Wezwanie Przywódców

[Pani Wojny]

Na Skałach Pokoju wylądowała fioletowołuska smoczyca. Runa Ognia rozejrzała się chłodno po okolicy i złożyła skrzydła, przyciskając je wygodnie do boków. Wyglądała na spokojną i dosyć rozluźnioną, choć w żółtych ślepiach pobłyskiwał niecodzienny chłód. Czas położyć kres swawoli pewnych smoków.
Za pomocą magii wezwała przywódców pozostałych Stad i usiadła, czekając.

[Jad Duszy]

Co ciekawe zaraz za Runa pojawił się Jad – chociaż Przywódcą nie był. Co prawda w przeszłości miał miejsce taki epizod, ale na szczęście nie trwał zbyt długo. Nie był to również raczej powód, dla którego się tu zjawił. Wyglądało na to, ze po prostu towarzyszył Runie, przysiadając z boku – nieco za Przywódczynią Ognia, ale w żaden sposób nie w odległości sugerującej wycofanie. Zupełnie jakby jego obecność miała być zauważalna, ale nie odebrana za ostrzeżenie. A może jednak? jak zawsze lubił pozwalać, aby inni interpretowali jego zachowanie czy słowa, co w jego uznaniu często było bardzo zabawne. teraz jednak siedział sobie wygodnie, wręcz nonszalancko, jednak rozbawione, złote ślepia nie traciły wyrazu czujności.

[Szczyt Potęgi]

Na wezwanie przybył również Leśne Życie. Czynił to bardzo niechętnie, gdyż ostatnie dni większość czasu spędzał na pilnowaniu wewnętrznych interesów własnego stada. Z jakichś powodów jednak oczekiwano jego obecności na skałach pokoju, a tego przegapić nie mógł. Idąc powolnym, miarowym krokiem przybył na umówione miejsce targając ze sobą woń żywicy, mchów i ociekających rosą kwiatów. Towarzyszyły mu również pomniejsze stworzenia leśne, jakie zwykły zamieszkiwać jego grzbiet, tak gęsto pokryty trawami i zdrewniałymi łuskami do reszty przypominającymi korę drzewa. Pierwszym mieszkańcem jaki ukazał swoją obecność był mały jeż, który w chwili przybycia smoka sturlał się z jego grzbietu i zniknął gdzieś w wysokiej trawie.
Niespecjalnie zwracając na to uwagę, przywódca Życia zajął swoje miejsce, czekając na rozpoczęcie zebrania.

[Ateral]

Powiał chłodny wiatr, temperatura obniżyła się o kilka stopni... I oto w pewnej odległości od trzech już przywódców pojawiła się niepozorna szara postać Aterala. Zbliżył się do odległości, sugerującej obserwowanie, ale nie na tyle bliskiej, by uczestniczyć, i przysiadł. Jego czarne ślepia prześlizgnęły się po przywódcach, nie witając ich, po czym utkwiły w Jadzie Duszy. Czyżby Ateral wyczuwał nadchodzącą śmierć tego smoka i z tego względu był nim bardziej zainteresowany?

[Chybiona Łuska]

Byli w trakcie rozmowy, kiedy Leśny dostał wezwanie. Prawili o patrolach i innych poważnych rzeczach, których najwyraźniej miał już dość. No, ale to podobno kwestia przyzwyczajenia. Był młody, a tyle spoczęło na jego barkach. Zasugerowała, by poszła z nim. Może nie jest jakąś potężną wojowniczką, w razie, gdyby coś się stało, jednak troska o zdrowie przywódcy stada powinna leżeć jej na sercu. Dlatego zjawiła się za nim, lekko speszona widokiem jeża. Jej pysk szybko powrócił do spokojnej powagi, pod której maską zastanawiała się, co ma się tutaj wydarzyć. Dostrzegła smoki, po siarczystym zapachu uznała je za smoki Ognia. Jednego już poznała. nieprzyjemny typ. I pewnie mógłby zmiażdżyć ją jedną łapą... ale nie bała się. Oczywiście, chciała żyć, ale uznała, że ochrona przełożonego powinna leżeć na jej sercu. Skłoniła mu łbem zaraz po tym, jak skłoniła łbem Runie, z szacunkiem, uznawszy, że to może być ktoś wysoko postawiony. Usiadła po prawej stronie od Leśnego, trochę za nim. Ona przyszła tu, bo miała dobro stada na sercu. No i Ogniści też przyszli w parze. Potem pojawił się bóg śmierci, jemu też skłoniła łbem. Zebranie przywódców, najważniejszych. Ona zaś była tylko pchłą, ale zawsze mogła coś zrobić. Pchła do pchły i wywerna się uzbiera. Siedziała w ciszy, czujnie, ale i ukradkiem, rozglądając się po Skałach Pokoju, badała wzrokiem Ogniste postacie i szukała pozostałych, które, jak mniemała, zjawią się niebawem.

[Uśmiech Szydercy.]

Jako trzeci z Przywódców pojawił się Uśmiech Szydercy. Przyszedł piechotą, wyłaniając się spomiędzy skał. Stawiał kroki powoli i nieśpiesznie, leniwie wręcz, końcówka ogona wiła się delikatnie. Lekko zmrużone ślepia lśniły słabo.
Przystanął nieopodal, rzucając zebranym jedynie drapieżne spojrzenie. Nie siadał, nie pytał, czego tym razem chcieli.

[Dwuznaczna Aluzja]

Słyszała ryk Runy, ale skoro był skierowany bezpośrednio do przywódców, ona nie miała powodu by się tam pojawiać. Chociaż zżerała ją ciekawość. Ale jednak. Ruszyła za Kheldarem, kierując się ku Skałom Pokoju. Szła nieco za nim, odrobinę wolniej, ale orlica siedząca na jej barkach pokazywała co i gdzie, więc na szczęście nie spadła z żadnego urwiska czy nie zaryła pyskiem w glebę. W końcu będąc na miejscu wyczuła znajomy zapach. Siarki, a była w przypadku Ognistych tak intensywna, że miała ochotę zwymiotować wszystkie posiłki sprzed dziesięciu księżyców. I Życia. No proszę, wybrali kogoś nowego? Tych smoków nie znała. Nic nie powiedziała, nie uśmiechnęła się nawet, a jedynie przysiadła kawałek za Uśmiechem, jakby zaznaczając "gadajcie do niego, ja tu jestem dla towarzystwa", po czym czekała, wzrok białych, upiornych ślepi wlepiając w punkt gdzieś na horyzoncie, nie zamierzając interesować się tym, co się dzieje wokół. Chyba, że coś będzie dotyczyło akurat Cienia... Lub akurat jej, co mogło być całkiem prawdopodobne, zważając na jej tryb życia.

[Cichy Potok]

Praktycznie ostatnim z przybyłych był Cichy. Nie było go długo na terenach Wolnych Stad, ale teraz już był i odpowiedział na wezwanie Runy. W zasadzie był jej wdzięczny za zwołanie tego zebrania, bo sprawy, jakie ostatnio miały miejsce, a jakie zostały mu przekazane bardzo go zasmuciły, a jednocześnie rozwścieczyły i jeśli pozostali Przywódcy nie zrobią nic z takimi faktami, jakie ze sobą niesie, to nie ma powodu, aby dłużej Wolne Stada były nazywane sprawiedliwymi i wolnymi. Cichy przybył z dwójką swoich kompanów, a raczej powinien rzec trójką. Bowiem towarzyszyli mu jego kompani – kruk i kelpie, a także najstarsza smoczyca z jego stada, wystarczająco mądra, aby mieć własne zdanie – Zabójczy Umysł. Cichy skinął łbem obecnym Przywódcom, a także towarzyszącym im smokom, nie bez przyczyny omijając Dwuznaczną Aluzję, która i tak była ślepa, a powinna być według niego martwa. Spojrzał na Aterala i skłonił mu się delikatnie w geście szacunku i wdzięczności. Potem omiótł spojrzeniem obecnym i spojrzał wprost w ślepia Runy, jeśli była dobrą obserwatorką, mogła dostrzec pewną zmianę w zachowaniu Cichego....a jego ślepia były chłodne i obojętne. Póki co jednak Cichy nie odezwał się z szacunku dla zwołującej to zebranie Runy, to do niej bowiem należą pierwsze słowa. Cichy potem wyjawi cel swojego przybycia.

[Słodki Kolec]

Post został usunięty na prośbę Ciche Wody.

[Zabójczy Umysł]

Tak. Cichy byl praktycznie ostatni bo ostatnim (ale juz tak na serio) smokiem bylam ja. Choc tak nie do konca bylam ostatnia bo za mna jeszcze szedl moj kompan. No, ale t szczegol. Przybywszy na miejsce obrzucilam wszystkie smoki swym charakterystycznym (patrz wyglad postaci) spojrzeniem.
Ale prochna, i to jeszcze dycha? Te niezbyt mile -ale nieme – slowa byly ukierunkowane ku Usmiechowi i Jadowi (?)
Ha! Slynna Aluzja chyba sobie slepia z zalu wydrapala. Nikt nie chcial z Toba walczyc, kochaniutka? Jak m przykro.
E. A ten nowy Przywodca to chyba za bardzo wrosl w ziemie, ze az liscie wypuscil. Czaicie?
Runa, Cichy i ta adeptka z Zycia nie zostali przeze mnie skomentowani.
Fajnie!

[Pani Wojny]

Runa czekała spokojnie aż pojawią się Przywódcy. A jak się okazało, również ich... Zastępcy? Przez chwilę zastanawiała się który ze smoków Życia jest przywódcą. Samiec był śmiesznie młody, ale skoro przyszedł pierwszy, to zapewne jego wołała.
– Wezwałam was, a w każdym razie część – kącik fioletowego pyska uniósł się kpiąco do góry – aby omówić pewne sprawy związane ze wszystkimi czterema stadami. Dwa smoki jawnie i, do tej pory bezkarnie, złamały prawa obowiązujące na tych trenach.
Chcąc nie chcąc, skierowała żółte ślepia na Uśmiech Szydercy. To o jego podwładnych chodziło. I nawet ich potężny sojusz nie mógł tego uciszyć. Jednej nocy Wodnisty, a drugiej Ognisty. Na racjonalność smoków które posuwały się do takich rzeczy nie można było liczyć.
– Jad Duszy miał wizję dotyczącą smoka Wody, jak mniemam zesłaną przez bogów – tu zerknęła na Aterala. – Pisklę zostało zabite i zjedzone przez Spojrzenie Mroku i Dwuznaczną Aluzję.
Twarde spojrzenie smoczycy objęło Wojowniczkę Cienia.
– To nie może zostać puszczone płazem. Pisklęta, niezależnie od stada, powinny być chronione przez wszystkie smoki. Samo zranienie ich powinno być karane, nie mówiąc o pozbawieniu życia.
Uniosła brwi, spoglądając wyczekująco na zebranych. Cóż oni na to? Czy Ciche Wody już wiedział?

[Cichy Potok]

Cichy uniósł wargi w grymasie niezadowolenia. – I to jest celem tego zebrania? – zapytał retorycznie, bowiem spodziewał się zupełnie czegoś innego, jednak zaraz potem westchnął ciężko. – Dałem Tobie pierwszej mówić, jako że wezwałaś nas tutaj zanim ja zdążyłem się pozbierać z tych nowin. I tak, wiem o tym co zrobił Spojrzenie Mroku i do czego dołączyła następnie Dwuznaczna Aluzja. Oboje nie czują skruchy, postąpili bowiem tak nie pierwszy raz, ale pierwszy raz postąpili w sposób tak obrzydliwy, jakim jest profanacja ciała. Zarówno Dwuznaczna Aluzja, jak i Spojrzenie Mroku dopuścili się także ataku na inne pisklę z mojego stada, które zranili, jednak nie zjedli i jest wśród żywych, czego Soreth nie może już doświadczyć. Zranili to samo pisklę, prawie pozbawiając życia, mając czelność szantażować nas, gdy to pisklę dostało już rangę adepta, jednak nie potrafił jeszcze walczyć, nie miał więc szansy na obronę. – powiedział beznamiętnym, wręcz martwym głosem, a jego ślepia skierowane były w Uśmiech. – Przybyliście tutaj, dostaliście tereny, osiedliliście się...a więc przyjęliście nasze prawa. A prawa Wolnych Stad mówią jasno. Za zabicie, czy choćby skrzywdzenie pisklęcia, czy bezbronnego smoka kara jest jedna. Śmierć. I żądam jej dziś w obecności Przywódców i bogów. Spojrzenie Mroku i Dwuznaczna Aluzja zbyt długo czują się bezkarni, niech poznają to, do czego prowadzą ich czyny. – oznajmił chłodno, nawet powieka mu nie drgnęła, a błękitne ślepia kryły w sobie nieczułą stal. Śmierć, za śmierć.

[Dwuznaczna Aluzja]

A Cienista siedziała. I była po prostu rozbawiona, z trudem kryjąc subtelny, kpiący uśmieszek, który tak bardzo pragnął pojawić się na jej fioletowym pysku. Była na tyle uprzejma, że pozwoliła skończyć kolorowej Runie i niezbyt inteligentnym Wodom dokończyć swoje, jakże fascynujące wypowiedzi.
– Pisklęta powinni być pilnowane przez opiekunów i smoki ze swojego stada. Mnie nie obchodzą plątające się między łapami pchły od Was – stwierdziła, poprawiając jakoby wypowiedź Ognistej przywódczyni. Co jak co, Uśmiech ją tu zaprowadził, zastępcą nie była i nie będzie, ale nie zamierzała siedzieć cicho.
– Żałośnie postępujesz, wypominając nam to, jak "Wy" daliście nam tereny. Nie byłeś w tym czasie, a sam przewodzisz Błotnistym, którzy śmieją zwać się pełnoprawnymi smokami, a w rzeczywistości to zdrajcy i buntownicy. I tutaj niestety zgadzam się ze Słowem Debili... Ekhm, Prawdy – rzekła, poprawiając się w ostatnim momencie, nadal jednak rozbawiona. Traktowała to jako luźną pogawędkę, ot, pokrzyczymy, poprzeklinamy i pójdziemy do domu. W jednym lub kilku kawałkach.
– A co z Ulotnym Wspomnieniem, plugawcze? – zapytała po dłuższej chwili, niebo głębszym głosem, wbijając w niego upiorne spojrzenie, szybko namierzając jego pozycję dzięki słuchowi i kompance.
– Skoro już tutaj jesteśmy, warto poruszyć temat tej szmaty. Zapuściła się na tereny Cienia, celowo bądź nie, nie ma to znaczenia. Może i by wyszłaby z tamtego wydarzenia w miarę nienaruszona, gdyby nie jej późniejsze zachowanie i bezczelność w stosunku do przywódcy stada. Skoro nie zamierzała robić nic, by jakoś to... Odpłacić, jakkolwiek, a zamiast tego wdała się w walkę i okaleczyła dotkliwie Uśmiech, niemal go zabijając – też chciałabym zażądać sprawiedliwości... O ile takie cholerstwo w ogóle istnieje, dla mnie to czysta abstrakcja – zakończyła, uderzając ogonem o ziemię i wzniecając tumany kurzu.

[Cichy Potok]

Cichy nie spojrzał na Dwuznaczną Aluzję. Jednak kwestią sporną było pisklę i to, że pałętało się bez opieki. – Każdy, kto kiedykolwiek miał pisklęta wie, jak trudno je przypilnować. Dlatego prawo jest, jakie jest, bo pisklęta nie są na tyle inteligentne, by nie pakować się w kłopoty, taki ich urok. Niewinny. A niszczenie tego małego istnienia jest czynem karygodnym. Problemem prócz samej śmierci, co i tak jest czynem decydującej o twojej śmierci, Dwuznaczna Aluzjo jest także profanacja jakiej ty i Spojrzenie Mroku się dopuściliście, co jest czynem nie tylko karygodnym, ale i obrzydliwym. Kanibalizm...widziałem to tylko wśród dzikich zwierząt poszczutych do takiego stopnia, że głodowały wiele dni, zanim dopuściły się jeść ścierwo własnych pobratymców. Właśnie taka jesteś? Zaszczutą, bojaźliwą, wyniszczoną istotą, której niedostatek kazał postąpić tak, jak postąpiłaś? Bo ja nie widzę wynędzniałej smoczycy, a smoczycę głupią i ślepą, a w dodatku głuchą. – wytłumaczył dobrotliwie, nawet nie komentując dalszej wypowiedzi tego ścierwa. Nigdy nie powiedział "my", gdy mówił o danych im terenach. Nie było go w tym czasie na świecie, to prawda. Ale najwyraźniej Aluzja bardzo lubowała przekręcać cudze słowa na swoją korzyść. Ale jego już to nie obchodziło, dla niego ta smoczyca już nie istniała. Tonący chwyta się brzytwy, co? Jednak Aluzja nie miała tu już nic do powiedzenia. Chyba, że na swoją obronę, ale najwyraźniej nawet nie zamierzała się bronić, to smutne.

[Dwuznaczna Aluzja]

Nie było sensu się bronić. Błąd. Nie było przed czym. Cichy wyraźnie lekceważył przeciwnika, i to doprowadzi do jego zguby. Nie jest dobrym przywódcą, jego cuchnące Błoto w końcu utopi się w swoim bagnie. Może to nawet lepiej że on przewodzi tym pchłom, szybciej zdechną.
– Jaki rodzic, takie pisklę. Niektóre nie są na tyle głupie, by łazić gdzie im się podoba. Nie mówię, że to bóg intelektualny, ale jednak bywają głupie, jak i nieco mądrzejsze. Akurat u Was występują te pierwsze – mruknęła bez emocji, wzruszając niedbale barkami, orlica zaś zatrzepotała wściekle skrzydłami. To, że Cichy ją obrażał znaczyło tylko o braku argumentów. Oraz chęci podkreślenia swoich słów. W gardle Aluzji rozbrzmiał wredny chichot.
– Jestem ślepą, uzależnioną od cierpienia innych istot psychopatką, która żyje jak jej się podoba i ma głęboko w nozdrzach Wasze kretyńskie prawa i zakazy. Nie jesteście smokami, odrzuciliście prawdziwą, porządną, smoczą naturę drapieżnika. Na rzecz czego? Nic nie zyskaliście, a straciliście wszystko – odparła, prychając z dezaprobatą. Nadal traktowała to jako zabawę. Zabiją ją? Proszę bardzo, będą jeszcze gorsi niż ona. Ona... W drugim wydaniu.
– Sam jesteś głuchy, zupełnie pomijając temat Ulotnej. Rozwiń go proszę, to będzie dla mnie zaszczyt, przywódco Błota – stwierdziła teatralnym tonem uniżonego sługi, schylając głowę, nie kryjąc psychopatycznego uśmiechu ukazującego zakrzywione białe kły.