowagi. Sparowanie wymaga więcej siły, czasem nawet precyzji, przy bloku zaś musisz być pewien, że twoja os-osłona wytrzyma uderzenie. Co do uników, możesz też sph-spróbować się odturać...– nadal nie pojmowała dlaczego smoki to robiły, Tarzanie się w ziemi dla relaksu było zrozumiałe, ale padanie na grzbiet, narażanie skrzydeł i łap... tak czy inaczej nie wyjawiała swojego zdania, ponieważ nie mogła zaprzeczyć, że chociaż dziwna, ta metoda bywała skuteczna –O teorii można by mówić bardzo dhh-długo, ale równie dobrze możesz dowiedzieć się o wszystkim w trakcie ph-praktyki. Zacznijmy przykładowo od tf-twojego refleksu– nie czekała, aż Adept przyjmie pozycję gotowości, ani sama się do niej nie ustawiła. Jedyne ostrzeżenie jakie dostał, to właśnie zdanie, które przed chwilą wypowiedziała. Ułamek sekundy potem, rozpędzony ogon pustynnej, zmierzał w kierunku przedniej, prawej kończyny smoka. Biczowata końcówka miała trzasnąć prosto w jego palce i w razie braku jego reakcji, zapewne dotkliwie je zranić albo nawet połamać.

[Zbierający Kolec]

Oczywiście że się palił do nauki! Anubis uważnie słuchał nauczycielki, obserwując ją bardzo uważnie. I dobrze, bardzo dobrze bo słowa "dowiedzieć się o wszystkim w trakcie ph-praktyki. Zacznijmy przykładowo od tf-twojego refleksu" powiedziały mu wszystko.
Momentalnie wstał (bo przecież siedział) i jak najszybciej rozstawił łapy i wyprostował ogon. Szyję sobie podarował ale skrzydła złożył blisko ciała. Spiął swoje wszystkie mięśnie, ugiął łapy i w odpowiednim (jego zdaniem) momencie wybił się z tylnych łap, unosząc przednie a potem odrywając tylne. Siłę wyskoku skierował w górę, jak najwyżej aby uniknąć ciosu Mistrzyni. Ogonem nadał sobie równowagę, jeżeli los mu sprzyjał i nie dostał po łapach, skierował się w dół i wylądował uginając przednie amortyzując skok a potem dostawiając tylne. Starał się robić to wszystko jak najszybciej, płynnie i nie oberwać.

[Oddech Pustyni]

Pozycja gotowości była ważna, ale nie zawsze priorytetowa. Kiedy samiec skupiał się na rozstawieniu łap i przyciśnięciu skrzydeł do ciała, ogon Oddechu, pokonał już całą drogę do jego kończyny. Kiedy Anubis zaczął się wybijać, biczowata końcówka uderzyła o jego palce. Nie był to bardzo silny cios, ale młody z pewnością go poczuł.
–Z pozycji gotowości możesz się bh-bronić, a także atakować i rzeczywiście powinieneś się do niej ustawić– mówiąc to, sama stanęła, jakby gotowa do walki –Ale czasami, więcej uwagi musisz poświęcić na jak najs-najszybszej reakcji. Nie może się liczyć nic oprócz tf-twojego uniku. Przykładowo, jeżeli cios leci na tf-twój łeb, a twoim zadaniem jest po ph-prostu kucnąć. Czy zamiast to zrobić, będziesz myślał osobno o skrzydłach, ogonie i łapach?– cofnęła się od niego kawałek –Jeżeli jesteś zmuszony do szybkiego działania, myśl tylko o tym co ci potrzebne, resztę zaś możesz wy-wykonać potem, albo podczas samego uniku. Zamiast przygotowywać się do skoku, po ph-prostu wyskocz, w powietrzu zaś ogon doda ci balansu, a ty opadniesz swobodnie na w-wszystkie łapy– tyle co do refleksu, bo w końcu, wszystko rządziło się osobnymi prawami. Anubis już stał, więc nie musiał na nowo się przygotowywać i nie będzie już tracił czasu. Teraz mógł działać swobodnie.
Ognista pochyliła łeb, a potem wybiła się z zadnich łap i zaszarżowała w stronę ucznia. Łeb pochyliła, więc zapewne gdyby go dopadła, nadziałaby go na rogi. Biegła na niego od frontu.

[Zbierający Kolec]

Czyli lepiej sobie to oszczędzić, tą całą pozycję. No dobrze, na pewno to zapamięta. Może kiedyś tak się wytrenuje, że będzie wszystko robić odruchowo? Nawet teraz stał na rozstawionych i lekko zgiętych łapach, jego ogon odruchowo się prostował. Kiwnął tylko łbem, już gotując się na atak Pustyni, uważnie ją obserwując. A więc chce z niego zrobić surowy szaszłyk? Anubis spiął swoje mięśnie, szykując się do szybkiego skoku w bok. Ciało skierował w prawo, wybijając się momentalnie z całych sił w prawą stronę, odruchowo balansując ogonem. Uniósł niemal jednocześnie wszystkie łapy, wybijając się z nich i skręcając, chcąc uniknąć zderzenia. Głównie chodziło o obronę przodu aż do ogona, ogon mógł zostać trochę trafiony bo uznał że jego trzeba ewentualnie "poświęcić" Wylądował płynnie i oby tym razem nic nie zepsuł.

[Oddech Pustyni]

Poświęcić? Dosyć lekkomyślne, w prawdziwej walce mogłoby nawet kosztować Adepta nieco więcej niż "odrobinę" potrącony ogon. Samiec odskoczył, nie przejmując się całym swoim ciałem, zaś uznając jedną część za ważniejszą od drugiej. Oczywiście miał rację, w ostatecznych sytuacjach trzeba było coś poświęcić, ale ta do takich nie należała. Oddech machnęła gwałtownie łbem, a jej rogi musnęły umykający ogon. Wyhamowała i odwróciła się do ucznia –Dopóki możesz się poruszać, nie nah-narażaj żadnej części na stratę. Jeżeli nie skupisz się na obronie ogona, ktoś może ci go złamać albo po prostu chwycić. Odgryzienie końcówki niewiele cie sss-zrani, ale co szybszy wojownik, może chwycić nieco dalej i po prostu ci go wyrwać–
Oddaliła się znowu, zostawiając między sobą a nim, pół ogona odległości –Najbardziej skupiasz się na zwinności– zauważyła, może nawet odrobinę niechętnie, chociaż trudno było to wychwycić. Uwielbiała bezpośrednią walkę, kiedy ona i przeciwnik nie uciekali przed sobą, a bronili się siłą i wytrzymałością. No ale cóż, nie mogła nikomu narzucać swoich upodobań –Jeżeli chcesz poćwiczyć bloki, możesz teh-teraz jakiś wypróbować, ale nie musisz, jeżeli zamierzasz kształtować głównie sf-swoją zwinność– kiedy skończyła mówić, wybiła się mocno z zadnich łap i uniosła lewą kończynędo ataku. Tym razem zamierzała nieco utrudnić mu sprawę, ponieważ atakowała z góry, po łuku, ale także z wybiciem w jego kierunku. Celem był bark, jeżeli spadnie bezpośrednio przy nim, lub gardło, jeżeli nie uda mu się poprawnie wybić do tyłu.
Smoczyca rozcapierzyła pazury i chociaż Anubis wiedział, że to nauka, sytuacja wydała się naprawdę niebezpieczna.

[Bezsensowny Kolec]

Pogoda była wyjątkowo czysta i słoneczna. Promienie słońca odbijały się od okolicznych pagórków, pokrytych tak jak cała okolica w puszystym śniegu. Wszystko wyglądało na martwe i nieruchome, nawet najmniejszy wiatr nie pozbawiał widoku idealnej statyczności. Jedyną skazą, która burzyła wrażenie jakoby to otoczenie było wyjątkowo realistycznym obrazem, była wydłużająca się smuga wydeptanego śniegu.
Smugę tą tworzył pisklak, nie starszy niż 5 księżyców, który najwyraźniej zdecydowanie za bardzo zapędziły się w swojej podróży z matczynej groty. Jeden z gatunku drzewnych – zielony Bez.

Z każdą minutą wąż śladu powoli wydłużał się niestrudzenie, nie dążąc ku niczemu konkretnemu – najwidoczniej wiedziony przez los czy tam fatum. Wtem jego głowa gwałtownie zatrzymała się w pobliżu polanki; tym zbiegiem okoliczności Bez spoczął na odpoczynek akurat przy diamentowym strumyku. Położył się tu nie czekając na nic innego niż powrót sił do dalszej drogi.

[Dynamika Ostrza]

Przechodziła tędy akurat Dynamika, wracając z wyższych partii bliźniaczych skał, gdy przy strumieniu dostrzegła leżące wśród śniegu, maleńkie pisklę. Nie wyczuwała wokół żadnego smoka. Czyżby było tu samo? I jeszcze takie młode. No i chyba, sądząc po śladach na śniegu, przyszło tu także samo.
Skąd? Jak daleko musiało się tak błąkać w tę chłodną porę?
Popatrzyła na pisklę ze współczuciem. Musiało być mu zimno, zwłaszcza że nie miało futra, tylko łuski które jedynie bardziej wychładzały.
Natychmiast też podreptała w jego stronę. Pierwsze co mógł pisklak zauważyć, a może raczej usłyszeć, to skrzypienie śniegu pod jej łapami. A potem cień który przysłonił światło słoneczne. Jednak jeśli pisklę by się odwróciło, dostrzegłoby jedynie życzliwie uśmiechającą się smoczycę o zadbanym futrze i pięknych błyszczących w świetle kryształowych rogach.
Pochyliła się nad maluchem, wciągnęła nieco powietrza w nozdrza, identyfikując zapach pisklęcia. Cienisty... no i... czuć go było nieco Apokalipsą. Czyżby miała więcej piskląt poza truskawką?
Nie będzie dobrze jeśli coś mu się stanie, to było pewne. A tereny wspólne nie były dobrym miejscem dla piskląt bez opieki. Chyba tylko ogniści mogli sobie pozwolić na bezpieczne wypuszczanie podopiecznych w teren. A i tu nie było pewności.
–Witaj, mały... co robisz sam w takim miejscu? Gdzie twoja matka? – Zapytała, imitując prawdziwą mowę poprzez synchroniczne poruszanie wargami, choć sam dźwięk głosu był stworzony z maddary. Głos ten miał też nieco... zatroskany ton.

[Bezsensowny Kolec]

Bez był już głęboko w krainie abstrakcyjnych myśli, więc trudno byłoby mu dosłyszeć lub dostrzec cokolwiek co świadczyłoby o obecności drugiego smoka. Nie chrapał a ślepia miał otwarte, ale i tak śnił na jawie o tym dlaczego rozgrzany śnieg zamienia się w wodę.
Będąc w takim stanie kompletnie nie zareagował na pierwsze słowa Dynamiki, a na kolejne leniwie rozejrzał się po otoczeniu. Dopiero gdy jego wzrok padł na smoka, który wyrósł jak spod ziemi, wyrwał na cztery łapy tak gwałtownie aż znów się wywrócił.

W takim amoku poturlał się trochę po ziemi nim znów się podniósł. Zadyszany pierwsze co wykrzyczał to coś między groźbą a błaganiem:
– Nie możesz skrzywdzić pisklaka! Prawo stad Ci zabrania! – Śmiało patrzył przy tym prosto w ślepia giganta i zamarł w tej pozycji. Dopiero po kilku chwilach zdecydował się dodać odpowiedź na zadane wcześniej:
– Matka rzadko się interesuje mną i siostrą. Głównie rozmawia i wychodzi gdzieś z różnymi samcami, które przychodzą do groty.. – Tym razem jego głos miał już zupełnie inne.. bardziej ufne zabarwienie – Ona.. robi z nimi dziwne rzeczy..

W ostatnich słowach pisklaka było czuć głęboki żal.

[Dynamika Ostrza]

Roześmiałaby się gdyby miała głos, jednak pozostawało jej zrobić rozbawioną minę kiedy zobaczyła jak pisklę poturlało się a następnie chyba próbowało jej grozić, samemu się pewnie bojąc, choć nie miało czego. Dynamika nie skrzywdziłaby pisklęcia. Uśmiechnęła się pobłażliwie.
Ależ nie zamierzam ci nic robić, malutki! Cóż, dobrze, że to wiesz! Ale mimo wszystko nie powinieneś tu chodzić sam... bo mogą się zdarzyć smoki które nie wiedzą... – Pierwsze dźwięki jej iluzorycznego głosu były łagodne, i ciepłe, ale następne... nie, nie były groźbą, ale po prostu przestrogą. Niestety znała smoki które i w takim małym niewinnym pisklęciu dostrzegłyby wroga. Teraz jednak nie było już całkiem samo... i ona nie pozwoliłaby się nikomu zbliżyć ze złymi zamiarami...
Kolejne słowa pisklęcia jednak ją zaniepokoiły... czy na pewno w takim razie było to Pisklę Apokalipsy, tej Apokalipsy która bez lęku wkroczyła na tereny obcego stada, samotnie, by ratować swoje pisklę, choć tak na prawdę nie groziło mu żadne niebezpieczeństwo?
–A jak się nazywa twoja mama? Jakie dziwne rzeczy? – Nie mogła się powstrzymać od wypytania się w tej kwestii... Co za "dziwne rzeczy" mogły się dziać na oczach pisklęcia? Moment później wyraz jej pyska się rozpogodził.
–No, ale jak tak, to ja mogę się z tobą trochę pobawić! Albo cię czegoś nauczyć, jak wolisz? Jak ci na imię? – Zapytała pisklaka, jak przy poprzednich wypowiedziach, synchronizując ruch warg z plecionym z nici maddary głosem, by go nie wystraszyć faktem mówienia bez otwierania pyska...

[Jeździec Apokalipsy]

// to zaczyna być wkurzające. Po pierwsze Bzie, skąd tu się wziąłeś i tak kłamiesz o mojej postaci, skoro nawet nie miał do tego podstaw? Drażni mnie to już.

Wojowniczka przyleciała tutaj szybko za swoim pisklakiem, skinęła łbem Dynamice.
– Witaj i wybacz za moje pisklę. Gada bzdury. – Rzekła i zwróciła się do pisklaka, patrząc na niego surowo. Wzięła go mocno w łapy i odfrunęła, pozostawiając Dynamikę samą. Była zdenerwowana.. jakim cudem jej pisklaki tu się wzięły? No jak? Po chwili dwójki już tutaj nie było.

[Bezsensowny Kolec]

//Bo sama nie odpisujesz w grocie a nie dajesz możliwości nigdzie wyjść! Poza tym to dzieci, różnie odbierają różne rzeczy xD

Bez smutnym wzrokiem krzyczącym "ratuj" pożegnał Życie i dał się porwać matce. Przez głowę malca znów popłynęło bardzo wiele bardzo głębokich myśli. Przygoda zawiodła! A z nią liczne nadzieje pisklaka.

Westchnął. Trzeba się z tym pogodzić i wytrzymać jeszcze jakiś czas w jarzmie młodości.

[Kruczopióry]

Był wnerwiony. Wyjątkowo wnerwiony. Wnerwiony jak jeszcze nigdy w sowim życiu. Wzdrygnął się, czując zimno; spojrzał na pokryty lodem strumień, jakby próbował tam szukać jakiegoś ratunku, ale tego... skąd miał oczekiwać? Nawet wysłanie sygnału mentalnego przekraczało teraz jego możliwości!

Wyobraził sobie wielki, chropowaty kamień o średnicy swojego pyska, który miał ochotę cisnąć gdziekolwiek, żeby tylko wylądować nerwy. przelał w niego maddarę... ale nie, to nie zadziałało! Znowu! Tylko pisnął długo i przeciągle, zaciskając powieki, kiedy ból jego głowy znowu się wzmógł. Co się działo, co to za czary?! Ktoś na niego rzucił klątwę czy co?!

Warknął wściekle, wbijając pazury głęboko w śnieg. I wziął kilka głębokich oddechów, próbując się uspokoić. No co jest, co to wszystko ma znaczyć?! Przyszły czarodziej, który właśnie utracił moc przelewania maddary w swoje twory – nie, nic gorszego nie mogło go spotkać. Dlatego szukał kogokolwiek kto będzie w stanie muu pomóc – oby jak najszybciej...

[Azyl Zabłąkanych]

Szczęśliwym zbiegiem okoliczności, Kruczopióry nie musiał szukać zbyt długo. Pomoc przybyła sama, zwabiona przeciągłym piskiem, w którego wplecioną złość i irytację trudno było przeoczyć.
Odnosiła wrażenie, iż rozpoznaje głos osoby, która go z siebie wydała. Gdy jednak jej oczom ukazała się sylwetka Kruczopiórego, rozbawiony półuśmiech sam wpełznął na jej pysk. Oczywiście, że nie cieszyła się z cudzego nieszczęścia. Jedynie fakt, jakiego typu dźwięki jest w stanie wydobyć z siebie młody samiec, bawił ją niemiłosiernie; chociaż starała się ukryć to chociaż trochę, powstrzymując drganie warg.
Zaintrygowana tym, co wzbudziło w nim ten stan, zbliżyła się ostrożnie. Nie mógł dostrzec jej od razu; zachodziła go zza pleców, stąpając miękko i cicho. W tym aspekcie było jej o wiele bliżej do łowczyni, niż uzdrowicielki; księżyce wypraw jednak kształtowały jej chód, na stałe już wpajając w kroki ostrożność.
Kruczopióry nie pokazywał się jej z tej strony, którą ukazywał światu na co dzień. Widziała już jego łzy, była świadkiem jego słabości, dostrzegała jego strach. Koiła jego ból, uspakajała jego myśli. Każda z tych rzeczy była cegiełką, która pozwalała jej kształtować obraz Ognistego – który w efekcie był inny, niż u większości.
Samiec zdawał się jej być takim, który bardzo łatwo ulegał emocjom. Wrażliwym, o nieco chwiejnym charakterze, takim, który kierował się głównie sercem – ale jednocześnie bardzo prawdziwym. I szczerym; to, jak łatwo okazywał swe uczucia, najlepiej pokazywało jego wnętrze. Pokusiłaby się o stwierdzenie, iż na podstawie samej jego mimiki czasem potrafiłaby odgadnąć, o czym myśli.
Ta łatwość może kiedyś stać się przyczyną jego wielkiej wygranej, ale też wielkiej porażki.
Zbliżyła się, wymijając go delikatnym łukiem.
Czuła, jak maddara wibrowała delikatnie, niesforna i rozproszona. Taka, która chociaż wypłynęła z jego wnętrza, nie była w stanie stworzyć jednolitej całości.
Przyglądała się wibrującemu powietrzu, póki maddara nie uleciała całkowicie.
– Ból głowy to przekleństwo uzdrowicieli i czarodziejów – stwierdziła, podchodząc bliżej. Przysiadła przy Ognistym, a w jej łapach pojawiła się miseczka i chmielowe szyszki. Oszczędny uśmiech błąkał się na jej pysku, gdy zwiesiła łeb, w milczeniu przygotowując wywar.
Odcedziwszy go, ciepły i parujący podała Ognistemu, lekkim skinięciem łba zachęcając go do wypicia. Gdy zaś samiec odłożył miseczkę na bok, bez skrępowania przyłożyła palce do jego polika. Nie zamknęła jednak ślepi; nigdy tego nie robiła, lecząc. Nie potrzebowała ciemności.
Łatwo było rozpoznać jego chorobę. Wiedziona doświadczeniem, wiedziała, iż ból głowy jak mało która dolegliwość potrafiła rozjuszyć; a szczególnie postacie takie, jak ona i on. Maddara była podstawą ich profesji. Nie mogli pozwolić sobie na niedyspozycję.
Zlokalizowała zwężenie się naczyń krwionośnych, zregenerowała i rozluźniła, działając kojąco na układ krwionośny. Dzięki chmielowi jej praca była znacznie ułatwiona; zioło wyrównało ciśnienie, częściowo łagodząc ból głowy. Jego przyczyny często bywały enigmatyczne; często był spowodowany stresem, przepracowaniem, ale również zmęczeniem i głodem. Jeśli pacjent nie zamierzał zmieniać swych przyzwyczajeń, często nie mogła zrobić nic więcej, niż jedynie czasowo ukoić jego ból.
Pobudziła ośrodki nerwowe, upewniła się, iż nic na nie nie naciska, po czym odcięła dopływ maddary. Powoli odsunęła łapę, mrugając kilkakrotnie. Pewna efektów, uśmiechnęła się lekko.
– Powinno być lepiej – stwierdziła cicho, stawiając kończynę na ziemi i odsuwając się od Ognistego, przysiadając w stosownej odległości.

[Kruczopióry]

Posłuszny poleceniom Azylu, Kruczopióry wypił napar, a następnie poddał się działaniu jej maddary. Mmmm... to było... dziwne przeżycie. Ale...

Gdy uzdrowicielka zakończyła swoją pracę powoli podniósł łeb... i pomyślał. O motylu; o wielkim, pięknym motylu o bursztynowych skrzydłach i złotym ciele. Pstryk! Pojawił się! Dokładnie na nosie uzdrowicielki! A więc...
– Dzię... Dziękuję! – wykrzyczał z wielką radością i natychmiast uścisnął mocno Azyl, aż ta mogła się prawie udusić. – Nie myślałem, że pozbycie się tej dolegliwości może być takie proste! Dziękuję! – powtórzył, a następnie odstąpił od smoczycy, zwolniwszy tym samym uścisk. – Miałem wielkie szczęście, ze ci tutaj spotkałem; niestety, muszę już wracać do obozu. Do zobaczenia... jeszcze kiedyś. Bo na pewno się jeszcze spotkamy – rzekł, mrugnąwszy porozumiewawczo ślepiem, a następnie rozpędził się i wzniósł w gorę za pomocą skrzydeł, frunąc z powrotem ku swojemu domostwu...

// zt

[Złuszczona Łuska]

Rzeka w tym miejscu przepływała łagodnym, szerokim strumieniem. Nad jednym z brzegów rósł potężny buk, którego grube, bezlistne gałęzie wyginały się ku niebu, niemal stojąc na straży tego spokojnego miejsca. Na pierwszy rzut oka, wydawałoby się, ze w pobliżu nie znajduje się żaden smok.
Coś lekko poruszyło się na gałęzi, strącając delikatny puch, który opadł bezgłośnie na nienaruszony śnieg poniżej. W koronie ukryła się niewielka, smukła samiczka ognia i najwyraźniej upatrzyła sobie to miejsce na drzemkę. Jej zielone żebra unosiły się w spokojnym oddechu, który ulatywał srebrną mgiełką z jej nozdrzy. Pasiasty ogon bezpiecznie owinęła wokół pnia; teraz drgał lekko – coś jej się śniło.

[Martwy Kolec]

Pogoda była paskudna. Przynajmniej dla Martwego. Nienawidził zarówno zimna, jak i wiatru, a tego dnia żadne nie chciało odpuścić. Cienisty szedł przed siebie z opuszczonym łbem i dociśniętymi skrzydłami. Byle tylko dotrzeć do swojej nory, gdzie byłoby ciepło. W pewnym momencie w powietrzu uniósł się znajomy zapach. Nie mógł jednak skojarzyć zapachu, bowiem z ognistymi miał rzadko do czynienia. Zaczął się więc rozglądać na boki, ale niczego nie dostrzegł. Lecz na śniegu widać było już niemal całkiem zakryte przez śnieg wgłębienia. Podszedł do nich i dostrzegł, że są to ślady smoka. Trochę większego od niego. Zaczął za nimi podążać, bowiem choć chciał dostać się do swojego legowiska, to śledzenie było dla niego zawsze czymś ekscytującym. Czuł się sprawnym wojownikiem i łowcą w jednym. Nagle dostrzegł, że ślady urywają się przy drzewie, a kora ma pozostawione ślady pazurów. Gdzieniegdzie na śniegu przebijały się małej wielkości drewienka, które musiały się skruszyć podczas wspinaczki. Wybił się więc z przednich kończyn i oparł o pień drzewa patrząc ku górze. Dostrzegł jakąś śpiącą smoczycę, o smukłej i delikatnej budowie. Uśmiechnął się więc delikatnie i chciał sprawdzić, czy nauka ataku z Nieustępliwą nie poszła na marne. Wyskoczył więc do góry trzepocząc skrzydłami by znaleźć się na tej samej solidnej gałęzi, na której spałą Złuszczona. Ciężko ją było tym nie obudzić, lecz zanim ją zaatakował spytał-Hej. Ktoś ty?-pytając podszedł bliżej szczerząc dziób, w którym już gromadził się nadmiar śliny.

[Nocna Łuska]

Zgodnie z tym, co jej mówił Assuremith niedaleko gaju powinien ciągnąć się strumyczek przy którym mieli się spotkać. O ile nie trudno jej było znaleźć miejsce o którym mówił, o tyle znacznie trudniej było znieść wstyd, że nie umiała niby takich prostych czynności jak bieg i skok. Na szczęście jej partner wykazywał się zrozumieniem.
Tak skąd pochodziła bieganie nie było jej potrzebne. Skakanie? W górach radziła sobie skrzydłami.
Ale nie była w górach.
Już zdążyła odczuć braki w swoim wytrenowaniu. To skąd pochodziła nie miało znaczenia dla drapieżników, dla których na ziemi była bardzo łatwym celem.
Samica kroczyła powoli w stronę strumienia co jakiś czas zatrzymując się w miejscu, aby odgarnąć hałdę białego puchu i złapać moment w którym mijała brzeg zamarzniętego strumienia. Aż dotarła do spiętrzonej kry. Lodowa czapa była do prawda ukryta dość płytko pod śniegiem, ale i tak ciężko ją było dostrzec z daleka, bo wygłaskana przez wiatr powierzchnia nie zdradzała żadnych śladów. Choćby pofałdowania.
Nadeithscallieth miała jednak bystry wzrok i bez problemu odkryła źródełko przy którym przysiadła. Śnieg przyklejał się do jej czarnej grzywy, zaś w styczności z ciepłymi łuskami przy bokach niemal natychmiast topniał i zamieniał się w kryształowe kropelki. Jej nie było zimno. Była w swoim klimacie i z chęcią nie zmieniałaby go na żaden inny.

[Sketch]

Assuremith nadleciał chwilę później. Spóźnienie wynikało przede wszystkim z tego, że musiał 'odstawić' Adramusa do leża, żeby najstarsze pisklę chroniło młodszych od siebie. Oczywiście było to dość proste. Młodsze rodzeństwo bało się śniegu i nie wyjdą tak szybko na śnieg. Adramus już wystarczająco przeżył, aby chodzić po białym puchu, ale przezornie omijał kontaktu z łapami. Wszystko więc będzie dobrze.
–Dobrze zatem, Jiwah Ka. Od czego chcesz zacząć?
Oboje wiedzieli po co tu przyszli, dlatego też nie było sensu niepotrzebnie przedłużać jej czekania. Wiedział również jak ważne było dla samicy zostanie uzdrowicielką, a bez podstawowych umiejętności nie będzie w stanie ich po prostu poznać. Samiec instynktownie ustawił się już w pozycję gotowości i oczekiwał~

[Melodia Ciał]

Młoda samica przybyła do jej zdaniem jednego z najpiękniejszych miejsc na smoczych ziemiach, a był tym miejscem właśnie Diamentowy Strumień, a kto jak kto ale Duma ponad wszystko ceniła sobie piękno tego co ją otaczało, a ponad to swoje własne. Kiedy już znalazła dogodne miejsce, zabrała się za układanie piór na skrzydłach. Czekała tutaj na smoka ze stada Ognia, który miał ją uczyć.

[Poszukiwacz Kości]

Istniało coraz większe ryzyko że wkrótce tereny wspólne przestaną nadawać się do użytku. Właśnie dlatego, mając być może ostatnią okazję na ich zwiedzenie, wojownik wylądował tutaj. Nie wiązał z tym miejscem dobrych wspomnień, a jednak znał je po prostu na tyle dobrze, że to właśnie tutaj chciał odpocząć, wziąć łyk chłodnej wody z strumienia.. A no tak, woda zamarzła. W takim razie, po prostu się rozejrzeć.
Duma była w stanie go zauważyć zanim mu przyszło porozglądać się czy jest tu ktoś obecny. A smok którego zauważyła był czarny – to na pewno! Niski, o szczupłej sylwetce. Pokryty niemalże w całości futrem, oprócz szyi i brzucha, gdzie ich miejsce zastąpił szereg szarych łusek. Najbardziej jednak zauważalny był brak lewej łapy, którym smok wydawał się nie przejmować.
Wojownik obrócił się w bok, dopiero po chwili zauważając młodą samiczkę (albo samca?) w pobliżu. Nie mógł przyjąć jak już na początku nie zdołał jej zauważyć. Czym prędzej więc zwrócił się w stronę nieznajomej, podejmując kontakt.
– O, nie zauważyłem cię tu wcześniej! – Zawołał w jej stronę, mówiąc to co od razu mu przyszło do łba.
– Też zwiedzasz wspólne tereny, czy na kogoś czekasz? – Zapytał, przekręcając łeb nieznacznie w bok. Nie było powodu dla którego miałby być nieuprzejmy, a również dzięki temu, miał okazję dowiedzieć się nieco więcej o przypadkowo spotkanej przez niego osobie.