Samotna Skała

[Oczywistooki]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

– ...To Ogień ma z wami sojusz? – Lekko się zdziwił, pierwszy raz o tym słysząc. Zawsze myślał, że to Życie jest bliżej Ognia niż Cień. Może przechodząc do Cienia wzbudzi zainteresowanie Piaskowej na sobie? Może ona po prostu lubi bardziej Cienistych? Oczywisty coraz bardziej zaczynał wierzyć Słowu, ale spokoju nie dawał mu Kaszmir, z którym był tak mocno zawsze związany. Co on powie na to, że Oczko pójdzie do Cienia? Przecież zawsze chcieli walczyć u swego boku, a nie na przeciwnych frontach. Będzie musiał się długo zastanowić nad finałową decyzją...

[Nathi]

Przewrócił oczyma.
– Przecież mówiłem – stwierdził. Mówił o tym jeszcze dzisiaj, podczas tej samej rozmowy. Czyżby adept nie słuchał dość uważnie? To nic. Cierpliwość. – A dlaczego cały plan sprzed mojego zostania przywódcą się nie powiódł? Cień ma trwały sojusz z Ogniem, dlatego odmówili pomocy Życiu, a Jad Duszy przyznał, że Ogień z Cieniem byliby skłonni zaatakować Życie. Od dawna to planowali, a rozdarcie stada jedynie im pomogło. I wątpię, aby zmienili swoje zamiary. Dlatego też odszedłem do Cienia. Bo nie ma między nimi większej różnicy. Mamy sojusz, a w Cieniu czuję się bezpieczniej. I to Cień jest liderem, tak sądzę – ziewnął. Pora była coraz późniejsza.

[Oczywistooki]

Niestety ziewanie jest zaraźliwe...
– No tak... Dziękuję, że mi dałeś do pomyślunku, Mistrzu. Spróbuję jak najszybciej podjąć decyzję, ale teraz strasznie spać mi się chce również, jak zapewne tobie. – Odrzekł, również ziewając. Na niego było już pora, aby wrócić na swoje tereny. Słowu gdzieś też się śpieszyło, więc problemów raczej z rozstaniem nie miał. Czekał jeszcze na to, aż Mistrz być może jeszcze coś powie.

[Nathi]

Kiwnął krótko łbem.
– Twoje imiona nawiązują do wzroku. Oczy są źródłem wiedzy. Myśl oczyma – powiedział tylko zagadkowo. Na krótką chwilę oparł byłem uczniowi łapę na barku i spojrzał mu w oczy. Następnie wybił się mocno, głównie z tylnych łap, rozłożył skrzydła i odleciał. Daleko, znikając w cieniu nocy. Najskuteczniejszym kamuflażu, schronieniu.

[Oczywistooki]

Tylko się do niego uśmiechnął mile, jak to miał w zwyczaju. Po kilku chwilach, wpatrując się w szybko znikające ciało Słowa Oczko również wzbił się w powietrze i odleciał w kierunku swojego domu. Być może ta noc przesądziła o jego przyszłości.

[Niebieski Kolec]

Po raz kolejny postanowiłem wybrać się na przechadzkę po terenach wspólnych łącząc ten spacer z krótką drzemką. W końcu dotarłem pod Czarne Wzgórza gdzie postanowiłem odpocząć. Chwilę siedziałem wpatrując się w niebo myśląc o tych, których gwiazdy na nim zaświecą. Tyle wspaniałych smoków odeszło, a te najgorsze kreatury wciąż zatruwają życie innym. Rozmyślałem też nad sensem mojego dotychczasowego życia. Po chwili położyłem się na ziemi i zasnąłem.

[Dynamika Ostrza]

Dynamiczna pierwszy raz chyba zapuściła się w wyższe partie czarnych wzgórz gdzie znajdowąła się samotna skała. Nie była jednak w złym humorze, więc odwiedzając to miejsce nie odczuła aż tak mocno otaczającej je ponurej atmosfery.
U podnóża skały jednak napotkała smoka, który tak sobie leżał. Prawdopodobnie spał. Coś ostatnio sporo śpiących smoków napotykała. I wszystkie kończyły tak samo – z różową puchokulką na grzbiecie. Tyle że ta różowa kulka futra była już całkiem spora. Taka, że w łebku już paliła jej się czerwona lampka, że jeśli by wskoczyła na śpiącego smoka, to już by się pewnie nie roześmiał ale ochrzanił ją za atak z zaskoczenia. Bo lekka to tak całkiem nie była. Zwalenie się komuś na grzbiet mogło już tego kogoś zaboleć. Dlatego przystanęła przed smokiem i wyjątkowo grzecznie zapukała szponem o jego łuski, sprawdzając jak mocno śpi, pochylając przy tym łeb i przyglądając się jego głowie, czy ten się nie budzi...

[Niebieski Kolec]

Ja z przyzwyczajenia nigdy nie spałem na tyle mocno by nie poczuć innego smoka. Cóż życie pozostawia po sobie wiele śladów. Tak więc gdy tylko poczułem dotyk na swoim ciele od razu lekko poruszył się mój zabliźniony pysk, a po chwili para fioletowych ślepi zaczęła wpatrywać się w młodą samicę. Nie wiedziałem dlaczego inni po prostu sobie podchodzą i mnie budzą skoro śmierdzi ode mnie równinnymi na lot. ~ Słucham?~ Powiedziałem zachrypniętym głosem, a przenikliwym wzrokiem wpatrując się w ślepia samicy.

[Dynamika Ostrza]

Może dlatego że to małe różowe nie ma pojęcia jak pachną równinni? No bo skąd? Wykluła się ze 10 księżyców temu i słyszała słowo "równinni" tylko na spotkaniu młodych. A tam żadnych pokazówek, iluzji wyglądu czy zapachu nie było, suche informacje. Dlatego gdy smok się obudził i odwrócił w jej stronę, ujrzał bynajmniej nie zaniepokojonego zapachem czujnego wojownika, a wesołego smoczego podrostka o kolorze futra który znacznie utrudniał młodej samiczce wyglądanie groźnie w jakimkolwiek sensie.
–Eee... witaj? – Powitała go, tak a nie inaczej, bo jakoś nigdy nie praktykowała oficjalnych powitań, ale ten smok brzmiał tak... poważnie, że zwykłe "Hej" czy "Cześć, co tu porabiasz" wydawało się tak bardzo nie na miejscu jak ryba na środku piasków pustyni.
–Tak myślałam... ee... umiesz dobrze tropić? Szukam kogoś kto by mnie nauczył, żebym mogła wreszcie pójść na polowanie! – Smok trochę ją onieśmielał, ale w końcu jej ton głosu wrócił do swego zwykłego, entuzjastycznego zabarwienia.

[Niebieski Kolec]

Uśmiechnąłem się do małej samiczki widząc, że moja obecność ją, aż tak onieśmiela. Przecież nie jestem, aż tak stary i przerażający czy brzydki chyba też nie jestem, chociaż i tak znajdą się tacy co powiedzą inaczej. ~ Mógłbym, ale nie wypada o coś prosić jeżeli się nie przedstawiło.~ Powiedziałem z serdecznym uśmiechem, który nie specjalnie pasował do reszty mojego pyska.

[Dynamika Ostrza]

No, to może te blizny, a może trochę zachrypnięty, poważny głos którym wcześniej się do niej zwrócił, a najprawdopodobniej mieszanka obu tych czynników spowodowała efekt onieśmielenia. No ale to nie ważne, bo aktualnie mała chciała schować pysk w łapy ze wstydu z innego powodu. No znów o tym zapomniała, mówiła sobie w głowie, przedstaw się, no przedstaw się – ale wydukanie tamtego "witam" sprawiło że o przedstawieniu się zapomniała.
–Hehehe, jestem Dynamiczna Łuska ze stada Życia. – Powiedziała, trochę nieśmiale chichocąc na początek, gdy obniżyła łebek i spojrzała się nieco przepraszająco na smoka. Nawet już raczej nie zamierzała się dopytywać o jego tożsamość, skoro sama się zapomniała przedstawić... no chyba że sam jej powie.

[Niebieski Kolec]

Blizn nie zakryje, a głosu nie zmienię chociaż kiedyś był taki dźwięczny, a teraz jest niczym rozsmarowany na większym kamieniu. ~ Ja jestem Podszept Szaleństwa. W Życiu nosiłem imię Głosu Zapomnienia i pewnie kojarzysz kogoś z mojej rodziny. I nie ma się czego wstydzić. Ja nie gryzę.~ Powiedziałem spokojnie nie przestając się uśmiechać. Chciałem tym dodać choć troszkę odwagi adeptce i mam nadzieję, że przynajmniej w małym stopniu to mi się uda.

[Dynamika Ostrza]

–Trochę groźnie wyglądasz! – Zwróciła uwagę na ten drobny fakt, choć już w bardziej humorystycznym tonie. Akurat kiedy nie popełniała w kontaktach z innymi smokami jednej socjalnej gafy za drugą ze względu na swój brak wyuczonego savoir-vivre'u, to nie trzeba było jej wiele czasu na zapomnienie o zawstydzeniu.
–Nooo... to teraz mogę prosić o naukę? – Zapytała, uginając trochę przednie łapki i spoglądając z dołu na Podszept, szczerząc kiełki w najbardziej niewinnym proszącym uśmiechu na jaki było ją tylko stać w tym wieku. Urok pisklęcia z wiekiem odchodził... chyba trzeba będzie coś z tym zrobić, jeszcze trochę jej księżyców na karku przybędzie i pisklęce proszące minki przestaną zdawać egzamin...

[Niebieski Kolec]

Cóż uczenie młodych i Życia i Wody należało do moich obowiązków, więc po prostu nie mogłem odmówić. Przez chwilę patrzyłem na adeptkę rozbawiony jej pisklęcą postawą. Po chwili jednak wstałem i rozprostowałem troszkę za duże złote skrzydła po chwili znów bezpiecznie układając je na bokach. ~ A więc za czym musisz się rozglądać tropiąc zwierzynę?~ Powiedziałem powoli i spokojnie tak by samiczka wszystko zrozumiała. W międzyczasie łapą lekko dotykałem pióra przytwierdzanego do mojego "rogu". To jedna z niewielu rzeczy dla, których wróciłem.

[Dynamika Ostrza]

Gdy się zgodził, a raczej zaczął naukę, mała radośnie uniosła łebek, przez chwilę wydawało się jakby zaraz miała zacząć powtarzać "dziękuję, dziękuję, dziękuję" aż się zasapie. Ale na szczęście dla uszu starszego smoka nie to wyszło z jej pyska następne.
–Za zapachem? Znaczy, nie rozglądać się, a węszyć. Każdy z nas ma swój własny, jednak w pewnym sensie są podobne, mówią że jesteśmy smokami. Zwierzęta też mają własny, to pewnie można po nim stwierdzić czym są i gdzie są, jeśli wiatr przywieje ich woń. No i pewnie też ślady ich bytności. Uszkodzenia roślin, może pozostawione kępki futra, czy łusek? Piór?– Odpowiedziała, jeszcze lekko zamyślona, jakby szukając w umyśle jeszcze dodatkowych możliwości.
–Odchody... – Zaczęła, lekko się przy tym krzywiąc.
–Ślady krwi czy szczątki ofiar mogą ostrzec przed obecnością drapieżników. – Zakończyła tę część wypowiedzi, uśmiechając się lekko, jakby pytająco.

[Niebieski Kolec]

~Dobrze, ale nie rozumiem dlaczego kwestia zwierzęcych odchodów jest dla ciebie, aż tak straszna. W końcu nie tylko w tym na polowaniu będziesz się taplać.~ Powiedziałem szczerze się uśmiechając. Po chwili jednak do nozdrzy małej dotarł lekki prawie nie wyczuwalny zapach sarny. Też go wyczułem i byłem w stanie przypisać go do zwierzęcia, ale adeptka nie. I to po krótce było jej kolejne zadanie. ~ Powiedz mi co wydziela ten zapach. Im bliżej podejdziesz tym łatwiej ci będzie.~

[Dynamika Ostrza]

–Taplać?!– Obrzydzenie zmieszane z zaskoczeniem w jej głosie było już raczej wyraźne. Aż odchyliła szyję lekko do tyłu.
–Raczej nie chciałabym mieć odchodów na futrze... – Zaśmiała się, przecząco machając łebkiem. Musiały być w końcu inne sposoby na kamuflaż na polowaniu, nie? Na przykład taka magia. Była czystsza.
–No, w każdym razie, po prostu śmierdzą jak się je wącha– dodała, spoglądając na ziemię i poruszając ogonem z lewa na prawo, wzbijając do lotu kłębek szarego pyłu.
Nagle jednak wychwyciła jakiś zapach z powietrza. Już chciała spytać co to, ale oczywiście okazało się że jej zadanie polega właśnie na dowiedzeniu się tego. Zaczęła węszyć, ustalając kierunek z którego nawiewał zapach. Więc teraz pewnie mam to znaleźć – pomyślała i zaczęła iść powoli za zapachem, by go nie zgubić. Przy tym wodziła wzrokiem po otoczeniu poszukując jakichś widzialnych śladów, czegoś poza zapachem.

[Niebieski Kolec]

A czy jednym z łowieckich przysłów nie było: "Błoto- łowca, dwa bratanki. Chyba jakoś tak to szło. Chociaż na razie nie pora na poezje, w końcu głównym bohaterem była Dynamiczna. Pierwszą część treningu zdała celująco. Teraz jednak natrafiła na "najgorszy koszmar" jej futra. Albowiem dosyć blisko jej pyska znalazły się dość dorodne sarnie odchody. Ja sam uśmiechnąłem się do niej trochę złośliwie. Ciekawiła mnie tylko jej reakcja.

[Dynamika Ostrza]

Mogło i sobie być. Ważne było to że różowofutra adeptka żadnych łowieckich przysłów nie znała. I może tak było lepiej? W każdym razie wróćmy do poszukiwań. Oczywiście pierwszym na co musiała natrafić były... odchody! Mała o mało w nie wlazła i natychmiastowo znieruchomiała, nim postawiła tam łapę. A potem, po chwili zawieszenia się cofnęła się dwa kroki w tył. Zerknęła na swojego nauczyciela, podnosząc łuk brwiowy. Na pewno zrobił to specjalnie! To musiała być jego sztuczka z maddary, przecież w tak często uczęszczanych miejscach spotkań smoków nie ma zwierzyny! Ale wróciła po chwili do zadania. Z wahaniem i grymasem na pysku opuściła łeb i powąchała z bliska odchody.
Charakteryzowały się tym, że poza standardowym smrodem niestrawionych resztek pożywienia, niewątpliwie roślinnego, nosiły też ślady tego zapachu z wcześniej, jakiegoś zwierzęcia. Sądząc po ich wielkości, zostały wydalone przez coś mniejszego od smoka, jednak znów nie tak małego.
–Toooo... pewnie średni roślinożerca to tu zostawił... – Powiedziała do nauczyciela, zdecydowanie pospiesznie unosząc łeb znad odchodów, obchodząc je tak żeby w żadnym wypadku nie dotknąć ich żadną częścią swego ciała. Powęszyła jeszcze trochę w powietrzu, później zaś dla dodatkowej pewności przy ziemi. Zwierzę które wypróżniło się tutaj musiało zostawić na swoim zadzie trochę tego niesmacznego zapachu, więc pewnie znajdzie ścieżkę zapachową, po której mogłaby podążać. Jeśli więc już ją znalazła ruszyła za nią, z nieco opuszczonym łbem, rozglądając się w poszukiwaniu innych śladów obecności jakiegokolwiek to zwierzęcia które śledziła. Szczególnie przydałyby się tropy, gdyby ślad zapachowy szedł przez jakiś bardziej grzązki grunt – pomyślała. Po odciskach kończyn w błocku mogłaby już stwierdzić na pewno jakiego rodzaju to zwierzę.

[Niebieski Kolec]

Ślad znalazła ale nie był on zostawiony w w miarę przyjemnym błocie tylko w specjalności szefa czyli w odchodach. Ślad był jednak doskonale widoczny, a z częstotliwości znajdywania wiadomo czego można było najwyżej wywnioskować, że zwierzę ma rozwolnienie. Chociaż to też ważna informacja, w końcu teraz wiadomo, że obiekt poszukiwań adeptki jest chory.

[Dynamika Ostrza]

Po napotkaniu kolejnej i kolejnej sarniej k.upy, w dodatku rozdeptanej przez to samo zwierzę, które z resztą adeptka starannie omijała, by brońcie bogowie nie wdepnąć w którąś, miała ochotę uderzyć się łapą w pysk.
–Jak to coś w ogóle szło? Wypróżniało się i cofało żeby w to wdepnąć? Chyba nie tylko z wnętrznościami miało problemy... Bo zwykle to odchody wychodzą z tyłu zwierzęcia, nie? – Skomentowała z krzywym uśmiechem na pysku. W głosie adeptki słychać było zarówno niesmak, jak i rozbawienie tym faktem. Teraz to już miała prawie całkowitą pewność że to złośliwy żart szarołuskiego.
Przyjrzała się jednak dokładnie śladom, jako że stolec, będąc substancją miękką, pozwolił się tropom zwierzęcia dokładnie w nim odcisnąć.Wgłębienie były prawie że eliptyczne, z tyłu bardziej kanciaste, z czterema głębszymi odciśnięciami – dwoma małymi, kolistymi w dolnej części tropu i dwoma dużymi, długimi, w przedniej. Wyglądało jakby były to podwójne kopyta.
–Ma kopyta. Trochę jak łosia, którego kiedyś widziałam, ale dużo mniejsze. Hmmm... niewielkie, kopytne... – Zastanawiała się na głos dalej idąc za tropem, szukając wzrokiem innych wskazówek i unikając łapami pozostawionego przez zwierzę wszędzie stolca. Nawet ogon miała uniesiony do góry, by w żadnym razie odchodów nim nie dotknąć ani nie rozmazać...