Krater

[Ołtarz Wyniesionych]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

– Moje źródło również jest związane z ogniem, ale pochodzącym z płynnego szkła. – Wytłumaczyła, brzmiało to dosyć ciekawie i niewinne, jeżeli nie znało się dokładnych szczegółów.
– Spokojnie. Początki są trudne, ale z każdą próbą będzie wychodziło ci lepiej. Nim cokolwiek zrobisz, weź głęboki wdech i skup się. To, że twoje źródło przypomina ogień nie oznacza, że wszystkie twory będą z nim związane. – Wytłumaczyła i sięgnęła do swojej torby. Wyjęła z niej niedokończoną figurkę ze szkła, która przedstawiała mantykorę. Jej lewa strona była praktycznie skończona, zaś w prawej brakowało jeszcze rys na skrzydłach i części pyska. Wykonana była ze szkła zabarwionego na kolor niebieski, ale miała w sobie srebrne drobinki, przypominające gwiazdy. Veir zrobiła to dla swojego partnera, ale nie miała czasu, by dokończyć swoje dzieło.
– Rzeźbienie jest trochę jak materializowanie tworów... potrzeba dużego skupienia i jeden błąd może wiele kosztować. A teraz spróbuj jeszcze raz odtworzyć moją figurkę. Teraz jednak dodaj do niego coś jeszcze. Spraw, żeby lewitował nad ziemią. Dodaj prędkość i lokalizację, gdy będziesz przelewał maddarę w iluzję, musisz wyobrażać sobie, jak przemieszcza się. – Wytłumaczyła i tym razem przekazała Alduinowi figurkę. Nie znała go, chociaż ufała mu, że nic złego się jej nie stanie. W końcu będzie działał na swojej własnej magii, a to tylko miało mu pokazać, co stworzyć.

Alduin

[Alduin]

W momencie gdy Alduin wziął do łap figurkę zrozumiał jedną rzecz. Nie mógł się śpieszyć. Mimo iż chciał jak najszybciej nadrobić wszystkie zaległości to musiał na pewnych rzeczach skupić się na nieco dłużej. Mając szklaną figurkę w łapach zamknął oczy, musiał się w końcu wyciszyć. Przed nim pojawiła się kopia figury jego jednak była z szkła który miał kolor. Niebieski kryształ świecił się na słońcu mimo iż sam był dużo twardszy a nawet i zimniejszy w dotyku niż figórka którą dostał. Każdy kawałek był odwzorowany w najmniejszym detalu. Bez zapachu czy smaku. W końcu gdy twór był gotowy Alduin tchnął swoją maddarę ale tym razem pozwolił jej płynąc w swoim tempie. Było to o wiele dłuższe ale tym razem twór wyszedł perfekcyjnie. Teraz została tylko lewitacja. Po raz kolejny samiec sięgnął do swojego źródła starając się wyobrazić sobie jak jego twór powoli unosi się w powietrzu. Jednak był nieco wyczerpany samym tworzeniem. Co poradzić to był jego pierwszy raz. Figurka z tego powodu zaczęła unosić się jeden pazur ponad ziemię i dodatkowo przyprawiało to Alduina o migrenę.

Ołtarz Wyniesionych

[Ołtarz Wyniesionych]

Obserwowała figurkę, która powoli nabierała kształtów i kolejnych detali. Całość nie była mistrzowsko odwzorowana [można dawać więcej szczegółów przy opisie, na przykład jaki był w dotyku, czy że odbijał światło jak to szkło ma w zwyczaju], ale jak na początek było naprawdę nieźle. Gorzej z kwestią skupienia.
– Czy jest coś, co pozwala ci się wyciszyć? Jakieś miłe wspomnienie, szczególne miejsce? Osoba? – Zapytała go, zapewne gdyby miała podobne problemy, przywołałaby sobie obraz swojego rodzimego miasta i niezwykle ruchliwego, tętniącego życiem targu w samym sercu. Nie oceniała go źle, po prostu chciała mu pomóc. Jej intencje były dobre, mimo iż zazwyczaj nie stał za nimi altruizm w czystej postaci.

– Przejdźmy o krok dalej... do iluzji żywego stworzenia. Zazwyczaj używam do tego mojego kompana, Varnila, ale akurat nie ma go w pobliżu. – Powiedziała i zaczęła wodzić wzrokiem po terenie. Zima to akurat kiepski moment na tętniące życiem tereny, ale zawsze coś się znajdzie. W oko Veir wpadła sikorka, która usiadła na jednej z okolicznych skał, wyglądała jak wszystkie stworzenia z tego gatunku. Charakterystyczny, żółty brzuch i czarno-biały łebek, krótki dziób i urokliwe pióra. Co jakiś czas stworzenie rozglądało się na boki, zapewne szukając wzrokiem pożywienia.
– Spróbuj ją odtworzyć, ponownie określając wygląd. Jaka sikorka będzie w dotyku, to jak jej pióra będą się poruszały, jak i głowa. Najlepsi czarodzieje są w stanie stworzyć iluzje, których nie da się odróżnić od oryginałów, nie licząc wibracji maddary. Myślę, że dasz radę, ale musisz pomyśleć o tym, o czym mówiłam ci wcześniej. – Powiedziała, odwołując się do właśnie tego spokojnego miejsca. Nie bez powodu dała mu trudniejsze zadanie, tutaj musiał bardziej się wykazać. Jednak wierzyła, że poradzi sobie z tym.

Alduin

[Alduin]

Alduin zastanowił się chwilę po czym odpowiedział.
– Ostatnio ciężko mi się wyciszyć. Kiedyś potrafiłem się wyciszyć gdy myślałem o... mojej przyjaciółce ale ostatnio fakt że moja niedotrzymana przysięga że będę silny i będę ją chronić sprawia że nigdy nie mogę się wyciszyć. Spróbuję lepiej się skupiać ale nie wiem na ile moje ciało mi pozwoli.
Następnym zadaniem było stworzenie czegoś żywego, wiedział już że będzie to o wiele trudniejsze niż sama figurka. A kiedy zobaczył sikorkę wiedział że nie było to coś co do niego pasowało.
– Emm Nie obrazisz się jeśli stworzę innego ptaka? Chyba będzie lepiej jak to ja stworze coś co jest bardziej mi bliskie.
Powiedział i powoli zaczął sobie wyobrażać Kruka. Był on znacznie większy niż sikorka. Ciemne nóżki łączyły się z ciałem które zdobiły czarne pióra które na słońcu w niektórych miejscach ujawniały ciemno granatowy kolor połyskujący niczym łuski u ryby. Owe pióra były chłodne ale jednocześnie i bardzo miękkie. do koloru pór pasowały by bardziej lśniące oczka które miały matowy głęboko czarny kolor nie licząc odbicia słońca niczym księżyc w tafli ciemnego jeziora. Kończąc na szlachetnym lekko zakrzywionym dziobie który stał się pięknym dokończeniem całego ptaka. Teraz zostało tylko przelać maddare. Wrócił więc myślami do swojej młodzieńczej miłości i wiedział że mimo iż ją zawiódł to nie powinien tracić nadziei w końcu robił to dla niej. Ta myśl dodała mu otuchy i pozwoliła by Alduin pierwszy raz od długiego czasu mógł się wyciszyć. Kiedy przelał maddarę w twór czuł się lekki dzięki czemu mógł sprawić że kruk pojawił się przed nimi a i po nieco większym skupieniu podleciał do nauczycielki i usiadł na jej rogu chociaż prawie z niego spadł. No cóż nie mogło być przecież perfekcyjnie za pierwszym razem.

Ołtarz Wyniesionych

[Ołtarz Wyniesionych]

– Nasza nauka może być dobrym początkiem spełnienia twojej obietnicy siły. – Zaczęła, chociaż gdyby miała być absolutnie szczera, to poleciłaby mu coś zupełnie innego. Gdyby Veir tak mocno przywiązywała się do swoich przyjaciół, to już dawno powyrywałaby sobie całe futro z szaleństwa i żalu.

Obserwowała kruka i oczywiście zgodziła się na to, by mógł być to inny ptak. Tym razem wyszło niemal idealnie! Gdzieś drobne detale mogłyby być bardziej dokładne, ale z pewnością wyćwiczy się to z czasem. Na sam koniec Sakralna pogładziła kruka, głównie dlatego, żeby zbadać go w dotyku. Pióra były dosyć miękkie i oto właściwie chodziło, przy okazji była jednak ciekawa, czy Alduin pokieruje swoją iluzją, żeby zareagowała jakoś na ruch.
~ W porządku. Na sam koniec nauczę cię wiadomości mentalnych, to chyba zaraz po lataniu najprzydatniejsza umiejętność w życiu każdego smoka. – Wytłumaczyła, korzystając z własnej maddary, jej słowa miały pojawiać się w głowie samca. Możliwe, że już kiedyś doświadczył takiego sposobu komunikacji.
~ Możesz tak porozumieć się z każdym, kto nie zamknie swojego umysłu na wiadomości. Jednak gdy ktoś będzie daleko za granicami Wolnych, wtedy raczej nie masz co liczyć, żeby twoje słowa do kogoś dotarły. I co najważniejsze... możesz pokazywać więcej, emocje, obrazy. – I tym razem wiadomości kojarzyło coś bardzo ciekawego – olbrzymie pasmo górskie! Alduin na pewno nigdy takiego nie widział. Było tak gigantyczne, że nie sposób znaleźć jego końca, nawet po wędrowaniu przez długie księżyce. Siarczysty mróz i śnieżyce, ale też wyjątkowe budowle, wyrzeźbione w skałach i światła widoczne z owych domostw. Smoki szybujące nad górami, prawdziwa wolność. Kolebka istnienia, według religii Veir.
~ Musisz skupić się na słowach, na emocjach, na obrazach. Jeżeli ma być to głos, to musisz ustalić chociażby jego ton. Wyobraź sobie, jak pojawia się nad tobą taka olbrzymia skorupa, niewidzialna, która rozchodzi się na pobliskie tereny, docierając do wskazanego przez ciebie smoka. A teraz pokaż mi coś. – Wytłumaczyła i poleciła Alduinowi.

Alduin