Czarny Staw

[Zawierzony Kolec]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Tym razem rymy Oczywistego niezbyt były udane, ale przynajmniej się starał, przez co wiele zyskał w oczach Piewcy. Teraz już widział, że jego tata i jego nowa koleżanka nie są aż tak blisko jak sądził – uczucie miłości było dla Pisklęcia czymś obcym, ale widział nieco zawodu w ślepiach ojca. Postanowił potraktować to jak relacje między kolegami.
– Nie ma co się spieszyć, czasem warto zwlekać, można się wtedy czegoś dobrego doczekać. – powiedział na spokojnie jakby do obojga, ale nie wyjaśnił, co ma na myśli. Zaraz o tym skierował się do Oddechu.
– Chciałbym tu pozostać, lecz ruszyć wypada, bym mógł zobaczyć, czy w Stadzie Życia się nadam. Za księżyc się spotkajmy, Oddechu kochana, będę na ciebie tu czekać już od rana – zaraz po tych słowach, obrócił się do niebieskołuskiego.
– Nie chcę już zwlekać, czas nam w drogę ojcze, bo inaczej nic nie zacznę a już wiele skończę – powiedział spokojnie z uśmiechem na pysku. Uważał, że jak ma iść dołączyć do Stada, to musi to zrobić teraz, a w tej sprawie zwlekanie nic nie pomoże. Chciał mieć to już z sobą.

[Oczywistooki]

– Cieszę się, że zdajesz sobie z tego sprawę nawet, jeśli nie potrafisz tego odwzajemnić. – Rzekł radośnie Oczywisty do Piaskowej, mrugając uroczo jednym ślepiem oraz utrzymując swój pozytywny nastrój. Następnie popatrzył się w kierunku swojego nowo adoptowanego synka.
– Chcesz, to mogę cię wziąć na grzbiet i sobie spokojnie pośpisz, a ja cię zaniosę i pokażę przywódcy, dobrze, skarbie? Nie martw się, nic ci nie zrobi i na pewno cię nie odrzuci. To tylko formalności, aby pokazać jej, że jesteś i żyjesz w naszym stadzie. – Powiedział milutko do Piewcy, patrząc się wciąż badawczo na niego. Ach, był taki słodki!

[Oddech Pustyni]

Oddech zmrużyła ślepa. Nie potrafiła odwzajemnić w sensie, że czuła to ale nie pokazywała, czy dlatego, że po prostu nic do niego nie czuła? To znaczy... ona sama wiedziała co czuje, ale wyrażenie Oczywistego wydało się jej dziwnie niejednoznaczne. Do czego to doszło żeby właśnie ona doszukiwała się podtekstów. Miała dosyć myśli, że czeka na coś, jak potwierdził to Piewca. Chciała, żeby rzeczy wokół niej nie działy się tak szybko, żeby wszystko mogło pozostać tak jak jest. Niestety, sam fakt, że pojawił się ten rymujący młody oznaczał kolejne zmiany, kolejny mus dostosowania się do nowych okolicości. Strasznie to było męczące, szczególnie dla kogoś kto z jednej strony uwielbiał towarzystwo, a z drugiego się go bał.
–To dobh-dobry pomysł, żebyś go teraz zaniósł do stada– odpowiedziała, kiedy wyrwała się z zamyślenia. Nie miała zamiaru dodawać nic w kwestii swojej nieodwzajemnionej relacji. Może miała nadzieję, że Oczko sam to w końcu zaakceptuje.
Spojrzała jeszcze raz na Piewcę. Teraz na spokojnie przeanalizowała jego wygląd i dopiero teraz zorientowała się jaki był wyjątkowy. Może nie w kwestii skrzydeł czy barwy, ale za to kolców zdobiących jego łeb. Ciekawe jak będą wyglądać kiedy mały podrośnie.

[Zawierzony Kolec]

Smoczek w miarę szybko wspiął się na plecy swojego nowego taty i stamtąd spojrzał na Oddech z uśmiechem.
– Nie zapomnij o spotkaniu, kochana, naprawdę będę tu za księżyc od samego rana. Niezależnie co by się ze mną nie stało, wyjdę z tego i zjawię się tu cało – powiedział do niej z uśmiechem na pokrytym łuskami pyszczku, po czym skierował się do swojego taty:
– Czas na nas, nieś mnie tato, do przeznaczenia naszego, co ty na to? Chcę poznać mój nowy dom wspaniały i sprawić, by dla mnie też był on doskonały... – może nie do końca jego słowa miały sens, ale Oczywisty który czuł chwyt Piewcy na swoim grzbiecie, mógł też odczuć, że pisklak ma mało sił. Bardzo go wyczerpała ta podróż i na pewno nie pociągnie dużo więcej. Potrzebował wypoczynku i spokoju – więc załatwienie sprawy przyjęcia go do Stada Życia powinno być załatwione jak najszybciej, jak to możliwe. Oddech mogła zauważyć, że Piewca zamknął oczy, jakby drzemiąc

[Oczywistooki]

Oczywisty zniżył się tak, aby synek mógł sobie bez problemu na niego wejść. Był nawet lekki, aczkolwiek niebieskołuski wolał nie ryzykować lotu z takim cennym towarem.
– Do zobaczenia w przyszłości, Piaskowa. – Rzekł cicho do niej, po czym udał się w stronę swojego obozu. Próbował iść tak, aby nie obudzić najprawdopodobniej śpiącego Piewcę, a na dodatek dla bezpieczeństwa trochę wspomagał się maddarą, aby ten po prostu nie spadł z grzbietu. Serce Oczka zrobiło się jakby cieplejsze, ponownie wróciła do niego chęć życia. Podczas podróży przypominał sobie jeszcze te czasy, kiedy był mały tak samo, jak Piewca i wtedy to jego ojciec go nosił... Ach, to były czasy... Szkoda, że aż tak odległe i niemożliwe do przeżycia jeszcze raz...

[Oddech Pustyni]

Nie pozostało jej nic innego jak pożegnać się ze smokami. Była szczęśliwa i jednocześnie doskwierał jej niewielki, nieokreślony dyskomfort. Miała zamiar poczekać, aż się oddalą, a potem po prostu wstać i udać się do swojej groty.
Oczywiście skinęła im łbami na pożegnanie.
Za jakiś czas znowu będzie musiała tu przybyć, ale myśl że dowie się czegoś o zupełnie obcej kulturze, jakoś ją pocieszała.

[Zawierzony Kolec]

Wrócił. Szybciej niż zamierzał, ale miał nadzieję, że Oddech będzie tu już wkrótce. Nie przeszkadzał mu wszechobecny chłód, w końcu swe dzieciństwo spędził w krainie wiecznego śniegu, ale jakoś tak było mu samotnie. Nie minęło dużo czasu od kiedy trafił do Wolnych Stad, ale czuł się już, jakby był tu zawsze – i im dłużej tu był, tym większą czuł tęsknotę za domem... I Ordalią. Ordalio, czemu odeszłaś? Czemu to zrobiłaś? Tak dobrze tam było, w klanie... Piewca westchnął ciężko, a zimny wiatr zawiał mu w pysk, mierzwiąc futro na łbie, jakoby ktoś go głaskał. Był większym smokiem niż kiedyś, ale serce miał pisklęce, więc ten gest od strony natury skomentował cichym piskiem zadowolenia. Kto wie, może to jego bogowie sięgnęli swoimi łapami aż tu, wiele łap od domu, by dodać niebieskiemu smokowi nieco pewności siebie?

[Oddech Pustyni]

Od kiedy Piewca przybył na miejsce, nie minęło wiele czasu, aż nadleciała Oddech. W zasadzie nie spodziewała się pisklęcia tak wcześnie, a o jego oczekiwaniu zorientowała się przypadkiem, kiedy leciała zupełnie gdzie indziej. Kiedy dostrzegła na śniegu niebieską sylwetkę, od razu zapikowała, a potem z gracją wylądowała, kilka ogonów od pisklęcia. Był nieco większy niż na ostatnim spotkaniu, ale nie było to nic nadzwyczajnego, bo w końcu smoczęta rosły najszybciej.
Oddech ukłoniła się niebieskiemu –Chętny, żeby dof-dowiedzieć się więcej na temat Wolnych?– zaczęła i usiadła niedaleko niego –Tak w ogóle zmieniłam imię– nie wiedziała czy młody się w tym połapie, ale wolała, żeby wiedział –Teraz mos-możesz mi mówić Płomień Pustyni– skłoniła się znowu.

[Zawierzony Kolec]

Gdy usłyszał świst skrzydeł przecinających powietrze, odwrócił się i z wielkim uśmiechem na pyszczku powitał swoją mamę, doskakując do niej i pocierając łebkiem o jej ramię, po czym odsunął się, nieco zmieszany. Tak przecież nie wypadało! Poza tym była jego koleżanką, nie mamą... Ale wciąż nie mógł powstrzymać radośnie bijącego serca. Smoczyca była dla niego jedną z dwóch podpór na tych terenach i był jej za to szczerze wdzięczny.
– Witaj ponownie, damo najmilsza, ze wszystkich smoczyc na świecie mi najbliższa – skłonił się jej tym razem, starając się ukryć swoje zmieszanie, dobrze widoczne w złocistych ślepiach Piewcy.
– Będę ci wdzięczny za czas, który poświęcasz mym naukom. Słowa o tym na pewno przekażę dalej, mym wnukom – zaśmiał się cicho. Zamierzał tu żyć i spisywać kroniki tego miejsca, a potem przekazać je potomnym. Taki cel w życiu... Cóż – nie każde pisklę było normalne. Gdy Oddech powiedziała o zmianie imienia, dosłownie opadła mu szczęka.
– Jak to miano swe zmieniłaś, najwspanialsza moja? Czyż twe poprzednie miano to nie rodziców twych wola? – w jego klanie imię zostawało przy smoku na zawsze, a zmienić je mogli tylko ci, którzy umierali – by upamiętnić pośmiertnym imieniem swe prawdziwe, a nie przypisane z góry życie.

[Oddech Pustyni]

Wypadało, nie wypadało, wobec Oddechu był to niestety czyn karygodny. Kiedy pisklę podeszło i czule się o nią otarło, samica odskoczyła gwałtownie i wylądowała na zesztywniałych nogach. Całe jej ciało przeszedł dreszcz, a za moment dołączyło się do tego zdrętwienie, które zawładnęło całymi jej łapami i sięgnęło aż po kręgosłup. Coś niedobrego się z nią działo, bo na dotyk reagowała coraz gorzej, zamiast się do niego przyzwyczaić.
–N-nie najbliższa– przynajmniej nie z żyjących... –To znaczy... psssh-przepraszam za moją reakcję. Spróbuj jednak... nie podchodzić tak blisko na przyszłość– powiedziała szybko i ukłoniła mu się, w geście przeprosin. Wiedziała, że nie chciał zrobić nic złego i nie chciała popsuć mu humoru, swoją negatywną reakcją. Potem podeszła do niego ponownie, żeby przywrócić między nimi dawny, neutralny dystans, a także zakomunikować mu, że się na niego nie gniewa. Zresztą jej pysk niczego takiego nie wyrażał, więc trudno żeby kiedykolwiek wyczytać u niej wrogość.
–Zmiana imienia...– kontynuowała, uspokajając jeszcze lekko drżące ciało –tutaj robi się to bah-bardzo często. Widzisz, zależnie od tego jakie stanowisko w stadzie masz, takie pos-posiadasz imię. Ja zwę się teraz Płomień Pustyni– na co skinęła łbem. Jakoś tak miała, że jak wymawiała swoje imię, musiała wykonać ten dodatkowy gest –Jako pisklę nosisz imię jednoczłonowe, przeważnie dosyć kh-krótkie. W Wolnych to jak nazywasz się teraz, jasno mówi, że jesteś pisk-pisklęciem lub jesteś niedoświadczony. Kiedy przyb-przybyłam zza bariery, równiez myślałam, że imię nadane mi przez mojego hh-rodzica będzie tym, które na zawsze ze mną zostanie. Z czasem, kiedy nauczyłam się tutaj wielu rzeczy, a przyw-przywódczyni mnie zaakceptowała, zostałam zaprowadzona na ceh-ceremonię, gdzie zostałam mianowana na Adepta i przyjęłam nowe miano– tu się zatrzymała. Nie chciała pchać młodemu więcej informacji, niż był w stanie przyswoić, więc wolała pierw zorientować się, że zrozumiał to co dotychczas powiedziała –Wiesz czym jest Adept i ceremonia? Jest... było u ciebie coś takiego?

[Zawierzony Kolec]

Zdziwiła go reakcja smoczycy, samczyk wyraźnie się zmieszał. No tak, nie powinien przenosić swoich zwyczajów w nowe okolice, to gorsze niż fanatyzm. Musiał zaakceptować, że w jego życiu wiele musi się zmienić – łącznie ze sposobem myślenia o pewnych sprawach. W końcu nie wszędzie wszystko działa tak samo. Uśmiechnął się przepraszająco do Pustyni, nie chciał jej w żaden sposób urazić swoimi czynami, była mu w końcu ważnym oparciem w tym nowym, dziwnym świecie, do którego musiał zawędrować. Słysząc jej słowa, zdumiał się bardzo. Jego złociste ślepia rosły ze zdziwienia z każdym wypowiedzianym przez nią zdaniem. Co? Będzie musiał zmienić imię? To tak jakby chciał samemu zapisać swój własny los, bo w końcu imię wyznacza przeznaczenie. Czyli – W życiu swym o żadnej ceremonii nie słyszałem, właściwie zbyt wiele się jeszcze nie dowiedziałem. Czyli imię swe będę musiał porzucić i nigdy nie dane mi będzie doń wrócić? Jak powinno brzmieć me miano nowe – i kiedy, w jakich okolicznościach to stanie się wszystko, bym był na to gotowy? –[/b] postanowił zadać samicy praktyczne pytania. Miał złe przeczucie, że już lada dzień czeka go ta zmiana. Na gorsze? Czy na lepsze? Bał się, serce mu przyspieszyło, ale zewnętrznie tylko oczy wyrażały ten strach... I może jeszcze fakt, że jego uśmiech nieco zmalał.

[Oddech Pustyni]

Młody na szczęście nie zareagował gwałtownie, ani nie wypytywał o jej zachowanie, więc spokojnie mogła sobie wszystko przemyśleć. Początkowo nie wiedziała sensu w tłumaczeniu się, ale ostatecznie i tak wolała to zrobić, bo młody może jeszcze pomyśleć, że wszyscy Wolni nie lubią dotyku –Do każdego musisz pod-podchodzić indywidualnie. Nie wiem jak było u ciebie, ale nie mamy tu thhak wiele zasad czy zwyczajów dotyczących kom-komunikacji. Taki przyjazny gest jedni uznają za coś pozytywnego, a inni mo-mogą... pomyśleć coś innego– tak, to musiało być wystarczająco jasne.
–Ceremonia to ssspotkanie zwołane przez przywódcę. Przewodnik organizuje je kh-kiedy uzna, że członek stada jest gotowy, żeby podnieść swój stopień. Początkowo z pisklęcia na Adepta, czyli na jednos-jednostkę szkolącą się dalej na wybh-wybraną przez siebie rangę, ale już zobowiązaną przysięgą wierności fob-wobec stada. Potem zaś, kiedy Adept spełni odpowiednie wymagania, przywódca daje mu pełną rangę Wojownika, Czarodzieja, Uss-Uzdrowiciela lub Łowcy – nabrała powietrza i zatrzymała się na dłuższą chwilę. Chyba za bardzo się rozgadywała –Twoje nowe imiona wyb-wybierasz ty sam, właśnie na ceremonii, kiedy już złożysz przysięgę. Dow-dowódca powinien pokierować cie mniej więcej na to co powinieneś powiedzieć, ale wiadomo, że psh-przysięga to też bardzo osobista sprawa i powinieneś obiecywać tylko to, co jesteś w stanie wykonać.– niby oczywiste, ale wolała mu wszystko po kolei wytłumaczyć –Imię Adepta musi zawierać w sobie człon Kolec, lub Łuska w przypadku Adeptki. Psh-przykładowo mnie rodzic nazwał Piasek, a na Adeptkę wybrałam imię Piaskowa Łuska– dobrze tak było sobie czasem powspominać, nawet jeżeli był to jedynie przykład co do poprawności nadawania imion. Pomyśleć, że te czasy minęły tak szybko i nie było sposobu, żeby tak jak dawniej, nie być zaangażowanym w tak wiele spraw. Dziwne, że ta melancholia dopadła Pustynię właśnie teraz, przez co znowu na chwile zamilkła, a jej wzrok utkwił gdzieś za pisklęciem. Kiedy znów się odezwała, jej głos był jeszcze bardziej flegmatyczny, a ona bardziej nieobecna niż zwykle –Imię pełnej rangi jest dowolne, ale składa się z dwóch członów, jak na przykład... Jad Duszy, Wizja Znissszczenia. Zdarzają się wyjątki, kh-kiedy smok wybiera sobie miano jednoczłonowe, ale połączone z dwóch wyrazów, jak Fantazhs-– byle tylko Piewca z tego nie korzystał, tego prawie nie dało się wymówić! –Fants-ffantazjo-twórcza– znów skupiła wzrok na młodym. Nie skończyła myśli, ale co tam, niech przyswoi to co mu rzuciła.

[Zawierzony Kolec]

Samczyk wysłuchał z wdzięcznością wyjasnienia. A więc tu nie było żadnego zwyczaju witania się ani nic? To właściwie dobrze – czasem źle się czuł, gdy w rodzinnych stronach był witany tak bliskim gestem jak otarcie łbem o bok przez smoka, którego niezbyt lubił, albo przez kogoś mu jeszcze obcego – wiadomo, że pisklęta niekoniecznie źle to odbierały, ale zawsze niepokoił się, co będzie w przyszłości. Tu nie musiał się o to martwić, więc Wolne Stada wyszły bardzo na plus w porównaniu do jego Klanu w tej kwestii. Wysłuchał też sposobu nazywania i przykładów. Dotarło teraz do niego, co mogły oznaczać te ostatnie ryki Dynamicznej, które powtórzyły się chyba dwa razy od jego pojawienia się na tych terenach – a więc pewnie ktoś miał jakąś ceremonię! Szkoda, że nie wiedział wcześniej, mógłby pooglądać.. No nic, nie będzie tak źle.
– Czy imię nowe moje ze starym związane być musi, czy też wybrać może smok takie, na jakie tylko się skusi? – nawet nie wiedział jak mógłby się w takim wypadku nazwać. Piejący Kolec? Khy...

[Oddech Pustyni]

–Imiona są dowolne. Może się kojarzyć z twoim wygh-wyglądem, charakterem, jakimiś twoimi... przemyśleniami. Ważne, żebyś był z niego zadowolony. Istnieje jednak pewne ograniczenie w sph-sprawie imion pełnej rangi– na co zrobiła nieco dłuższą pauzę. Wyglądało na to, że musiała powiedzieć pisklęciu jakie stanowisko obejmowała w Ogniu. Tak bardzo do tego nie przywykła, że nadal dziwnie jej było mówić o tym wprost –Jako, że dowódcy noszą w swoim imieniu człon dotyczący ich stada, Adepci nie mogą wybh-wybrać nic, w czym zawiera się Cień, Woda, Życie i Płomień lub Ogień. Czyli jak widzisz zmiana imienia pojawia się tylko, kiedy zmienia się coś bah-bardzo ważnego. Istnieje jeszcze przypadek w którym zdobywa się miano prorocze, gdzie drugim członem musi być Gwiazda– tutaj spojrzała Piewcy prosto w ślepia. Może tym razem młode rozpozna co to było –Czy w twoim Klanie istnieli prorocy?

[Zawierzony Kolec]

Imiona były dowolne? Mogły go opisać... Musiał się zastanowić, jak się nazwać. Pierwsze o czym pomyślał, to Wygnany Kolec, ale może jeszcze znajdzie coś, co opisze go nawet lepiej. Miał jeszcze czas. Zrozumiał sens zakazu nadawania sobie nazwy Stada w imieniu dla nieprzywódców – było to logiczne i łatwo wyróżniało ważniejsze smoki od mniej ważnych. Dobry mieli tu system, u niego każdy miał jednoczłonowe imię – zawsze. Słysząc pytanie smoczycy, zastanowił się, po czym skinął głową.
– Mieliśmy smoka, który rozmawiał z bogami, jak również z naszymi smoczymi przodkami. Czytał on z gwiazd i natury znaki wróżące, lepsze czy gorsze czasy zwiastujące. A jakich bogów tutaj macie, przy czym waszą wiarę trzymacie? – jeśli chciał poznać tutejszą kulturę, musiał znac też wiarę tych smoków. U niego każdy Klan wierzył w Chłód i Zmrok... Z wiadomych przyczyn. W końcu jak inaczej miało być w krainie wiecznie skutej lodem?

[Ostatni Rozbłysk]

Co za mroczne miejsce... Idealne na chwilę medytacji i oswojenia się z faktem, że Maddary trzeba nauczyć się wykorzystywać do ataku.
Błysk, gdy poznał jej naturę szczerze znienawidził każdego czarodzieja, który z przyjemnością wykorzystywał swoją moc do ranienia innych.
Czarny Staw... Tutejsza aura niemal przemawiała do adepta Ognia. Działała na jego serce i... Przypominała to uczucie, kiedy Sombre mówiła o stadzie Cienia.
Fioletowołuskiego uderzyły wspomnienia, wspomnienia sprzed wielu księżyców – gdy po raz pierwszy spotkał Aluzję, już wtedy zwaną Cieniem Otchłani. Tak, to było właśnie to uczucie. To wrażenie jej wyższości, potęgi... A jednocześnie nieokiełznanego majestatu. Wtedy stado Cienia zrobiło na Rozjarzonym spore wrażenie, później jeszcze pogłębione przez przyjaźń z Sombre.
Fioletowołuski wszedł do wody i zanurzył się swobodnie, oddając się nasłuchiwaniu życia stawu, przy okazji słysząc wszystko co działo się na brzegu.
Tylko doskonały łowca albo ptak przemknąłby wokół niego niezauważony...

[Oddech Pustyni]

Dopiero, kiedy smoczyca dostrzegła idącego Ognistego, coś w jej łbie jakby zaskoczyło. Spojrzała nieprzytomnie na Piewcę i skinęła mu łbem. Wygląda na to, że znów się zamyśliła nad wypowiedzią, a potem jakby straciła poczucie czasu –Myślę, że nasi prorocy mają podobną funkcję, chociaż nie f-wiem czy czytają z gwiazd. Po prostu przekas-przekazują smokom wolę patronów. Nie należą do żadnego stada, ale wszędzie mogą wejść– westchnęła pod nosem. Chociaż na wszelkie tematy była otwarta, to mówienie po kolei o wszystkich dwunastu bogach, jakoś nie sprawiało jej wielkiej przyjemności –Dwunastu, z czego każdy path-patronuje czemuś innemu. Mówi się, że to właś-właśnie oni stworzyli smoki, zaś jedna z nich, bah-barierę, która oddziela nas od niebezpieczeństwa. Jednego z nich, zwanego Ateralem można spotkać przy wejściu do Świątyni, jeżeli odpowiednio się poss-poszuka. Z resztą można się kontaktować poprzez h-rozmowę w samej Świątyni, chociaż też nie zawsze odpowiadają i trzeba być cier-cierpliwym– ciekawe jak to wyglądało u młodego. Tego była znaczniej bardziej ciekawa, niż powtarzania tego samego kolejny i kolejny raz. Oczywiście nie chciała zostawić Piewcy bez niczego, ktoś w końcu musiał mu to przekazać. Ognista wolała odwlec to po prostu na kilka chwil. Jakkolwiek by jednak nie było, młody nie był w stanie wyczytać z niej jakiejkolwiek niechęci do aktualnego tematu. Wciąż mówiła spokojnie, a długie przerwy między wypowiedziami były dla niej czymś naturalnym –A u ciebie ilu było bogów?–

[Zawierzony Kolec]

Na szczęście był cierpliwym smokiem, więc spokojnie czekał, aż Piaskowa mu odpowie. Może się namyśla? Albo sobie przypomina szczegóły? W każdym razie czekał w milczeniu, rozglądając się po okolicy i przeszedł kawałek na bok, chowając się przed wzrokiem obcego nowoprzybyłego smoka za swoją koleżanką. Gdy ta w końcu zaczęła mówić, Piewca uśmiechnął się i wysłuchał jej cierpliwie do końca, zapamiętując każde wypowiedziane przez nią słowo, a gdy usłyszał pytanie, wyszczerzył kiełki w groteskowym uśmiechu.
– U mnie Chłód i Zmrok byli bogami i zarazem najgorszymi sennymi koszmarami. Chociaż me życie ocalili, siostrę moją ukochaną zabili. Bezlitośni w swych zabawach bawią się nami, smokami, jakbysmy byli zaledwie w ich niezwykłej grze pionkami. Czy bogowie tutejsi także tak się zachowują i ani grama empatii nie czują? – pominął fakt, że byli łaskawi, gdy opuszczał swoją krainę. W końcu ej – powiedzieli, że jak wróci, umrze natychmiast. To na pewno nie było empatyczne!

[Oddech Pustyni]

Płomień przymrużyła ślepia. No tak, znowu te dziwne wietrzenie zębów, którego nie potrafiła zrozumieć. Jak na złość pamiętała wszystko co jej się powiedziało, ale o wyglądzie emocji zawsze zapominała.
– Bogowie wolnych stad od jakiegoś czasu nie bah-bardzo ingerują w to co się u nas dzieje. Raczej nie ma wśród nich złych smoków, kt-które chciałyby skrzywdzić któreś z nas. Dawniej był Tarram, który dążył do naszego zniszczenia, ale na ss-szczęście został pokonany. Możliwe, że w przypadku rażącego łamania praw Wolnych, patroni mogliby zah-zareagować, ale tego nie mogę być pewna. Jeżeli już się z nimi kontaktujesz, robisz to żeby pomogli ci, najczęściej w css-dziedzinie, jakiej patrh-patronują– nabrała powietrza. Stwierdziła, że wymieni młodemu wszystkich po kolei, ale na tyle ogólnie, żeby Piewca sam zdecydował, czy chce żeby coś rozwinąć. Smoczyca zaczęła mówić powoli, w miarę oddzielając wyrazy, żeby samczyk zrozumiał. Czasem podczas nauki o bogach mówiła wszystko na raz, niemalże na jednym tchu, ale przy pisklętach jakoś udawało jej się hamować.
–Immanor, złoty smok o błękitnych ślepiach, patron wytrzymałości
Naranlea, fioletowa smoczyca, srebrnoślepia, patron-patronka inteligencji
Lahae, czerwona, brązowoślepia smoczyca, przewodząca per-percepcji.
Nenya, wiśniowołuska o złotych ślepiach, patronka zss-zręczności.
Valanyan, czarny, błękitnoślepi patron rzemieślników, czyli smoków zajmujących się wyt-wytwarzeniem run i tym podobnych.
Kamanor, granatowy, czarnoślepi patron siły.
Uessas, srebrny, patron miłości.
Viliar, czerwony smok, path-patron niesłusznej wojny.
Nytba, srebrnołuska o złotych ślepiach, patronka aparycji.
Erycal, białofutry o niebieskich ślepiach, patron medyków i uzdrowień.
Thahar, zielony, złotoślepi, patron polowania i zwierzyny łownej.
Ateral, ciemnołuski z białym łbem, patron śmierci i sprawiedliwości.– Po ostatnim słowie odetchnęła głęboko. Ciekawe czy młody był na tyle pojętny, żeby tych nazw nie zapomnieć – A ci twoi patroni. Jak się objawiało ich działanie wśród smoków? Jakoś... zdalnie, czy do was przychodziły, ukazując swoją poss-postać?– ciekawiło ją, jak dokładnie zginęła jego siostra, ale nie była pewna czy jest w stanie o to zapytać.

[Zawierzony Kolec]

Samczyk powoli skinął łebkiem, chłonąć nową wiedzę jak gąbka.
– Strasznie dużo macie bogów i nie widzicie w nich wrogów... – wyszeptał wyraźnie zdumiony. Oni bogów mieli zdecydowanie mniej, bo tylko dwóch, ale za to byli oni okrutni. Ach – gdyby Piewca wiedział o bogach równin, na pewno widziałby w nich podobieństwo do Chłodu i Zmroku. Słysząc pytanie smoczycy, zawahał się.
– Przychodzili, źli i wielcy, chcąc od nas wierności, żądając tego z pyskami niczym mordercy. Nie chcieli słuchać wymówek, żądali od nas wobec nich czułych słówek, a niewiernych okrutnie zabijali, duszę jego na kawałki rozdzierali... – powiedział szczerze, wzdrygając się na samą myśl o boskich jestestwach. Tak... Naprawdę nie przepadał za swoją starą wiarą i bardzo chętnie przeszedłby na nową, ale przed tym musiał jeszcze lepiej poznać panującą tu kulturę. W każdym razie był pewien, że lada księżyc Chłód i Zmrok opuszczą na zawsze jego serce i zostanie ono rozgrzane ciepłym żarem tradycji Wolnych smoków, które już pokochał. Coraz bardziej czuł się tu jak w prawdziwym domu.

//złożę sobie już raport z wiedzy, ale możemy pogadać dalej c:

[Oddech Pustyni]

/*patrzy na pokolorowany tekst* widzę, że naprawdę Ci się nudziło xD

Smoczyca na spokojnie rozmyślała o dawnych bogach Piewcy. Zastanawiała się jak to jest, że smoki z jego zgromadzenia drżały w przerażeniu przed ich gniewem – Nikt nie buntował się przeciw nim, albo nie ph-próbował z nimi dogadać? Dlaczego władali w ten sposób?– zamilkła na moment. Nie miała pojęcia ile wiedział samczyk, i nie chciała go przecież zadręczać. Zamiast skupiać się tylko na jego przeszłości, podjęła też inny temat – Ah... ale żeby nie tylko o tym. Jest jeszcze coś co chcesz wiedzieć o Wolnych? Jak się w ogóle tutaj czujesz? W sensie, w stadzie Życia?– poruszyła skrzydłami. Nie uważała Piewcy za "swoje" pisklę, co nie znaczyło, że nie ciekawiło ją jak radzi sobie teraz i co zamierza robić.