Młode Spotkanie V

[Chybiona Łuska]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Nie musi zniknąć w przeciągu kilku kolejnych pokoleń. Może zniknąć kiedyś. Czy pęknie w chwili, kiedy smoki będą walczyć między sobą tak intensywnie, że nie będą przygotowane na atak z zewnątrz? Pomyślała, nie odpowiadając nagłos Ateralowi, nie wiedząc, że czyta jej w myślach, a raczej nigdy o tym po prostu nie pomyślała. Za to zaciekawił ją pewien fakt. Jej rozciągliwość. Jak ona może rosnąć? Alyssa zadała pytanie, które mogłoby przybliżyć ją do prawdy. Następnie, spore pisklę zapytało o „zasięg” bogów. Wiedziała, że poza barierą panuje ich bodaj trójka... Jednak czy bogowie Wolnych Stad nie mieliby siły ich zgładzić? Czy kiedyś można by było wyzwolić świat od równinnych, tak licznych i bezwzględnych, że tak niewielu dociera tutaj z zewnątrz, o ile przeżywają dwie, trzy pory? Pytanie o niego też ją zainteresowało. Przybliżało wszak do wiedzy o tutejszych bogach. O Widad i Venyi nie wiedziała co myśleć. Kiedy jednak padnie odpowiedź na pytanie Kolosa, Alyssy i być może też Azylu, sama miała zamiar zabrać głos. Jej pytanie jednak wydało się jej po prostu głupie. Mimo wszystko miała tak wiele skomplikowanych pytań, że pewnie na żadne nie dostałaby odpowiedzi. Chciała zapytać o działanie bariery i to, w jaki sposób się powiększa, czy nie traci na tym siły... ale bóg Śmierci dość jasno chyba się wyraził w tym temacie. – Czy smocza dusza może zostać unicestwiona, jeżeli jej ostatnie życie, lub życia dowodziły, że dany osobnik zdecydowanie nie zasłużył na powrót do bóstw? Czy też zawsze ma kolejną szansę i trafia do kolejnego ciała, bez pamięci, z nadzieją na lepszego „ja”? – Zapytała nieco cicho. Była mocno zamyślona, niekoniecznie nad tym, chociaż to też było nurtujące pytanie, na które odpowiedź mogła w pewnym stopniu pomóc temu miejscu. Nie wiedziała zbyt wiele o tutejszych bogach, lasach, wodach, ale pochwyciła różne strzępki informacji przez tyle księżycy, ile tu żyła. Zaczęła nieco przesiąkać tym miejscem.

[Pomyślny Kolec]

Pomyślny wcale nie miał zamiaru negować przydatności Bariery. Wiedział jak okrutne może być życie poza nią, więc kiwał głową kiedy Ateral mówił, by nie lekceważyli jej potęgi. Kiedy jednak padła zachęta na zadanie pytania, nie miał gotowego, które mógłby zadać. Nie nurtowały go kwestie metafizyczne, zawsze był daleki od tego. Nawet Ateral, niby boski, a tak realny, nie wydawał mu się wyjątkowo nadzwyczajny. Gdyby nie aura jaką się otaczał, zapewne zupełnie by zwątpił. Ciekawiły go natomiast inne kwestie, bardziej przyziemne, z którymi smoki mogły się spotkać tu i teraz.
–Wspomniałeś, że kiedyś jedno ze stad tak urosło w siłę, że zaczęło wybijać inne. Jak do tego doszło? No i jak dokładnie bariera ochroniła tych, którzy żyli na tych terenach, przed niebezpieczeństwem z łap własnych pobratymców? – Spojrzał na bóstwo ponad głowami licznych piskląt, czekając na opowieść. Nie śpieszyło mu się, więc domyślił się, że bóstwo najpierw odpowie tym, którzy zapytali pierwsi. I choć większość z tych pytać mało interesowała Pomyślnego, to i tak był ciekaw niektórych na nie odpowiedzi. Jak choćby tę na pytanie o dwie głowy, albo co jest za oceanem.

[Ateral]

Jedno pytanie. Nixlun był pierwszy, i od razu o tym zapomniał. Dlatego Ateral odpowiedział tylko na jedno, to pierwsze.
– Z wiekiem słabnie ciało – powiedział cicho. – A ciało jest naczyniem mocy. Skoro naczynie jest słabsze, może trzymać mniej mocy. Nie ma czarodzieja na tyle potężnego, by mógł samoistnie wygrać z czasem, młody smoku z dwóch stad. Pusty Kolcu, Kroniki waszych stad są dość dokładne pod tym względem, poczytając od samej Fioletowookiej i Płonącej Gałązki, idąc ich następcami aż do Runy Ognia i poniekąd Leśnego Życia, który nie przewodzi Lasem, ale jego spuścizną. Skieruj swe pytanie do tych, co je przechowują, bo same imiona nic ci nie powiedzą – czarne ślepia błysnęły dziwnie. – Tygrysi Kolcu... Nic. – to było chyba najprostsze pytanie, biorąc pod uwagę fakt, że to w swojej wcześniejszej odpowiedzi Ateral już się do niego odniósł.
– Alysso, bariera powstała pod kierunkiem Naranlei, z pomocą i magią od wtedy żyjących magów i jednego ducha, które razem wzniosły tę osłonę i nadały jej takie właściwości, jakie ma dzisiaj.
– Tak, Kolosie. Nie jesteśmy znani pod tymi samymi imionami i powłokami wszędzie, ale mamy w pieczy ten świat. Nawet jeśli nie wszędzie decydujemy się dotykać śmiertelnych tak, jak robimy to tutaj.
Nawet nie mrugnął okiem na dziwne zachowania kolejnych smoków. Musiały one bowiem przed sobą przyznać, że tyle ich tu było, iż nawet kogoś nieprzyzwyczajonego musiały przestać dziwić.
– Być może dzieje się tak dlatego, że potężniejszym aspektem w oczach śmiertelnych wydaje się być śmierć – odpowiedział Igowi, nie wspominając o tym, czy śmiertelni mieli rację tak oceniając aspekty, którym patronował Ateral.
– Nie, Kravsaxie. Nie jest to czyn, którego można dokonać.
Chociaż kto wie, czy istniało coś ponad bogami. Jakiś większy władca, dający swą moc bogom, podczas gdy oni dawali swą moć żywym. Może to on mógł coś takiego wykonać. Ale czy mógł istnieć?
– Zabłąkana Łusko, każdy ocean omywa brzegi lądu. Na zachodzie jest kolejna kraina, rozległa i egzotyczna. A dalej za nią... kolejny ocean.
– Z tego samego powodu, dla którego smoki mają różne kolory oczu lub łusek. Takie się wyklułyście. – kolejne słowa były przeznaczone tylko dla uszu Widad, niesłyszalne przez nikogo innego. – A być może wasze dusze były ze sobą tak silnie związane po poprzednim życiu, że nie mogły znieść rozdzielnych ciał. Jest to pytanie, na które sama musisz znaleźć odpowiedź.
– Chybiona Łusko, kolejna szansa w życiu jeszcze nie splamionym przewiną jest ogromnym darem, na który zasługuje każdy. Duszę można zniewolić, spowolnić jej powrót. Ale powróci na pewno, gdyż nie da się jej zniszczyć. I będzie powracać, póki nie naprawi błędów życia poprzedniego. Bo wieczna kara to długo, jeśli porówna się ją do długości życia smoka – głos Aterala brzmiał zimno, obojętnie.
– Pomyślny Kolcu, jak i w przypadku pytania Pustego Kolca, pytasz o coś, co jest dobrze udokumentowane w waszych Kronikach. Równinni byli smokami, stworzonymi z iskrą Tarrama, i nienawidzili Wolnych Stad. Nie wszyscy, lecz wystarczająca większość była tak zapamiętana w swej nienawiści, że prawie unicestwili Wolne Stada, niewoląc niedobitki. Lecz ci, którzy przeżyli, nie wyzbyli się pamięci. Uciekli, najdalej jak mogli, tam się osiedlili. Ale po wielu księżycach zagrożenie powróciło. Wtedy właśnie, wespół z Naranleą, podźwignięta została bariera, która nie pozwala Równinnym nienawidzącym Wolnych Stad przejść do sanktuarium.
Uniósł wzrok, a bariera oddzielająca Skały od reszty Terenów znikła.
– Dziękuję wszystkim za przybycie, cierpliwość i uczestnictwo. Obyśmy się spotkali jeszcze kiedyś w tym życiu – powiedział beznamiętnym głosem Ateral, po czym bez dalszych ceregieli rozpłynął się bez śladu w powietrzu.A przed zebranymi młodymi smokami pojawiły się jego dary.



//Nagrody za uczestnictwo w spotkaniu!
W raportach w dziale Statystyki (Umiejętności) wystarczy dać tylko ten ostatni post – nie trzeba cytować całego spotkania ;) Oczywiście z mięska, kamyka i PL wypadałoby złożyć raport w dziale Inne!

Pomyślny Kolec: Wiedza III, 6/4 mięsa.
Chybiona Łuska: Wiedza III, 7/4 mięsa.
Widad: Wiedza II, 4/4 mięsa
Venya: Wiedza II , 5/4 mięsa
Zabłąkana Łuska: Wiedza III, 7/4 mięsa.
Kravsax: Wiedza III, 8/4 mięsa.
Ig: Wiedza III, 7/4 mięsa.
Kolos: Wiedza III, 9/4 mięsa.
Alyssa: Wiedza II, 5/4 mięsa.
Tygrysi Kolec: koral, 6/4 mięsa.
Pusty Kolec: Wiedza II, 4/4 mięsa.
Nixlun: Wiedza II, 4/4 mięsa.
Ujmujący Kolec: Wiedza II, 4/4 mięsa
Karminowa Łuska: 1 PL, 5/4 mięsa.

[Kąśliwa Łuska]

Wsłuchała się w długą wypowiedź bóstwa, zapamiętując każde wymówione przez niego słowo. Wiedziała, że kiedy spotkanie się już skończy, wróci przynajmniej o połowę mądrzejsza niż wcześniej. Dowiedziała się tak wiele o tym dziwnym świecie, że jej serce napełniło się dumą. Ateral pozwolił zadać im jedno pytanie na zakończenie spotkania. Miała ich tyle na języku, że sama nie wiedziała, które wybrać. W tym czasie mnóstwo smoków zadało własne pytania, nawet jej siostra, a ona nie, bo nie wiedziała o co mogłaby spytać. Nie zdążyła. Ateral zaczęła już odpowiadać. Warknęła głośno z frustracji, ale szybko zapomniała o swoim gniewie, bowiem pytania jej rówieśników także były ciekawe, a Bóg Śmierci odpowiadał na wszystkie. Słuchała z rozdziawianym pyszczkiem. Odpowiedział także Widad i mimo, że słowa były przeznaczone tylko dla niej, Venya wiedziała, że teraz zwraca się do niej. Czuła to. Było jej jednak bardzo szkoda, że nie wie co jej powiedział. Ech! Przecież nie uda jej się tego wyciągnąć z tej paskudy. Ponownie poczuła się urażona, ale kiedy kolos zaczął odpowiadać na pytanie, tej tam Chybionej ponownie wróciło zaciekawienie i radość. Venya przeżywała mocne huśtawki nastrojów. W końcu spotkanie dobiegło końca. Bóstwo jakby stawało się bardziej przymglone i niewidoczne, a miast tego przy stopach bliźniaczek pojawiła się cała góra mięcha nieokreślonego rodzaju. Przy stopach innych młodych także pojawiły się różne dary. Ale te należy tylko do nich. –O ja! Jak tego dużo! I to jeszcze świeże! – powiedziała z rozszerzonymi źrenicami, wciągając do nozdrzy zapach krwistego mięsa. –Weź swoją część w zęby i wracamy do obozu. Trzeba je dobrze ukryć.– poleciła, sama schylając szyję i wsadzając do pyska większą kupkę pożywienia, które był po prostu pyszne. Jednak Venya nie zamierzała zjadać go teraz, nie była głodna, nie musiała jeść. Teraz wystarczył jej sam zapach i posmak pozostawiony na kłach. Czekając, aż Widad weźmie mięso do pyska, rzuciła jeszcze jedno spojrzenie na miejsce w, którym wcześniej stał Ateral.