Młode spotkanie IX

[Aldranoth]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Drago wysłuchał słów Aterala, choć nie do końca wiedział kim jest. Teraz żałował, że nie zdecydował się wcześniej na poszerzenie swojej wiedzy o bogach, gdy uczył go jeszcze Piórko Nadziei, ale szybko o tym zapomniał, bo wiedział, że nic mu nie przyjdzie z rozpamiętywania wydarzeń, na które nie miał już wpływu. Ucieszyła go możliwość zadania pytania, ponieważ był przekonany, że bóstwo będzie w stanie odpowiedzieć na dowolne. Początkowo chciał zapytać o mgłę, lecz ktoś go uprzedził. Nie chcąc marnować okazji, ponownie zastanowił się nad pytaniem, lecz nim się obejrzał, limit pytań został przekroczony. Na szczęście było wśród nich wielu bardziej doświadczonych, potrafiących odpowiedzieć na czyjeś pytania, smoków. Najbardziej zaskoczyło go pytanie małej, siedzącej nieopodal Chaos. Cóż, było właściwie bardzo w jej stylu. Nie chcąc marnować czasu Aterala na takie drobnostki, niezwłocznie odpowiedział.
-Przed wykluciem byłaś w jajku, więc oczywiście nie mogłaś nic pamiętać, bo miałaś zamknięte oczka, a twoje uszy jeszcze nie do końca działały. Samo jajko, zanim znalazło się w jaskini, było w brzuchu twojej matki, nim ta je złożyła. Jeszcze wcześniej, cóż... nie było cię wcale, ponieważ to organizm matki "tworzy" dzieci po zapłodnieniu. Cały proces trwa około księżyca, potem kilka księżyców na wyklucie, a co potem to już pamiętasz.– Dragomer uznał, że odpowiedział wyczerpująco. Następnie, idąc za przykładem innych, za zadał pytanie. Nie chciał pytać o coś, czego mógłby dowiedzieć się od starszych smoków, toteż zapytał:
-W jaki sposób bóg staje się bogiem?– Drago uznał swe pytanie za na tyle trudne, by było godne zadania bogu.

[Cień Kruka]

Jaspis uśmiechnęła się szeroko, gdy zobaczyła, że jej przyjaciele i siostra dotarli. Zwłaszcza siostra, rzecz jasna. Chaos była taka duuuuża i mądra! Na pewno dzięki niej będą miały dużo przyjaciół tutaj i wszędzie.
Uszka małej kulki pierza uniosły się wysoko, gdy duży szary smok się odezwał. Mówił dużo i długo, a choć Jaspisówka rozumiała z tego piąte przez dziesiąte, bardzo jej się podobało.
– Motylku? – zapytała, nie chcąc być gorsza od reszty. Skoro oni mieli pytania, to ona też może!
Trudno było jej wymyślić coś twórczego, znając tylko jedno słowo. Ale była ciekawa, co duży szary smok odpowie na tak twórcze i kreatywne pytanie.
Wypowiedzi i pytania innych smoków wywołały tylko większy mętlik w jej głowie. Zwłaszcza, że ona trochę pamiętała bycie w jajku. Najpierw, jak zrobiła w nim dziurę, to zaczęła pamiętać. A przecież na początku dziura była mała! I Jaspisówka siedziała sobie w środku, bo... W sumie dobrze jej tam w środku było. Cieplej, niż na zewnątrz. I pamiętała, trochę pamiętała, że najpierw nie chciała wyjść. Tylko później dziura jakby urosła, sama.
Hmm... Skomplikowane toto. Chyba za bardzo, jak na malutkie, nieco zacofane w rozwoju smoczątko.

[Mistycznooka]

Im więcej smoków się zbierało, tym więcej znajomych woni czuła Górska. Uśmiechnęła się, słysząc głos Evarisa i odpowiedziała na jego pozdrowienia. Zaraz miało zacząć się prawdziwe spotkanie.. Chyba.
Głos z jej głowy przywitał się z całym tym zgromadzonym tłumem. A więc to tak...
Mistyczna poczuła delikatny chłód w sercu. Coś podpowiadało jej, że Bóg stojący przed nią... No właśnie. Bóg. Trudno było jej poukładać w głowie że przed nią stoi Bóg. To takie.. Niezwykłe.
Mistyk nigdy nie lubiła się wyrywać jako pierwsza do odpowiedzi. Nauczyła się, że przysłuchiwanie się jest najlepszym przyjacielem smoka, a odzywać się on powinien kiedy ma coś do powiedzenia no i kiedy wypada. Zgromadzeni tutaj – trzeba przyznać – mieli nie małą wiedzę. To była dla niej duża korzyść – Już na samym początku analizując każdą wypowiedź mieściła ją sobie wygodnie w głowie, by móc wykorzystać przy innej okazji. Czy dowiedziała się wiele nowych rzeczy? Trochę tak, trochę nie. Nie byłą zaskoczona niektórymi pytaniami i odpowiedziami – Jak na przykład czemu nie pamięta się niczego przed wykluciem, albo wzmianka o barierze. Odpowiedzi na zadane pytania były dosyć wyczerpujące chociaż osobiście dodałaby coś więcej – Jednak gwar spowodowany odpowiedziami i zapytaniami był tak ogromny że dalej się wstrzymywała. Pytanie które zadała "Wybudzona" smoczyca zaciekawiło ją najbardziej. Poruszyła uszami, wsłuchując się w każde zdanie zawarte przez nią. Ciekawe. Spała w tak głębokim śnie a i tak się nie postarzała.. Ciekawe. Może to coś na kształt jakiejś magi? Nie była pewna.
Mgła też była istotnym tematem, który trzeba było przyznać był ważny. Przechadzając się po swoich terenach,dosyć głośno było o pewnej wyprawie wgłąb Mgły.
– Słyszałam że ma odbyć się pewna podróż wgłąb Mgły. Chyba wraz z Elfami.. Nie wiem jak to dokładnie wygląda.. – Powiedziała nieśmiało. Trochę mało wyczerpująca wzmianka ale może warto o niej wspomnieć. I tak najważniejsze zdanie ma tutaj Bóg Śmierci.
No właśnie, Bóg śmierci.
– Bóg Śmierci zajmuje się zabieraniem dusz zmarłych smoków, tak myśląc na Logikę.. – Znów dodała nieśmiało – Dusze taką prowadzi się przed oblicze Immanora a ten osądza jego dotychczasowymi czynami zasłużył sobie by zasiąść wśród przodków. Jeżeli uzna go niegodnym to smocza dusza wraca do innego jaja.. Tyle mówił mi Tato. Oczywiście dusza ma nowe ciało ale nie pamięta nic ze swojego poprzedniego wcielenia..
Pomyślała też chwile nad pytaniem Evarisa.
– Może.. Może kamienie szlachetne są jakimiś pamiątkami po tych duszach.. To znaczy.. Ciało smoka po śmierci się rozkłada.. Ale niektóre z nich posiadają cenne kamienie, których nie zabierają ze sobą w zaświaty? Ciało smoka wtedy staje się częścią natury a kamień czeka sobie na nowego właściciela i to wpływa na ich wartość?...
W odpowiedziach stawała się coraz bardziej odważniejsza. Jej dar przysłuchiwania i dosyć mocno wyostrzony słuch w zamian za brak wzroku.. Właśnie..
– Drogi Ateralu, jeżeli zechcesz jeszcze odpowiedzieć na moje pytanie.. – przypauzowała. – Czy kalectwo które zyskuje dana dusza w nowym ciele.. Jest jakąś karą za to co zrobiło się w poprzednim? Czy może ma to swój wyższy cel o którym nie możesz mówić?
Wiedziała że być może przy fali tych pytań jej pytanie może być niezauważone. Ale czemu miałaby chociaż nie spróbować uzyskać odpowiedzi?

[Zaciekły Kolec]

A więc to na prawdę był Bóg! Samczyk nabrał powietrza do pyszczka, nadymając się i jednocześnie wytrzeszczając gały. Ale on był niesamowity! Wyglądał jak zwykły smok, tak z kształtu.. Ale jego postać.. Wydawał się na prawdę potężny i groźny. Samczyk nie mógł powstrzymać myśli, że jest obecny, ale zarazem i nieobecny – cokolwiek to miało znaczyć. Faelan po prostu czuł że on nie musi oddychać, nie musi chodzić.. Nic nie musi, a jednak jest – pojawił się przed nimi, obserwuje.. Czy tak potężna siła myśli, zastanawia się? Może wszystko wie, tylko czeka na te ciekawsze pytania i bez jakichkolwiek emocji na nie zacznie odpowiadać tylko by zaspokoić ich apetyt na poznanie wiedzy o której nikt inny im nie przekaże.
Miał tylko nadzieję że zdoła to wszystko zapamiętać i pojąć.
A samych pytań.. O matko, z każdym kolejnym samczyk coraz mniej wierzył że zdoła zapytać Aterala o cokolwiek, a przecież już w głowię miał pytanie!
Niemniej, pytania innych smoków były również fascynujące. Równinni byli dla niego wciąż tajemnicą, Piórko Nadziei nie opowiedział mu o nich za dużo. Bariera również była mimo wszystko zagadką. A kamienie szlachetne? To nie są zwykłe kolorowe skałki? Nigdy nie spostrzegał ich w taki sposób.. Co tu się dzieje, ta różnica kulturowa jaka panowała pośród czterech stad była niesamowita. Doskonale dało się poczuć (przynajmniej dla Faelana) jak każdy w inny sposób się wychował.
Lawina pytań, i chaos odpowiedzi – tak to sobie wyobrażał Faelan. Wystarczyło by Bóg powiedział że inni mogą próbować odpowiadać by niektórzy chcieli faktycznie się w taki sposób wykazać. To nawet nie było złe, gdy niektórzy pytali o rzeczach które już wiedział. Właściwie nawet, pożyteczne! Ciekawe jednak czy na miejscu tych osób które pytały, taka odpowiedź była równie zadowalająca jak taka, która mogłaby paść z szczęk Boga śmierci.
– Ja, ja, ja! Ja mam pytanie! Dlaczego na pierwszym miejscu takie spotkanie powstało? Podobno jesteście bardzo potężni, więc dlaczego interesuje was nasz los? Czy widzicie wszystko co robimy? Słyszycie o czym myślimy? – Zadał kilka pytań, które w sumie podpinały się o temat boskiej wszechmocy. Samczyk był również zainteresowany tym czym jest smocza dusza, a więc i pytanie Sekreciku było bardzo ciekawe. Jednakże.. On najbardziej zastanawiał się co myślą bogowie o nich samych oraz czy ich moc jest tak potężna.. Faelan wiedział, że nigdy nie dorówna Bogom, ale chciał chociaż w małym stopniu wiedzieć jak Bogowie spostrzegają Wolne Stada jak i cały świat. Skoro dzieli ich taka przepaść, to w wyniku ich woli wszyscy mogliby zniknąć, ich życie zgasnąć w ciągu chwili. Co więc kierowało Aterala by nauczać pisklęta? Czy Bogowie mają również swoje zachcianki? Czy różnią się tylko i wyłącznie posiadaną siłą? Chciałby zrozumieć pozycje Boga, ale bardzo możliwe że ten nie zechce już odpowiedzieć na jego pytanie.. Wtedy najwyżej, zasugeruje się jego słowami by odpowiedzieć sobie na to pytanie, a w międzyczasie pozna odpowiedzi na równie wiele innych ciekawych dylematów.

[Ateral]

Gdy smoki ucichły, a przynajmniej na ten moment, Ateral się odezwał.
– Żurawiu, Srebrzysta Łuska dobrze rozpoczęła odpowiedź na Twoje pytanie. Zapamiętaj jej słowa. Pierwotni równinni byli smokami bezskrzydłymi. Trzymały się ziemi, walczyły brutalnie i prymitywnie. Nie posługiwały się maddarą, były rządne krwi i ustalały hierarchię na podstawie siły. Równinni brzydzili się owocami – jedli wyłącznie mięso, nawet to zepsute. Nie używają też kamieni szlachetnych do żadnych celów. Jak wszyscy jednak – zmieniają się. Wybierając na partnerów smoki ze skrzydłami uzyskali potomstwo zdolne do lotu, nawet jeśli wolą pozostawać przy ziemi. Nieliczni też nauczyli się magii, o czym przekonały się Wolne Stada gdy zaatakowali przed powstaniem Bariery.
Ateral przeniósł spojrzenie czarnych ślepi na Beliala i Porywistego Kolca.
– Nie zbliżaj się do mgły pisklaku. Choć wyglądem może przypominać tą pojawiającą się w wilgotne poranki, nie ma z nią nic wspólnego. Jej dotyk wypala łuski i skórę. Szuka ofiar, a gdy ją znajdzie, nie będzie chciała wypuścić. Jednak to wasi przywódcy zajmują się poszukiwaniem odpowiedzi na Twoje pytanie, Porywisty Kolcu.
Nie do boga należało rozwiązywanie problemów śmiertelnych. Nie w ten sposób. Przeszedł do pytań dotyczących jego samego, wokół czego skupiły się pytania Lwa, Dzierzby i Szeptu.
– Dziękuję, Swarliwa Łusko. Dobrze rozpoczęłaś odpowiedź. Wolnymi Stadami opiekuje się dwunastu bogów: Immanor, Kammanor, Naranlea, Lahae, Nenya, Uessas, Valanyan, Viliar, Thahar, Nytba, Erycal i ja. Każdy z nas patronuje pewnym aspektom życia. Nie ogranicza nas śmiertelne ciało, czas ani przestrzeń. Słyszymy i pamiętamy. –Przeniósł wzrok na Chaos i Szept. – Smoczy umysł przeżywa wiele odrodzeń. Ale każde życie smoczego ciała jest przeznaczone tylko dla tego jednego żywota. Dlatego wykluwając się rozpoczynacie nowy etap, ucząc się i podejmując decyzje niezabarwione starymi błędami. To jedno z zadań boga śmierci – pilnować tego cyklu.
Czarne ślepia szarołuskiego zalśniły niczym onyksy.
– Kamienie szlachetne to dary natury. Wszystko co was otacza kształtuje to, co nazywacie rubinami, perłami. Niektóre korale różnią się od siebie barwą, ale wszystkie powstają w wodzie. Jednak nie ma dwóch takich samych jezior. Podobnie jak nie ma dwóch takich samych drzew, albo smoków.
Odpowiedzi Aterala nie były proste, ani przesadnie szczegółowe. Rozmawiał ze smokami młodymi, których głowy będą musiały pomieścić jeszcze wiele informacji. Nie zamierzał też zdradzać wszystkiego. Czasami same pytania były ważniejsze niż odpowiedzi na nie.
Minęło jednak osiem obiecanych pytań, a jednak smoki wciąż je zadawały. Spotkanie dopiero się zaczęło, miały czas. A aby coś otrzymać, trzeba słuchać i przestrzegać zasad.
– Prosiłem o osiem pytań. Na pozostałe będzie jeszcze czas. Teraz ja chcę odpowiedzi od was. Jeden smok może odpowiedzieć tylko na jedno pytanie. To, które pozostanie bez odpowiedzi, wyjaśnię sam. Będą związane z tym, o co pytali pierwsi. –Wyjaśnił. – Ile duszków znacie i co o nich wiecie? Jakie legendy mówią o diamencie i agacie? Jakie o jaspisie i koralu? Onyksie i opalu? Opowiedziano historię stworzenia bariery przez Naranleę – kto zna inną legendę o tej bogini, związaną z maddarą? Jakie mamy pory, miesiące i kiedy według was najczęściej można zobaczyć rano mgłę? Równinni nie jedzą owoców, ale smoki wolnych stad tak – kto zna przynajmniej pięć owoców i jak wyglądają? Powiedziałem, że wasi przywódcy zajmują się sprawą mgły, ale co poza tym robią na swojej pozycji i jakie są pozostałe rangi w stadach?
Zaczekał chwilę, dając młodym czas na przetrawienie pytań.
– Moich pytań również jest osiem. Jednak jeśli Ci, którzy nie zdążą na nie odpowiedzieć pierwsi, ale wiedzą coś, o czym nie wspomniał ich przedmówca – niech się odezwą. Każde słowo się liczy.

[Aroganckie Piękno]

Mała słuchała uważnie słów boga. W zasadzie po niej nikt nie odważył się na żadne odpowiedzi. Jedynie pytania. Tak wiele pytań, nic więc dziwnego, że bóg po prostu zignorował te nadprogramowe. Ale była bardzo ciekawa odpowiedzi na swoje i niestety zawiodła się nieco, że mimo wszystko Ateral na nie nie odpowiedział. Ale trudno. Wysłuchiwała z uwagą każdych słów, jakie spłynęły z pyska boga śmierci i próbowała je ulokować w odpowiednich miejscach. Wiedza bardzo się jej przyda, jeśli zamierzała właśnie rozwijać tą wiedzę na temat otaczającego ją świata i mediację, która była jej ścieżką. W końcu niedługo miała być piastunką. Uczyła się od najlepszego. Informacje o Równinnych były przydatne ze względu na to, że wiedziała tylko mniej więcej o ich pochodzeniu i o tym, że zniknęli jako główni wrogowie w momencie, gdy pojawiła się Naranlea. Zainteresowana tą właśnie boginią i pytaniem o niej podniosła wyżej łeb, jakby ożywiona.
– Mama opowiadała mi, że bogini została zaatakowana przez niedźwiedzia podczas jednych ze swoich wędrówek. Wtedy jeszcze nie było czegoś takiego jak maddara. A raczej było, ale nieodkryte. Gdy niedźwiedź zaatakował, wtedy Naranleę obroniła energia jej myśli. Wtedy też powiedziała znamienite słowa ma darra. Co znaczyło mój wybawca i od tego właśnie do dziś tą energię drzemiącą w każdym z nas nazywamy maddarą. – opowiedziała pokrótce. Po czym rozejrzała się po zebranych smokach, młodych i nieco starszych. – W zasadzie to znam odpowiedzi na większość tych pytań, ale proponuję aby każde z nas skupiło się tylko na jednym, na które zna odpowiedź, by każdy mógł się w jakiś sposób wykazać... – zaproponowała, spoglądając na każdego przenikliwymi, złotymi ślepiami. Czy jej posłuchają? W końcu nad pisklętami tak trudno zapanować. Ale trzeba było przyznać, spośród zebranych, Aileen odznaczała się nie tylko piękną bielą swoich łusek, ale i urodą. Może dzięki temu urokowi sprawi, że jej wysłuchają?

[Aldranoth]

Drago wysłuchał całego przemówienia Aterala. Słuchało się tego wspaniale, szczególnie, że była to okazja do znacznego poszerzenia swojej wiedzy. Niektóre z pytań były niezwykle ciekawe, choć trochę bolało go, że Ateral zbył pytanie Porywistego, gdyż on również z chęcią poznałby odpowiedź. Teraz przyszła pora na pytania zadawane im, toteż adept skupił się, chcąc dobrze się spisać, odpowiadając na chociaż jedno. Na jego szczęście, jedno z pytań faktycznie dotyczyło tematu, o którym co nieco wie.
– Przywódcy stoją na czele stada, podejmując ważne decyzje. To oni odpowiadają za zwoływanie ceremonii, czy rozdzielanie patroli granic. W przypadku kryzysu, czy wojen, to na ich barkach stoi zadanie poprowadzenia swojego stada do zwycięstwa. Oprócz nich istnieją jeszcze takie rangi jak: wojownicy, którzy siłą swych szponów i kłów chronią stado przed zagrożeniami, a w czasach pokoju przeprowadzają patrole oraz parają się pojedynkami, czarodzieje, którzy pełnią funkcję analogiczną do wojowników, lecz w przeciwieństwie do nich, ich siła leży nie w mięśniach, a w maddarze, którą stosują do kształtowania rzeczywistości, piastuni, których najważniejszym zadaniem jest wychowywanie młodych pokoleń, ucząc ich podstawowych umiejętności oraz przekazując wiedzę o świecie, uzdrowiciele, których zadaniem jest leczenie ran innych smoków, zarówno za pomocą własnoręcznie zbieranych ziół, lub też poprzez wprowadzanie maddary do ciała zranionego i za jej pośrednictwem uleczenie pacjenta, łowcy, których zadaniem jest wykarmienie osobników zbyt młodych, lub zbyt zajętych by polować, stanowiąc w ten sposób trzon stada, adepci, których zadaniem jest szkolenie się w wybranej sztuce, by w przyszłości awansować do jednej z już wymienionych rang, pisklęta, które są po prostu niedawno wyklutymi smokami, poznającymi ten świat. Na uwagę zasługują również takie rangi jak zastępca, który ma stanowić pomoc dla przywódcy w wykonywaniu jego obowiązków, oraz brat krwi, którym można się stać po zaprzysiężeniu dożywotniego chronienia przywódcy własnym życiem. Bratem krwi zostaje się poprzez ceremonię w świątyni, gdzie brat krwi jest wiązany z przywódcą, tak aby mógł wyczuwać nadciągające zagrożenia.– wyartykułował.
Uff, chyba o nikim nie zapomniał. Takie wyjaśnianie jest bardzo trudne. Drago nabrał znacznie więcej szacunku dla piastunów, którzy muszą takie rzeczy tłumaczyć na okrągło.

[Rwący Wicher]

W skupieniu i z ogromną uwagą wysłuchał słów Boga. Uzyskał sporo dodatkowej wiedzy, choć nie do końca był usatysfakcjonowany z niektórych odpowiedzi. Postanowił, że jak tylko nadarzy się okazja uzupełni te braki. Póki, co skupił się na słowach Atarela, a dokładniej jego pytań. Postanowił udzielić, jako jeden z pierwszych odpowiedzi.
– Przywódca to bardzo zaszczytna i odpowiedzialna funkcja. Jest to najważniejszy smok, który ma decydujący glos w sprawach stada. Poza tym przeprowadza ceremonie, opiekuje się swoimi smokami i reprezentuje swoje stado na spotkaniach z innymi Przywódcami. Poza tym mamy takie rangi jak Zastępca. Jest to pomocnik przywódcy, zajmuje się tymi sprawami, na które brakuje czasu przewodnikowi stada. W chwili śmierci Przywódcy lub jego rezygnacji, automatycznie zajmuje jego stanowisko. Poza tym mamy Uzdrowiciela. Jest to prosto mówiąc smoczy lekarz. Nie tylko zajmuje się leczeniem i chorób i ran smoków, ale także zbiera zioła niezbędne przy leczeniu. Dalej mamy Piastuna. Jego główny zadaniem jest dbanie o najmłodsze pokolenie swojego stada. Dba o to, aby pisklęta nigdy nie przebywały same, dba o ich podstawową wiedzę oraz aby posiadły niezbędne podstawowe umiejętności. Zostaje opiekunem piskląt, które nie ma, kto się zająć, a także jest ostatnią linią obrony piskląt. Potem mamy Łowcę. Mówiąc prostymi słowami dba o to, aby smokom nigdy nie zabrakło pożywienia, aby nigdy nie głodował żaden smok z jego stada. Głównie zajmuje się polowaniem na zwierzynę łowną. To mistrz w zakradaniu się do ofiary i jej zabijaniu. Mamy jeszcze kogoś takiego jak Czarodziej. Jest to smok, który dba między innymi o bezpieczeństwo stada. Zajmuje się patrolowaniem granic oraz walką i obroną innych smoków. Posiada on specjalne umiejętności oraz rozległą wiedzę magiczną. Dalej są Wojownicy. Oni spełniają w stadzie tą samą rolę, co Czarodzieje. Różnica polega na tym, że Ci drudzy wykorzystują do walki przede wszystkim czary rzucane dzięki Maddarze, pierwotnej energii, którą posiada każdy smok. Natomiast Wojownicy walczą przy pomocy pazurów, czy kłów. Wyżej wymienione rangi dotyczą tylko dorosłych smoków. Jednak to nie są wszystkie. Dalej mamy Adeptów i Kleryków. Są to młode smoki, które dopiero szkolą w kierunku, które ich interesuję. Klerykami natomiast nazywa się Adeptów szkolących się na Uzdrowiciela. Oczywiście dalej mamy pisklęta, którymi jest większość z was. Jak zdążyliście są to najmniejsze i najbezbronniejsze smoki, które dopiero uczą się tego świata pod czujnym okiem matki czy ojca, a w skrajnych przypadkach innego dorosłego smoka. Istnieje jeszcze również jedna nieoficjalna ranga. Jest nią Brat Krwi. Jest to smok zaprzysiężony do obronny życia Przywódcy stada nawet kosztem własnego życia. Całe zaprzysiężenie odbywa się na specjalnej ceremonii w Świątyni, gdzie oba smoki uroczyście wiążą się przy odrobinie krwi, tak, aby Brat krwi mógł wyczuwać, że zagrożone jest życie przewodnika stada i mógł na to odpowiednio zareagować. Więź ta działa w obie strony, gdyż, jeżeli Brat Krwi zignoruje to zagrożenie będzie otrzymywał bliźniacze rany, które otrzyma przywódca.
Wreszcie skończył mówić i mógł odetchnąć. Dawno w życiu się tyle nie nagadał. Miał nadzieję, że choć część z tego, co przed chwilą wypowiedział zapadnie im w pamięci. Mozę jakoś to zainteresuje ich bardziej i sami będą chcieli poszerzać swoją wiedzę nie tylko w tym aspekcie. Póki, co zostawił na bok te rozważania ciekaw reakcji pozostałych smoków obecnych na spotkaniu. No jak się okazało, już ktoś podjął próbę wyjaśnienia jednego z pytań Boga. Mimo wszystko Porywisty nie zmienił zdania i odpowiedział na jedno pytanie, na które padła już odpowiedź. Trudno, że ktoś już na dał odpowiedź. Może jego wypowiedź będzie zawierała takie informacje, o których nie powiedział jego przedmówca, a może sama forma wypowiedzi czy też słowa użyte przez czerwonołuskiego lepiej trafią do pozostałych smoków.

[Żar Zmierzchu]

Tyle informacji. Gdyby miał ze 2 księżyce mniej, to łebek wirowałby mu kręgiem starając się ogarnąć to wszystko czego się właśnie dowiedział. Początkowy strach po przedstawieniu się tego wielkiego smoka jako boga śmierci ustąpił miejsca przyjemnemu ciepłu, które wreszcie swobodnie rozlało się po ciele pisklaka. Końcówka ogona pacnęła cicho o ziemię, uszy łapczywie chłonęły każde kolejne słowo, czy to młodzika czy też Aterala. Potem przyszła pora na pytania skierowane do nich. I nawet na jedno znał odpowiedź. Wyszczerzył kiełki w uśmiechu, nie będzie wyłacznie biernym słuchaczem. Wziął głęboki wdech w oczekiwaniu aż ten Cienisty skończy mówić, aż przyszła pora na Onyksa.
– Rok zaczyna się Porą Kwiecistych Ziem. Wtedy ziemia budzi się do życia... a może odradza na nowo? – zastanowił się zerkając na Aterala, kłapnął przy tym cicho szczęką. Ciekawe czy temu też patronuje skoro to... coś jak cykl narodzin i śmierci? – Potem przychodzi Pora Gorejącego Słońca. Dni są wtedy długie i bardzo ciepłe. Później ustępuje miejsca Porze Liściastych Dywanów. Właściwie ta pora trwa właśnie teraz i jest najwięcej mgieł. Gęste, że nic nie widać na kilka ogonów. Liście spadają z drzew, dni robią się dłuższe i chłodniejsze – tu zrobił krótką pauzę na wzięcie oddechu – Aż wreszcie następuje Pora Białej Ziemi podczas której świat pokrywa się białym puchem spadającym z nieba. Dni są bardzo krótkie i zimne, ale jakiś czas później świat budzi się do życia, następuje ponownie Pora Kwiecistych Ziem i koło się zamyka. – zakończył wypowiedz, świadomy że nie odpowiedział na całe pytanie. Poznał pory roku, lecz nie znał miesięcy, czymkolwiek one były. Ale przecież po to jest to zebranie. Póki co, jego kolejka się zakończyła. Pozostawało oddać głos innym. Słuchać, chłonąć wiedzę. Uczyć się.

[Zawierzony Kolec]

Ty odpowiedzi! Tyle nowych informacji! Starałem się wyłapywać każde smocze słowo, ale część mimowolnie mi umykała. Byłam jeszcze młody, wiedziałem bardzo, ale to bardzo mało o smoczym świecie, dlatego każde wyjaśnienie zebranych i samego Aterala zawierało wieści nowe dla mnie. W końcu nadszedł czas, by odpowiedzieć na pytania boga, ale i one nie były łatwe – w końcu skąd miałem znać baśni, których tata mi nie opowiedział? Mogłem powiedzieć coś o przywódcach, ale dwa smoki, które mnie uprzedziły, wiedziały dużo więcej. Brat Krwi? Na Aterala! Coś takiego istnieje?
Zamknąłem pysk, który mimowolnie opadł mi w czasie, gdy słuchałem innych. Wszyscy tyle wiedzieli! Ale ja mogłem odpowiedzieć na pytanie o mgle – w końcu codziennie wędrowałem wraz ze słońcem o świcie i o zachodzie, więc mgłę widziałem nieraz. Ciekawe, czy ta Mgła, o której mówią z trwogą, wygląda tak jak ta, którą kochałem? Uwielbiałem klimat, który nadawała światu, gdy złote smocze oko pojawiało się i znikało z nieba.
– Mgła powstaje zwykle o poranku i o zmroku, unosi się znad traw i wygląda jak dym, ale nie ma zapachu, ani smaku. Powstaje, gdy ziemia jest mocno wychłodzona, a wiatr wcale nie jest taki mroźny. No i jest wilgotna, przypomina rosę, tylko taką, która nie osiada na roślinach, tylko unosi się w powietrzu. – no dobrze, miałem odpowiedzieć, jak powstaje mgła, a nie jak wygląda, ale wiedziałem że jest tu dużo smoków, które potencjalnie mogłyby nie mieć z nią jeszcze styczności. Nie każdy w końcu zostaje do późna poza obozem i wstaje o świcie.

[Tropikalna Łuska]

Belial spojrzał się swoimi ślepkami, szeroko otwartymi na boga. Ta mgła... czemu ona tak krzywdziła smoki? Co one jej zrobiły?! Jednak odpowiedzi raczej na te pytanie nie uzyska. Dlatego też postanowił nie marudzić i siedzieć tym razem cicho. Oczywiście dopóki Atreal nie zaczął zadawać im pytań. Trzeba przyznać, że na pierwsze tematy nie znał odpowiedzi. To te błyszczące kamyki miały jakieś legendy? To jest ktoś taki jak Brat Krwi? To otacza nas jakaś bariera... Naraneli? Interesujące. Początkowo wysłuchiwał więc tylko wypowiedzi innych. Sam mógł odpowiedzieć tylko na jedno z tych ośmiu pytań. Młodzik rozejrzał sie niepewnie, gdy jakiś nieznajomy ognisty pisklak skończył mówić o mgle. Pisnął cicho, długo gardłowo i podniósł nieco wyżej łepek.
– Ja, ja znam kilka owoców. Mamy na przykład gruszkę. Taki wydłużony owoc o żółtej barwie. Czasem niektóre są też trochę zielone lub brązowe w zależności od tego kiedy je zbieramy. Drzewko na którym rośnie nie jest jakieś bardzo duże. Przypomina inne drzewka. Ich liście mają jajowaty kształt.
A na jabłoni rosną jabłka. Drzewko to ba pojedyncze, okrągłe listki z zaostrzonymi końcami. Mają też takie brzegi, które przypominają małe, spłaszczone kolce. Wyrastają na długich ogonkach. Jabłka są okrągłe z takim wgłębieniem przy ogonku. Mają czerwony, zielony lub żółty kolor. Czasem z takimi ładnymi rumieńcami.
Brzoskwinie mają ciemnobrunatnoszarą korę. Czasem nawet prawie czarną przy ziemi. Ich liście są podłużne, węższe u nasady. Mają faliście ząbkowane brzegi. owoce przypominają małe, bardziej okrągłe jabłka. Ma żóło-czerwoną skórkę pokrytą takim śmiesznym meszkiem.
Śliwa rośnie równie wysoka co taka jabłoń. Ich pędy czasem mają różne kolory. Listki zazwyczaj są okrągłe lub jajowate z piłkowatymi brzegami. Śliwki, które na nich rosną są podłużne, ich powierzchnia jest zielona, żółtozielona, żółta, żółtoczerwona, czerwona, fioletowo-czerwona, czerwono-niebieska lub granatowa. To dużo kolorów, a w rzeczywistości i tak część z nich wygląda podobnie...
Wiśnia karłowata to małe drzewko, może nawet krzaczek? Ma wielkość jakby... dorosłego smoka? Ona również ma jajowate listki jednak nieco zwężone u nasady. Takie... klinowate? Listki od góry się ładnie błyszczą. Rosną na nich ładne kwiatki, które potem przekształcają się w owoce – wiśnie! Są one raczej małe i kwaśne w smaku. Są soczyście czerwone i mają najczęściej po prostu okrągły kształt. – Skończył na tym swoją jakże wyczerpującą wypowiedź. Dumny z siebie rozejrzał się po zebranych. Ciekawy był co powiedzą na temat tych legend o błyszczących kamykach. Jeszcze kilka chwil temu nawet nie wiedział, że one mogą mieć jakąkolwiek historię.

[Deszczowa Kołysanka]

Chaos słuchała uważnie chłonąc wszelkie informacje, podane zarówno przez Boga, jak i przez adeptów i pisklęta. Tyyyle informacji. Aż wstyd się przyznać, że ona nie wiedziała prawie nic, a pytania na które mogłaby trochę odpowiedzieć, zostały już zajęte przez Żurawia, Rozsądnego i Porywistego. Ale! Czujność i uwaga jaką poświęcała żeby wszystko zrozumieć i zapamiętać zrobiła swoje i mała wychwyciła jedną informację, której Ognik nie podał, a o której ona wiedziała. Ufff... Mogła się odezwać. To bardzo dobrze, nie chciała milczeć.
-Mgły jest też zazwyczaj więcej przy wodzie, na przykład przy jeziorkach, albo przy rzekach.
Jako pisklę, które wychowywało się trochę samopas, wiedziała całkiem sporo o tym jak działają pory dnia, a co za tym idzie, kiedy można się pobawić w mgle. W tej.. Bezpiecznej mgle. Widziała też chyba jakieś owoce, ale nie miała bladego pojęcia jak się nazywają. Kiepsko, no nie?
-A jeśli chodzi o owocki to są jeszcze takie małe czerwone i różowe, które rosną na malutkich krzaczkach.
Uśmiechnęła się. Tyle miała do powiedzenia... Jak na razie. Zaciekawiło ją to, że pośród nazw kamieni szlachetnych, została wymieniona Jaspis. To jej imię pochodzi od kamienia szlachetnego? Fajnie... Fajnie też będzie dowiedzieć się jak ten kamień wygląda. Może ich tatuś, jakoś się tym sugerował w wyborze imienia? A ciekawe czym się sugerował przy jej imieniu. No bo chyba nie tym, że od razu chciała mu wleźć na pyszczek...

[Szept]

Nawał pytań, który wydobył się ze strony młodych smoków robił na nim pewne wrażenie. Zwłaszcza, że część z nich dotyczyła spraw, którymi albo się do tej pory nie interesował, albo nawet ich nie zauważył. Nie dziwiło więc to, że całą swoją uwagę skierował właśnie w te słowa, jak również w następne, wypowiadane w odpowiedzi na poprzedzające je zapytania. Spotkanie z boskim smokiem. Kto by pomyślał, że przyjdzie mu tego doświadczyć. Nie on, nie w jeszcze nie tak odległej przeszłości. A jednak tu był. On i wiele innych, zarówno młodszych, jak i starszych smoków. Wszystkie z nich miały coś, czego jeszcze musiały się nauczyć, a niektóre miały również coś innego, czego mogły nauczyć pozostałe. Jeśli o niego chodzi, postanawiał nie odpowiadać na zadawane przez Aterala pytania. Te, na które znał odpowiedź, zostały już wykorzystane przez innych. Wobec pytań, na które odpowiedź była dla niego niejasna, z oczywistych powodów wolał w ogóle nie zabierać głosu. Niewiele miał wiedzy, którą mógłby się podzielić. Nie w chwili obecnej. Ale mnóstwo z wymienianych tu mądrości mógł sobie przyswoić, i kto wie, może w przyszłości i jemu dane będzie podzielić się swoją wiedzą z młodszymi.
Słuchał więc dalej, choć wiedział, że to tylko początek. Pewnie usłyszy tu jeszcze mnóstwo rzeczy, które będą dla niego zupełną nowością. Poczuł dreszcz pożądania, łaknął tej wiedzy tak jak każda żyjąca istotna pragnie wody. Czy jednak nie utonie w obliczu tej fali tajemnic? Czy nieznana dotąd wiedza nie zaleje go i nie pochłonie, pozostawiając go tak na prawdę o suchym pysku? Mógł się jedynie przekonać na własnej skórze. Jedno nie ulegało wątpliwościom, będzie potrzebował dużo czasu dla siebie gdy to spotkanie się skończy. Na pewno będzie nie raz wracał wspomnieniami do dnia dzisiejszego, czerpiąc z nich mądrość i rozmyślając nad tymi zagadnieniami, których być może nie uda mu się pojąć dziś w całości.

[Zaciekły Kolec]

Oh..! A więc jego pytanie zostało pominięte! No trudno, w sumie przecież Ateral jasno się wyraził odnośnie ilości pytań jakie mogą zadać. To że Fáelán nie bardzo skupił się na liczeniu nie usprawiedliwiało go za swój błąd. No, ale za to nikt chyba nie miał mu tego za złe, co nie? Najważniejsze było, że dowiedział się teraz wielu ciekawych rzeczy, i od tego co powiedzieli inni na pytania jego rówieśników, oraz od samego Aterala. Coby jednak nie mówić, wypowiedzi Aterala były dość szczupłe. Jak na ciekawość Fáelána zdecydowanie za mało rozwinięte! A co najgorsze, to wątki ciągle się zmieniały. Musiał się przyzwyczaić do tych zmian by nie skupiać się na tym co już zostało na tą chwilę pominięte.
Ta krótka opowieść od Srebrzystej go zaciekawiła. Sądził że wie dość dużo o Bogach. Jak się okazuje, to było wciąż mało. Ale z tego co usłyszał, i ona nie wiedziała części historii którą i on znał!
W każdym razie dzięki temu wiedział coraz więcej o samej Naranlei. Miło było poznać historię o tym jak powstała maddara, co znaczy słowo maddara oraz że Bogowie jednak nie byli tacy wszechpotężni jak są teraz.
W ogóle, fajnie się słuchało piskląt z innych stad. Ta różnica kulturowa... Fáelán zawsze myślał, że charakter to rzecz indywidualna – coś na co nie mają wpływu inne czynniki. A jednak jak się okazuje to wiele potrafi zmienić. A teraz wystarczy pomyśleć co się by działo gdyby rodzice czy broń boże – całe stado, wychowywałoby swoje pisklęta w nienawiści do innego stada!
Ale takie przemyślenia można odłożyć na bok, albo przynajmniej do momentu kiedy jego brat przestanie opowiadać o tym samym co Windu. To że zupełnie inaczej zaczął go traktować nie znaczy że powtarzane słowa będą ciekawe!
No i kolejny temat! Pory Roku.. On zdążył więc zobaczyć Porę Gorejącego Słońca, pamiętał te słoneczne, upalne dni w których nawet w cieniu było mu duszno. Teraz było w porządku gdyby nie ten wiatr i wilgoć. PoraLiściastych Dywanów to idealna nazwa do tego co się teraz dzieje.
Nie mógł się doczekać aż zobaczy biały puch, a po nim jak rośliny odradzają się i znów się robi ciepło!
Najlepsze jednak dotknęło go zaraz. Czarny samczyk doskonale zdawał sobie sprawę że nie posiada tutaj największej wiedzy i inni pewnie będą w tej dziedzinie dominować, aczkolwiek po słowach pisklęcia które jest co najmniej dwa razy mniejsze od niego doznał wewnętrznego szoku, szczęka mu opadła a przednie łapy znalazły się na jego pyszczku by by to wszystko zakryć.
O cholera, skąd on to wszystko wiedział?!? Jedyny owoc który on poznał to był Arbuz, w dodatku wyczarowany..
Nie to, ale jeszcze dobierane przez niego słowa! Poznaj najpierw taką Jensko, która wyjątkowo potrafi więcej mówić jak na swój wiek, by nie wspomnieć o Motylku. Teraz te opowieści o smoczych duszach zdają się być jeszcze bardziej prawdziwe niż zwykle.
No, przynajmniej w ten sposób uzupełnił właśnie swoją wiedzę o owocach. Teraz już zna nie tylko arbuz, ale też gruszkę, jabłko, brzoskwinie, śliwki i wiśnie karłowate.
Zauważył że Jensko postanowiła dołączyć się do tego tematu. O ile temat mgły wydawał się już być wyczerpany dla niego, o tyle o owocach sam mógł coś jeszcze powiedzieć.
– Ja znam jeszcze jeden owoc! Taki bardzo duży, zielony w ciemnozielone paski! – Dopowiedział. No niestety nie poznał nazwy tego owocu, ale wiedział że to owoc. Tak przynajmniej wcisnęła mu Nefrytowy Szpon!
– I wiem też że Naranlea powstała z związku Immanora z Księżycem! – Dodał w pełni zadowolony, wyszczerzając kiełki i mrużąc oczy szczęśliwie.

[Dzierzba]

Ilość pytań i odpowiedzi na nie powoli ją przytłaczała, kiedy tak wysłuchiwała tego wszystkiego. Zwróciła swój łeb w stronę Swarliwej, kiedy ta zdecydowała się odpowiedzieć na pytanie Dzierzby. Zatem ów Ateral nie był jedynym bogiem. Kiwnęła przejęta główką, dając znak, że rozumie. Następny był Immanor i to on był, jak określiła adeptka, patronem Ziemi. A Ziemia, jak wiedziała ślepa, była jej domem. Dlatego też imię tego boga najbardziej się wryło w jej umysł, bo, jak sądziła, był on również najważniejszy. Dalej był jego brat Kammanor. Thahar. Nenya, pani zręczności. Dzieci Immanora. Było tego... Dużo, dużo więcej, niż Dzierzba się spodziewała. Ale mimo to starała się wszystko zapamiętać najlepiej jak mogła, niczego nie chciała zapomnieć.
Później były kolejne odpowiedzi i kolejne pytania, aż w końcu Ateral się odezwał. Drgnęła na jego głos, lecz nic poza tym. Wysłuchała wszystkiego, wszystkich odpowiedzi, uzupełnień, aż w końcu on sam zapytał się o coś. Zamrugała gwałtownie i nieco cofnęło się. Nie znała odpowiedzi na żadne z tych pytań. Skrzywiła się nieco i zasmuciła, pochylając łeb w dół.
– N-nie wiem – wymamrotała na tyle cicho, że pewnie nie usłyszał jej nikt poza nią samą. Może to i dobrze? Cóż, kto wie, kto wie. Za to inni mogli się w tym czasie popisać wiedzą, nawet Belial! A Belial przecież był w jej wieku. Skąd tyle wiedział? Ona... Ona nie wiedziała nic. Była gorsza? Poczuła wręcz, aż robi jej się przykro.

[Gonitwa Myśli]

Zastrzygła uchem, spoglądając na srebrzystołuską samicę, gdy ta odpowiadała na pytanie jednego z piskląt odnośnie Równinnych. Patrzyła na smoczycę z uwagą, chociaż trudno było stwierdzić, czy to jej opowieścią była tak zainteresowana, czy może czymś... innym. Potem padły jeszcze jakieś pytania, na które Swarliwa nie znała odpowiedzi. Siedziała wobec tego cicho, czekając na odpowiedzi Aterala.
Słuchała słów Boga, starając się zapamiętać jak najwięcej. Zauważyła przy okazji, że Ateral użył imion, które wcale nie zostały wypowiedziane tu na głos. Ciekawe, ale jednocześnie nie było to niespodziewane. No i przy okazji Swarliwa poznała imię cienistej samicy – Srebrzysta. Gdyby sama miała zgadywać, to nie byłaby daleko od prawdy.
Słuchała także odpowiedzi innych na zadane pytania, uzupełniając swoją wiedzę. Nie słyszała na przykład wcześniej o owocach, ani też tym całym bracie krwi. Nie interesowała się opowieściami o bogach, przyjmując po prostu za fakt, że istnieli. Podobnie było z różnymi porami – dla Swarliwej było po prostu albo zimno, albo ciepło. Czasami padał deszcz, a czasami dął wiatr. Nie potrzebowała rozdrabniać tego wszystkiego, ale warto było wiedzieć, jak inni to nazywają.
Natomiast sama nie znała odpowiedzi na te pytania. Nie o kamieniach szlachetnych i pogodzie słyszała kiedyś od Skamieniałej i Nefrytowej, a o stadach, trochę o elfach i drapieżnikach.
– Nie słyszałam o tym – odezwała się, mniej donośnym głosem niż wcześniej. Odnosiła się zapewne do ogółu pytań, a także odpowiedzi smoków. Chociaż w jej głosie nie krył się żaden wstyd z powodu niewiedzy, wręcz przeciwnie – mówiła tonem spokojnym, jakby obwieszczała rzecz oczywistą, a nawet kryły się w nim nuty uprzejmego zainteresowania.